Kitabı oku: «Gevaarlijke Dingen», sayfa 2

Hoofdstuk 2

Anthony liep meedogenloos over de marmeren vloer van zijn studeerkamer. Hij streek gefrustreerd en woedend met een hand door zijn donkere haar. Hij wist dat hij boos was geworden toen hij Arthur vermoordde en dat hij nu ook zijn invloed voor het binden van Jewel aan hem als zijn maat was kwijtgeraakt… niet dat het hem zou stoppen.

Hij was zijn bedoeling om kalm te blijven in deze situatie… maar toen Arthur over de vader van Anthony begonnen had, was zijn weerwolfdeel naar boven gekomen. Nu werd hij gedwongen om een andere soort dwang te gebruiken tegen zijn weggelopen bruid. Het enige probleem was dat hij haar eerst moest vinden.

Er klopte iemand op de deur en Anthony stopte met het heen en weer lopen om zijn haar en kleding recht te trekken. Hij was de alfa, en daarbij hoorde een zekere etiquette.

"Kom binnen," riep hij met een koude stem.

De deur ging open en een van zijn wolven stapte naar binnen en deed de deur achter zich dicht.

"Wat heb je gevonden?" Vroeg Anthony.

Het groepslid zag er erg nerveus uit en schraapte zijn keel. "Ik bleef achter zoals je had bevolen om te kijken of de priester terugkwam naar de kerk. Ik was er niet lang toen de hel losbarstte in de kerk en op het kerkhof erachter. Mensen kwamen van rechts en links, de meesten kwamen uit het niets.” Hij zweeg even en slikte nerveus voordat hij eraan toevoegde: “Toen zag ik dat Jewel bij hen was.”

"Waar is ze dan?" Vroeg Anthony terwijl hij snel dichterbij kwam. "Waarom heb je haar niet mee teruggebracht?"

De wolf trok zich terug met paniek in zijn ogen, wetend dat slecht nieuws aan zijn alpha brengen nooit goed was. "Ik kon het niet," hij huiverde.

Anthony's hand schoot abrupt naar voren en pakte de ondergeschikte bij de keel en tilde hem de lucht in. "Je bent een weerwolf. Waarom heb je haar niet gewoon meegenomen?”

"Ze was omringd door wezens… te veel van hen," legde de wolf uit, hij deed zijn handen omhoog om te proberen wat van de druk rond zijn keel te verlichten.

Anthony's hand werd strakker en zijn ogen veranderden in een griezelige gouden kleur. Zijn broer was eindelijk teruggekeerd uit Italië, hij was er zeker van. "Heb ik je nu wel of niet geleerd te vechten tegen een ander soort? Mijn broer had geen partij voor je moeten zijn.” Het was een leugen. De wolf zou ergens in een greppel liggen als hij tegen Andreas Valachi had durven vechten.

"Waaaaarreen geen wooolllvvveeen ," snauwde de wolf terwijl hij probeerde te ademen.

Anthony bracht zijn aandacht terug naar de man die hij wurgde en rukte zijn hand weg, hij zag dat hij hem bijna had vermoord. "Wie was het?" Vroeg hij met veel woede in zijn stem.

De wolf lag gewond op de grond en probeerde op adem te komen. Hij krabbelde op zijn handen en knieën voordat hij zijn voorhoofd liet vallen op de koude marmeren vloer. Hij ontblootte de achterkant van zijn nek en onderwierp zich aan zijn leider en wenste dat hij was weggerend toen hij een kans had gehad.

"Katten… ik rook katten," zei hij na een paar seconden, "Poema's en jaguars… veel van hen." Hij tilde zijn hoofd op en zag Anthony's ogen dreigend versmallen. Snel voegde hij eraan toe: “Er was een poema die haar eigen schaduw achtervolgde. De plaats krioelde ook van vampiers. Een deel van de kerk werd opgeblazen en toen kwam er een politiewagen.”

Anthony stond daar en probeerde zijn groeiende woede te beheersen. Hoe langer hij daar bleef staan, des te pisser hij werd. Zijn plan om zijn voortvluchtige gezel terug te halen, was herhaaldelijk in de war geschopt door zijn eigen acties of de acties van zijn onwetende ondergeschikten.

