Kitabı oku: «Trotseer Het Hart Niet», sayfa 6

“Kyoko, wacht,” zijn stem was nog steeds een beetje hard en hij probeerde het te verzachten toen hij haar tegen zich aan voelde verstijven. “Kyoko, je weet niet waarom we gevochten hebben. Je weet niet wat hij zei. Je kunt hem niet vertrouwen. Ik vertrouw hem niet. Hij is veranderd en ik vind het niet leuk.”

Kyoko voelde zijn armen om haar heen spannen en ze wist dat hij serieus was. Toya had nooit tegen haar gelogen ... maar het klopte gewoon niet. Ze probeerde achterover te leunen in zijn armen om zijn ogen te zien. “Wat bedoel je? Hij is dezelfde als altijd.”

Toya gromde laag in zijn keel, “nee, Kyoko, hij heeft het voor je verborgen gehouden. Er is iets met hem aan de hand en ik weet niet wat het is, maar ik kan het voelen. Hij verbergt iets.” Toya hoopte dat ze zijn woorden zou horen en niet alleen maar zou denken dat hij een excuus verzon om hem in elkaar te slaan.

Kyoko fronste haar wenkbrauwen. Ze had kleine dingen bij Shinbe opgemerkt. Maar voor haar waren de veranderingen niet slecht geweest, maar ze wist dat Toya heel goede instincten had, dus ze zou het niet zomaar afwijzen. Om er zeker van te zijn zuchtte ze: “Dat zeg je toch niet alleen vanwege de kus?” Ze voelde Toya's borst tegen haar aan trillen.

“Die kus,” gromde Toya en reikte omhoog om haar kin in zijn hand te pakken en haar gezicht naar de zijne te brengen. Er was één vraag die aan hem bleef vreten. “Kyoko, waarom zou je hem kussen omdat hij jou heeft gered, en niet mij? Ik begrijp het niet.” Zijn ogen gingen naar haar pruilende lippen en voordat ze hem kon afwijzen, sneed hij zijn lippen over de hare en voelde voor het eerst haar zijdezachte lippen tegen de zijne.

Toen ze naar adem snakte door de plotselinge aanval op haar zintuigen, verdiepte Toya de kus en zocht naar haar reactie. Hij kon haar hartslag horen versnellen en hij voelde ook haar lichaam opwarmen.

Kyoko kreeg de kus die ze altijd al had gewild, maar ergens in haar achterhoofd kon ze niet anders dan denken dat het om de verkeerde redenen was. Kuste hij haar omdat Shinbe dat had gedaan? ‘Nee, dit was verkeerd.’ Ze drukte om meer reden dan alleen luchtgebrek tegen zijn borst.

“Wacht Toya,” hijgde ze. “Stop, ik kan niet denken.”

Toya grijnsde, ontspande zijn armen maar liet haar niet los. “Dat is maar goed ook, Kyoko.” Hij had iets gevoeld bij de kus, en het gaf hem een beter gevoel te weten dat zij dat ook voelde. Misschien zou hij haar toch niet aan Shinbe verliezen. Hij herinnerde zich de dreiging waarmee Shinbe hem had uitgelachen.

“Shinbe zou niet volledig vertrouwd moeten worden. Ik heb liever dat je hier bij mij blijft en je familie voorlopig voor hem laat zorgen,” zijn ogen trokken de hare in een stil pleidooi.

Kyoko fronste zijn wenkbrauwen, “nee, ik moet terug. Hij werd pas een paar minuten voordat ik hier kwam wakker om jullie te laten weten dat het goed zou komen.” Schuldgevoel bekroop haar: “Bovendien heb ik het gevoel dat het mijn schuld is dat jullie gevochten hebben, dus ik zal voor hem zorgen totdat hij beter wordt, dan zal ik hem terugbrengen.” Haar ogen vernauwden zich: “En we moeten opschieten als we de rest van de talisman willen vinden.”

Ze stak een vinger in zijn borst en deed uiteindelijk een stap achteruit, uit de cirkel van zijn armen. “Dat betekent niet meer vechten. Begrijp je dat? Je hebt hem bijna vermoord.” Haar ogen zochten in de zijne naar de waarheid.

“Dan ga ik met je mee terug,” zei Toya strak, terwijl hij zijn armen in zijn mouwen vouwde en op zijn volle lengte ging staan. “Shinbe ruikt naar schuldgevoelens, en ik weet niet waarom.” Stiekem was hij blij dat ze nog geen tijd alleen met hem had doorgebracht, aangezien hij net wakker was geworden. “Ik vertrouw hem niet alleen met jou.”

