Kitabı oku: «Het glazen penthouse», sayfa 2

Yazı tipi:

Ze had hem pas twee keer gezien en hij ging al met haar mee naar huis. Maar was ze zo verliefd dat het haar niet mee kon schelen. Normaal gesproken heeft ze allerlei bedenkingen, maar dit keer kon ze niet helder meer denken. En liet zich er maar in meeslepen. Jee wat was ze verliefd, helemaal de weg kwijt en dat terwijl ze alles altijd redelijk goed onder controle heeft.
De eerste nacht dat hij bij haar sliep zakten ze door het bed. De onderkant was niet meer bestand tegen een beetje gerommel daarboven blijkbaar. Dus hebben ze samen een nieuw bed gekocht. Zo begon de relatie. Gelijk een wat breder bed, dat kwam goed uit en hij betaalde nog wat mee ook. Omdat ze elke nacht haast bovenop elkaar lagen, werd het bed niet in zijn volle breedte gebruikt. Het was meer het gevoel dat er genoeg ruimte was om elkaar te ontwijken. Vreemd dat het zo werkt mentaal. Het zit allemaal in je hoofd. En dat is met therapie ook zo, legt ze vaak uit, de waarheid maak je zelf. De waarheid is vaak je eigen waarheid. Ook al is het de waarheid niet.
Ze maakten samen veel mee, Reisden regelmatig naar het buitenland voor zijn werk, waar hij voor allerlei sjieke diners was uitgenodigd. Zij liet er speciaal avondkleding voor maken. Ze kocht prachtige stof op de markt en had een goede kennis, een coupeuse, die de mooiste jurken voor haar maakte. Ze had weinig geld en Caroline hielp haar op die manier ook. Caroline voelde zich als een prinses. Ja, zo’n relatie had ze nog nooit gehad.
Hij was echt haar prins en zag er nog leuk uit ook.
Ze zijn nu anderhalf jaar bij elkaar en het lijkt zo nieuw. Ze voelt zich zo gelukkig met hem.
Hij is er een paar avonden in de week; ze wacht hem op met kaarslicht en prosecco. Elke avond is weer anders en toch altijd weer spannend. Maar daar is niet zoveel voor nodig met Caroline.
Normen en waarden zijn voor Caroline belangrijk. Hij voldoet daaraan. Voor zover ze hem denkt te kennen. Ze weet inmiddels wel: met mannen moet je altijd op je hoede blijven.
Als zij aan het werk is, komt hij zachtjes met de sleutel binnen. Zo was hij wel, hield veel rekening met haar. Hij begeeft zich vaak naar de slaapkamer, ook omdat hij nergens anders heen kan en het penthouse wat dat betreft niet ideaal in elkaar steekt. Maar ze hebben nu het heerlijke bed, dat komt goed van pas. Hij gaat dan heerlijk in bed een boek lezen. Zodra Caroline klaar is met de cliënten snelt ze naar de slaapkamer en ploft naast of op hem.
Heerlijke zwoele en ook goede gesprekken zijn hen niet vreemd. Ze genieten van elkaar en de passie spat eraf op allerlei manieren. Soms gebeurt er ook niets tussen de lakens en dat vinden ze allebei heerlijk de rust.
Als het maar overeenkomt, dan is het goed. Soms drie keer per dag en soms één keer per twee weken. Evert kletst ook alles aan elkaar en wat hij zegt is geen onzin, ze leert veel van hem. Alles lijkt perfect en klopt. Dat dit nog bestaat, denkt ze vaak. Precies wat zij zocht, hoe is het mogelijk.
Vorige week zijn ze naar Rome geweest voor een bespreking die hij daar had. Zij gaat meestal met hem mee, zeker als het voor twee of drie dagen was. Langer dan een paar dagen, daar heeft ze moeite mee, dat doe ze alleen naar haar dochter in Australië. Bizar eigenlijk, maar daar ga je dan ook niet voor drie dagen heen, dus moet ze wel.
Het was een prachtige reis met het vliegtuig. Er was twee uur vertraging, waardoor alles weer anders liep.
Ze weten dit altijd wel op te lossen met een goed boek of blad en een lekker drankje.
Evert past zich makkelijk aan gelukkig. En drinkt dan een glas goede whisky. We zuipen ons er wel doorheen, zei hij. En daar had Caroline niets op tegen.
