Kitabı oku: «İblisin vəkili», sayfa 3
‒ Əvvəllər bu səni narahat etmirdi, Kevin.
‒ Bilirəm, ‒ Kevin irəli əyildi, bu zaman balaca çırağın işığı onun gözlərində əks olundu və sifəti gözlənilmədən dəyişdi. Üzündəki sakit ifadəni həyəcan və ehtiras əvəzlədi. ‒ Ancaq bu gün məhkəmə salonunda məndə nəsə bir dəyişiklik baş verdi, Miriam. Mən bunu hiss edirdim. Mən alışıb-yanırdım. Sanki uçurumun kənarı ilə gedirdim, hər sözün həlledici ola biləcəyini duyurdum. Bu kiminsə əmlak mübahisəsi ilə məşğul olmaqdan çox fərqli bir iş idi. Söhbət insan həyatından gedirdi. Lois Uilsonun gələcəyi mənim əlimdə idi. Özümü… xəstəxananın qəbul otağında əyləşib çıxmış barmağı yerinə salan həkimdən daha çox neyrocərrah kimi hiss edirdim.
‒ Arabir daşınmaz əmlakla bağlı sadə işlərlə məşğul olmaqda pis bir şey yoxdur, ‒ Miriam sakitcə dedi. Kevinin danışdıqca cuşa gəlməsi onu qorxudurdu.
‒ Əlbəttə, yoxdur. Ancaq iş nə qədər mürəkkəbdirsə, bir o qədər də maraqlıdır. Miriam! Başa düş, mən dəftərxana siçovulu deyiləm. Mən… Mən vəkiləm!
Miriam yüngülcə başını tərpətdi, yəni «başa düşürəm»; bununla belə, qadının üzündəki təbəssüm yox oldu. Kevinin səsində, baxışlarında indiyəcən rastlamadığı nəsə vardı və bu «nəsə» onu vahiməyə salırdı. Qadın birdən-birə anladı ki, bu günədək arzusunda olduğu həyat ərini əsla və əsla qane etməyəcək.
‒ Ancaq Kevin, ‒ bir an duruxduqdan sonra Miriam dedi, ‒ axı sən əvvəllər bu barədə düşünməzdin… Elə indi də əgər o adam birdən-birə peyda olmasaydı…
‒ Bəlkə də, yox, ‒ əri çiyinlərini çəkdi. ‒ Bəlkə, heç özüm də nə istədiyimi bilmirəm, ‒ Kevin yenidən əlindəki vizitkarta nəzər saldı, sonra onu qaytarıb cibinə qoydu. ‒ Fikirləşməyə hələ vaxtımız var. Düşünmürəm ki, elə bazar ertəsi səhər mənə ortaqlıq təklif edəcəklər. Əvvəlcə, gərək məsləhətləşələr. Bizim firmada hesab edirlər ki, hər şey oturuşmalı, sabitləşməlidir.
Kevin güldü, amma həmişəki kimi yox, tamam başqa cür. İndi onun gülüşü sərt və soyuq idi…
‒ Onlar hətta hər şeyi düzəməlli götür-qoy etməmiş arvadları ilə yatağa da girmirlər. Arvadlarına bir fikir ver, mən hətta onların belə nəyəsə qadir olduqlarına əmin deyiləm.
O, yenidən güldü. Bu dəfə gülüşündə soyuqluqla yanaşı, nifrət də hiss edilirdi. Ancaq Miriam bu dəfə əri ilə razı deyildi, odur ki başını tərpətmədi. Əvvəllər Kevin heç vaxt işlədiyi şirkət barədə bu tərzdə danışmamışdı. Miriama elə gəlirdi ki, indi onun əri də işlədiyi şirkətin rəhbərləri kimi olmaq, onlara oxşamaq istəyir.
‒ Quzu əti bu gün əladır, elədir? ‒ Kevin soruşdu və Miriam başını tərpədib gülümsədi.
Qadın söhbətin mövzusunun dəyişdiyinə sevindi. Ürəyi bir balaca sakitləşdi və sinəsini sıxan narahat duyğular yoxa çıxdı. Onlar həmin axşam bir daha vəkillik və məhkəmə prosesləri barədə danışmadılar. Qəhvə və çərəzdən sonra evə yollanıb həmişəkindən də güclü ehtirasla sevişdilər.
Səhəri gün Miriam ərinin dünən geyindiyi şalvarın ciblərini eşələdiyini gördü. Kevin oradan Pol Skolfildin vizitkartını çıxardı, sonra isə onu geyinib işə getməyə hazırlaşdığı pencəyinin iç cibinə qoydu.
***
Həftəsonu istirahət günlərində Kevin hiss etdi ki, artıq ətrafdakıların ona münasibəti dəyişib. Gənc vəkilə zəng vurub qazandığı uğur münasibətilə təbrik etməli olan dostlarından səs çıxmırdı. Üstəlik, Miriamın anası ilə söhbəti də xoş keçmədi. Kevin arvadını nə baş verdiyi barədə sorğu-suala tutanda məlum oldu ki, qayınanası kürəkənini topa tutduğu üçün özünün ən yaxın rəfiqələrindən biri ilə dalaşıb.
Bazar günü isə yanacaqdoldurma məntəqəsində az qala Kevin özü də dalaşmalı olacaqdı. Maşınına benzin tökməyə gəlmiş vəkili görən məntəqə sahibi Bob Solter burnunun altında donquldanır və deyirdi ki, bu ölkədə yalnız cinsi azlıqların nümayəndələri yaxşı yaşayırlar.
