Kitabı oku: «Aslında Her Şey Yolunda»

Duygu Terim

1982’de Ankara’da doğdu. Gazi Üniversitesi Uluslararası İlişkiler Bölümü’nden mezun oldu. Uzun süre finans sektöründe çalıştı. Halen Ankara’da yaşıyor. Öyküleri Notos, Trendeki Yabancı, Oggito gibi mecralarda yayımlandı.

Beni yeniden doğuran oğlum Harun Çağan’a,

Varlığıyla güç veren Burak’a.

Hayatın en hoş yanı hoş hikâyeler uydurup hoş hikâyeler dinlemek değil mi?

Orhan Pamuk, Beyaz Kale

Kocamın Güneşi Terazi Burcunda

Dolunayın etkilerini hafifletmek için yüz sekiz kez tekrar etmem gerekiyor. Om chandraya namaha. Hecelerin yaydığı titreşimleri önce dudaklarımda sonra organlarımda hissetmeliyim. Mümkünse gözlerimi kapamalı ve sese odaklanmalıyım. Ay’ın yarattığı duygu karışıklıklarını atlatmamı, dengeye gelmemi sağlayacak.

Uzun süredir negatif enerjiye maruz kalıyorum, hem oğlum için endişeliyim hem de… on ikinci evimdeki Satürn’ün Neptün’le yaptığı kare açı… beni iyice insanlardan uzaklaştırdı, kafam allak bullak. İç dünyama döndüm. Kurtulmak için kendimle hesaplaşmam, geçmişe veda etmem gerek. Erteledikçe geçmiş hayatımdan getirdiğim kaçış karması beni iyice aşağı çekiyor. Hak ettim. Her şeyin suçlusu benim. Doğum haritasının kusursuzluğu onun suçu olamaz. Yaktığım adaçayı elimde, mantrayı tekrar ederken yatak odasından başlayıp bütün odaları gezdim.

Arkası örümcek ağına benzeyen mavi beyaz tarot destesini kitaplıktan aldım, karıştırdım. Üç kart seçtim, benim, onun ve kocam için. Ters çevirdiğim kartlara dokunup tek tek enerjilerini hissetmeye çalıştım. İlk seçtiğim kocamınki, Kılıç Yedilisi. Onun için destedeki en anlamlı kart. Kılıçların ikisi toprağa saplı, beşini elinde tutuyor. Uzak mesafeden bile olsa kılıçlarını saplamaya hazır.

Onun için seçtiğim ikinci kartı önüme alıp sağ elimi üstüne sol elimi kalbime koydum. On yaşındaydık, henüz yatılı okul sınavlarına girmemiştik. Urla’da her gün okul dönüşünde aynı bağa dalardık. Bu defa yakalanmıştık. Tarla sahibi kadının attığı taş bacağıma isabet etmiş, yere düşmüştüm. Geri dönmeye mecbur değildi. Dönerse ikimiz de yakalanırdık ama döndü. Bir yandan bana doğru koşuyor beri yandan yerden topladığı taşları kadına fırlatıyordu. “Ne olmuş be iki dal üzüm yediysek. Cimri kadın. Paylaşmayı bilmez misin sen!” O günden sonra birbirimize söz vermiştik. “Anca beraber, kanca beraber.” Sol ellerimiz kalplerimizin üstünde, sağ ellerimiz makine dişlileri gibi kenetlenmişken. “Ölüm bizi ayırana dek.” Avuçlarımızdaki yaprakları birbirine sürttük, tükürüklerimizle ıslattık. O koluna Nesrin yazdı, ben Tuba.

Elimi kartın üstünden kaldırdım. İki kulenin arasında, elleri arkalarında kenetlenmiş kadınlar gözyaşından şifalanmak için Ay’a bakıyor. Ay kartı. Dünyanın her yerinde, her yorumcuya göre aldatma demek. Başka ne bekliyordum ki.

Sıkıntı içimden taştı, evi doldurdu. Camları kırıp geçecek, sokaklardan caddelere önüne kattığı canlı cansız ne varsa bir çamur yığınına bırakmak üzere sürükleyecek. Her şeyi biliyorum. Maalesef harekete geçemiyorum. Güneş taşı kolyemi terli boynumdan çıkarıp bileğime sardım. Nabzımın üstüne. Bir göz kırpışı süresince sahneler geçti gözümün önünden. Kol kola alışveriş merkezinden çıkıyorlar. Kocamın huzursuz tarçın kokusuna zıt, beline kadar uzattığı dalgalı saçlarından gelen uçuş uçuş vanilya kokusu. Adım attıkça dans ediyor adeta. Bedeni her an partnerinin kolları arasında doksan derece geriye sarkmaya hazır, vals yapan bir kadın gibi esnek. Benim adımlarımsa Flamenko yapan bir kadınınkine benziyor, aceleci, öfkeli.

