Kitabı oku: «Gedragen door de tijd zien licht inzien», sayfa 3
GETAL 485
KLEUR PRUISISCHBLAUW PHTALO
GETAL. 485 = 17 = 8. De esculaap, eeuwigdurende beweging van dag-nacht, eb-vloed. De goddelijke wil, de Geest die eeuwig is.
KLEUR. Pruisischblauw phtalo is de kleur van de nachtelijke hemel die verbergt wat op het moment nog niet aan het licht wil komen. De kleur vibreert, leeft, is een mythische kleur en heeft iets majestueus, iets onwankelbaars en een hypnotiserende werking. De kleur is gericht op het voorhoofdchakra de plaats waar inzicht in het leven geïntegreerd wordt.
De volle maan recht boven mij. Een zacht vibrerend orgaan in heel licht roze-blauw-geel pastel. De kleuren van de violette vlam. De vlam die alles wat niet van het licht is, transformeert naar het licht. Als de tijd rijp is, slechts dan. Ik kan aangeven wat ik wil transformeren en waar ik inzicht in wil hebben. Dan zeg ik in dankbare liefde tegen het universum “Uw wil geschiede”.
Een minibriesje over mijn gelaat. Stilte alom. Ik kan de kosmos horen zingen, hier buiten op mijn matje, en ervaar de klank op dit moment als een F met af en toe een G als het windje iets sterker wordt.
Ik lig buiten in een prachtige hemeltent met een oneindig plafond. Het hele uitspansel is mijn tent en staat over mij en de aarde heen. Het uitspansel waakt over mij. Planetaire engelen van het grote ontwaken zijn bij me en vullen mij langzaam met hun wijsheden. Ik voel me veilig in de stilte van mijn hart, dag en nacht.
In eerste instantie trotseerde een enkele dappere ster het licht van de maan en stond vrolijk te knipperen en te schitteren en zei ‘Hier ben ik, kijk mij eens’. Ja gegroet, dappere ster, jij daar en ik hier. Allebei verankerd maar mee met het licht van zon en maan dat ons draagt. Hoe langer ik keek, doken er toch wat meer sterren op. Ik speelde met mijn ogen en wimpers met het heelal. Linkeroog dicht, rechteroog dicht. Wauw, ik toverde twee manen en echt zoveel sterren en de kleur indigoblauw werd bijna ceruleanblauw of zwart anderzijds. De kleurrijke regenboog-halo van de maan kon ik vergroten, verkleinen en verlichten, verdonkeren en verdubbelen. Niets is wat het schijnt. Niets ís. Alles is schijn. Ook in deze nacht. Het licht van de maan verlicht de palmbomen naast me tot een stralend zachtgroen. Het zand voor me wordt bijna wit en verdonkert in de schaduw tot een eigenwijze auberginekleur.
Toen ik vanochtend bij daglicht ten tonele verscheen, zo twintig meter boven de wadi, werd ik blij verrast door het nieuwe kleurenspel ontstaan door de voorbijtrekkende wolken. Een zacht violette gloed was op grote plekken aanwezig, waar licht okerkleurige stenen in de minderheid waren ten opzichte van de leistenen, die overal neergestrooid zijn door de tijd. Allerlei vormen en kleuren van geel-roze, blauw-roze, violet, paars, alle varianten van de kleur paars die nog nooit bestonden, zijn hier door het licht geboren.
Ik zag de kleur vibreren als de zon even tevoorschijn kwam. Als wolken overtrekken worden de bergen van de overkant, die voornamelijk van basaltsteen zijn, ook violet en zie ik de energie langs de rotsen omhoog vibreren op weg naar oneindigheid. Het zijn de energieën van de woestijn Sinaī die mijn energie en dat van velen die er ontvankelijk voor zijn, opbeuren. Oude stukken vastzittend leven komen hier vrij en mogen getransformeerd worden. Ook als we het niet zien of niet voelen, het is er toch.
