Kitabı oku: «Wenn kein Weg zu weit ist - griechisch»

Πρόλογος

Σε πολλά σημεία της Βίβλου βρίσκουμε συνομιλίες μεταξύ του Ιησού ή των Αποστόλων με άλλους ανθρώπους. Ο Ιησούς είχε πάντα χρόνο γιά τους ανθρώπους, που Τον πλησίαζαν. Ποτέ δεν διέκοπτε την συνομιλία Του επειδή δεν είχε χρόνο. Η Καινή Διαθήκη περιέχει μόνο τα βασικά σημεία ή το αποτέλεσμα αυτών των συνομιλιών. Έτσι, ο μακρύς νυχτερινός διάλογος, μεταξύ του Ιησού και του Νικόδημου, μας μεταφέρεται σε έντεκα μόνο εδάφια και η συνομιλία Του με τον Ματθαίο που οδήγησε τον τελευταίο να ακολουθήσει τον Ιησού, σε ένα μόνο εδάφιο (Ευαγγέλιο κατά Ματθαίο 9,9).

Μπορούμε όμως να είμαστε βέβαιοι ότι ο Ιησούς απαντούσε σε όλες τις ερωτήσεις που δεχόταν. Το ίδιο έκαναν και οι Απόστολοι. Αν είχαν πράγματι γραφτεί όλα όσα έπραξε και είπε ο Ιησούς, τότε δεν θα έφθαναν όλα τα βιβλία του κόσμου (Ευαγγέλιο κατά Ιωάννη 21,25). Μιάς και οι ιστορίες και οι διάλογοι της Βίβλου δεν είναι πάντα αναλυτικοί, δίνεται ο απαιτούμενος ελεύθερος χώρος γιά το κήρυγμα. Αυτός ο χώρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί, γιά να προσαρμοστούν οι διηγήσεις στα σημερινά δεδομένα, έτσι ώστε το Ευαγγέλιο να γίνει ευκολότερα κατανοητό. Τα πάντα όμως πρέπει να είναι κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μην έρχονται σε αντίθεση με την Βίβλο.

Πολλές φορές, μετά την διάλυση του Κομμουνισμού είχα την δυνατότητα να μιλήσω γιά την ιστορία του Αιθίοπα Άρχοντα, σε χώρες της τέως Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή η ιστορία της Βίβλου είναι γραμμένη γιά ανθρώπους που δεν έχουν ακούσει ποτέ το Ευαγγέλιο. Οι ακροατές έπαιρναν πάντα την θέση του Άρχοντα που δεν γνώριζε, αλλά έψαχνε. Στο βιβλίο μου «Μηνύματα από το Υπερπέραν», στις σελίδες 131-141, έχω συμπληρώσει λεπτομερώς τον διάλογο μεταξύ του Φίλιππου και του Αιθίοπα Άρχοντα. Αυτός ο άπιστος Αιθίοπας δεν γνώριζε καθόλου το Ευαγγέλιο του Ιησού, γι΄αυτό αναγκάστηκε ο Φίλιππος να του το εξηγήσει λεπτομερώς, σαν να επρόκειτο γιά ένα εντατικό τμήμα φροντιστηρίου γιά την πίστη. Η Βίβλος δεν μας δίνει λεπτομέρειες γύρω από το ταξίδι του Άρχοντα στην έρημο και γιά όλες τις συνομιλίες που είχε στην Ιερουσαλήμ. Έτσι, είχα την ιδέα να μεταφέρω αυτό το γεγονός σε ελεύθερη απόδοση. Όμως δεν ήθελα να το κάνω εγώ, αλλά κάποιος τον οποίο ο Θεός έχει προικίσει με το χάρισμα της αφηγηματικής λογοτεχνίας.

Στις 9. Μαϊου του 2011, έλαβα μία ηλεκτρονική επιστολή από μία κυρία που μου ήταν άγνωστη:

Είχα την ατυχία να γεννηθώ σε μιά μουσουλμανική χώρα. Από την παιδική μου ηλικία απομακρύνθηκα από τον Θεό· ακόμα και από τον Αλλάχ τον Θεό των Μουσουλμάνων έφυγα μακρυά. Κατηγόρησα τον Θεό γιά ό,τι κακό μου είχε συμβεί και παρηγορήθηκα από την Θεωρία της Εξέλιξης. Χωρίς τύψεις, αφέθηκα στην αμαρτία.

