Kitabı oku: «Gedragen door de tijd zien licht inzien»
INHOUD
COLOFON 3
VOORWOORD 4
INLEIDING 5
GEDRAGEN DOOR DE TIJD 7
GETALLEN EN KLEUREN 9
KLEUR IVOORWIT 11
KLEUR VERMILJOENGROEN 13
KLEUR ROZE 16
KLEUR GEELKOPER 20
KLEUR VOORJAARSGROEN 27
KLEUR PRUISISCHBLAUW PHTALO 34
KLEUR VIOLET PASTEL 37
KLEUR DONKERBRUIN MET GELE RAND 40
KLEUR CADMIUMROOD 44
KLEUR GEEL 48
KLEUR INDISCHROOD 51
KLEUR PURPER 61
KLEUR OKERGOUD 65
KLEUR KONINGSBLAUW 76
KLEUR REGENBOOG 82
KLEUR ZACHT ORANJE MET EEN VLEUGJE SIENNA 86
KLEUR CINOBER-ROZE 91
KLEUR VERMILJOENROOD 95
KLEUR KOBALTBLAUW 100
KLEUR SEPIA MET RODE RAND 106
KLEUR KONINGSBLAUW 111
KLEUR TURKOOIS 116
KLEUR MOSGROEN 122
KLEUR VIOLET 129
KLEUR CADMIUMORANJE 134
KLEUR CITROENGEEL 144
KLEUR TITAANWIT 148
KLEUR PERMANENTGROEN 158
KLEUR PRIMAIRCYAAN 161
KLEUR HELDER ORANJE 168
KLEUR PAARS 173
KLEUR PAARS MET GELE RAND 183
KLEUR CHROMOXIDEWIT 191
KLEUR KOBALTBLAUW 197
KLEUR OLIJFGROEN 201
KLEUR VIOLET - 3-VOUDIGE VLAM 210
KLEUR NAPELSGEEL DONKER 214
KLEUR INDIGOBLAUW 218
KLEUR AZOGEEL MIDDEL 222
KLEUR PAUL VERONESE GROEN 235
KLEUR SIENNA GEBRAND 239
KLEUR GEELGROEN 245
KLEUR ULTRAMARIJN 255
KLEUR QUINACRIDONEROSE 261
KLEUR SIENNA GEBRAND MET GROENE RAND 266
KLEUR AZO-ORANJE 272
VANDAAG 276
NAWOORD 277
VERKLARENDE WOORDENLIJST 279
COLOFON
Alle rechten op verspreiding, met inbegrip van film, broadcast, fotomechanische weergave, geluidsopnames, electronische gegevensdragers, uittreksels & reproductie, zijn voorbehouden.
© 2022 novum publishing
ISBN drukuitgave: 978-3-99107-760-2
ISBN e-book: 978-3-99107-761-9
Lectoraat: M. Moors
Vormgeving omslag: Ajo van IJzeren
Omslagfoto, lay-out & zetting: novum publishing
Foto’s binnendeel: Ajo van IJzeren
VOORWOORD
Ik heb mijn hart gevolgd en ben naar de oase Ain Houdra gegaan in de woestijn Sinaī in Egypte. In de oeroude stilte en de liefdevolle energie van deze prachtige eenzame plek, tussen de hoge, kleurrijke zand- en kalksteenbergen met uitzicht op groene dadelpalmbomen en olijfbomen, hoopte ik bij mijn zielenroerselen te kunnen, om alles wat zich daar aan zou dienen, op te halen.
Mijn hart opent zich en ik open de vensters van mijn ziel wijd en laat het zonlicht van de liefde van de schepping binnenstromen. Alle leven dat in mij vastzit, mag rijk stromen en gevangen worden in letters, woorden, zinnen, kleuren, getallen. Het leven is als de bellenblaas, kleurrijk en teer. Een klein windje en de vorm en de kleur spatten uiteen.
INLEIDING
Levenskunst.
Leven is een kunst en de grootste kunst van alle.
De kunst het leven in liefde te leven.
In 1995 volgde ik de roep van de woestijn Sinaī op om te komen lopen en de energie te ervaren. Ik loop er nog steeds, nu vijfentwintig jaar later. Het stralende heldere licht dat het zand omtovert tot miljoenen reflecterende sterren. Het licht dat uiteenvalt in kleur en de bergen een prachtig pastelkleurig uiterlijk geeft, in een ongekende hoeveelheid verschillende tinten. Het licht dat de aarde laat vibreren en de aarde die de energie terugkaatst naar de hemel.
