Kitabı oku: «Lâ Havle – Lütfî Divânı», sayfa 2

YILMALARA ŞİİR ²⁰

 
Görüş gününü gözleyen analar için…
“Uzakta” yıl sayan babalar için…
 

 
Boynunu vurdular aşkın güzelin
Sevgili yerine ölümü seçtik
Silahlarınızı kuşanın gelin
Sırat Köprüsü’nden bin defa geçtik
 
 
Bekliyoruz o meydanda sizleri
Sol ellerinizde defterleriniz
Alnınızda günahların izleri
Ve ardınızdadır iblisleriniz
 
 
Sanmayın ki unutuldu olanlar
Annelerin gözyaşları, çilesi
Zindan karşısında ev arayanlar
O evlerde çocukların gözleri
 
 
Unutulmaz evet çocuk gözleri
Bir anda büyürler sanki çocuklar
Her şeyi anlatır apak yüzleri
Hesap günündeki şahidim onlar
Ah çekmenin geçti çoktan zamanı
 
 
 Hem kimler duyar ki ahlarımızı
 Ölgün kalpleri kim canlandırır
 Kim geri verebilir aşkımızı
 
 
 Bizi kandıramaz artık vaadler
 Bir Allah’ımız var bir imanımız
 Ayaktayız daha sıkı, daha dik
 Gelecektir er geç bizim çağımız
 
 
 Kurduğumuz güzel beyaz ülkeler
 Kaldıracak kalplerdeki lekeyi
 Kalmayacak evler artık babasız
 Çocukların açılacak elleri
 
 
 Ey insafa gelmez voltajcı seni
 Gözleri kanlanmış çarmıhçılar ey
 Emin olun affedecek sizleri
 Yarını kuracak melek yüzlüler
 
 
 Zulmünüz işlemez nasılsa orda
 Orda hayat size çok zor gelecek
 Secde ettikleriniz bile orda
 Uzanıp yerlere secde edecek
 
 
 Sanmayın çocuklar korktular sizden
 Maskelerinizi çıkarıp gelin
 Soyunup gelin insan şeklinizden
 Gerçek kimliklerinizi gösterin
 
 
 Çok önde gittiniz kapı kullukta
 Mükâfâtı hak ettiniz doğrusu
 İşkence yarası geçer parmakta
 Geçmez ama ruhlardaki ağrısı
 
 
 Bizler unutmaya hazırız çoktan
 Ne der çocuk yüzleri bilemem
 Biz deriz ki bütün bunlar Allah’tan
 Onların adına bir şey diyemem
 
 
 Yarın onlardır hâkimi evrenin
 Evrenin, devrânın, mahkemelerin
 

BİZİM ÇOCUKLAR

 
Küçücüktü elleri
O hep duaya duran
Duyulmazdı sesleri
En derinden haykıran
Bizim çocuklar bunlar
Ehli dil, ehli dertten
Lokmasını aldılar
İsmini kazıdılar
Yerden yere vurdular
Ses çıkarmadı yine
 
 
Bizim çocuklar bunlar
Garip, mahzun, çekingen
 
 
Erzincanlıdır kimi
Kimi Sivas elinden
Yozgat’tan, Adana’dan
Çoğu Maraş ilinden
 
 
Bizim çocuklar bunlar
Anadolu kokulu
Kimi derviş kimi alp
Uçmağa varacaklar
Yeri göğe uçurup
Gökte taht kuracaklar
 
 
Bizim çocuklar bunlar
Sevişir, savaşırlar
 
 
-imansızlar korkarlar
Binbir pusu kurarlar
Karanlıkta avlarlar
Ölmez bizim çocuklar
 
 
Civanmert bakışları
Ürpertir düşmanları
Bazı yaralar onu
Sevgilinin kaşları
 
 
Bizim çocuklar bunlar
Âşık, mecnûn, kalander
          Ay alınlı çocuklar
          Selam getirdim size
          Gökteki yıldızlardan
          Ki unutmayacaklar
-kök toprağı unutsa
Yaprak havayı
Unutsa çiçeği arı
 

GÜL YÜZLÜ ÇOCUKLAR

 
Gül yüzlü çocuklar başları gökte
Eller kelepçede, gözlerde buğu
Tahta sıralarda oturuyorlar
 
 
Çiçekleri ezmeyiniz ne olur
Gül ağacı kırılmasın belinden
 
 
Gül yüzlü çocuklar bu nedir böyle
Alın yazısı mı savaş mı yoksa
Çizmeler çiğnedi pınar suyunu
 