Hij had een pasje waarmee je alles voor niets kreeg. Hij had nog een zakje nootjes in z’n zak gestopt en een biertje voor Caroline in z’n tas. Waarop Caroline natuurlijk zei, had je de fles whisky ook niet in ergens in kunnen stoppen? Dat ging blijkbaar toch net iets te ver voor hem.
Caroline was verbijsterd, dat hij dat durfde, ze vond het allemaal heel enerverend en spannend.
Hij spreekt met iedereen, zelfs in zes talen, Caroline is wat gereserveerder. Eigenlijk heeft Caroline genoeg aan hem, maar Evert is heel sociaal en netwerkt graag. Caroline vond dat in het begin wat glad, maar nu is ze er inmiddels aan gewend.
Het prachtige hotel met zes piccolo’s voor de deur leek een waar sprookje.
Gelukkig hoefde ze dit natuurlijk niet zelf te betalen. Alles liep via Evert z’n werk.
Prachtig was het hotel: een en al marmer en schitterend donker hout. Ze keek haar ogen uit.
Het diner begon om 20.00 uur zodat Caroline eerst nog even op bed kon luieren en Evert al naar de genodigden moest. Het was in een prachtig paleis. Praktisch iedereen was in avondkleding en Evert zei heel vleiend: Ik vind jouw jurk het mooist. Haar jurk was van lichtbruin kant, zelf ontworpen, zeer simpel zonder mouwen en tot op de grond, dat kan iedereen. En toch was ze er trots op. Met enorme knalhakken eronder, waar ze nauwelijks op kon lopen.
Haar lange goudblonde haar opgestoken. De hakken was Evert gewend dus hij hield haar goed vast zoals gewoonlijk. Er was koninklijk bezoek en ze had eigenlijk geen zin daarnaast te zitten, voor Evert was dit redelijk normaal. Dus ze deed haar uiterste best net te doen alsof het voor haar ook normaal was. De champagne vloeide rijkelijk en na 3 glazen en nog weinig gegeten voelde ze het aardig. Het bleek gelukkig een wandelend diner, ze kwamen met allerlei hapjes rond.
Al de sociale contacten van Evert, en de hoge pieten: eigenlijk zat ze daar niet gelijk op te wachten, ze is slecht in talen, namen en gezichten. Dit merkt ze in de therapie ook, maar ze onthoudt wel de inhoud en daar gaat het om. En ze had het gevoel dat daar weinig inhoud was, maar veel uiterlijk vertoon. Als ze er maar niet te vaak aan mee hoeft te doen vindt ze het niet erg. Maar meestal was dit twee of drie keer jaar, dus dat is wel te doen.
Het was dus een wandelend diner, en ze gingen niet meer aan tafel.
Het was jammer dat ze er pas achter kwamen toen de meeste hapjes al op waren.
Na afloop hebben ze in het hotel nog een zak chips en noten opengetrokken.
Ze sloeg de ene flater na de andere, na drie glazen champagne, was er niet meer helemaal bij. Evert zei, ik denk dat het tijd wordt naar het hotel te gaan. Ze begon het net naar haar zin te krijgen met al die pracht en praal.
Ze kon niet lopen op die palen, en wist niet meer om te gaan met al die mensen. Daarom wilde hij natuurlijk weg, hoewel hij ook moe was, zei hij. Was dat wel waar? Of had hij geen zin in die toestanden met haar.
Toen ze eenmaal ik het hotel aankwamen, waren ze allebei zo moe dat ze het bed in ploften, met de zak nootjes en chips. Caroline ging naar de wc en zag al het prachtige marmer in de badkamer en zei tegen Evert: Zo’n mooie wastafel heb ik nog nooit gezien, kom even kijken?
Waarop Evert zei: App me maar een foto, ben te moe om uit bed te komen. En dat deed ze.
Hij lag in bed rondom in de chips met een biertje in zijn hand en Caroline haar hoed op verder niets aan. Caroline moest enorm lachen. Het was een komisch gezicht.
Als ze nu de foto bekijkt die nog steeds op haar telefoon staat, voelt ze de weemoed weer. Wat was het mooi. Wat zou ze graag weer teruggaan in de tijd. Denkt ze nu.
Sinds ze Evert kent is er een andere wereld voor haar opengegaan.

