Kitabı oku: «Туксан тугыз шаяру», sayfa 2

НИ КҮЗЛӘДЕҢ?

 
Тәрәзәдә иде синең күзләрең.
Качып кына, шулай кемне күзләдең?
Бераз киткәч, мин борылдым, түзмәдем,
Ләкин инде анда сине күрмәдем.
 

ЯЗ БАШЫНДА

 
Ник чырылдый бу сыерчык өй түрендә?
Белми мәллә – буран уйный күңелемдә.
Бер кыз үтте, каш сикертеп елмайсам да,
Борылып та карамады һич югында.
 

ҮТЕНЕЧ

 
Түзәр идем, әгәр җавап көтмәсәм.
Әйтмәс идем, болай газап чикмәсәм:
«Мин юләрне үзеңә тиң итмәсәң,
Кәс-кәс басып үтеп китмә, ичмасам».
 

ТӘҮБӘ

 
Шаян кызый, ни яшердең, шармы соң ул?
Бигрәк матур – һәр кызда да бармы соң ул?
Ул ике шар күп түгелме берүзеңә?
Тәүбә-тәүбә, көфер димә бу сүземә!
 

ЙОЛДЫЗЛАР

 
Без туганчы булды микән бу йолдызлар?
Әйдә әле, бергәләшеп саныйк, кызлар!
Без картайгач, имеш, алар булмас, диләр,
Соңга калмыйк, санап калыйк, булмыйк юләр!
 

УЯНУ

 
Ул көнне мин, шаяртып, кулымны суздым,
Син нигәдер: «Мәхәббәтсез!» – дигән булдың.
Шул сүзеңнән мәхәббәтем уянды бит,
Һич ваемсыз йөрәгемдә кабынды ут!
 

ТЕЛЕВИЗОР КАРАГАНДА

 
Чыршыларга яңа елның кары ява.
Яуса явар, исем китми әле аңа.
Шунсы яман – бәгыремне телеп юри,
Тирәсендә бер чибәр кыз биеп йөри.
 

ЯЛГЫШМЫЙ ТЕЛ

 
Дустым, синең телкәйләрең гөлләр сибә.
Минеке дә бик калышмый, но тәк сибя.
Ә шулай да, ни өчендер, бер үк телдә
Кабатлыйбыз «сөям» сүзен син дә, мин дә.
 

ТАШ ВӘ ТУТАШ

 
Бик килешле кызыл якут йөзек кашың,
Ялтыр-йолтыр алкаңдагы асылташың.
Җәһәннәмгә атып бәреп асылташны,
Алып кына качар идем син туташны.
 

ХӨКЕМ

 
Бик күп икән асылташлар, сиңа охшаш:
Энҗе, мәрҗән, якут, гәүһәр, алмаз, ахак.
Сиңа тиңләп, ташлар саныйм – менә юләр!
Син барында, таш кирәкме – менә ахмак!
 

ТИК КАРАП ТОР

 
Энҗе булып муеныңа сарылыйммы?
Ялкын булып йөрәгеңдә кабыныйммы?
Беләмен ич барбер миңа булмасыңны –
Әллә сиңа читтән генә табыныйммы?
 

ИКЕ ГАШЫЙК

 
Белдем инде – син дә гашыйк, мин дә гашыйк,
Качыш-мачыш уеннарын әйдә ташлыйк.
Кәгазь язып, дагауарга кул куйыйк та
Бергә-бергә бер шалашта тора башлыйк.
 

КЕМ ГАЕПЛЕ?

 
Үзең гаепле булырсың, наян кызый,
Алай-болай чарасыздан гөнаһ кылсам.
Үлем шәрабларын, валлаһ, эчәр идем,
Әгәренки гомерлеккә миңа булсаң.
 

КЕМ ТҮЗӘР?

 
Ап-ак карга басып килә бер гүзәл,
Бу гүзәлгә гашыйк булмый, кем түзәр?!
«Үтердең бит, гүзәлем, – дип, – үземне», –
Әйтми торам әле пока сүземне.
 

НӘЗКӘЙ БИЛГӘ

 
Гаеп итмә, көнләшәмен иреңнән.
Көн дә үбәдер чиядәй иренеңнән.
Мин тилегә насыйп булса бу гөнаһ,
Башлар идем, валлаһ, нәзкәй билеңнән.
 

ДӨРЕСМЕ?

 
Күпме генә йолыксам да таҗларын,
Сөя, ди бит бу ромашка, ай җаный!
Белмим инде, әллә сөйли дөресен,
Әллә инде мине үртәп алдалый?
 

«Диңгездәге дулкыннарга күмелдең син…»

 
Диңгездәге дулкыннарга күмелдең син,
Йөрәгемә үрмә гөлдәй үрелдең син.
Үрелдең дә иң түренә менеп җиттең.
Менеп җиткәч, нигә кире төшеп киттең?
 

«Белмим, ясмин чәчәкләре коелдымы…»

 
Белмим, ясмин чәчәкләре коелдымы,
Миңа гына әллә шулай тоелдымы,
Хуш ис бөркелде ясминнең үзеннәнме,
Әллә инде синең зәңгәр күзеңнәнме?!
 

КАРГА КАРАП

 
Кар бөртеге – берни түгел, бөртек кенә.
Ясап куйсаң, рәсеме дә төртек кенә.
Шул бөртекне, шул төртекне таптый-таптый,
Күрешәек кар яуганда берсекөнгә.
 

КАЙСЫ СИН?

 
Ак болытлар, күбәләкләр, чәчәкләр,
Зәңгәр таулар, яшел болын, бөҗәкләр,
Йолдызлар да, тирән күлләр, талчыбык…
Бар да гүзәл. Син шуларның кайсысы?
 

ИКЕ АГУ

 
Эңгер-меңгер. Буранлы кич. Шәм яктысы.
Бокалларга челтер-челтер шәраб салу.
Шәрабына сине кушып эчәр идем,
Салып булмый бер бокалга ике агу.
 

СПОРТЧЫ КЫЗГА

 
Боз өстендә йөзгәнеңне карап тордым.
Су өстендә очканыңны дәхи күрдем.
Ак болытта кем иде – син йөгердеңме?
Мин дә шунда идем, мине син күрдеңме?
 

«Китче, җаный, шулай сөеп карама…»

 
Китче, җаный, шулай сөеп карама,
Йөрәгемә Амур угын кадама!
Үзең сөеп карыйсың бит, дисеңме?
Нишлим, җаный, күңел шулай алама.