“Hayda, senin dersin yok muydu Nesrin? Nereden çıktın sen? Biz de Onur’la sana doğum günü hediyesi bakıyorduk. Tüh yakalandık.” Güldü. Bu onları ilk kez beraber görüşümdü.

“Her şeyi berbat ettin ya. Sana sürpriz yapacaktık.”

İnanmıştım. Yedinci evimi kesen terazi burcuma güveniyordum. Evliliğim sağlam temeller üzerine kuruluydu. Farklıydık ama birbirimizi tamamlıyorduk. Dengeli bir ilişkimiz vardı. Sürprizi bozduğum için neredeyse onlardan özür dileyecektim.

Astroloğumun da Ay’ı balıkta. Spiritüel dünyayla kurduğu bağ, aramızdaki bağ, doğum haritalarımızdaki benzerlik yüzünden. Telefonun çalışını duyduğumda onun aradığını biliyordum. Kendi kartımı açmadan bıraktım.

“Rüyamda gördüm sizi. Kış desem değil, güz desem daha soğuk. Dağ başı, ıpıssız bir yer. Uğultu, fırtına, koşturan yabani hayvanlar arasında sizi gördüm Mert’le. Kocana bakınıyorum, yok. Oğlunla yanan evden çıkıyorsunuz el ele.”

Telefonu masanın üstüne koyup hoparlörü açtım. Ondan gelecek kehaneti bekliyordum. Gözlerimi kapadım.

“Alevler bir canavarın elleri gibi size uzanıyor, kaçıyorsunuz. Bir daha ellerini uzatıyor, yine kaçıyorsunuz. Oh diyorum, neyse kurtuldular. Bir ferahlık kaplıyor içimi. Sonra koca bir ormanda yürümeye başlıyorsunuz. Önünüzden ağaçlar tek tek çekiliyor, ayaklarınızın altında bulutlar. Bir bulutun ucundan yere düşecek gibi olduğunuzda hemen öbürü yetişiyor. Buluttan buluta zıplayarak ilerliyorsunuz. Öyle karışık bir şey. İyi misiniz?”

Biliyordu. İyi olmadığımı, sona yaklaştığımızı. “Kocana sahip ol,” demişti iki yıl önce. “Hep beklemediğimiz anlarda ummadığımız kişilerden… Oğlana da dikkat et, ateş elementi yüksek. Kazaya belaya açık olur.”

Musluğu açıp sigaramı söndürdüm, havlu kâğıda sarıp tezgâhtaki plastik çöp kutusuna attım. “Bizim gibi sezgileri güçlü insanlar enerjileri hissedebilir,” demişti astroloğum. Kulaklarımı kapamam işe yaramadı. Mutfak masasında duran bulmaca gözüme çarptı. Yukarıdan aşağıya dört harf. Orkestralardaki en kalın sesli üflemeli bakır çalgı. Tuba. Boşluğu doldurdum.

Kızamazdım ona. Tek arkadaşımdı, en yakın arkadaşımdı. İlkokulda kalemlerimizi, ortaokulda kopyalarımızı, lisede ilk aşkın gözyaşlarını, üniversitede Winamp şarkılarımızı paylaşmıştık. Şimdi de kocamı paylaşıyorduk.

Onunla arkadaşlığımız dışarıdan tuhaf karşılanırdı. Ben saklanmayı seçmişken o kendini uluorta göstermekten çekinmezdi. Ortaokulda gömleğinin üstten iki düğmesi açık tek kızdı. Erken büyüyen memelerinin arasındaki çizgi içeride neler olabileceğine ilişkin hem bir gizem hem bir vaat taşırdı. Erkeklerle ilişkilerindeki rahatlığı onu çekici kılıyordu. Venüs’ün güçlü enerjisiyle donatılması kendi suçu değildi.

Bütün camların kapalı olduğundan emin olduktan sonra balkon kapısının altındaki beyaz havluyu düzeltip tekrar yerine koydum. Uğuldayan rüzgârın sesi kesilmedi. Mert’in odasını dinledim, ses oradan da gelmiyordu.

Ortaparmağımdaki nasırı başparmağımla okşadım, hayatım boyunca severek yaptığım en önemli şeyin izi. Okuduğum kitapların sevdiğim bölümlerinin altını çizmek, dizeler ve alıntılarla defterleri doldurmak astrolojiyle tanışmadan önce beni ben yapan şeydi.