Ofisə gəlib iş yoldaşları tərəfindən soyuq qarşılanmasına isə Kevin qətiyyən təəccüblənmədi. Eyni zamanda həm onun, həm də qəbul otağının katibəsi işləyən Meri Ekert qalib vəkillə dilucu salamlaşdı. Hart Sesslerin köməkçisi Tereza London Kevinin üzünə yalandan gülümsədi, o, iş otağına doğru yönələn kimi isə arxasını çevirdi.
Bir azdan Kevinin masasının üstündəki telefon zəng çaldı. Senford Boylun katibəsi Mayra Brokport ibtidai sinif müəlliməsinə xas sərt səslə dedi:
‒ Mister Teylor, mister Boyl sizi görmək istəyir. Elə bu dəqiqə.
‒ Təşəkkür edirəm, ‒ Kevin dəstəyi asdı, yerindən qalxdı və qalstukunu düzəltdi.
Gənc vəkil sakit və özündən tam arxayın idi. Niyə də olmasın? Axı o, cəmi üç il ərzində bu nüfuzlu, uzun tarixə malik firmada silinməz iz buraxmağı bacarmışdı. Brayan Karlton və Hart Sessler isə burada bərabərhüquqlu ortaqlara çevrilmək üçün beş il vaxt sərf etmişdilər. Nə vaxtsa firma «Boyl və Boyl» adlanırdı. Senford atası ilə birgə işləyirdi. İndi Tomas Boylun yaşı artıq səksəni ötmüşdü, ancaq ağlı hələ də iti işləyirdi və əlli dörd yaşlı oğlunu öz təsirində saxlayırdı.
Kevin ehtiyatlanırdı ki, birdən Boyl, Karlton və Sessler onunla ortaq olmaq istəməzlər. Köhnə vəkillik məktəbinin yetirmələri olan bu üç nəfər öz firmaları ilə çox öyünürdülər. Onlar hökmdar əsasını və tacını əcdadlarından miras almış kral ailəsinin üzvləri kimi davranırdılar. Hərəsinin öz krallığı var idi: biri ümumi rəhbərliyi həyata keçirir, o biri vərəsəliklə, digəri isə əmlak məsələləri ilə məşğul olurdu.
Blisdeyldə ən böyük evlər bu vəkillərə məxsus idi. Onların uşaqları «Mersedes» və «BMV»-də gəzir, ən nüfuzlu məktəblərdə oxuyurdular. Bu uşaqlardan ikisi artıq hüquq fakültəsini bitirmək üzrə idi. Bütün peşəkar hüquqçular onlara hörmətlə yanaşır, böyük məmnuniyyətlə evlərinə gəlir, ya da öz evlərinə dəvət edirdilər. Belə firmada ortaq olmaq taxt-taca şərik çıxmaq kimi bir şey idi.
Miriam həyatı boyunca Blisdeyldə cəmiyyətin yüksək təbəqəsinə mənsub olmuşdu və bunu gözəl anlayırdı. Ər-arvadın həyatında elə bir mərhələ gəlib çatmışdı ki, onlar arzuladıqları kimi bir ev almaq fikrinə düşmüşdülər. Üstəlik, Miriam uşaq istəyirdi, bunu Kevinə də demişdi. Onların firavan həyatı sabit və möhkəm görünürdü. Ərinin Lonq-Aylenddə, buranın kiçik cəmiyyətində sakit həyat barədə yox, ayrı nə haqdasa düşünəcəyi Miriamın heç ağlına da gəlmirdi. Kevin Vestberidə anadan olmuş və böyümüşdü. Valideynləri hələ də orada yaşayırdılar. Atası audit firmasının sahibi idi. Nyu-York universitetinin hüquq fakültəsini bitirdikdən sonra Lonq-Aylendə qayıtmış, xəyal etdiyi qıza rast gəlmiş və özünə yaxşı iş tapmışdı. İndi Kevin bu cəmiyyətin üzvü idi! Bu həyat ‒ onun taleyi idi! Yoxsa… əksinə?!
Kevin firmanın rəhbəri Senford Boylun iş otağına təşrif buyuranda ortaqların üçü də artıq burada idi. Ona Boylun masasının qarşısındakı kresloda əyləşməyi təklif etdilər. Elə alındı ki, Kevin ortada oturdu. Brayan Karlton onun solunda, Hart Sessler isə sağında əyləşmişdi. «Məni əməlli-başlı mühasirəyə alıblar», ‒ deyə Kevin düşündü.
Senford Boyl ortaqların ən yaşlısı idi: Brayan Karltonun qırx səkkiz, Hartın isə əlli yaşı vardı. Boyl heç vaxt öz həyətindəki otları biçməmiş və ömründə zibil atmamış bir adamı xatırladırdı. Onun saçları, demək olar, tamamilə tökülmüş, yanaqları sallanmışdı, danışanda buxağı titrəyirdi.
‒ Kevin, ‒ deyə «ağsaqqal» sözə başladı, ‒ Uilsonun işi ilə məşğul olmaq istədiyinizi bildirəndə buna bizim necə münasibət bəslədiyimiz, yəqin ki, yadınızdadır.
‒ Bəli, ‒ Kevinin baxışları bir-bir ortaqların üzündə dolaşırdı. Onlar elə oturmuşdular, sanki puritan məhkəməsinin zabitəli hakimləridir. Hər üçünün üz cizgiləri heykəli xatırladırdı, canlı adamdan çox abidəyə bənzəyirdilər.
‒ Biz hesab edirik ki, məhkəmə zalında özünüzü olduqca ustalıqla aparırdınız, dəqiq və sərt idiniz. Hətta deyərdim ki, həddindən artıq sərt idiniz.
‒ Bağışlayın, anlamadım.
‒ Siz, demək olar ki, qızı hər şeyi boynuna almağa məcbur etdiniz.
