Kitabı oku: «Ихлас тойгылар / Искренние чувства», sayfa 2

Якты ханым

 
Гел шатлыктан әллә торамы соң
Тормышыгыз, һәрбер көнегез?
Ничә күрсәм, тулган ай шикелле
Балкып тора күркәм йөзегез.
Карашыгыз – лазер нурланышы…
Кичерегез мине – куштанны.
Исемегез кемдер, әле белмим,
Якты ханым – үзем кушканы!
 

Хан кызы

 
Хан кызының дәрт ташкыны
Өтеп алыр карашыңда.
Сөю кошы оя корган
Керфекләрең арасында.
 
 
Синнән гүзәл бер кыз да юк!
Үзең генә ышанмыйсың.
«Юкны сөйләп йөрмәле…» – дип,
Битәрләүдән бушамыйсың.
 
 
Син ышансын диеп, инде
Бүтән күзлек кииммени?
…Хан кызыннан кайтыш булсаң,
Килеп йөрер идеммени?
 

«Яшьлек…»

 
Яшьлек кирәк, бер-береңне табар өчен,
Тормыш кору – бергә казык кагар өчен;
Ә картлыгың – шул казыктан чыра телеп,
Кич утырып бергә учак ягар өчен.
 

Сорамыйм яңаларын

 
Синең янга китеп барышым,
Сагынуга түзә алмыйча.
Тынычланмас, ахры, йөрәгем,
Ахырына кадәр янмыйча.
Ят кабилә кешеләредәй
Аңлашалмый нигә йөрибез?
Бер-беребез өчен туганбыз,
Сак белән Сок кебек үзебез.
Горурлыкны салып таптадым,
Кире борып җанны канатма.
Яңа сүзләр гел дә сорамыйм,
Җылыларын гына кабатла!
 

Ике үлчәнеш

 
Күрү белән калдым гаҗәпләнеп,
Толымнарың – үзең озынлык.
Батырчылык иттем кагылырга –
Җәмгысы шул минем азгынлык.
Үкенмәдек шушы көнгә кадәр,
Шатлык кояшында кызындык.
…Толымнарың булды үзең буе,
Мәхәббәтең – гомер озынлык…
 

Озын иде чәч толымың

 
Озын иде синең чәч толымың,
Тезләреңнән хәтта астарак.
Боргаланып менгән тау юлына
Охшаттым мин аны баштарак.
Әллә ничек, шул юл синнән читкә
Алып китәр кебек юрадым.
Тараттым да куе чәчләреңне,
Арасына кереп югалдым.
Дөм караңгы, өстә җемелдәшә
Ике йолдыз – синең күзләрең.
Чәчләр ера-ера, юлга чыктым,
Чакыруларына түзмәдем.
Инде чәчең билдән калса да гел,
Син үрәсең, ә мин таратам.
Караңгыда янган йолдызларның
Серле җемелдәвен яратам…
 

Һич шөбһәсез

 
Өметем юк инде хәзер
Сине кабат күрүемә.
Миңа дигән җылы хисләр
Сүнде синең күңелеңдә.
Эссе көнне сусыз калып
Шиңгән чәчәк хәлендәмен.
Тик шулай да сиңа атап
Булыр биргән хәерләрем.
Нишләтим соң, мәҗбүриләп
Буламыни яраттырып?
…Ә мин сиңа килер идем,
Яшәсәм дә кабат туып…
 

Безгә түгел ояты

 
Мин гаепле, йөрәксенеп,
Синең янга килгән өчен.
– Синнән башка яши алмыйм,
Минеке бул! – дигән өчен.
Син гаепле, ризалаштың,
Кабул иттең кире какмый.
Кайсыбыз соң гөнаһлырак?
Шул сорауга җавап тапмыйм.
Нинди көч ул, нинди кодрәт,
Нинди дәрья, бармы яры?
Кемдер өстән әмер бирә,
Без үтәүче шуны бары…
…Гөнаһы да аңа булсын…
 

