Kitabı oku: «De perfecte echtgenote», sayfa 2
HOOFDSTUK TWEE
Jessie probeerde ondanks het voortdurende geroep te vechten tegen de hoofdpijn die aan de rand van haar schedel aan het zeuren was. Daughton, de lieve, maar bijzonder luide driejarige zoon van Edward en Melanie Carlisle, had de laatste twintig minuten het spel “ontploffing” gespeeld. Het spel bestond voornamelijk uit Daughton die “boem!” riep. Noch Melanie (“zeg maar Mel”) noch Edward (“Teddy” voor de vrienden) leek zich te storen aan het periodieke gegil, dus deden Jessie en Kyle ook maar alsof het perfect normaal was. Ze zaten in de woonkamer van de Carlisles en ze praatten nog even bij voor ze samen naar de haven zouden kuieren voor de brunch. De Carlisles woonden maar drie huizenblokken daar vandaan.
Kyle en Teddy hadden het laatste half uur buiten zitten praten terwijl Jessie opnieuw kennis maakte met Mel in de keuken. Ze herinnerde zich Mel vaag van een van hun vorige ontmoetingen, maar na slechts enkele minuten ontstond er een aangename sfeer.
“Ik zou Teddy kunnen vragen om te barbecueën, maar ik wil niet dat jullie ziek worden tijdens jullie eerste week hier,” zei Mel bijtend. “Het is veiliger om iets te gaan eten aan de waterkant.”
“Niet de beste kok?” vroeg Jessie met een kleine grijns.
“Laat me het zo zeggen: als hij ooit voorstelt om te koken, doe dan alsof je opeens weg moet voor een noodgeval. Want als je iets eet wat hij klaargemaakt heeft, dan zit je met een echt noodgeval.”
“Wat zei je, schatje?” vroeg Teddy terwijl hij en Kyle binnenkwamen. Teddy was een papperige man met een stevige buik en blond haar met een terugwijkende haargrens. Hij was bleek en zag eruit alsof hij na vijf minuten in de zon zou verbranden. Jessie had de indruk dat zijn karakter ook zo was - meegaand en gemakkelijk manipuleerbaar. Een diep verborgen instinct dat moeilijk te beschrijven was, maar dat ze had leren vertrouwen door de jaren heen, vertelde haar dat Teddy Carlisle een zwakke man was.
“Niets, lieveling,” zei Mel terwijl ze naar Jessie knipoogde. “Ik geef Jessie wat essentiële informatie om in Westport Beach te overleven.”
“Juist,” zei hij. “Vergeet haar niet te vertellen over het verkeer in de buurt van Jamboree Road en de Pacific Coast Highway. Dat kan verschrikkelijk zijn.”
“Dat was het volgende op mijn lijstje,” zei Mel onschuldig en ze stond op van de keukenkruk.
Terwijl ze naar de woonkamer ging om Daughtons speelgoed van de grond op te rapen, merkte Jessie op dat haar tengere figuur door pezige spieren afgetekend stond in haar tennisrokje en polo topje. Haar kuiten werden stevig en haar biceps strekte zich op een indrukwekkende manier toen ze met een snelle beweging een tiental Matchbox autootjes opveegde. Haar hele verschijning: haar korte, zwarte haar, haar ongebreidelde energie en haar we-nemen-geen-gevangenen blaffende stem, alles gaf de indruk dat ze een harde, no-nonsense vrouw uit New York was. En dat was ze vroeger ook.
Jessie was meteen dol op haar, maar ze begreep niet waarom ze samen was met een saaie man zoals Teddy. Het stoorde haar een beetje. Jessie was trots op haar vaardigheid om mensen te lezen. En deze leemte in het informele profiel dat ze had gemaakt, was verontrustend.
“Iedereen klaar om te vertrekken?” vroeg Teddy. Ook hij was netjes gekleed in een los shirt met knopen en een witte broek.
“Haal je zoon en dan zijn we allemaal klaar om te vertrekken,” zei Mel scherp.
