Kitabı oku: «Liburu ezkutuaren misterioa. Rara avis liber»

Contenido

1  SINOPSIA

2  1 Lapurreta mediatekan

3  2 Planoa deszifratuz

4  3 Ikastetxean

5  4 Arrasto berezi bat

6  5 Arrastoak leku ilun bateraino gidatzen ditu

7  6 Hilerrira zuzen-zuzenean

8  7 Arrastoak katez elkarlotuz

9  8 Lurrazpiko ibaiaren deskubrimendua

10  9 Hitz enigmatikoak

11  10 Beste aurkikuntza bat

12  11 Altxorraren bila

13  12 Balio handiko altxorra

14  Egilea

15  Liburuak

16  Legezkoa

SINOPSIA

Irudi misteriotsu hau protagonistek gida gisa duten arrasto bakarra da, RARA AVIS LIBER izeneko sekretu berria deskubritzeko. Aurretik Zisne beltzaren misterioa eta Piratak ikastetxean abenturak bizi izan ondoren, Xabier, Gabriele, Maria, Noam, Kirsten eta Pablo haren letrak deszifratzeko irrikan ari dira.

Badakite RARA AVIS sare sekretua dela eta letren atzean arrastoak ezkutatzen direla; eta arrastoek, altxorra aurkitu arte, Bilbao Hiribilduetako leku batetik bestera gidatuko dituzte. Badakite hor nonbait dagoela euren zain; eta misterioaren atzean ezkutatzen dela... RARA AVIS LIBER. Non egongo ote da? Aspaldidanik hain ondo gordetako sekretua agerira aterako al dute?

Haiekin batera joan eta lagundu beste abentura honetan!

Liburuari buruzko informazio gehiago:

www.edicionesbeta.com

Jarrai iezaguzu hemen:

@EdicionesBeta

@edicionesbeta

@EdicionesBeta

Xabierri eta haren Pablo eta Noam lagunei

1 Lapurreta mediatekan

Xabierrek, Noamek eta Pablok Mariarekin, Gabrielerekin eta Kirstenekin meriendatzen zuten Xabierren etxean. Ikastetxean, ikasgelakideak eta oso adiskide onak ziren, beti misterioak ikertu eta abenturak bizitzeko prest. Aste Santua baino lehenago, San Bizente elizan ezkutatutako altxor bat aurkitu zuten. Orain dela urte asko ondo gorde zituzten Ama Nahigabetuaren bitxi batzuk ziren. Aurkikuntza guztiz garrantzitsua izan zen eta Ama Birjinak Nahigabetuaren Ostiraleko prozesioan, bere jaiegunean, erakutsi ahal izan zituen bitxiak. Poz-pozik zeuden beraiek egindako deskubrimenduaz eta arratsalde horretan abenturaz hizketan ari ziren.

–Planoa deszifratzeko, trebeak izan gara gero! Ez zen batere erraza –esan zuen Pablok harro-harro–. Ez ziren letrak ikusten eta igarri behar izan genituen letrek seinalatutako lekuak.

Aurrez aurre zisne bi zituen planoa aurkitu zuten eta, RARA AVIS lemaren azpian, zisneek letra misteriotsu batzuk zituzten. Zer esan nahiko zuketen? Ordenagailuan begiratu eta zerbait arraro zegoela ondorioztatu zuten; izan ere, zisne bat beltza zen eta zisneak, berriz, zuriak izaten dira. Letra haien atzean baziren leku batzuk eta guztietan altxorra aurkitu ahal izateko arrastoak agertuko zitzaizkien. Horrexegatik heldu ziren Ama Birjinaren bitxiak aurkitu arte, lapurrek aurkitu ez zitzaten, elizan babestuta zeudenak.

–Beste behin hasiko ditugu klaseak, oporraldia amaituko zaigu –kexatu zen Noam, aurpegi ilunarekin, ogitarteko baten mokadua gustura jaten zuen bitartean.

–Baina ikegtubehaggeko beste mistegio bat dugu eta hogi oso dibegtigaggia da.

Gabriele alemana zen eta euskaraz oso ondo egiten bazuen ere, erreak ez zituen modu egokian ahoskatzen eta beste soinu bihurtzen zituen. Kirsteni ere berdin gertatzen zitzaion. Biak Mariaren adiskide onak dira eta azken honi ere izugarri gustatu zitzaion ikertzen jarraitzeko asmoa.