Ze vond het een heerlijk leven op deze manier. Ze trad buiten haar comfortzone en dat beviel haar eigenlijk buitengewoon goed.

Zo leerde ze zichzelf ook van een andere kant kennen in positieve zin. Ze wist niet dat ze dit nog in zich had en vond dit enorm positief van zichzelf. Met Thomas was dat wat kunstzinniger en wat minder sjiek, ook heel leuk maar op een totaal andere manier. Dat was ze gewend met architecten onder elkaar. Hoewel dat ook arrogante kwasten konden zijn. Bij haar en Thomas kwamen er voornamelijk architecten over de vloer, ook bekende mensen en daar genoot ze ook van. Voetbal met bitterballen of mosselen, zo ging dat.
Het punt in haar leven waar ze nog vreselijk mee zat – hoewel dat niets met Evert te maken had – was haar dochter.

Haar dochter was twaalf jaar geleden naar Australië gegaan om daar te studeren. Ze hadden niet zo heel veel contact. Een keer per week op Skype als dat lukte. Ze heeft daar heel veel verdriet van ze zou ze zo graag even vasthouden.

Caroline en Thomas vonden dat ze beter naar Parijs, Londen of Milaan kon gaan. Maar ze wilde per se naar Australië, uiteindelijk hebben ze daarmee ingestemd. Met het idee dat het voor hooguit een jaar was. Inmiddels is het nu twaalf jaar en Caroline heeft het er nog steeds moeilijk mee. Een heikel punt, haar dochter heeft het er naar haar zin, is inmiddels getrouwd en heeft een dochter. Ze probeert blij voor haar dochter te zijn, maar het blijft lastig omdat zij hen zo mist.

HILLEGERSBERG

Jarenlang had Caroline een prachtig huis in de dure wijk Hillegersberg in Rotterdam.

Een huis in en aan het water op palen, sprookjesachtig, het leek op een houten vakantiewoning, waar ze elke dag de eenden eten gaf. Met haar voeten in het water zat ze vaak op het terras. Dieren zijn erg belangrijk voor haar. Zowel binnen als buiten had ze een halve dierentuin waar ze enorm genoot van tortelduifjes, konijnen, ratjes, poezen en schildpadden. Nu ze in het penthouse woont, mist ze de eenden en het terras aan het water.
Ze had er een dagtaak aan naast haar werk. Het huis was ook veel werk.
Het werd haar wat te veel. Er waren ook dieren binnen, zoals de ratjes, die nog van haar dochter waren toen ze weer naar Australië vertrok.
Op een gegeven moment gingen de kinderen de deur uit. Ze voelde zich wat alleen en kwam nog boven in het huis om de was op te hangen. Verder vermijdde zij het omdat het boven zo leeg voelde. Ze moest om het jaar het huis laten verven en de bomen kappen.
Ze had het gevoel dat het een blok aan haar been werd.
Dus heeft ze de knoop doorgehakt en is iets anders gaan zoeken. Dat had veel voeten in aarde. Ze wilde alleen op een bovenste verdieping, zodat ze niemand boven haar had waar ze zich aan kon storen, omdat zij allergisch is voor herrie. Dus dat maakte het zoeken niet makkelijker. De enige optie was een penthouse. Wat een wensenlijst… maar dat mag toch op deze leeftijd.

Het was niet makkelijk zoeken. En het moest ook nog erg ruim zijn vanwege haar praktijk. Ze had het grootste deel van haar leven in oude huizen gewoond voornamelijk met haar ex-man. Er was altijd rommel van de verbouwing en daardoor ook onrust. Ze wilde nu rust in huis. In haar eentje verder dan maar; het was zeker niet makkelijk. Om ineens alles alleen te doen. Zonder haar dochter en stiefzoon. Maar ze ging er weer voor.