Kyoko knipperde met haar ogen: “Het is onmogelijk dat je nu in de buurt van Shinbe komt. Hij heeft nog steeds veel pijn en jij bent degene die hem dat heeft aangedaan.” Ze probeerde niet gemeen te zijn ... ze wilde ze gewoon voor nu gescheiden houden. “Ik zal een deal met je maken. Ik kom morgen terug en geef iedereen een update, als je me belooft dat je teruggaat naar de groep.”

Toen ze de koppigheid in zijn ogen zag, keek ze even naar de grond en fluisterde toen zwaar in de lucht: “We zijn nog steeds een groep ... nietwaar? We moeten nog steeds de talisman vinden voordat Hyakuhei dat doet.”

Toya's ogen glinsterden gevaarlijk. “Als hij iets doet, en ik ben er niet ... Ik kan je niet beschermen en,” zijn stem schoot een paar keer omhoog, “ik ben je beschermer, niet hij!”

Kyoko's hoofd schoot omhoog bij zijn woorden. Het was niet vaak dat Toya zijn hart liet zien, maar ze kon het zo duidelijk zien op de zeldzame momenten dat zijn verdediging wegviel.

Ze glimlachte en probeerde hem te kalmeren. “Luister, Shinbe is veel te zwak om iets te proberen, dus maak je geen zorgen. Ik kom morgen terug.” Ze deed een paar stappen in de richting van het hart van de tijd en zag hem bewegen om haar tegen te houden.

“Toya!” Schreeuwde ze, haar hand opstekend en sprak de Taming-spreuk uit.

Kyoko verzachtte haar stem. “Luister, ik weet dat je Shinbe niet vertrouwt, maar vertrouw mij tenminste. Ik kom morgenavond terug. Alles komt goed ... je zult het wel zien.” Daarmee raakte ze de hand van het meisje aan en verdween. Ze kon zijn reeks vloeken nog steeds horen toen het hart van de tijd haar naar de andere kant bracht.

Kyoko fronste peinzend haar wenkbrauwen toen ze zich in het heiligdom huis bevond. Ze kon nog steeds de schade zien die tijdens hun gevecht was aangericht. Terwijl ze zich omdraaide, plaatste ze een zegel over de handen van het meisje en besloot dat het beter was dan genezen.

Hoofdstuk 7 “Vragen”

Kyoko liep terug door haar verduisterde huis en vond Shinbe diep in slaap. Ze vroeg zich stilletjes af of ze hem moest vertellen over haar ontmoeting met Toya. Ze ging achter haar bureau zitten en wilde de gescheurde kleding naaien, maar de gedachten aan Toya vertraagden haar vingers.

Hij had haar verrast toen hij haar kuste. Ze droomde altijd dat hij haar kuste ... ze wenste het altijd. Ze moest toegeven dat de kus precies was wat ze zich altijd had voorgesteld ... het was de timing die het verwarrend had gemaakt. Misschien probeerde Toya haar woede af te leiden. Hij had nog nooit geprobeerd haar te kussen, dus waarom zou hij dat nu ineens anders doen?

Ze dacht aan zijn lippen op de hare, en instinctief bracht ze haar vingers naar haar lippen en vroeg het zich af ... toen drong een nieuwe kus haar geest binnen. Toen ze nonchalant haar lippen tegen die van Shinbe had gestreken, was het alsof er een elektrische schok door haar heen ging. Als Toya niet was komen opdagen zoals hij deed ... had ze graag wat meer met die kus geëxperimenteerd.

Ze schudde haar hoofd en beet op haar onderlip. Waar kwam die gedachte in hemelsnaam vandaan? Ze wierp een blik op Shinbe. Hoe kon ze zichzelf ooit vergeven dat ze dit heeft veroorzaakt? Het was niet haar bedoeling geweest dat iemand gewond zou raken. Ze liep langzaam naar het bed en keek naar hem terwijl ze aan de rand zat en haar hand uitstak om het ebbenhoutblauwe haar uit zijn ogen te strijken. Hij lag tenminste rustig te slapen.

Haar blik dwaalde over zijn gezicht en bleef op zijn lippen hangen. Ze waren zo zacht in haar droom, dat was de reden waarom ze hem probeerde te kussen toen Toya ze had betrapt. Ze had gewoon willen weten of ze in het echt net zo zacht waren als in haar droom ... en dat waren ze ook.