Соңрак белерсең

 
Үткәнеңдә синең казынмадым,
Сәбәпләрең яхшы беләсең.
Һәрвакытта сине бүгенгечә
Матур итеп килә күрәсем.
Ялгышларсыз яшьлек буламыни?
Үткән-беткән, искә төшермик.
Төпченсәм дә, барсын сөйләмәссең.
Синдә калсын, әйдә, тикшермик.
Гел битараф икән, димә ләкин,
Чын фикерне соңрак белерсең.
…Алла бар бит әле бездән өстен,
Хак җавапны аңа бирерсең…
 

Дәрт бар, дәрман юк

 
Син дә мине уйлыйсыңдыр,
Мин сине уйлаганда.
Безнең хисләр балкыйдыр ул,
Аҗаган уйнаганда.
Ялтыр-йолтыр кабынсак та
Ишетелми тавышы.
Чатыр-чотыр килер идек –
Гомер көзгә авышты.
Яшен булып, сезнең якны
Ничек соң уратырга?
…Безгә калган хәзер бары
Аҗаган уйнатырга…
 

Кыюландым

 
Юлларыңа чыгар идем,
Белсәм кайдан үткәнеңне.
Хыялланам күрер өчен
Горур атлап киткәнеңне.
Сүз әйтергә кыймадым бит,
Истә һаман сәбәпләре;
Күбәләге идең шул син
Күңелемдәге гөләпләрнең.
Сине уйлыйм, күзем төшсә
Горур басып киткәннәргә.
Кыюландым да бит хәзер,
Тик син генә – үткәннәрдә.
 

Берни ярдәм итми

 
Күзләремне йокы ташлап китә,
Кара төндә ялгыз калдырып.
Хыялланып, таныш сурәт эзлим,
Йөрәк шәмнәремне яндырып.
Томан аша гына күренә дә
Югала ул, серле елмаеп.
…Яшәп түгел, аны уйлап кына,
Тумас борын, беттем олгаеп…
 

Яшәртәсең генә ич

 
Сиңа бик тә рәхмәтле мин
Усал телле булганыңа.
Урмандагы тукран кебек
Тукып-чукып торганыңа.
Дөрес сүзне кабул итәм,
Янам, көям, бәргәләнәм.
Җаным хәрәкәткә килеп,
Дәрт уяна йөрәгемдә!
Каударланма, борчылма да,
Авыр түгел минем таләп:
Картаймасын дисәң мине,
Яшә шулай йөдәткәләп…
 

Китү

 
Юлга чыксаң, дикъкать белән кара
Юл буенда үскән талларга.
Икәү бергә күргән матурлыклар
Сакланадыр әле аларда.
Күл буена барсаң, без сокланган
Карлыгачлар җырлап җибәрер.
Искәр әле, минем хисләр кебек,
Җил юкта да дулкын тирбәлер.
Капка төбеңдә дә эзләрем бар,
Читләр таптар диеп кайгырам.
Эзне җирдән сөртеп алып булмый,
Истәлеккә сиңа калдырам…
 

Калдырмаска икән шул

 
Яшьлегемдә әйтеп бетермәгән
Дәртле сүзләр калган бөялеп.
Шул хисләрне сиңа аңлатырга
Яңабаштан йөрим өйрәнеп.
Барып чыкмый. Инде безнең яшьтә
Әрсезләнеп йөрү килешми.
Бүтән килмим диеп кузгалам да,
Тынгы тапмыйм, кабат күрешми.
Олыгайгач гашыйк булмый гына
Яшәр өчен янмый, кайгырмый –
Китү кирәк икән яшьлегеңнән,
Әйтелмәгән сүзләр калдырмый…
 

Ышанычлы урында

 
Урладылар аны, пычраттылар,
Шакшы уйлар белән кагылып.
Максатлары: миңа күрсәтмәскә
Юксынганда бик тә сагынып.
Бер югалткач биргән карточкаңны,
Сорый алмыйм ич мин тагын да.
Әй наданнар, шуны аңламыйлар,
Сурәтең бит минем җанымда –
Кеше кулы җитмәс урында!
 