Toen ze met Thomas in een oud herenhuis aan de singel in Rotterdam woonde, was ze het vele werk aan het huis na haast twintig jaar behoorlijk zat; er was altijd wat.
Op een gegeven moment wilde ze het verkopen omdat ze uit elkaar gingen.
Dat was een van de moeilijkste tijden in haar leven, want ze hield veel van hem. Heel veel, maar er waren steeds meer nare dingen die er gebeurden en zijn moeder had ook een slechte invloed op hun relatie. Ze kon het allemaal niet meer aan. Dus koos ze voor zichzelf na lang getwijfeld te hebben. Slapelozen nachten, drank en slaaptabletten hebben haar er een beetje doorheen gesleept.
Ze herkent het nu van therapie: zoveel mensen die geen keuze kunnen maken, dit is vaak nog moeilijker dan beslissen. Twijfels zijn slopend, vaak slopender dan een beslissing nemen.
De disbalans en twijfel breken je. In therapie komt dit vaak voor: mensen die haar om raad vragen, maar voor haar is het lastig, ze voelt vaak wat zij voelen, en kan alleen advies geven. Ze probeert goed te voelen wat de cliënten voelen en luistert intens naar wat ze te vertellen hebben. Meestal lukt het haar.
Dit doet ze vaak, vandaar dat ze het ook zo druk heeft.
Vorige week had ze een man van 55 jaar, 25 jaar getrouwd, hij had een dame van 15 jaar jonger leren kennen, zijn echtgenote was ook bij haar in therapie. Ze vertelden vaak dezelfde gebeurtenissen en zij hoopte dat hij alsnog voor haar zou kiezen.
Dat heeft hij uiteindelijk na een paar sessies toch gedaan. Caroline was blij, ook voor zijn vrouw die haar carrière had opgegeven voor hem. Hij had een enorm goede baan in het buitenland. Nu waren net de kinderen de deur uit en werd hij verliefd op een ander.
Z’n vrouw was ontzettend boos. Tegelijkertijd ook heel verdrietig. Ze vroeg: Kun jij erachter komen of hij terug wil en anders zeggen dat ik niet meer op hem wacht?
Caroline begreep dat best. Ze heeft het niet gedaan, maar hij kwam zelf al snel tot de conclusie verkeerd bezig te zijn, gelukkig.
Na een paar sessies heeft ze nog een app gekregen hoe dankbaar ze voor de hulp waren.
Dat doet een mens goed en daar doet zij het voor.

Het oude huis waar ze woonde met Thomas voordat ze naar Hillegersberg verhuisde dateerde van 1898. Ze verstookte er meer dan 400 euro per maand en dan was het nog niet warm.