De hemel toont zich tegen de grens van de bergrand koningsblauw. Iets verder omhoog wordt het ceruleanblauw. Daar waar een dunne wolk de hemel voorbijtrekt wordt het blauw magentablauw. Als ik een dikke wolk voorbij zie gaan, wordt het blauw indigoblauw, maar net anders dan het stralende wolkeloze indigoblauw die de nacht toonde. Panorama Mesdag in Den Haag is er niks bij.
Ik hoor een kameel luid protesteren beneden in de wadi en het geluid gaat richting ‘wadi uit’. Dat betekent dat als ik opsta en naar voren loop en op de rots ga staan, ik haar zie langsgaan. Als ik dieren hoor die zo’n protestgeluid maken word ik alert. De dieren, onze medebewoners, verdienen respect, ook als ze gecorrigeerd moeten worden.
Een hele stoet kamelen, wel twaalf, met en zonder berijder, een enkele wandelaar ernaast. Ze zijn er nog, de wonderbaarlijke schepen van de woestijn. Een golvend lint met nauwelijks kleurverschil met haar omgeving beweegt zich naar ergens heen, naar nergens, niet beseffend dat zij een deel is van het grote geheel, zich voortbewegend om zichzelf te vinden, terwijl ze het al zijn.
De wolken zijn voor een flink deel geconsumeerd door de zon en de vlagen harde wind. De zon is weer tevoorschijn gekomen. Zal ik dan toch nog even in mijn nakie gaan zitten en mijn borstjes, ooit met verve aangeraakt door vier verschillende mannen en bijna dagelijks door Lars en zeker door mijzelf, door de zon laten aanraken?
GETAL 1
KLEUR VIOLET PASTEL
GETAL. 1 omdat ik vandaag mijn bedoeïenen-ervaring omtrent cultuurverschil moet herzien, ofwel bijstellen.
KLEUR. Violet pastel hangt hier in de verte tot aan mijn einder, raakt de scherpe rand van de bergrug van 1000 meter hoog, trekt zich daar niets van aan, want wil niet alleen de hemel transformeren naar slechts licht, maar ook de aarde en alles wat naar het licht gebracht mag worden.
Dankbaar en kwetsbaar tegelijk. Huilerig om het niet-weten en het zo graag willen weten en het leven, de tijd, onder controle willen houden. Vannacht onder het schitterende licht van de maan en het ceruleanblauw, kleur van de goddelijk wil, doken herinneringen op over kwesties met geld en mijn bedoeïenen.
De Stichting KIEK Sinaī Projecten, die tien jaar heeft bestaan, totdat het negatieve reisadvies van verschillende westerse landen van kracht werd vanwege de onlusten in het Midden-Oosten die in Syrië begonnen. Genoeg chaos voor westerse regeringen om een reis naar het Midden-Oosten af te raden. Iedere verzekering verviel daarmee en ik vond het onlogisch mensen te enthousiasmeren mee te gaan met een wandeltrektocht in de woestijn Sinaī, of wel donaties te geven aan de stichting voor projecten van de bedoeïenen. De stichting werd ontbonden en het geld dat nog in kas was, werd overgemaakt naar de goed lopende ecologische Habiba Organic Farm in Nuweiba die samenwerkt met de lokale bevolking.
Verschillende families van de bedoeïenen van de Muzeinastam hadden geprofiteerd van de Stichting KIEK Sinaī Projecten. De stichting gaf kleinschalige microkredieten aan bedoeïenen met een toekomstbestendig project, zoals onder meer het aanleggen van tuinen, of het investeren in kamelen. Een contract aangaande afbetalingsregelingen werd ervoor opgemaakt en ondertekend. De stichting heeft echter nooit een Egyptische pond terug gekregen. Wel zag de stichting dat er plotseling een tv in huis stond of een bed, of dat er een arisha aangebouwd was aan het huis.