Και αυτή η γυναίκα, που πίστεψε ότι είχε ξεφύγει από το χέρι του Θεού, Τον βρήκε χάρη σε σας. Σας ευχαριστώ τόσο πολύ, που αλλάξατε ριζικά τη ζωή μου. Αυτή την ευχαριστία και ευγνωμοσύνη δεν μπορώ να την εκφράσω σε καμμία γλώσσα! Εύχομαι, μέσα από εσάς, ο Θεός να αλλάξει και τις ζωές αυτών των ανθρώπων που αγαπώ τόσο. Ο Θεός να σας ευλογεί!

Όταν αργότερα η Γιασμίν Γιλντίζ μου έστειλε ένα δικό της μυθιστόρημα, κατάλαβα ότι βρήκα την συνάδελφο, που θα μπορούσε να συμπληρώσει την ιστορία με φαντασία και ενδιαφέρον. Έτσι φθάσαμε στο παρόν βιβλίο τσέπης. Η Γιασμίν Γιλντίζ έγραψε, σε ελεύθερη απόδοση, την ιστορία της συνάντησης του Φίλιππου και του Αιθίοπα και επίσης τις πιθανές εμπειρίες του Αιθίοπα κατά την παραμονή του στην Ιερουσαλήμ. Η επιστροφή του Αιθίοπα στην πατρίδα του, μαζί με κάποιον που γνώριζε τον Ιησού, κρύβει μεγάλο ενδιαφέρον. Οι πολλές συνομιλίες με κατοίκους της Ιερουσαλήμ δείχνουν ότι εκεί ο Αιθίοπας δεν βρήκε τις απαντήσεις που έψαχνε γιά τον Θεό. Αυτό συνέβη αργότερα στην συνάντησή του με τον Φίλιππο, στην έρημο.

Γιά την ακρίβεια αναφέρουμε, ότι τα αποσπάσματα από την Καινή Διαθήκη δεν ήταν διαθέσιμα κατά την συγγραφή του κειμένου και προστέθηκαν αργότερα ως υποσημειώσεις γιά ευκολότερη κατανόηση.

Η καταπληκτική ιστορία του Αιθίοπα Άρχοντα και ο δρόμος του προς τον Θεό, μπορεί να βοηθήσει πολλούς ανθρώπους στις μέρες μας να βρουν την πίστη τους. Ας συνοψίσουμε τα βασικά σημεία:

• Ο Αιθίοπας Άρχοντας (υπουργός Οικονομικών) ήταν ένας άνθρωπος που έψαχνε τον Θεό. Όποιος ψάχνει με την καρδιά του τον Θεό, θα Τον βρεί.

• Τον ζωντανό Θεό, Τον βρίσκουμε μόνο στον Ιησού.

• Όποιος ψάχνει τον Ιησού, Τον βρίσκει στον Λόγο Του, δηλαδή στην Βίβλο ή στο Κήρυγμα, που είναι σύμφωνο και πηγάζει από την Βίβλο.

• Μόνο όποιος δεχτεί τον Ιησού, έχει σωθεί και έχει αιώνια ζωή στον ουρανό.

• Τον Ιησού μπορεί να Τον δεχτεί κάποιος την ίδια μέρα που μαθαίνει γιά Αυτόν. Αυτό μπορεί να γίνει οπουδήποτε, ακόμα και στην έρημο.

Στον επίλογο δείχνουμε, με ποιόν τρόπο ο αναγνώστης μπορεί να βρει τον δρόμο του και να φτάσει στον προορισμό του. Η ιστορία αυτή, «όταν κανένας δρόμος δεν είναι αρκετά μακρύς», μπορεί να δώσει μιά βοήθεια και να προετοιμάσει κατάλληλα.

Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τις δύο συναδέλφους μου. Η Ντόρις Νταουμπερτσχόϊζερ δημιούργησε μιά σειρά γραφικών που ταιριάζουν στην ιστορία. Η Μπεττίνα Χάνε-Βάλντσεκ επιμελήθηκε λογοτεχνικά το κείμενο.