 
Bulun çizmelerin sahiplerini
Deyin ki gezilmez böyle burada
 
 
Gül yüzlü çocuklar ağlamıyorlar
Bir yere akmalı kan gözyaşları
Gülüyor sütre gerisindekiler
 
 
Maskeler örtüyor yüzleri kim, ne
Bu geminin dümeni kimde
 
 
Gül yüzlü çocuklar bu oyun bozulacak
Yeni bir bahçe kuracağız
Bu viranede
 

BENDEN SANA ESEN

 
Saat gecenin üçü
Toprak uykuda, çiçekler uykuda
İn cin uykuda
Kaldırım taşları uykuda
Çocuklar uykuda
      Evler uykuda
                Kent uykuda
Gece büsbütün uykuda
Ben uyur uyanık
Ben paramparça
 
 
Sen uyuyor musun
Sen ağlıyor musun
Sen duyuyor musun
      Biliyor musun ki
Bir göğüs seninle nefes alıyor
      Anlıyor musun
 
 
Saat gecenin üçü
Nefesimi üflüyorum zamana
Nefesimi veriyorum eşyaya
      Geceye
                Kente
Kıpırdıyor yapraklar
Bir rüzgâr esiyor inceden
      Benden
Ölüler doğruluyorlar kabirlerinden
Gül vermede kulağını rüzgâra
 
 
Aşkın cıvıltısını duymada
Her esintide
Nefesimi veriyorum boşluğa
Sevgimi sunuyorum
Bardaktan boşanırcasına
      Yağmur yağmur
 
 
Saat gecenin üçü
Ve seninleyim
 

BİR SEVDÂ Kİ

Mümtaz’a…

 
Bir sevdâ ki sigara tiryakiliğine benzer
Bıraksan bırakmaz, bırakmasan eritir seni
Sevsen mümkünatı yok, sevmesen mümkünatı yok
 

BUGÜN

Beşir Ayvazoğlu’na…

 
Kırlarda çiçekler hep solgun bugün
Kırmış filizleri rüzgârlar bugün
Kaçmış göğümüzden yıldızlar bugün
 

SES

 
Cıvıl cıvıl cıvıldar kuşlar ağaçlarda
Çın çın çınlar boynunda koyunların çanlar
Sonsuz sükûttan su sesleri savrulur sanki
 

SEL

Ahmet Turan Alkan’a…

 
     Yaban eller aldı bizi
     Bin deryâya saldı bizi
 
 
Devrilir gökten çatılar, ışıklar söner birden
Saman çöpü duygularımızı uçurur bir yel
 
 
Savrulur binbir zahmetle kurduğumuz yapılar
Pamuktan ipliğimizi çeker koparır bir el
 
 
Güzeldir köknarların yaprakları deler göğü
Vakit gelir yerle yeksân eder onları bir sel
 

OLAN-BİTEN

 
Gönül tahtında güzel
Salınır gezer
Âşıklar otağında
Vurulur kurşun
Yara alır bir yerinden
Yarılır gülle
 

MARTILAR

Nihat Genç’e…

 
Kanatları suya değmiyor martıların
Böyle uçsak bile böyle duramayız
Böyle yakalayamayız avımızı
Böyle tepeden inme, bir çırpıda
 

DEVİR

 
Devrilir durur, devrilir döner devrânımız
Daha dün dostlarla dopdoluydu dergâhımız
Dize geldi dağları deviren dermânımız
Duruldu derelerimiz, duyulmaz dualarımız
 

BAŞAKLAR VE ÇOCUKLAR ²¹

 
Sarı sarı başaklar
Bir atlas oluvermiş önümde
Gözün görebildiği kadar
Emeğin şarkısını söylüyorlar
Salınıyorlar önünde rüzgârın
 
 
Bir çocuk görüyorum
Sırtı kaşınıyor saman parçalarından
Savrulan tozlar gözlerini yakıyor
Çelişkisi sergileniyor hayatın harman yerinde
Harman yerinde oyun oynuyor çocuk
Oyuncakları sahicikten, sahici oyuncaklar
Öküz, döven ve yakan güneş
Kalaylı testi
Suyu ılımış
 
 
Çocuklar bilirim harman yerlerinde
Elleri “pamuk gibi” olmayan
Oyun oynar gibi çalışan
On iki saat çalışan
Çocuklar bilirim kara kara çatlak çatlak elleri
 

