Kitabı oku: «Het glazen penthouse»

INLEIDING

Ze zakten door het bed, de eerste keer dat hij bij haar sliep; het bed was niet meer ingesteld op bepaalde capriolen.

Dit was een van de mooiste dagen/nachten uit Caroline’ s leven. Ze dacht eindelijk in haar virtuele sprookjeswereld beland te zijn. Het liep anders…
In het glazen penthouse dat uitkijkt op de Kuip in Rotterdam is het leven altijd spannend. Caroline heeft hier een van haar praktijken relatie- en psychotherapie en seksuologie. Ze verblijft hier regelmatig. Het leven van Caroline is net een soap, en soms een thriller. Het is in ieder geval nooit saai. Een leven zonder spannende gebeurtenissen is aan haar niet besteed. Soms geven die gebeurtenissen haar inspiratie en inzicht, maar regelmatig drijven zij haar ook tot wanhoop. De wanhoop is een duister gevoel, dat moeilijk verklaard kan worden.
Caroline kan niet zonder spanning; als het er niet is, creëert zij het zelf.
Thor, haar goede vriend en collega (psychotherapeut), vertelt haar: als je geen spanning ervaart, creëer je het zelf wel, omdat je blijkbaar er niet meer zonder kunt en het je iets positiefs oplevert. Zo wen je eraan en op den duur gaat het automatisch. Het levert je iets positiefs op wat je wilt behouden. Ja, zo werkt het in het brein. Je hoeft er niet eens veel voor te doen.
Ze herkent dit patroon ook bij haar cliënten en vertelt hen dat, met het gelijktijdige besef hoe moeilijk het is een patroon te doorbreken dat door de jaren heen is aangeleerd. Nieuw gedrag aanleren vergt inzicht, vastberadenheid en veel oefening. Voor menigeen is het moeilijk die inspanning te leveren.
Een mens wordt gevormd door wat men heeft meegemaakt en hoe men daarmee is omgegaan. Het lijkt of bepaalde gebeurtenissen steeds weer terugkeren in haar leven. Caroline trekt het blijkbaar zelf aan, vormt haar eigen levenservaringen. Innerlijke strijd is vergelijkbaar met sumoworstelen. Je dreigt buiten de ring geduwd te worden en je duwt terug om weer in de ring te komen. Gevolg is dat je wéér in dezelfde situatie belandt, die je al eerder hebt meegemaakt. Het patroon begin je te herkennen keer op keer. Het is de reden waarom zo veel mensen uiteindelijk bij Caroline op de (sofa) belanden. Hoe kan men dit gevecht winnen? Hoe kan het patroon in relatie tot de partner doorbroken worden zodat ‘wij’ verder kunnen met elkaar. En zij daardoor verder met zichzelf? Dat is een van de cruciale vragen.
Caroline voelt zich thuis in haar penthouse én heeft geleerd zich ook in haar lichaam thuis te voelen. Ze heeft veel meegemaakt en dit heeft haar gelukkig minder onzeker gemaakt.
In de avond, als de schemering valt, gaat Caroline regelmatig voor de open haard zitten. Ze zet dan wat operamuziek op – ze houdt van drama – en schenkt een blond biertje in, droomt dan met een boek in haar hand even weg van de dagelijkse sleur. Af en toe gooit ze een nieuw blok hout op het vuur en staart ze een tijd in het vuur terwijl ze met de pook het vuur beheert. Ze komt dan tot rust; even geen spanning. Dat kan ook weleens fijn zijn. Ze heeft in de loop der jaren geleerd op gezette momenten te ontspannen en te genieten. Anders houdt ze dit leven niet