Kitabı oku: «กลับสู่ผืนโลก», sayfa 7

เพื่อนสนิททั้งสองคนที่ฟังการสนทนาของผู้รับประทานอาหารเย็นคงยอมเสียอะไรก็ได้เพื่อให้สามารถเห็นรูปถ่ายที่กำลังแสดงให้พันเอกฮัดสันดู

“ให้ตายเถอะ!” คนร่างใหญ่กว่าร้อง “เราต้องเอาอุปกรณ์เคลื่อนที่นั่นมาให้ได้”

“หวังกันเถอะว่าอย่างน้อยคนหนึ่งจะอ่านออกเสียง” เพื่อนที่ผอมกว่าตอบ

“หวังกันเถอะว่า “อาหารเย็นโรแมนติก” นี่จะจบในไม่ช้า ฉันเซ็งที่ต้องนั่งอยู่ข้างนอกในความมืด และยิ่งไปกว่านั้น ฉันหิวมาก”

“หิวมากหรือ นายหมายความว่ายังไง นายเพิ่งกินแซนด์วิชส่วนของฉันไป”

“ไม่ทั้งหมดนี่เพื่อน มีเหลืออันหนึ่ง และฉันตั้งใจจะรีบกินให้หมด” เขาหันตัวเพื่อนำแซนด์วิชออกจากถุงบนเบาะหลังอย่างสบายใจ อย่างไรก็ตาม ขณะที่หันไป เข่าของเขาก็กระแทกปุ่มเปิดปิดบนระบบบันทึกเสียงซึ่งส่งเสียงบี๊ปเบาๆ ออกมา และดับไป

“เจ้าคนงี่เง่างุ่มง่าม! นายพยายามดึงดูดความสนใจอยู่หรือไง” ชายร่างผอมรีบเปิดสวิตช์เครื่องมืออีกครั้ง “ตอนนี้ฉันจะต้องเริ่มเดินระบบใหม่ และนั่นก็จะใช้เวลาอย่างน้อยนาทีหนึ่ง ภาวนาเถอะว่าเขาไม่พูดอะไรสำคัญ ไม่อย่างนั้นคราวนี้ฉันจะเตะโด่งก้นอ้วนของนายไปอ่าวเปอร์เซียเลย!”

“ขอโทษ” ชายร่างอ้วนกล่าวเบาๆ “ฉันคิดว่าถึงเวลาที่ใครบางคนต้องลดอาหารแล้ว”

“พระเจ้าฝังภาชนะพร้อมสิ่งของภายในอันมีค่าไว้ทางใต้ของวิหารโดยสั่งให้คนอยู่ห่างไว้จนกว่าพวกเขาจะกลับมา ด้วยความกลัวว่ามิเช่นนั้นจะเกิดภัยพิบัติน่ากลัวขึ้นกับทุกชาติ สี่ผู้คุ้มครองผู้ช่วงโชติประจำอยู่ที่นั่นเพื่อปกป้องสถานที่”

“ฉันแปลว่าอย่างนี้” เอลิซากล่าวอย่างภูมิใจ “ในความเห็นของฉัน ชื่อที่ถูกต้องของมันไม่ใช่ “หลุมฝังศพ” แต่เป็น “วิหาร” และซิกกูแรตแห่งเมืองอูร์ที่ที่ฉันทำการวิจัยก็ไม่ใช่อะไรนอกจากวิหารที่ตั้งตระหง่านเพื่อพระเจ้า มีซิกกูแรตมากมายแน่ๆ ในพื้นที่นี้ แต่ไม่มีอันไหนใกล้กับบ้านที่เป็นของคนที่สันนิษฐานว่าเป็นคนที่สลักจารึกขนาดนี้: อับราฮัมเจ้าเก่านั่นเอง”

“น่าสนใจมาก” พันเอกฮัดสันกำลังพินิจพิเคราะห์ข้อความ “สถานที่ที่ทุกคนได้ระบุว่าเป็น “บ้านของอับราฮัม” อยู่ห่างจากวิหารแค่ไม่กี่ร้อยเมตร”

“นอกจากนั้น” เอลิซากล่าวต่อไป “ถ้าสิ่งมีชีวิตพวกนี้เป็นมนุษย์ต่างดาวจริงๆ จินตนาการสิคะว่า “ภาชนะ” นี้อาจน่าสนใจสำหรับทหารขนาดไหน อาจน่าสนใจมากกว่า “สิ่งของภายในอันมีค่า” ด้วยซ้ำ”

แจ็กครุ่นคิดชั่วครู่แล้วตอบว่า “นั่นเป็นเหตุผลที่ส่วนของเอลแซดสนใจทั้งหมดนี้ ภาชนะที่ฝังอยู่อาจเป็นมากกว่าภาชนะเอิร์ทเทนแวร์ธรรมดา”