Хараплар итәләр бит

 
Бүген ял көн. Почта эшләмидер.
Хәбәр капчыклары тулгандыр.
Бер бүлмәнең салкын почмагында
Минем хат та ята торгандыр.
Аңламый бит дөнья хәлләремне,
Бу ял көне кемгә кирәккән?
Җылысы, дим, кимер озак баргач,
Сүзләре бит тамды… йөрәктән…
 

Язгы сөю

 
Котылмакчы идем сөйләп кенә
Туган якның язгы ташуларын.
– Күрсәт әле миңа Ыкның, – дидең, –
Ярларыннан чыгып ташыганын.
Ник күрсәттем?.. Хәзер инде үзем
Язгы елга кебек яннарыңда.
Ык урнашты. Миндә кузгалды боз,
Күңелкәем кайтмый ярларына…
 

Калганы синең эшең

 
Ничә тапкыр әйткәнең бар:
– Җете кызыл тиз уңа.
Ник соң миңа ышанмыйсың?
Хәтерем кала шуңа.
Аңлыйсым да килә сыман –
Ашыккан ашка пешә.
Юк, килешмим! Синсез узган
Көннәрем искә төшә.
Ходам шаһит! Сагынудан
Шашынып йөргән идем.
Шигең калса, дәлилләргә
Утка да керәм, дидем.
Мин ясалма була белмим,
Үтенәм, шуңа төшен.
Җете кызыл чиккә җиттем,
Уңдырмау – синең эшең!
 

Мәхәббәт очкыны

 
Карашыңны алма миннән берүк,
Синең якка тарта кашларым.
Тиктомалдан синме шырпы сыздың,
Ут кабынды, яна башладым.
Түзәм, түзәм! Китә генә күрмә,
Кем икәнең әйтмәм, кычкырмам.
Беләм бит мин – хисләр илендә дә
Зур ут чыга нәни очкыннан…
 

Иң озын юл

 
Урамнарда бик еш очрашабыз,
Үткәнең бар хәтта орынып.
Эндәшергә һәрчак читенсенәм,
Карамагач үзең борылып.
Дулкынланып йөрим эзләреңдә,
Күз алдымда назлы карашың.
Ни булды соң?
Нигә синең арттан
Туктамыйча килә барасым?
Чакрымнарны хәтсез узганым бар,
Максат булса, юлны табасың.
Ничек үтим монсын, иң озынын –
Ике күрше йөрәк арасын?!
 

Булмас булдырып

 
«Сау бул», – диеп китеп бардым,
Килмәсә дә китәсем.
Сүз әйтелгән, юл киселгән,
Инде ни хәл итәсең.
Шулай булгач, нигә кабат
Кайтуымны көтәсең?
Тырышсам да уза алмыйм
Горурлыгым киртәсен.
Үзең теләп җибәрдең ич,
Көч тап минсез торырлык.
…Бер түбәгә сыймыйлар шул
Түбәнлек һәм горурлык…
 

Оҗмах алмасы

 
Тешләмәдем, күрдем генә,
Узып кына киттең лә.
Сине уйлап таң аттырам,
Хыялыйлар иттең лә.
Тыелган зат идеңме соң,
Кем күрсәтте җәһәттән.
Сөрделәр, Адәм шикелле,
Тыныч төнем-җәннәттән.
Әллә берәр гөнаһым бар,
Үч аламы Алласы?
Җәза күрәм, авыз итми
Сине – оҗмах алмасын…
 