vol. Ze geniet van goede gesprekken met vrienden, maar kan ook goed alleen zijn zonder daarbij het gevoel te hebben dat ze iets moet doen. Ze houdt van bier en champagne. Als het maar bubbels heeft. Dat laatste heeft ze het liefst ook in haar eigen leven. Ze leeft graag een sprankelend, inspirerend en warm leven. Het bier moet bubbelen, de verhalen moeten van de tong rollen en de open haard op gezette tijden aan. In die wereld is alles mogelijk. Echt alles, en ze schuwt weinig. Grenzen kan ze makkelijk verleggen. En er zelfs af en toe overheen gaan. Tot bepaalde hoogte, want ze kan niemand schaden, soms alleen zichzelf.
Toch is het leven van Caroline niet gelopen zoals zij graag had gezien. Als jonge meid had ze dromen. In die dromen speelden haar man, kind, haar ouders, haar vrienden, acteren en een eigen praktijk voor relatietherapie een belangrijke rol. Waar ze toen geen rekening mee had gehouden, zijn de tegenslagen die ertoe dwingen die dromen opzij te zetten en de harde realiteit te accepteren. Als je jong bent, houd je er geen rekening mee dat het gezinsleven niet over rozen gaat, dat je enige kind voor een leven in het buitenland kiest met haar liefde. En dat je ineens in je kern van je zijn geraakt kunt worden door een ziekte.
Caroline heeft een aantal bittere pillen moeten slikken. Alice in Wonderland verwerd tot Caroline in verwonderingsland. De roze droom was geen roze droom meer maar een tijdlang een angstige nachtmerrie waarin je maar één ding denkt: Raak ik nu alles kwijt? Ontglipt de droom mijn vingers?
Haar droomwereld is nog steeds een wonderland, maar het is een wonderland waarin een donkere mist is verschenen met af en toe dreigende donderwolken. Ze ziet toe dat een heldere horizon aan het verdwijnen is en dat de wolken die de zon en de sterren aan haar sprankelende ogen openbaren soms in een mist veranderen. Maar dan ineens is er die donkere mist. Is dit haar lot? Heeft ze dit verdiend? Heeft ze dit over zichzelf afgeroepen of is het haar overkomen?
Wat gebeurd is, is gebeurd. Het enige dat telt is het nu. Een tijdmachine is nog niet uitgevonden en het verleden kan in de toekomst niet meer veranderd worden. Het kan hooguit geheeld worden. De scherven kunnen weer aan elkaar gelijmd worden, maar de uitkomst zal nooit meer zijn zoals gedroomd. Een nieuw pad zal worden ingeslagen, een nieuw inzicht zal verworven moeten worden waarin de scheuren van het verleden weliswaar nog zichtbaar zijn, maar niet meer zo veel pijn doen. En ondanks alles probeert ze toch de toekomst positief te zien.
Dit boek is voornamelijk gebaseerd op non fictie verhalen, over een relatietherapeut van Rotterdam (Caroline) voor en na een herseninfarct, wat met allerlei gevolgen gepaard gaat: soms fijn en soms desastreus. Als het haar tegenzit, is er alleen nog een weg naar boven. Dit probeert ze zich constant voor te houden. Dus ook haar cliënten geeft ze deze inspiratie. Het zijn er veel. Zij hebben iemand verloren of verkeren in disbalans tussen blijven of scheiden. Ze helpt hen met hart en ziel.. Het boek gaat over haar nieuwe liefde, rouwen, ziekten, cliënten, vrienden, dochter, kleinkinderen, familie, ex-man et cetera.

