Kitabı oku: «Bijna Weg»

HOOFDSTUK EEN

De 23-jarige Cassie Vale zat op een van de twee plastic stoelen in de wachtkamer van het au pair-bureau en staarde naar de posters en kaarten aan de muur tegenover zich. Vlak boven het kitscherige logo van Maureens Europese Au Pairs hing een poster van de Eiffeltoren, en daarnaast een van de Brandenburgerpoort. Een koffietentje aan een geplaveide binnenplaats, een pittoresk dorpje met uitkijk op een azuurblauwe zee. Landschappen om van te dromen, plaatsen waar ze dolgraag wilde zijn.

Het kantoor van het bureau was krap en benauwd. De airconditioning ratelde nutteloos, zonder ook maar een zuchtje frisse lucht te produceren. Cassie veegde discreet een druppeltje zweet weg dat langs haar wang naar beneden liep. Ze wist niet hoe lang ze dit nog vol zou houden.

Plotseling zwaaide de deur van het kantoor open. Cassie schrok en greep haar map met papieren van de andere stoel. Maar teleurgesteld moest ze vaststellen dat het de zoveelste sollicitant was die naar buiten kwam, deze keer een lange, slanke blondine die al het zelfvertrouwen uitstraalde wat Cassie zou willen hebben. Ze had een tevreden glimlach op haar gezicht en een arm vol documenten die er officieel uitzagen, en ze liep langs Cassie heen zonder haar een blik waardig te keuren.

Cassies maag draaide zich om. Ze keek naar haar eigen papieren en vroeg zich af of het haar ook zou lukken, of dat ze hier straks teleurgesteld en beschaamd weg zou gaan. Ze wist dat ze erbarmelijk onbevoegd was, en ze had geen enkel diploma in kinderopvang. Ze was afgewezen door het bureau voor cruiseschepen dat ze vorige week had benaderd. Ze hadden gezegd dat ze haar zonder ervaring niet eens kónden aannemen. Als dat hier ook gold, maakte ze geen schijn van kans.

‘Cassandra Vale? Ik ben Maureen. Kom binnen.’

Cassie keek op. Een dame met grijs haar en een donker pak stond in de deuropening op haar te wachten. Duidelijk de eigenares.

Cassie sprong op, waardoor haar zorgvuldig op volgorde gelegde papieren uit de map vielen. Met een vuurrood hoofd schraapte ze de documenten bij elkaar en haastte zich het kantoor binnen.

Terwijl Maureen fronsend door haar map bladerde, begon Cassie aan haar nagelriemen te peuteren. Ze vouwde haar handen samen, de enige manier om deze zenuwachtige gewoonte te stoppen.

Ze probeerde rustig te ademen om zichzelf te kalmeren. De beslissing van deze vrouw was niet haar enige kans om hier weg te komen. Er waren andere manieren om te ontsnappen en een nieuwe start te maken. Maar op dit moment voelde het alsof dit alles was wat haar nog restte. Het cruisebureau had haar ronduit geweigerd. Lesgeven in Engels, haar andere idee, was onmogelijk zonder de juiste kwalificaties, en ze had geen geld om die te halen. Ze zou nog een jaar moeten sparen als ze daaraan zou willen beginnen, en ze had de luxe van tijd niet meer. Die keuze was haar vorige week ontnomen.

‘Dus, Cassandra, je bent opgegroeid in Millville, in de staat New Jersey? Woont je familie daar nog steeds?’ vroeg Maureen uiteindelijk.

‘Noemt u me alstublieft Cassie,’ antwoordde ze, ‘en nee, die zijn verhuisd.’ Cassie kneep haar handen samen, bezorgd over de kant die het gesprek op leek te gaan. Ze had niet verwacht dat ze gedetailleerde vragen over haar familie zou moeten beantwoorden, maar nu snapte ze dat ze natuurlijk achtergrondinformatie wilden over de thuissituatie van een sollicitant, omdat de au pairs zouden wonen en werken in het huis van de cliënten. Ze moest snel nadenken, want hoewel ze niet wilde liegen, vreesde ze dat de waarheid haar sollicitatie in gevaar zou brengen.

‘En je oudere zus? Je zegt hier dat ze in het buitenland werkt.’

Tot Cassies opluchting was Maureen verdergegaan naar de volgende paragraaf. Ze had nagedacht over wat ze zou zeggen als ze hiernaar gevraagd zou worden, op een manier die haar kansen zouden vergroten zonder dat de details gecontroleerd konden worden.