MÜNZEVİ ²²

 
Sevmek yolu bir çıkmaz sokağa varır işte
İşte böyle bir kalakalmazlık içinde
 
 
Çözülür tuğlaları bir eski yapının
İçi boş gösterişli sıvalar içinde
 
 
Çok çehreli bir güzel peşinde tüketir sevgili
Bir âşık binbir kararsızlıklar içinde
 
 
Münzevî bir şiiri didikleyip durur
Bir şair unutulmuş haksızlıklar içinde
 

GÜN BATIMI

 
Yine bir gün batımında
Yenidir her dem hüzngâh
İlk aşk günah rıhtımında
Çıkagelir gâh ü nâ-gâh
 
 
O gelir ve ben giderim
Su yoksulu mavnalarda
Hüznümü ifsah ederim
Kırık dökük aynalarda
 

İKİNDİ SONLARI

 
Küskün ikindi sonları
Artık gün bir nostalji gibi uzar
Hem geceye bir koşu hem bir kaçıştır
Sevdâyı yıldızlara bölüp göğe saçarız
Sayısınca yalnızlığımızın
 
 
Küskün ikindi sonları
Esintiler gibi dökülür pişmanlıklar
Yaza veda eden yapraklardan
Ve ağaçlara çizilen oklardan
Delik deşik bir kalp resmidir kalan
Etrafında ezik, kaçamak öpüşler
 
 
Yağmur ha yağdı ha yağacak
Sevmek bakır sinide bir tulum peyniri
Bir bir enseme vuracak damlacıkları
Sırra kadem aşkların
Ikide bir kopup duran bir film
Karışmış renkleri ve titrek görüntüsüyle
Ninni arasında uyanışlar, gülüşler
 
 
Dile gelmeyen sevdâların abandığı titrek kalp
Şimdi hangi mısra ile avunacaktır ki
Tamamlanmamış şiirler öyle kalmalı değil mi
 
 
Ve çiziktirilen son kelimeler
Bulut olup dağılmalı
Savrulmalı çiçek tozları gibi
Yanaktaki gözyaşı gibi
İlk sevgilinin unutulmayan ismindeki
Heceler gibi
 
 
Ah uçup gitti her şey her eskiyen gün gibi
Küskün ikindi sonlarında bir şey ararım
Avcumda sanki kül olmuş bir yaprak tutarım
Hem toz olup uçmasından korkarım
Hem rüzgâr beklerim dağıtsın hüznümü diye
 
 
Ben niye ağlarım
Küskün ikindi sonlarında
Ben niye
 

ORADA HER ŞEY ÖZÜYLE

 
Ber – hükm-i kazâ-yı nâmuvâfık
Hüsn oldu cemâl-i aşk’a âşık
Bin cân ile hüsn-i âlem – ârâ
Çün oldu o Yusuf’a Züleyha
 

ŞEYH GALİP

 
Yusuf ile Züleyha arasında değil aşk
Yusuf’ta düğümlenen bir bilmece
Ondan ötesi sevginin bilinmez
Nasıl bilinmezse ondan ötesi hasretin, hüznün
Sonsuzluğu alır eline âşık
Sonsuzluk yüreğinde zira
 
 
Ve yüreği her an elinde bir çiçektir
Güzele sunulacak bir gün
Ama sonlu olanlardan kaçıyor o
Zira sonluları göremiyor gözleri
Kendi gözlerini de
Bildiğiniz aynalardan olmaz
Metafizik ülkelerde ve ne de renkler
Beyaz beyaza şarkı söyler orada
Orada her şey özüyle
Beyazın tonları serilir
Beyaz nehir üzerine
Kuvvetliyseniz eğer
Kuvvetliyse aşkınız
Ve arayışınız arayış kadar
 
 
Karmaşık ise
Belki pembeleşir nehir
Duyulur belki orada sesiniz
Ahınız ancak orada şarkılanır
Orada anlaşılabilirsiniz
Orada anlayabilirsiniz
Burada didişmeye devam
 
 
Sokaklar ve betondan binaların giriş kapıları
Önlerinde direkler sanki saatin tiktakları
Vakit gibi ölmekteler
Arkada kaldı zaman
Belki çıkacak ana caddeye
Elbet bu sokaklar
Kentin ana caddesi
Anlamadan sokakların sevdâsını
Kendisine uzanan
Kentler arası bir otobana saracak
Sert, asfalt kollarını
Artık, ne yanda kaldırımlar olacak
Ne binaların giriş kapıları
Ne de perde aralarından süzülen
Mutluluk ışıkları
Yalnız kilometrelerin şarkıları kalacak
Bu tablo, bu bitmemiş tablo
Belki bir gün… diyecek hep
Umut mabedinde diz çökecek
Bilmediği dûalardan okuyacak
Zaman ve mekân saracak onu
Kıstıracak, sıkacak
Bir çerçeve ve köşebentleri gibi
Dört yanından
Çiviler arkadan çakılacak
Üzerine çerçevelerin
Ve tuval gergin
Ve şehvet şarabını içmiş boyalar
Kusmaya hazırdırlar palette
 