Inmiddels heeft Caroline een kleindochter, waar ze gek op is. Ze reist elk jaar naar Australië waar haar dochter woont. Maar ze heeft een hekel aan reizen gekregen. Het is haar te veel geworden, elke jaar zo’n eind te reizen. En toch doet ze het omdat ze haar kinderen wil zien.

Ze is succesvol en heeft verschillende praktijken. Aan de andere kant worstelt ze zelf met allerlei dillema’s zoals de keuze tussen liefde en loslaten, tussen blijven of vluchten, tussen hoop en vrees. Dilemma’s waarmee haar cliënten ook worstelen en die ze daarom zo goed kan herkennen en begrijpen. Een meelevende vrouw die tegelijk op medeleven hoopt. Zoals ieder mens het geen wil geven wat hij of zij ook graag wil ontvangen. En dat is uiteindelijk het geen wat in relatietherapie ook van belang is. Het is een zoektocht naar balans en evenwicht die ons allen verbindt en waar we ons leven lang mee bezig zijn. Ze vraagt zich regelmatig af of de man nog op haar pad zal komen naar wie ze zo verlangt nog op haar pad zal komen. Ze is een van de beste relatietherapeuten, maar bakt er privé zelf niet zo heel veel meer van. Hoewel een relatie van praktisch twintig jaar gehad hebbende is ook niet slecht. En ze heeft een zeer goede band met haar ex-man die tegelijkertijd ook haar maatje is. Het heeft haar veel energie gekost om bij Thomas te blijven en nog meer om bij hem weg te gaan.
Ze hield zielsveel van hem; daarom heeft ze het zolang volgehouden. Na die twintig jaar heeft ze het nooit langer dan twee jaar meer volgehouden in een relatie, in de inmiddels ruim tien jaar dat ze al alleen is. Ze hoopt nog steeds de man van haar dromen tegen te komen. Zou het ooit nog lukken? Denkt ze dan. Zou ik ooit weer zo gelukkig worden met weer een sprankelend leven?
Maar nu is ze half vijftig; toch al een respectabele leeftijd. De angst bekruipt haar om alleen verder te moeten. Ze moet er niet aan denken als een eenzame oude vrijster te sterven. Hier had ze tien jaar geleden geen last van, ze vond haar vrijheid best lekker en kon goed alleen zijn. Maar het gaat nu te lang duren. Wat zal de toekomst voor haar brengen? Vraagt ze zich steeds af.
In haar glazen penthouse naast het Feyenoordstadion komen allerlei cliënten: licht /donker/jong en oud. Samen met Thor reist ze door heel Zuid-Holland om mensen te helpen. En daar genieten ze van, mensen helpen is hun hobby.
Caroline heeft zelf veel relaties gehad, waaronder behoorlijk moeilijke mannen met gedragsstoornissen et cetera. En daar valt ze niet voor niets op, waarschijnlijk omdat ze zelf ook nog wat onzeker was in de liefde. Eigenlijk kan ze iedereen helpen behalve zichzelf. Dit valt haar moeilijk. Tegenwoordig gaat het een stuk beter. Toch voelt zich soms net de psychiater die zelf in de knoop zit en van een goed glas bier of wijn houdt. Ze is een chaoot en dat maakt haar tegelijkertijd grappig. De meeste mensen kunnen het van haar hebben; er zit in ieder geval geen kwaad bij. Soms plant ze dubbele afspraken en toch weigert ze een secretaresse te nemen, ze wil alles zelf in de hand houden. Controle?
Thor is hieraan gewend en zegt relgelmatig: Met jou blijft het spannend; voordat wij ons ooit kunnen gaan vervelen, duikt er wel weer een verrassing op.
Gelukkig werkt ze samen met fijne collega’s, die met haar capriolen weten om te gaan.
Inmiddels ontleent ze haar identiteit niet meer aan een man zoals zoveel vrouwen. De lange tijd dat ze bij haar ex-man, een gerenommeerd architect, was, ging ze mee naar allerlei bijeenkomsten. Thomas heeft meegewerkt aan bijzondere gebouwen, onder andere hotels, waar ze beiden uit dankbaarheid een nacht in de bruidssuite mochten slapen.
Het waren mooie en turbulente tijden. Ze draagt hem een warm hart toe.

Praktisch alles was gecompliceerd met hem maar daardoor ook enorm spannend.

Ze houdt nog steeds van hem, op een bijzondere manier. Zo werkt dat bij vrouwen: zij kunnen ook zonder seks van een man houden. Niet elke vrouw, maar velen wel.
Thomas valt niet te beschrijven, hij lijkt op Ramses Shaffy: een enorme persoonlijkheid waar je niet omheen kunt, dus in de relatie kon ze er ook niet omheen en dat maakt een relatie verdomde lastig.
Ze moest alle zeilen bijzetten en toch heeft ze het haast twintig jaar volgehouden.
Ze heeft er veel van geleerd.
Er is de laatste tien jaar sinds ze single is erg veel gebeurd.

Het stormt enorm en het begint te onweren. Ze staat voor het raam, het gaat zo enorm tekeer in het penthouse, dat ze twijfelt of ze er wel zal blijven staan. Maar iets trekt haar er naartoe, ze ziet allerlei beelden. Het doet haar aan iets onwerkelijks denken. Het lijkt wel een sciencefictionfilm.

Zelfs de lampen beginnen te knipperen. Verbeeldt ze zich dit of is het echt?

HAAR VADER

Vroeger stond ze met haar vader voor het raam om naar het onweer te kijken. Hij vertelde haar hoe prachtig het was en wat er allemaal gebeurde. Hij deed dat bewust omdat haar moeder angstig was en hij niet wilde dat het op haar oversloeg.