‒ Mən öz işimi görürdüm, nə lazımdırsa, onu edirdim, ‒ Kevin kreslonun söykənəcəyinə yayxandı və Brayan Karltonun üzünə güldü.
Ucaboy və arıq Karlton da qoynuna qoyduğu əllərinin uzun barmaqlarını oynada-oynada arxaya söykəndi. Hart Sesslerin barmaqları isə kreslosunun qoltuqlarını taqqıldadırdı.
«Necə də iyrəncdirlər», ‒ Kevin qəfil düşündü. Nə vaxtsa bu adamlara bütün varlığı ilə inanırdı, onlara oxşamağa çalışır, onlar kimi olmaq istəyirdi. Sən demə, ortaqlar, sadəcə, məhkəmə sisteminin işlək maşınlarından başqa bir şey deyilmişlər. Bu üç nəfərin bütün hərəkətləri məntiqlə idarə olunurdu, onlar hissiyyatdan tamamilə məhrum idilər.
‒ Əminəm ki, yerli ictimaiyyətin bu məhkəmə işi ilə bağlı necə çalxandığından xəbərdarsınız. İstirahət günləri hamımıza müştərilərimiz, dostlarımız zəng ediblər… ‒ Boyl milçək qovurmuş kimi əlini yellədi. ‒ Onların bu məsələyə münasibəti elə biz gözləyən kimi oldu. Bizim rifahımız, əsasən, müştərilərdən asılıdır. Həmin müştərilərdən ki, Lois Uilsonun işində bizim tutduğumuz mövqeni bəyənməyiblər.
‒ Bəyənməyiblər? Bəs bu adamlar təqsirsizlik prezumpsiyası haqda nəsə eşidiblər? Mən Lois Uilsonu müdafiə etmişəm və o bəraət alıb.
‒ O bəraət almayıb, ‒ Brayan Karlton istehza ilə güldü. ‒ Sadəcə, siz onyaşlı uşağı tələyə salıb onu bəzi yalanlar söylədiyini boynuna almağa məcbur edəndən sonra ittiham tərəfi geri addım atmalı olub.
‒ Fərqi nədir? ‒ Kevin dedi.
‒ Fərqi çoxdur. Ancaq sizin burada bir fərq görmədiyinizə təəccüblənmirəm.
‒ Nə demək istəyirsiniz?
‒ Gəlin söhbətin mövzusuna qayıdaq, ‒ Hart Sessler mübahisəni kəsdi. ‒ Hələ siz özünüzü tamamilə bu işə həsr etməzdən əvvəl biz belə proseslərə baş qoşmaq istəmədiyimizi diqqətinizə çatdırmağa çalışmışdıq. Biz mühafizəkar firmayıq. Bizə səs-küylü qalmaqallar və ucuz şöhrət lazım deyil. Bütün bunlar ciddi müştəriləri ürküdür.
Sessler söhbətdə üstünlüyü tamamilə ələ keçirmişdi.
‒ Senford və Brayanla birlikdə sizin firmamızdakı işinizi təhlil etdik, ‒ o, sözlərinə ara vermədən danışırdı. ‒ Sizin ciddi, məsuliyyətli, gələcəyinə böyük ümidlər bəslənən bir mütəxəssis olduğunuzu anladıq.
‒ Ümidlər bəslənən? ‒ Kevin qeyri-ixtiyari Brayana tərəf çevrildi. Gənc vəkil hələ bu otağa girəndə gələcəyinin artıq müəyyən olunduğuna tam əmin idi. Odur ki indi söhbət onun gələcəyinə bəslənən hansısa ümiddən getməli deyildi.
‒ Cinayət qanunvericiliyi sahəsində… ‒ Brayan dəqiqləşdirdi.
‒ Bizim məşğul olmadığımız sahədə, ‒ Senford onun fikrini tamamladı.
Kevin özünü itirsə də, tez ələ aldı.
‒ Anladım. Demək, söhbət mənə «Boyl, Karlton və Sessler»də ortaqlıq təklif etməkdən getmir?
‒ Şəriklik məsələsinin bir saatın içində həll olunmadığını başa düşürsünüz, ‒ Hart dedi. ‒ Belə təklifin qiyməti yalnız maddi yox, həm də mənəvi dəyərlərlə ölçülür. Bu dəyərlər isə insanın təkcə işlədiyi firmaya deyil, eyni zamanda cəmiyyətə verdiyi töhfələrdən ibarətdir. Bəlkə, siz…
‒ Orasını da deyim ki, ‒ Senford Boyl həmkarının sözünü kəsdi, ‒ biz sizin qısa zamanda cinayət işləri ilə məşğul olan hər hansı firmada şərik səviyyəsinə yüksəlməyinizə maneə yaradacaq səbəb görmürük, ‒ o, dişlərini ağardıb gülümsədi, sonra qabağa əyildi və əllərini masanın üstünə qoydu. ‒ Düşünməyin ki, sizin işiniz bizi razı salmır, bunu bir daha qeyd etmək istəyirəm.
‒ Yəni siz məni işdən çıxartmır, sadəcə deyirsiniz ki, ayrı yerdə işləsəm yaxşıdır, ‒ Kevin sərt cavab verdi, ancaq dərhal da çiyinlərini çəkib gülümsədi. ‒ Elə mən də sizinlə öz istefam barədə danışmaq istəyirdim.
‒ Anlamadım, ‒ Brayan irəli əyildi.
‒ Mən artıq ayrı təklif almışam, centlmenlər.
Senford Boyl tez ortaqlarına baxdı. Brayan sakitliyini qoruyurdu. Hart təəccüb içində qaşlarını qaldırmışdı. Kevin bu üçlüyün ona inanmadığını bilirdi, onun başqa firma barədə düşündüyünü ağıllarına belə gətirmirdilər.