Бүлешер идем дә…

 
Бер бәхетсез булдың син дөньяда,
Нишләсәң дә китә кирегә.
Ярдәм итә алмыйм, теләсәм дә
Бик бәхетле итеп күрергә.
«Күрешик тә, әйдә, киңәшик», – дим,
Тәкъдимемне кире кагасың.
Ияләштерүләр күп җиңелдер
Урмандагы бүре баласын.
Нәселеңнең булган гөнаһлары
Сиңа гына әллә төшкәнме?
Котың очар, әгәр сөйли калсам
Синең хакта күргән төшләрне.
Дөрес җирдән аны эзләмисең,
Белмәвеңә калам гаҗәпкә.
…Бәхетне бит була табып кына,
Биреп торып булмый әҗәткә…
 

«Әйттем ич мин…»

 
Әйттем ич мин: «Бу җәйләрнең
Истәлеге мәңге яшәр!»
Инде беттем дигәндә дә,
Искә төшеп, сиңа дәшәр.
Хәлем китеп уйлап ятам:
Кышкы мунча, кәеф төксе…
…Мәтрүшкәле себеркедә
Каен белән чәчең исе…
 

Юаш, дидең

 
Куерды кан, күшекте җан,
Дер калтырап торам үзем.
Чәрдәкләнеп китте тәнем,
Ничек түзим, ничек түзим?..
 
 
Иң кыйммәтле уйларыма
Бүгенгәчә юлдаш идең.
Арыслан булып килдем юкса,
Әбәү, хурлык… юаш, дидең.
 

Яңартып торсаң гына

 
Бер-береңә шундый тартыласың,
Татлы була сөю газабы.
Кемнәргәдер шушы омтылышның
Кызыл туйда бетә азагы.
Ике як та кала тынычланып:
Пар табылган тормыш итәргә.
Еллар үтә, хисләр тоныкланып,
Кайтып кала… бурыч үтәүгә.
Сусыз җәфаланган гөлгә охшап,
Уртак дәртләр шиңә, сулыга.
Тамырлардан кача яшәү дәрте,
Су сипсәң дә инде соң була.
Яшәү кирәктер шул бер-береңне
Сүндермичә, кат-кат тилертеп.
…Мәхәббәт тә нәфис гөл шикелле –
Бер корыса булмый терелтеп…
 

Бер фәлсәфә

 
Юкка йөрмәгәнбез егет чакта,
Атна саен ярлар алыштырып.
Ничә төрле холык-фигыль белән
Карый алам сине чагыштырып.
«Чуар булгансың», – дип такма гаеп,
Эзләп табасы бит кадерлеңне.
Чагыштыру мөмкин булмаса соң,
Аңлар идеммени кадереңне…
 

Икебезнең әҗәт

 
Минем алачагым, синең бирәчәгең бармы?
Синең янга һәрчак тартылам.
Кояш нурларына кайчак әвереләм,
Янар йолдыз булып атылам.
Гаҗәпләнмә, һава тып-тын чакларда да
Чәч толымың куйса уйнаклап, –
Мин йөрим ул… Мыштым гына барып килсәм,
Уем белән сине кочаклап, –
Җаным тынычлана. Гыйшык утларына
Моңа кадәр минме түзмәгән?
Гел пышылдап тора кемдер колагыма:
– Шушы инде синең эзләгән…
Синең бирәчәгең, минем алачагым бардыр,
Эзләп килсәм, әллә гаҗәпме?
…Без, мөгаен, икәү дөнья каршысында,
Хода каршысында әҗәтле…
 

«Гап-гади сүз…»

 
Гап-гади сүз, син сөйләсәң
Әверелә җырга.
Яктыргандай булып китә дөнья,
Туктый күрмә, җырла!
Гап-гади күз, ә карашың
Йөрәгемә каба.
Түзәм, түзәм, бер дә хафаланма,
Борма читкә таба.
Гап-гади бил… уйнакласа,
Чыңлап тора көе.
Сеңеп калсын дөнья хәтеренә,
Балет язам… бие!
 

