Kitabı oku: «Vittuladan məşhur musiqi», sayfa 3

III BÖLÜM

– Qızlar və Oğlanlar Məktəbinin anbarında dramatik hadisələr və bizi hadisələrdən çox uzaqlara aparan gözlənilməz qarşılaşma

Uşaq meydançasının yanında, az qala malikanə ölçüsündə, qabağında çoxlu pəncərələri olan taxta bina var idi. Əvvəllər fəhlə yataqxanası kimi istifadə edilən bu bina indi gənc qızların mişarçılıq, tikişçilik və aşpazlığı öyrəndiyi məktəb idi. Bu məktəbdə qızlar işsiz dolanmaq əvəzinə, savadlı evdar qadın kimi tərbiyə olunurdular. Uşaqların “Qızlar Məktəbi” dediyimiz bu məktəbin yanında qırmızı rəngə boyanmış anbar var idi. Müxtəlif qırıntılar və məktəb ləvazimatları olan bu anbarda dolaşmaq istərdik. Anbarın bir divarında mismarla qopmuş bir neçə lövhə var idi. Bu lövhələri zorla ayırıb anbara sürünərdik.

Yayın ortasında qızmar bir gün idi. Elə bil kəndin üstünə odlu bulud enmişdi, uşaq meydançasının otları çay kimi iti saman iyi verirdi. Ayaq barmağımı tapdalayaraq anbarın divarına yaxınlaşdım. Digər tərəfdən də məktəb qapıçısına baxırdım. Biz bu təmizlikçidən ölənə qədər qorxduq. Boya ləkəli kombinezon geyinən bu atletik adam məktəb ətrafında asılan uşaqlara nifrət edirdi. Birdən ətrafa radar skan edən gözlərlə qarşınıza çıxacaqdı. O, pələng kimi ovuna qərq olmazdan əvvəl ayaqqabılarını atardı. Heç bir uşaq onun əlindən qaça bilməzdi. Əlləri kəlbətin kimi möhkəm idi. Boynundan tutub elə qaldırardı ki, sanki başın bədənindən qopacaqdı. Bir gün öz gözlərimlə gördüm ki, məhəlləmizdən olan bir zorba məktəb həyətində motosiklet sürdüyü üçün ona şillə vurub körpə kimi ağladır.

Bütün bunları bildiyimə baxmayaraq, anbara yaxınlaşmaq üçün risk etdim. Daha əvvəl bu anbarda olmamışam, amma eşitmişəm ki, cəsarət edənlər var. Əsəblərim gərginləşib ətrafa baxırdım. Sanki heç kim yox idi. Əlimlə dizlərimin üstünə çökdüm və taxtaları bir az araladım, sonra başımı qaranlığa doğru sürüşdüm.

Gün işığından sonra hər şey qara idi. Qaranlıqda bəbəklərim genişlənirdi. Sadəcə uzun müddət orada dayandım. Sonra yavaş-yavaş içəridəki əşyaları seçə bildim. Köhnə kitab şkafları, qırıq stollar, üst-üstə yığılmış lövhələr və kərpiclər, qapaqsız çatlamış tualet, köhnə tıxaclar və kabel qutuları. Heç nə ilə toqquşmamaq üçün ehtiyatlı olaraq ətrafda gəzməyə başladım. Damdan sızan qurudulmuş zibil, yonqar, ərimiş asfaltın iyi ətrafa yayılırdı. Mən bu kor zülmətdə irəli üzdüm. İçəridə o tünd zeytun yaşılı var idi ki, onu ancaq ladin meşəsinin dərinliyində görmək olardı. Yatan heç kəsi oyatmamağa çalışırmış kimi yavaş-yavaş hərəkət edirdim. Səssiz nəfəs alarkən burnuma girən tozdan asqıracaqmış kimi hiss etdim. Yelkənli ayaqqabılarım beton döşəməyə basanda pişik pəncələri kimi sakit idi.

