Kitabı oku: «Pobudka: zbiorek poezji», sayfa 4

Póki w narodzie…

 
Póki w narodzie myśl swobody żyje,
Wola i godność i męstwo człowiecze,
Póki sam w ręce nie odda się czyje
I praw się swoich do życia nie zrzecze,
 
 
To ani łańcuch, co mu ściska szyję,
Ani utkwione w jego piersiach miecze,
Ani go przemoc żadna nie zabije
I w noc dziejowej hańby nie zawlecze.
 
 
Zginąć on może z własnej tylko ręki,
Gdy nim owładnie rozpacz senna, głucha,
Co mu spoczynek wskaże w grobie miękki
 
 
I to zwątpienie, co szepcze do ucha.
Że jednem tylko lekarstwem na męki
Jest dobrowolne samobójstwo ducha.
 

Miejmy nadzieję…

 
Miejmy nadzieję! Nie tę lichą, marną,
Co rdzeń spróchniały w wątły kwiat ubiera,
Lecz tę niezłomną, która tkwi jak ziarno
Przyszłych poświęceń w duszy bohatera.
 
 
Miejmy nadzieję! Nie tę chciwą złudzeń
Ślepego szczęścia płochą zalotnicę,
Lecz tę, co w grobach czeka dnia przebudzeń
I przechowuje oręż i przyłbicę.
 
 
Miejmy odwagę! Nie tę jednodniową,
Co w rozpaczliwem przedsięwzięciu pryska,
Lecz tę, co z wiecznie podniesioną głową
Nie da się zepchnąć z swego stanowiska.
 
 
Miejmy odwagę! Nie tę tchnącą szałem,
Która na oślep leci bez oręża,