Het licht is van zichzelf kleurloos, maar ik neem kleur waar dankzij het licht. Het licht werpt van zichzelf geen schaduw, maar ik ken het licht, omdat er iets is dat het licht onderbreekt en schaduw werpt. Kleur kan niet zonder licht en licht bestaat niet zonder kleur. Zoals er ook geen hemel is zonder aarde en niets bestaat zonder waarnemer. Onlosmakelijk met elkaar verbonden als een drie-eenheid. Beide ken ik omdat beide er zijn, bij de gratie van de ander. Ik ben de schepper van mijn wereld en tevens de geschapene van mijn Schepper. Wij scheppen elkaar en zijn één.
De ongekende zuivere energie van dit oeroude stuk land presteert het om mij naar de essentie van mijn bestaan te leiden en de eenheid van de schepping in mezelf te ervaren. Het verhaal van het volk van Mozes speelt zich hier nog steeds af en nodigt uit om de slavernij van het ego los te laten.
Nu weet ik dat het paradijs niet ergens in Verweggistan te zoeken is, maar dat die plek te vinden is in mezelf. De energie van zon maan en sterren, de trilling van de materie en het licht, het zijn en gaan naar ergens, naar nergens, het eenvoudige leven, de stilte, het nodigt mij van harte uit om het geconditioneerde denken en bestaan los te laten.
GEDRAGEN DOOR DE TIJD
Ik word bij mijn rechterhand gepakt door mijn zus Jill die lange bruine vlechten heeft met onderin een groen fluwelen strikje en negen jaar is. Mijn moeder pakt mijn andere hand. Ze zijn nog klein, mijn vingers en handen. Ik ben bijna vier jaar met kort blond springerig haar en blauwe oogjes die indringend de wereld inkijken om vooral niks te missen. Een mondje met lipjes die ironie voorspellen. Mijn schouders zijn fragiel, maar rechtop. Ik draag een gebloemd wit jurkje met een kraagje met ruches en korte mouwtjes. Ook met een ruche. Daar overheen een zacht geel vestje met een V-hals en echt benen knoopjes, zes, en een geborduurd bloemetje op een zakje dat links zit. Mijn sokjes zijn wit met een donkerblauw randje in donkerblauwe schoenen maat 26 van Puma.
Zij hebben alle drie haast, zijn zenuwachtig, dragen koffers en tassen. Mijn moeder, Jill en Hein, mijn broer die twee jaar jonger is dan Jill. We gaan op reis. We moeten op reis. Van de vijand. Het is oorlog. We worden opgehaald en moeten heel snel instappen in een donkerblauwe bus met hoge smalle ramen waar niemand doorheen kan kijken. Ik ook niet. In de bus krijgt iedereen een kettinkje van metaal met een hanger om zijn nek. Daarop staat een nummer gegraveerd dat ik niet kan lezen. Het is eerst overal heel lawaaierig. Later wordt het stil in de bus. We moeten na een paar uur overstappen op een trein en daar op de grond gaan liggen of zitten tussen de tassen en koffers.
Ik word wakker, alleen, en lig op stro in een barak met vreemde kleine kinderen die allemaal huilen, net als ik. Ik kijk om me heen, moeder, Jill, Hein, waar zijn jullie?! Ik gil, ik huil, moeder, moeder, moeder waar ben je? Mijn kleine blote armen uitgestrekt, mijn gezichtje nat van tranen, verdriet, angst, schaamte, schuld, spanning, eenzaamheid. Toen gebeurde er iets wonderlijks. Het voelde als sterke armen die mij optilden en ik zag opeens van bovenaf het kleine meisje met blonde haartjes in de barak staan. Alleen. Zij stond daar en ik was hier door warme sterke armen opgetild. Ik voelde me geliefd, omarmd, heel, kostbaar, waardevol, omringd, gedragen. Het leven in mij ging weer stromen en alle spanning viel op de grond en stroomde weg, ver weg. Ik voelde me veilig.