“เก่งค่ะ และทีนี้สำหรับเวลาแห่งความจริง” เอลิซาร้องเหมือนกำลังแสดง “ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีคะ ตอนนี้ฉันขอนำเสนอสิ่งที่ฉันพบเช้านี้”

เอลิซาสัมผัสจอ และรูปถ่ายใหม่ปรากฏขึ้นบนอุปกรณ์ “แต่มันเป็นสัญลักษณ์เดียวกับที่อยู่บนจารึกนี่นา” แจ็กอุทาน

“ใช่แล้วค่ะ แต่ฉันเพิ่งถ่ายรูปนี้วันนี้” เอลิซาตอบโดยรู้สึกพอใจในตนเอง “เห็นได้ว่าอัมบราฮัมใช้สัญลักษณ์ที่แทน “เทพเจ้า” เหมือนกับที่ชาวซูเมเรียนได้ใช้ไปแล้ว: ดาวที่มีดาวเคราะห์สิบสองดวงล้อมรอบ และมันเป็นเหมือนสัญลักษณ์ที่ฉันพบสลักอยู่บนฝาของ “ภาชนะ” ที่เรากำลังอยู่ในขั้นขุด”

“อาจไม่มีความหมายอะไร” แจ็กตั้งข้อสังเกต “อาจเป็นแค่ความบังเอิญ สัญลักษณ์นั้นอาจมีความหมายหลายร้อยอย่างก็ได้”

“คุณคิดอย่างนั้นเหรอคะ แล้วอันนี้ล่ะ คุณคิดว่าคืออะไร” เอลิซาถามโดยแสดงรูปถ่ายสุดท้ายให้ดู “เราได้นี่จากด้านนอกของภาชนะโดยใช้อุปกรณ์เอกซ์เรย์พกพา”

แจ็กทำได้แต่จ้องมองด้วยความทึ่ง ดวงตาเบิ่งกว้าง

ยานธีออส – การวิเคราะห์ข้อมูล

เพทรียังคงจมอยู่กับการวิเคราะห์หัวตรวจเมื่อแอซากิสกลับมายังสะพานเดินเรือ “เขาบอกว่าจะติดต่อกลับมา” แอซากิสกล่าว

“ซึ่งหมายความว่าเขาจะพูดคุยเรื่องนี้ในกลุ่มพวกเขาเอง” เพทรีตั้งข้อสังเกตอย่างขมขื่น

“ประมาณเหมือนกับที่เราคาดหวังไว้ใช่ไหมล่ะ” แอซากิสตอบพร้อมกับตบหลังเพื่อนเบาๆ “งั้นทีนี้นายบอกอะไรฉันเกี่ยวกับโลหะก้อนใหญ่นี่ได้บ้าง”

“นอกจากความจริงว่าแทบไม่มีส่วนไหนของลำตัวที่สียังไม่ถลอก ฉันยืนยันกับนายได้ว่ายังไม่มีการส่งข้อความจากเพื่อนสามแฉกของเรา หัวตรวจดูเหมือนออกแบบมาเพื่อวัตถุประสงค์ในการศึกษาเทหวัตถุในอวกาศเพียงอย่างเดียว ตัวท่องอวกาศโดดเดี่ยวประเภทหนึ่งซึ่งบันทึกข้อมูลและส่งข้อมูลกลับฐานเป็นระยะ” เพทรีชี้ให้ดูรายละเอียดบางประการของสายอากาศในภาพสามมิติที่โฉบอยู่ในห้อง

“เราอาจบินผ่านเร็วเกินกว่าที่มันจะบันทึกว่ามีเราอยู่” แอซากิสลองเดา

“ไม่ใช่แค่นั้นเพื่อนยาก เครื่องมือบนตัวมันตั้งโปรแกรมมาให้วิเคราะห์วัตถุที่ระยะทางหลายแสนกิโลเมตร เราผ่านมาใกล้เสียจนถ้าเราไม่ได้อยู่ในสุญญากาศ กระแสลมที่ถูกพุ้ยไปทางท้ายของยานคงทำให้มันหมุนเป็นลูกข่างแล้ว”

“และตอนนี้ที่เราห่างออกมา นายคิดว่ามันอาจเปิดเผยว่ามีเราอยู่หรือเปล่า”

“ฉันไม่คิดอย่างนั้นเลยจริงๆ เราเล็กและเร็วเกินกว่าที่เขาจะสนใจอยู่มาก”

“ดี” แอซากิสกล่าว “ในที่สุดเราก็มีข่าวดีอยู่บ้าง”

“ฉันพยายามวิเคราะห์วิธีการส่งข้อมูลบนหัวตรวจ” เพทรีกล่าวต่อ “ดูเหมือนมันไม่มีอุปกรณ์เทคโนโลยี “ไลท์วอร์เทกซ์” เหมือนของเรา มันยังใช้ระบบกล้ำความถี่แบบเก่าอยู่”

“นั่นไม่ใช่ระบบที่บรรพบุรุษของเราใช้ก่อนการปฏิวัติใหญ่¹⁴ เหรอ” แอซากิสถาม

“ใช่เลย มันไม่มีประสิทธิภาพเท่าไร แต่ทำให้เราแลกเปลี่ยนข้อมูลทั่วทั้งดาวได้อยู่เป็นเวลานานและช่วยให้เรามาถึงจุดที่เราอยู่ตอนนี้จริงๆ"

แอซากิสนั่งลงบนเก้าอี้บัญชาการโดยกัดนิ้วไปด้วยระหว่างการสะท้อนคิดแล้วกล่าวว่า “ถ้านี่เป็นระบบการสื่อสารที่ใช้ในปัจจุบัน เราอาจจับการส่งสัญญาณของเขาได้บ้างด้วย”

“นายกำลังหวังจะเห็นว่าเขาสร้างหนังโป๊อะไรอยู่หรือเปล่า” เพทรีพูดตลกพร้อมแลบลิ้นออกมาตรงมุมปากด้านซ้าย

“เลิกพูดเรื่องงี่เง่าเถอะ ทำไมไม่พยายามปรับระบบการสื่อสารรองของเราให้เข้ากับเทคโนโลยีนี้แทนล่ะ ฉันอยากพร้อมให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ตอนไปถึงที่นั่น”

“ฉันเข้าใจ ฉันคาดว่าจะต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงในส่วนกั้นแยกแออัดๆ นั่น”

“หาอะไรกินก่อนเป็นไง” แอซากิสเสนอแนะโดยคาดหวังคำถามถัดไปของเพื่อนซึ่งแอซากิสจินตนาการว่าคงตามมาในไม่ช้าหลังจากนั้น

“นั่นเป็นสิ่งที่สมเหตุสมผลอย่างแรกที่ฉันได้ยินนายพูดวันนี้” เพทรี

ตอบ “ความตื่นเต้นทั้งหลายนี่ทำให้ฉันอยากอาหาร”

“งั้นเราจะพัก แต่ตอนนี้ถึงตาฉันตัดสินใจว่าเราจะกินอะไร ตับเนบิร์นั่นที่นายเลือกเมื่อวานนี้ติดอยู่ในกระเพาะน่าสงสารของฉันนานจนดูเหมือนกำลังงอกรากอยู่”

สิบนาทีหลังจากนั้นในขณะที่เพื่อนร่วมเดินทางทั้งสองยังคงยุ่งอยู่กับการบริโภคอาหาร วิศวกรหนุ่มในห้องควบคุมภารกิจพิเศษขององค์การบริหารการบินและอวกาศแห่งชาติบนโลกกำลังจับการเปลี่ยนแปลงแปลกๆ ในเส้นทางของหัวตรวจที่ตนเฝ้าสังเกตอยู่

“ท่านครับ” เขาพูดใส่ไมโครโฟนที่ติดอยู่กับหูฟังบนศีรษะซึ่งห้อยอยู่ห่างจากปากไม่กี่เซนติเมตร “ผมคิดว่าเราอาจมีปัญหา”

“ปัญหาประเภทไหน” วิศวกรผู้รับผิดชอบภารกิจพิเศษถามอย่างวิตกกังวล

“ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบบางอย่าง จูโนเบี่ยงเบนออกจากเส้นทางที่กำหนดไว้เล็กน้อย”

“เบี่ยงเบนเหรอ มากแค่ไหน เกิดจากอะไร” เขารู้สึกตื่นตกใจกลัวเรียบร้อยแล้ว ต้นทุนของภารกิจพิเศษนี้สูงเกินไป ไม่ควรมีสิ่งใดผิดพลาด

“ผมวิเคราะห์ข้อมูลอยู่ตอนนี้ การวัดและส่งข้อมูลทางไกลกำลังบ่งความเบี่ยงเบน 0.01 องศา โดยไม่ปรากฏคำอธิบาย ทุกอย่างดูเหมือนกำลังทำงานตามปรกติ”

“มันอาจชนกับเศษหินก็ได้” วิศวกรอาวุโสกว่าลองเดา “ที่จริงมันก็ไม่ไกลจากแถบดาวเคราะห์น้อยขนาดนั้น”

“จูโนถือว่าอยู่ในวงโคจรของดาวพฤหัสแล้ว และไม่น่ามีเศษหิน” เพื่อนร่วมงานวัยหนุ่มกว่ากล่าวอย่างคาดคะเน

“งั้นเกิดอะไรขึ้นล่ะ ต้องมีการทำงานผิดปรกติบางอย่าง” หลังจากการสะท้อนคิดชั่วครู่ เขากล่าวว่า “ผมอยากให้เดินการตรวจสอบสักสองอย่างกับเครื่องมือที่อยู่ในตัวมัน ผมต้องการผลในคอมพิวเตอร์ของผมในห้านาที” เขาสั่งแล้วปิดการสื่อสาร

ทันใดนั้นวิศวกรหนุ่มก็ตระหนักว่าตนได้รับความรับผิดชอบมากเพียงใด เขาสังเกตเห็นว่ามือของตนเองสั่นระริก แต่เลือกทำไม่สนใจเสีย เขาดำเนินการตรวจต่างๆ กับหัวตรวจด้วยความช่วยเหลือของเพื่อนร่วมงาน โดยภาวนาไปด้วย คอมพิวเตอร์เริ่มเดินการควบคุมโปรแกรมตามลำดับ และภายในไม่กี่นาที ผลจากการวิเคราะห์ก็ปรากฏบนจอ

การตรวจสมบูรณ์ เครื่องมือทั้งหมดดำเนินงานได้ปรกติ

“ทุกอย่างดูเหมือนปรกติ” เพื่อนร่วมงานตั้งข้อสังเกต

“งั้นเกิดบ้าอะไรขึ้น ถ้าเราไม่เจออะไรในสองนาทีข้างหน้า หัวหน้าจะเตะก้นเราทั้งคู่” เขาเริ่มต้นพิมพ์คำสั่งใส่แป้นพิมพ์ตรงหน้าตนอย่างเอาเป็นเอาตาย

ไม่มีอะไร ทุกสิ่งทุกอย่างทำงานอย่างสมบูรณ์แบบ

เขาต้องมีบางสิ่งบางอย่างไปเสนอจริงๆ และอย่างรวดเร็วด้วย เขาเริ่มใช้นิ้วเคาะโต๊ะ ทำต่อไปประมาณสิบวินาทีแล้วตัดสินใจพึ่งกฎที่ไม่ได้เขียนไว้เป็นลายลักษณ์อักษรข้อแรกของคู่มือความประพฤติในที่ทำงาน: อย่าขัดแย้งนายเด็ดขาด

เขาเปิดสวิตช์ไมโครโฟนแล้วกล่าวว่า “หัวหน้า ท่านถูกครับ เป็นดาวเคราะห์น้อยทรอยที่ทำให้หัวตรวจออกนอกเส้นทาง โชคดีที่ไม่ใช่การชนโดยตรง แค่ผ่านมาใกล้ๆ เห็นชัดว่าดาวเคราะห์น้อยส่งแรงโน้มถ่วงดึงดูดจูโนเล็กน้อย ทำให้เปลี่ยนเส้นทางเล็กน้อย ผมกำลังส่งข้อมูลให้ท่านตอนนี้” เขากลั้นหายใจกล่าว

หลังจากเวลายาวยืดยาด เสียงภูมิใจของผู้บังคับบัญชาก็มาถึงหูฟัง “ผมแน่ใจเรื่องนั้นอยู่แล้ว เด็กน้อย นายเอาชนะสัญชาตญาณของทหารเก่าไม่ได้หรอก” แล้วเขาเพิ่มเติมว่า “พยายามกระตุ้นเครื่องยนต์บนหัวตรวจและแก้ไขเส้นทาง ผมจะไม่ยอมรับข้อผิดพลาดใดๆ” กล่าวดังนั้นแล้วเขาก็ปิดสวิตช์ ชั่วครู่หนึ่งหลังจากนั้น เขากลับมาเพิ่มเติมว่า “ทำได้ดีพ่อหนุ่ม”

วิศวกรหนุ่มรู้สึกว่าเลือดเริ่มต้นสูบฉีดทั่วร่างกายอีกครั้ง หัวใจกำลังเต้นแรงเสียจนเขาสามารถได้ยินเสียงชีพจรในหูได้ อย่างไรเสียนี่อาจเป็นคำอธิบายที่ถูกต้องจริงๆ ก็ได้ เขาหันไปหาเพื่อนร่วมงานแล้วยกนิ้วหัวแม่มือให้ อีกฝ่ายผ่อนคลายและขยิบตาให้เขา ทั้งสองอยู่ในสถานการณ์ปลอดโปร่ง อย่างน้อยก็สำหรับตอนนี้