Kitabı oku: «In de gaten», sayfa 17
HOOFDSTUK VIJFENDERTIG
Riley lag in een verdwaasde hoop op de vloer, plat op haar gezicht en niet in staat om te bewegen.
Gedachten en herinneringen dwarrelden door haar pijnlijke hoofd.
Ze hoorde Trudy opnieuw tegen Rhea zeggen...
‘Riley maakt graag indruk op professor Hayman. Ze heeft een oogje op hem.’
... en ze hoorde zichzelf zwaar protesteren dat ze géén oogje op hem had.
En ze herinnerde zich dat ze tegelijkertijd dacht...
Hij is knap en slim.
Elk ander meisje in de klas heeft een oogje op hem.
Fragmenten van de waarheid kwamen in haar hoofd samen.
Ze herinnerde zich dat ze zich Trudy’s moord vanuit het oogpunt van de moordenaar had voorgesteld. Hoe blij ze in zijn gezelschap leek te zijn, hoe graag ze het gesprek voort had willen zetten.
Trudy had geen argwaan gekregen dat ze alleen met de charmante, knappe en intelligente jonge professor was.
‘Welke studente zou zich niet zo voelen?’ vroeg Riley zich af.
‘Rhea niet in ieder geval.’
En nu…
Zelfs ik niet, besefte ze.
Nu hoorde ze professor Hayman praten en realiseerde ze zich dat de stem deze keer echt was, gewoon hier in de kamer. Hij stond ergens boven haar.
Riley klauwde zwakjes op de vloer en probeerde te bewegen. Maar Hayman plantte een voet in het midden van haar rug en drukte haar hulpeloos vast terwijl hij kalm bleef praten...
‘Het ging goed; het experiment bedoel ik. Ik heb het allemaal opgeschreven, al mijn observaties, het collectieve trauma van de campus, vooral onder de goede vriendinnen van de slachtoffers. Ik heb alleen al een hoofdstuk vol materiaal over jou. Het wordt een geweldige studie, een mooi boek. Dr. Zimmerman zal zo trots zijn.’
Hayman zweeg even en voegde eraan toe...
‘Ik neem aan dat je je dat afvraagt waarom ik er zoveel om geef om indruk op hem te maken? Nou, ik denk dat je het niet zou snappen. Je bent waarschijnlijk in een aardig, klein, koesterend middenklasse gezin opgegroeid. Je hebt geen idee hoe het is om geen moeder te hebben, alleen een vader wiens verwachtingen onmogelijk te vervullen zijn.’
Riley werd door de tastbare ironie gegrepen...
Ja, dat weet ik wel.
Ik weet precies hoe het is.
Toen zei Hayman: ‘Natuurlijk hoeft dr. Zimmerman nooit te weten welke moeite ik heb gedaan om zijn studie uit te voeren. Op een dag zullen de moorden stoppen en niemand zal weten waarom. Niemand hoeft ooit de waarheid te kennen, behalve jij natuurlijk.’
Terwijl Riley luisterde, bracht ze langzaam haar adem onder controle...
Vind die Chi-energie, zei ze tegen zichzelf.
... totdat ze genoeg kracht verzamelde om haar lichaam abrupt te verplaatsen, waardoor Hayman enigszins uit balans was, zodat ze onder zijn voet vandaan kon glippen. Ze begon overeind te komen en hij greep haar bij de arm. Een Aikido beweging flitste door haar hoofd...
... een draai van de hand in een sierlijke halve cirkel...
... maar terwijl ze de beweging probeerde uit te voeren, bleef de arm van Hayman onbeweeglijk.
Hij grijnsde naar haar en zei: ‘Probeer die beweging niet bij mij, ik heb het je geleerd.’
Toen herinnerde ze zich de lessen van haar vader...
... val de meest gevoelige delen van het lichaam aan...
Haymans keel was bloot en kwetsbaar.
Riley bracht haar vrije hand omhoog, vormde een vuist en haalde uit, maar de stoot was zwak. Hayman pakte haar vuist met zijn eigen vrije hand en hield hem vast.
Hij grinnikte nu.
‘Een straatvechter, hè? ‘Dat kan ik ook.’