 
Ressam günahın portresini tasarlıyor
Uzun parmaklarında tuttuğu
Uzun fırçalar
Bütün kıllarıyla hazır, beklemekteler
Ve yolcu gecenin karanlığında
Düşüyor bir inşaat çukuruna
Ölüm bu kadar basit işte
 
 
Ne kaldı sanki göğün karanlığından
Selam
 
 
Cenaze merasiminde taşınsın o da
Bir tabut içinde
Yolcunun tabutunun ardından
Beraber gömülsünler toprağa beraber
 
 
Unutmayın sâdece bir oyundur bu
Zira öteler hâlâ selâm göndermekteler
Yolcunun ise mezarında
O ilk gömme törenlerinden kalan
Çiçekler kuru
Ve yerin çocukları her gün
Yatıp kalkıp, dönüp durup, gidip gelip
Bu bilinen oyunu biteviye
Sahnelemekteler
 

ÖMÜR ²³

 
Rûyâ gibi bir ömrü fâşetmekten yoruldum
Hep bir başka hayâtı gözetmekten yoruldum
 
 
Heybetli doruklarda seken ceylan gibiydim
Hiç yormadı dağlar beni düzdeyken yoruldum
 
 
Kuşlar gibi uçtum da bir çaydan geçemedim
Hazrolda yorulmadım rahattayken yoruldum
 
 
Zindanlara düştüm de hiç şikâyet etmedim
Devletlûye pazarlıklı temennâdan yoruldum
 
 
İkbâl ile istikbâle dâir perîşânım
Hüsran yine ensemde düşünmekten yoruldum
 
 
Dâvâ adamından ne dolaplar döndüğünü
Gördüm de o dâvâda sadâkatten yoruldum
 
 
Lütfî seni bilmez uğruna yandığın dostlar
Sen neyle yanarsın sual etmekten yoruldum
 

YOLDA ²⁴

 
Bir noktaya basmam yürümekteyken bir yolda
Kim söyledi aşkın dili giryân olur yolda
 
 
Şol dünyayı alsam tutuversem şol elimde
Kanmış ruhumun postunu sermek düşü yolda
 
 
Hicranla yanan ben, sana râm olmuş olan ben
Bir tek bakışın kâfi gelir gör beni yolda
 
 
Yollar ne tuzaklar taşıyor, hicranlar bir de
Azmetmeli, sabretmeli berk kalmaya yolda
 
 
Ben belki bu girdâbı bilmekteydim ezelden
Israr ile en doğru bulunsun doğru yolda
 

SİNEK MEDENİYETİNE DAİR

 
Uzun yaz akşamlarında sahipsiz yokluğumuz
Gölgesiz yürüyüşümüz bir hayale doğrudur
Bu kentin varoşlarında sayısız çokluğumuz
Musikisiz ve şiirsiz bir dudağa mültesem
 
 
Nice ilhamlar edindik, nice çileler çektik
Sinek medeniyetine ait ve ona dair
Hantal, çorak topraklara nice tohumlar ektik
Kin ektik, şehitler biçtik melekûta müsellem
 