Βέρνερ Γκιττ

Αύγουστος 2012

Όταν κανένας δρόμος δεν είναι αρκετά μακρύς
Η καλή ζωή του Υπουργού

Σε μία κοιλάδα, κάτω από τον ζεστό ήλιο της Αιθιοπίας, βρισκόταν ένα πλούσιο ανάκτορο με κίονες, τοξωτά παράθυρα και πλούσια στολισμένες προσόψεις και πύργους. Οι σκαλισμένες πόρτες από ακριβό ξύλο, οι τοιχογραφίες και τα ευγενή υφάσματα πρόδιδαν, ότι εδώ ζούσε ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Ακόμα και τα ποτισμένα λουλούδια και τα δέντρα στον κήπο αντιστέκονταν στην ζέστη και την ξηρασία, σαν να συναγωνίζονταν μεταξύ τους, ποιό θα αρέσει περισσότερο στον ιδιοκτήτη τους. Τριανταφυλλιές στόλιζαν τον δρόμο που οδηγούσε στο σπίτι, πλούσιο πράσινο προσκαλούσε τους διαβάτες να δροσιστούν στον ίσκιο του. Αυτή η κοιλάδα έμοιαζε με το έργο κάποιου ζωγράφου, που με το πινέλο του έδωσε στη γη το καφεκίτρινο χρώμα, στους λόφους το μπεζ και το μωβ, στις πρόχειρες καλύβες και στους ανθρώπους στα σοκάκια το καφέ. Τα χρώματα χάνονταν το ένα μέσα στο άλλο. Μόνο το ανάκτορο αυτό τραβούσε την προσοχή μιάς και ήταν βαμμένο σε άλλα χρώματα και έμοιαζε σαν να το είχε πάρει κάποιος από άλλον πίνακα.

Τις περισσότερες φορές δεν έβλεπες παρά μόνο δύο ανθρώπους σε αυτό το σπίτι. Κάποιες μέρες περπατούσε μιά νεαρή κοπέλλα με έναν μεσόκοπο άντρα στον κήπο, ανάμεσα στα λουλούδια. Φαίνονταν σαν να ήταν πατέρας και κόρη. Όταν χόρταιναν την ομορφιά των λουλουδιών, κάθονταν σε ένα παγκάκι κάτω από ένα δέντρο. Ένας στρατιωτικά ντυμένος κύριος τους ακολουθούσε, δεν έπαιρνε όμως μέρος στις συζητήσεις τους. Τους προσέφερε καφέ, που τον έπιναν συχνά κάτω από το δέντρο. Τα λόγια του ήταν μετρημένα, συνήθως: «Μάλιστα, κύριε Υπουργέ! Οχι, κύριε Υπουργέ!»

Ο Υπουργός στον κήπο του

Κάπως απόμερα από το ανάκτορο στέκονταν σειρές από στρογγυλές καλύβες με αχυρένιες σκεπές. Άντρες και γυναίκες με τους χιτώνες τους και με σημαδεμένο από τον ήλιο δέρμα, ξυπόλητα παιδιά γέμιζαν τα σοκάκια, με τις χαρούμενες φωνές τους. Μαζί μ΄ αυτούς και οι φορτωμένοι γάϊδαροι και τα άλογα. Κάποιες μέρες, ο κόσμος μαζευόταν στην μεγάλη πλατεία, στο κέντρο της πόλης. Χρώματα, σχήματα και μυρωδιές έκαναν το μέρος αυτό, την καρδιά και την ψυχή της πόλης.