Hij liet haar handen los, maar voordat ze nog een beweging kon maken, sloeg hij haar bruut op haar voorhoofd en de achterkant van haar hoofd sloeg opnieuw tegen de vloer.
De wereld draaide weer om haar heen en Riley voelde zich te zwak om nog een poging te wagen om terug te vechten.
Ze kon een kreun van wanhoop niet tegenhouden.
Ze herinnerde zich iets dat haar vader haar bij de blokhut had gezegd toen hij haar had verrast en haar tegen de grond had geslagen...
‘Je bent dood, meid. Of dat zou je tenminste moeten zijn. Ik zou zeggen dat je het verdiend te zijn.’
Het had geen zin.
Ze kon zichzelf niet redden.
Ze kon haar ogen niet eens openhouden.
Blijf verdomme wakker, zei ze tegen zichzelf. Niet opgeven!
Ze dwong haar ogen open en alles zag er even wazig uit. Maar toen haar zicht helderder werd, zag ze dat Hayman over haar heen hurkte en een groot, glimmend mes bij haar keel hield.
Hij zei: ‘Maar je bezorgd me toch een probleempje, nietwaar, Riley? Je bent te dicht bij de waarheid gekomen en dat heeft je lot bezegeld. Maar ik kan bij jou moeilijk doen wat ik bij de anderen heb gedaan. De omstandigheden zijn anders en totaal niet gepland. Je lichaam mag hier niet gevonden worden. En ik wil ook niet dat mijn kantoor met je bloed doordrenkt raakt. Ik zou dat nooit schoon krijgen. En ik ben nogal geobsedeerd door netheid.’
Hij hield zijn hoofd in gedachten gebogen.
‘Toch weet ik zeker dat ik goed gebruik van je kan maken. Hoe zal mijn experimentele gemeenschap reageren op de mysterieuze verdwijning van een andere studente, bovenop de routinematige afslachtingen van de twee studentes tot nu toe en de anderen die nog gaan komen? Vooral iemand die erom bekend stond dat ze te nieuwsgierig was voor haar eigen bestwil, een zogenaamde Nancy Drew als het ware. Zou het anderen ontmoedigen om in haar noodlottige voetstappen te treden? Dat zou ik graag willen denken.’
Tot Riley’s verbazing bracht Hayman het mes naar zijn eigen keel.
Is hij gek geworden? vroeg ze zich af. Gaat hij zelfmoord plegen?
In plaats daarvan liet hij het mes onder zijn kraag glijden en sneed hij door zijn stropdas.
Het enige wat ze kon bedenken was hoe scherp dat mes moest zijn.
Hij grinnikte grimmig en zei: ‘Een dure stropdas, maar elk offer voor de wetenschap.’
Hij hield een lang stuk van de afgesneden stropdas in zijn handen.
Nu begreep Riley het.
Hij zou het mes niet gebruiken. Hij zou haar wurgen en haar lichaam ergens dumpen waar het nooit gevonden zou worden.
Voordat ze de kracht voor een laatste uitbarsting van weerstand op kon roepen, draaide hij haar weer op haar gezicht, trok de stropdas om haar nek en begon hard te trekken.
Riley kon niet ademen en ze had het gevoel dat ze haar lichaam verliet.
Haar hoofd vulde zich met wat klonk als ruis, en de wereld begon snel weg te glijden.
Ze dacht dat de bekende stem die ze hoorde een nieuwe hallucinatie moest zijn,
‘Laat haar los! En sta op!’
... toen werd alles zwart en was ze weg.
*
Toen Riley’s ogen weer open gingen, leek ze door een diepe, dikke mist omringd te zijn.
Ze hoorde het vreemd luidruchtige geluid van haar eigen ademhaling.
‘Ze komt bij,’ zei een mannelijke stem.
‘Haal het zuurstofmasker weg,’ zei een ander.
Riley voelde de fysieke druk rond haar mond en neus verdwijnen.
Haar zicht werd duidelijker en ze merkte dat ze naar de gezichten van drie mannen keek.
Twee waren in witte uniformen gekleed.
De derde was agent Crivaro.
Toen werd ze zich bewust van het geluid van een sirene en het gerommel van de motor van een voertuig.