HASTA YÜZYIL YORGUN KERVAN ²⁵

 
Şafak vakti çalan çanlar
Yeryüzü bir kervansaray
Sergüzeşt serseri çağlar
 
 
Suya düşen kimsesiz ay
Sesin kalbimde çınlar
Âsumanı sarar bir yay
 
 
Sesin insan sesi midir
Soyunsun kılıçlar kından
Nefesin ibrahim midir
 
 
Ardımızdan gelen rüzgâr
Sürükler bizi çöllere
Çekilecek çileler var
 
 
Çöledir yolumuz çöle
Arayışla bulunur yâr
Damlalar biriksin göle
 
 
Kum tanesi gibi yanar
Göğsümden süzülen kervan
Bir iz arar, bir iz anar
 
 
Hasta yüzyıl yorgun kervan
Vahalarla taşsa da çöl
Hasta yüzyıl yorgun kervan
 

GECEYE TÜRKÜ

 
  Kendi elimizle gömdük geceyi
  Gömdük ömrümüzü ellerimizle
 
 
  Düğmeye basınca söndü lambalar
  Düştük erte günün aydınlığına
 
 
  Başka bir gün artık bu birden gelen
  Durdu akan zaman bir tek sesiyle
 
 
  Lamba yanarken dün, sönükken bugün
  Gece nasıl aktı böyle sessizce
 
 
  Güneşe ve aya, akan zamana
  Kımıldadıkça siz, ben ölüyorum
 
 
  Söyleyeceklerim var benim de hey
  Kaçan yolcu böyle umursamadan
 
 
  Yelkovanı tutuyorum inatla
  Akrepse geçiyor birden dörtnala
 
 
  Neden kapılanır başka bir güne
  Günün zirvesinde gece yarısı
 
 
  Yeniden doğmak mı böyle her günle
  Ölmek mi doğrudur biten geceyle
 
 
  Tabiatın, cemiyetin, tarihin
  Nabzında tıklayan bir lamba sesi
 
 
Bendim geçen gece birden kararan
Madonna gözlerden eteklerine
 
 
Bendim hoyrat, aşüfte akşamlardan
Mütereddid sabahlara uzanan
 
 
Musahhih şairler uyuya kalır
Püriten mısralar sabah olmadan
 
 
Pelüre yazdığım şiirler solar
Unutulur heterodoks dualar
 
 
Buz kesen ayazla seviştim gece
Yitik mısralarla, sakıt vezinle
 
 
Belki bir gün peşindeki hayatı
Bitmeyen geceyle uzar sanırım
 

YÂR OLDU

 
– - . . / – - . . / – - . . / – -
 
 
Cânım efendim gör geceler bana yâr oldu
Senin nefesinden yine vuslat bahar oldu
 
 
Mecnun kimi bulsun da avunsun ya leylâ
Aşk hasreti dünyaya dalandan bîzâr oldu
 
 
Leylâ onu senden ayıran sebep ne ola
Gerçek acaba hangi yüzünden bakar oldu
 
 
Benden uzak dursun aşk, beni mecnûn kılmasın
Mecnûn değilken dünya bana târümar oldu
 
 
Aşk her şeye rağmen dokunur kalbine leylâ
Dünyâ sana senden daha isyanlı yâr oldu
 
 
Gezgin dolaşırsın öyle âlemde boşuna
Derviş gibi zikrinle mi postunla mı leylâ
 

HAYRET

 
Hayret, bilerek sırt çevirenlerden olmuşsun
Hayret, seni geçmişte bırakanlarla olmuşsun
 
 
Bir ses duyacak olsan meylin hemen oraya
Bilmem seni mankurt yapan elden ne ummuşsun
 
 
Kalbin ne fesat bir yele gark olmuş yıkılmış
Ömrün kara bir iz gibi kalmış gamla dolmuşsun
 

PÜRTELAŞ

 
Naif ve kırılmış bu çocuk kalbi pürtelaş
Âşık olmadayken de olunca da pürtelaş
 

ŞEYTANIN SESİ

 
Ay anında belirdi
Nazlı bir hilâldi
Ve serpilmiş yıldızlar
Deniz dibi gökte
İnciler gibi
Melûl, mahzun yıldızlar
 
 
Ülkeler sıralı ülkeler
Doğudan batıya
Tarih ötesinden
Geliyorlar peş peşe
Toprak renkli ülkeler
Uçuk mağlup ülkeler
 
 
Ayak sesleri zamanın
Tik tak, tik tak
Ha gayret ha gayret
Koşun kendi sonunuza
Sınırına zamanın
Ve ağlamaların
 
 
Koşuşturur insanlar
Hep yeniye yeniye
Soranlara nereye
Bu koşu böyle nereye
Derler hep bir ağızdan
Sen geriye
 
 
Kaplar kahkahalar her yanı
Düğümlenen nefesler
Janus’un kaçıncı yüzü
Tarihin yazmadığı
Bu kaçıncı hıçkırık
Hangi günün gök yüzü
 
 
Onun kahkahaları bunlar
Onun kahkahaları
Zikir ülkesinden kovulan
Toprak üstüne atılan
Bu yarım kalan her şey
Şeytanın sesi bu tanıdım
 

KÜRŞAD

 
Bir kürşad düşerken son nefesinde
Elif dedi diyemedi lâmelif
Ölümün tarifsiz mesafesinde
Ruh bin parça, vücut ayrıldı lif lif
 