Hij gaf zijn persoonlijke bewakers een teken om dichterbij te komen. "Breng hem naar de kelder waar hij kan sudderen in zijn falen."

De wolf ging op zijn knieën zitten met een smekende uitdrukking op zijn gezicht. Hij had verhalen gehoord over de kelder en wat dat inhield. Sommige van de weerwolven die de marteling overleefden, hadden nog steeds de littekens op hun lichaam om dit te laten zien. Hij jammerde jammerlijk toen hij bij zijn armen werd genomen door de bewakers en overeind werd getrokken.

De bewakers keken niet naar zijn gezicht en zeiden niets geruststellend of denigrerends. Als ze hun zin deden, hadden ze hem laten wegrennen. Voor hen had Miss Jewel alle reden om weg te rennen van hun Alpha. Ze was ongelukkig en zou, ondanks Anthony's beste pogingen, nooit van hem kunnen houden. Zo leven, van de tegenslagen van anderen afpersen was niet de echte weerwolf-manier… het was de Maffia-manier.

Eens hadden ze de mensheid beschermd tegen het kwaad dat de wereld dreigde over te nemen. Nu, met uitzondering van een paar stammen verspreid over de Verenigde Staten en overzee, waren zij het kwaad. Het was geen wonder dat mensen films maakten die ze afschilderden als hondsdolle honden die erop uit waren dood en vernietiging te veroorzaken.

Anthony volgde zijn bewakers naar de kelder en grijnsde toen de jonge weerwolf onrustig jammerde. De kelder van het herenhuis was omgebouwd tot een grote, ondergrondse folterkamer die enkele duizenden vierkante meter besloeg. Aan de andere muur hingen kettingen met handboeien om een persoon rechtop te houden tegen de koude stenen muur.

Aan de rechterkant was een tafel bedekt met zwepen en rijzwepen van verschillende groottes. Een ketel waar een vuur brandde had een paar ijzers die eruit staken, gebruikt voor merkdoeleinden, die Anthony zelden had gebruikt. Eindelijk, op de muur direct tegenover dat was een rij cellen die een paar bewoners huisvestte.

Een paar weerwolven bewogen tussen de schaduwen om meer apparaten klaar te maken voor een speciale gast die Anthony gelukkig genoeg een paar weken geleden te pakken had gekregen. Ze stopten en keken met nieuwsgierigheid toe toen hun alfa de kamer binnenkwam met zijn bewakers en een nieuwe wolf om te disciplineren.

Anthony ging achteruit toen zijn bewakers de wolf aan de muur hadden vast geketend en ze uit de weg wuifden toen ze klaar waren.

“Wat wilt u dat wij doen, lord Anthony?” Vroeg de oudste weerwolf.

“Ik wil dat je ervoor zorgt dat hij een lesje leert, Boris,” antwoordde Anthony. "Hij heeft mijn bruid niet teruggebracht en hij moet leren dat falen niet wordt getolereerd."

Boris keek naar de jongen en zuchtte innerlijk. "Hij is nog maar een jongen."

“Dan zal hij het vroeg leren,” zei Anthony zonder emotie in zijn stem.

Boris tilde een met littekens bedekte hand op en wenkte twee van de andere weerwolven. Ze naderden en scheurden de rug van het hemd van de jonge wolf open. Boris tilde een van de zwepen op, een kat van negen staarten, en zwiepte die in de lucht. De geketende wolf kromp ineen waardoor Anthony grijnsde.

Boris plaatste zichzelf ongeveer vijf stappen achter de jonge en zwiepte de zweep naar voren. De jonge wolf schreeuwde om de beet van de zweep op zijn rug. Het geschreeuw ging door toen Boris de ooit ongeschonden huid bleef treffen. Eindelijk stopte hij en een andere weerwolf stapte naar voren met een grote kom zout. Meer pijnlijke kreten volgden toen het zout op de bloedende wonden werd gegooid.

De jonge wolf zakte tegen de muur aan in de veronderstelling dat de marteling voorbij was, alleen om weer te gillen toen het slaan opnieuw begon… alleen deze keer voegden zich nog twee zwepen bij.