Zo was er altijd wat. En er kwam steeds meer bij. In de winter durfde ze haast niet meer naar binnen omdat ze bang was er een laag water aan te treffen in de gang en kelder. En de hele dag weer in de weer was met emmers en slangen. Het deed haar op een gegeven moment denken aan oude pand van haar oma: als het regende moest je met de paraplu op naar de wc. Dat vond ze toch wat ver gaan. Het ontneemt het woonplezier.
Ze moest de stukken ornament in het plafond lijmen als er weer een zware vrachtwagen voorbijreed. Het lukte haar keer op keer, maar het vrat energie.En ze werd er angstig van.
Ze hield bij alles in huis haar hart vast als er weer een vrachtwagen voorbijreed en als het huis weer stond te schudden dat de stukken uit het plafond vlogen. Als het hard regende etc. Hoe kan ik het zo nu verkopen?, dacht ze.’
Het heeft een goed jaar geduurd. Ze kreeg niet de prijs die zij voor ogen had. Maar ze deed het.
Ze was ook blij toen het verkocht werd. Hoewel ze er erg veel herinneringen had. Beetje ambivalent gevoel had ze; ze kon het moeilijk plaatsen. Het ging haar ergens toch aan het hart.
En ze droomt er soms nog over.
Maar ze werd wel erg blij van haar nieuwe huis in Hillegersberg. Dat was haar graadmeter.
Het oude huis was van haar opa geweest en ze had het voor de helft geërfd. Ze vond het daarom erg moeilijk om te verkopen. Maar er zat weinig anders op, de buurt ging ook erg achteruit. En ze wilde naar een andere buurt.
Als ze er tegenwoordig langs rijdt, is ze blij dat ze er weg is. Er woont nog een moeder van Fay haar vriendin aan de overkant, waar ze sporadisch contact mee heeft.
De junkies zaten op een gegeven moment bij haar op de stoep te spuiten. Dat wil je toch niet! Zeker niet voor je kinderen.
Zelf zat ze er niet echt mee – mensen zijn mensen, en ze veroordeelt niemand – maar haar dochter werd bang. En Thomas noemde het vaak haar hoerenkast. Zijn humor. Met een kern van waarheid, want ze hield van donkerrode hoerenmeubels, jaren ‘30 en een wat louche sfeer.
Toen ze uit elkaar waren, is ze naar het huis in Hillegersberg gegaan waar ze ook jaren met veel plezier gewoond heeft. Haar praktijk was de aangebouwde garage, maar die werd op een gegeven moment te klein. Ze wilde haar praktijk uitbreiden.
En nu, dit keer, jaren later, had ze een prachtig penthouse gezien bij de Erasmusbrug op Zuid. Heel groot: 210 vierkante meter. Ze wilde graag op Zuid wonen omdat haar vader en haar oma daar vandaan kwamen en ze er mooie herinneringen aan had. Het was precies het tegenover gestelde van Hillegersberg. Van een elitewijk naar een achterstandswijk met veel allochtonen. Maar het trok haar juist om de uitdaging aan te gaan. Caroline had een mondelinge afspraak met de makelaar gemaakt en dacht dat zoiets geldig was. Niets bleek minder waar, maar zij had er ook geen kaas van gegeten met haar naïviteit. Ze had met de makelaar afgesproken, dat zodra ze terug was uit Australië ze gelijk de koopovereenkomst zou tekenen voor het penthouse. Achteraf enorm dom, ze had het beter gelijk kunnen doen. En zo ging haar droompenthouse aan haar neus voorbij. Toen zij in Australië was, ontving zij een sms dat de makelaar een bod van 30.000 euro meer had gekregen, en dat dus gedaan. Wat een enorme eikel.
In Australië kreeg zij een sms-je dat het verkocht was.
Ze was heel boos en verdrietig. Ze wist even niet hoe het nu verder moest. Het was in haar gedachten haar droomhuis. Ze had het al helemaal ingericht; in de nacht lag ze er wakker van welke gordijnen ze zou nemen en welke kleuren ze de muren zou geven et cetera.
Ze was er drie keer wezen kijken en was er helemaal weg van.
Zelfs nu nog dezer dagen als ze er langsrijdt, kijkt ze altijd even met weemoed naar boven.
Het blijft een soort droomhuis voor haar, hoewel ze nu ook erg mooi woont, maar iets kleiner.
Toen ze weer terug in Nederland was, had ze haar huis inmiddels verkocht, voor iets minder dan ze gehoopt had. Maar had nu geen nieuw huis, ze zag het allemaal wat somber in.
Ze is naar die makelaar gegaan en heeft hem goed de waarheid verteld. Ze zei dat het daar niet bij zou blijven. Dit echt niet kon. Hij schrok en deed van alles om haar toch te helpen.
