Kitabı oku: «Kryqëzimi Me Nibirun», sayfa 2

Yazı tipi:

Anija kozmike Theos – Super lëngu

Imazhi i objektit që Petri kishte pozicionuar në hapësirën ndërmjet Kodonit dhe Tokës i kishte lënë gojëhapur të dy tokësorët.

«E çfarë do jetë ajo gjëja?» pyeti me kureshti Elisa, ndërsa afrohej në përpjekje për të parë më mirë.

«Nuk i kemi vënë akoma një emër zyrtar.» Petri e solli sërish objektin e çuditshëm në plan të parë dhe, duke vështruar profesoreshën, shtoi «Ndoshta do të mund të zgjidhje ti një.»

«Nëse të paktën do më shpjegoje se çfarë është, mund të bëja edhe një provë.»

«Ka disa kohë që shkencëtarët tanë më të mirë janë duke u angazhuar në këtë projekt.» Petri kryqëzoi duart pas shpine dhe nisi të ecte ngadalë nëpër dhomë. «Kjo pajisje është rezultati i një sërë studimeve që, pjesërisht, shkojnë edhe përtej kompetencave të mia shkencore.»

«Dhe mund t’ju siguroj se janë të konsiderueshme» shtoi Azakisi, duke i dhënë mikut të tij një të rrahur tek supet.

«Shkurtimisht, bëhet fjalë për një lloj sistemi antigravitacional. Bazohet te një parim mbi të cilin, siç po thoja, po studiohet akoma por që mund të provoj ta përmbledh në pak fjalë të thjeshta.»

«Mendoj se do jetë shumë më mirë» komentoi Elisa. «Mos harroni se ne i përkasim një specieje e cila, në krahasim me tuajën, mund të përkufizohet fare mirë si më pak e zhvilluar.»

Petri pohoi lehtazi. U afrua kështu tek paraqitja tredimensionale e objektit të çuditshëm dhe vazhdoi qetë qetë me shpjegimin e tij. «Kjo, që ti më parë e quajte “objekt në formë petulle”, përkufizohet gjeometrikisht si toroid. Unaza rrethore është e zbrazët, ndërsa ajo që thjesht mund ta quanim “vrima qendrore” përmban sistemin e shtytjes dhe të kontrollit.»

«Deri këtu është gjithçka e qartë» foli Elisa gjithnjë e më e interesuar.

«Shumë mirë. Tani të shohim parimin e funksionimit të sistemit.» Petri rrotulloi imazhin e toroidit dhe shfaqi pjesën e brendshme. «Unaza do të mbushet me një gaz, vetëm të një izotopi të Heliumit, që, i ftohur në një temperaturë afër zeros absolute, ndryshon gjendjen dhe shndërrohet në një lëng me karakteristika tepër të veçanta. Praktikisht, viskoziteti i tij bëhet thuajse zero dhe arrin të rrëshqasë pa gjeneruar asnjë fërkim. Këtë karakteristikë ne e quajmë “super-rrjedhshmëri”.»

«Tani po e humbas paksa fillin» tha me trishtim Elisa.

«Për ta bërë më të thjeshtë, ky gaz në gjendje të lëngët, stimuluar në mënyrën e duhur nga struktura e unazës, do të arrijë të lëvizë në brendësi të saj, pa asnjë vështirësi, dhe me një shpejtësi të afërt me atë të dritës, duke arritur ta mbajë për një kohë teorikisht të pakufizuar.»

«E mahnitshme» arriti vetëm të thoshte Xheku, që nuk kishte humbur as edhe një rrokje nga i gjithë shpjegimi.

«Në rregull, tani besoj se e kuptova» shtoi Elisa. «Po si do t’ia bëjë ky mjet që të përballojë efektet e tërheqjes gravitacionale ndërmjet dy planeteve?»

Diskutimi këtu bëhet shumë i komplikuar» iu përgjigj Petri. «Le të themi se, rrotullimi i superlëngut me shpejtësi të afërt me atë të dritës, gjeneron një kurbë të madhësisë së vazhduar kohë- hapësirë rreth vetes, duke shkaktuar një efekt antigravitacional.»

«Djalli ta marrtë» shfryu Elisa. «Profesori im i vjetër i fizikës do të më vijë vërdallë edhe në varr.»