Ik lig in een ambulance, besefte ze.
Crivaro glimlachte en streelde zachtjes haar haar en zei: ‘Het komt wel goed, Riley. Maar verdomme, we waren wel even bang.’
Riley wist slechts één woord te zeggen...
‘Hoe?’
Haar keel deed zeer, terwijl ze het woord uitte. Het was zelfs pijnlijk om te ademen.
Crivaro schudde zijn hoofd en zei: ‘Nee, probeer nu niet te praten. Bespaar je energie.’
Riley voelde een vlaag van woede.
Naar de hel met niet praten, dacht ze. Ik wil antwoorden!
Ze slaagde erin er krakend uit te brengen...
‘Hoe heb je me... op tijd... gevonden?’
Crivaro zei: ‘Ik was je de hele ochtend al aan het volgen.’
Riley begon: ‘Ik heb...’
‘Ja, ik weet het, je hebt me niet gezien. Ik kan behoorlijk onzichtbaar zijn als ik dat wil. Ik had het gevoel dat je iets op het spoor was, ik wist niet wat, maar ik wist dat je misschien in de problemen zou komen. Toen volgde je Hayman het gebouw in, ik begon me zorgen te maken en heb om back-up gevraagd. Ik ben het gebouw ingebroken en hoorde het geluid van een worsteling. Dat is hoe we bij je zijn gekomen. En geen seconde te snel.’
Riley kon zich er niets van herinneren.
Ze vroeg: ‘Hoe zit het met professor Hayman?’
‘Maak je geen zorgen, we hebben hem gearresteerd. En zijn kantoor lag vol belastende bewijzen, stapels notities die de moorden beschrijven, zelfs het moordwapen. We hebben hem te pakken.’
Riley’s gedachten waren nog steeds vaag en onzeker.
Ze merkte dat ze aan alle blunders dacht die ze had gemaakt. Eerst dacht ze dat Leon de moordenaar was en toen...
Ze zei tegen Crivaro: ‘Ik dacht... dat de moordenaar... Dr. Zimmerman was.’
Crivaro grinnikte een beetje.
‘We maken allemaal fouten,’ zei hij.
Riley probeerde haar hoofd te schudden, maar ontdekte dat ze een nekkraag om had.
‘Maar agent Crivaro... Ik zat fóút... met álles.’
Crivaro lachte hartelijk.
Toen zei hij: ‘Riley, lees mijn lippen...’
Hij zei langzaam en opzettelijk: ‘Je... hebt... mij... rechtstreeks... naar... de... moordenaar... geleidt.’
Hij streelde haar opnieuw en voegde eraan toe: ‘Je conclusies waren niet perfect, maar je ínstinct was goed. Realiseer je je hoe geweldig dat is, voor iemand zonder politie training? Later moet je me precies vertellen hoe je het hebt gedaan.’
Nu herinnerde Riley zich dat ze die woorden in het boek van Dr. Zimmerman had gevonden...
Je kunt niet zomaar even een seriemoordenaar onder een groep mensen loslaten om erachter te komen hoe die groep zal reageren.
Ze had dat als een aanwijzing opgevat...
... en ik had gelijk!
Het was zoals Agent Crivaro zojuist had gezegd: foute conclusies, maar perfecte instincten.
Nu staarde Crivaro haar met open bewondering aan.
Hij zei: ‘Je bent een ruwe diamant, Riley Sweeney. Ik heb nog nooit iemand zoals jij ontmoet. Je zou een geweldige FBI-agent zijn. Ik niet wat voor plannen je voor je carrière hebt, maar... ‘
Een van de verplegers onderbrak hem en zei: ‘Het is nu echt het beste voor haar om te zwijgen.’
Crivaro’s glimlach verbreedde en hij zei tegen Riley: ‘Nou, dat zijn de bevelen van de dokter. En hij is degene die de bevelen geeft, althans voorlopig. ‘
Crivaro viel stil en leek diep in gedachten te zijn.
Riley wenste dat ze wist wat hem bezighield.
Ze had het gevoel dat wat hij ook dacht het een enorm effect op haar eigen toekomst zou hebben.
