Kitabı oku: «Razende Harten», sayfa 6

Hoofdstuk 5 “Onuitgenodigd”

Kyoko kleedde zich haastig aan om naar school te gaan. Sinds ze terug was, zou ze vandaag zeker gaan. Ze had al zoveel gemist en daarnaast miste ze haar vrienden van deze wereld. Kyoko borstelde haar kastanjebruine haar totdat het glom en beloofde zichzelf dat ze niet zou nadenken over wat er in de andere wereld zou gebeuren en gewoon zou genieten van wat het was ... normaal. Ze liet de borstel weer op de wastafel vallen, ging naar beneden en kwam in de eetkamer.

Opa keek verbaasd op, “Kyoko, jij thuis? Ga je vandaag naar school? Ik heb al een goed excuus bedacht als je het nodig hebt.” Hij grijnsde naar haar.

De familie was eraan gewend geraakt dat Kyoko de priesteres was waar hun voorouders zo lang geleden over hadden geschreven. Het maagdenschrijn achter het huis was van hun familie geweest zo ver ze het konden traceren en ze hielden het geheim veilig.

Kyoko kreunde. “Bedankt opa, maar ik wil gaan dus bewaar het maar voor de volgende keer oké?” Ze wist dat haar opa alleen maar probeerde te helpen, maar sommige ziektes die hij bedacht om haar school en vrienden voor de gek te houden, gingen echt te ver.

Tama grijnsde omdat hij wist dat hun grootvader het Kyoko vaak moeilijk maakte om zelfs maar haar gezicht te laten zien op school, vooral nadat ze had gezegd dat ze een onbekende ziekte had die besmettelijk was. Tama kuchte in zijn hand om zijn lach te verbergen, pakte toen een stuk toast van het bord en liep de deur uit.

“Ik denk dat je het idee dat ze zwanger is, voor de volgende keer moet bewaren, opa.” Zijn knieën knikten bijna bij de blik op zowel Kyoko's gezicht als dat van zijn grootvader. Tama veranderde snel van onderwerp en begon achteruit de kamer uit te lopen. “Zus, wil je misschien opschieten als je niet weer te laat wilt zijn.” Hij zwaaide naar haar toen hij naar buiten rende.

Na een paar minuten bijgepraat te hebben, kuste Kyoko haar moeders wang en liep toen de deur uit. De dag was al perfect, niet te koud of te warm terwijl ze langzaam de weg opliep naar school. De wind voelde goed aan op haar gezicht en het was een leuke onderbreking om niet alert te hoeven blijven voor het geval er om de hoek demonen op de loer lagen.

Dit was één van de redenen waarom ze altijd terugging naar het tijdportaal. Om deze wereld veilig en vrij van demonen te houden, moest ze de rest van het kristal vinden en terugbrengen naar deze kant van het tijdportaal voordat de hel losbrak ... letterlijk.

Ze was nog niet zo ver de straat uit toen haar vrienden in zicht kwamen. Ze stopten met lopen, wachtend tot ze zich bij hen voegde. Kyoko versnelde haar pas om hen glimlachend in te halen. Normaal zijn had nog nooit zo goed gevoeld.

Toya zag Kyoko haar huis verlaten en uit nieuwsgierigheid was hij haar gevolgd, met de bedoeling om te vertrekken zodra hij wist dat ze veilig op school was. Hij zag hoe verschillende meisjes naar haar zwaaiden en ze haalde hen in, alsof ze allemaal tegelijk aan het praten waren. Toya weefde onopgemerkt door de bomen, zodat hij kon horen wat ze zeiden.

Eén van de meisjes vertelde Kyoko dat iemand naar haar had gevraagd. Toya's hoofd schoot in het rond toen hij een man Kyoko's naam hoorde roepen en rennen om hen in te halen. Toya verstijfde toen de man zijn handen naar Kyoko uitstak. Ze glimlachte naar hem, knikte en legde haar boeken in zijn uitgestrekte armen.

“Bedankt Tasuki.” Kyoko bloosde. Hij wilde haar boeken altijd dragen alsof ze te zwaar voor haar waren en nadat ze hem in het verleden zo vaak had afgewezen, had ze eindelijk toegegeven, zich realiserend dat hij alleen maar zou blijven vragen totdat hij zijn zin kreeg. Hij was erg volhardend maar niet opdringerig en dat vond ze leuk aan hem.