«Dhe jo vetëm ai, e dashur» shtoi koloneli. «Nëse e kuptova mirë se çfarë po mundohen që të na shpjegojnë këta dy zotërinjtë, këtu po flitet për të përmbysur shumë nga teoritë dhe konceptet që disa nga shkencëtarët tanë janë përpjekur të analizojnë dhe studiojnë gjithë jetën. Parimi i antigravitetit u vu në teori më shumë se një herë por kurrë nuk ka arritur njeri që ta demostrojë plotësisht. Përpara nesh» dhe tregoi objektin e çuditshëm «kemi më në fund provën se kjo është vërtet e mundur.»

«Unë do të ecja pak me më shumë kujdes» foli Azakisi, duke e ftohur pakëz euforinë e kolonelit. «E ndjej për detyrë që t’ju informoj se kjo gjë nuk është eksperimentuar asnjëherë mbi objekte të mëdha si planetet, ose më mirë, e kemi provuar dy cikle më përpara po nuk shkoi tamam siç e prisnim. Dhe për më tepër, do mund të verifikoheshin ngjarje që nuk i kishim parashikuar dhe...»

«Je po i njëjti tersndjellës» tha Petri duke i ndërprerë fjalën shokut të tij. «Mekanizmi është treguar më shumë se një herë. Vetë anija jonë kozmike përdor pjesë të këtij parimi për shtytjen e saj. Të përpiqemi të jemi optimistë.»

«Edhe pse nuk më duket se ka alternativa të shumta apo gaboj?» pyeti Elisa me ton zhgënjyes.

«Për fat të keq, mendoj vërtet se jo» foli Petri me keqardhje, ndërsa ulte lehtë kokën. «E vetmja gjë të cilës i druhem në fakt është se, duke parë përmasat e zvogëluara të toroidit tonë, nuk do t’ia dalim të thithim plotësisht gjithë efektet e tërheqjes gravitacionale dhe një pjesë e forcave të rëndesës do të arrijë prapëseprapë që të bëjë punën e vet.»

«Po thua se kjo gjë mund të mos jetë prapë e mjaftueshme për të parandaluar katastrofën?» pyeti Elisa duke iu afruar alienit me një mënyrë të frikshme.

«Ndoshta jo tërësisht» ia ktheu Petri duke bërë një hap të vogël mbrapa. «Nga përllogaritjet që kam bërë, do të thoja se afro dhjetë përqind e grimcave të rëndesës mund t’i shpëtonte këtij lloj kurthi.»

«Domethënë se mund të ishte një mundim i gjithi i çuar dëm?»

«Aspak» iu përgjigj Petri. «Do të pakësojmë efektet e nëntëdhjetë përqindëshit. Do të na mbetet që të merremi me pak gjë.»

«Do ta quajmë “Newark”» tha Elisa e kënaqur. «Tani kemi shumë punë për të bërë. Shtatë ditë kalojnë shumë shpejt.»

Baza ajrore Camp Adder – Ikja nga burgu

Të dy personazhet e pazakontë, akoma të veshur si beduinë, sapo kishin hyrë në strofkullën e tyre në qytet kur, nga portabli i lënë ndezur mbi tavolinën e sallonit, një tingull i lehtë me ndërprerje u tërhoqi vëmendjen.

«Po tani kush dreqin është?» pyeti me bezdi ai i holli.

Trashaluqi, gjithnjë e më ngurrues, iu afrua kompjuterit dhe, pasi shtypi një fjalëkalim vërtet të komplikuar, tha «Është një mesazh nga baza.»

«Do të duan të marrin vesh rezultatin e operacionit.»

«Më jep një sekondë sa ta deshifroj.»

Mbi ekran u shfaqën fillimisht një varg karakteresh të pakuptueshme pastaj, pas një kombinimi kodesh të shtypur njëri pas tjetrit, mesazhi nisi ngadalë të përvijohej.

Gjenerali është kapur dhe është dërguar në bazën ajrore Camp Adder. Nevojitet operacioni për lirimin e tij të menjëhershëm.

«Ça dreqin» thirri trashaluqi. «E kanë marrë vesh tashmë.»

«Po si dreqin do ta kenë marrë vesh?»

