Kitabı oku: «Uşaqların səlib yürüşü», sayfa 2

Cüzamlının hekayəsi

Əgər sizə dediklərimi başa düşmək istəyirsinizsə, onda bilin ki, başım ağ örtüklə örtülüb. Artıq üzümün nə vəziyyətdə olduğunu bilmirəm, amma əllərimdən qorxuram. Əllərim xallı, bozumtul-göyümtül heyvan kimi qabağımca qaçır. Onları kəsmək istəyərdim. Əllərimin toxunduğu əşyalardan utanıram. Mənə belə gəlir ki, əllərim dərdiyi qırmızı meyvələri ağarmağa, yerdən qopartdığım göyərtiləri solmağa məcbur edir.

Domine ceterorum, libera me!¹

Xilaskar mənim günahlarımı bağışlamadı. Mən qiyamətə qədər unudulmuşam. Başqaları öz aydın və təmiz bədənləri ilə diriləndə, mən qara daşın üstündə oturub soyuq Ay işığına bürünmüş qurbağa kimi iyrənc dərimə məhkum qalacağam. Domine ceterorum, fac me liberum: leprosus sum.² Tənhayam, dəhşət içindəyəm. Bircə dişlərim təbii bəyazlığını qoruyub saxlaya bilib. Heyvanlar məndən hürkür, ruhumsa qaçmaq istəyərdi.

Günlər məndən üz döndərir. Artıq min iki yüz on iki ildir ki, Xilaskar onları xilas edib, amma Onun mənə yazığı gəlmədi. Onu deşən qanlı nizə mənə dəymədi. Bəlkə də Tanrının qanı məni sağaldardı. Tez-tez qan arzulayıram: dişlərimlə kimisə parçalaya bilərəm; dişlərim qüsursuzdur. Əgər O özünə məxsus olanı mənə vermək istəmədisə, onda mən Ona məxsus olanı götürmək istəyirəm. Buna görə Vandom diyarından gəlib Luar çayının yanındakı meşədən keçən uşaqları güdürdüm. Hamısının xaçı var idi və hamısı Ona sadiq idi. Onların bədəni Onun bədəni idi, O isə öz bədənindən mənə bir tikə də vermədi. Mən torpaq üstündə lənətlənmişəm. Onun uşaqlarından birinin boğazından məsum qanı sovurmaq üçün onları güdürdüm. Qiyamət günü mənim bədənim təzələnəcək. Təzə-tər, kürən saçlı uşaq başqalarıdan bir az dala qalmışdı. Onu nişanladım; gözlənilmədən üstünə tullandım; iyrənc əllərimlə onun dodaqlarını tutdum. Onun əynində kobud parçadan tikilmiş bircə köynək vardı. Ayaqları yalın idi, gözləri isə aydın və sakit. O, sakit-sakit mənə baxırdı, heyrətlənmirdi. İnsan səsi eşitmək istədim və onun qışqırmayacağını bildiyim üçün əlimi ağzından çəkdim – o, dodaqlarını silmədi. Elə bil ki, onun baxışları başqa dünyaya dikilmişdi.

– Sən kimsən? – soruşdum.

– İohannes Tevton, – deyə cavab verdi, danışığı da büllur kimi saf idi.

– Hara gedirsən? – soruşdum.

O cavab verdi:

– Qüdsə, Müqəddəs Torpağı azad etməyə.

Gülüb soruşdum:

– Qüds harda yerləşir?

O cavab verdi:

– Bilmirəm.

Yenə soruşdum:

– Qüds nədir?

O cavab verdi:

– Qüds – bizim Tanrımızdır.

Yenə gülüb soruşdum:

– Sənin Tanrın nədir?

O dedi:

– Bilmirəm, o ağ rəngdədir.

Bu sözlər məni hirsləndirdi, ağzımı açıb dişlərimi qıcadım və onun təzə-tər boynuna tərəf əyildim. O qorxub dala çəkilmədi.

– Nə üçün məndən qorxmursan? – soruşdum.

O dedi:

– Nə üçün səndən qorxum, ağ adam?

Bu vaxt gözlərimdən iri yaşlar süzüldü və yerə diz çökdüm. İyrənc dodaqlarımla torpağı öpüb qışqırdım:

– Çünki mən cüzamlıyam!

Uşaq mənə baxdı və aydın səslə dedi:

– Mən bilmirəm.

O məndən qorxmur! O məndən qorxmur! Mənim vəhşi ağlığım onun üçün Tanrısının ağlığı kimi bir şeydir. Bir qom ot qırıb onun dodaqlarını, əllərini sildim. Bir də dedim: