Kitabı oku: «Aura», sayfa 3

– Başa düşürəm.

– Saqa. Saqa! Hara yoxa çıxdın? Ici², Saqa!

– Kimi çağırırsınız?

– Dostumu.

– Dovşanı?

– Hə. O indi qayıdar.

Qarıya baxırsan, o susub, amma “qayıdacaq” sözü qulaqlarında elə aydın əks-səda verir ki, elə bil qarı yenə o sözü təkrarlayır. İkiniz də susursunuz. Üzünü çevirirsən və onun kiçik ibadətgahından süzülən titrək işıq gözlərini qamaşdırır. Yenə senyora Lorenteyə baxırsan. Onun gözləri birdən-birə heyrətli dərəcədə geniş açılıb, bayaq göz qapaqlarının gizlətdiyi təmiz, dibsiz gözləri indi aydın görürsən və göz qapaqları yavaş-yavaş enib yenə onları gizlədir.

– Deməli, qalırsınız. Sizin otağınız yuxarıdadır, ora burdan daha işıqlıdır.

– Sizi narahat etmək istəmirəm, senyora. Əlyazmalara öz evimdə də baxa bilərəm.

– Siz burda yaşamalısınız. Mənim şərtim belədir. Vaxtımız azdır axı.

– Düzü, heç bilmirəm…

– Aura!..

Qarı, sən içəri girəndən bu yana birinci dəfə yerində tərpənir. Sən yenə əlini uzadırsan və eyni zamanda kiminsə həyəcanla nəfəs aldığını eşidirsən, daha bir əlin qarının əlinə toxunduğunu görürsən. Üzünü çevirib baxırsan, yanında qız dayanıb, elə yaxındadır ki, ancaq üzünü görə bilirsən. Onun necə yaxınlaşdığını eşitməmisən…

– Sizə dedim axı, o qayıdacaq.

– Kim?

– Aura. Dostum. Bacımın qızı.

– Salam.

Qız başını əyir, qarı da onun hərəkətini təkrarlayır.

– Bu senyor Monterodur. O burda yaşayacaq.

Elə dayanırsan ki, şam işığı görməyinə mane olmasın. Qız çarpayının qırağında oturur, gözləri bağlıdır, əlləri dizlərinin üstündə donub qalıb. Qız yavaş-yavaş gözlərini açıq, elə bil işıqdan qorxur və sən onun gözlərini görürsən. Qızın yaşıl gözləri var – dəniz kimi dalğalanan, ləpələri köpüklü yaşıl gözləri… Baxırsan və bunların adi yaşıl göz olduğuna özünü inandırmağa çalışırsan. Belə gözləri çox görmüsən, bundan sonra da çox görəcəksən. Amma yox, özünü aldatmağa çalışma – bu gözlər dəniz kimi dalğalanır və onların sirrli-sehirli dərinliyinin ancaq sənin üçün açılacağını yəqin bilirsən.

– Yaxşı. Mən burda qalacağam.

II

Qarı gülümsəyir, hətta gülür və Auraya deyir ki, aparıb sənə otağını göstərsin. Sən isə fikirləşirsən ki, artıq işin və aylıq dörd min peso maaşın var, iş sənin xoşuna gəlməlidir, axı sən köhnə əlyazmalarla qurdalanmağı, təkliyi və sakitliyi xoşlayırsan. Bunları fikirləşə-fikirləşə qızın dalınca gedirsən, qızın tafta ətəyinin xışıltısı səni dalınca aparır və sən yenə onun gözlərini görmək istəyirsən. Xışıltı səni dalınca aparır və sən qızın dalınca yuxarı, hələ nabələd olduğun yerə çıxırsan. Aura qapını itələyib açır – bu qapının da cəftəsi yoxdur – və qırağa çəkilir.

– Bura sizin otağınızdır. Bir saatdan sonra sizi nahara gözləyəcəyik.

Qız tafta ətəyini xışıldada-xışıldada gedir, sən onun gözlərinə baxa bilmirsən.

İndi təxminən saat altı olmalıdır, amma otaq çox işıqlıdır. Başını qaldırıb tavana baxırsan, tavanın yerinə böyük pəncərə var. Gülümsəyirsən: hətta günəş batanda da bura işıqlı olacaq, başqa otaqlara nisbətən çox işıqlı. Şən halda matrasın yumşaqlığını yoxlayıb otağına baxırsan: qırmızı xalça, yaşılı rəngdə divar kağızları, qırmızı kreslo, qoz ağacından hazırlanmış yazı masası, köhnə kerosin lampası və yazı masasının üstündə divara vurulmuş, kitabla dolu rəf. Qapını itələyib o biri otağa girirsən. Bura vanna otağıdır. Belə vanna otaqlarına ancaq köhnə tikililərdə rast gələ bilərsən. Dördayaqlı iri vanna, üstündə gül şəkilləri çəkilmiş göy rəngli əlüzyuyan və unitaz. Əlüzyuyanın yanında paltar şkafı qoyulub, o da qoz ağacındandı, üstündə yumru güzgü var. Güzgüdə öz əksini görürsən: qara gözlərin düz sənə baxır, qalın qaşların oynayır, yarıaçıq qalın dodaqlarının arasından çıxan nəfəs güzgünü buğlandırır. Nəfəsini tutub gözlərini yumursan, açanda güzgüdən buğun dağıldığını görürsən. Yenə sərbəst nəfəs alırsan, barmaqlarınla qara saçını daraqlayırsan, barmaqların bir anlıq düz burnuna, yanaqlarına toxunur. Güzgüdəki əksin yenə dumanlanır, dodaqların qızın adını təkrarlayır: Aura…