«Bah, me siguri që kanë kanale më direkte se tonat. Atyre atje nuk u shpëton asgjë.»

«E sipas tyre si do duhet të veprojmë?»

«E ku ta di unë. Këtu thuhet vetëm se duhet të shkojmë që ta lirojmë.»

«Kështu te katranosur si jemi? Nuk më duket mirë fare.»

Tipi i gjatë dhe i hollë nxori një karrige nga poshtë tavolinës, e rrotulloi nëntëdhjetë gradë pastaj, duke nxjerrë një varg rënkimesh sporadike, u plandos. «Vetëm këtë kishim mangut.»

Mbështeti njërin bërryl mbi sipërfaqen e sheshtë dhe hodhi vështrimin përtej dritares që kishte përballë. Vuri re se xhamat ishin krejt të pisët dhe se ana e djathtë kishte një të çarë që e përshkonte gati në gjithë gjatësinë.

Papritmas, ngriti sytë menjëherë në drejtim të shokut dhe, pasi bëri një buzëqeshje të vogël prej djalli, tha «Më erdhi një ide.»

«E dija, e njoh mirë atë vështrim.»

«Shko të marrësh kutinë e ndihmës së shpejtë dhe më lër t’i hedh një sy asaj xhungës që ke në kokë.»

«Me thënë të drejtën jam më shumë në merak për kyçin tim të shkretë. Nuk do të doja që të ishte thyer.»

«Mos u merakos, ta rregulloj unë. Që fëmijë doja të bëhesha veteriner.»

Pasi kaloi pak më shumë se një orë dhe pas ilaçeve kundër dhembjeve dhe pomadave të ndryshme të spërkatur ngado, të dy shokët në fakt ishin kthyer gati si të rinj.

I holli, pasi u pa në pasqyrën e varur në faqen përbri derës së hyrjes, tha me një pamje të kënaqur «Tani mund të veprojmë» dhe u fut në dhomën e gjumit. Doli pas pak me dy uniforma ushtarake amerikane në dorë të shtrira fund e krye.

«Po ato ku i more?» pyeti me habi trashaluqi.

«Bëjnë pjesë në pajisjet e emergjencës që kam sjellë me vete. Kurrë nuk i dihet.»

«Ti je i dalë mendsh krejt» shtoi tipi i shëndoshë, duke tundur lehtë kokën. «E çfarë duhet të bëjmë?»

«Ja plani» foli i kënaqur i holli ndërkohë që i hidhte shokut të tij uniformën e prerjes XXL. «Ti do të jesh gjenerali Riçard Rajt, përgjegjësi i agjencisë qeveritare shumë sekrete ekzistencën e së cilës askush nuk e di.»

«Qartë, është shumë sekrete. Po ti?»

«Unë do të kem krahu yt i djathtë. Koloneli Oliver Morris, në shërbimin tuaj, zotëri.»

«Domethënë jam eprori yt. Më pëlqen kjo gjë.»

«Por mos të të bëhet zakon kjo, në rregull?» foli i holli duke mbajtur lart gishtin tregues. «Dhe këto janë dokumentet tona me kartat përkatëse të identifikimit.»

«Dreq. Ngjajnë si të vërteta.»

«Dhe nuk mbaron këtu, plako» dhe i tregoi një fletë letre firmosur direkt nga vetë koloneli Xhek Hadson. «Kjo është kërkesa zyrtare e dorëzimit të të burgosurit për transferimin në një vend më të “sigurt”. »

«Po ku dreqin e more?»

«E printova më përpara ndërkohë që ti ishte në dush. Mendoje se vetëm ti je magjistar i kompjuterit?»

«Jam i befasuar. Është edhe më mirë se origjinalja.»

«Do të paraqitemi në bazën ushtarake dhe do t’i bëjmë që të na dorëzojnë gjeneralin. Nëse do të kenë kundërshtime, mund t’u themi gjithmonë që të telefonojnë direkt kolonelin Hadson. Nuk besoj se celulari mund të funksionojë në hapësirë» dhe të dy kështu shpërthyen duke qeshur me të madhe.