Toya keek naar Tasuki met koude, doordringende ogen. Hij hield niet van het feit dat de jongen zo dicht bij Kyoko liep of de manier waarop hij naar haar keek. Hij kon zien dat Tasuki haar wilde en het maakte hem nog meer kwaad toen Kyoko naar hem glimlachte alsof ze meer waren dan alleen vrienden. De andere meisjes waren vooruitgelopen en lieten Tasuki en Kyoko alleen lopen. Toya volgde hen dichterbij en probeerde te horen wat er werd gezegd. Met behulp van zijn bewakersgehoor ving hij elk woord op.

Tasuki staarde naar Kyoko terwijl ze liepen. Ze was het mooiste meisje dat hij ooit had ontmoet en hij was vanaf de eerste dag dat ze elkaar ontmoetten verliefd op haar. Dat was de eerste klas geweest, maar hij had toen al een besluit genomen. Hij hoopte maar dat ze op een dag hetzelfde voor hem zou voelen. Hij wist dat ze niet ziek was, zoals haar familie de school altijd deed denken, maar hij liet dat niet merken.

“Kyoko, wil je vanavond uit? Ik bedoel …” Tasuki draaide de boeken met een nerveus gebaar van de ene naar de andere arm. “Ik zie je bijna nooit meer.” Zijn zachte ogen ontmoetten de hare met een hoopvolle blik.

Kyoko wist niet zeker of het wel een goed idee was om gewoon op een date te gaan met alles wat er de laatste tijd in de andere wereld was gebeurd. Maar ... hij was tenminste normaal en uit haar wereld. Hij zag er zo schattig uit en staarde haar met hoopvolle ogen aan. Hoe kon ze nee tegen hem zeggen? “Oké, kun je me vanavond rond zeven uur bij mij thuis ontmoeten?” Ze schonk hem een winnende glimlach.

Tasuki straalde toen hij eindelijk zijn zin kreeg. “Het zou mij een genoegen zijn.” Hij pakte onschuldig haar hand terwijl ze wat sneller liepen om de anderen in te halen.

Toya kookte van woede toen hij hoorde dat die man Kyoko mee uit vroeg en haar ja hoorde zeggen. Zijn ogen brandden een gat in de rug van de jongen toen ze op de weg verdwenen. “Ze gaat niet met hem uit, nu niet en nooit niet.” Gromde hij. “Niet als ik er iets mee te maken heb.”

*****

Kyoko was de schooldag doorgekomen zonder al te veel te verknoeien. Ze haalde zelfs een goed cijfer voor haar wiskundetoets, wat geweldig was, aangezien ze nauwelijks tijd had om te studeren. Terwijl ze heen en weer wisselde tussen werelden zoals zij deed, was het een wonder dat ze haar niet al van school hadden getrapt. Het was een fijn gevoel voor haar dat haar grootste probleem hier was wat ze zou dragen en waar Tasuki haar naartoe zou brengen. Het was zoveel beter dan je zorgen moeten maken over het bestrijden van demonen.

Ze ging haar huis binnen, nog steeds in gedachten verzonken, zwaaiend naar haar moeder en opa terwijl ze langs de keuken liep op weg naar haar kamer. Ze keek in de spiegel, schudde haar hoofd naar het schooluniform dat ze droeg en opende haar kastdeur om te kijken naar de kleren die ze had opgehangen. Kyoko trok haar shirt uit, klaar om een paar outfits te passen om te zien welke er het beste uit zou zien.

Net toen ze haar hand uitstak om een mooi roze shirt te pakken, hoorde ze een geluid. Kyoko deed de kastdeur een beetje dicht zodat ze naar het raam kon kijken waar het geluid vandaan kwam, Kyoko hijgde en hield het shirt tegen haar borst.

Toya stond daar, recht voor het raam. Hij stond daar gewoon met zijn armen over elkaar gevouwen in zijn normale geagiteerde houding, maar zijn ogen waren standvastig ... te standvastig.

Toya verbrak eindelijk de stilte. “Kyoko, we moeten gaan.” Hij deed een stap naar voren en stak zijn hand naar haar uit, maar zij deed hoofdschuddend een stap terug.