Teddy was duidelijk gewend om zo aangesproken te worden en hij ging zonder een woord te zeggen de “explosie” machine halen. Een paar seconden later hoorden ze gegil toen hij terugkwam en Daughton ondersteboven vasthield. De jongen stribbelde met al zijn macht tegen.
“Papa, stop!” gilde de jongen.
“Zet hem neer, Edward,” siste Mel.
“Hij zette een grote mond op,” zei Teddy terwijl hij zijn zoon neerzette. “Ik moest hem eraan herinneren dat zoiets niet oké is.”
“En wat als hij was gevallen en op zijn hoofd beland was?” drong Mel aan.
“Dan zou hij een belangrijke les geleerd hebben,” antwoordde Teddy achteloos. Blijkbaar maakte dat scenario hem helemaal niet ongerust.
Kyle gniffelde waarderend en stopte pas toen hij de afkeurende blik van Jessie zag. Hij probeerde de lach nog om te zetten in een kuch, maar het was al te laat en hij haalde zijn schouders op met een verontschuldigende blik.
Terwijl ze samen naar de haven liepen via het goed verzorgde pad dat parallel liep met de hoofdweg, keek Jessie naar de manier waarop zijzelf en Kyle gekleed waren in vergelijking met hun tegenhangers. Zelfs Daughton, die zijn vaders bleke huid had, maar de donkere haren van zijn moeder, droeg een gestreken, korte broek en een shirt met een kraagje. Kyle droeg een bermudashort en een T-shirt en Jessie had op het laatste moment snel een losse jurk aangetrokken.
“Weten jullie zeker dat we goed gekleed zijn voor brunch bij jullie club?” vroeg ze bezorgd aan Mel.
“O, maak je maar geen zorgen. Jullie zijn onze gasten. De kledingvoorschriften gelden niet voor jullie. Enkel de clubleden krijgen zweepslagen als ze niet de juiste kleding dragen. En omdat Daughton nog jong is, wordt hij waarschijnlijk maar een klein beetje gebrandmerkt.” Mel had waarschijnlijk de blik op Jessies gezicht gezien, want ze legde meteen haar hand op haar pols en voegde toe, “Ik maak maar een grapje.”
Jessie glimlachte gespannen om haar eigen onvermogen om zich te ontspannen. Net op dat ogenblik rende Daughton voorbij en zijn indrukwekkende “boem” deed haar omhoog springen.
“Hij heeft veel energie,” zei ze en ze probeerde het te laten klinken alsof ze dat bewonderde. “Ik wou dat ik dat in flessen kon bewaren.”
“Ja,” zei Mel. “Hij is een handvol. Maar ik hou van hem. Het is vreemd hoe de dingen die je storen bij de kinderen van andere mensen ineens charmerend zijn als het om je eigen kind gaat. Je zal het zelf wel merken wanneer het jou overkomt. Als dat is wat je wil tenminste.”
“Het is wat ik wil,” zei Jessie. “We zijn er al een tijdje over aan het praten. Er zijn gewoon wat dingen tussengekomen. Maar we hopen dat de verandering van omgeving zal helpen.”
“Nou, ik waarschuw je alvast. Het onderwerp zal vaak aan bod komen bij de vrouwen die je vandaag zal ontmoeten. Ze praten graag over kinderen en alles wat met kinderen te maken heeft. Ze zullen hoogstwaarschijnlijk vragen stellen over je plannen. Maar maak je geen zorgen. Dat is gewoon de standaardconversatie hier.”
“Bedankt voor de waarschuwing,” zei Jessie en ze bereikten het einde van het pad.
Ze stopte even om van het uitzicht te genieten. Ze stonden op het einde van een klif met zicht over Balboa Island en Promontory Bay. Iets verder weg was het Balboa schiereiland, het laatste stukje land voor het begin van de Stille Oceaan. Het diepblauwe water liep zo ver als het oog reikte en smolt uiteindelijk samen met de lichtere, azuurblauwe lucht waarop enkele donzige wolken dreven. Het was adembenemend.