‒ Bura yaxın bir yerdə? ‒ Boyl dəqiqləşdirmək istədi.
‒ Yox… Hələlik bundan əlavə bir şey deməyə ixtiyarım yoxdur, ‒ Kevinin yalanı təbii alındı. ‒ Ancaq əmin edirəm ki, siz bu barədə birinci biləcəksiniz. Əlbəttə ki, Miriamdan sonra.
‒ Təbii ki, ‒ Senford başını tərpətdi.
Əslində, Kevin ortaqların bütün qərarlarını arvadları ilə məsləhətləşmədən verdiklərini gözəl bilirdi. Onlardan zəhləsi getməyinin səbəblərindən biri də bu idi: firma rəhbərlərinin nəinki işçiləri, hətta öz ailə üzvləri ilə də münasibətləri səmimi deyildi. Allah bilir, uzun illər bir dam altında necə yaşamışdılar. Ümumiyyətlə, görəsən, üç il əvvəl Kevin kimi gənc bir vəkili işə götürmək bu üçlüyün (ata Boylu da saysaq, dördlüyün) ağlına haradan gəlmişdi? Başqa yerdə olsaydı, Kevin üç ilə özünə çoxdan yaxşı bir karyera qurmuşdu…
‒ Mən otağıma qayıdıb miss Uilsonun məhkəməsinə aid sənədlərlə işimi yekunlaşdırsam yaxşıdır. Gələcəyimə bəslədiyiniz ümidlərə görə təşəkkür edirəm, ‒ Kevin ortaqları heyrət içindəcə qoyub otaqdan çıxdı. Qapı arxasınca bağlananda isə özünü son dərəcə azad hiss etdi. Bu xeyli qəribə və gözəl bir hiss idi. Sanki paraşütlə çox böyük yüksəklikdən tullanmışdı və indi uçuşdan həzz alırdı. Bir neçə dəqiqənin içində Kevin öz taleyinə kələk gəlmişdi, bundan sonra həyatını istədiyi kimi qura bilərdi!
Katibə Kevinin kefinin niyə belə kök olduğunu və nəyə güldüyünü anlamadı.
‒ Özünüzü yaxşı hiss edirsiniz, mister Teylor?
‒ Əla, Mayra. Düz üç il idi ki, özümü bu cür gözəl hiss etmirdim!
‒ Hə? Mənsə…
– Görüşərik, ‒ Kevin onun nə deyəcəyini gözləmədən iş otağına tələsdi.
Vəkil masa arxasında oturub uzun-uzadı fikirləşdi. Sonra tələsmədən əlini cibinə uzatdı və Pol Skolfildin vizitkartını çıxartdı. Kartı qabağına qoyub gözünü ona zillədi. Ancaq Kevin indi bu karton parçasına baxmırdı. Gənc vəkilin gözünə daha böyük şeylər görünürdü. Xəyalında canlanan səhnədə o, şəhər məhkəməsində cinayətdə ittiham olunan bir adamı müdafiə edir, alovlu nitq söyləyirdi. İttiham tərəfinin mövqeyi tutarlıdır və güclü dəlillərə əsaslanır. Amma bu dəlilləri darmadağın etmək «Con Milton və ortaqları» firmasından olan Kevinin əlində heç nədir, lap su içimi kimi bir şey! Andlılar onun ağzından çıxan hər sözü göydə tuturlar. Müxbirlər məhkəmə binasının dəhlizlərində tanınmış vəkilin dalınca qaçır, ondan balaca bir məlumat almaq, bir söz eşitmək istəyirlər…
Kevini bu xəyallardan Meri Ekert ayırdı. Katibə qapını döyüb qəzet və məktubları gətirdi. O gülürdü, baxışlarından isə hiss olunurdu ki, Kevinin firmadan ayrıldığı barədə söz-söhbət artıq yayılıb.
‒ Meri, zəhmət olmasa, deyin, bu gün mənim unuda biləcəyim bir görüşüm yoxdur ki?
‒ Xeyr. Sabah səhər siz mister Settonla onun oğlunun işi barədə danışmaq üçün görüşməlisiniz. Siz məndən polisin raportunu tapmağı xahiş etmişdiniz.
‒ Həə… Qonşunun maşınında gəzməyə çıxan on altı yaşlı oğlanın məsələsi?
‒ Elədir ki var.
‒ Çox maraqlı işdir…
Meri onun bu istehzasını anlamadı və təəccüblə başını əydi. Katibə otaqdan çıxan kimi Kevin «Con Milton və ortaqları»na zəng vurub onu Pol Skolfildlə calaşdırmağı xahiş etdi.
On beş dəqiqədən sonra Kevinin maşını artıq Manhettenə doğru şütüyürdü. O, Miriama zəng vurmamış və baş verənlər barədə heç nə deməmişdi.
III fəsil
«Boyl, Karlton və Sessler» firması Blisdeyldə olduqca rahat, zövqlə təmir olunmuş bir ofisdə yerləşirdi. Təxminən iyirmi il əvvəl Tomas Boyl bu kiçik ikimərtəbəli binanı özü və oğlu üçün ofisə çevirmişdi. Ofisin rahatlığının və cazibəsinin sirri çox sadə idi: burada ev ab-havası vardı, hamı özünü olduqca sərbəst, Kevinin fikrincə, hətta həddən artıq sərbəst hiss edirdi. Ofisdəki pərdələr, xalçalar, süfrələr, mebel onun xoşuna gəlirdi. Səhərlər Kevin bir evindən çıxıb sanki başqa bir evinə gəlirdi. Əvvəllər o məhz belə düşünürdü.