Deze mysterieuze ervaring heeft mij gedragen door de tijd en uitgenodigd dit te onderzoeken. Het is mijn geestelijk thuis geworden. Het verheft mij uit de wereldse gebondenheid en ik kan mij ieder moment bewust hierop afstemmen, op het Licht, op God, de Schepper die leven geeft, mij kleur geeft en draagt, nog steeds, tot nu toe.
Dit boek is geschreven vanuit mijn hart. Lees het met je hart en vertrouw dat het jou precies brengt wat jij nodig hebt. Je kunt het boek ook willekeurig lezen, afgestemd op je gevoel.
GETALLEN EN KLEUREN
Ik verbind in mijn hoofdstukken de macrokosmos met de microkosmos. Voor mijn geestesoog verscheen een getal en een kleur.
GETALLEN
De getallen dienden zich als vanzelf aan toen ik begon met schrijven. Ik heb helemaal geen verstand van cijfers en numerologie, maar toen ik het getal dat zich meldde neerschreef, zag ik het als vorm en voelde zijn energie en liet het zich duiden. Het hele universum is gebaseerd op getallen en die hebben evenals kleuren een trilling met een bepaalde bandbreedte.
KLEUREN
Nadat het getal geduid was, verscheen er een kleur voor mijn geestesoog. De kleur heb ik gevangen in een cirkel. In deze cirkel is een kleine cirkel aanwezig. Dit is het licht dat eeuwig is en gedurende dag en nacht overal ter wereld telkens een andere plaats aan de hemel inneemt. Kleuren hebben hun eigen taal en kunnen helend werken op de gezondheid, bij geestelijke spanningen en emotionele ontredderingen. Ik heb de kleur vertaald zoals het zich op het moment aandiende.
K L E U R
I S
VERDICHTING
VAN
LICHT
voortgekomen uit het licht
het licht
verlicht
onze wereld
waardoor het leven
zichtbaar wordt
in kleur
WIJ ZIJN KLEUR
door het Licht
GETAL 3222
KLEUR IVOORWIT
GETAL. 3222 = 9 = 3. 3 maal 3 en 3 maal 2-en. Mijn eeuwig bij mij zijnde triade, lichaam-ziel-geest, materie-ruimte-tijd, Vader-Zoon-Heilige Geest. In de triade kan geen van de gegevens bestaan zonder de ander en geen is dominant aan de ander. Drie maal 2 is als drie ook een triade en het teken van oneindigheid. Gezegend, gezegend, gezegend. Ik zing het drie keer in mijn hart zonder geluid op mijn manier met veel aria’s langgerekt – liefde, wijsheid, kracht. Twee tweeën zijn ook een meestergetal en uitnodiging tot zelfreflectie.
KLEUR. De kleur is ivoorwit met in het centrum van de cirkel de mens met gespreide armen. Teken van overgave. Als ik langer kijk, zie ik dat ik het ben. Tranen van dankbaarheid en ontroering bleken achter mijn oogleden verscholen, want ze ploppen op uit hun kleine gevangenissen, blij te kunnen stromen. Overgave. En nu vanuit de overgave alert zijn en liefdevol invoelen wat bevrijd wil worden. De kleur blijft vooralsnog in de cirkel.
Toen ik neerstreek op het fijne grind, in de schaduw van de manshoge, met betonblokken ommuurde hof van Amr en zijn familie, zag ik het tafereel van het moment voor mijn geestesoog. Een stralende roze wolk met overal zachtrode verspreide harten in alle maten en vormen, die zich slordig neergevlijd hadden op deze prachtige roze wolk, die door hen iets roder werd. Ik was vier jaar niet hier geweest.
Midden in al deze harten zat het grote hart van Nayla. Ze steeg vrij moeizaam van de grond op en tegelijkertijd riep zij vreugdevol mijn naam, alsof ik opgestaan was uit de dood. Ik voelde haar roze energie als een dun dekentje dat je ’s zomers in bed over je neerlegt, als het niet al te warm is. In haar donkere ogen lichtten kortstondig sterretjes op als een vallende ster in de nacht. Ik voelde me thuiskomen en alle wifi-internet-Facebook-Messenger-LinkedIn-sms-energie viel daarmee op de grond en baande zich een weg naar het grote kristal van moeder aarde. De weg naar mijn hart werd korter en korter, terwijl ik rustig in en uit ademde.