Kitaplar sayesinde kendime saklanacak bir yer bulmuştum, iki araştırma görevlisiyle paylaştığım odadaki küçük masamı. Doktora tezine kadar idare etmiştim ama iş yeterlilik sınavına gelince o kadar da yeterli olmadığımı fark ettiler.

Jüri çıkışında beni bekliyorlardı. Asık suratımı görünce ikisinin adına kocam konuştu. “Dedik sana, daha sıradan, daha kolay bir konu bul diye. Dinlemedin ki. Neydi o? Ses ve anlam ilişkilerinin…”

“Sözcüklerin oluşma sürecinde seslerin etkileri,” diye tamamladım.

“Adı önemli değil de içerik biraz alan dışı gibi gelmişti bana da,” dedi Tuba.

Tez konumu düşünmek kolay, anlatmak zordu. Ama asıl sorun ilerletilmiş haritamda, kariyer evimde beliren Şiron’du. On beş gün boyunca orada kalacaktı. Savunmamın tarihini değiştirebilseydim böyle olmazdı.

Tekrar anlatmaya çalıştım. “Bazı sözcükler anlamlarıyla uyumlu harflerden oluşur. Yorgunum mesela. O ve u sesleri içine kapanmayı, çaresizlikten ellerini açmış Allah’a dua eden bir kadını hatırlatmıyor mu? Sondaki m sesi de çaresizliği. Sözcüğün kendisi mahpus birinin çaresizliğiyle baş başa bırakıyor insanı. Sembollerin çağrıştırdığı kavramları bir ben mi görüyorum allah aşkına?”

Ağlarken gülerken, yenilirken yenerken, Onur’la tanıştığımızda, evlendiğimizde, doğumda hastane odasında… onun içinde olmadığı tek anım yoktu. Ne zaman düşsem onun elini aradım, onun düştüğünü hiç hatırlamıyorum. Hep popülerdi, hep aranan insandı, her zaman meşguldü ama benim için zaman yaratırdı.

Her şey doğumdan sonra değişmeye başladı. Ben lohusalıkla, Mert’in sorunlarıyla uğraşırken ikisini birbirine itmiş olmalıyım, bilmiyorum. Belki de babasını küçük yaşta kaybeden kadınların baba olan erkeklere çekilmesi gibi basit bir şey yaşadıkları. Bunların hepsi birer ihtimal, kesin olansa Tuba’nın her zaman en iyisine sahip olduğu ve kocamın seçenekler içinde en iyisi olmadığı.

Bu kadar sessizlik hayra alamet sayılmazdı. Kapı aralığından izlemeye başladım. Mert’in gözleri akvaryumdaki Axel¹ ve aynadaki kendi görüntüsü arasında gidip geliyor. Axel de yerleştiği çukura sığamamış iki bilye gibi görünen pörtlek gözleriyle Mert’e bakıyor. Başının yanından çıkan pembe yüzgeçleri ve sürekli gülümser görünen yüzüyle sevimli görünüyor. Mert Axel’in yüzündeki gülümsemeyi taklit etmeye çalıştı. İki eliyle dudak kenarlarını tutup yukarı kaldırdı. Yanakları tombullaştı ama Axel gibi gülümseyemedi. Memnuniyetsizliğini belli eden bir hırıltı çıkardı.

Kapıda beklediğimi fark etti. Gözleri yerde, başıyla mutfağı işaret etti. Ocakta kaynayan çaydanlığı unutmuştum. Üç kere sağ işaretparmağını salladı. Aynı parmağıyla kulağını tıkadı. Sesten korkmuştu. “Rahatsız mı oldun oğlum? Hemen kapıyorum altını.”

Astroloğumu Mert doğmadan önce tanısaydım ne yapardım bilmiyorum. İlk kez doğum haritama baktığında, “Sizin çocuğunuz,” deyip beklemişti, “farklı enerjilere sahip olabilir.” İki yaşına gelmeden otizm teşhisi konduğunu anlattım. “Onu kastetmedim,” dedi. “Sosyal alanda eksik kalabilir ama ruhsal alanda ileri, içgörüsü kuvvetli, özel bir ruh. Hem de ateş elementi yüksek. Bu da ani ve yıkıcı davranışlara neden olur. Suyla temas etmesini sağlayın, iyi gelecektir.” Evde göz teması kurduğu tek canlının bir semender olduğunu, belki kendisini bir semender ya da Axel’i bir insan gibi görerek ilişki kurduğunu anlatmadım. Bunlar detaylardı ve benim haritamda başak etkisi yok denecek kadar azdı.