“Nee, ik ben nog niet klaar om terug te gaan. En jij moet mijn kamer uit, Toya.” Ze drukte het shirt tegen haar borst en voelde de warmte naar haar wangen stromen. Na alles wat er de laatste tijd was gebeurd, was zich blootgesteld voelen wel het laatste wat ze op dit moment nodig had.

Toya liet zijn hand weer op zijn zij vallen. “Waarom kun je nu niet gewoon teruggaan? Iedereen wacht op je.” Hij stelde de vraag met een kalme stem, maar Kyoko kreeg het gevoel dat er een onderliggende betekenis in zat.

“Ik wil hier nog een dag blijven,” zei ze terwijl ze wegkeek, niet in staat om hem in zijn ogen aan te kijken. Ze hapte naar adem toen Toya plotseling centimeters van haar verwijderd was.

“Welke plannen heb je die belangrijker zijn dan de talismannen te vinden, ze weer in elkaar te zetten en te voorkomen dat Hyakuhei demonen hierheen brengt?” Vroeg hij terwijl hij nog dichterbij kwam, waardoor ze weer achteruit stapte.

Zijn ogen hadden een gevaarlijke uitdrukking, maar Kyoko kon ook iets anders ontdekken dat daar verborgen was. Hij was te dichtbij ... groter dan het leven. Haar blik dwaalde naar zijn lippen om weer terug te keren naar de zilveren vonken die nu in zijn gouden irissen uiteenspatten. Was het haar verbeelding of kwam hij dichterbij? Oh nee! Ze was niet van plan om weer voor gek te staan.

“Toya, ga weg!” Kyoko's stem begon te stijgen en Toya's ogen begonnen samen te knijpen. “Ga nu meteen weg en kom niet terug tenzij je wordt uitgenodigd!” Schreeuwde ze terwijl ze naar het raam wees.

Toya kwam op haar af terwijl Kyoko achteruitliep, dit keer tegen de muur. “Waarom kun je me niet vertellen waarom je niet meteen terug wilt komen, Kyoko? Wat is er zo belangrijk dat je bereid bent iedereen in de steek te laten?”

Kyoko staarde in zijn gouden ogen, hun gezichten nu nog maar een ademtocht van elkaar verwijderd. Hij plantte een handpalm tegen de muur om haar in de val te lokken terwijl hij naar voren leunde. Kyoko beet op haar onderlip. Wat was hier aan de hand? Toya had nog nooit zo gehandeld. Op dat moment betrapte ze hem erop dat hij met een vastberaden blik naar haar lippen keek en plotseling vergat ze hoe ze moest ademen.

Hij wilde niet dat ze aan deze kant van het hart van de tijd zou blijven. Hij wilde dat ze hem verkoos boven die stomme Tasuki-man, maar tot nu toe was ze niet bereid om het te doen. Hij duwde haar achteruit tegen de muur, zodat ze hem niet kon ontwijken. Het was duidelijk en simpel ... Hij wilde niet dat ze met Tasuki uitging. Zijn blik viel op haar lippen en herinnerde zich de kus die ze hem had gegeven terwijl ze in de ban was. Hij vroeg zich af of ze hem zo zou kussen zonder een betovering.

Zonder na te denken over de gevolgen boog Toya zijn hoofd en drukte haar lippen in een hongerige kus, in een poging haar te laten zien dat hij niet wilde dat ze hier bleef, maar met hem terugkwam. Omdat hij het haar niet met woorden leek te vertellen, drukte hij zijn lichaam tegen het hare waardoor ze naar adem snakte.

Toya greep de kans en verdiepte de toch al veeleisende kus, proevend van de zoetheid waarvan hij wist dat die er was. Zijn lichaam voelde aan alsof het in brand stond toen hij elke verborgen plek opzocht die hij kon vinden. De plotselinge behoefte om zichzelf in haar te drijven kwam naar boven in zijn beschermend bloed en probeerde zijn geest over te nemen. Zijn dijbeen tussen haar benen drukkend, wiegde zijn lichaam met de kus, waardoor een ritme ontstond dat hem de adem benam.

Sensaties schoten door Kyoko's lichaam en ze wist dat ze dit moest stoppen ... nu meteen, anders zou het te ver gaan. Ze duwde uit alle macht tegen zijn borst in de hoop dat hij deze keer niet tegen haar zou vechten.