Het kwam ook voor dat een eerste oogst van een nieuw aangelegde tuin mislukte door onbekwaamheid en aangevreten werd door insecten. Afspraken werden eervol besloten met insha’Allah (8). Nee mannen, voor mij is dat niet genoeg. Wat insha’Allah, niks insha’Allah. Jij bent de handen en voeten van God. Jouw God wil zich manifesteren in jou toevallig en in jou en jou. Het komt echt niet uit de hemel gevallen. Zonder jouw goede wil, je uiterste best te doen, woord te houden en je aan afspraken te houden, kunnen we geen zaken doen.
Ik ben me bewust dat ik achteraf gezien mezelf bij aflevering hier op Ain Houdra ook niet duidelijk genoeg heb uitgedrukt. Amr en ik hebben levensmiddelen gekocht voor mijn verblijf hier. Uiteraard heb ik die zelf betaald. Over een dag of veertien komt hij met een nieuwe voorraad water en eten. Ik gaf hem duizend Egyptische ponden, is zestig euro, voor de volgende levering en voor een aantal maal benzine om hier naartoe te rijden. Tot mijn verbazing gaf hij het hele bedrag aan Machmout die gereden heeft. Ik zei niks maar dacht en nu?
De bedoeïenen hebben de aparte neiging, als het op zakendoen aankomt of dat er dingen geregeld moeten worden die geld gaan kosten, al snel te zeggen dat je een vriend bent en dat we het wel zullen zien. Duidelijk? Nou eh… voor mijn westerse overtuiging niet nee, echt niet.
Vertrouwen? Ook niet meer zoveel gezien mijn ervaring hier. Als ik een bedrag geef wat mij heel redelijk lijkt, krijg ik toch dikwijls te horen dat alles hier duur geworden is en.. .en…
Vanmorgen sprak ik Inam aan of het mogelijk is om de vervallen arisha, die achteraan op de hof staat, te herstellen en voor mij bewoonbaar te maken. Hij dacht geen seconde na, voelde zich gelijk verantwoordelijk. Wat de kosten voor herstel c.q. opruimen zijn? “Oh, niet veel, jij bent een vriend.” “Ja maar, Inam…” “Insha’ Allah, nee niet veel, echt niet.”
Wat de kosten mogen zijn hangt dus hier in de veelkleurige blauwe lucht en werd vanmorgen subiet meegevoerd door een behoorlijke rukwind, oeps de wadi in, naar de rest van de lucht die verderop zacht violet is en wel raad weet met zo’n dialoog over kosten. Ik niet, maar heb het nu, lees nu, ter plekke, nu pas dus, losgelaten. Hiep hiep hiep hoera!
In alle ernst vergeef ik mezelf mijn eigen onduidelijkheid en heb begrip voor de andere cultuur die ik bloemrijk, flexibel, organisch en rijk aan mogelijkheden vind. Ik zal het ooit misschien niet begrijpen, maar wel leren om er liefdevol en duidelijk mee om te gaan. Dat is mijn overtuiging. Met dank voor deze lessen.
GETAL 15
KLEUR DONKERBRUIN MET GELE RAND
GETAL. 15 = 6. 6 symboliseert de nalatenschap van de muis hier in het zand. De voetafdruk en het uitwerpseltje dat zich naast mijn eerste voetstap van vandaag laat zien.
KLEUR. Donkerbruin met een gele rand is als de schaduw van de hoge bergen in de nacht, waarvan de kam verlicht wordt door de maan. Alles wat nog verborgen zit en alle verborgen leven wordt ooit tot leven gewekt en komt aan het licht.
Als ik het pad zo zorgvuldig en rustig mogelijk afloop, de oase uit, dan hoor ik het mierenvolk waar ik overheen loop zeggen: ‘Daar komt de enorme reus met veel geweld, ontembaar als een leeuw die zijn prooi in het vizier heeft, zonder enig respect voor wat dan ook, hier, in onze regio, onze prachtige behuizingen, onze oeroude Romeinse tempels die met zorg en veel mierkracht opgebouwd zijn, onze exclusieve buitenverblijven, zorgvuldig geplande en opgebouwde routes, weg, gewoonweg vertrappen. Alsof er bommen ontploffen die er wellicht nog lagen uit de Spartaanse oorlog van ooit. Alsof er expres boobytraps neergelegd zijn, om ons en onze dierbare nakomelingen voor altijd te ontheemden. Erger dan de sterkste winden die zorgvuldig nieuwe randjes maken en liefdevol steentjes verleggen omdat het niet anders kan.’ Aldus de mierenvolken.