Mutfağa dönüp çaydanlığı ocaktan aldım. Masanın üstünde kendim için seçtiğim kapalı kartı gördüm. Sandalyeye oturup birkaç kez tekrarladım. Om chandraya namaha. Kartı masanın ucuna doğru çektim, resmin kabartmasına dokununca ne olduğunu anladım. Hislerim doğruydu, bugün doğru gündü. Asılmış Adam kartını seçmiştim. Yeni bir başlangıç demekti, vazgeçmek, daha iyisi için kurban vermek.

Tuba’ya onu akşam yemeğine beklediğimizi, en sevdiği yemekleri yapmak için mutfakta olduğumu yazdım. Kesme tahtasının üstündeki bıçağı, yanındaki küçük küçük doğranmış havuçları ve patatesleri gösteren fotoğrafı dumanı tüten tabak emojisiyle yolladım.

Kapıda onları yan yana gördüğümde birbirlerine yakıştıklarını düşüneceğimi hayal bile edemezdim. Sanki ikisi bir çiftti, bekâr olan bendim ve evime misafir gelmişlerdi. Benimle selamlaştıktan sonra Mert’in odasına gittiler. Koridorda yürürken arkalarından baktım. Bedenleri birbirine dokunabilmek için fırsat kolluyordu.

Mert üstünde Axel’in fotoğraf baskısı olan tişörtüyle akvaryumun önünde oturmuş, ileri geri sallanıyordu. Geldiklerini görünce gün boyu uğraştığı resim kâğıdını Tuba’ya uzattı. Resimde semender kafalı bir çocuk figürü vardı. Çocuğun sağ tarafı insana, sol tarafı semendere benziyordu. Bu ürkütücü resimden almam gereken mesajın ne olduğuna emin olamadım. Hemen astroloğuma durumu anlatan bir mesaj yazdım ve sofrayı hazırlamak üzere mutfağa geçtim. Kısa süre sonra onlar da geldi. Tabakların, çatal kaşıkların sesi, alyansımın bardaklara dokunduğunda çıkardığı yankılı ince ses Bizim Aile filminin müziğini hatırlattı. Biz de akşam yemeği için salondaki büyük masaya neşeyle tabak çanağı taşıyan o karakterlere benziyorduk. İçimizden biri hayatımızı mahvetmişti ama adeta dans ederek sofra kuruyorduk.

Tuba onun için hazırladığım minestrone çorbasını içtikten sonra, “Nasıl bu kadar güzel yapıyorsun anlamıyorum,” dedi. “Ben yapınca seninki gibi olmuyor. Öyle değil mi Onur? Arkadaşımı bu konuda tek geçerim.”

Şimdi beynimin kıvrımlarından itinayla toplayıp küçük kare parçalar haline getirdiğim Tuba’yla olan bütün anıları minestrone çorbasına katıyorum. Patates, havuç, kabak, kereviz sapı, pırasa, soğan… Yatılıdaki hafta sonu izinlerimiz ve Atlas Sineması, üniversite şenliklerinde öpüştüğüm çocuk ve Tuba’nın üstüme kusması, lüks restoranın tuvaletinde sevişirken bastığımız çift, ben doğum sancısı çekerken ettiğimiz küfürler… Hepsini koyduğum çuvalı evin ortasında yakma hayali. Ya da sadece, “Aranızdaki her şeyi biliyorum” deyip yüzlerine tükürmek, ikisini de evimden ve hayatımdan kovmak. Hayal sözcüğündeki l sesinin yumuşaklığı, uçuculuğu ve kâbus sözcüğündeki u ve s seslerinin insanın göğsüne oturan ağırlığı, kovmak sözcüğünün kısa ve net tavrı.

Konuşulan hiçbir şeyi dinlemiyordum. Bir yandan mesajıma cevap geldi mi diye telefonuma bakıyor, öbür yandan axolotl videoları izleyen Mert’i kontrol ediyordum. Şuna benzer şeyler duydum. “Anayurdu Meksika olan axolotl’ların nesli tükenmek üzeredir. Küresel ısınma ve biliminsanlarının deneyleri nedeniyle. Kendilerine hayran bıraktıran özellikleri, herhangi bir organı koptuğunda ya da hasar aldığında hızla yenisini oluşturma yetenekleridir. Yeniden oluşan organ önceki gibi mükemmel çalışır. DNA’larının bu dünyaya ait olmadığı bile düşünülmektedir.”

Doğum haritalarındaki uyumlu ve uyumsuz gezegenleri düşünürken mi olmuştu, yoksa Tuba yirmi birinci yaş günümde yeni tanıştığım adamın evine gitmek için ondan nasıl izin almaya çalıştığımı anlatırken mi bilmiyorum. Mert acı içinde çığlıklar atarak salonla odası arasında koşmaya başladı. Onu kucakladığımda bir kanlar içindeki ellerine bir bana baktı. Evet, ilk kez benimle göz teması kurdu.