Магнит кебек

 
Син – уңагай, мин – сулагай,
Ничек болай табыштык без?
Капма-каршы ике полюс,
Нәрсә уйлап кавыштык без?
Уң белән сул тартыша шул,
Ташлап чыгып киталмыйм һич.
…Бер акыллы, бер дивана
Бәхетле пар була, ди ич…
 

Барыбыз да бер калыптан

 
…Берәү булса, агу бирер иде,
 
 
Ә син миңа дару эчердең.
…Күрмәгәнмен –
ничә еллар буе
Үз янымда нинди җыр яткан!
 

Ә. Атнабаев

 
Ир-атларның шулай инде:
Акыл керә актыкта.
Яшь вакытта үтә-сүтә,
Хатын кирәк картлыкта.
Мин дә, бичә (вакыт җитте…),
Гадәтемне үзгәртәм.
Сакланып йөр, шигырь булыр
Җирләреңне күзәтәм…
 

Кирегә юл юк

 
Һәрнәрсәнең азагы бар,
Тәмамлана һәрбер ярыш.
Син килә дип уйлыйсыңдыр,
Бу бит минем китеп барыш.
…Синең аша китеп барыш…
 

Беренче булган өчен

 
Илле елдан соң да, искә төшсә,
Ток тоткандай куям калтырап:
Гомеремнең иң караңгы мәле –
Киткән чагың мине калдырып.
Ул егеттә нәрсә тапкансыңдыр,
Хур итте дә качты, ташлады.
Шул адымың картлык көнемәчә
Бетми торган яра таслады.
Хыянәтне кабат күп күрсәм дә
Яшәмәдем үч, зар оетып.
Син беренче идең… Аларны бит
Берничек тә булмый онытып…
 

Илаһи урын

 
Хак Тәгалә барсын җиргә салган,
Юкка кеше читкә ашкына.
Йолдызларга илтер дәрман табар
Карый белсә аяк астына!
 

Ничекләр төшендерим?

 
Татар кешем!
Күзең ач та уйлап кара
Тагын да бер:
Ил тамыры, тел тамыры
Авылдадыр!!
 

Туган җир

И туган тел, и матур тел.

Г. Тукай

 
И туган җир, и матур җир,
Кендек каным тамган җир.
Атам-анам гомер иткән,
Бабамнардан калган җир.
Суларында коендырган,
Туендырган җайлы җир.
Иген уңган, җәнлек тулган,
Кара һәм ак майлы җир.
Татар җанлы вә иманлы
Оныкларга калыр җир.
…Бөтен гөнаһларым белән
Куенына алыр җир!
 

Илаһи урын

 
Дөнья ямен күреп, тоеп булмый
Ташпулатлар, дивар аркылы.
Күңеле дә, кочагы да ачык –
Авылда ул галәм акылы!!
 

Кәефләнеп алу

 
Якынайгач метро ишегенә,
Булмый кире артка борылып.
Тизлек алган кешеләр ташкыны
Алып кереп китә суырып.
Син үзең дә анда үзең түгел,
Бер тамчысы көчле агымның.
Егылып та калган кешеләр бар,
Дөрес атламаса адымын.
Терек-терек чабу, кабалану…
Шәһәр халкының хәл хөртирәк.
Мин авылда шуны уйлап ятам,
Этми-төртми беркем… хөррият!
 

Асылын югалтмый

 
Сызык аша язам, кушып карыйм,
Аерып та куям сүзләрен.
Нишләтсәң дә, олпат Чатыр тауның
Биеклеге бер дә үзгәрми!
 

Күккә ымсынганчы

 
Җирдә булган белән яшәү кирәк,
Килер җире бүтән күренми.
Кызыктыра гына, күктә янган
Йолдызлардан байлык түгелми.
Хак Тәгалә барсын җиргә салган,
Юкка кеше читкә ашкына.
Йолдызларга илтер дәрман табар
Карый белсә аяк астына!
 