Lakin Kevin «Con Milton və ortaqları»nın ofisinə ayaq basan kimi hər şey dəyişdi. O, liftlə 28-ci mərtəbəyə qalxdı. Buradan Manhettenin mərkəzinə və İst-Riverə gözəl mənzərə açılırdı. Dəhlizin sonunda üstünə «Con Milton və ortaqları, vəkillər» yazılmış ikiqat palıd qapı var idi. Kevin bu qapıdan keçən kimi təmtəraqlı qəbul otağına düşdü.
Geniş otaqda qəhvəyi rəngdə uzun dəri divan, yanında balaca dəri divan və dəri kreslolar qoyulmuşdu. Bütün bunlar uğurun göstəricisi idi. Uzun divanın üstündə, divardan olduqca parlaq abstrakt bir rəsm əsəri asılmışdı. Deyəsən, Kandinskinin orijinal əsərlərindən biri idi. Kevin düşündü ki, yaxşı hüquq firmasının ofisi məhz belə olmalıdır.
O, qapını arxasınca bağlayıb qəhvəyi rəngli gözəl, zərif xalçaya ayaq basdı, sanki yumşaq pambıq parçanın üstü ilə addımlayırdı. Yarımdairəvi palıd masanın arxasında əyləşmiş katibəyə yaxınlaşanda onun kefi bir az da açıldı. Qız qonağı salamlamaq üçün başını kompüterdən ayıranda isə Kevinin üzünə xoş təbəssüm yayıldı. Bura «Boyl, Karlton və Sessler»də müştəriləri qarşılayan yöndəmsiz Mayra Brokportun, yaxud solğun, ağsaç Meri Ekertin yeri deyildi. Kevini gözəlliyindən adamın gözü qamaşan, «Miss Amerika» yarışmasında iştirak etməyə layiq qarayağız bir qız qarşıladı.
Qızın göyümtül-qara saçları çiyinlərinə düşür, ucları isə kürəyinə toxunurdu. O, əsl italyan qadınlarını xatırladırdı, sanki Sofi Loren idi. Romalılara xas düz burnu vardı, almacıq sümüyü isə irəli çıxmışdı. Qara gözləri sözün həqiqi mənasında parlayırdı.
‒ Günortanız xeyir. Siz mister Teylorsunuz?
‒ Özüdür ki var. Qəşəng ofisdir, miss.
‒ Çox sağ olun. Mister Skolfild sizi gözləyir. İndi sizi onun yanına ötürərəm, ‒ qız yerindən qalxdı. ‒ İçməyə nəsə istəyirsiniz? Çay, qəhvə, «Perye»?
‒ Zəhmət olmasa, «Perye». Təşəkkür edirəm.
Kevin katibənin arxasınca uzun dəhlizə doğru yönəldi.
‒ İçinə limon sıxım? ‒ qız ona tərəf döndü.
‒ Hə, çox sağ olun.
Qızın yerişi, qıvraq bədəni adamın ağlını başından çıxarırdı. Onlar dəhlizlə gedib balaca bir mətbəxdə ayaq saxladılar. Boylu-buxunlu katibə qızın əynində qara trikotaj ətək və uzun qolları olan ağ köynək var idi. Yanlarını tarım çəkən ətəyin altından əzələlərinin necə oynadığı görünürdü. «Bu mənzərə Boyl, Karlton və Sesslerin xoşuna gəlməzdi», ‒ deyə Kevin düşündü və gülümsədi. Katibə içinə buz qoyub qığılcım saçan su süzdüyü iri stəkanı ona uzatdı.
‒ Təşəkkür edirəm.
Qızın baxışından və gülüşündən Kevinin qasığı sızıldadı. O qızardı.
‒ Gəlin, ‒ katibə təklif etdi.
Onlar kabinet və konfrans zalının, sonra daha bir kabinetin yanından ötüb üstündə Pol Skolfildin adı yazılmış qapının ağzında dayandılar. Qız qapını döyüb açdı.
‒ Mister Skolfild, mister Teylor yanınıza gəlib.
‒ Çox sağ ol, Diana.
Pol Skolfild qonağı salamlamaq üçün yerindən qalxdı. Katibə başını tərpədib çıxdı. Kevin gözlərini ondan çəkə bilmirdi. Görünür, belə hisslər Skolfildə yad deyildi, odur ki gənc vəkili salamlamağa tələsmədi. Nəhayət, Kevin qızdan gözlərini ayırıb ona doğru çevriləndə nəzakətlə dilləndi:
‒ Kevin, sizi görməyimə çox şadam.
‒ Gözəl otağınız var, Pol.
Pol Skolfildin iş otağı Senford Boylun kabinetindən iki dəfə böyük idi. Burada hay-tek3 üslubu hökm sürürdü, mebellərə parıltılı qara dəri üzlük çəkilmişdi, kitab rəfləri isə ağappaq idi. Masanın sol tərəfindəki qoşa pəncərədən şəhərə və İst-Riverə mənzərə açılırdı.
‒ Gözəl mənzərədir, ‒ Kevin dedi.
‒ Adamı valeh edir, elə deyilmi? Bizdə bütün iş otaqlarından belə görüntü açılır. Təbii ki, sizinkindən də.
‒ Bağışlayın?
‒ Buyurun, əyləşin. Mən artıq sizin gəlişiniz barədə mister Miltona xəbər vermişəm və biz söhbətimizi yekunlaşdırandan sonra o sizinlə görüşmək istəyir.
Kevin mister Skolfildin masası ilə üzbəüz qara dəri kresloya oturdu.
‒ Bizim təklifimiz üzərində ciddi düşünmək barədə qərar verdiyinizə şadam. İşimiz başımızdan aşır, ‒ Skolfildin gözləri parıldayırdı. ‒ Firmanız sizə şəriklik təklif etdi?