Dichterbij zag ze de drukke jachthaven waar de boten binnen en buiten voeren volgens een of ander onzichtbaar systeem dat beter georganiseerd en mooier was dan op de autosnelweg. De mensen, die van hieruit zo klein als mieren leken, liepen op de pier en bezochten de vele winkels en restaurants. Ze zag dat er een boerenmarkt aan de gang was.
Het pad liep uit op een enorme, stenen trap die naar de pier leidde. Ondanks de houten reling langs beide kanten, was de trap toch wat intimiderend.
“Het pad komt ongeveer binnen vijftig meter terug en kronkelt dan naar beneden tot aan de haven,” zei Mel toen ze de terughoudendheid van Jessie speurde. “We kunnen die weg nemen in plaats van de trappen, maar dan duurt het twintig minuten langer en het uitzicht is minder mooi.”
“Nee, dit is oké,” verzekerde Jessie haar. “Ik heb alleen mijn Stairmaster oefeningen al een tijdje niet meer gedaan en opeens heb ik daar spijt van.”
“Je benen zeggen enkel in het begin auw,” zei Daughton terwijl hij voor haar uitsprong en de leiding nam.
“Altijd leuk om door een peuter voor schut te worden gezet,” zei Jessie en ze probeerde te lachen.
Ze begonnen met de afdaling van de trappen. Daughton ging eerst, dan Mel, Jessie, Kyle en Teddy kwam als laatste. Na een minuutje was Daughton al ver voor hen en snelde Mel naar beneden om hem in te halen. Jessie hoorde de mannen praten achter haar, maar kon niet helemaal verstaan wat ze zeiden. En door de verraderlijke treden was ze niet geneigd om zich om te draaien om erachter te komen.
Toen ze ongeveer halverwege de trappen waren, zag ze een meisje van in de twintig de trappen op komen. Ze droeg enkel een bikini en flip-flops en ze droeg een strandtas over haar schouders. Haar haren waren nog nat van het water en druppeltjes zweet liepen naar beneden over haar naakte, zongebruinde huid. Haar rondingen waren indrukwekkend en haar bikini bedekte ze nauwelijks. Ze zag eruit alsof ze elk moment uit haar bikini barsten kon. Jessie probeerde niet te staren toen ze elkaar kruisten en ze vroeg zich af of Kyle hetzelfde deed.
“Verdomd mooie kont dat ze heeft,” hoorde ze Teddy een paar seconden later zeggen.
Jessie voelde zich verstijven, niet enkel door de botheid van de uitspraak, maar ook omdat het meisje bijna zeker nog dicht genoeg in de buurt was om het te horen. Ze was geneigd om zich om te draaien en hem een blik te werpen, maar toen hoorde ze de stem van Kyle.
“Ja toch?” voegde hij toe, giechelend als een schooljongen.
Ze bleef staan. Toen Kyle haar bereikt had, greep ze zijn arm. Teddy bleef ook staan, met een verraste blik op zijn gezicht.
“Ga maar verder, Teddy,” zei ze met een plastic glimlach op haar gezicht. “Ik heb mijn man even nodig.”
Teddy keek haar aan met een blik alsof hij wist waarover het ging en liep verder zonder commentaar. Toen ze zeker was dat hij hen niet meer kon horen, richtte ze zich tot haar echtgenoot.
“Ik weet dat hij je vriend is vanop de middelbare school,” fluisterde ze. “Maar is het mogelijk om je niet te gedragen alsof je nog op school zit?”
“Wat?” vroeg hij defensief.
“Dat meisje kon Teddy en zijn vieze toon waarschijnlijk horen. En jij moedigt hem nog aan ook? Niet oké.”
“Het is niet zo’n probleem, Jess,” drong hij aan. “Hij maakte gewoon een grapje. Misschien voelde ze zich wel gevleid.”
“En misschien vond ze het gluiperig. Hoe dan ook, ik heb liever niet dat mijn echtgenoot meedoet aan het objectiveren van vrouwen. Is dat een redelijke vraag van me?”