–Gabrielek badu arrazoia. Aurkitu behar dugu zer den RARA AVIS LIBER eta, klaseak hasi arren, guk beste zerbait askoz interesgarriagoa izango dugu esku artean.

Aldez aurretik egin zuten bilakuntzaren ibilbideko ezkutatoki batean, RARA AVIS gehi beste hitz berri bat erakusten zituen plano bat aurkitu zuten; hitz hori LIBER zen. Berehala bururatu zitzaien LIBURUA izango zela. LIBER latinetik dator eta, euskaraz, liburua esan nahi du.

–Orduan, LIBER liburua bada, nire ustez biblioteka batean izan beharko da. Non egongo da, ba?

–Oso ideia ona, Pablo, guretzat ezagunagoa den bibliotekan bilatzen hasi gaitezke: gu joan ohi garen bibliotekan bertan.

Bokatak amaitu bezain laster, seietan Indautxuko mediatekara joan ziren, sarritan bisitatu ohi zuten tokira, Xabierren etxebizitzatik hurbil. Bertan liburuak irakurri ahal zituzten, baita etxera eramateko maileguan hartu ere.

Maria gogoetan gelditu zen, Xabierren proposamena buruan bueltaka zebilkiola.

–Zentro hau berria dela dut gogoan. Orduan, nola edukiko dute ezkutatuta liburua horrenbeste urtetan?

Mariaren galderak pixka bat nora joan jakin gabe utzi zituen. Arrazoia zuen. Arrastoak antzinakoak ziren, orain dela urte asko idatzi zituzten. Beraz, ezkutatutako hori liburu bat izatekotan, babespean denbora dezente eman behar zuen.

Jaun batek azaldu zien RARA AVIS izeneko sare horren atzean zeuden pertsonek garai zailak zirelako babesten zituztela gauza baliotsu batzuk.

–Bai, baina agian birmoldatu egin dute eraikina eta biblioteka ordurako bazen hemen. Ez dakigu hori –gehitu zuen Pablok.

–Maileguan hartu nahi ditugunean, liburuen oharrak hartzen dituzten neskei galdetzea izango da onena.

Guztiz konbentzituta sartu ziren Xabierrek esandakoa galdetzeko asmoarekin. Neskak, atsegin handiz, mediatekak kultura zentro berriaren barnean atal bat osatzen zuela azaldu zien eta lehenago toki hori ardandegia izan zela. Alondegia zen bere izena. Beraz, aspaldiko garaian ez zen biblioteka. Pixka bat desilusionatuta gelditu ziren. Maria zuzen zebilen, eraikina berria zen eta orain dela urte gutxi inauguratu zuten. Hala ere, antzinako eraikinaren zati bat, ardandegia, kontserbatu zuten, guztiz ederra zelako. Argi zegoen, beraz, bertan ezin izan zutela liburu ezkutatua gorde.

–Tira, goazen liburuak ikustera, hemen garela aprobetxatzeko, agian batzuk maileguan etxera eraman ahalko ditugu –proposatu zien Xabierrek.

Apalategien artean sartu eta erakargarrienak iruditu zitzaizkienak begiratzen hasi ziren. Beste bisitetan bezala, noizbait irakurri bazituzten liburuak aurkitu zituztenean, euren artean mintzatzen hasi ziren.

–Begira, hau oso dibertigarria da. Abentura ugari gertatzen dira –esan zion Xabierrek Pablori.

Horrela zebiltzala, Mariak ohartarazi zien, orduantxe, gizon batek liburu bat patrikan sartu zuela.

–Begira, liburua patrikan sartu du. Hori debekatuta dago. Goazen, ba, gurekin izandako neska arduradunari kontatzera.

Maileguen oharrak hartzen zituzten erakusmahairantz joan zirenean, gizona arineketan igogailura zihoala ikusi zuten, irteteko asmoarekin.

–Goazen, ihes egingo du eta! –esan zuen Noamek.

Irteerako espazio mugatutik, igogailuen aurretik, igaro zenean, alarmak jo zuen. Orduan gizonak abiadura arindu zuen eta eskaileretan behera arrapaladan joan zen.