MEVSİMLER ESKİDİ SEVDA ESKİDİ

 
Kolay değil kolay değil anladım
Bir ömür boşuna bekledim durdum
Bir çift göz için hep kalbimi yordum
 
 
Mevsimler eskidi sevda eskidi
Eski şiirdeki güller eskidi
 
 
Kolay değil kolay değil hep sevmek
Her aşkın sonunda gözyaşı dökmek
Kaderim çöllerde hep serap görmek
 
 
Mevsimler eskidi sevda eskidi
Bir ömür gidilen yollar eskidi
 
 
Ne çöllerden kaçabildim ne senden
Ne de rüyama giren gözlerinden
Bir tutabilseydim ah ellerinden
 
 
Mevsimler eskidi sevda eskidi
Tükenmez sanılan ümit eskidi
 

VİRANE ŞİİR

 
Bir şiir bahçesi gibidir gönlüm
Mûsikîye âşık deli mısralar gezinir
Bülbüller dal arar konacak
Güller soyunur nâmelerine
 
 
Şimdi bir süvari gelir dolu dizgin
Ateş saçar dudaklarından
Bahçeler döner viraneye
Naraya terk eder yerini şiir
 

YEDİVEREN GÜLÜ

 
Sen ufkumda yediveren gülü
Sen saçlarıma dökülen yağmur damlası
Bu gece sokakları sana katlarım
Seni gönlümde sonsuza saklarım
 
 
Ellerin ne kadar narin
Avuç içinin sıcaklığı hâlâ kudurtur beni
Ya gözlerin, derinliği gözlerinin
Bir de saçların, saçlarının omzunda savrukluğu
Sonra gülüşün, gülüşün eritir beni
 
 
Sen ufkumda yediveren gülü
Sen gözlerimde gönül damlası
Bu gece yanımda olsaydın derim
Öteler ötesinden çağırsan gelirim
 

ZEBANİ TERAZİLERİ

 
Ölümün resmini çiziyorlardı
Melek kanatlarıyla iri ressamlar
Siyah beyaz bulutlardan
Sonsuzluğun maviliği üstüne
 
 
Haydi çağırın zebanileri
Vereyim bu çizgilerin hesabını
Bu boyaları nereden bulduğumu
Ve içimdeki şeytanca başkaldırışın
 
 
Zebaniler ellerinde teraziler
Üstüme üstüme geliyorlar
 

KARTVİZİT ²⁶

 
Yüreğimdeki çizgiler gözlerimin yorgunluğu
Ayaklarım kaldırımları süpürür
İzmarit dudaklarımı yakıyor, ellerim cepte
Bir şiir tutturmuşum önümden gider
Şair kızların eteğini kaldırmak isterim
 
 
Kartvizit bastırdım üstüne ne yazdırdım
Köşeleriyle dişlerimi karıştırdım
 

LİSELİ AŞKIM

 
Biliyor musun on üç sene geçmiş
Seni gözlerimle öptüğüm
İlk sayfasına hatıra defterinin
İlk şiirimi yazdığım
O yağmurlu Nisan günü üzerinden
 
 
Sen tavizler doğurdun oğlan kız
Hani dönmeyecektik sözümüzden
Hani ak selviler ötesinnde bekleyecektin
Sabrıyla o üstüne oturduğumuz
Soğuk ıslak taşların
 
 
Sen liseli küçük kız
Şimdilerde belli ki bir annesin
Kalçası, midesi büyümüş
Çocukların birbirleriyle kavga ediyordur
Sen bir dövünüp bir döğüyorsundur
Kocanla belli saatlerde tartışıyor
Belli saatlerde yatıyorsundur
 
 
Ya ilk öpüş küçük kız ilk öpüş
Ruj sürerken dudaklarına
Belki hatırlıyorsundur
 

1986

ÇOCUKLAR

 
Binbir zahmetle kurdu çocuk
Yıktı bir çırpıda kalesini dalgalar
Ağladı çocuk
Annesi güldü şezlongda
Mayosunun üzerinde bir erkek eli
 
 
Siteler’de bir mobilya atölyesi
Tezgâh başında bir çocuk
Ne çocuk
Elini kaptırır hızara
Islatır kanı kuru tahtaları
Bastırır iniltisini çocuğun
Çekiç sesleri
Hızar sesleri
İnsan sesleri
 
 
Ağlar içinden yürek kan kan
Böyle çocuklar için
 

ROTA

 
Ne göğün rengi dediğin gibi ne toprağın
Yok kardeşim, yok artık bildiğin gibi değil
Senin gözlerin başka görür, benimki başka
Bir gemiye binmişiz de rotamız bir değil
 