Pas afro një ore, ndërkohë që dielli ishte fshehur tashmë mbrapa një dune të lartë, një xhip ushtarak, brenda të cilit gjendej një kolonel dhe një gjeneral të veshur kokë e këmbë, u ndal para hyrjes së bazës ajrore të Imam Ali ose Camp Adder siç e kishin pagëzuar amerikanët gjatë luftës në Irak. Nga kulla e blinduar e vrojtimit dolën dy ushtarakë të armatosur gjer në dhëmbë dhe u drejtuan me hapa të shpejtë drejt automjetit. Dy të tjerë, të mbetur pak më larg, i mbanin pasagjerët nën mbikqyrje.

«Mirëmbrëma kolonel» foli ushtari që gjendej më afër, pasi e kishte përshëndetur ushtarakisht. «Ju lutem, a mund të shoh dokumentet tuaja dhe ato të gjeneralit?»

Koloneli i gjatë dhe i hollë që gjendej i ulur në vendin e shoferit, nuk foli as edhe një fjalë. Nxori nga xhepi i brendshëm i xhaketës një zarf te verdhë dhe ia vuri në dorë. Ushtaraku u vonua duke e lexuar ca si shumë dhe drejtoi disa herë dritën elektrike të dorës në fytyrat e të dyve. Gjenerali ndjeu qartë pikën e djersës që, nga poshtë xhungës që kishte në ballë, nisi t’i zbriste ngadalë mbi hundë, për të rënë pastaj mbi kopsën e tretë të xhaketës, e tendosur jashtë mase nga shtytja e fuqishme e barkut të madh që kishte poshtë.

«Kolonel Morris dhe gjeneral Uajt» foli ushtaraku, duke i drejtuar kolonelit përsëri dritën elektrike në fytyrë.

«Rajt, gjenerali Rajt!» ia ktheu koloneli i hollë me një ton padyshim të irrituar. «Çfarë ka rreshter, nuk dini të lexoni?»

Rreshteri, i cili kastile e kishte lexuar gabim emrin dhe mbiemrin e gjeneralit, buzëqeshi lehtë dhe tha «Po ju shoqëroj. Shkojuni pas atyre burrave» dhe me një shenjë nënkuptuese i dha urdhër të dy ushtarakëve të çanin përpara në drejtim të burgut.

Koloneli ndezi lehtë xhipin. Nuk kishte bërë as edhe nja dhjetë metra kur dëgjoi t’i thërrisnin nga mbrapa shpinës «Zotëri, ndal!»

Dy drejtuesve të mjetit u ngriu gjaku në vena. Qëndruan pa lëvizur për ca çaste shumë të gjatë, deri sa zëri vazhdoi të fliste «Harruat të merrnit përsëri dokumentet tuaja.»

Gjenerali trupmadh mori frymë aq shumë i lehtësuar saqë të gjitha kopsat e uniformës desh i plasën.

«Faleminderit rreshter» foli ai i holli duke zgjatur dorën në drejtim të ushtarit. «po plakem më shpejt nga sa pandehja.»

Ndezën përsëri xhipin dhe u shkuan pas dy ushtarëve të cilët, duke vazhduar përpara me hap të shpejtë, i çuan menjëherë tek hyrja e një ndërtese të ulët dhe me pamje vërtet të shkatërruar. Ushtari më i ri në moshë trokiti tek dera dhe hyri pa pritur përgjigje. Pas pak, një burrë i bëshëm, krejtësisht tullac, me grada rreshteri dhe me fytyrë vërtet prej një burri të ashpër, u paraqit tek pragu dhe qëndroi në gatitu. Përshëndeti ushtarakisht dhe tha «Zoti gjeneral, zoti kolonel. Hyni brenda, ju lutem.»

Të dy zyrtarët i kthyen përshëndetjen dhe, duke u munduar të harronin dhimbjet e shumta që sërish po i shfaqeshin ngadalë, u futën brenda dhomës së madhe.

«Rreshter» foli me qetësi ai i holli. «Kemi këtu një urdhër me shkrim nga koloneli Hadson që na autorizon të marrim me vete gjeneralin Kembëll» dhe i dorëzoi zarfin e verdhë.

Rreshteri i shëndoshë e hapi dhe u përqendrua mirë që të lexonte përmbajtjen. Pastaj, duke fiksuar sytë e tij të zinj dhe depërtues me ato të kolonelit, vendosi duke thënë «Do më duhet që ta verifikoj.»