‘De reizen van mijn zus hebben me zeker geïnspireerd om in het buitenland te gaan werken. Ik heb altijd al in een ander land willen wonen en ik ben dol op Europa. Zeker Frankrijk, aangezien ik de taal vrij vloeiend spreek.’

‘Heb je les gehad?’

‘Ja, twee jaar, maar daarvoor was ik er ook al mee bekend. Mijn moeder is in Frankrijk opgegroeid en deed af en toe freelance vertaalwerk toen ik jong was, dus mijn zus en ik konden gesproken Frans goed begrijpen.’

Maureen stelde een vraag in het Frans: ‘Wat hoop je te bereiken door als au pair de werken?’

Cassie was blij dat ze vloeiend kon antwoorden: ‘Ik zou graag meer leren over het leven in een ander land, en mijn taalvaardigheid verbeteren.’

Ze hoopte dat Maureen onder de indruk zou zijn van haar antwoord, maar die bleef strak door het papierwerk bladeren.

‘Woon je nog thuis, Cassie?’

Weer terug naar het gezinsleven... Dacht Maureen dat ze iets verborg? Ze moest voorzichtig antwoorden. Op je zestiende uit huis gaan, zoals ze had gedaan, zou een rode vlag zijn. Waarom zo jong? Waren er problemen thuis? Ze moest een mooier beeld schetsen, dat de indruk gaf van een normaal en gelukkig gezinsleven.

‘Ik woon op mezelf sinds m’n twintigste,’ loog ze. Ze was zich zo schuldbewust dat haar gezicht gloeide.

‘En je werkt parttime. Ik zie hier een referentie van Primi. Is dat een restaurant?’

‘Ja, daar heb ik de afgelopen twee jaar in de bediening gewerkt.’ Dat was gelukkig waar. Daarvoor had ze verscheidene andere baantjes gehad en zelfs een tijdje in een louche pub gewerkt, om haar gedeelde kamer en haar opleiding op afstand te kunnen betalen. Primi, haar laatste baantje, was het leukst geweest. Het team van het restaurant had gevoeld als de familie die ze nooit gehad had, maar ze had er geen toekomst. Het salaris was slecht en de fooien waren niet veel beter; het was moeilijk geld verdienen in dat deel van de stad. Ze was van plan geweest om een goed moment af te wachten om iets nieuws te zoeken, maar toen haar eigen omstandigheden plotseling verslechterd waren, was het dringend geworden.

‘Ervaring met kinderopvang?’ Maureen keek over de rand van haar bril naar Cassie, die haar maag voelde omkeren.

‘Ik… Ik heb drie maanden geassisteerd bij een kinderdagverblijf voordat ik bij Primi begon. De aanbeveling zit in de map. Ik heb een basistraining in veiligheid en eerste hulp gehad, en ze hebben me nagetrokken,’ stamelde ze. Ze hoopte dat het genoeg zou zijn. Het was maar een tijdelijk baantje geweest; ze kon invallen voor iemand die met zwangerschapsverlof was. Ze had er nooit bij stilgestaan dat het een opstapje zou zijn naar een kans in de toekomst.

‘Ik deed ook kinderfeestjes in het restaurant. Ik ben een heel vriendelijk iemand. Ik kan goed opschieten met anderen, en ik ben geduldig...’

Maureens perste haar lippen op elkaar. ‘Jammer dat je ervaring niet wat recenter is. Je hebt ook geen officiële diploma’s in kinderverzorging. De meeste families eisen een diploma, of op z’n minst wat meer ervaring. Het zal lastig worden om je met zo weinig te plaatsen.’

Cassie keek haar wanhopig aan. Ze moest dit doen, wat er ook voor nodig was. De keuze was duidelijk. Ontsnappen... Of verstrikt raken in een net van geweld, wat ze juist achter zich had willen laten door het huis uit te gaan.

De blauwe plekken op haar bovenarm waren na een paar dagen goed zichtbaar geworden, met donkere randen, zodat ze zijn knokkels kon tellen waar hij haar geraakt had. Haar vriend, Zane, die tijdens de tweede date had beloofd dat hij van haar hield en haar altijd zou beschermen.

Toen de lelijke vlekken zichtbaar werden, had ze zich huiverend gerealiseerd dat ze bijna identieke blauwe plekken op diezelfde plek had gehad, tien jaar geleden. Eerst was het haar arm geweest. Toen haar nek, en uiteindelijk haar gezicht. Ook veroorzaakt door een zogenaamde beschermer: haar vader.

Hij was begonnen met haar te slaan toen ze twaalf was, nadat Jacqui, haar oudere zus, van huis was weggelopen. Daarvoor had Jacqui het meeste van zijn woede over zich heen gekregen. Haar aanwezigheid had Cassie uit de wind gehouden.