KEVSER

 
Her gece rüyamda bitmez depreniş
Her gece hasretinle ben yanarım
Varlığım varlığın içre erimiş
Aşkının esiridir duygularım
 
 
Sende gördüm ben gerçeği, güzeli
Arayış sırrına seninle vardım
Sınırsızlığımın sensin sebebi
Meçhuller düşünü seninle kardım
 
 
Dökülen heceler dudaklarından
İçimde bir serin yel estirirdi
Ruhum ürperirdi bakışlarından
Göz bebeklerinden içtim kevseri
 

HAYKIRIŞ

1

 
Ay buluttan sıyrılanda
Kalkanda perdeler gözden
Gönül aşkınla dolanda
Bir ah duyulur inceden
 
 
   Dudaklarım kıpırdamaz
   -Lâkin
   Bilirim o ah bendendir
 
 
Bülbül güle nâme dizer
Gül dikenin gösterende
O sevgili gözün sürer
Ben ah çekip inleyende
 
 
   Ahım göklere ulaşır
   -Da
   O yâr duymaz kollarımda
 

2

 
Haykırırım sesim çıkmaz
Sevgili insafa gelmez
Gönül yine de gücenmez
Dolar ağlar, taşar ağlar
 

ZAMAN

 
İhmalin hıncını alınca zaman
Bir ömürdür mağarada yaşanan
Kafdağı’ndan akıp gelen bir nehir
Seher vakti öten bülbül, açan gül
Şafakta çan, şafakta ezan zaman
 

KIŞ KÜSKÜNLÜKLERİ

 
Karlar erirken üşürüm
Kamyonlar gülerken sıçratır kusmuğunu
Yollar transparan giysiyle yapışık
Dolunay deli divane eder tuttuğunu
Kar üşür, ben üşürüm
 
 
Gece buza keser asfalt
Kırdığım camları hatırlatır düpedüz
Ve yüreğim ellerimdedir ellerim kanla bulaşık
Yine âşık olmadayım yüzde yüz
Kar erir, ben eririm
 
 
Gidişi gelişinden zor bu mevsimin
Eriyen karla akıp gider tevekkül
Bütün hislerim melûl, düşlerim karışık
Kaldırımdan ayaklarıma sızar tefekkür
Kar yürür, ben yürürüm
 
 
Yol taşımaz bu sevdayı ben taşırım
Bahara küskünüm, baharla gelecek sevdâlara
Ruhum hep o eski aşklarla dolaşık
Aldanmayacağım artık vedalara da
Kar küskün, ben küskünüm
 

NABUKADNEZAR

 
Asırlarca önceydi
Asurlar hâkimdi Maveraünnehir’de
Fırat ve Dicle, Basra’ya ayrı ayrı dökülürdü
Asırlarca önceydi
 
 
Bâbil kızları -her gece biri
Kulenin en üstündeki tapınakta yatarlardı
Tanrılarla paylaşırlarmış yataklarını
Arşa uzanan kulenin yeller eser yerinde şimdi
 
 
Bâbil’in en güçlü kralı Nabukadnezardır
Bâbil’in altın çağı onun çağıdır
Bâbil’in çöküşü de onunladır
Büyüklük sarhoşluğu değiştirdi kralı
Dörtayaküstü yürüdü
Otladı hayvanlar gibi
İnsanların hükümdarı düşer bir it derekesine
Tanrılarla arkadaşlık kurulan bu ülkede
Başlar bir it dalaşı
Senede bir defa yaşanan zina
Yaşanır her gece
 

GÖNÜL

 
Bu kararsız gönülle yollara düşülür mü
Sevda sevda üstüne kalp bina edilir mi
Böyle gün ortasında sevgili öpülür mü
Nedir senden çektiğim deli divane gönül
 
 
Sevdin mi sevmedin mi? Bak sen de bilmiyorsun
Kaç gönül yıktın ama hâlâ uslanmıyorsun
Saadet peşindeyken yine de gülmüyorsun
Nedir senden çektiğim deli divane gönül
 
 
Döktüğün gözyaşları dere olup da çağlar
Dıştan gülen gözlerin içten içe kan ağlar
Her attığın ok böyle döner de seni dağlar
Nedir senden çektiğim deli divane gönül
 

SESLİ DÜŞÜNME

 
Koşuyorsa atın niye dursun ki
Bırak dizginini koştursun dursun
Çıkmışsa kılıçlar kından bir kere
Boyanmadan al kanlara girmesin
Söz de artık söz de geri dönmesin
 