‒ Deməzdim. Onlar mənə xasiyyətimə uyğun başqa bir iş tapmağı təklif etdilər, ‒ Kevin cavab verdi.
‒ Nə? ‒ Polun üzündəki təbəssüm yoxa çıxdı.
‒ Lois Uilsonun işi və mənim onu hansı üsullarla müdafiə etməyim firmamızın rəhbərlərini çaşbaş salıb. Bəzi peşəkar fəndlərə əl atmaq, müştəri və şahidlə xüsusi üsullarla işləmək onların fikrincə, məqbuldur, amma müəyyən çərçivələrdən çıxmaq olmaz; məsələn, onlar mirasın bir hissəsini ələ keçirmək üçün hansısa nənəyə hiylə gəlməyi, yaxud onsuz da varlı bir müştərinin ciblərini daha da doldurmaq üçün vergi qanunvericiliyində boşluqlar tapmağı bacarırlar, ancaq bu kimi işlərdən artığına qadir deyillər. Bu isə mənim səviyyəm deyil, ‒ Kevin acı-acı dedi.
Pol başını yırğaladı və güldü.
‒ Əyalət adamlarına xas dar düşüncənin göstəricisidir. Məhz buna görə də ora sizin yeriniz deyil, Kevin. Mister Milton sizin barənizdə tam haqlı imiş, ‒ Skolfildin üzü ciddi ifadə aldı. ‒ Siz bu dünyaya məxsussunuz… Bizim dünyaya… Siz bizimsiniz.
‒ Bunu mister Milton deyib?
‒ Bəli. İlk növbədə məhz onun diqqətini cəlb etmisiniz, o isə belə məsələlərdə heç vaxt səhv etmir, insanları yaxşı tanıyır.
‒ Biz onunla görüşmüşük? ‒ Kevin bir insanın tanımadığı adama bu qədər güvənməsini anlaya bilmirdi.
‒ Xeyr, amma o daim istedadlı cavan hüquqşünasları axtarıb-tapır… O, yaxşı vəkillər axtarıb-tapmaq üçün məhkəmə dinləmələri və proseslərinə baş çəkir, lap beysbol məşqçiləri yeni istedadlar kəşf etmək üçün məktəb komandalarının oyunlarına getdiyi kimi! Əvvəlcə sizi iş başında görmüş, sonra məni göndərmişdi. Bizim hamımızı işə belə götürüb. Bu gün siz hamı ilə ‒ Deyv Koteynlə, Ted Makkartiylə, eləcə də katibələrimizlə tanış olacaqsınız. Ancaq əvvəlcə icazə verin, sizə öz iş otağınızı göstərim, sonra isə mister Miltonun yanına gedərik.
Kevin sudan bir qurtum da içib Skolfildin arxasınca getdi. Onlar dəhlizdən keçib bir qapının önündə dayandılar. Qapının üstündə yenicə çıxarılmış lövhənin yeri qalmışdı, görünür, kimsə bu kabineti təzə boşaltmışdı.
‒ Yəqin, nəsə fövqəladə bir hadisə baş verib ki, adam belə bir firmanı tərk etmək fikrinə düşüb! ‒ Kevin dedi.
Polun baxışları sərtləşdi. O, başını tərpətdi.
‒ Elədir ki var. Şəxsi faciə. Riçard Caffi arvadı doğuş üstündə öləndən qısa müddət sonra intihar etdi. O, çox gözəl vəkil idi. Firmamızda çalışdığı illər ərzində bircə dənə iş belə uduzmamışdı.
‒ Üzr istəyirəm. Bilmirdim.
‒ Mister Miltonun buna görə qanı hələ də qaradır. Elə bizim hamımızın da. Bu, anlaşılandır. Ancaq indi artıq siz bizimləsiniz, Kevin, ‒ Skolfild onun çiynini şappıldatdı. ‒ Buna sevinməmək mümkün deyil.
‒ Təşəkkür edirəm, amma, görürəm, bu cür sələfdən sonra işim ağır olacaq.
‒ Öhdəsindən gələrsiniz. Əgər mister Milton işinizin öhdəsindən gələ biləcəyinizi düşünürsə, deməli, elə belə də olacaq, ‒ Pol təzə işçini ruhlandırdı.
Onun bu qədər əminliklə danışdığını görəndə Kevin az qala uğunub-gedəcəkdi, ancaq Polun bu sözləri tamamilə ciddi dediyini görəndə gənc vəkil özünü saxladı.
Skolfild qapını açdı və Kevin gələcək kabinetinə ayaq basdı.
Son üç ildə özünün «Boyl, Karlton və Sessler»dəki olduqca darısqal iş otağında oturub Nyu-Yorkda məşhur vəkil olacağı və gözəl mənzərəli, təmtəraqlı kabinetdə işləyəcəyi barədə o qədər xəyallar qurmuşdu ki!
Otaqda «T» hərfi şəklində masa, dəri divan və biri masanın arxasında, digəri isə qarşısında duran iki yumşaq, dəri kreslo var idi. Yerə qəbul otağındakına bənzər yumşaq xalça sərilmişdi. Pəncərələrdən açıq-qəhvəyi rəngdə pərdələr asılmışdı. Divarlara başdan-başa açıq rəngdə nazik taxta panellər vurulmuşdu. Bunun nəticəsində otaq daha da işıqlı və təmiz görünürdü.
‒ Burada əvvəllər kiminsə oturduğu qətiyyən hiss olunmur.
‒ Mister Milton hər şeyi yeniləməyi tapşırmışdı. Ümid edirəm, xoşunuza gəlir.
‒ Xoşuma gəlir nədir, mən bura vuruldum!