Kyoko keek naar de deken die was gevallen en liet zijn schouders en borst net onder zijn armen zien. Hij had nog steeds een blauwe plek op één schouder en ze stak onbewust haar hand uit om er met een vinger over te gaan. Shinbe kreunde in zijn slaap en ze sprong op, trok haar hand terug en legde die aan haar lippen. Ze draaide zich schuldig om en keek weg.

Shinbe deed een oog open en er vormde zich een grijns op zijn lippen. Hij had haar gewicht op de rand van het bed gevoeld en deed alsof hij sliep, maar hij had haar in het geheim door zijn wimpers gadegeslagen en was getuige geweest van de emoties die over haar gezicht gingen terwijl ze hem bestudeerde. Hoezeer zijn lichaam ook pijn deed, hij kon het niet helpen zich opgewonden te voelen door haar aanwezigheid ... zo was het voor hem altijd geweest. Hij hoopte dat ze er niet lager keek, want hij was er zeker van dat er zich in de lagere regionen een tent had gevormd.

Toen ze zijn schouder aanraakte, kreunde hij onwillekeurig. Zodra ze zich omdraaide, zoog hij zijn adem in. Terwijl hij het langzaam losliet, gingen zijn lippen uiteen terwijl hij zijn hand naar haar toe schoof. Voordat hij iets kon zeggen, stond ze op en hij slaakte een teleurgestelde zucht.

Kyoko draaide zich snel om en zag dat hij naar haar keek, en zijn buigende hand bleef niet onopgemerkt. “Shinbe ... wat ben je aan het doen?” Ze staarde naar zijn hand, haar hoofd nieuwsgierig opzij.

Shinbe probeerde zijn hand weer onder de deken te verbergen en kreunde van de pijn. Kyoko stond onmiddellijk naast hem, streek met haar hand over zijn arm en probeerde zijn pijn te verzachten, zich niet realiserend dat het niet het soort pijn was dat hij had.

“Wees alsjeblieft voorzichtig, Shinbe. Ik wil dat je beter wordt en jezelf niet nog meer pijn doet,” ze keek met medeleven in haar ogen op hem neer.

Hij glimlachte naar haar en koesterde elk moment van haar tederheid, “het is goed, Kyoko. Het gaat goed met me. Excuses voor mijn beschamende gedachten.” Hij probeerde te glimlachen, en ze fronste naar hem.

Hij heeft het gewoon toegegeven? Haar geest was in rep en roer toen ze weer naast hem op het bed ging zitten. De herinnering aan wat Toya op de open plek tegen haar had gezegd, kwam terug om haar te achtervolgen.

“Shinbe, we moeten echt praten over waar jij en Toya over gevochten hebben. Hij denkt dat je iets verbergt, en hij zegt dat ik je niet moet vertrouwen.” Ze voelde zich ongemakkelijk om hem dit te vragen, maar hij was degene die in haar bed sliep ... dus ze had het recht om het op zijn minst te vragen. “Verberg je iets?”

Shinbe’s gedachten gingen terug naar de nacht dat Kyoko dronken door het hart van de tijd kwam. Wat een hachelijke situatie had hij zichzelf in gebracht. Niet alleen zou Toya hem doden, maar Kyoko zou dat waarschijnlijk ook toestaan.

Hij zuchtte en keek weg van haar terwijl zijn wangen rood werden: “Nee, ik verberg niets.”

Kyoko bleef hem bestuderen. Hij wilde geen oogcontact met haar maken en ze was ervan overtuigd dat hij inderdaad iets verborg. “Je weet dat ik je vriend ben, Shinbe. Je kunt overal met me over praten,” glimlachte ze en streek met haar hand over de zijne, waardoor hij huiverde. Ze trok de deken over zijn schouders en dacht dat hij het koud had gekregen.

Hij keek naar haar terwijl ze naar hem bleef staren, haar handen nog steeds op de rand van de deken en lichtjes zijn schouders aangeraakt.

Hij fluisterde haar naam met een schorre stem: “Kyoko.”

Ze keek op naar zijn gezicht en bloosde toen ze besefte waar haar handen waren. Ze draaide haar rug naar hem toe en voelde dat haar wangen warm begonnen te worden. Ze had naar zijn nek gestaard, gedagdroomd over haar droom en de neiging gevoeld om voorover te buigen en hem daar te kussen.