Hij verzon er van alles bij. Haar vader was een filosoof, een bijzondere man met zoveel gedachten en fantasie. Hij vertelde prachtige sprookjes uit zijn knappe kop. Nu ziet ze nog steeds de beelden en vormen in het onweer waar ze intens van geniet en zich weer samen met haar vader voor het raam waant.
Ze houdt ervan alleen te zijn, maar sommige gevoelens wil je graag met iemand delen. Maar Evert is net weg…
Ze zou het gevoel van het onweer graag met haar vriend Evert, die ze nu haast een jaar kent, willen delen. Hij heeft net het penthouse verlaten; hij is weer terug naar Antwerpen.
Ze mist hem nu al en ziet hem weer over een paar dagen. Het is redelijk structureel dat ze hem drie á vier dagen in de week ziet en dat vindt ze precies goed.
De paar heel goede vrienden en vriendinnen in Rotterdam en ook door Nederland – en sommigen in het buitenland – waar ze veel mee heeft meegemaakt, zijn heel belangrijk voor haar. Zij ziet ze regelmatig, soms wekelijks/maandelijks sommigen zelfs jaarlijks, maar dat doet niets af aan het gevoel van liefde wat ze voor hen koestert. Zo werkt het toch? En dan nog is het alsof je elkaar gisteren gezien of gesproken hebt.
In haar praktijk maakt ze het dagelijks mee: spijt, angst, onbegrip, disrespect. Niet kunnen kiezen, drukte, stress. Ga zo maar door, het is er allemaal. En elke dag hoort zij het weer.
Ze wil hier zelf voor waken, maar nu merkt ze dat het vaak onbegonnen werk is.
Je kunt er jezelf alleen voor behoeden, door er zelf wat makkelijker mee om te gaan.
Maar de realiteit kun je jammer genoeg niet veranderen. Wel ik je brein, je hebt de regie en over je eigen geest en lijf, zegt ze vaak tegen zichzelf. Zoals ze ook aan haar cliënten uitlegt.
Half Rotterdam komt hier in het penthouse op de dertiende verdieping. Dynasty op de dertiende in Rotterdam-Zuid voor alle soorten therapie.
Van rechters en burgermeesters tot de slager vol met tattoo’s. Ook de leuke meneer waar ze een zwak voor heeft van de drogist, waar ze vitamine van krijgt. Er is therapie voor iedereen. En zo hoort het ook. Ze geniet ervan en Thor ook.
Ze heeft er hard voor gewerkt en heeft het nu voor elkaar een grote praktijk te runnen. Samen met heerlijke vrienden/collega’s. Haar vrienden zijn ook haar collega’s, daar kiest ze zelf voor. Niet de makkelijkste weg misschien, maar gelukkig gaat het goed.
Veel mensen vinden zakelijk en privé niet te scheiden, haar lukt het aardig.
Materieel gezien heeft Caroline het goed, ze hoeft niet op een paar euro’s te kijken. En dat is weleens anders geweest. Toen ze studeerde en in een huisje woonde wat nog kleiner was dan nu haar woonkamer, was het wel eens lastig. Ze is er erg dankbaar voor dat het nu zo goed loopt, hoewel ze veel aan zichzelf te danken heeft, maar zeker ook aan Thor.
Mensen voelen zich veilig bij hen, als ze samen therapie geven. In de gezellige huiskamer/werkkamer waar soms ook de katten lopen: Gerretje en Karel.
Alleen als Thor er is gaan ze even naar de andere kamer ,hij is allergisch, jammer genoeg.
De twee heerlijkste katten, die ze sinds tijden gehad heeft.
Ze heeft haar werk blijkbaar nodig om zich goed te voelen. Ergens een pre, maar toch ook jammer tegelijk. Maar ach, hoeveel mensen hebben hun werk niet nodig om zichzelf een goed gevoel te geven? Ontleent ze nu haar identiteit aan haar werk? Ze wil nu een eigen identiteit hebben. Niet haar man en niet haar werk, maar zelf. Naarmate ze ouder wordt, leert ze zichzelf steeds beter kennen. En kan ze goed alleen zijn.

De deurbel rinkelt. Caroline snelt naar de deuropener die in de werkkamer hangt naast de glazen deuren. Ze ziet op de monitor het stel staan en drukt open.