–Goazen korrika, bestela, atarira heldu bezain laster, kalera irtengo da!

Seiak batera ziztu bizian gizonaren atzetik abiatu ziren. Liburuak begiratu zituzten mediatekaren alde hura lehen solairuan zegoen eta segituan behe solairura heldu ziren. Hau oso zutabe originalez betetako atari handia zen. Xabierrek aurreikusi zuen bezala, gizona kultura zentroko sarrerako ate baterantz lasterka zihoan.

–Noam eta zuek, neskak, joan segurtasuneko zaindariari abisua emateko. Laguntzera etor dadila, bestela ezin izango dugu harrapatu.

Taldea bitan zatitu zen, alde batetik, Xabierrek, Pablok eta Mariak gizonaren atzetik lasterka egin zuten eta, bestetik, Noamek, Kirstenek eta Gabrielek zaindariari oihuka deitu zioten, gizonari jazarri ziezaion. Behe solairuko beste muturrean zegoen arren, berehala konturatu zen deitzen zutela eta kasu egin zien.

–Gizon batek liburu bat eraman du –azaldu zion Noamek arnasestuka–. Bertatik atera da –Arrikibar plaza atzamarrez seinalatu ziola.

Zaindaria lasterka abiatu zen. Xabierrek, Pablok eta Mariak plaza zeharkatu zuten eta Urkixo zumardirantz joan ziren, abiadura azeleratzen zuen gizonaren atzetik, hirurek jarraitzen ziotela ikusi zuelako. Aurrera egiten zuen eta, noizean behin, atzerantz begiratzen zuen, badaezpada, ea neskato-mutikoak gehiegi hurbiltzen zitzaizkion. Horrelako une batean, atzerantz itzulita zegoela, polizia bat haren aurrean ipini zen eta geldiarazi zuen.

–Nora zoaz hain azkar?

Xabier, Pablo eta Maria mihia zintzilik heldu ziren. Pertsona batzuk jakinminez pilatu ziren haien inguruan. Gizonak ez zuen ezer ere esan. Honezkero, galdutzat eman zuen bataila.

–Eta zuek, zergatik egiten duzue korrika gizon honen atzetik?

–Ikusi dugu bibliotekatik liburu bat hartu eta patrikan sartu duela –azaldu zion Pablok poliziari.

–Egia al da hori?

Poliziak gizonari begiratu zion eta hark, lotsa pixka batez, liburua atera zuen patrikatik.

–Bai, egia da.

–Baina zergatik lapurtu duzu? Ez dakizu maileguan eman diezazuketela, zuk eskatzen baduzu?

–Ez, jauna, ez dakit. Bilatu eta aurkitu egin dut. Ume nintzela, herrian amak irakurtzen zidan. Izugarri gustatzen zitzaidan. Azkenean aurkitu dut.

Poliziak errukiz begiratu zion.

–Zuek badakizue ezin dela lapurtu. Badakizue, ezta?

–Noski, horrexegatik jarraitu diogu, aldi baterako maileguan eskatzea errazagoa dela esateko. Egun batzuetan utziko dizute eta etxera eraman ahalko duzu –azaldu zuen Xabierrek.

Poliziak liburua eskatu zion. Atera egin zuen eta denek aurreko azala ikusi zuten: Herri ipuinak, Antonio Trueba Jaunarenak.

–Hara! Guk badakigu jaun hori San Bizente elizan dagoela lurperatuta! Hilobian zisne bat dauka eta bertso batzuk: “Zisneak, hiltzerakoan, kantatzen duela diote” –esan zuen oso ozenki Xabierrek.

Poliziak harrituta begiratu zien. Zer arraroa, ume haiek XIX. mendeko idazle bat ezagutzea ere! Eta gainera bazekiten non zegoen lurperatuta! Gutxi balitz, haren bertso batzuk gogoratzen zituzten, berak ere ezagutzen ez zituenak. –Oso ikasle onak izan behar dira, esan zion bere buruari, horrexegatik zeuden mediatekan–. Pentsamendu horiekin guztiekin, poliziak deliberatu zuen liburua itzultzea eta gizona ez salatzea izango zela onena.