Ze heeft haar kopers (enorme aardige mensen) drie maanden uitstel gevraagd zodat zij iets anders kon zoeken. Gelukkig vonden ze dat prima. Het waren hele aardige mensen die totaal niet moeilijk deden, gelukkig.
Het heeft haar slapeloze nachten opgeleverd. Zo droomde dat ze een zwerfster werd en met haar dieren in een opvangcentrum moest. Later dacht ze, wat kan zoiets je van je stuk brengen. Of wat heeft ze zich van haar stuk laten brengen. Maar wonen is toch het fundament van je levensvoorziening. Wat voor haar belangrijk is, zeker als je alleen bent en je werk er ook op is gebaseerd.
Ze huilde uit bij haar vader die toen nog leefde. Hij zei: Maak je niet zo druk, dan huur je toch een tijdje wat! Maar daar moest ze ook niet aan denken met haar praktijk et cetera.
De desbetreffende makelaar belde haar dat er op de veiling een mooi groot penthouse te koop kwam.
Ze dacht: Ik kan het toch eens proberen om naar zo n veiling te gaan, waarom niet? En ja hoor, daar stond het penthouse naast het Feyenoordstadion te koop. Het stond voor een ton minder te koop dan ze twee maanden geleden op Funda.nl had gezien. Ze hield de huizenmarkt elke dag bij. En ze had dit penthouse al een paar keer aangeklikt.
Maar het was boven haar budget.
Op de veiling bood er net iemand voor haar, het was weg. Niet te geloven.
Wat had ze weer een pech. Ze kon zich wel voor haar kop slaan.
De koper was een aardige Turkse man, hij had het gekocht om door te verkopen. Ze bood hem 10.000 euro meer. Hij zei: Nee ik wil het verkopen voor 20.000 euro meer, niet minder.
Ze vertelde het hele verhaal aan Thomas.
Wat heb je nu weer allemaal aan je fietsbel hangen , zei Thomas. Bij jou kan nooit iets normaal gaan.
Ze ging met Thomas, haar ex, naar het penthouse kijken. Hij heeft er verstand van.
Er zat een maar aan: ze mochten maar heel even binnen kijken. Er deed een klein Hindoestaans mannetje open.
Niet erg vriendelijk, ze moesten gelijk hun schoenen uittrekken om naar binnen te mogen en hij had erge haast. Hij schrok een beetje van Thomas: twee meter lang en zag eruit alsof hij net in de tuin had gewerkt. Twee uitersten: het mannetje in een net pak. Hij keek hen heel raar aan. Heel even, zei hij, ik wil dat jullie in vijf minuten weer buiten staan. Heb nauwelijks tijd.
Misschien moest hij naar zijn werk of wilde ons niet in zijn huis hebben. Het was allemaal wat vreemd.
Het was er binnen heel groot en licht, je kon net niet in het Feyenoordstadion kijken maar dat scheelde weinig. Ze maakten er grappen over. Ze snelde er als een speer doorheen.
Het ging allemaal zo snel dat ze het moeilijk in haar op kon nemen; het was ook zo groot en ze sjeesde er met een rotgang doorheen. Eigenlijk wilde ze het rustig op zich in laten werken, maar dat kon niet.
Ze kwamen verbijsterd beneden, en gingen eerst koffie drinken om het even te laten bezinken. Tentjes genoeg beneden, best een gezellige buurt. Cafés, patattenten, ijskraam gezellig beetje ouderwets. Pathé filmhuis, genoeg te doen. Je hoeft je daar nooit te vervelen.
Thomas zei: Het ziet er goed uit, zou het gewoon doen. Caroline kon weinig uitbrengen. Het was zo veel in haar hoofd, het ging allemaal zo snel.
Caroline ging niet over één nacht ijs, maar ze moest wel snel beslissen, ze had maar twee dagen de tijd.
Ze merkte wel dat ze het huis moeilijk uit haar hoofd kon zetten en wilde de volgende dag beslissen. Ook omdat ze nu eindelijk iets wilde hebben en dan niet meer in onzekerheid zat. Ze was al zo’n tijd bezig. En de Turkse meneer zette er druk achter.
Ze belde nog dezelfde dag de Turkse meneer en bood 20.000 euro bovenop het bedrag.
Ze tekende een paar dagen later en alles was geregeld.
De kogel was door de kerk.

Het was een groot en licht penthouse, maar je keek ook op een minder mooie flat uit. En het was een en al glas dus bloedheet in de zomer. Je kunt het altijd nog waarschijnlijk voor veel meer verkopen als het niet bevalt. Je hebt het nu redelijk goedkoop als je het niet naar je zin hebt en je verkoopt het heb je winst en zoek je op je gemak weer verder, zeiden haar vrienden. Hier val je geen buil aan. En ze had een kennis aan de overkant in het penthouse wonen( Roos) die later een vriendin werd. Dat was ook een gezellig idee.

Ücretsiz ön izlemeyi tamamladınız.