Mijn antwoord is aan alle dieren die ondergronds en bovengronds hun plek hebben: ‘Ik weet het mieren, hagedissen, luisjes, zandvlooitjes, springmuizen, wat jullie nu te klagen hebben tegen elkaar als ik hier plaatsgenomen heb op het door mij toegeëigend toneel, hierboven de grote lange wadi en mij rustig neerzet op een troon van zandsteen. Mijn rode rugzak en bont geweven waterzak misschien wel voor een uitgang van een woning zet. Ik ben mij ervan bewust. Op dit toneel hier wonen jullie en ik ben hier en nu jullie eervolle gast. Beschouw vandaag mijn komst als een opvoering, speciaal voor jullie in elkaar geflanst. Zie deze ongewilde ongevraagde giga verandering als een uitdaging, lieve dieren van Gods schepping. Luister naar alle geluiden die jullie nog nooit eerder hoorden, behalve van de wind en jullie eigen geluid van voetstapjes, scheetjes, knaagjes, blaasjes, piepjes en geschuifel. Wees stil, vrees niet en weet dat dit voorkomt in het aardse zijn. Zoek een andere prachtige, interessante, nieuwe route. Een veel mooiere, kortere, interessantere misschien. Treur niet als er doden vallen, of heel even dan misschien, maar bid om kracht. Zoek naar nieuwe mogelijkheden die er altijd geweest zijn en er altijd zullen zijn, ook als je ze niet direct gewaar wordt. Overstijg je eigen krachten door te proberen en nog eens en nog eens. Verleg je grenzen en ontdek. Bouw nieuwe huizen die misschien wel veiliger voor je zijn. Ik kom morgen kijken.’
Ik ben zorgvuldig, echt waar. Ik kijk waar ik iedere voet zet. Ik ga zitten waar ik de minste schade aanricht. Nooit op een gaatje waar jij misschien woont, of je moeder. Ik let op dat ik mijn rugzak niet op een levend wezen zet, op jouw jongste broertje of oudste neefje wellicht. Ook mijn handen letten op waar zij zich zetten als ik opsta of ga zitten. Als ik moet spugen omdat ik te veel speeksel in mijn mond heb omdat ik dagenlang niet praat, dan doe ik dat zorgvuldig op een plek van steen, in het zicht, zodat iedereen die dorst heeft of trek, er iets van kan nemen. Plassen doe ik al een aantal dagen op een met zorg gekozen dezelfde plek en zo, dat niemand erin kan verzuipen, maar er wellicht nog iets aan heeft. Beetje zout bijvoorbeeld. Ik zet mijn voeten zorgvuldig op de harde, bijna witte, geribbelde zandsteen waar niemand woont.
Plassen in de woestijn moet je echt niet op een harde ondergrond doen, dat doen de kamelen ook niet. Zij willen zichzelf niet onder spetteren en ik ook liever niet als het even kan. Nee. Plassen doe je in het zand, maar niet tegen de wind in. Als ik mijn voeten stevig in spreidstand gezet heb, gaan mijn gekleurde kleren en zwarte, voor de veiligheid, onderbroek naar beneden. Ik laat mijn blote achterwerk heel diep zakken. Houd in verband met de vaak harde wind met mijn linkerhand al mijn gekleurde kleren goed vast. Mijn rechterhand houdt mijn rechterenkel vast. Dit voor de stevigheid van de hurkpositie. Ik wil niet omvallen namelijk. Alles onder controle. Dan laat ik met een lichte zucht ter ontspanning alle vloeibare afvalstoffen de vrije loop in het met zorg gekozen, meestal gele, zand dat aan alle zijden vaak wel begrensd wordt door grote platte keien. Spetteren doet het nauwelijks. Het zand absorbeert wat het vermag te absorberen en het overvloedige stroomt zachtjes naar beneden, want de plek, zoals alles hier, is licht glooiend, zo niet steil. Het klinkt wel als een kleine fontein, vooral ’s nachts. Ik laat me echter door de klank niet belemmeren om de druk te gaan verminderen. Daar begin ik niet aan.