Toen begon haar geest te dwalen en merkte ze dat ze zich afvroeg over iets dat haar onder de huidige omstandigheden vreemd triviaal en irrelevant leek...
Waarom werd ik in de Centaur’s Den zo ziek?
HOOFDSTUK ZESENDERTIG
Riley zat op haar klapstoel geflankeerd door andere studenten. Ze droegen allemaal hun afstudeerkleding. Ze droeg ook nog steeds een nekkraag, waardoor ze zich bijzonder stijf en ongemakkelijk voelde. Maar ze had de universiteit gehaald en op dit punt leek dat nogal wonderbaarlijk.
Hoewel ze blij was hier te zijn, kon Riley haar gedachten niet houden bij wat de gastspreker zei. Hij was een prominente en gerespecteerde zakenman en het leek zonde om zijn wijze advies mis te lopen.
Ze ving er genoeg van op om te weten dat hij de afgestudeerden vertelde wat een prachtige toekomst hen te wachten stond en hoe voorbereid ze de wereld in gingen.
Voorbereid, ha! dacht Riley.
Ze was allesbehalve op de toekomst voorbereid.
Haar cijfers waren zeker niet het probleem.
Ondanks haar recente beproeving had ze het op haar eindexamen prima gedaan, tenminste haar academische.
Haar resultaten op een ander soort test waren een ander verhaal geweest.
Ze had de test bij de drogist gekocht en had niet geloofd wat het haar liet zien.
Dus had ze nog een test gedaan... en toen nog een...
De uitslagen waren hetzelfde geweest.
Net zoals ze had gevreesd toen ze haar menstruatie oversloeg, ze was zwanger.
Zij en Ryan waren tijdens hun eerste nacht samen niet voorzichtig genoeg geweest.
Dus wat ging ze nu met haar leven doen?
Ze had sinds hun bittere afscheid geen contact meer met Ryan gehad, dus dat wist hij natuurlijk niet.
Zou ze op de een of andere manier contact met hem op moeten nemen?
Moest ze het hem vertellen?
Ze herinnerde zich nog iets dat haar vader had gezegd...
‘Je bent dood, meid. Of dat zou je tenminste moeten zijn. Ik zou zeggen dat je het verdiend te zijn.’
Die woorden leken nu te waar voor troost, figuurlijk gezien dan.
Natuurlijk was haar vader niet naar de diploma-uitreiking gekomen en Riley was daar gezien de omstandigheden blij mee. Hij had niet eens contact met haar gezocht vanaf het moment dat ze had geholpen om Brant Hayman te pakken, die binnenkort voor moord zou worden berecht en mogelijk de doodstraf zou krijgen.
Weet papa eigenlijk wat er is gebeurd?
Ze was er zeker van dat hij het wist. Tijdens haar laatste bezoek aan zijn blokhut leek hij het nieuws uit Lanton bij te houden.
Ze vroeg zich af hoe hij zich voelde over wat ze had gedaan?
Was hij trots op haar, misschien opgelucht dat ze het had overleefd, of was hij totaal niet onder de indruk?
Hij weet het waarschijnlijk zelf niet, dacht Riley.
En eerlijk gezegd wist ze niet zeker of haar dat op wat voor manier dan ook wat deed.
En op dit moment leek dat iets gezonds.
Ze herinnerde zich wat professor Hayman tegen haar had gezegd...
‘Je hebt geen idee hoe het is om geen moeder te hebben, alleen een vader wiens verwachtingen onmogelijk te vervullen zijn.’
Natuurlijk wíst ze precies hoe dat was.
Maar het had haar niet in een moordenaar veranderd.
Ze vroeg zich af...
Wat maakte het verschil?
Riley voelde zich zeker niet het toppunt van geestelijke gezondheid, maar...
Waarom werd Hayman zo vreselijk verwrongen?
Ze onderdrukte een zucht en dacht...
Misschien zal ik het ooit begrijpen.
De ceremonie verliep naar Riley’s smaak veel te langzaam. Toen haar naam werd genoemd, kwam ze mechanisch overeind en liep het podium op om haar diploma te behalen. Toen voegde ze zich bij alle andere afgestudeerden in de geordende stoet de grote hal uit, terwijl de schoolband ‘Pomp and Circumstance’ speelde.