Anthony hief zijn rechterhand op zodat hij er beter naar kon kijken en fronste toen hij zag dat hij zijn nagels opnieuw moest knippen. Schouderophalend wendde hij zich af van het slaan en naderde de cel het verst van alles aan het einde van de kelder. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht toen de zware kettingen rammelden.

De man daarbinnen stond plotseling overeind en spande zich in tegen de banden die probeerden Anthony te bereiken.

Het slechte humeur van Anthony verdween plotseling en zag de trotse man binnenin. Zijn glimlach werd breder toen hij dacht aan een manier om Jewel terug in zijn armen te krijgen en weg van de poema's waarbij ze onderdak had gezocht.

“Ik ben blij dat ik je maar één keer heb neergeschoten, Micah… Ik heb misschien nog iets waar ik ge voor kan gebruiken.”

*****

Tabatha keek rond in het appartement dat ze met Kriss deelde en huiverde. Meestal vond ze het niet erg om alleen te zijn, maar om vele redenen was het vanavond erg moeilijk om ermee om te gaan. Ze keek uit het raam wanneer ze een geluid hoorde en dacht dat Kriss was teruggekomen. Ze had gedacht dat het goed ging toen Envy en Devon haar thuis hadden afgezet op weg naar Chad, maar nu besefte ze hoezeer ze gezelschap nodig had.

Envy had haar gevraagd of ze met hen mee wilde gaan, voor het geval Envy een tag-teaminspanning nodig had om haar broer recht te zetten. Maar Tabby had gedacht dat Kriss misschien snel naar huis zou komen en ze wilde hem vragen wat er was gebeurd, dus had ze haar afgewezen… nu wilde ze dat ze dat niet had gedaan.

Denkend aan Kriss leidde haar gedachten na Dean en hoe hij in de kerk had gehandeld. Ze kon nog steeds de uitdrukking op zijn gezicht zien toen hij Kane zag.

Tabatha schudde haar hoofd toen de foto van Kane door haar hoofd schoot in een vergeefse poging om niet aan hem te denken. Toen ze zag dat hij daar lag te sterven, had hij haar diep in haar hart en ziel geraakt. Ze begreep niet waarom, maar de gedachte dat hij stervende was, zorgde ervoor dat ze zich in een bal wilde opkrullen.

"Blijf bij de les," fluisterde ze om de stilte te doorbreken. "Wat je nodig hebt is een afleiding."

Ze pakte de telefoon en besloot Jason op zijn werk te bellen om bij te praten en te kijken of er iets ongewoons was gebeurd sinds Kriss haar helemaal naar Florida vloog.

De telefoon ging drie keer over voordat deze werd opgenomen.

"Forest Preserve, Officer Fox hier," een sexy stem reageerde.

“Hé Jason, het is Tabby.” Ze glimlachte voor het eerst sinds ze door de voordeur was gelopen.

"Tabby?" Riep Jason en ze hoorde iets omvallen, waarschijnlijk de stoel, omdat hij er meestal op een idiote manier op zat en dan op twee poten. "Waar ben je in godsnaam geweest?"

“Kriss heeft mij en Envy een beetje gekidnapt en ons een paar dagen naar Florida gebracht.” Tabby antwoordde. "Ik kwam net thuis en dacht ik zal eens bellen om te zien wat ik heb gemist."

Jason zuchtte: “Anders dan de normale rare dingen, heb je niet veel gemist. Het enige spannende dat is gebeurd, was gisteravond dat we gebeld werden door een echte mafkees.”

Tabby grijnsde en ging op haar bank zitten. "Vertel!"

"Jacob en ik hingen maar wat rond, het was een saaie nacht en de telefoon ging. Ik pakte op en deze man had het erover dat hij een jaguar had gezien die achter een poema aanzat door het centrum met een mobiele telefoon vastgebonden aan een van zijn benen.”

Tabatha kon het niet helpen en begon te lachen. Als ze een paar weken geleden in Jasons schoenen had gestaan, zou ze hetzelfde hebben gedacht. "Oh verdomme," riep ze uit.