Jee, ze was de tijd vergeten en had haar oude broek nog aan. Nog geen horloge om; niets.
Dan maar niet, dacht ze. En voordat haar cliënten boven zijn, heeft ze nog net de tijd even een andere broek aan te trekken. Het is op de dertiende verdieping. Het duurt altijd even voor de lift komt, gelukkig in dit geval.
Ze haast zich naar haar kleedkamer en struikelt onderweg over Dali, de schildpad. O jee, hij loopt nog los, maar ze heeft geen tijd hem nog in zijn glazen bak te zetten.
Dali de schildpad die zij al meer dan twintig jaar heeft: ze was hem in haar haast helemaal vergeten. En zo klein is hij niet, maar hij heeft dezelfde kleur als het parket. Ze moet dus erg op letten als hij losloopt dat ze niet op hem stapt. Hij was een baby-schildpadje toen ze hem kreeg

Maar hij vindt het zo fijn los te lopen. En Caroline heeft nergens moeite mee zolang het dieren zijn. Ze houdt van haar dieren.

Haar werkkamer die aan de huiskamer grenst, stinkt naar kattenpis, maar ze heeft ook geen tijd meer om de kattenbakken te verschonen. Nog wel snel wat parfum spuiten. Dan ruiken de cliënten het vast niet, althans dat hoopt ze. Het zijn grote ruimten met ramen tot aan de grond, er is dus heel veel licht. Er staan wat stoelen van de kringloopwinkel, modern en klassiek door elkaar, maar ook wat Art Deco. Het is een combi van, van alles wat; een enorm sfeervol huis. Terwijl ze aan het spuiten is met goedkope parfum gaat de bel boven al. De cliënten zijn er. Ze komen voor de tweede keer.

Een aardig, wat ouder stel die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Ze zijn al 31 jaar bij elkaar, maar zij geven aan dat het gevoel er niet meer is. Dit gebeurt vaak, zeker in langere relaties. Ze zaten praktisch met de rug naar elkaar toe. Zo kon ze geen therapie geven; er was totaal geen betrokkenheid meer.

EVERT

Haar vriend Evert (een diplomaat uit Antwerpen) had net het huis verlaten en ze was ergens blij dat ze weer even alleen was, zoals veel vrouwen die vaak een man om zich heen hebben, maar het ook heerlijk vinden weer even alleen te zijn. Evengoed was ze nog zo verliefd dat ze hem al na een paar uur miste.