Өелеп килгән «бәхет»

 
Тыныч кына ашап утырганда
Көлеп алыр өчен бермәлне,
Эчлегенә камыр гына салып
Ясый идек «бәхет пилмәне».
Берәү генә була иде бит ул,
Булгалады туры килгәне.
Бер кибеттән пилмән сатып алдым,
Бөтенесе – «бәхет пилмәне»…
 

Акчасызлар бәхете

 
Җирдән генә Ходай аермасын,
Кайгырсыннар малсыз-бакчасызлар.
Дефолт булганда да, кризиста да
Тыныч йоклый ала… акчасызлар.
 

Чуарланды бу дөнья

 
Берәүләргә кызык җитми,
Экстрим кирәк, шоу… гаҗәп.
Ә кемгәдер ризык тансык,
Бер туя ашау хаҗәт.
 

Йөрәккә кага киндер

 
…Тәрәзә кага киндер;
Уята синең шикелле,
Синдер ул, әнкәй, синдер.
 

С. Хәким

 
Ул заманда тыелмады,
Күпләп чәчтек киндерне.
Орлыгының маен сыктык,
Ә сүсе киендерде.
Тел йотарлык тәмле пирог
Пешерделәр түбеннән.
Туклыклы бер ризык булып
Калка хәтер төбеннән.
Янбакчамнан йолкып аттым.
(«Камчы» төшмәс аркаңнан…)
Берәмтекләп җыя бүген
Аны сәрхуш-наркоман…
 

Беләсең килсә

 
Яшьлеген дә күрдек, ачлыгын да,
Үтә икән лә бары да баштан.
Яшьлек кадерен картлар әйтерләр,
Ипи кадерен сорагыз ачтан…
 

Табигый теләк

 
Сала шиңде, ләшперәйде,
Картайды булган халык.
Кайберсендә хәзер кабер
Казучы булмый табып.
Ярый җаның очып китә,
Җирдә бит тәнең (!) кала.
Аңарга да кадер кирәк,
Лаеклы урын кара!
Шәһәр биргән җир казыткыч
Чүмечле борау белән,
Шарты килеп җитмидер ич…
Ярамый болай, беләм.
Безләргә дә килер ул көн…
Фикердәш дуслар табып,
Ятак телим, мөселманча
Казылган… ләхет алып!
 

Мантыйкка сыймый

 
Ач йөргәндә тукны күрү
Тоела гаҗәбрәк.
Байлыгы бар, хәерче күп
Булган ил мәзәгрәк.
 

Кем өлешенә керәсез?

 
Бу басуда арпа уңа иде,
Кыен булды уру-ектыру.
Кайбер елда һәрбер гектарыннан
Кырык центнер алдык суктырып.
Тип-тигез ул. Бүген килеп күргәч,
Үз күземә тордым ышанмый.
Илле гектарлы кыр кая киткән?
Аңым томаланды, кымшанмыйм.
Актарганнар аны, бетергәннәр,
Ауный кирпеч, бетон, торбалар.
Кара уылдыктай затлы җирдә
Җан-фәрманга нидер коралар.
Янәшәдә генә кылган баскан
Кашлак-калкулыклы урыннар.
Ипи ашамаслар микәнни соң
Бездән соңгы онык-туруннар?!
 

Шушы якка карап елмаермын

 
Яраттым мин җирне. Үкенгән юк
Туган яктан чыгып китмәвемә.
Кояш нуры, хәләл көчем сеңгән
Амбарларга салган икмәгемә.
Сандугачлар җырын ятлап йөрим,
Күбәләкләр куна гөлләремә.
Татар кызларының күз карашы
Нурлар өсти үткән көннәремә.
Һәр мизгелен олы бәхет саныйм
Җир өстендә узган елларымның.
Оҗмах бакчасында йөргәндә дә
Туган якка карап елмаермын…
 

Авылдан мин

 
Авылдан мин, буразнадан,
Басу-кырлар арасыннан.
Җан суы итеп эчәрлек
Саф чишмәләр тарафыннан.
Юып-юып бетмәсә дә
Кара төсе кулларымның,
Тәмле исен саклый алар
Уңдырышлы кырларымның.
Яшәвемнең мәгънәсе дә
Гади генә ике шәйдер:
Олпатлары – кешеләргә
Иминлек һәм ипекәйдер.
 