–Goazen atzera bibliotekara eta azalduko diogu nola egin beharko duen berriro ere ez lapurtzeko. Zuek ederto egiten duzuela ikusten dut. A!, eta eskerrak ematen dizkizuet, oso ondo portatu zaretelako. Liburuzainari kontatuko diot eta ziur guztiz poztuko dela.

Mediatekara itzuli ziren eta poliziak agindu zuen bezala jokatu zuten. Gizonak promes egin zuen, ordutik aurrera, liburuak maileguaneskatuko zituela eta inoiz ere ez zituela lapurtuta eramango.

2 Planoa deszifratuz

Xabierren etxera itzuli ziren, mediatekan gertatu zitzaienaz hizketan.

–Niri pena handia eman dit gizon horrek, zeren, amak liburu hori irakurtzen ziola esaten zuenean, negar egiteko zorian baitzegoen.

–Noski, nigiege bai, baina ezin da libugu bat lapuggtu –gehitu zuen oso ziur Gabrielek–. Guztionak diga eta hoggela guztiok gozatu ahal ditugu.

Ados zeuden. Txiki-txikitatik liburuak, hasieran, ikasgelako bibliotekatik eta, geroago, mediatekatik hartzeko ohitura zuten. Horrela, askoz liburu gehiago irakurri ahal zituzten.

–Goazen plano berria ondo aztertzera –proposatu zien Xabierrek–. Badugu eskarmentu handia lan horretan eta, ziur aski, oraingoan errazagoa izango da. Banoa bilatzera, gordeta daukat eta.

Ez zuen denbora askorik eman, eskuan karpeta bat zeukala itzuli arte. Planoa atera eta denek arreta handiz begiratu zuten.

–Letrak ez dira batere ondo ikusten, oso txikiak dira eta.

–Bestearekin ere berdin gertatu zitzaigun, Pablo; gogora ezazu argi baten aurrean ipini genuela, argitan jarri ondoren, ikusteko ea hobeto agertzen zen.

–Eta letrak kalkatu genituen, zure amak eman zigun paper mehe batean, Xabier –gehitu zuen Noamek.

Maria, Kirsten eta Xabier berehala konturatu ziren bide egokia izango zela. Lehenengo eta behin, letrak kopiatzen saiatuko ziren, eta handitu ondoren, deszifratuko zituzten.

–Goazen, ba, lanari ekingo diogu. Bila ezazu papera, Xabier –proposatu zuen Mariak.

Dena prest zegoenean, egongelako mahaira joan ziren eta planoa zegoen kristalaren azpian potentzia handiko argi bat kokatu zuten. Horrela askoz hobeto ikusten zuten.

–Kopiatuko dugu eta originala gorde ahal izango dugu. Horrela, badaezpada, ez zaigu galduko eta kopia erabiliko dugu.

–Hogixe, Magia, nik kopiatuko dut, oso ondo egiten dut eta.

Kirstenek lanari ekin zion eta berehala zisne bikoitzaren lerroak markatu zituen, aurrez aurreko figura biak marra batzuen bidez bananduta.

–Marra hauek, antza denez, ura irudikatzen dute. Jakina, non egongo da zisnea uretan ez bada? –galdetu zuen Noamek barrezka.

–Ba, Tgueba idazleagen hilobian, zisnea hilik agegtzen zen.

Barre egin zuten.

–Bai, Kirsten, eta zuri pena eman zizun. Badugu gogoan.

Kirstenek marrazkia bukatutzat eman zuen.

–Badago. Oso ondo gelditu da. Ogain letggak idatziko ditugu.

–Kopia itzazu, Kirsten, EBSSL.

–Noamek kopiatu ditzala, nik jadanik maggazkia egin dut eta.

Noamek Kirstenen lanari jarraitu zion eta Pablok esandako letrak apuntatu zituen.

–Hori ezagun egiten zait, ez zeuden lehengo mapan?

Xabierrek aurreko mapa atera eta egiaztatu zuen.

–Gehienbat, bai, oraingo honetan honako hau idatzita dagoelako: EBSSL, eta EBS Egoitza, Bihotz Sakratua zen, baina aurrekoan San Ignazioren aldarea zen. Beraz, letra guztiak bat datoz, azken letra izan ezik.

–Agian beste aldare bat izan liteke –esan zuen azkar Mariak–. Gogoratzen zara, Xabier, nola sartu ginen San Ignazioren hilobian? Orain badakigu ez zela santuaren hilobia, baina guk uste genuen bertan lurperatuta egon zitekeela.