“Shinbe, weet je nog toen ik terugkwam ... na het feest? Waar was je toen ik door het tijdportaal kwam?” Vroeg ze verlegen, ze wilde niet dom klinken, maar die droom begon haar op een manier te beïnvloeden die haar zorgen baarde.

Shinbe was verrast door de vraag. Wist ze nog wat er was gebeurd en had ze gewoon niets gezegd? Hij staarde naar haar rug, “Kyoko, waarom vraag je dat? Is er iets gebeurd?”

Kyoko bloosde. Ze stond op, liep naar het raam en keek naar buiten: “Nee, ik was gewoon benieuwd waar je was toen ik terugkwam.” Ze draaide zich met een ruk om, glimlachend en verborg wat ze in haar hoofd had. “Ik meen me te herinneren dat je me hielp van het heiligdom terug naar Sennins hut,” loog ze. Ze wist helemaal niet meer hoe ze daar kwam.

Shinbe zuchtte en sloot zijn ogen. Hij moest deze informatie verwerken. Dus ze herinnerde zich iets ... wat herinnerde ze zich nog meer? Nu begon hij misselijk te worden in zijn maag. Als ze zich dat herinnerde, herinnerde ze zich waarschijnlijk ook wat hij deed. Of begon ze te vermoeden dat het misschien geen droom was. Voorlopig moest hij voorzichtig zijn.

Hij wilde opstaan om de rotzooi die hij had veroorzaakt op te lossen, maar de pijn in zijn hoofd werd langzaam erger in plaats van beter en op dit moment was het verblindend. Hij voelde zich verder wegzakken, hoe hard hij ook probeerde de naderende duisternis te bestrijden.

Kyoko wierp hem een blik toe. Zijn ogen waren gesloten en zijn ademhaling leek gelijkmatiger te worden. ‘Hij is in slaap gevallen,’ fluisterde ze zacht en zuchtte toen. Voorlopig geen vragen meer, hij moest rusten. Ze draaide zich weer om naar haar bureau en ging zitten, pakte zijn kleren op om het naaien af te maken, maar haar ogen brandden omdat ze al zo lang wakker was. Ze legde haar hoofd op het bureau, zijn lange trenchcoat nog steeds in haar handen op haar schoot geklemd, en ze viel in slaap.

*****

Toya stond voor het meisjesbeeld en vervloekte Kyoko. Ze had het hart van de tijd verzegeld en hij was niet in staat om de betovering te verbreken. Waarom deed ze dat in godsnaam? Ze had bescherming nodig tegen die verdomde smeerlap. Begreep ze dat niet?

“Verdomme Kyoko!” Schreeuwde hij alsof ze hem aan de andere kant kon horen. Toya verstrakte toen hij een aanwezigheid voelde en bereidde zich voor. Kyou? Wat wilde hij in godsnaam? Hij wachtte tot zijn broer zou verschijnen.

Kyou stond aan het eind van de open plek, zijn kleren wapperend in de wind. Hij stopte een losse lok zilverkleurig haar achter zijn oor en liep naar Toya toe. “Roep je naar de priesteres?”

Toya's hand spande zich toen één van de twee dolken door zijn opwinding in het leven gleed. “Ja, hoezo?” Hij was niet in de stemming om gepest te worden door zijn oudere broer.

Kyou keek langs Toya, naar het heiligdom. “Mag ik me geen zorgen maken over het lot van mijn broer?” Zijn uitdrukking was emotieloos terwijl hij achterdochtig naar het meisjesbeeld bleef staren. Hij voelde oud bloed op Toya en identificeerde het als dat van Shinbe. Hij rook ook Kyoko's geur, vermengd met de bewakers.

“Sinds wanneer kan het jou iets schelen?” Toya deed een stap in de richting van Kyou.

Kyou snoof de lucht op en kneep zijn ogen tot spleetjes naar Toya. “Je hebt de priesteres niet als je partner opgeëist?” Zijn ogen glinsterden van een verborgen lach, “wat dwaas van je om onze broer toe te staan te proberen te claimen wat van jou is.”

Toya gromde laag in zijn keel, “waar heb je het over, Kyou?”

Je kon voelen dat het gras besmet was, ook al kon hij de slechte uitstraling ervan niet zien. “Als bewaker zijn je zintuigen zwak,” hij keerde Toya de rug toe en begon terug te lopen naar het bos toen zijn gouden vleugels over zijn rug verschenen.

“Kom terug, Kyou! Waar heb je het over?” Schreeuwde Toya achter hem terwijl Kyou naar de hemel vloog.