“Jezus. Ga je altijd zo reageren als er een meisje in een badpak voorbij loopt?”
“Ik weet het niet, Kyle. Ga jij elke keer zo reageren?”
“Komen jullie?” riep Teddy. De Carlisles waren ongeveer vijftig treden verder.
“We komen,” riep Kyle voor hij het volume van zijn stem verminderde. “Tenminste, als dat nog oké is voor jou.”
Hij liep verder voor ze kon antwoorden. Hij nam twee treden tegelijk. Jessie dwong zichzelf lang en traag te ademen en hoopte dat ze alle frustratie samen met de lucht in haar longen kon uitademen.
We zijn nog niet eens helemaal verhuisd en hij verandert al in het soort van klootzak dat ik mijn hele leven heb proberen te vermijden.
Jessie probeerde zichzelf eraan te herinneren dat één domme opmerking door de invloed van een oude vriend van op de middelbare school nog niet betekende dat haar echtgenoot nu opeens een Filistijn geworden was. Maar ze kon het idee niet van zich afschudden dat dit nog maar het begin was.
HOOFDSTUK DRIE
Jessie was nog steeds in stilte woedend toen ze vijf minuten later de lobby van Club Deseo binnenliepen. Daar kregen ze de nodige afkoeling door de airconditioning. Het was al erg warm geworden. Jessie keek rond en probeerde een indruk te vormen van de locatie. Teddy had haar verteld dat de naam “club van wensen” betekende. Ze vond de naam wat overdreven in vergelijking met wat ze zag.
Ze had de ingang van de club bijna niet gezien. Het was een ongemarkeerde, verweerde, eiken deur in een bescheiden gebouw aan de rustigere rand van de haven. Er was niets bijzonders aan de lobby, enkel een eenvoudige staander voor hostesses die op dat moment bemand werd door een ijverig uitziende brunette van begin in de twintig.
Teddy boog zich naar haar toe en sprak met haar op een stille toon. Ze knikte en toonde de groep de weg door een smalle hal. Pas toen een andere, al even mooie, blonde vrouw haar vroeg om haar handtas in een mandje te leggen, begreep Jessie dat de hal ook een stijlvolle metaaldetector was.
Eenmaal ze door de hal gelopen waren, gaf de vrouw haar de handtas terug en ze verzocht haar de anderen te volgen doorheen een tweede, met hout beklede deur die bijna verdween in de muur. Als ze alleen was geweest, zou ze de deur misschien zelfs niet opgemerkt hebben.
Vanaf het moment dat ze door die tweede deur stapten, was er niets meer te merken van alle bescheidenheid die ze opgemerkt had in de lobby. De spelonkachtige, cirkelvormige zaal die ze aanschouwde had twee verdiepingen. De bovenste verdieping, waar zij zich nu bevond, had rondom tafeltjes van waar je kon neerkijken op de lagere verdieping die bereikbaar was via een brede trap.
Beneden zag ze een kleine, centrale dansvloer die omringd was door meerdere tafels. De zaal zag eruit alsof ze ontworpen was met hergebruikt hout van oude zeilschepen. De planken die gebruikt werden voor de muren hadden verschillende kleur- en lichtschakeringen. Je zou denken dat die mengelmoes niet kon werken, maar op een of andere manier werkte het wel en het gaf de zaal een maritieme sfeer die eerbiedig was en niet kitscherig.
Het meest indrukwekkende element bevond zich aan de andere kant van de ruimte. Aan het deel van de club dat naar de zee gericht was, was er een gigantisch, glazen raam. De helft van het raam was boven water, de andere helft bevond zich onder water. Afhankelijk van waar je zat, zag je de horizon of vissen die in scholen onder het wateroppervlak voorbij zwommen. Het was ongelooflijk.
Ze werden naar een grote tafel gebracht op de benedenverdieping waar een groep van ongeveer vijftien mensen op hen aan het wachten was. Teddy en Mel stelden hen voor, maar Jessie deed niet eens de moeite om al die namen te onthouden. Ze kwam te weten dat er vier koppels waren met alles samengeteld ongeveer zeven kinderen. In plaats daarvan glimlachte ze en knikte ze beleefd terwijl iedereen haar met meer informatie bestookte dan ze kon verwerken.