Wij zien elkaar opgroeien en groeien, de warme armen, die stevige omhelzing die mij doet thuiskomen en mij het gevoel geeft welkom te zijn. Ik ben jullie gast, in jullie woestijn, jullie land. Alleen jullie kennen de eeuwige taal van de natuur hier, van de zon, de maan, de wind en de sterren. Alleen jullie kennen de schaduwplekken op het heetst van de dag. De kosmos die haar lied zingt, nu ook voor mij
Er zat ook een djidda (1) van weet ik hoeveel kinderen en kleinkinderen in deze wintertent die tegen de buitenmuur van de grindtuin aan de westkant van Amr zijn grauw betonnen huis was aangebouwd. Haar zwarte dunne, met glitters omrande hoofddoek ontlokte een fascinerende kleur haar die ik nog nooit gezien had in deze contreien en dat niet alleen omdat vrouwelijke haren altijd verstopt zitten onder de hemama (10). Ze worden bij mijn weten nooit zo wit. Zo wit als sneeuw was de harenrand die zich ondeugend toonde aan mijn Europese ogen. Terwijl ik eraan terugdenk glimlach ik. Ik word altijd blij van ontluikend nieuws.
GETAL 4222
KLEUR VERMILJOENGROEN
GETAL. 4222 = 10 = 1. Eén is een nieuw begin. Mijn verlangen naar een nieuw begin is groot en ik sta open voor alles wat op mij toe komt. In verbondenheid met boven en beneden, de hemel en de aarde.
KLEUR. Vermiljoengroen is de kleur van het hart dat wijd openstaat om de goddelijke intelligentie te ontvangen en te delen. Mijn hele systeem is bereid te revitaliseren en al het nieuwe naar buiten te laten stromen.
Vijf volwassen vrouwen in lange kleurige jurken die met kennis en kundig handwerk bestikt zijn met witte en roze pailletten, die schitteren en oplichten in de zon, kwamen in en uit het deurgat dat afgedekt werd met een ultramarijne dikke deken. Deze was aan de bovenkant van de deurpost met grove spijkers vastgemaakt. Ik weet nooit wie hier allemaal blijven slapen, buurvrouwen, nichten, schoonzusters, zonen, dochters, ik weet het niet. Ik wil het ook niet weten. Ik aanschouw en kijk of ik ze ken, of nog wil leren kennen.
Iedereen is vrij chagrijnig, behalve ik na mijn eerste nacht buiten met afnemende maan. De kortste vrouw droeg een okerkleurige jurk met handgrote zakken op haar heupen, bestikt met paarsrode pailletten die ook op de schouders van de jurk zaten en die de lange mouwen afsloten met een nauwe band die eveneens bestikt was. Haar gezichtje was ivoorkleurig. Haar taille was smal. Een elastiek, verwerkt in de jurk, accentueerde dat heel geraffineerd. Als zij in het licht loopt, zullen de lovertjes schitteren en terugslaan op haar wezen. Die tijd was nu nog niet aangebroken. Zij is nog te onervaren. Haar haren waren bedekt met een oudroze hoofddoek en ik zag op haar achterhoofd een flinke uitstulping die je vrijwel altijd waarneemt bij alle vrouwen in deze cultuur. Het teken van de lange opgestoken haren die aan het oog van de buitenstaander onttrokken worden.
De uitdagende manier waarmee vrouwen hier hun bedekte lichaam tot in de finesses vrouwelijk kunnen laten zijn, is prachtig. De taille, de schouders, rondom de hals een stiksel, een kleurig accent van kant, lovertjes, parels, geraffineerde andere stofjes, zij markeren de vrouwelijkheid. Borsten, billen, benen, armen, hals, haren, ze blijven bedekt, maar worden aantrekkelijker en vragen op hun manier om meer aandacht.
Een driekleurig lang gewaad van zwart-wit-oker in verschillende hoekige vormen van lange strepen en blokken, door, over en langs elkaar, tonen een prachtige slanke gestalte met een smal gezichtje van plusminus twintig jaar. Haar flinke handvol borsten verraden een kind. Het kind was echter niet in beeld. Later zag ik een dreumes van zeventig centimeter met gitzwarte huilende ogen, die kennelijk voor het eerst een Europeaan zag. Het achtervolgde huilend, bang, met uitgestrekte wijd open bewegende armpjes en ronddraaiende handjes, de driekleurige geblokte jurk. De zwarte krulletjes van het kind zaten nog vast op het bolletje geplakt, na een rustige nacht.