«Bëjeni pra» ia ktheu me qetësi zyrtari.

Burri trupmadh me ngjyrë nxori nga një sirtar i tavolinës së punës një fletë tjetër dhe e krahasoi me kujdes me atë që kishte në dorë. Vështroi përsëri kolonelin dhe, pa lënë t’i dilte asnjë emocion, shtoi «Firma korrespondon. Nuk keni ndonjë kundërshtim nëse e marr në telefon?»

«Është detyra juaj. Por të përpiqemi që ta bëjmë sa më shpejt, ju lutem. Kemi humbur shumë kohë tashmë» iu përgjigj koloneli i hollë, duke bërë gjoja se po humbte durimin.

Pa droje fare, rreshteri futi ngadalë njërën dorë tek xhepi i veçantë i uniformës dhe nxori telefonin e tij celular. Formoi një numër dhe qëndroi në pritje.

Dy zyrtarët mbajtën frymën derisa ushtaraku, pasi kishte shtypur një buton të aparatit, komentoi shkurt «Nuk është i arritshëm.»

«Atëherë rreshter, a duam të nxitojmë apo jo?» u shpreh funksionari me një ton padyshim më autoritar se më parë. «Nuk mund të qëndrojmë këtu gjithë natën.»

«Shko të marrësh gjeneralin» i urdhëroi rreshteri i shëndoshë një prej ushtarëve që kishin shoqëruar të dy funksionarët.

Pas ca minutash, një burrë krejtësisht tullac, me mustaqe dhe vetulla ngjyrë gri dhe dy sy të zinj të vegjël dhe të gjallë u shfaq te pragu i portës mbrapa rreshterit. Kishte veshur uniformën me grada gjenerali por mbi supin e djathtë i mungonte një nga katër yjet e gradës. Ishte i prangosur dhe, mbrapa tij, ushtari i mëparshëm e mbante nën mbikqyrje.

Me t’i parë ata të dy, gjenerali hovi për një çast pastaj, duke e nuhatur planin, ndenji në heshtje dhe bëri një fytyrë sa më të trishtuar që të mundej.

«Faleminderit ushtar» i tha koloneli i hollë ndërkohë që nxirrte nga këllëfi i tij Berettën M9. «Tani këtë qelbësirën do ta marrim ne në dorëzim.»

Anija kozmike Theos – Plani i veprimit

«Nuk është emocionuese që të marrësh vesh se do të jemi ne të dy ata që do shpëtojnë Tokën, i dashur?» foli Elisa dhe i mori dorën kolonelit, ndërsa e vështronte me sytë e një koteleje të dashuruar.

«“I dashur”? Nuk të duket se po vrapon pak si shumë?» e qortoi Xheku me mëdyshje.

Elisa u drodh dhe vetëm kur koloneli i buzëqeshi me ëmbëlsi dhe i ledhatoi një faqe, e kuptoi se ai po bënte shaka me të. «Qelbësirë. Mos më bëj më një shaka të tillë se përndryshe do të ta tregoj unë» dhe nisi ta godiste në kraharor me të dyja duart.

«Qetësohu, qetësohu» i pëshpëriti Xheku ndërkohë që e shtrëngonte me ëmbëlsi pas vetes. «Në rregull, ishte një lojë idiote. Nuk do ta bëj më.»

Ai përqafim i papritur pati mbi profesoreshën një efekt qetësues dhe çlodhës. Ndjeu gjithë tensionin e akumuluar deri në atë moment që t’i shkrihej si dëbora në diell. Pas gjithë asaj që kishte ndodhur orët e fundit, ishte tamam ajo çka kishte nevojë. Vendosi që të lëshohej në mes të krahëve të tij dhe, duke mbyllur ngadalë sytë, mbështeti kokën në kraharorin e tij të bëshëm dhe e la veten të humbiste krejtësisht.

Azakisi, ndërkohë, kishte futur H^COM-in në atë kabinën e tij tmerrësisht shumë të ngushtë dhe po priste që, nga dylbia holografike e vendosur përpara, të mbërrinte përgjigja ndaj kërkesës për komunikim.