Pol razılıqla başını tərpətdi. Kabinetdəki qızılı yazı ləvazimatlarından tutmuş müasir telefon aparatlarına qədər hər şey Kevini valeh etmişdi. Masanın üzərində gümüşü çərçivələr var idi, indi onlara yalnız şəxsi fotoşəkilləri salmaq qalırdı. Divardan asılmış çərçivələr isə Kevinin diplomları üçün nəzərdə tutulmuşdu. Onların sayı Kevinin Blisdeyldəki iş otağındakı çərçivələrin sayına uyğun gəlirdi. «Yəqin, təsadüfdür, ‒ o düşündü. ‒ Yaxşı əlamətdir».
Kevin pəncərəyə yaxınlaşdı. Polun dediyi kimi onun gözləri önündə şəhərin möcüzəli mənzərəsi açıldı.
‒ Xoşunuza gəlir?
‒ Olduqca.
Kevin hamam otağına baş çəkdi, bərq vuran kranlara, divarlara və döşəməyə nəzər saldı. Burada hətta duş almaq üçün ayrıca kabinə də var idi.
‒ Mən elə yubanmadan bura köçə bilərdim, ‒ Kevin masanın sol tərəfində qoyulmuş rəfdəki kitablara baxdı. ‒ Hətta özümlə nəsə gətirməyə ehtiyac yoxdur, ‒ o gülüb bir də kabinetə göz gəzdirdi. ‒ Bu, sadəcə… inanılmazdır.
‒ Mister Milton razı qaldığınızı biləndə şad olacaq, Kevin, ‒ Pol saatına baxdı. ‒ Artıq görüş vaxtıdır.
‒ Əlbəttə, ‒ onlar qapıya üz tutdular, amma Kevin otağa növbəti dəfə nəzər salmaq üçün ayaq saxladı. ‒ Hər şey məhz xəyallarımda təsəvvür etdiyim kimidir. Sanki… ‒ o, üzünü gülümsəməyə çalışan Pola çevirdi. ‒ Sanki mister Milton arzularımdan xəbərdar imiş…
***
Pol əvvəlcə qapını yavaşdan döydü, sonra ehmalca açıb bir qırağa kənara çəkildi və Kevini irəli buraxdı. Kevin çox həyəcanlandığını hiss edirdi. Bunun da səbəbi vardı. İşlər həddindən artıq yaxşı, lap yağ kimi gedirdi. İstədiyin bir şeyi bu cür asanlıqla əldə edəndə həyəcanlanmağa başlayırsan. Ehtiyatlanırsan ki, hər şey birdən-birə yuxu kimi yox ola da bilər! Kevin əvvəlcədən xəyalında mister Miltonun obrazını canlandırmışdı, baxmayaraq ki onun üzünü bircə dəfə də görməmişdi; ancaq indi qarşısında kimi görəcəyini təsəvvürünə belə gətirə bilmirdi.
Qəbul otağının döşəməsinə sərilən, oradan dəhlizə uzanan xalça bütün qapı kandarlarını və digər maneələri aşaraq Con Miltonun iş otağına qədər gəlib çıxmışdı. Qapı ilə üzbəüz tünd-qırmızı rəngdə masa və hündür söykənəcəyi olan tünd-qəhvəyi dəri kürsü qoyulmuşdu. Masanın qarşısında isə iki kreslo var idi. Kabinet sahibinin kürsüsünün arxasındakı üç iri pəncərə, demək olar, başdan-başa bir şüşə divar təşkil edirdi. Buradan şəhərə əfsanəvi, yalnız Tanrının görə biləcəyi bir mənzərə açılırdı.
İçəridəki parlaqlıq və dəbdəbədən Kevinin gözləri qamaşmışdı. O, Con Miltonun masa arxasında oturduğuna diqqət yetirməmişdi. Vəkil daha bir addım atdı və nəhayət, firma rəhbərini görəndə ona elə gəldi ki, bu adam bir kabus kimi kölgənin içindən çıxıb ətə-qana gəldi, canlandı.
‒ «Con Milton və ortaqları»na xoş gəlmisiniz, Kevin, ‒ Milton mehriban və məlahətli səslə dedi.
Kevinin yadına dərhal Blisdeylin yepiskop kilsəsindəki müqəddəs Pendlton atanın səmimi, dostyana, sakitləşdirici səsi düşdü. O bu səsi məhkəmələrdə tez-tez yamsılamağa çalışmışdı, hətta ona xüsusi ad da qoymuşdu – «Bazar günü səsi».
Con Miltonun yaşı altmışdan azca çox olardı. Cavanlıq və qocalığın əlamətləri onda qəribə bir tərzdə çuğlaşmışdı. Saçları gur, səliqə ilə vurulmuş və daranmış, amma ağappaq idi. Pol qapını örtən kimi Milton ayağa qalxdı. Bu vaxt məlum oldu ki, onun boyu kifayət qədər ucadır. Milton gülümsəyirdi və təbəssümündən bütün sifətinə işıq yayılırdı. Üzünün rəngi o qədər solğun idi ki, sanki gəcdən düzəldilmişdi. Əynində tünd-boz ipək kostyum, boynunda tünd-qırmızı qalstuk var idi. Eyni parçadan olan dəsmalın ucu döş cibindən çıxırdı.
Kabinet sahibi görüşmək üçün əlini uzadanda Kevin onun çiyin əzələlərinin necə gərildiyinə fikir verdi. Mister Miltonun möhkəm bədəni vardı; bu isə cavanlıqla yaşlılığın qəribə vəhdətinin daha bir göstəricisi idi. Onlar bir-birinə yaxınlaşanda bu dəfə Miltonun yanaqlarındakı parlaq qızartı Kevinin gözündən qaçmadı. Gənc vəkil firma rəhbərinin əlini bu görüşü çoxdan gözləyirmiş kimi bərk-bərk və ürəkdən sıxdı.