Vervolgens werd ik een vrij donkere, velours lange jurk gewaar. De kleuren waren in de fabriek al uit de stof geperst, zodat slechts een aftreksel van de kleur grijs met verschillende ondertonen overgebleven was. Deze kleuren worden nog steeds in de gereformeerde kerken gedragen waar blijdschap in de Heer er ook uitgeperst wordt. De stof zelf was wel aaibaar, maar de inhoud om deze tijd van de dag nog niet. Maar ik weet dat dat een geruststelling is.
De verrassing. Vooral bescheiden lijkt de kleur onder een nog niet wakker gezicht. Een raak-mij-niet-aan houding, laat mij met rust, ik ben alleen op de wereld. Dat alles maakt indruk op mij en ik handel dan ook naar de uitstraling en houd me rustig. Bovenop haar gewelfde borsten duikt een geweldige verrassing op, totaal in tegenstelling met haar uiterlijk. Stralende bloemen, een volledig boeket, zo van de bloemist, of zo uit de tuin geplukt, maar deze zijn gerangschikt door ijverige handen en stralen mij tegemoet.
De jurk is nog verder opgeleukt met een gekleurd lint dat vrolijk en nonchalant haar weg zoekt tussen de bloemen, naar openheid en bevrijding. Het lint stopt net over twee samengeperste borsten. De jurk is daar iets te nauw. De borsten willen ook bevrijd worden, evenals haar gestolde glimlach. Maar zo kan ook een gestolde glimlach een glimlach teweegbrengen.
Een glimlach van oor tot oor ontstaat in mijn gelaat en maakt de rimpels naast mijn mond dieper en ik voel dat die rond mijn mond verdwijnen. Hiep hiep hoera. De kleur van mijn gelaat heeft de kleur van de borduursels overgenomen, warm en stralend.
Wat kan zo’n stil geborduurd boeket van duizenden steekjes in alle zonnige tinten geel-oranje-oker veel bewerkstelligen. Het wekt de hele grijsbruine jurk en haar beschouwers tot leven. Stil bewonder ik de ontwerper en stuur een enorme straal liefde en licht naar het hart, de handen, de materialen, de naaister, de machine, met de stille wens dat nog heel veel prachtige bevrijdende ontwerpen mogen volgen.
GETAL 68
KLEUR ROZE
GETAL. 68 = 14 = 5. De 5 wijst naar het verleden, is geopend en bereid te ontvangen, te aarden en haalt zijn inspiratie uit het deel dat naar boven wijst. De lijn naar rechts is bereid alles wat het ontvangt door te geven aan de toekomst.
KLEUR. Roze is de kleur van het hart en van de derde straal van goddelijke liefde, aarde gericht op maandag. De aartsengel op deze straal is Chamuël. Ik open mijn hart en heel mijn wezen en laat het goddelijke licht en liefde binnenstromen.
Je moet in een giga goede conditie zijn wil je het tweede gedeelte van de reis van Nuweiba naar Ain Houdra overleven. Het eerste half uur rijd je over de asfaltweg. Weliswaar zo hard mogelijk, je niets aantrekkend van bochten, kuilen, tegenliggers en medereizigers, of verkeer dat dezelfde richting uit rijdt. Maar na de controlepost van de politie en na tien minuten asfalt richting St. Catherine, gaan we het asfalt af, zien rechts van ons de bedoeïenen-nederzetting Ras Gazala en daar begint het echte werk.
We stoppen. De lucht wordt voor een gedeelte uit de banden gelaten en dan wordt gas gegeven. De Efteling met haar crosscountry-baan is er niets bij. Hier zit je niet aangesnoerd of in de gordel, maar wel dicht op elkaar. Dat scheelt. Ik adem, probeer het althans, tot diep onderin mijn buik. Wil me vooral ontspannen houden en meebewegen. Althans, dat lijkt me verstandig. Maar dat leek zo. Als ik me ontspannen houd, dan is de autodeur te dichtbij. Bong, bong, en dat doet mijn lijf geen goed. Schrap zetten dus. Ondertussen is de radio keihard aangezet. De mannen vinden dit blijkbaar een feestje. Ik eigenlijk ook wel, besluit ik. Toch te gek dat mijn wens in vervulling gaat, dat mijn verlangen verwezenlijkt wordt en ik voorlopig in de woestijn verblijf. Hier zit ik dus nu te schrijven en hoef ik niet uit te leggen dat ik dit overleefd heb. Dat is participeren in de waarste zin des woords.