Mbi ekran, duke filluar nga qendra, një seri valësh shumëngjyrëshe po krijonin një efekt të ngjashëm me atë të një guri të hedhur në ujërat e qeta të një pellgu. Për një çast, dalngadalë, valët filluan të largoheshin duke ia lënë vendin fytyrës së rrudhur dhe të rrahur nga vitet të eprorit të tij I Moshuari.

«Azakis» i foli burri duke buzëqeshur lehtë, ndërkohë që ngrinte ngadalë dorën kockore në shenjë përshëndetjeje. «Çfarë mund të bëjë ky plak i shkretë për ty?»

«Ia treguam të vërtetën dy tokësorëve.»

«Veprim i guximshëm» komentoi I Moshuari, duke shtrënguar mjekrën mes gishtit të madh dhe atij tregues të dorës. «Dhe si e morën?»

«Le të themi se, pas habitjes së fillimit që ishte e natyrshme, më duket se kanë reaguar mjaft mirë.» Azakisi bëri një pauzë të shkurtër pastaj tha me një ton shumë serioz «I kemi propozuar që të përdorin toroidin për superlëngun.»

«Toroidin?» thirri interlokutori duke u ngritur në këmbë me një kërcim që do ta kishte zili edhe një fëmijë. «Por akoma nuk është testuar plotësisht. E mban mend se çfarë ndodhi herën e fundit, apo jo? Me atë mjet do të mund të krijojmë një luhatje gravitacionale të pakontrolluar dhe pastaj ekziston edhe rreziku i krijimit të një mini vrime të zezë.»

«E di, e di shumë mirë» ia ktheu Azakisi shkurtimisht. «Por nuk besoj se ka alternativa. Këtë herë, nëse nuk përdorim mjete drastike, kalimi i Kodonit, do mund të jetë fatal për tokësorët.»

«Cili është plani yt?»

«Kryqëzimi i orbitave të dy planeteve është përllogaritur të ndodhë në më pak se shtatë ditë. Do duhet që të përgatisni toroidin dhe të ma sillni këtu një ditë para.»

«Nuk ka shumë kohë, e di ti.»

«Duhet të më lësh pak kohë për pozicionimin, konfigurimin dhe proçedurën e aktivizimit.»

«Kam një parandjenjë të keqe» tha I Moshuari ndërkohë që kalonte njërën dorë midis flokëve të zbardhur.

«Petrin e kam me vete. Do të shkojë gjithçka mirë.»

«Jeni dy djem të zotë, nuk kam asnjë dyshim por bëni shumë kujdes. Ai mjet mund të shndërrohet në një armë vdekjeprurëse.»

«Përpiqu që të arrish ta kesh në kohë, për të tjerat kujdesemi ne. Mos u bëj merak.»

«Në rregull. Do të lidhem përsëri sapo të jetë gjithçka gati. Paçi fat.»

Fytyra e eprorit të tij u zhduk nga ekrani që filloi sërish të shfaqte po ato valët shumëngjyrëshe të mëparshme.

Azakisi u ngrit ngadalë nga kolltuku i parehatshëm dhe ngeli për pak me duart e mbështetura mbi sipërfaqen e panelit të vogël. Mijëra mendime i vërtiteshin në kokë dhe, ndërkohë që një drithërimë e lehtë i përshkonte shpinën, pati ndjesinë e qartë se kishin për t’u futur në një det me telashe.

«Zak» i thirri me gjallëri shoku i tij i aventurës kur e pa të shfaqej në kabinën H^COM. «Çfarë thotë plaku?»

Azakisi u shtriq pak dhe pastaj tha qetë qetë «Na dha aprovimin. Nëse gjithçka duhet të shkojë siç u planifikua, do ta kemi toroidin, ose më mirë Newarkun, një ditë përpara kryqëzimit.»

«Të shpresojmë që do ia dalim mbanë. Nuk do të jetë e lehtë të konfigurojmë atë mjet në kaq pak kohë.»

«Për çfarë bëhesh merak o miku im?» ia ktheu Azakisi duke vënë lehtë buzën në gaz. «Në supozimin më të keq do të hapim një shtrembërim kohë-hapësirë që do të thithë Tokën, Kodonin, Nibirun dhe gjithë satelitët e tjerë me vetëm një goditje.»

Dy tokësorët, që po rrinin pakëz mënjanë por që nuk u kishte shpëtuar as edhe një fjalë nga biseda, ndenjën si të ngurtësuar.