Hastaneden üç kişi döndük. Ben, kocam ve oğlum. Üç eksiğimiz vardı. Tuba, Axel ve oğlumun sol işaretparmağının tırnaktan ilk boğuma kadar olan bölümü. Birtakım kararlar aldım, pek çoğunu uygulamayacağım kararlar. Tekrar Akademi’ye dönmeli, kurşun döktürmeli, evi sirkeli suyla temizlemeliyim. Telefonumdaki hızlı aramalara Tuba’nın yerine astroloğumun telefonunu kaydetmeliyim.

Muntazam Çizgi

Evlendiklerinden iki yıl, hastaneden eli kolu boş çıkmalarından dört ay sonraydı. Taksici aşık taşlarıyla döşeli yokuşu işaret etti. “Bundan sonrasını yürümeniz gerek.” Gün yeni ışımıştı. Ortalık tenhaydı. Sokak köpekleri dükkânların önünde, yazın yorgunluğunu üstünden atamamış kasaba incecik yatak örtülerinin altında sonbahar uykusunda.

Bavulunun taşlara takılmasına aldırmadan yürüdü. Haftanın son iki gününde izin almış, dört günlük bir kaçış planı yapmıştı. Mutluydu. Olmalıydı. İçindeki boşluğu doldurmalı, kendisini tamir edip öyle dönmeliydi. Uçağa bindiğinden beri kendisine hatırlatıyor. Bunun için yüzlerce kilometre geldi. İşten biraz erken çıkıp eve kocasından önce gitse, cam demlikte demlediği papatya çayını uzun yemek masasında tek başına içse acısını hafifletmeye yetmez miydi? Yetmezdi. Aklında teselli cümleleri. Bir daha denersiniz, gençsiniz.

Altın renkli kapı koluna bütün gücüyle bastırdı. Yarısı cam kapı açıldı, sarı akrilik ipin ucundaki nazar boncuğu ve küçük zil birbirine çarparak neşeli bir ses çıkardı. Danışmada uyuklayan, saçları ortadan ikiye ayrılmış yüzü sivilceli genç uyandı.

“Buyurun, hoş geldiniz.”

“Hoş bulduk. Rezervasyonum vardı benim. Aslı Şahin Köroğlu.” Kimliğini uzattı. Tahsin defterde ismini bulmaya çalışıyor. Duvarda asılı düş kapanındaki kuş tüylerinin yarısı dökülmüş. Aslı’nın gözleri yeşil kadife koltuklarda. Çoğunun kolçakları ve oturma yerleri eskimiş, aradan süngerleri görünüyor. Bazılarının üstüne koltuk şalları atılmış.

“Buyurun Aslı Hanım, iki yüz beş numaralı oda. Ben size eşlik edeyim.”

Bavul şimdi Tahsin’in elinde. Belli ki ona ağır gelmiyor. Tekerlekler halı zeminde boğuk sesler çıkarıyor. Odaya doğru onun arkasından yürürken, erken evlensem bu yaşta çocuğum olurdu, diye düşündü. Tahsin sözlüye kalkmış bir öğrenciden farksız heyecanla anlatıyor. “Otelimiz ikisi süit oda olmak üzere toplam on iki odalı küçük bir oteldir. Sizi süit odamızda misafir edeceğiz. Deniz manzaralı harika bir balkonunuz var.” Koridorda ilerlerken pencerenin yanında durdu, aşağıdaki avluyu işaret etti. “Kahvaltılarımız sekiz ile on bir arasında, bahçede servis ediyoruz.” Saatine baktı, “Kahvaltı birazdan hazır olur,” dedi.

Koridorun sonundaki kapının önünde durdular. Tahsin kapıyı açıp anahtarı elektrik düğmesinin yanındaki boşluğa yerleştirdi. Banyoyla odanın ışığı aynı anda yandı. Televizyonun nasıl çalıştığını, sürekli takılan balkon kapısının nasıl açılıp kapandığını gösterdi. “İyi dinlenmeler,” deyip odadan çıktı.