Toya liet haar grommend los, stapte achteruit, zwaar ademend en worstelde met zijn controleverlies. “Kyoko, ik wil gewoon dat je met me mee terugkomt.” Zijn zacht gesproken woorden waren vervuld van de pijn van de afwijzing. Zijn pony was jongensachtig voor zijn ogen gevallen, alle emotie voor haar verborgen.

Ze glipte achter de deur van haar kast, pakte een shirt en trok het snel aan. Toen ze weer naar buiten stapte, was Toya verdwenen. Kyoko zuchtte en sprong op toen ze haar moeder op haar slaapkamerdeur hoorde kloppen.

“Kyoko, Tasuki is hier. Ik zei hem te wachten, dat je zo beneden zou zijn, oké?” De zachte stem van haar moeder bereikte haar. Kyoko keek nog een laatste keer naar het raam en toen weer naar de spiegel. Ze reikte omhoog en raakte met haar vingers haar lippen aan, nog steeds de tinteling voelend van zo'n verhitte kus. Met een verslagen zucht sloot ze de kastdeur en ging naar beneden. Omdat ze Tasuki niet in huis vond, liep ze naar de deur en trof hem buiten aan.

Toya keek toe hoe Tasuki en Kyoko elkaar begroetten. Nog steeds in de boom reikte hij naar voren ... pakte een flinke tak en gooide die naar Tasuki, waarbij hij hem tegen zijn achterhoofd sloeg.

“Au,” riep Tasuki en raakte toen zijn achterhoofd aan en keek verward om zich heen. Omdat hij geen vliegende voorwerpen meer vond, wierp hij een blik achterom naar Kyoko. “Ben je er klaar voor? Ik dacht dat we een film zouden pakken en dan iets zouden gaan eten.”

Kyoko knikte en pakte zijn hand en leidde hem weg van het huis voordat Toya besloot iets te gooien dat haar vriend pijn zou kunnen doen.

*****

Later die avond liep Tasuki met Kyoko mee naar huis. Ze lachten en hadden een geweldige tijd toen ze bij haar voordeur kwamen. “Tasuki, ik kan je niet genoeg bedanken. Ik heb een geweldige dag gehad vandaag.” Ze glimlachte naar hem toen ze zag hoe blij hij was. Ze had het erg naar haar zin.

Tasuki stapte dichter naar haar toe en verkleinde de afstand tot ze elkaar bij elke ademhaling bijna raakten. “Kyoko, mag ik je welterusten kussen?” Vroeg hij met een zachte stem, op de één of andere manier wetende dat ze weer zou verdwijnen.

Kyoko keek behoedzaam om zich heen, in de hoop dat niemand keek. Ze knikte naar Tasuki en dacht bij zichzelf, ‘waarom niet ... iedereen heeft me gekust, waarom laat je Tasuki niet toe sinds hij de liefste van allemaal was.’

Ze hief haar gezicht naar hem op en sloot haar ogen terwijl ze wachtte. Ze voelde zijn lippen in een onschuldige kus over haar wang glijden en opende snel haar ogen om hem te zien blozen toen hij haar bedankte en zich omdraaide om te vertrekken. Kyoko stond daar te denken hoe grappige dingen werken. De enige persoon die ze toestemming gaf om haar te kussen, gaf haar niet eens een echte kus. Ze giechelde in zichzelf terwijl ze zich omdraaide om terug naar het huis te gaan.

Ze voelde zich beter over alles wat er de afgelopen twee dagen was gebeurd. Ze had zelfs het gevoel dat ze de groep weer aankon, dus begon ze een tas in te pakken om mee terug te nemen. Ze had Suki beloofd dat ze wat lekkers mee zou brengen.

Trouwens, Toya had gelijk. Ze moet niet zo egoïstisch zijn om ze allemaal op haar te laten wachten. Ze stopte er zoveel in als de tas kon dragen en schreef een briefje waarin ze haar familie vertelde dat ze terug was gegaan naar de andere wereld en zo snel mogelijk zou terugkeren. Ze zouden het begrijpen ... dat deden ze altijd.

*****

Nadat hij Kyoko had gekust, was Toya teruggegaan naar het kamp waar de anderen zaten te wachten en besloten dat hij zich geen zorgen meer zou maken. Hij zou het hem niet lastig maken dat ze uit was met die Tasuki-persoon. Het kon hem niks schelen. Hij liep boos heen en weer naast het vuur dat ze voor de nacht hadden gemaakt.