‒ Sizinlə tanışlığıma çox şadam, mister Milton.
Onların baxışları toqquşdu və Con Miltonun gözlərində qəribə dəyişiklik baş verdi. Aralıdan qonur görünən gözlərin rəngi açıldı, qeyri-təbii, demək olar ki, od rəngi aldı. Miltonun iri, düz burnu, amiranə çənəsi və narıncı rəngə çalan dodaqları da qarşısındakı adamda güclü təəssürat yaradırdı. Onun yırtıcı quş kimi iti və üç yüz yaşlı tısbağa kimi müdrik baxışları var idi.
‒ Ümid edirəm, Pol sizə artıq iş otağınızı göstərib?
‒ Bəli! İnanılmazdır! Çox xoşuma gəldi!
‒ Buna çox şadam, Kevin. Əyləşin, zəhmət olmasa, ‒ Milton gözü ilə hündür söykənəcəyi və qırmızı ağacdan qoltuğu olan kresloya işarə etdi. Qoltuqları oymalar bəzəyirdi, burada qədim yunan əfsanələrinin personajları, satirlər və minotavrlar təsvir olunmuşdu.
‒ Təşəkkür edirəm, Pol, ‒ Milton dedi, bu vaxt Kevin dönüb arxaya baxanda Skolfildin otaqdan çıxdığını gördü.
Con Milton qayıdıb öz yerinə keçdi. Kevin onun möhkəm bədənini, şahanə qamətini və hərəkətlərini diqqətlə izləyirdi. Milton öz kürsüsünə taxta əyləşən kimi oturdu.
‒ Bildiyiniz kimi, Kevin, biz artıq müəyyən vaxt idi ki, sizə göz qoyurduq. Buna görə heç bir sınaq müddəti olmayacaq. İstərdik gələn həftədən işə başlayasınız. Əlbəttə, anlayıram ki, həyatda ciddi dəyişikliklərə hazırlaşmaq üçün bu, qısa müddətdir. Amma məşğul olacağınız birinci iş də artıq sizi gözləyir, ‒ Milton masanın üstündəki qalın qovluğa işarə etdi.
‒ Doğrudan? ‒ əvvəlcə Kevinin könlündən başqa sual vermək keçdi. İstədi soruşsun ki, onun burada işləməyə razı olacağını Milton haradan bilirdi? Amma bunun nəzakətsizlik kimi anlaşılacağını düşünüb fikrindən daşındı. ‒ Nə işdir?
‒ Vaxtı gələndə onu sizə göstərərəm, ‒ Con Milton kifayət qədər sərt və qəti cavab verdi. Kevin mehriban, səmimi səs tonunun bir an içində bu qədər dəyişməsinə təəccübləndi. ‒ Əvvəlcə sizi öz prinsiplərimlə tanış etmək istərdim. Onları bütün həmkarlarım bölüşür. Siz tezliklə bu insanların mənim üçün sadəcə həmkar olmadıqlarını anlayacaqsınız. Bizim münasibətlərimiz adi həmkarlıqdan irəlidir. Onlar mənim ailəmdir. Biz bir komanda kimi çalışırıq. Biz bir-birimizə sadiqik və bu yalnız peşəkar münasibətlərlə məhdudlaşmır. Biz bir-birimizin və ailələrimizin qayğısına qalırıq. Heç kim vakuumda çalışmır: ailə, həyat, başqa problemlər işə təsir göstərir. Siz, yəqin ki, nə demək istədiyimi anlayırsınız?
‒ Bəli, ‒ Kevin başını tərpətdi. Nəyə görəsə burada sələfi olduğu adam yadına düşdü. Bəlkə, mister Milton onu nəzərdə tuturdu?
‒ Bilirdim ki, anlayacaqsınız, ‒ Con Milton kürsüdə yayxandı. Onun üzündəki işıq bir anda kölgəyə çevrildi, sanki günəşin qabağını bulud tutdu. ‒ Buna görə də ümid edirəm, bizim firmamızdakı işinizlə əlaqəsi olmayan məsələlərdə bəzi təkliflərimiz, hətta tələblərimiz, müəyyən məqamlarda köməkliyimiz sizə qəribə gəlməyəcək.
Milton bir qədər susduqdan sonra əlavə etdi:
‒ Məsələn, mən sizin şəhərdə yaşamağınızı istəyirəm. İş elə gətirib ki, Manhettenin ən gözəl rayonunda böyük yaşayış komplekslərindən biri mənə məxsusdur və orada boş mənzil var. İstərdim ki, siz məhz həmin mənzilə köçəsiniz. Təbii ki, heç bir icarəhaqqından söhbət gedə bilməz.
‒ İcarəhaqqı ödəmək lazım olmayacaq?
‒ Elədir ki var. Mən öz həmkarlarımı və yaxınlarımı yüksək qiymətləndirirəm. Təbii ki, bütün bunlar müqavilədə öz əksini tapacaq. Özünüzü borclu hesab etməyin. Mənim üçün vacib olan odur ki bizimlə işlədiyiniz dövrdə siz də, həyat yoldaşınız da rahat, xoş həyat sürəsiniz. Anlayıram ki, ola bilsin, sizi və həyat yoldaşınızı hazırda yaşadığınız yerə bağlayan ailə telləri var. Ancaq nəzərə alın ki, mən heç də sizə ölkənin o biri başına köçməyi təklif etmirəm, ‒ Milton qabağa əyildi və güldü. ‒ Siz yaxınlıqda yaşayacaqsınız. Bundan əlavə, burada yeni ailə qazanacaqsınız.