Aslı balayı tatillerini hatırladı. Lüks otel odasına bavullarını taşıyan görevliden ütü istemişti. Önce kocasınınkileri sonra kendi kıyafetlerini tek tek çıkardı, askıya asmadan hepsini ütüledi. Babasının gömlekleri gibi oldu kocasının tişörtleri de. Omuzdan kol boyunca devam eden muntazam ince bir çizgi. Evde de devam etmişti saatler süren düz çizgi yapma uğraşı. Yaz sıcağında, kuru kışta her zaman. Hadi gömlekler neyse. Çift çizgi yapmadan kumaş pantolonları ütülemeyi beceremeyince kuru temizlemeciye abone olmuştu, altmış beş numara. “Alo merhaba, ben altmış beş numara. Üç gömlek beş pantolonumuz var. Eve birini gönderebilir misiniz?” Kapı çalınınca hırkasının önünü açtı. Keşke sorsalardı, “Kaç aylık? Maşallah. Allah bağışlasın. Sağlıkla kucağınıza almak nasip olsun inşallah.” Hiç olmadı. “Teşekkürler, iyi günler.” Hepsi bu. Şeffaf kılıf içinde kıyafetler geldiğinde önce kılıfı çıkarıyordu, sonra numaranın yazılı olduğu etiketleri. Birkaç defa unuttu, o olaydan sonra da çıkarmaktan vazgeçti.

Bavul Tahsin’in koyduğu yerde duruyor. Balkona çıktı. İki sandalyeyle küçük bir masa var. Oturup ayaklarını balkon korkuluğuna dayadı. Yazlıkların arasından görünen denizi izledi bir süre. Gözlerini kapadı, uzaktaki denizin kokusunu hissedip gücünü yeniden toplamaya çalıştı. Ameliyat odasının soğukluğu, anestezi etkisini göstermeden önce son gördüğü duvardaki saat, 09.32. Odasına çıkarıldıktan sonra yan odalardan duyduğu bebek ağlamaları, komşu oda kapılarındaki süsler… Aklına gelen düşünceleri kovalayamadı. Burnuna dolan zeytinyağı kokusuyla kendine geldi, kahvaltı için aşağı indi.

Dört kişilik masalar bahçenin ortasında, ağzından su akan bir melek heykelinin çevresinde. Duvara dayalı iki kişilik masalardan birine oturdu. Ayak bileklerinde biten beyaz keten elbisesinin en üstteki düğmesini açtı. Geniş kumaşı bacaklarının arasına alıp bacak bacak üstüne attı. Ameliyat yerinin ince sızısını hissetti. Siyah kıyafetli çalışanlar masaların arasında mekik dokuyor. İri bir kadın vücuduna benzeyen sürahilere su dolduruldu, sandalyeler düzeltildi, çatal bıçaklar masalara yerleştirildi. Bakımsızlıktan rengini kaybetmiş, çaresizce sonbahar yağmurlarını bekleyen çimlerin sararmış görüntüsüne rağmen kendisini o an iyi hissetti.

Bembeyaz masa örtüleri, kahvaltılıklar, kızarmış hamurun huzurlu sıcak kokusu. Üstünde reçellerin olduğu masa örtüsü kirlenmiş, biraz çilek biraz da incir reçeli. Küçük kavanozlarda bergamot reçelleri. Aslı İstanbul’a dönerken tatilinin kokusunu hatırlamak için kalan bergamot reçellerinin hepsini satın alacak.

Onları ilk kez burada gördü. Oğlan babasının küçük parçalara ayırıp tabağına koyduğu beyaz peyniri yerken, babası ona çilek reçeli getirmek için ayağa kalktığında. Çocuğun tabağında kenarı ayrılmış iki ekmek dilimi var, belli ki o da benim gibi içini seviyor, diye düşündü. Babası gelince reçelli ekmeği ağzına tıkacak. Şimdi bacaklarını sabırsızca sallıyor, babasını izliyor.

Son zamanlarda pek iştahı yok, birkaç lokma atıştırıp odasına çıktı. Bavulunu yine açmadı. Deniz çantasından çıkardığı mayosunu giydi. İçine kitabını ve oda anahtarını koyduğu havlusu kolunun altında odadan çıktı. Acele etmeden, yol tarifi almadan yürüdü. Kasaba meydanındaki kahvehanenin çırağı kaldırımları suluyor, yanındaki bakkal içi plastik deniz eşyalarıyla dolu rafları dükkânın içine taşıyordu. Yabancı olmasına rağmen kimsenin onu fark etmemesi hoşuna gitti.

Yazlıklar boşalmış. Uzun yaz gecelerinin vazgeçilmezi bahçe masaları şimdi kollukları, deniz oyuncaklarını, şişme yatakları yağmurdan koruyor. Hepsi bir kenara üst üste yığılmış. Tabaklara dalıp çıkan çatal kaşık seslerinin yerini hafifçe sertleşen rüzgârda kımıldayan yaprak sesleri almış.