«Po çfarë po thua?» arriti vetëm të murmuriste nëpër dhëmbë Elisa ndërsa e shihte e shtangur. «Shtrembërim kohë-hapësirë? Thithje? Do doje të thoje se, nëse ky plan nuk do duhet të funksionojë, do të jemi shkaktarët e shfarosjes së popullit tonë dhe tuajit?»

«Bah, ekziston një rrezik minimal» komentoi me qetësi Azakisi.

«Një “rrezik minimal”? Dhe na e thua kështu, me këtë pamje të qetë e të kthjellët të shfaqur në fytyrë? Duhet të jesh i marrë dhe ne më shumë se ty.»

«Qetësohu zemër» ndërhyri Xheku duke e kapur nga supet dhe vështruar drejt e në sy. «Janë shumë më të zotë dhe të përgatitur se ne dhe nëse kanë vendosur të ndjekin këtë rrugë, nuk mund të bëjmë gjë tjetër veçse t’i shoqërojmë dhe t’u japim të gjithë ndihmën e mundshme.»

Profesoresha mori frymë thellë dhe pastaj tha «Duhet të ulem. Shumë emocione sot. Nëse vazhdon kështu do të lë pendët.»

Xheku e mori nën përqafim dhe e shoqëroi tek kolltuku që ishte më afër. Elisa, duke nxjerrë një rënkim të lehtë, iu hodh mbi sipër me tërë peshën e vet.

«Ndoshta e kemi ulur pak si shumë përqindjen e oksigjenit në ajër» i përshpëriti Azakisi shokut të vet.

«U përpoqa që ta bëja sa më të përshtatshme për të gjithë ne dhe të evitoja përdorimin e atyre respiratorëve të shëmtuar.»

«E di miku im, por druaj se ata po e ndjejnë sërish në mënyrë të tepruar.»

«Në rregull, po marr masa që të ndryshohet përzierja. Ne mund të përshtatemi shumë më lehtë.»

Por koloneli, dukej se nuk ia ndjente aspak dhe ishte më i gjallë se kurrë ndonjëherë. Veprimi dhe rreziku ishin buka e tij e përditshme dhe në situata të tilla ndihej jashtëzakonisht rehat. «Mirë» tha ai, ndërkohë që qëndronte pikërisht nën pamjen tredimensionale të Newark-ut, i cili ende spikaste me madhështi në mes të dhomës. «Kjo punë mund të na shpëtojë të gjithëve ose të na çojë në një shkatërrim të plotë.»

«Analizë konçize por efikase» komentoi Azakisi.

«Në këtë pikë» foli koloneli me ton serioz dhe zë të thellë «mendoj se ka ardhur momenti për të paralajmëruar pjesën tjetër të planetit për katastrofën e madhe që mund të vijë.»

«E si mendon që ta bësh?» pyeti Elisa nga kolltuku i saj. «Ngrejmë telefonin, marrim presidentin e Shteteve të Bashkuara dhe i themi: “Mirëdita president. A e dini se jemi nën shoqërinë e dy alienëve të cilët na kanë thënë se, pas pak ditësh, do të mbërrijë një planet që do të na copëtojë të gjithëve?”»

«Më e pakta që do ngjasë është që do të hyjë në gjurmë të telefonatës, do vijë të na marrë dhe do na çojë në psikiatri» ia ktheu Xheku duke vënë buzën në gaz.

«Po nuk keni një sistem të komunikimit global si është Rete-ja jonë?» e pyeti kolonelin Petri me kureshtje.

«Rete? Çfarë do të thuash?»

«Është një sistem i ndërlidhjes së përgjithshme në gjendje për të memorizuar dhe shpërndarë Dijen në nivel planetar. Ne të gjithë mund të futemi, me nivele thellësie të ndryshme, nëpërmjet një sistemi nervor N^COM i cili, që në lindje, instalohet drejt e në tru.»

«Fantastike fare» foli Elisa e habitur, pastaj vazhdoi të thoshte «në të vërtetë, edhe ne kemi një sistem të këtij lloji. E quajmë internet por që natyrisht nuk kemi arritur në nivelin tuaj.»

«Dhe nuk do ishte e mundur të përdorej “interneti” juaj për të dërguar një mesazh në gjithë planetin?» pyeti Petri me kureshtje.