Το βασανιστικό ερώτημα στην καρδιά

Ο πλούσιος αυτός κύριος είχε καταφέρει να υπηρετεί την βασίλισσά του, ως Υπουργός Οικονομικών. Είχε ήδη καταφέρει τα πάντα, στη ζωή του. Και τώρα καθόταν κάθε βράδυ στον κήπο ή στην βεράντα του σπιτιού του, όπου δεν του έλειπε τίποτα, και έψαχνε και αναρωτιόταν γιά το νόημα της ζωής. Με το πλούσιο σπίτι του, με τα πολλά του δωμάτια και τους αμέτρητους υπηρέτες, η ζωή του ήταν τόσο άνετη, που σκεφτόταν να μην τελειώσει ποτέ. Η θέση που είχε στο παλάτι του επέτρεπε να ντύνεται πλούσια και να φορά ακριβά κοσμήματα. Ό,τι έτρωγε και έπινε ήταν εκλεκτό. Όταν θυμόταν πόσο τυχερός ήταν στη ζωή του, η καρδιά του γέμιζε με ευγνωμοσύνη. Δεν μπορούσε όμως να καταλάβει, σε ποιόν χρωστούσε αυτή την ευγνωμοσύνη. Σίγουρα είχαν παίξει οι γονείς του κάποιον ρόλο, γιά να ανοίξει ο δρόμος προς το παλάτι. Αλλά και αυτός έκανε ό,τι ήταν δυνατό, δούλεψε σκληρά, με ειλικρίνια και ζήλο, γιά να αποκτήσει από την βασίλισσα αυτή τη θέση. Παρ΄ όλα αυτά όμως, πίστευε ότι κάποιος θεός είχε παίξει κάποιο ρόλο γιά αυτή του την επιτυχία. Γιατί, γιά να είναι κανείς από την φωτεινή πλευρά της ζωής, δεν φτάνει μόνο ο ζήλος και η σκληρή δουλειά.

Σκεφτόταν ότι θα ήταν κρίμα, αν πέθαινε. «Δεν θα ήταν κρίμα γιά τους σκλάβους και τους φτωχούς στην χώρα μου, που ζουν στη φτώχεια και τη μιζέρια, να πεθάνουν χωρίς να έχουν δει ποτέ την ομορφιά της ζωής; Τι νόημα έχει τότε η ζωή, όταν εξαρχής έχει φτιαχτεί με ένα λάθος, «τον θάνατο»; Πώς είναι δυνατόν μερικοί να πεθαίνουν όταν είναι ακόμα παιδιά; Τι Θεός είναι αυτός που στην αρχή δημιουργεί κάτι καταπληκτικό, τον άνθρωπο, και μετά τον παραδίδει στα χέρια του Χάρου;» σκεφτόταν και μονολογούσε. «Το ίδιο ακατανόητο θα ήταν εάν έχτιζα γιά την αγαπητή μου κόρη ένα παλάτι, με μιά σκεπή που μετά από τρεις μέρες θα γρεμιζόταν. Τότε θα έλεγα στην κόρη μου: ‘Το παλάτι δεν θα ξανακτιστεί! Μπορείς να μείνεις μέσα τρεις μέρες. Δεν σε φτάνει αυτό;’ Και εκείνη θα απαντούσε: ‘Γιατί να κάνεις τόσο κόπο, γιά ένα κτίριο που μετά από τρεις μέρες θα γρεμιστεί; Θα μπορούσα να μείνω στο πατρικό μου σπίτι, όπου θα ήμουν εξίσου ευτυχισμένη. Με στεναχωρεί το ότι δεν καταλαβαίνω την σκέψη σου!’ «

Τέτοιες και άλλες σκέψεις αιχμαλώτιζαν τον Υπουργό, όταν στο τέλος της μέρας καθόταν στο σπίτι του και περπατούσε στον κήπο με την κόρη του. Προς τί όλα αυτά τα λουλούδια, τα ζώα, τα αστέρια, οι ομορφιές αυτού του κόσμου, αφού η ζωή του ανθρώπου τελειώνει μετά από κάποια χρόνια και σβήνεται οριστικά με τον θάνατο;

Είχε κι άλλα ερωτήματα ο Υπουργός. Γιατί αγαπάει ο άνθρωπος το καλό και μισεί το κακό, αλλά δεν καταφέρνει να ελευθερωθεί απ΄αυτό; Το κακό ακολουθεί την ανθρωπότητα σαν ίσκιος, παρόλο που η ψυχή του ανθρώπου αναζητά την καλοσύνη και την αγάπη. Ο Υπουργός ήθελε οπωσδήποτε να βρει απαντήσεις, στο γιατί ο άνθρωπος να είναι τόσο αντιφατικός και τόσο λίγο υπολογίσιμος.