De urine schittert heel even in het zonlicht. De kristallen ervan worden zichtbaar. Heel kleine steentjes schrikken van de stroom en laten zich verschuiven of zelfs verplaatsen. Het witte zand wordt oker en het gele zand sienna. Steentjes die wit leken worden doorzichtig, als kristal.
Onder de rechtse platte kei zit een rond gat van plusminus drie centimeter. Het kan een woning zijn en het lijkt bewoond, want voor het gat ligt wat minder zand. Een in- en uitgang, denk ik. De urine stroomt daar net niet naar binnen, maar eraan voorbij. De eerste grote zondvloed, die wil ik niet op mijn geweten hebben, waardoor een hele hagedissenfamilie zou kunnen verzuipen. Spaar me. Ik verleg een kei.
Uitgeplast, dan lekker je kont, hup, omhoog, hoofd naar beneden, kleren loslaten, enkels vasthouden, tussen de benen doorkijken, zie je de wereld even op zijn kop en lekker je billen in de wind, in de zon laten drogen en genieten van de warmte op je plasser. Dit is al met al een welkome opluchting voor de blaas en nieren, evenals een goede lichamelijke oefening. En dan ook nog niet wetende welke bewoners van deze regio hier profijt van zullen en kunnen hebben.
Er kwam gelijk een vrolijke dappere mier op af en een andere schrok, maar schrok zich niet dood gelukkig. Er zijn nu steentjes verlegd die misschien wel in de weg lagen. De kleur en de geur dragen wellicht bij tot inspiratie voor nieuwe mogelijkheden. Mogelijk daagt de plek uit tot loslaten van afvalstoffen voor andere dieren.
Ik zal veranderingen in de gaten houden in ieder geval en eventueel rapporteren.
GETAL 1000000
KLEUR CADMIUMROOD
GETAL. 1. Het getal om nieuw, op een andere manier, naar dingen te kijken. De zes 0-len moeten er zijn, want dit sluit een dubbele triade in en roept mij op om niets van het onderwerp te laten domineren.
KLEUR. Cadmiumrood. Het leven straalt van de kleur af en prikkelt lichaam en geest tot actie. Rood licht werd vroeger al gebruikt om uitslag op de huid te genezen, pijn te verminderen en het lichaam te verwarmen. Rood stimuleert de bloedsomloop en versterkt geestelijke en lichamelijke kracht.
Ik voel me vol van liefde, vol van genade en vraag me af wat liefde eigenlijk is. Genade vind ik op dit moment voor mezelf eigenlijk toepasselijker. Er is niets aanwijsbaars dat mij vol van liefde doet voelen. Ik voel me verweven met Al dat Is. Er is geen speciale aanleiding geweest die mij dit doet voelen. Ik heb geen aandacht gekregen van een ander en ben niet bemind of geliefd geworden door iemand. Er is niets menselijks gebeurd dat mijn welbehagen gestimuleerd heeft. Het is een totaal onafhankelijk gevoel dat in mij gedaald is. Ik voel een diepe verbinding die het ego overstijgt. Het voelt als een liefde voor de ziel en ik verlang ernaar om trouw te kunnen blijven aan deze ware liefde.
In het leven komen er ervaringen op je pad die gevoelens van welbevinden oproepen en dat kan heel gemakkelijk verward worden met liefde. Ik heb een gevoel van ertoe doen, er mogen zijn, van werkelijke zelfacceptatie ongeacht wat ik doe en wie ik ben. Ik voel me heel bevrijd.