Halqa! Qarşımda nəhəng bir şey göründü. Dərhal geri çəkildim, qara məxluq. Bədənim sıxıldı.

Xoşbəxtlikdən bu, təmizlikçi deyil, köhnə qalibdir. Metalla örtülmüş ağır və yüksək istilik qazanı. O, nəhəng çuqun qapıları olan kök qadına bənzəyirdi. Qapıların ən böyüyünü açıb soyuq, zifiri qara boşluğa baxdım. Sonra sakitcə zəng etdim. İçimdə səsim əks-səda verdi. Boş idi. Yalnız xatirələri qalan alovlu odlardan dəmir qız.

Diqqətlə başımı içəri saldım. Əlimlə ətrafı hiss etdim və daxili divarlara pas parçaları düşməyə başladığını hiss etdim, bəlkə də his idi. Mən metalın, oksidin və köhnə yanğınların iyini alırdım. Cəsarətimi toplamaq üçün bir az vaxt sərf etdim. Sonra onun dar qapısından içəri keçdim.

Mən qazanın içində idim. Onun yumru qarnında döl kimi büküldüm. Ayağa qalxmağa çalışdım, amma başım təpəyə dəydi. Qapını səssizcə bağladım, indi qaralmışdı.

Mən içəridə qapalı qaldım. Qazan mənə hamilə idi, bətninin gülləkeçirməz dəmir divarları ilə məni qoruyurdu. Mən onun içində idim, onun övladı idim. Təxribatçı, həm də qorxunc. Güvən qəribə bir utanc hissi ilə qarışdı. Mən qadağan olunmuş bir iş görürdüm. Mən kiməsə, bəlkə də anama xəyanət edirdim. Gözlərimi yumdum, qıvrıldım, dizlərimi çənəmə qədər çəkdim. İçəridə çox soyuq idi, amma mən isti və canlı idim; kiçik bir parlaq köz. Mənə pıçıldadığını eşidirdim. Sevgi və məhəbbət pıçıltıları, dar bir borudan süzülür.

Sonra şaqqıltılar eşitdim. Bu anbara girən gözətçinin səsi idi. Qəzəbləndi və and içdi ki, anbara girən alçaqları eşşək sudan çıxana qədər döyəcək. Nəfəsimi tutdum və onun ora-bura cingildəməsinə, hər şeyi qarışdırmasına, zibil yığınlarını itələməsinə və təpikləməsinə qulaq asdım. O, anbarın ətrafında gəzir, daim hədələyirdi: Şübhəsiz ki, Qızlar Məktəbindən kimsə məni görüb və qapıçıya casusluq etmişdi. Qapıçının ağzından həm isveç, həm də fin dilində lənətlər və ölümlə hədələr tökülürdü.

O, düz qazanın yanında dayanıb titrəyiş götürmüş kimi havanı iyləyirdi. Qazana söykənib dəmir boşqabda sürtünmə səsi eşitdim. İndi aramızda olan tək şey dörd santimetr qalınlığında dəmir idi.

Saniyələr keçdi. Başqa bir sürtüşmə və uzaq ayaq səsləri. Kabinənin qapısı döyüldü, amma mən olduğum yerdə qaldım. Bir neçə dəqiqə hərəkətsiz qaldım. Sonra birdən o taxta ayaqqabıların səsini eşitdim və o, getdiyini iddia edərək, üstündə olduğu ov heyvanını ortaya çıxarmaq üçün aldatdı. Amma nəhayət ki, imtina etdi. Bu dəfə həqiqətən havaya qalxdı. Çöldəki çınqılların üzərində geri çəkilən ayaq səslərini eşitdim.

Nəhayət ki, hərəkət edə bildim, oynaqlarım ağrıyırdı. Qapını itələdim amma açılmadı. Bütün gücümlə yüklədim. Heç tərpənmədi. Soyuq tərləməyə başladım. Qorxum panikaya çevrildi. Qapıçı yəqin ki, təsadüfən qapının boltasını yerindən tərpətdi. İlişib qalmışdım.