“Ik werk in social media marketing,” zei een man die Roger or Richard heette. Hij bewoog zich erg zenuwachtig en elke keer wanneer hij dacht dat niemand aan het kijken was, prutste hij aan zijn neus.
“We zijn nu tapijten voor aan de muur aan het uitkiezen,” zei de vrouw naast hem. Het was een brunette met blonde lokken in haar haar. Het zou kunnen dat dit zijn vrouw was, maar ze had in ieder geval duidelijk een oogje op de gebruinde man aan de andere kant van de tafel.
Het ging maar door. Mel stelde iemand voor. Jessie deed geen moeite om hun naam te onthouden. In plaats daarvan probeerde ze iets te weten te komen over hun diepere aard op basis van hun uiterlijk, hun lichaamstaal en hun manier van spreken. Het was een spelletje dat ze vaak speelde als ze zich in een oncomfortabele situatie bevond.
Na de introducties kwamen er twee mooie, jonge meisjes voorbij die alle kinderen, inclusief Daughton, meenamen naar de piratengrot. Een van de echtgenotes vertelde Jessie dat dit de naam was van het speelgebied voor de kinderen. Jessie nam aan dat het een mooie plek was, want er was geen verlatingsangst te bespeuren bij de kinderen die de tafel verlieten.
Toen de kinderen weg waren, verliep de maaltijd zoals Mel voorspeld had. Twee vrouwen die eruit zagen als tweelingen vertelden een verhaal over een religieus zomerkamp. Het verhaal ging voornamelijk over de verschrikkelijke zangstem van de prediker.
“Ze klonk alsof ze elk moment kon bevallen,” zei een van hen en de andere lachte met veel waardering. Voor zover dat Jessie sowieso aan het luisteren was, was het moeilijk om te volgen, want de twee vrouwen onderbraken elkaar de hele tijd en spraken vaak tegelijkertijd.
De man met een massa krullend haar en een bolo tie was helemaal betoverd door zijn eigen verhaal over een hockey wedstrijd die hij gezien had vorige lente. Maar het verhaal was niet erg memorabel. Vijf minuten van het verhaal bestonden uit wie welke goal wanneer gescoord had. Jessie bleef maar wachten tot er een clou zou komen, bijvoorbeeld dat er een octopus op het veld gegooid werd of dat een fan over de muur geklommen was. Er was geen clou aan het verhaal.
“Hoe dan ook, het was een fantastische wedstrijd.” zei hij eindelijk en ze wist dat ze nu waarderend moest glimlachen.
“Beste. Verhaal. Ooit,” zei Mel droogweg tussen haar tanden door. Dat was het enige moment dat Jessie even gelukkig was en het gaf haar een kort gevoel van opluchting.
Veel van de gesprekken waren discussies over verschillende toekomstige events op de club, inclusief het Halloweenfeest, het breng-de-boten-binnen feest (wat dat ook was) en het vakantiebal.
“Wat is het breng-de-boten-binnen …” wou Jessie vragen, maar ze werd onderbroken toen een vrouw die twee stoelen verder zat, begon te gillen omdat een ober per ongeluk een glas water had omgestoten en ze enkele druppels op zich had gekregen.
“Rotzak,” mompelde ze veel te luid toen de ober weg was. Vlak daarna stonden plots alle mannen op, kusten hun vrouwen en namen afscheid. Kyle keek verward naar Jessie, maar hij volgde de anderen.
“Ik denk. Tot later?” Het klonk meer als een vraag dan als een mededeling.
Jessie knikte beleefd hoewel ze net zo verward was. Ze had het gevoel dat ze in die scene van Titanic zat waarin alle mannen na het diner naar de andere kamer gaan om te roken en met een brandy in hun hand over zaken en politiek te praten.