Kamui keek Toya behoedzaam aan en wreef nog steeds over zijn hoofd waar Toya hem zojuist had geraakt. Het enige wat hij had gedaan was vragen of Kyoko in orde was ... Toya hoefde hem niet te slaan. Suki keek naar Shinbe en haalde zijn schouders op toen Shinbe op de één of andere manier het lef kreeg om het te vragen. “Toya, heeft ze toevallig gezegd wanneer ze terug zou komen?”

Toya draaide zich om en kneep zijn ogen tot spleetjes naar Shinbe. “Hoe moet ik dat in godsnaam weten? Ze praat nu niet echt tegen me en wat mij betreft kan het me niet schelen wat ze doet.” Hij bleef heen en weer lopen.

Shinbe grijnsde. “Ja, we kunnen je vertellen dat het je niet kan schelen dat je met al je ijsberen een pad door het kamp maakt.”

“Hou je mond,” was Toya's antwoord, wetende dat hij niemand voor de gek hield ... zelfs zichzelf niet. Als hij wist dat ze hem niet zou afwijzen, zou hij haar gewoon vertellen wat hij voor haar voelde. Wat hem nu echt dwarszat, was het feit dat hij haar misschien helemaal kwijt zou raken. Dat was enger dan iets anders ooit zou kunnen zijn.

Hij stopte met ijsberen toen hij aanwijzingen zag van het pad dat Shinbe net had aangewezen en zuchtte. Hij had het nog nooit echt hardop gezegd of zelfs maar in gedachten, maar Kyoko zat nu onder zijn huid en hij werd er gek van. Toya vertrok in een snel tempo om het heiligdom te controleren en te zien of ze al terug was.

*****

Kyoko kwam zo snel uit het tijdportaal dat de zwaarte van haar rugzak haar uit haar evenwicht bracht. Vlak voordat ze viel, stak een hand naar haar uit en hield haar vast. Kyoko knipperde met haar ogen naar Kyou die daar stond te gloeien in het maanlicht, koninklijk als elke prins. Waarom bleef hij zo verschijnen?

Ze deed een stap achteruit en slikte nerveus. “Kyou, wat doe jij hier?” Dat gedoe met mensen die haar beslopen, begon uit de hand te lopen.

Kyou keek naar de emoties die over haar gezicht flitsten en zag verwondering en een spoor van angst in haar ogen. Hij wist dat ze bang voor hem was en dat vond hij niet erg, zolang het maar een lichte angst was, want hij zou haar geen pijn doen. Dat zou hij haar langzaam laten zien.

Zonder zijn hoofd van haar af te wenden, keek hij van haar naar het maagdenbeeld en toen weer terug. “Waarom ging je naar huis, wetende dat het hartkristal van de beschermer er nog is?” Zijn toon was zacht.

Kyoko beet op haar lip. Ze wilde echt niet dat iemand het wist. “Ik ... ik schaamde ... me.” Om de één of andere reden kon ze gewoon niet tegen hem liegen terwijl ze in die gouden ogen staarde.

“Het is goed dat u niet tegen me liegt, priesteres.” Kyou's stem klonk bijna verleidelijk en Kyoko had het gevoel dat hij haar naar zich toe probeerde te trekken. Hoe wist hij dat ze erover dacht tegen hem te liegen? Ze wist dat hij haar geen pijn zou doen. “Je moet nooit de behoefte voelen om tegen me te liegen. Ben ik tenslotte niet een van je bewakers?”

‘Daar gaat hij weer,’ dacht ze. ‘Het is alsof hij mijn gedachten leest.’ Haar ogen werden een beetje groter toen ze naar hem keek. Ze probeerde er niet aan te denken, maar de herinnering kwam gewoon binnen. De kus die ze hadden gedeeld terwijl ze onder betovering was. Kyoko kon niet wegkijken van zijn blik toen ze zich herinnerde hoe hij smaakte en hoe hij haar vasthield met zijn dij tussen haar benen.