De blauwe plekken van Zane zaten er nog; het zou even duren voordat ze vervaagden. Ze droeg lange mouwen om ze te verbergen tijdens de sollicitatie, en had het te warm in het benauwde kantoor.

‘Is er nog een andere plek die u kunt aanraden?’ vroeg ze Maureen. ‘Ik weet dat dit een lokaal bedrijf is, maar is er misschien een website waar ik me zou kunnen aanmelden?’

‘Een website zou ik niet aanraden,’ zei Maureen streng. ‘Te veel kandidaten hebben daar slechte ervaringen mee gehad. Sommigen kwamen in een situatie terecht waar ze zich niet aan werktijden konden houden, of ze moesten schoonmaakwerk doen terwijl ze ook op de kinderen pasten. Dat is voor geen van de betrokkenen eerlijk. Ik heb ook gehoord dat au pairs op andere manieren misbruikt werden. Dus, nee.’

‘Alstublieft… Heeft u niemand in uw bestand die me zou overwegen? Ik ben een harde werker, ik leer graag en ik kan me makkelijk aanpassen. Geef me alstublieft een kans.’

Maureen was een ogenblik stil, en begon toen fronsend op haar toetsenbord te tikken.

‘Je familie… Hoe vinden zij het dat je een jaar haar reizen? Heb je een vriend, laat je hier iets achter?’

‘Ik heb het kortgeleden uitgemaakt met mijn vriend. En ik ben altijd erg onafhankelijk geweest, dat weet m’n familie ook.’

Zane had gehuild en zijn excuses aangeboden nadat hij haar arm had gestompt, maar ze had niet toegegeven. Ze had gedacht aan de waarschuwing die haar zus haar lang geleden had gegeven en waarvan was gebleken dat het waar was: ‘Geen enkele man slaat een vrouw één keer.’

Ze had haar tassen gepakt en was bij een vriendin ingetrokken. Om hem te ontlopen, had ze zijn nummer geblokkeerd en haar werkrooster veranderd. Ze had gehoopt dat hij haar beslissing zou accepteren en haar met rust zou laten, ook al wist ze diep vanbinnen dat hij dat niet zou doen. Het uitmaken had zijn idee moeten zijn, niet die van haar. Zijn ego kon de afwijzing niet aan.

Hij was haar al komen zoeken in het restaurant. De manager had gezegd dat ze twee weken vrij had genomen en naar Florida was gegaan. Dat had haar wat tijd opgeleverd... Maar ze wist dat hij de dagen telde. Over een week zou hij haar weer op het spoor zijn.

De VS voelde te klein om aan hem te ontsnappen. Ze wilde een oceaan – een grote – tussen hen in. Het ergste was de angst dat ze zou verslappen, dat ze hem zou vergeven en hem nog een kans zou geven.

Maureen legde de papieren neer en vroeg een paar standaardvragen die Cassie makkelijker kon beantwoorden. Haar hobby’s, chronische medicatie, dieetvoorschriften of allergieën.

‘Ik heb geen dieetvoorschriften of allergieën. En geen problemen met mijn gezondheid.’ Cassie hoopte dat haar medicijnen tegen paniekaanvallen niet telden als chronische medicatie. Ze kon het maar beter niet noemen, besloot ze, omdat het vast een reden zou zijn om haar af te wijzen.

Maureen schreef iets op de map. Toen vroeg ze: ‘Wat zou je doen als de kinderen waar je voor zorgt stout of ongehoorzaam zijn? Hoe zou je daarmee omgaan?’

Cassie haalde diep adem. ‘Nou, ik denk niet dat er één oplossing is die voor iedereen werkt. Als een kind ongehoorzaam is omdat ze op een gevaarlijke weg afrent, is er een andere aanpak nodig dan als ze haar groenten niet wil eten. In het eerste geval staat veiligheid voorop, en moet het kind zo snel mogelijk bij het gevaar worden weggehaald. In het tweede geval zou ik praten en onderhandelen. Waarom vind je ze niet lekker? Is het om hoe het eruitziet, of hoe het smaakt? Zou je een hapje kunnen proeven? We gaan tenslotte allemaal door fases heen met eten, en meestal groeien we eroverheen.’

Maureen leek tevreden, maar de volgende vragen waren moeilijker. ‘Wat doe je als kinderen tegen je liegen? Als ze bijvoorbeeld zeggen dat iets mag, terwijl de ouders dat verboden hebben?’