İlkin şok məni aşdıqdan sonra qışqırmağa başladım. Mənim səsim içəridə əks-səda verirdi. Qulaqlarımı barmaqlarımla tıxadım və dəfələrlə ucadan qışqırdım.

Amma heç kim gəlmədi.

Səsim boğuq və yorğun idi, yorğun halda yıxıldım. Öləcəkdim? Bu tabutda yanıb çürüyəcəkdimmi?

İlk günüm pis keçdi. Bütün əzələlərim ağrıyırdı, ayaqlarım sıxılırdı. Əyilmiş oturduğum üçün belim bərk idi. Susuzluqdan az qala dəli olurdum. Bədənimdən çıxan rütubət qazanın hisli, soyuq səthində mayeləşir, üstümə damlayırdı. Bu damcıları yalamağa çalışdım. Onun metal dadı var idi və məni daha da susuzlaşdırdı.

İkinci gün yorğunluq hissi məni bürüdü. Saatlarla yuxuya getdim. Özümü azad hiss etdiyim bir boşluğa yuvarlandım. Zaman anlayışım itirildi. Mən dinc bir unutqanlığa girib-çıxırdım. Ölmək üzrə olduğumu başa düşdüm.

Özümə qayıdanda anladım ki, çox uzun müddət keçib. Ventilyatordan süzülən yaşılımtıl günəş işığı indi daha solğun idi. Günlər getdikcə qısalırdı. Gecələr daha çox soyuqlaşırdı və tezliklə şaxtalı olacaqdı. Kiçik titrəmələrlə bədən istiliyimi saxlamağa çalışırdım.

Qışın necə keçdiyini heç xatırlamıram. Vaxtımın çoxunu yatmaqla keçirirdim. Baharın isti günləri nəhayət geri qayıdanda anladım ki, böyümüşəm. Paltarım indi dar idi və bu məni narahat edirdi. Bacardığım qədər yelləyərək onları çıxara bildim və çılpaq gözləməyə davam etdim.

Bədənim yavaş-yavaş bütün qazanı örtdü. Yəqin ki, bir neçə il keçib. Bədənimdən yayılan rütubətdən dəmir paslanmış, dağınıq saçlarımdan lopa-pas parçaları burulurdu. İndi mən nə yuxarı, nə də aşağı hərəkət edə bilirdim, sadəcə ördək kimi o yan-bu yana səndələyirdim. İndi qazanın qapağı açılsa belə çölə çıxa bilmirdim.

Vəziyyətim getdikcə dözülməz hala gəldi. Mən heç vaxt hərəkət edə bilməmişəm. Başım dizlərimin arasında qalmışdı. Çiyinlərimin genişlənməsinə yer qalmamışdı.

Həftələrlə bunun sonum olduğunu düşündüm.

Bədənim indi bütün qazanın boşluğunu tuturdu. Düzgün nəfəs almağa belə yer yox idi, mən ancaq nəfəs ala bilirdim. Buna baxmayaraq böyüməyə davam etdim.

Sonra bir axşam qeyri-müəyyən çatlama səsi gəldi. Sanki cib güzgüsü çatlayır. Qısa bir sükut, sonra yavaş-yavaş arxamda yüksələn xırıltılar. Mən geriyə uzandıqca divar büküldü, bulaq kimi uzandı və arxada toz buludunu qoyub dağıldı. Mən indi çıxdım.

Yeni doğulmuş körpə kimi zibillərin arasından sürünərək özümü kitab rəfindən tutaraq, titrəyən ayaqlarıma söykəndim. Təəccüblə başa düşdüm ki, bütün dünya kiçilir. Amma yox, mən iki dəfə uzun idim.Qasıqlarımda tüklər var idi. Böyümüşdüm.