Ze voelde een warmtestoot door haar heen gaan bij de herinnering eraan en bloosde toen haar blik naar zijn perfecte lippen daalde. Ze snakte naar adem toen hij zijn hand uitstak en haar in zijn armen trok, die magische lippen over de hare sloeg in een kus die haar de adem benam. Zodra ze op de kus begon te reageren, liet hij haar los en ze keek op en zag zijn ogen donker worden tot diep goud.

“Waarom doe je dit, Kyou?” Vroeg ze met trillende stem. “Je kent me niet eens echt, laat staan zoals ik ben. Je hebt zelfs geprobeerd me te vermoorden toen ik hier voor het eerst kwam met het beschermend hartkristal. Je zei dat ik niets anders was dan een mens en onwaardig. Dus waarom doe je dit nu?”

In een oogwenk had Kyou haar en tilde haar op tot ooghoogte. “Als ik je dood wilde hebben ... dan zou je dood zijn.”

Kyoko voelde haar hart tegen haar borstkas bonzen. Ze keek in zijn normaal emotieloze ogen en dacht dat ze een flikkering van emotie zag, maar hij verborg het snel.

Terwijl hij haar verder in zijn armen trok, berispte Kyou: “Veronderstel niet te weten hoe ik me voel.” Hij streek met zijn lippen over haar wang terwijl hij haar dieper in zijn boeien trok. Hij zou de vlammen aanwakkeren die met haar begraven waren tot ze het niet meer aankon. “Binnenkort zul je zien hoeveel een bewaker kan liefhebben.”

Daarmee nam hij haar lippen in een nieuwe kus die haar ziel in vuur en vlam zette van graag willen ... of was het pure behoefte? Hij liet haar lippen los en streelde met één hand haar wang met vederlichte aanrakingen.

Kyoko was stomverbaasd dat zo'n machtige beschermheer, die in staat was om zoveel mensen te doden, zo zachtaardig kon zijn. Wanneer was ze Kyou in een ander licht gaan bekijken? Ze keek hem vragend aan en vroeg zich af wat hem veranderd had.

“Wat wil je van me, Kyou?” Vroeg ze fluisterend.

Kyou haalde zijn vingers door haar haar, pakte een handvol en legde zijn wang naast de hare, fluisterend in de schelp van haar oor. “Alles wat jij bent, zal ik hebben.”

Zijn adem was zo heet tegen haar huid en het voelde zo goed. Kyoko sloot haar ogen en zuchtte.

Er verscheen een zweem van een glimlach op Kyou's lippen toen hij haar haar ogen zag sluiten, maar zijn glimlach vervaagde toen hij de geur opving die dichterbij kwam. Hij zette haar op de rand van één van de omringende stenen. Zonder nog een woord te zeggen liet Kyou haar daar in verbijstering zitten, wetende dat Toya haar een boete zou geven terwijl ze naar hem hunkerde.

Kyoko was nog steeds in een roes toen Toya de open plek binnenstapte. Hij gromde zacht terwijl hij een show van gouden veren om haar heen zag regenen. Hij richtte zijn blik alleen op haar en kwam langzaam dichterbij. Ze zag eruit alsof ze half sliep. Toya kneep waarschuwend zijn ogen tot spleetjes naar de lucht boven hem. Kyou speelde hier een gevaarlijk spel en hij vond het niet leuk.

Hij wist dat Kyou hem alleen maar treiterde door te komen en gaan waar hij wilde. Hij begreep waarom Kyou zich niet bedreigd voelde in de buurt van Kyoko. Tadamichi had zo lang geleden geprobeerd Hyakuhei zover te krijgen om de priesteres te delen en Toya wist dat dat ook de redenering van Kyou was, maar hij wilde Kyoko niet met hem of iemand anders delen. En hij dacht ook niet dat Kyoko ervoor zou gaan.

‘Ik hield eerst van haar,’ bekende Toya zacht, wetende dat ze hem op dit moment niet meer kon horen. ‘Kyou en zijn verdomde betoveringen.’ Hij stak zijn hand uit om haar wang aan te raken, maar voordat hij het doel bereikte, maakte hij een vuist en liet hij zich zakken.

In plaats daarvan pakte hij Kyoko's rugzak en hielp haar van de rots af. Hij nam haar bij de hand en leidde haar naar het kamp zonder dat er tussen hen een woord werd gesproken. Binnenkort, dacht Toya, heel snel zouden ze moeten praten ... en deze keer zou ze naar elk verdomd woord luisteren.