Hij grijnsde naar Toya: “Je bent dwaas, broertje. Je moet de vijand nooit onderschatten.”

Toya draaide zich om en keek boos naar het heiligdom, boos dat hij er niet doorheen kon. Kyoko's geur hing nog steeds dik in de lucht. Hij vertrok naar de grot waar hij sinds zijn terugkeer uit Kyoko's tijd had verbleven. Hij wilde nu niemand tegenkomen. Hij hoopte alleen dat wanneer Kyoko terugkwam, ze de zaken binnen de groep zou kunnen gladstrijken.

Maar voor nu wilde hij alleen zijn om na te denken over wat Kyou had gezegd. Hij wist dat Kyoko uit eigen wil nooit bij die wellustige bewaker zou zijn. Maar als Kyou gelijk had en Shinbe haar durfde aan te raken, zou hij de volgende keer dood zijn.

*****

Kyoko schrok wakker van Shinbe's gekreun. Ze rende naar zijn bed en legde haar hand op zijn voorhoofd. Hij zweette hevig en brandde tegelijkertijd van koorts. ‘Niet goed ... oh dit is zo niet goed,’ fluisterde ze terwijl ze de fles aspirine pakte en wat water in een glas schonk. Haar hand trilde een beetje door het feit dat het om de één of andere reden slechter met hem ging.

“Shinbe,” ze schudde zachtjes zijn schouder en probeerde hem wakker te maken om de aspirine in hem te krijgen. ‘Verdomme,’ mompelde ze het woord zacht en zette het glas terug op tafel toen hij niet wakker wilde worden en rende de kamer uit, nu in paniek.

“Grootvader!” Schreeuwde ze terwijl ze door de gang naar zijn kamer rende.

“Wat is er, Kyoko?” Grootvader veegde de slaap uit zijn ogen en keek toen vragend naar zijn kleindochter. Het besef drong snel tot hem door dat Shinbe in de problemen moest zitten.

Kyoko voelde zich zwak. Als hij een infectie had, bewaker of niet ... hij zou kunnen sterven ... toch? Ze kreunde bij de gedachte. “Hij brandt! We moeten iets doen,” begon Kyoko te snikken en gaf zichzelf de schuld.

Grootvader stapte zijn kamer weer in en kwam terug met een tas met kruiden en medicijnen. “Ga wat koud water en doeken halen. Het komt goed, Kyoko. We kunnen voor hem zorgen,” probeerde hij haar te kalmeren, hoewel zelfs hij zich zorgen maakte. Shinbe had er gisteren uitgezien alsof hij beter werd, nu dit.

Tama kwam zijn kamer uit en wreef in zijn ogen. “Wat is er aan de hand? Waarom huil je?” Zijn blik schoot naar Kyoko's kamer, “is hij ... dood?” Zijn gezicht verbleekte toen hij zag hoe overstuur zijn zus was.

Kyoko begon harder te snikken en grootvader rolde met zijn ogen. Hij klopte op Kyoko's arm en keek Tama boos aan. “Hij heeft gewoon koorts, dat is alles. Help je zus nu om wat water en doeken te halen.”

Hij hoopte alleen dat hij de waarheid over Shinbe vertelde. De bewaker had last van hoofdpijn sinds hij met Toya had gevochten en iets aan de snee in zijn zij baarde hem zorgen. Hij wist dat dit de tweede blessure was in hetzelfde gebied. Shinbe had hem verteld over de blessure terwijl ze alleen waren. Een keer door een giftige schorpioendemon geslagen worden was al erg genoeg, om het vervolgens op dezelfde plek te krijgen tijdens zijn gevecht met Toya was niet goed.

Hij had ooit met Toya gepraat en de bewaker had gezegd dat zijn klauwen erg giftig waren tijdens gevechten en dodelijke wapens werden. Hij hoopte alleen dat Toya zijn eigen broer niet had vergiftigd. Maar aan het uiterlijk van Shinbe lijkt het erop dat Toya dat onbewust heeft gedaan.

Grootvader stond in de hal, zich afvragend of hij de bewaker zou kunnen redden. ‘Ik weet niet zeker of ik iemand kan genezen die niet eens een mens is,’ mijmerde hij ellendig. ‘Kyoko zal het zichzelf nooit vergeven als hem iets overkomt.’ Met die gedachte liep hij de slaapkamer binnen en bereidde zich voor op het ergste.