Jessie zag hoe de mannen tussen de tafels dwaalden tot ze een versierde, houten deur in de hoek van de zaal bereikten. Er stond een gespierde, humorloze man voor de deur. Hij zag eruit als een uitsmijter voor een nachtclub, buiten het feit dan dat hij een smoking droeg. Toen de mannen naderden, ging hij opzij staan om ze voorbij te laten. Het leek erop dat hij Kyle een sceptische blik wierp tot Teddy iets tegen hem mompelde. De uitsmijter knikte en glimlachte naar Kyle.
De brunch ging ondertussen in een snel tempo verder. Net zoals Mel beloofd had, focuste de gesprekken zich op kinderen en toekomstige kinderen. Minstens twee van de vrouwen in de groep waren zwanger.
“Ik bereid me er al op voor om de volgende barista die me een vieze blik werpt omdat ik borstvoeding geef een oorvijg te verkopen,” zei een vrouw die Katlyn of Kaitlyn heette. “Ik was veel te verdraagzaam na de geboorte van Warner.”
“Dreig ermee om er een rechtszaak van te maken,” zij de brunette met de blonde lokken. “Ik heb dat gedaan en ik kreeg een voucher voor honderd dollars als verontschuldiging. Het beste was dat niemand eigenlijk iets verkeerds had gedaan. Ik heb gewoon geklaagd over een ‚oncomfortabele omgeving’.”
Jessie was de enige vrouw aan tafel die geen kinderen had, maar ze probeerde deel te nemen aan het gesprek door beleefd te vragen naar de lokale basisschool (“een stortplaats”) in vergelijking met de privéschool waar al hun kinderen naartoe schenen te gaan.
Terwijl Jessie luisterde naar de onenigheid over welke de beste dagopvang en kleuterschool was en de algemene opvattingen over de beste supermarkt, voelde ze hoe haar gedachten begonnen af te dwalen. Ze kneep zichzelf enkele keren onder tafel terwijl meningen werden gedeeld over de beste kerk, de beste lokale gym en de beste plek om een fantastische jurk te vinden voor het vakantiebal. Maar uiteindelijk gaf ze het op te proberen te volgen wie wat zei. Ze stopte zelfs met het geven van betekenisloze bevestiging en ze nam de rol van passieve waarnemer, alsof ze het sociale gedrag observeerde van een of andere ongebruikelijke diersoort in het wild.
Is dit het leven waarvoor ik gekozen heb? Lunches met dames die zich afvragen welke gym de beste spinning sessie aanbiedt? Is dit de wereld waar Kyle zo graag deel van wil uitmaken? Als het dit is, ben ik liever dood.
Op een gegeven moment besefte ze dat Mel op haar schouder tikte om te laten weten dat de brunch voorbij was en dat ze Daughton moest gaan oppikken. Blijkbaar zouden Teddy en Kyle op hen wachten in de lobby. Jessie knikte en nam afscheid van de vrouwen wiens namen ze niet onthouden kon. Ze volgde Mel naar de piratengrot. Ze voelde zich gedesoriënteerd en uitgeput en wou naar huis om een bad te nemen, een glas wijn te drinken en te gaan slapen. Ze keek naar haar horloge en was geschokt toen ze zag dat het nog niet eens een uur ’s middags was.
*
Het zou nog uren duren voor ze zich kon ontspannen. Na de wandeling terug naar het huis van de Carlisles en het verplichte bezoek daar, gingen ze eindelijk naar huis. Maar eerst stopten ze bij Costco voor wat basisinkopen. Jessie kon zich de afkeurende gezichten van haar gezelschap tijdens de brunch al voorstellen.
Later die avond, terwijl ze haar gezicht waste en Kyle zijn tanden poetste, waren ze eindelijk voldoende van de dag bekomen om erover te praten.
“Wat gebeurde er in de geheime kamer waar je naartoe ging?” vroeg ze. “Was je verplicht je uit te kleden tot op je ondergoed en kreeg je tien zweepslagen?”