Machmout rijdt als een ware kunstenaar. Ervaring is dit en aanleg, want dit kan je echt niet leren. Amr heeft zijn telefoon gepakt en laat mij zijn optreden op het podium op de hafle (31) van Mousa en Rahlia zien en horen, waar slechts mannen toeschouwer zijn zoals de traditie betaamt. Hij is mooi en dat vindt hij zelf ook. Klopt ook. Je moet allereerst van jezelf houden toch? Hij houdt ook van anderen, dat voel ik en dat merk ik. Amr zegt dat ik zijn amma Ollanda (2) ben. Ik merk dat hij veel voor mijn vragen en verlangens overheeft.
We spreken in onze tezamen gemaakte taal van hart tot hart en zeggen geen woord. Anderen, die niet op deze golflengte zijn aangesloten, verstaan ons nauwelijks. Amr gaat met mijn verlangens aan de slag en zegt dan “Ayla mabsout (3), anna mabsout”.
Een uur rijden vanaf de asfaltweg naar mijn bestemming Ain Houdra. De snelle manier om er met mijn bagage en voedselvoorraad te komen. Anders loop ik hier met kamelen en doe ik er een dag over.
De woestijn moet je ervaren en dat doe je te voet, niet in een auto. De energie van het verbond van hemel en aarde, de wereld en jezelf tezamen ervaren zoals het bedoeld is. Puur, wezenlijk, zonder fratsen en opgeleukte dingen. Het is een gevoel, een gewaar zijn en dat is niet volledig te beschrijven. Gewoon zoals het is: aarde – vuur – water – lucht. Voortgaan, ergens heen, nergens heen. Lopen is een meditatief spel. Links rechts, yin yang, voor achter, beneden boven. Het water in je gaat forser stromen en maakt heel veel vastzittend opgeslagen leven los. Hele stukken leven trekken aan het geestesoog voorbij. Angstbeelden, vreugdebeelden, ik-beelden, goddelijke beelden. Sommige beelden worden groter, zachter, mooier, heler en blijven voor altijd op het netvlies. Andere beelden zie je nooit meer terug op het ritme van het ene en het andere been. Het verlies van het ego kan zich wel eens aandienen. Dat doet bewegen en zijn tussen zon, maan en sterren, hier in deze wondere pure eenzame wereld. Scheppend bezig zijn, een onbekend pad betreden. Grenzen wegnemen en verleggen.
Ik wil creëren en ervaren wat tot nu toe verborgen bleef. Ik wil spelen en delen. Mijn ondeugden en deugden bekijken, spiegelen, relativeren. Hier op de breuklijn van Afrika en Azië, waar vele volken vanuit het gebied van de Eufraat en de Tigris al eeuwen doorheen trokken met hun handelswaar. Waar bedoeïenen-stammen op zoek waren naar voedsel voor zichzelf en hun dieren. De kracht van de zon voelen als leven gevend element. De kracht van de aarde gewaar zijn als scheppend beschermend element. De kracht in jezelf ervaren als geschapene door en afhankelijk van deze twee elementen. Het vader/moeder, God, kind principe hier in alle vezels van jezelf voelen en ervaren. In de liefde van de scheppingskracht zijn met al je vezels en je daaraan overgeven.
De bedoeïenen en ik zijn misschien wel net zo wonderlijk als de wereld hier. Wij spreken de taal van het hart. Niet de taal uit de boeken. Wij houden van elkaar, voelen elkaar aan, begrijpen elkaar. We zijn vaak ‘uitgepraat’ en toch niet uitgepraat, want in de stilte spreekt het hart en laten we elkaar voelen dat we liefde, vrede en wijsheid zijn.
Ik zie de witte roos van vrede en broederschap in hun harten en bewonder hen om hun levensstijl, de eenvoud van het zijn, de vanzelfsprekendheid van het delen, de dienstbaarheid zonder poespas. En nog zoveel meer dat ik van hen geleerd heb, zoals dankbaarheid tonen voor het bestaan, door middel van gebed en aanbidding van de aarde en het heelal.