Kyoko keerde terug naar de kamer en zag dat grootvader de dekens van Shinbe had verwijderd. “Wat ben je aan het doen? Hij rilt,” ze rende naar hem toe en trok de deken weer omhoog.

“Kyoko, we moeten de koorts verlagen. Hij wil niet wakker worden om de aspirine in te nemen, dus we moeten hem afkoelen met natte lappen. Breng nu die waskom hierheen,” hij gebaarde naar haar om het op de tafel te zetten die hij naast het bed had geduwd. “We moeten snel werken om de koorts te verminderen.”

Hij gaf Kyoko een natte doek en wees naar Shinbe's benen. “Je bewerkt dat einde, en Tama kan zijn bovenlichaam doen, terwijl ik een vriend bel.” Hij gaf geen van beide kleinkinderen de tijd om te reageren toen hij snel de kamer verliet.

Kyoko staarde op de bewaker neer. Toen haar grootvader voor de eerste keer zijn kleren had uitgetrokken om de wonden te behandelen, liet hij hem alleen maar een paar zwarte boxers achter. Kyoko sloeg zichzelf in gedachten omdat ze dat opmerkte, en begon de natte lap over zijn benen te wrijven.

Ze hield haar hoofd schuin en keek naar de waterdruppels die ze achterliet op zijn gladde, gespierde benen, en sloeg zichzelf mentaal weer. Ze schudde haar hoofd om haar gedachten erbij te houden en terug te gaan naar de taak die voor haar lag. ‘Hij heeft koorts, in hemelsnaam.’

Ze keek naar Tama op uit angst dat hij misschien had gemerkt dat ze aan het dagdromen was. Maar Tama was bezig de natte doek over Shinbe's schouders en langs de rand van het verband te vegen.

‘Ik zit aan het verkeerde eind,’ besloot ze en deed een stap achteruit bij het voeteneinde van het bed voordat ze naast Tama kwam staan. “Hier, laat me dat doen, oké? We moeten eerst zijn hoofd koelen.” Ze doopte haar doek in de wasbak en begon zijn voorhoofd en haar te aaien. Shinbe kreunde bij het contact en draaide zijn hoofd mompelend naar haar toe.

“Dit is allemaal mijn schuld. Het spijt me zo,” fluisterde Kyoko de woorden terwijl ze aan het werk ging en probeerde zijn lichaam af te koelen.

Tama wierp een blik op zijn zus toen ze haar woorden had gehoord. “Waarom is het jouw schuld, zus?”

Kyoko zuchtte. “Niets, maak je geen zorgen.” Ze zou Tama met geen mogelijkheid vertellen dat ze Shinbe had gekust en Toya woedend had gemaakt. Hopelijk zou hij het daarbij laten.

Grootvader kwam stilletjes de kamer binnen zonder dat ze hem hoorden. Hij hoorde Kyoko's woorden en keek haar peinzend aan. Wat was er aan de hand tussen zijn kleindochter en deze twee mannen uit een ander tijdperk? Hij wilde zijn kleindochter niet onder druk zetten terwijl ze zich zo schuldig voelde, dus voor nu zou hij het vergeten.

“Kyoko, ik heb een vriend van me gebeld en hij komt langs om naar hem te kijken.” Grootvader stak zijn hand uit en legde zijn hand op Shinbe's voorhoofd. “Het lijkt alsof de koorts aan het afnemen is.”

Kyoko staarde hem ongelovig aan. “Grootvader, komt er een dokter naar Shinbe kijken? Denk je niet dat hij achterdochtig zal zijn?” Ze hield haar hoofd schuin en keek op Shinbe neer. “Ik bedoel, als hij van deze tijd was geweest, zouden we hem naar een ziekenhuis hebben gebracht.”

Grootvader klopte Kyoko's hand, “het is goed kind. Ik heb hem alles uitgelegd.” Nou ... niet bepaald alles, corrigeerde hij zichzelf in stilte. Zijn vriend was hem een enorme gunst verschuldigd en hij had het gemeld. Er was een afspraak dat er geen vragen zouden worden gesteld, en er later niets over zou worden gezegd.

Kyoko's voorhoofd fronste. “Wat voor soort dokter is hij?” Ze begon er een slecht gevoel over te krijgen.

Grootvader grijnsde: “Waarom een dierenarts? Maak je geen zorgen. Hij zegt dat het zijn van een dierendokter niet anders is dan het behandelen van mannen.”