Ze was, voor ze hem leerde kennen, al jaren alleen en had niet durven dromen de man van haar leven nog een keer tegen te komen.
En zeker niet zo’n man die helemaal in haar straatje past. Alles klopte. Alles wat ze in een man zocht had hij, dacht ze.
Ze had in de loop der jaren dat ze alleen was vele goede vrienden leren kennen waar ze regelmatig mee uitging. Ze kon voor eigenlijk elke gelegenheid wel iemand bellen. Dat was haar zeer dierbaar en ze droeg haar vrienden dan ook op handen. En als ze ziek was kwam Roos van het penthouse aan de overkant en bracht haar vers sinaasappelsap.
Gisla deed boodschappen voor haar; kijk, daar doe je het toch voor.
Heerlijk zulke vriendinnen.
Vriendschap is voor haar een van de belangrijkste zaken in het leven.
Ze was niet meer gewend om drie of vier dagen in de week samen te zijn. Maar het viel haar niet zwaar met Evert, integendeel. Ze moest alleen enorm wennen weer samen te slapen er gingen in het begin nachten voorbij dat ze nauwelijks een oog dicht deed. Dat brak haar wel op, ze deed erg haar best weer te wennen aan een man in bed. Maar slaaptabletten waren vaak het alternatief.
Ze zag het als een wonder dat het zo goed ging met Evert. Ze hadden het zo heerlijk samen, konden enorm genieten. Hij was weliswaar zeven jaar jonger, maar daar hadden ze geen van beiden een probleem mee. Hij zei, ik prijs mij gelukkig met een vrouw die zoveel ervaring heeft en er nog zo goed uitziet.
Ze had al zoveel relaties gehad, maar dit was echt het einde.
Jammer dat er nu al zo snel weer een cliënt was. Ze wilde eigenlijk nog even na dromen en genieten van het weekend. Wat zo fijn was met hem. Eigenlijk hebben ze voornamelijk in bed gelegen en in huis geklust. Hoewel Evert twee linkerhanden heeft, wilde hij haar toch helpen met een gordijnrail. Ze is nu nog steeds bang, dat als ze de gordijnen wat hard dicht trekt de rail op de grond ligt. Dus dat was geen succes. Daar is het dan ook bij gebleven. Ze heeft verder maar niets meer gevraagd; kan ze beter aan Thor overlaten.
Evert, een lange, vriendelijk man, is stapelverliefd op haar en zij op hem.
Zo mooi dat het van beide zijden is.
Ze leerden elkaar anderhalf jaar geleden in een hotel kennen, een hotel in Brussel.
Ze zaten daar opgesloten omdat de eigenaar de deur van het hotel niet meer open kreeg.
Caroline had zoiets nog nooit meegemaakt, het was zo bizar. Mensen die echt bang waren; sommigen dachten dat het een gijzeling was.
Caroline is niet snel bang en is een borrel aan de bar gaan drinken terwijl de eigenaar alles in het werk stelde het slot weer open te maken. Het was een klein hotelletje en Evert was daar ook op zakenreis. Caroline zat aan een tafeltje met een biertje en een boek. Ze zag Evert aan komen lopen. Wow dacht ze, dat is mijn type. Hij keek haar aan en er was gelijk een click. Hij vroeg heel beleefd of ze daar alleen zat en of ze nog wat te drinken wilde. Ze bleven elkaar aanstaren en daarna kon hij eigenlijk niet meer om haar heen.
Daar hoefde ze niet over na te denken. Ze raakten aan de praat, inmiddels was na haast twee uur het slot opengebroken, maar zij hadden geen behoefte meer om weg te gaan. Het was toen 20.00 uur. De tijd vloog en voor ze het wisten was het een paar uur later.
Ze boekten beiden nog een nacht bij en hebben uren met elkaar gesprekken. Over de kleine meer ook bijzondere aspecten van het leven en ze bleken op dezelfde golflente te zitten. Dat was snel duidelijk.
Rond middernacht ging Caroline naar haar kamer. Ze nam Evert niet mee, dacht aan het boek De ideale vrouw is een bitch: ga nooit gelijk met een man naar bed, hij moet je veroveren en moeite voor je doen. Anders wordt het hem voorgeschoteld en verliest hij de aandacht.
Hoewel ze dat ook wel zonder dat boek wist. Er vloeide de nodige alcohol. Maar ze bleef op haar hoede. Evert kon er wat van, maar hij bleef ook redelijk beleefd op zijn manier.
En Caroline houdt van mannen met manieren.
Ze zouden de volgende morgen samen ontbijten. En gingen met een nette kus allebei naar hun eigen hotelkamer. Wat zich daar in haar hoofd heeft afgespeeld, valt nauwelijks te beschrijven, euforisch was ze. De meest wilde fantasieën, het koste haar zelfs moeite niet naar zijn kamer te stappen. De topamine en oxytocine vloeiden door haar heen. Achteraf hoorde ze dat hij er zeker net zo’n moeite mee had. Wat ze al dacht.
Zo gezegd zo gedaan, en daar zaten ze de volgende morgen allebei met een behoorlijke kater aan het ontbijt. Ze moesten er samen om lachen. Vind je mij in de ochtend ook een beetje leuk? vroeg Evert. Zie geen verandering, behalve dan dat je wat bleker bent, zei Caroline. Komt waarschijnlijk door het daglicht of door te veel drank. Ze maakten gelijk een afspraak voor het volgende weekend en daarna hebben ze elkaar niet meer uit het oog verloren.
Hij kwam al snel met allerlei voorstellen, waar Caroline eigenlijk nog geen zin in had. Alles ging toch wel erg snel, Caroline was bang; ze vond het te veel in een keer. Verliefd zijn is het meest kwetsbare wat er is: je zal je weer helemaal open moeten stellen, dat had ze al lang niet gedaan na Thomas. Ze wist dat hij haar man zou worden en ze wilde hem, maar tegelijkertijd vond ze het doodeng. Jezelf weer helemaal geven, letterlijk en figuurlijk. En toch liet ze zich door de al de emoties meeslepen. Ze kon haast niet anders. Ze was echt zo verliefd, ongelooflijk.

Evert ging erg snel, voor Caroline te snel. Zou hij dat dan niet voelen die angst? Dat vond ze toch wat typisch. Ligt dat aan haar? Of is hij er wat oppervlakkig in?