Liefde, wat is dat eigenlijk? Geluk, vrede, gelukzaligheid zijn symptomen die ontstaan als gevoelens van liefde verrijzen. Dit zijn prettige ervaringen. Zolang liefde gekoppeld wordt aan beelden die we ervan hebben, zal je teleurgesteld raken en gedesillusioneerd. Er ontstaat dan pijn en deze pijn wil je liever niet ervaren en je bent geneigd uit de context te stappen. Daarmee ontneem je de liefde de kans om werkelijk te openen.
Het leven heeft mij geleerd dat onvoorwaardelijke liefde zijn bodem in de pijn vindt en als je in staat bent de pijn die zich ontvouwt heus te ervaren, kom je in contact met een diepere essentie in jezelf. Je ervaart dat er in jou een ruimte is waarmee je in alles aanwezig kunt zijn. Op die plek ontvouwt zich de liefde als vanzelf.
De pijn brengt je in diepere gevoelens door er met aandacht naartoe te gaan, het te omarmen en te accepteren. Dan kan er innerlijke heelheid ontstaan en kan je in aanwezigheid en in bewustzijn groeien.
Pijnpunten in jezelf worden met name getriggerd door, of in, relaties. Het is als het ware dat de ander en dan vooral de intieme relatie, je inwaarts leidt om ware liefde, de onvoorwaardelijke liefde, te ervaren. Deze diepere liefde betreft vooral jezelf. De ander kan je geen pijn doen, het leven doet je pijn.
De laatste weken van Lars’ leven op aarde zijn voor mij het toppunt van pijn geweest, die ik tot nu toe ervaren heb. Het fysieke lijden van hem, het toezien hoe het leven het lichaam op een tergende manier verlaat, op een manier die zoveel fysieke pijn teweegbrengt dat het nauwelijks te dragen valt en ook bijna niet te bestrijden is door medicatie – pijnbestrijding. Mijn geestelijke pijn, mijn onmacht in ons voorbije gezamenlijke leven dat niet meer te veranderen viel door meer respect en begrip voor zijn doen en laten te hebben gehad.
Toen kwam de onvoorwaardelijke liefde dichtbij, heel dichtbij en werd vergeven een feit. Een proces van mijzelf vergeven, evenals de ander. Toen voelde ik weer in al mijn vezels dat je in het leven slechts jezelf tegenkomt door de ander, door degene waar ik ooit verliefd op werd. Lars was de ware om mij mezelf te doen leren kennen, te accepteren en te omarmen inclusief al mijn tekortkomingen.
In het leven is er meestal een koppeling van liefde met leuke, prettige, aangename dingen. Dat is nou net de grote valkuil om naar die gevoelens te hunkeren. Deze gevoelens kunnen zomaar wegvallen en waar blijft de liefde dan? Dan is er in de relatie geen liefde meer tot de ander. Ware liefde is die ruimte die alles omarmt en waarin deze gevoelens kunnen ontstaan. Juist die brengen je naar de essentie van het bestaan, naar je diepste zelf.
Een citaat uit de bijbel schiet me te binnen, namelijk de brief van Paulus aan de Korintiërs – 1 Korinthe 13. Daar staat onder meer: Liefde is geduldig en vriendelijk, liefde schept niet op en vindt zichzelf niet vreselijk belangrijk, liefde raakt niet verbitterd, liefde vergeeft. De liefde schiet nooit tekort en verdwijnt nooit.
Liefde is een staat van zijn, een bewustzijnsstaat zoals jij jezelf, anderen, de wereld waarneemt. Ga dat maar gewoon verkennen als het zich aandient. Ga er maar in en ontdek dat er plekken in je hart zijn die jouw spel van overleven en van nepliefde en je sociaal wenselijk gedrag, je aanpassen, of het aan jezelf twijfelen als je ergens geen zin in hebt, allemaal doorhebben.
Ware liefde is zelfacceptatie. Jij mag zijn die je bent. Dat betekent zoveel als op je gemak zijn met je ongemak. En daarmee vervalt het oordeel naar anderen en heeft onvoorwaardelijke liefde een kans zich te manifesteren.