“Vertel mij wat,” zei Jason grinnikend. "Jacob en ik wedden erop hoeveel sms-berichten er binnenkomen als ze het beest gevonden hebben.”

"Weet je zeker dat je geen specialiteiten van Kat drinkt?" Vroeg ze lachend.

"Ik drink niet op het werk!" Riep Jason uit en Tabatha hoorde het lachen van Jacob op de achtergrond. "Dus wanneer ga je weer aan het werk?"

Tabatha haalde haar schouders op, “ik weet het nog niet. Ik heb nog een paar dagen nodig en ik heb de vakantiedagen nog over.”

"Dat is cool, we missen je wel. Het is gewoon niet hetzelfde zonder een mooi gezicht te hebben om de plaats op te vrolijken. Alles wat ik nu heb is Jacob, en hij is niet veel om naar te kijken.”

“Ik heb jullie ook gemist,” zei Tabatha en ze meende het. "We zullen de komende dagen bij elkaar komen."

Jason was even stil en Tabatha wist instinctief wat er zou komen. "Hoe is het met Envy?"

"Gaat met haar ook goed. Net als ik had ze nog maar een paar dagen nodig.” Ze beet op haar onderlip toen er een paar seconden stilte was.

"Is het waar?" Vroeg Jason.

"Is wat waar?" Vroeg Tabatha alsof ze niet wist waar hij het over had.

"Is Envy echt met Devon Santos aan het daten?" Jason's knokkels werden wit toen hij de telefoon een beetje vaster greep.

Tabatha zuchtte, ze wist dat dit Jason heel erg zou kwetsen, maar tot op zekere hoogte was het gedeeltelijk zijn eigen schuld. Iemand die zo schattig is, zou nooit zo moeten hangen aan een meisje die hem als een beste vriend en broer beschouwde.

"Ja, het is waar." Zei Tabatha zachtjes. “Ik weet dat ze niet van plan was je pijn te doen. Ze houdt wel van je… dat weet je.”

Jason ademde zachtjes en Tabatha had medelijden met hem. Hij had al zo lang achter Envy aangejaagd alsof ze het enige meisje was dat hij ooit had gezien. Nu was ze buiten zijn bereik, maar Tabatha wilde hem het niet vertellen. Dat was de taak van Envy.

"Ik weet dat ze dat niet deed," zei Jason na een minuut. "Ik denk dat ik een idee had moeten krijgen toen ze niet eens merkte dat ik met haar flirtte."

“Ze zag het wel, Jason,” zei Tabatha. “Ze dacht dat het de vriendschap zou onder druk zetten.”

Jason mopelde: "Ja, ik denk dat het waarschijnlijk zou zijn gebeurd, maar je kunt een man niet de schuld geven van dromen, toch?"

“Ik kan je veel dingen kwalijk nemen,” hoorde Tabatha Jacob op de achtergrond zeggen.

“Jij moet je mond houden,” gromde Jason speels en Tabatha hoorde hoe hij de poten van de stoel in hun juiste positie zette. "Tabatha, ik bel je later. Het kind hier heeft besloten om papieren proppen naar me toe te gooien.”

Tabatha giechelde en knikte met haar hoofd: "Goed, ik spreek je later wel."

Ze legde de hoorn op de haak en bleef even zitten voordat ze de telefoon weer op de oplader zette. Toen ze in het appartement rondkeek, leek het nu niet meer zo eenzaam. Jason zou haar vriendschap nu meer dan ooit nodig hebben en door zijn behoefte aan hulp voelde ze zich stabieler.

Ze ging rechtop staan en strekte haar armen over haar hoofd en liep door de gang naar haar kamer. Ze kleedde zich uit en glipte in een jongensbroek en een tanktop voordat ze in de koele, vertrouwde zachtheid van haar bed zakte.

Deze keer probeerde ze de scène niet te stoppen in haar hoofd terwijl ze in slaap viel. Ze moest het tenslotte ontcijferen en het zou niet verdwijnen voordat ze het deed… dus waarom vechten? Ze zakte weg in de duisternis van de slaap en staarde nog steeds door de kerk naar Kane's ogen.