Aan het einde van de processie wachtten vrienden en familieleden gretig op de pas afgestudeerden en er werden veel knuffels, zoenen en felicitaties uitgewisseld. Hoewel ze niet verwacht had dat iemand hier speciaal voor haar zou zijn, voelde Riley een treurige droefheid terwijl ze zich een weg door de menigte baande.
Maar toen zag ze een bekend gezicht dat naar haar straalde.
Het was Dr. Zimmerman, die er als zijn verfomfaaide en aangename zelf uit zag.
Riley was opgetogen en opgelucht.
Ze had gehoord dat dr. Zimmerman met lesgeven was gestopt en zelfs niet meer naar de campus kwam, nadat hij had gehoord wat zijn protegé Brant Hayman had gedaan. Het gerucht ging dat hij zich persoonlijk verantwoordelijk voelde voor het planten van zo’n afschuwelijk idee in Haymans zieke geest.
Maar hier was hij, naar Riley wenkend alsof hij een familielid was.
Toen zag ze nog een bekend gezicht.
Agent Crivaro stond naast de professor.
Riley was nu echt verrast. Het laatste wat ze had gehoord, was dat Crivaro en zijn team terug naar Quantico waren gegaan, omdat hun werk in Lanton klaar was. En nu was hij hier, in het gezelschap van Dr. Zimmerman.
Wat is er aan de hand? vroeg ze zich af.
Ze liep naar Dr. Zimmerman toe, die haar hand warm schudde.
Hij zei: ‘Riley, je hebt me zo trots gemaakt, zo erg trots.’
Toen werd zijn uitdrukking bedroefd en voegde hij eraan toe: ‘Het spijt me dat...’
Zijn stem vervaagde. Riley greep zijn hand met beide handen vast.
Ze zei: ‘Het was niet uw schuld, Dr. Zimmerman. Niets ervan was uw schuld.’
Zimmerman glimlachte een bitterzoete glimlach.
‘Dat blijft iedereen me vertellen,’ zei hij. ‘Misschien zal ik het ooit geloven.’
Toen sloeg hij zonder waarschuwing zijn armen om Riley heen voor een grote omhelzing.
Riley lachte terwijl hij haar stevig vasthield.
‘Voorzichtig,’ zei ze. ‘Mijn nek is nog steeds behoorlijk pijnlijk.’
Zimmerman liet haar los en zei: ‘Oeps. Het spijt me.’
‘Het is goed,’ zei Riley. ‘Maar ik dacht dat u geen studenten omhelsde.’
‘Je bent geen student meer,’ zei Zimmerman.
Toen voegde hij er met een sluwe grijns aan toe: ‘Bovendien, bén ik zoals je weet, een beetje een sadist!’
Hij en Riley lachten allebei.
Toen, met een zijwaartse knik in de richting van Crivaro, zei Zimmerman tegen haar: ‘Maar ik kan beter uit de weg gaan. Deze heer moet een paar plannen met je bespreken.’
Plannen? vroeg Riley zich af.
Wat hadden de twee mannen besproken?
Zimmerman ging weg en Crivaro liep naar Riley.
Hij schudde haar hand en zei: ‘Allereerst gefeliciteerd. Met je afstuderen bedoel ik.’
Riley bedankte hem, hoewel ze voelde dat hij andere dingen aan zijn hoofd had dan haar afstuderen.
Toen gaf Crivaro haar een akte-envelop.
‘Dit is voor jou,’ zei hij.
‘Wat is het?’ zei Riley terwijl ze het aan nam.
‘Papieren om je aan te melden voor het stageprogramma van de FBI. Het is een geweldige kans, Riley en het is alleen voor zeer selecte studenten en pas afgestudeerden. Het zal deze zomer gedurende tien weken duren. Je wordt betaald om te leren.’
Riley was in de war. ‘Je wilt dat ik me hiervoor aanmeldt?’ vroeg ze. ‘Denk je dat ik aangenomen word?’
‘Ik heb al een sterke aanbeveling voor je gedaan. Je zit erin...’
Riley’s mond viel open.
Ik zit erin?
