Ազատն Աստուած այն օրից , Երբ հաճեցաւ շունչ փչել Իմ հողանիւթ շինուածքին , Կենդանութիւն պարգեւել. Ես անբարբառ մի մանուկ ՝ Երկու ձեռքս պարզեցի , Եւ իմ անզօր թեւերով Ազատութիւնն գրկեցի ։ Մինչ գիշերը անհանգիստ ՝ Օրօրոցում կապկապուած , Լալիս էի անդադար , Մօրս քունը խանգարած , Խնդրում էի նորանից Բազուկներըս արձակել. Ես այն օրից ուխտեցի Ազատութիւնը սիրել ։ Թոթով լեզուիս մինչ կապերն Արձակուեցան , բացուեցան , Մինչ ծնողքըս իմ ձայնից Խնդացին ու բերկրեցան , Նախկին խօսքն , որ ասացի , Չէր հայր , կամ մայր , կամ այլ ինչ. “ Ազատութի՜ւն ” դուրս թըռաւ Իմ մանկական բերանից ։ “ Ազատութի՞ւն ” ՝ ինձ կրկնեց Ճակատագիրն վերեւից. “ Ազատութեան դու զինուոր Կամի՞ս գրուիլ այս օրից ։ Ո՛հ , փշոտ է ճանապարհդ , Քեզ շատ փորձանք կը սպասէ. Ազատութիւն սիրողին ՝ Այս աշխարհը խիստ նեղ է ” ։ – Ազատութի՜ւն , – գոչեցի , — Թող որոտայ իմ գլխին Փայլակ , կայծակ , հուր , երկաթ ,