*****

Jewel liep door de grote slaapkamer van Steven. Haar armen waren gekruist over haar borst en ze beet op haar nagels, iets wat ze sinds haar kindertijd niet had gedaan.

“Dit is mijn schuld,” zei ze zachtjes terwijl ze probeerde het beeld van haar gekruisigde vader weg te knipperen boven het altaar van dezelfde kerk die hij het grootste deel van zijn leven had bezocht. Hoe vaak had hij daar beneden gebeden waar hij was gestorven? Ze had geweten dat Anthony in de war was, maar dit was sadistisch.

Steven zag hoe de vrouw heen en weer liep en zelfs haar lippen geluidloos kon zien bewegen terwijl ze in haar hoofd schoot. Hij stak een hand uit en legde die zachtjes op haar arm in een poging haar te kalmeren. “Jewel, niets van dit alles is jouw schuld.”

Ze kneep haar ogen samen, keek naar zijn hand en keek hem vervolgens aan. "Je hebt gedeeltelijk gelijk. Het is net zo goed jouw schuld als die van mij. En nu dat vader dood is, hoef ik niet meer met Anthony te trouwen en hoef ik absoluut niet met je getrouwd te blijven.”

Jewel wendde zich van hem af, zodat hij zijn hand zou loslaten. Het laatste wat ze nu nodig had, was om haar zonden kwijt te raken… ze was schuldig als de hel. Ze had Anthony de spijkers gegeven om haar eigen vader te kruisigen.

Steven wilde het niet toegeven, maar haar woorden staken hem diep. Hij reageerde op de enige manier waarop hij wist, ze wilde op dit moment duidelijk geen woorden van aanmoediging of vriendelijkheid horen.

“Denk je echt dat Anthony niet meer achter jou aan komt omdat hij je vader heeft vermoord?” Schreeuwde Steven. Hij wist dat hij gelijk had en dat ze niet naar een verdomd woord zou luisteren.

"Hij heeft mijn vader vermoord… Ik was aan het dansen met de duivel omdat ik vader veilig en levend wilde hebben. Als Anthony nu in mijn buurt durft te komen, schiet ik zijn hoofd eraf.” Jewel voelde zich raar. Het leek alsof ze volkomen kalm was aan de buitenkant, maar aan de binnenkant als een gek trilde.

Ze had urenlang gehuild, maar de woede had haar eindelijk ontnuchterd. Ze zou genoeg tranen hebben vergoten. Nu was het tijd om haar leven terug te nemen. Ze had een plan bedacht om Anthony in de val te lokken en ze bad dat Steven gelijk had… dat Anthony voor haar zou komen, omdat ze klaar zou zijn voor hem.

"Ik kan je niet laten gaan," informeerde Steven haar. Als ze zichzelf niet zou beschermen, dan als haar partner… zou hij het voor haar moeten doen. Hij zag hoe haar roodomrande ogen zich omdraaiden en met de zijne zochten.

“Dan ben je niet beter dan Anthony en ik zal je voor de rest van mijn leven haten”, zei ze koppig. Ze wilde dat Steven boos op haar werd, haar eruit gooide en zijn handen van haar aftrok. Als hij dat deed… dan zou Anthony hem misschien niet op dezelfde manier vermoorden als hij haar vader had gedaan. Ze wilde niet schuldig zijn aan nog meer vreselijker sterfgevallen, tenzij het Anthony was… daar zou ze graag de schuld van op zich nemen.

Steven keek haar even aan en gooide toen de deur open en ging opzij. "Ga maar dan. Ik bied aan om je te redden en je wilt helemaal uit je dak gaan? Kom op, en laten we eens kijken hoe ver je komt tegen iets waarvan je geen idee hebt hoe je het moet doden.” Steven glimlachte boos naar haar, “je weet dat de films niets anders zijn dan een fabeltje.”

“Ik denk dat jij het wel zal weten!” Schreeuwde Jewel terug en deed een paar stappen naar voren. Waarom probeerde hij haar nog te redden? Snapte hij niet dat hij door haar vermoord zou worden?