Ze wist niet eens zeker wat dat betekende.
Ze begon: ‘Maar waar is het?’
‘Er zijn verschillende locaties,’ antwoordde Jake. ‘Ik denk dat de beste voor jou het FBI-hoofdkwartier in Washington, DC is.’
Ze sputterde: ‘Maar wat als ik niet eens wil...’
Crivaro onderbrak haar: ‘Denk er eens goed over na, Riley. Denk echt, heel goed na. En verwacht niet dat ik nee als antwoord accepteer. De FBI heeft jonge mensen zoals jij nodig, vooral vrouwen. Je zou een hele fijne BAU-agent zijn.’
‘BAU?’ vroeg Riley.
Ze kon zich niet herinneren dat ze daar ooit van had gehoord.
‘De gedragsanalyse-eenheid. Het is een onderdeel van de FBI die gedragswetenschappen gebruikt om met onderzoeken te helpen. Je psychologie diploma geeft je een geweldige voorsprong. En geloof me, je zult er perfect voor zijn.’
Riley vroeg: ‘Is dat waar u voor werkt, de BAU?’
‘Voorlopig,’ zei Crivaro. ‘Ik kom in aanmerking voor pensioen, maar ik kan misschien een tijdje blijven om iemand zoals jij aan de slag te helpen. En ik zou graag zien dat je meteen aan de slag gaat.’
Tien weken tijdens deze zomer herinnerde Riley zichzelf.
Ze vroeg zich af of ze moest vragen...
‘Wat als ik zwanger ben?’
Maar ze dacht dat dat geen probleem zou moeten zijn, in ieder geval niet in de eerste maanden.
De echte vraag was...
Is dat echt wat ik wil?
Crivaro zei: ‘Denk erover na. En zeg ja.’
Toen voegde hij er grinnikend aan toe: ‘Anders moet ik op je leunen. En als ik leun, dan boor ik naar olie. Het zal niet mooi zijn, geloof me.’
Zonder nog een woord te zeggen draaide hij zich om en liep weg.
Riley bleef daar even met haar mond open staan.
Wat gebeurde er net eigenlijk? vroeg ze zich af.
Ben ik net meegesleept in iets dat de BAU heet?
Heb ik een keuze?
Op dat moment zag ze iemand anders door de menigte naar haar toe lopen. Een bekend lang figuur. Ze voelde een golf van opwinding toen ze zich realiseerde wie het was.
‘Ryan!’ riep ze, ‘Wat doe jij hier?’
‘Ik heb gehoord wat er is gebeurd,’ antwoordde hij. ‘Tenminste een deel ervan. Ik wist niet dat je gewond was geraakt, ‘voegde hij eraan toe, kijkend naar de kraag om haar nek.
‘Met mij gaat het goed,’ zei ze. ‘Dit zal er snel vanaf gaan.’
Toen viel er een ongemakkelijke stilte. Hij stak zijn handen in zijn zakken en schuifelde met zijn voeten.
Riley voelde een drang om haar armen om hem heen te slaan, maar ze wist niet zeker hoe hij zou reageren.
Ryan sprak snel: ‘Ik kon de dingen gewoon niet laten zoals... nou ja, zoals we ze achter hebben gelaten. Ik kan je niet uit mijn hoofd krijgen, Riley. En luister, ik heb een nieuwe baan bij een echt goed advocatenkantoor in DC gekregen. Ik weet dat dit gek klinkt, maar ik wil dat je met me meekomt. Ik wil dat we samen gaan wonen. Of misschien zelfs... ‘
Zijn stem stierf weg.
Denkt hij aan trouwen? vroeg Riley zich af.
Haar leven was plotseling verbijsterend ingewikkeld geworden. Maar ze besefte dat ze aan het FBI-programma deel kon nemen en nog steeds bij Ryan kon wonen. Ze zouden allebei in DC zijn en ze zou ook geld verdienen. Dan konden ze samen misschien een gezin stichten, als Ryan dat wilde.
De gedachte om samen een gezin te stichten herinnerde haar eraan...
Ryan weet het nog niet.
Langzaam en voorzichtig zei ze: ‘Ryan, ik moet je iets belangrijks vertellen.’