Kyoko rolde met haar ogen en doopte de doek in het water. “Als u het zegt, grootvader.” Toen ging ze weer aan het werk en depte water op Shinbe's voorhoofd.

Grootvader legde zijn handen op Shinbe's armen, benen, borst en hoofd. “Nou, ik denk dat de koorts aan het afnemen is. Mooi zo. Laten we kijken of we hem wakker kunnen maken zodat hij de aspirine kan innemen.” Hij stak zijn hand uit en tikte snel een paar keer op Shinbe's wang en niet zo zachtjes. Hij grinnikte toen de ogen van de bewaker opengingen.

“Ik ben in het Walhalla, toch? Ben ik nu echt dood?” Fluisterde Shinbe met een droge stem voordat hij zijn ogen weer sloot. Zijn hoofd deed pijn, maar zijn zijde voelde alsof vlammen eraan aten.

“Nee, Shinbe. Je bent niet dood. Ik ben hier bij je, ik zorg voor je. Kun je je hoofd een beetje optillen, zodat ik je wat medicijnen kan geven?” Kyoko legde haar hand op zijn gezicht en wreef over zijn wang.

Shinbe draaide zijn gezicht in haar hand en zuchtte. “Hmm, Kyoko,” zijn stem kraakte van droogte en zijn ogen fladderden.

Kyoko legde haar hand onder zijn hoofd en tilde het op, terwijl grootvader de aspirine in zijn mond stopte. “Hier, drink dit,” Kyoko hield het glas water aan zijn lippen en liet hem een langzame slok nemen.

“Dank u, priesteres,” Shinbe probeerde zijn hand naar de hare op te tillen, maar dat lukte niet. Zuchtend sloot hij zijn ogen weer en viel in slaap.

“Nou, hij zou in orde moeten zijn voor vanavond.” Grootvader keek naar Tama en voegde eraan toe: “En wij moeten ook gaan slapen.”

Kyoko wierp een blik op Tama en streek door zijn haar. “Bedankt, Tama, dat je me hebt geholpen. Je bent geweldig geweest. Ga nu naar bed,” ze draaide hem naar de slaapkamerdeur en wees.

Hij gehoorzaamde en zei: “Welterusten, Kyoko. Ik hoop dat Shinbe beter wordt.”

“Bedankt, Tama. Ik weet zeker dat het goed komt met hem. Ga nu maar,” ze keek naar grootvader terwijl hij geeuwde. “Jij ook,” ze wees opa naar de deur. “Bedankt dat je hem hebt geholpen.”

“Blijf niet de hele nacht wakker. Jij moet ook uitrusten,” hij wiebelde met zijn vinger naar zijn kleindochter, wetende dat ze de rest van de nacht bij deze man zou zijn.

“Dat zal ik doen, grootvader,” Kyoko haalde haar schouders op, plukte een lap uit het bassin en wrong hem uit. “Ik ga eerst maar opruimen.”

“Nou, oké. Maar zorg ervoor dat je wat slaap krijgt, kind. We willen niet dat jij ook ziek wordt.” Grootvader verliet de kamer en sloot de deur achter zich.

Kyoko begon het water op te ruimen dat op de tafel was gemorst en sprong bijna uit haar vel toen ze Shinbe in zijn slaap hoorde praten.

'Kyoko,' zuchtte Shinbe in zijn slaap, zijn voorhoofd rimpelde met een onbekende pijn. ‘Mijn priesteres ... het spijt me zo.’

Ze liep naar het bed, trok de deken over hem heen en klopte op zijn schouder. “Het is goed, Shinbe. Ik ben hier,” probeerde ze hem te troosten.

Shinbe’s oogleden trilden en hij keek haar fronsend aan. “Kyoko, kun je me ooit vergeven? Het was niet mijn bedoeling dat dit soort dingen zouden gebeuren. Het is gewoon …” Zijn ogen vielen weer dicht in een poging de pijn te bestrijden.

Kyoko ging op de rand van het bed zitten en nam zijn hand in de hare. “Shhh, het is goed,” ze pakte zijn hand en legde de achterkant ervan tegen haar wang. “Het is goed,” fluisterde ze weer.

Shinbe opende zijn ogen, “Kyoko, ik moet je vertellen wat ik heb gedaan. Haat me alsjeblieft niet.” Hij sloot zijn ogen weer, een pijnlijke blik trok over zijn gezicht.

“Shhh, het is goed, Shinbe. Rust nu. Dat kun je me morgen vertellen.” Ze boog zich voorover en fluisterde in zijn oor: “Ik blijf hier bij je.”