Steven sloot zijn ogen en keek weg. "Ja, ik zal het wel weten… toch?" Hij spotte en keek toen Jewel probeerde hem voorbij te schieten. In paniek ving Steven haar rond de taille en trok haar dichterbij, "Verdomme, wacht!" Gaf hij toe.

Jewel begon tegen hem te kronkelen, dus trok hij haar steviger tegen zich aan. "Als je hem in de val wil lokken, dan is dat prima, maar je kunt het niet alleen. Laat ons je helpen."

Jewel duwde tegen zijn borst en leunde achterover zodat ze naar hem kon kijken. "Waarom? Dus zodat je ook aan een kruis kunt worden opgehangen?” Ze wilde schreeuwen toen het visioen zich een weg naar haar geest baande. "Ik wil niet dat dit gebeurt."

Ze wist niet precies wat ze voor Steven voelde, maar de gedachte dat hij zo aan zijn einde zou komen, gaf haar het gevoel dat ze in haar borst was gestoken. "Als je me nu laat gaan, dan heeft hij geen reden om achter je aan te komen." Ze greep de voorkant van zijn shirt in haar kleine handjes. "Je zult veilig zijn… en leven."

“Hij komt toch achter me aan,' bracht Steven haar op de hoogte en ging vervolgens met zijn vinger langs het paringsteken dat hij haar had gegeven. Hij glimlachte zacht toen hij haar voelde huiveren bij zijn aanraking. "Zoals ik al zei, dit is het echte leven. Als je naar hem teruggaat en hij ziet dat paringsteken, zal hij achter mij aan komen, ongeacht wat je zegt of doet.”

Jewel leunde tegen de stevige warme borst die hij bood en sloot haar ogen. Ze voelde haar woede vervagen in de veiligheid van zijn armen en wilde stampen van frustratie. De droefheid van het verlies van haar vader begon weer naar boven te komen, maar ze wilde niet huilen.

Steven wikkelde Jewel in een geruststellende knuffel. Hij kon haar niet de schuld geven van de manier waarop ze acteerde. Als Anthony net zijn vader had vermoord, zou geen enkele kracht in deze wereld of de volgende hem kunnen tegenhouden.

"Kijk, wat denk je hiervan?" Vroeg hij een beetje achterover leunend en haar gezicht naar de zijne kantelend. "We hebben een vergadering in de ochtend en iedereen zal er zijn. We zullen je helpen iets beters te bedenken dan alleen jezelf aan hem over te geven. Hoe dan ook, bij ons zul je een leger naast je hebben. Zonder ons zul je geconfronteerd worden met een leger weerwolven en wat je ook doet… Anthony zal je hebben.” Hij streelde haar wang terwijl hij haar aankeek, “en ik wil niet dat Anthony jou krijgt.”

Jewel liet haar hoofd tegen Stevens borst zakken en haalde diep adem. Hij had gelijk. Ze wilde niet in de buurt van dat monster zijn na wat hij had gedaan. Ze drukte haar oor tegen Stevens borst en luisterde naar zijn krachtige en gestage hartslag. Hoe vaak had hij haar gered van vampiers, van Anthony en nu van haar dwaze zelf?

“Wil je me vanavond vasthouden?” Fluisterde Jewel, wetend dat als hij haar losliet, zou de gruwel van de laatste paar uur terugkomen om haar te achtervolgen. Ze keek naar hem op en hield zijn blik vast met die van haar. Haar lippen weken uiteen door een gevoel van warmte door het midden van haar lichaam.

Hoe kon hij haar woede kalmeren en haar het gevoel geven dat ze op hetzelfde moment in brand stond? Ze keek snel weg en wilde niet dat hij haar verwarring las.

Steven antwoorde niet en tilde haar op, schopte de deur met zijn voet dicht en liep terug door de kamer en zette haar op de rand van het bed. Ze trok haar schoenen uit, hij trok snel de zijne uit en ging met haar mee. Hij hoorde de snelle ademhaling van Jewel toen hij haar tegen zich aan trok, zodat hij zijn lichaam tegen de hare kon leggen. Het zou nog steeds tijd kosten… maar hij zou verdoemd zijn als hij Jewel zo gemakkelijk liet gaan.