 
Koynumuza yârimizi almadan
Ak ellere kara kına çalmadan
Yolumuza eşkiyalar dolmadan
Koşturalım varılacak nereyse
 
 
    Nereyedir bu koşturma nereye
    Ne kaldı ki ülkümüzden geriye
    Parsellenmiş vicdanlarla iyiye
    Ve güzele ulaşmamız kabil mi
    Boş yollara kanlarımız sebil mi
 
 
    Güzelleri çirkinlere yâr eden
    Arslanları kedilere boğduran
    Hırsızlara iş bitiren dedirten
    Bu tuhaf düzende yerimiz nere
    Bu garip dünyada yönümüz nere
 
 
Yeise düşme sen, yeis haramdır
Biliyoruz bugün her yan talandır
Kim derse ki gaye tamam yalandır
İşimiz çok yol uzundur bunu bil
 
 
Uğraş didin boşa gitti çabalar
Bizi düşman değil kardeş yaralar
 

UYUMSUZ

1

 
Ağladığım zamanlar olur
Yüreğimi kaparım
Doğacak günlerimi öldürürüm
Acımasızca
Ben sabahların olmasını istemem
Güneş doğmasın üzerime
Karanlıklar benim alın yazım
 
 
Yüreğimi alsam elime
İşaret etsem en soğuk geceleri
Ve haykırsam
Kapkaranlık sonsuzluğu verin bana
Üzerindeki her şey sizlerin olsun
Öylesine kopar gök benden
Öylesine parçalar yüreğimi
Ayrılamadığım hayallerim olur
Gözler olur gözlerimi alamam
Unutamadıklarım olur
 
 
Ve alır götürürler sevdiklerimi
Gene karanlıklara dönerim ben
Karanlığa yazarım anılarımı
Kimsenin bilmesini istemem
 
 
Ve ağladığım zamanlar olur
Siyah bir fona siyah bir kalemle
Yazarım gözyaşlarımı
 

2

 
Durun
Artık burdan öteye dağ geçit vermez
Burdan öteye gidemez insan
Kayalar bile korku duyar bundan sonrası
Dağ bundan sonrası bir canavardır
Alır kolları arasına vadilere bırakır
 
 
Burdan öte yalnız kahramanlar yol bulur
Aşkın kahramanlarına geçit verir bu dağlar
Yalnız Keremler, Ferhatlar bilir sırrını
Kalbine güvenen varsa buyursun, işte dağlar
 
 
Sevenler neredeler
Sevgililer öte yanda kaldılar işte
Kim geçecek şimdi bu yardan
Kim aşacak dağları
 
 
Sevginiz kadar konuşun artık
Sevginiz kadar kahramanlaşın
Öyle kolay geçit vermez bu dağlar herkese
Bundan böyle sevenler arşınlasın
Yolları
Berikiler siz durun
 

3

 
Doğacak yeni vakit
Kurulacak bina
Çatılar çatılacak
Sağlam temeller üstüne
Yükselecek yeni bina
 
 
Ayaklarım vardı arşınlayacak
Yolları bucak bucak
Cenderelerde sıkıştırılan kollarım
Evreni saracak
 
 
Çalkalandı dünya umutla
Şarkı söyledi dalgalar
Dağlar hasret bulutlara
 
 
Ve çöktü üzerime kargalar
Meltemler hep uzak yörelerdedir
Buranın kaderi kasırgalar
 

4

 
Sen, ben
Ve deniz ve masmavi gökyüzü
Ve serpilmiş ikisi arasına
O gurup vakti, o dem
Bütün kızıllığınca
 
 
Uçkun bakışlarınla yaşadım
Sevginle dopdolu
Damla damla eridim yanında
Tükendim hasretinden
Ömür boyu
 
 
Ey sevgili ya sil beni gözlerinden
Ümid ver ya da… Ve terk et
Buluşmak üzre sonsuzluğumuzda
O beyaz ülkelerde… Yeniden
Yeniden ve aşk orda biteviye
 

5

 
Bu taş binalar ortasında benim ne işim var
Bu taş kalpler arasında ne geziniyorum
Ne arıyorum ben bu çöplükte
Ayaklarım bu kaldırımlarda yabancı
 
 
Tanıyorum… Bu çöplük de beni tanır
Uzun yıllar hep iç içe yaşadık
Fakat hep garipserdi o beni
Ben ise hep yabancı kaldım
 
 
Şimdi duydum ki; yabancılar çoğalmış
Çöpler de çöplüğün dışına taşmış