Гашыйклар

 
Мин китмәскә карар кылдым инде,
Басу-кырлар, сезне калдырып.
Үз иркеңнән ничек йөрмәк кирәк,
Зимагурлар кебек каңгырып.
Сезгә дә бит сезне яратучы,
Эштән курыкмаучы кирәктер.
Язларымда сезне кабат күрү
Гел яшәртеп ала йөрәкне.
Без – гашыйклар, безнең кебекләргә
Берсен берсе ташлау тыела.
Җирдән китсәм, җирдә йөрер өчен,
Хакым калмас кебек тоела…
 

Игезәкләр янында

 
Гомер бакый таладылар,
Кушып, бүлеп карадылар.
Даныгызны чүпрәк итеп,
Ил бишмәтен ямадылар.
Аның саен яшәрәсез,
Кияү, килен ярәшәсез.
Авырда да, җиңелдә дә
Икегез гел янәшә сез.
Үчлек, хөсет белмәдегез,
Дошманга сер бирмәдегез;
Иң татлы сүз, татлы ризык
Булды безгә бүләгегез.
Хәйран калам даныгызга,
Һәрчак булыйм яныгызда.
Татар халкы һәм авылы!
Башым иям алдыгызда…
 

Барыбер яхшырак

 
Авыл бит ул авыл инде,
Ни генә сөйләсәң дә.
Каешлансаң яшәп була,
Сөйсәң дә, сөймәсәң дә.
Урлаганы урлый бирә,
Күрсәң дә, күрмәсәң дә.
Кешегә бит ярап булмый,
Бирсәң дә, бирмәсәң дә.
Сәрхушлары эчә һаман,
Тотсаң да, тотмасаң да.
Яшьләр чыгып китеп бара,
Тыйсаң да, тыймасаң да.
Әҗере юк, уртак эшкә
Йөрсәң дә, йөрмәсәң дә.
Басуларны билчән баса,
Сөрсәң дә, сөрмәсәң дә.
Ит-сөт артмый, сыерларны
Көтсәң дә, көтмәсәң дә.
Кадерең юк, алтмыш яшькә
Җитсәң дә, җитмәсәң дә.
…Төне тыныч, һавасы саф,
Чиста су… саныйсың да:
«Монда әйбәт әле», – дисең,
Шәһәргә карыйсың да…
 

Юмарт чишмәләр

 
Җырыгызны ятлап йөрим,
Туган ягым чишмәләре.
Челтер-челтер моңнар белән
Тулды күңел киштәләрем.
Күп чөмердем суыгызны,
Камаштырып тешләремне.
Сезнең аша алдым бугай
Булган барлык көчләремне.
Иң якыны кайсыгыздыр,
Беренчесе, соңгысымы?
Әйтә алмыйм, соң минутта
Кайсы суны сорыйсымны…
Барыгыз да якын миңа,
Җырдан үрәм улакларны!
Сезгә охшап хисләр ургый,
Күңелем бик юмартланды…
 

Без йөргәнгә…

 
Корал тотып сакта торганым бар,
Биргән антым истән чыкмады;
Без йөргәнгә, черем итеп кенә
Миллионнар тыныч йоклады!
Күзең шешенгәнче йокы йоклап,
Мул үстереп булмый ашлыкны.
Без йөргәнгә, черем итеп кенә
Миллионнар белми ачлыкны!
 