Çakıllı yollardan geçerek sahile ulaştı. Parmak arası terliğini deniz kenarına bıraktı, topu topu iki yüz adımlık koyda iki tur attı. Etrafta kimse yok. Kuma serdiği havlusuna uzandı. Derin nefesler aldı, yavaşça verdi. Özgürce denize giren sokak köpeklerinin silkinmelerini, güneşte kurumalarını izledi.

Aylardır okumadığı kitabını eline aldı. Ayraç olarak kullandığı soluk renkli ultrason çıktısını kitabın rastgele bir sayfasına koydu. Gözlerini satırlar arasında kaydırdı, okuyamadı. “Burnu anneye benziyor galiba,” demişti doktor gülümseyerek. Kemerli burnundan aldığı yarım nefes ciğerlerine dolamadı, hâlâ süt sancısı çeken meme uçları acıdı. Kocasının yüzünü hatırladı, son umudunu kaybetmiş, hayal kırıklığının ağırlığıyla küçülen gözlerini.

Altıncı ya da yedinci ayda tekmelerini hissedecekti. “Bak bak,” deyip kocasının elini karnına götürecekti. “Konuş onunla, sesini duysun ki karnımdayken sana da alışsın.” El ele tutuşup parka gideceklerdi. Yeni yürümeye başladığında hırkasının kapüşonundan tutacak, tökezlese bile düşmesine izin vermeyecekti. Hop oldun, aferin sana bak kendi başına üç adım attın, diyecekti.

Çocuklarını kaybettikten sonra iyice uzaklaştılar birbirlerinden. İkisinin de, beni anlamıyorsun, dediği konuşmalar bile yapılmıyordu. Aslı’da sevdiklerini kaybetmiş insanların hâlâ yaşadıkları için duydukları utanç duygusu, toprağa çekilme ağrısı, kocasında yas sürecinin ne zaman biteceğine dair sabırsızlık. İçinden bir parçayı mezara koymuş gibi değildi, bütün varlığını kaybetmişti.

Aslı deniz kenarındayken, baba oğul bahçeye sonradan eklendiği belli küçük havuza indi. Babası çocuğun ince kollarına kollukları takmak için uğraşıyor. Neşeli olduklarını söylemek zor. Daha çok tatilde yapılması gerekenler listesinde yer alan maddeleri uyguluyor gibiler.

Havuzdan çıktıktan sonra bir süre şezlongda uzandılar. Çocuk babasının bacakları arasında, havluya sarılı. Öğle güneşiyle içleri sıcacık. Çantadan çıkardığı küçük kavanozdaki meyve püresini yedirdi babası. Birkaç kez daha havuza girdikten sonra öğle uykusu için odaya çıktılar, baba balkonda sigara içmenin kısa mutluluğunu yaşadı.

Aslı denize girmeden aynı yolu yürüyerek otele döndü. Suyu izlemeyi yüzmeye tercih ederdi. İçinde hep bir tedirginlik olduğundan belki, ya ayağımın değmediği yere sürüklenirsem.

Akşam yemeğine çok vardı. Kırış kırış olmuş keten elbisesini çıkardı, sandalyenin üstüne attı. Sabun kokulu yorganı burnuna kadar çekti, aylardır unuttuğu uykudaki huzur vücudunu sardı. Şehirde, kocasının yanında bıraktıklarını sabun kokusu alıp götürmüştü sanki.

Uyandığında mı duydu ızgarada cızırdayan balığın sesini, yoksa o sese mi uyandı anlayamadı. Geç kalma endişesiyle saatine baktı, şikâyet eden bir of çıktı ağzından. Kol saatini makyaj masasında ters duran telefonunun üstüne bıraktı. O sırada telefonu titriyordu. Yüzünü buruşturarak baktı. Eşim yazıyor, başında ve sonunda birer kalp. “Buldumcuk oldun, ondan olmasın,” demişti. “Bak fazla heveslenme, kendine nazar değdireceksin.” Sekizinci haftada hamile pantolonlarına geçmişti. “Demek iç karnım geniş, dış karnım dar. Ne yapayım pantolonlarım sıkıyor.” Çatlakları için aktarları dolaşmış, koklayarak, son kullanma tarihlerini sorarak seçmişti hepsini: kakao yağı, çay ağacı yağı, badem yağı ve erken hasat zeytinyağından beşer mililitre. “Elinizin içinde ısıtarak süreceksiniz. Önce kırmızılaşacak çatlaklarınız, morarmadan önlem alın, yoksa kalıcı hale gelir.” Telefondaki kırmızı simgeyi yukarı kaydırdı.