‘Dan zou ik zeggen dat dat niet mag, en de reden erbij zeggen als ik die wist. Ik zou voorstellen om samen met de ouders te praten en de regel als een gezin te bespreken, om ze te helpen snappen waarom het belangrijk is.’ Cassie voelde zich net een koorddanseres. Ze hoopte dat haar antwoorden acceptabel waren.

‘Hoe zou je reageren, Cassie, als je getuige was van een ruzie? Als je bij een gezin woont, zal het soms voorkomen dat mensen het niet met elkaar kunnen vinden.’

Cassie sloot haar ogen en probeerde zich af te sluiten voor de herinneringen die Maureens woorden bij haar opriepen. Gegil, kapotte glazen, woedend schreeuwende buren. Een stoel, onder de rammelende klink van haar slaapkamerdeur geschoven; de enige, gebrekkige bescherming die ze kon vinden.

Maar net toen ze wilde zeggen dat ze zichzelf zou opsluiten in een veilige ruimte en de politie zou bellen, besefte Cassie dat Maureen niet zo’n soort ruzie bedoelde. Waarom zou ze? Ze bedoelde natuurlijk een woordenwisseling, een felle snauw of stemverheffing: tijdelijke wrijving, niet totale verwoesting.

‘Ik zou de kinderen buiten gehoorsafstand houden,’ zei ze, haar woorden zorgvuldig wegend. ‘En ik zou de privacy van de ouders respecteren en uit de buurt blijven. Ruzies zijn nou eenmaal onderdeel van het leven en een au pair heeft niet het recht om een kant te kiezen of zich ermee te bemoeien.’

Nu had ze eindelijk een klein glimlachje verdiend.

‘Een goed antwoord,’ zei Maureen. Ze keek opnieuw op haar computer en knikte, alsof ze een besluit bevestigde dat ze net had gemaakt. ‘Er is één mogelijkheid die ik je kan aanbieden. Een positie bij een Franse familie,’ zei ze, en Cassies hart maakte een sprongetje, om keihard neer te komen toen Maureen eraan toevoegde: ‘Hun vorige au pair is na een maand onverwacht vertrokken, en ze kunnen moeilijk een vervanger vinden.’

Cassie beet op haar lip. Ze wist niet of de au pair was ontslagen of zelf weg was gegaan, maar zoiets kon ze zich niet veroorloven. De kosten voor het bureau en het vliegticket zouden samen al haar spaargeld kosten. Wat er ook voor nodig was, het zou moeten werken.

Maureen voegde eraan toe: ‘Het is een rijk gezin met een prachtig huis. Niet in de stad. Het is een villa op het platteland, op een groot landgoed. Er is een boomgaard en een kleine wijngaard – niet-commercieel – en ook paarden, maar je hebt geen ervaring met paarden nodig. Maar als je zou willen, kun je daar leren rijden.’

‘Dat lijkt me geweldig,’ zei Cassie. De belofte van het Franse platteland en paarden maakte het risico de moeite waard. En een rijke familie moest wel zekerheid betekenen. Misschien had de laatste au pair het geen kans gegeven.

Maureen zette haar bril recht en schreef iets op Cassies formulier. ‘Ik moet benadrukken dat niet elke familie makkelijk is om voor te werken. Sommige gezinnen zijn een uitdaging, en anderen zijn ronduit lastig. Het succes van deze aanstelling rust op jouw schouders.’

‘Ik zal mijn uiterste best doen.’

‘Ontslag nemen voordat je jaar voorbij is, is onacceptabel. Dan betaal je een fikse annuleringsvergoeding en kun je nooit meer voor ons werken. De details staan in het contract.’ Maureen tikte met haar pen op het papier.

‘Dat zie ik zo snel niet gebeuren,’ antwoordde Cassie vastberaden.

‘Mooi. Dan moeten we alleen nog de periode bepalen.’

‘Ja. Wanneer moet ik vertrekken?’ vroeg Cassie, die haar paniek weer voelde opkomen terwijl ze zich afvroeg hoeveel langer ze nog moest onderduiken.

‘Meestal duurt het ongeveer zes weken, maar dit gezin heeft erg veel haast dus we gaan het proces wat versnellen. Als alles voorspoedig verloopt, zit je binnen een week in het vliegtuig. Is dat haalbaar?’

‘Dat… Dat is perfect,’ stamelde ze. ‘Alstublieft… Ik accepteer de baan. Ik zal er alles aan doen om het te laten werken. Ik zal u niet teleurstellen.’

De dame keek haar lang en indringend aan, alsof ze nog een laatste inschatting maakte. ‘Mooi,’ zei ze.