–Segi, Noam, idatz itzazu beste letrak ere bai.

Hurrengo letrak honako hauek ziren: JSESI, SBEK, PI eta, beste zisnean, multzo bakarra zegoen: SMA.

–Badugu dena.

–Ederto, Noam, bai, baditugu letrak, baina ez dakigu zer nahi diguten adierazi –komentatu zuen Pablok–. Garrantzitsuena falta zaigu.

Marrazkia oso ondo gelditu zen eta letra guztiak argi eta garbi ikusi ahal izan zituzten. Lau multzo zisne batean zeuden eta multzo bakar bat, berriz, aurrez aurreko zisnean.

Xabier hausnarketan gelditu zen marrazkiari begira.

–Kontu handiz limoia ematea proposatzen dizuet, ea planoan besterik dagoen edo dena kopiatu dugun ziurtatzeko. Aurrekoan ere egin genuen, baina beste behin egin dezakegu.

–Ideia ona, Xabier, baina kontu handiz egin beharko dugu, zeren zerbait idatzita egongo balitz, agian zikinduko bailitzateke eta orduan ezin izango genuke inoiz irakurri.

Mapa hori San Nikolas elizan aurkitu zuten, Pilare Birjinaren aldarean. Bertan orri bi ziren, ondo ezkutatuta, eta batek bertso bat zuen: “Zisneak, hiltzerakoan, kantatzen duela diote” eta beste bat zurian. Egun batzuk geroago, bertsoa Antonio Truebarena zela deskubritu zuten eta haren hilobian grabatuta zegoela, San Bizente elizan. Orri zuria, azkenean, beste mapa izan zen eta, limoia eman ziotenean, zisne biren marrazkiak eta letra txikitxoak agertu zitzaizkien.

–Nire aitak kontatu dit, gegga gagaian, espioiek tinta ikusezina egabiltzen zutela, mezuak bidali ahal izateko.

–Zer zirraragarria, Gabriele! Adinez nagusi naizenean, niri espioia izatea gustatuko litzaidake, baina gerra barik!

Mariak esandakoari guztiek barre egin zioten eta, gainera, ados zeuden berarekin. Espioia izatea guztiz zirraragarria izan behar zen.

–Ba, badakigu ikastetxeko kode sekretu bat. Geuk erabili dezakegu –proposatu zien Pablok–. Gutxienez, arriskuan egongo bagina, ondo etorriko litzaiguke.

Xabierrek limoi xerra batzuk ekarri zituen eta kontu handiz hasi ziren lanean, kotoizko makilatxo batekin igurtziz. Lehendik emanda zegoen bazterretatik berriro ere ematen ziotenean, zikintzen zen eta tinta nahasten zen, eta modu horretan ia ez zegoen ezer irakurtzerik.

–Kontuz, Xabier! Hortik ez ibili, emaiozu zuriz dagoen bazter horretatik.

Pablok agindutakoari jarraituz, Xabierrek orriaren goiko aldean eman zion limoia. Beste letra batzuk agertu zitzaizkien.

–Kopia itzazu, Noam, ezabatu baino lehen.

J.D.rena

Guztiok buruak paperaren gainean batu eta zirrarazita begiratu zituzten letra agertu berriak.

–JDrena? Zer izango ote da hori?

–Ba, nire ustez, Pablo, altxorraren jabea izan liteke, argi eta garbi, “rena” esaten duelako, eta aurretik beste letra batzuk, jabearenak. Liburu hau Maria“rena” dela diogun bezalako adiera da, hau da, neurea dela.

Mariaren interpretazioa egokia iruditu zitzaien, baina artean deszifratu behar zituzten beste letrak.

–Zuk esandakoa izan liteke, hain zuzen, orriaren buruan, goiko aldean, idatzita dagoelako, mapa baino lehenago. Tira, saiatuko gara igartzen zer leku adierazten dituzten beste letra batzuek –proposatu zien Xabierrek.

–EBSSL Egoitza Bihotz Sakratua izan liteke beste behin ere, baina San Ignazioren aldarearen ordez beste aldare bat izan liteke: SL. Ez dakigu, baina goazen hurrengoa aztertzera: JSESI.