Met behulp van de hand die Kyoko had vastgehouden, reikte Shinbe in een laatste wanhopige poging naar haar toe: “Morgen? Ik moet het je nu vertellen. Ik moet het je vertellen voordat ik ... sterf.” Zijn hand gleed langzaam van haar schouder en landde slap op het bed.

“Shinbe? NEE! Shinbe ...” Kyoko staarde naar Shinbe's borst en zag dat die nog steeds op en neer ging zoals het hoorde. Ze reikte met de rug van haar hand en veegde de tranen weg die een zoute spoor over haar wangen achterlieten.

“Wat zou ik doen als je stierf?” Kyoko ging op de rand van het bed zitten, leunde over Shinbe's opnieuw koortsige lichaam en legde haar hoofd op zijn goede schouder. “Het spijt me zo, Shinbe. Ik heb je zoveel pijn gedaan.”

*****

3 dagen later …

“Nou, het is echt leuk om te zien dat je eetlust terug is, jongeman.” Grootvader zat aan Kyoko's bureau en nipte van zijn kopje thee. “Vertel me eens, is er niets uit je verleden dat je je herinnert?”

Het ging veel beter met Shinbe sinds zijn koorts was verdwenen. Het enige probleem was nu dat hij aan geheugenverlies leek te lijden. Hij kon zich niets herinneren, niet wie hij was of waar hij vandaan kwam.

Kyoko stond in de deuropening naar Shinbe te kijken terwijl hij in het bed zat met het dienblad met eten dat grootvader had klaargemaakt. Ze schudde zwijgend haar hoofd, wetende dat haar grootvader van ouderwetse remedies hield. Ze hoopte alleen dat het geen vleermuisvleugel was, of iets anders dat net zo smerig was, vermengd met Shinbe's eten.

De dierenarts die opa had gebeld om naar hem te kijken kon eigenlijk niet veel meer voor hem doen dan wat ze al hadden gedaan. Ze herinnerde zich de blik op zijn gezicht toen hij wegging en hij leek een beetje gestoord. Hij had iets gemompeld over de hoogste koorts die hij ooit had gezien.

Kyoko schrok op uit haar gedachten toen haar grootvader haar op weg naar buiten passeerde. “Nu zie je dat je vriend al zijn ontbijt opeet,” hij knipoogde geheimzinnig naar haar omdat ze Shinbe nog steeds niet hadden verteld wie hij werkelijk was … een onsterfelijke, om nog maar te zwijgen van een bewaker van een bepaalde priesteres en het hart van de tijd.

“Ja, grootvader,” glimlachte ze naar Shinbe, die met de vork in zijn eten prikte. Hij zag eruit alsof hij depressief was.

“Shinbe?” Riep Kyoko hem toe terwijl ze glimlachend naar het bed liep. “Is er iets mis?”

Shinbe keek naar haar op: “Nee, niet echt. Ik was gewoon benieuwd. Hoe hebben we elkaar ontmoet? En wat is precies onze relatie?” Hij keek weer naar zijn eten en miste de angstige blik die Kyoko's gelaatstrekken kruiste.

Kyoko wendde zich van hem af en liep naar haar bureau. Ze voelde paniek opkomen, omdat niemand hem nog had verteld dat hij uit een andere tijd kwam. Hoe zou men dat kunnen verklaren?

Shinbe keek naar haar terwijl ze plaatsnam op de stoel waar ze de hele tijd had gezeten toen hij daar was. Hij kon zich niets meer herinneren van hoe hij hier was gekomen of hoe zijn wonden waren toegebracht. Hij had steeds dromen over Kyoko waardoor hij begon te denken dat ze meer waren dan alleen maar vrienden. En dan waren er nog de andere dromen ... Hij dacht er niet graag aan, omdat ze hem enigszins verontrustten.

In zijn dromen over haar, in sommige van hen ... zou ze in zijn armen liggen, zoenen, of hij zou de liefde met haar bedrijven. De dromen waren nogal verontrustend voor hem. Waren ze minnaars? Ze leek veel om hem te geven, maar hoe ze zich nu gedroeg, het was alsof ze alleen maar vrienden waren. Waren ze uit elkaar? Had hij haar iets aangedaan waardoor hun relatie veranderde? Hij had zoveel vragen die hij haar wilde stellen, maar had geen idee hoe hij het onderwerp moest aansnijden.