Çıplak vücudunu izledi aynada. Hâlâ hafif şiş karnına dokundu. Aynada kendisini böyle seyretmeyeli ne kadar olmuştu? İnternette hamile kadınların bedenlerine küsmesiyle ilgili bir şeyler okumuş, anlam verememişti. Dünyaya bir hayat armağan edecekti, az şey miydi? Ama şimdi. Şu işe yaramaz sarkık çatlak dolu karnı. Vücudundan nefret etmek onun hakkıydı, doğum yapanların değil. Bavulundan kırmızı robalı jarse elbisesini çıkarıp giydi. Kumaşın üstünde elini kaydırdı. Anahtarı bulunduğu boşluktan çekti, odadan çıktı.

Sabah görmediği iki çift daha var. Biri bahçenin başında öteki sonunda oturan ileri yaşlı bir çiftle yeni evli oldukları anlaşılan genç bir çift. Tatilde olmanın mutluluğu hareketlerindeki yavaşlıktan, nemli saçlarından, pembeleşmiş yüzlerinden belli.

Babasının elinden kurtulmuş koşarak gelen çocuğu gördü önce. Sandalye kapmaca oynarmış gibi ilk gördüğü boş sandalyeye oturdu, yanına. Babası Aslı’ya gülümsedi. Tişörtleri ütüsüz, çocuğun üstünde sabahki çilek reçelinden bir pembelik. Babası çocuğun elinden tuttu, arkasındaki masaya geçtiler. Adamla Aslı sırt sırta vermiş oturuyor şimdi.

Çocuk ızgara balığın yanındaki patates kızartmasını yiyor önce. Babası bir cerrah titizliğiyle kılçıkları ayıklıyor, balık parçalarını yediriyor. “Sadece patates kızartmasıyla karnını doyuramazsın. Bak balığını bitir, söz ben sana patates kızartması getireceğim.”

“İşinize karışmak istemem ama,” dedi Aslı, “yakışıklı balığını bitirsin benim patatesimi de ona vereyim. Dokunmadım bile. Olur mu yakışıklı?”

Çocuk Aslı’nın işaret ettiği tabağa baktı. “Bunun kenayına petçap da sıkayız. Diğ mi babaa?” Adam, “Servise geç kaldık galiba, başka kızartma da kalmamış. Çok teşekkür ederiz,” deyip tabağı aldı.

Aslı’nın gözleri çocukta. Neşeyle bahçede koşturuyor, arada babasının yanına gelip gördüğü böcekleri anlatıyor. “Biy, iki, uç tane şaydım baba.” Çocuk her geldiğinde babası bir parça ekmek, bir lokma balık veriyor.

Yemekten sonra Aslı sandalyesini duvara dayadı. Adamın elleri çocuğun ıslak saçları arasında dolaşıyor. Babasının ona dalmayı öğrettiğini hayal etti. Kafasını iyice içine çekmesini, sonra derin bir nefes alıp tutmasını, ya da bu sırayla değil tersini. Oğlu suda ilerleyebilsin diye onu poposundan itiyor. Çocuk birkaç saniye sonra suyun yüzeyine çıktığında oraya kadar yüzdüğü için mutlu.

Aslı çocuğa göz kırptı. Çocuk gözlerini ondan kaçırmadı. Diliyle ağzının kenarındaki ketçabı yalıyordu. Göz kırpmaya çalışırken fark etti, kıvrık kirpikleri babasınınkiyle aynı.

“Sizi rahatsız etmedik umarım.”

“Aksine, sizi izlemek çok keyifli,” dedi Aslı.

“Annemiz uzun bir seyahate çıktı, biz de erkek erkeğe tatil yapalım dedik, değil mi oğlum?” Havadan sudan, otelden birkaç laf daha.

İkisi de ev şarabı sipariş etmiş yavaş yavaş içiyorlar, üzümün keskin tadını iyice hissederek. Çocuk Aslı’ya bugün havuzda neler yaptığını, yarın neler yapacağını anlattı. Elinden tutup onu böcekleri gördüğü yere götürdü. Adamla Aslı arasındaki yabancılığın gerilimi çocuğun varlığıyla buharlaştı.

Garsonun yanlarına gelmesiyle fark ettiler, masalar boşalmış, bahçede yalnız onlar var. “Başka bir arzunuz yoksa servisimiz kapanıyor.”

Babası çocuğun sağa sola saçılmış oyuncaklarını toplarken Aslı ayağa kalktı, bacakları titriyor, ağzı kupkuru. Cesareti şaraptan, ortadaki dört kişilik masayı işaret etti. “Çaylarımızı şu masada içelim mi? Sanırım buraya sığamayacağız.”