«Bah, nuk është aq e thjeshtë» ia ktheu Elisa. «Do mund të vëmë informacione në sistem, të dërgojmë mesazhe grupeve të njerëzve, madje edhe të bëjmë një filmim dhe të përpiqemi ta mbrojmë sa më shumë që të jetë e mundur, por nuk do na besonte njeri dhe pastaj me siguri që nuk do të mbërrinte te asnjeri.» U mendua për ca sekonda, pastaj shtoi «Sistemi i vetëm mendoj se është akoma televizioni i dashur dhe i vjetër.»

«Televizioni?» pyeti Azakisi. Pastaj, i kthyer nga Petri, tha «A nuk do ishte ai sistemi që, si rastësisht, përdorëm për të marrë imazhet dhe filmimet ndërkohë që ishim duke ardhur për këtu?»

«Mendoj se po, Zak» dhe u shprehur kështu, iu vu punës për t’u marrë me një varg komandash në panelin qendror. Pas pak sekondash, shfaqi mbi ekranin gjigand disa nga sekuencat që i kishte regjistruar më parë. «Po flisnit për këto? »

Një numër i madh filmimesh të të gjitha llojeve nisën të shfaqeshin një pas një me shpejtësi: spote publicitare, lajme televizive, ndeshje futbolli madje edhe një film i vjetër bardh e zi me Haumphrey Bogart.

«Po ajo është Kasablanca» foli Elisa me habi. «Po ku e morët gjithë këtë material?»

«Transmetimet tuaja përhapen edhe në kozmos» iu përgjigj Petri qetë qetë. «Na u desh të punonim pak mbi sistemin tonë të marrjes por, në fund, i kapëm.»

«Dhe falë atyre» shtoi Azakisi «ne arritëm të mësonim gjuhën tuaj.»

«Edhe ndonjë tjetër padyshim më të komplikuar» komentoi me trishtim Petri. «Jam bërë gati si i marrë me gjithë ato shenja vizatimesh.»

«Sidoqoftë» ndërhyri koloneli duke i rënë shkurt «është pikërisht ajo për të cilën po flisnim, por besoj se as kjo nuk është zgjidhja më e mirë.»

«Më fal Xhek» ndërhyri Elisa. «Nuk mendon se është rasti për të njoftuar, para së gjithash, eprorët e tu në ELSAD? Fundja, nëse nuk e kam kuptuar keq, në krye të kësaj organizate është pikërisht presidenti i Shteteve të Bashkuara, apo e kam gabim?»

«E ti si i di gjithë këto gjëra?» e kundërshtoi koloneli me habi.

«Eeh, edhe unë kam burimet e mia» tha Elisa duke shmangur, me gjest të shkujdesur, një tufë flokësh që i binte mbi faqen e djathtë.

«Kështu bëjnë gratë edhe nga ju?» pyeti Xheku, i drejtuar nga të dy alienët, që po vështronin skenën me një pamje të habitur.

«Gratë janë njëlloj kudo në gjithë universin, i dashur» iu përgjigj Azakisi duke vënë buzën në gaz.

«Sidoqoftë» vazhdoi koloneli pas batutës me spec «mendoj se ti ke plotësisht të drejtë. Duhet një institucion serioz dhe me kredibilitet për të përhapur një lajm kaq të rëndë dhe tronditës. Jam vetëm pak i merakosur përsa i përket infiltrimeve të jashtme që kanë përfshirë gjeneralin Kembëll dhe dy tipat që na sulmuan. Në fakt, ishte tamam gjenerali eprori im direkt po, siç shihet, duket se është një i korruptuar dhe tradhtar.»

«Kështu që si përfundim, telefonata për të cilën po flisnim më parë do të duhet që ta bëjmë vërtet?» ia ktheu profesoresha.

«Edhe pse duket absurde, ndoshta është tamam zgjidhja e vetme.»

₺130,28
Yaş sınırı:
0+
Litres'teki yayın tarihi:
16 mayıs 2019
Hacim:
330 s.
ISBN:
9788873042549
Tercüman:
Telif hakkı:
Tektime S.r.l.s.
İndirme biçimi:

Bu kitabı okuyanlar şunları da okudu