“Ik was eigenlijk wat ongerust over wat er ging gebeuren achter die deur,” gaf Kyle toe terwijl ze naar de slaapkamer gingen. “Maar het bleek in essentie een goed ingerichte sportbar te zijn. Ze hadden wedstrijden op televisies, een ober die bestellingen kwam opnemen en enkele mannen die zich aan het omkleden waren in golftenue.”
“Dus geen kamer om te roken met brandy?” vroeg ze en ze vroeg zich af of hij de verwijzing ging herkennen.
“Niet in zoverre ik kon zien, maar ik merkte wel op dat Leonardo DiCaprio door de kleedkamer dwaalde.”
“Bravo, echtgenoot,” zei Jessie waarderend terwijl ze in bed kroop. “Je hebt het nog steeds.”
“Dankjewel, mijn vrouw,” antwoordde hij terwijl hij naast haar onder de lakens kroop. “Ik hoorde eigenlijk dat er ergens een sigarenkamer te vinden was, maar ik ben er niet naar op zoek gegaan. Ik denk dat die ergens weggeborgen is in een hoekje waar de niet-roken-regel van de club niet geldt. Maar ik vermoed dat ik een brandy zou gekregen hebben als ik daarom gevraagd had.”
“Interessante mensen ontmoet?” vroeg ze sceptisch terwijl ze het licht uitdeed in de slaapkamer.
“Vreemd genoeg wel,” zei hij. “Ze waren allemaal vrij cool. En aangezien twee van hen op zoek waren naar potentiële investeringen waren ze interessant voor mij. Ik denk dat de club een goede bron voor leads voor zaken kan zijn. En jij?”
“Iedereen was vriendelijk,” zie Jessie aarzelend en ze hoopte dat de duisternis in de kamer haar gefronste wenkbrauwen verborg. “Heel lief en ze boden hulp aan voor alles wat ik nodig zou kunnen hebben.”
“Waarom hoor ik een ‘maar’ aankomen?”
“Nee, het is alleen dat er op geen enkel moment over iets anders gepraat werd dan kinderen, school en familie. Niemand had het over werk of actualiteiten. Het was gewoon allemaal zo provinciaal.”
“Misschien wilden ze enkel controversiële onderwerpen vermijden omdat er iemand nieuw bij de brunch aanwezig was?” stelde Kyle voor.
“Is werk tegenwoordig controversieel?”
“Ik weet het niet, Jessie. Weet je zeker dat dat geen overhaaste conclusies zijn na een onschuldige bijeenkomst?”
“Ik beweer niet dat ze de Stepford Wives zijn of zoiets,” drong ze aan. “Maar buiten Mel waren ze allemaal onophoudelijk narcistisch. Ik vermoed dat niemand van hen ooit meer dan een terloopse gedachte heeft over de wereld buiten hun eigen huis. Ik bedoel gewoon dat het na een tijdje claustrofobisch aanvoelde.”
Kyle ging rechtop zitten.
“Die woorden klinken bekend,” zei hij met ongerustheid in zijn stem. “Wordt niet kwaad op me. Maar de vorige keer dat je praatte over een claustrofobisch gevoel was toen -”
“Ik herinner me de vorige keer,” onderbrak ze hem geërgerd. “Dit is niet hetzelfde.”
“Oké,” zei hij voorzichtig. “Maar je begrijpt hopelijk wel dat ik moet vragen of je je goed voelt met je medicijnen tegenwoordig. Is de dosis nog juist? Denk je dat het nodig is om een afspraak te maken met dokter Lemmon?”
“Alles is oké, Kyle,” zei ze en ze klom uit het bed. “Het gaat niet altijd daarover. Kan ik nooit meer mijn bedenkingen over iets uiten zonder dat je tot die conclusie komt?”
“Natuurlijk wel,” zei hij. “Sorry. Kom weer naar bed.”
“Ik bedoel, serieus. Jij was er niet bij. Terwijl jij aan het relaxen was met de jongens, had ik de hele tijd een plastic glimlach op mijn gezicht terwijl deze vrouwen praatten over het afpersen van koffiebars. Dat is geen kwestie van medicatie. Dat is een “die vrouwen zijn afschuwelijk”-kwestie.”