Басуларда башка үлчәм

 
Ерак бабам ачлык елда
Бу дөньядан китеп барган.
Әмма келәт бурасында
Чәчәр өчен орлык калган.
Чират бездә, борынгыдан
Иген игү – ирләр даны.
Зур өметләр баглап чәчеп,
Бик кадерләп җыям аны.
Мирас булып күчкән безгә
Яшәү өчен кирәк һөнәр.
Мәңгелекнең чылбырына
Ялганалар көннәр, төннәр.
Кемнәрдәндер алтын кала,
Берәүләрдән кала китап.
Ә басуда башка үлчәм –
Бөртекләтә бара хисап.
Дәвам итәр изге һөнәр:
Орлык белән тулы бурам.
Кырга чыксам, уйларымны,
Килер буын, сезгә борам!..
 

Шундыйлар кала

 
Күпләр туып үсте монда,
Монда чөйде жирәбәсен.
Кемдер кала, кемдер китә,
Аңламыйча җир бәясен.
Җир таләпчән, чыныктыра,
Түземнәрне сайлап алып.
Энә күзеннән үткәрә,
Иләкләрдә или салып.
«Ни әйтер бу?» дигән төсле,
Тешкә керә, күзне кыра.
«Туеп ташлап качмасмы?» – дип,
Тузан булып өскә куна.
Тик шундыйлар кала монда:
Елар чакта түзсә, көлсә,
Сукранмыйча, күн итеген
Көн дә юып кия белсә…
 

Болай гына гади күренәбез…

 
Болай гына гади күренәбез,
Күзәнәк без барсын тоючы.
Туган илем чиксез диңгез булса,
Чишмәләр без аңа коючы.
Тормышның да кирәк матдәләре
Безнең аша үтә элгәре.
Тормыш үзе матур чәчкә булса,
Без тамыры аның җирдәге…
 

Күтәрәм байрак итеп

 
Байрак үбәргә тезләнгән
Ватан сакчысы кебек
Иелдем дә уйга калдым,
Басу кырына килеп.
Байрак төсле изге ич ул
Икмәк үстергән җирем.
Үзем урам, үзем сугам
Һәрбер буразна-җебен.
Шушы җирне туган илгә
Тугрылык төсе итеп,
Мин күтәрәм байрак итеп,
Ул мине – Кеше итеп…
 

Кадерле китап

 
Асфальт юлга җитеп төпләнгән,
Матурлыгы исең китмәле.
Ике якта тигез кыр-басулар,
Гүя ачык китап битләре.
Игенченең узган эзендә
Шигырь булып уҗым сузыла.
Шушында бит яшәү өчен кирәк
Иң кадерле китап языла.
Һәр юлында – яшәү мәгънәсе,
Мул тормышка терәк, даныбыз.
Йокымсырап түгел, узган чакта,
Шул китапны укып барыгыз…
 

Шәфкатьле син, Авыл!

 
Чәүкәләр дә бүген чыркылдамый,
Әйтерсең лә алар гаепле.
Хәтта кошлар дәшми озаталар
Авыл өстендәге мәетне.
Кайгы кергән өйдә еламыйлар,
Күз-яшь кипкән, кеше чыдамлы.
Безнең халык шундый түзем бит ул,
Эчтән елый, тышка чыгармый…
Мәрхүм үзе ничек яшәгәндер,
Яхшылыгын гына сөйләрләр.
Җеназада картлар, бәхилләшеп:
– Әйбәт кеше иде, – диярләр.
Шәфкатьле син, Авыл! Әрвахларга
Чиратсыз да урын бирәсең.
Күзне йомганда да күңел тыныч,
Кеше итеп күмә беләсең!
Ап-ак кәфеннәргә төрәсең!..
 

Җирсү

 
Юлда барам. Авыр сулап,
«Тимер атлар» йөри кырда.
Урын җәйгән кәләш кебек,
Җир кабартып уза тырма.
 
 
Җирсегәнмен. Китәрмен күк
Тырмаларны тагып, сөйрәп.
Кияү егетнеке сыман
Каударланып тибә йөрәк.
 

,