“Sorry, Jess,” herhaalde hij. “Het was verkeerd van me om ervan uit te gaan dat het door de medicatie was.”
Jessie keek hem aan. Langs de ene kant wilde ze hem vergeven, maar langs de andere kant wou ze hem er nog wat meer van langs geven. Ze besloot geen van beide te doen.
“Ik ben binnen enkele minuten terug,” zei ze. “Ik moet alleen even stoom aflaten. Ik zeg nu vast goedenacht, voor het geval je al slaapt wanneer ik terugkom.”
“Oké,” zei hij met tegenzin. “Goedenacht. Ik hou van je.”
“Goedenacht,” zei ze en ze gaf hem een kus ondanks haar gebrek aan enthousiasme op dat moment. “Ik hou ook van jou.”
Ze verliet de slaapkamer en dwaalde door het huis. Ze wachtte tot haar frustratie zakte terwijl ze van kamer tot kamer liep. Ze probeerde zijn afwijzende houding uit haar hoofd te zetten, maar het kwam elke keer weer naar boven ondanks haar inspanning.
Ze was bijna rustig genoeg om weer naar bed te gaan toen ze hetzelfde krakende geluid hoorde als de vorige nacht. Maar deze nacht klonk het niet zo ver weg. Ze volgde het geluid tot ze de bron ervan vond - de zolder. Ze was blijven staan in de hal op de verdieping, vlak onder het luik dat naar de zolder leidde. Na een ogenblik aarzelen, trok ze aan het touw aan het luik en trok dit naar beneden. Het gekraak klonk zonder twijfel duidelijker nu.
Ze klauterde via de ladder zo stil als ze kon naar boven en probeerde zich niet voor te stellen hoe zo'n situatie meestal afloopt in horrorfilms. Toen ze boven was, gebruikte ze de zaklamp van haar telefoon om de ruimte te doorzoeken. Maar buiten een paar oude, lege kartonnen dozen was de ruimte leeg. En het gekraak was nu opgehouden.
Jessie klom voorzichtig naar beneden en duwde de ladder weer op zijn plaats. Ze was nu te opgejaagd om te slapen en zette haar dwaaltocht verder. Uiteindelijk eindigde ze in de slaapkamer die ze wilden gebruiken voor de baby als en wanneer er ooit een baby kwam. De kamer was leeg nu, maar Jessie kon zich voorstellen waar de wieg zou staan. In haar verbeelding zag ze de wieg tegen de verste muur staan met een mobiel die erboven hing. Ze leunde haar rug tegen de muur en liet zich naar beneden glijden tot ze op de grond zat met haar knieën voor haar gezicht. Ze klemde haar armen rond haar knieën en omhelsde zichzelf stevig. Zo probeerde ze zichzelf gerust te stellen dat het leven in deze vreemde, nieuwe omgeving beter zou zijn dan het tot nu toe leek.
Interpreteer ik dit allemaal verkeerd?
Ze kon niet anders dan zich afvragen of ze misschien toch haar medicijnen moest aanpassen. Ze wist niet zeker of te streng was geweest voor Kyle of misschien beoordeelde ze de vrouwen van Club Deseo te streng. Was het feit dat Kyle zich zo gemakkelijk kon aanpassen aan deze plek en zij niet een weerspiegeling van zijn aanpassingsvermogen, van haar breekbaarheid, of misschien van beide? Het leek wel alsof hij hier thuis was, alsof hij hier al jaren had gewoond. Ze vroeg zich af of zij ooit dat punt zou bereiken.
Ze wist niet of ze misschien gewoon zenuwachtig was omdat haar laatste semester morgen begon en ze weer ondergedompeld zou worden in de wereld van het bestuderen van verkrachters, kinderlokkers en moordenaars. En ze wist niet zeker of dat gekraak dat ze elke keer hoorde echt was of enkel in haar verbeelding bestond. Op dit moment was ze nergens zeker van. En dat maakte haar bang.