Çöldə soyuq, kəskin qış axşamı idi. Ətrafda heç kim yox idi. Mən qarın arasından keçdim və hələ də çılpaq olaraq kəndi ayaqyalın gəzdim. Avadanlıq mağazası ilə qəzet köşkü arasında, yol ayrıcında dörd yeniyetmə arxası üstə uzanmışdı. Deyəsən yatıblar. Dayanıb heyrətlə onlara baxmağa başladım. Küçə lampasının işığında daha yaxşı görmək üçün əyildim.

Həmin gənclərdən biri də mən idim.

Qəribə bir hisslə buz bağlamış yolda uzanmış bədənimin yanına uzandım. Dərim soyuq, ərimiş və yaş idi. Gözləməyə başladım. Onsuz da bir müddət sonra oyanacaqdılar.

IV BÖLÜM

– kənd uşaqları Köhnə Məktəbə başlayır, Cənubi İsveçi öyrənir və ev tapşırığı uğursuz olur

Bir kədərli avqust səhəri zəng çaldı və mən məktəbə başladım. Birinci sinif. Anamla mən təntənəli şəkildə hündür divarları sarı rəngə boyanmış taxta binanın ibtidai sinif şagirdləri üçün nəzərdə tutulmuş hissəsinə girdik. Bu köhnə məktəbin çox yaradıcı bir adı var idi: Old School. Bizi pilləkənlərlə qalxıb ikinci mərtəbədəki sinif otağına apardılar. Qalın lak təbəqəsi ilə örtülmüş geniş, sarı taxta döşəmələri gəzdik və taxta qapaqlı, qələm qutusu və mürəkkəb qabı olan köhnə skamyalarda oturduq. Stol örtüklərinin üstü müxtəlif nəsillərdən olan tələbələrin bıçaqları ilə həkk olunub. Bütün analar bayıra çıxdılar, bircə biz qaldıq; Əllərində süd dişləri və ziyilləri olan iyirmi uşaq. Bəziləri nitqdə çətinlik çəkirdi, bəziləri eynək taxırdı, əksəriyyəti evdə fin dilində danışırdı, bir çoxları döyülürdü, demək olar ki, hamısı utancaq idi, fəhlə ailələrindən idi və əvvəldən bura aid olmadıqlarını bilirdi.

Müəllimimiz dəyirmi, polad haşiyəli eynək taxan, saçlarını tor və bir neçə sancaqla boynunun arxasındakı topuzla bağlayan, uzun əyri burunlu bayquşa oxşayan bir qadın idi. O, həmişə yun yubka, kofta, tez-tez yarım düyməli hırka və başmaq kimi yumşaq, qara ayaqqabı geyinirdi. İşinə mərhəmətlə yanaşı, həm də qətiyyətlə yanaşırdı. Qarşısındakı kəsilmiş taxtalardan təmiz, səliqəli və İsveç cəmiyyətinə uyğun fərdləri formalaşdırmağa qərar verdi.

Əvvəlcə bizdən lövhəyə çıxıb adlarımızı yazmağı tapşırdılar. Bəzilərimiz yaza bilirdik, bəzilərimiz yaza bilmirdik. Bu elmi sınaq nəticəsində sinfi Birinci Qrup və İkinci Qrup olaraq iki qrupa ayırdı. Birinci qrupa bu imtahandan keçənlər daxildir; qızların çoxu və bir neçə məmur uşaqları. Qalanları Niyla və I də daxil olmaqla, İkinci Qrupda idi. Cəmi yeddi yaşımız olsa da, biz düzgün təsnif edilmişdik.

Məktublar sinif otağının qarşısında divardan asılıb. Divardan divara düzülmüş çubuqlar və yarımdairələrdən ibarət qorxunc bir ordu. Onların hər biri ilə güləşib, dəftərimizlə kürəyimizə qoyub tabe olmağa məcbur edərdik. Bizə həmçinin karandaşlar, karton qutuda təbaşir, Li və Lonun macəralarını özündə əks etdirən oxu kitabı, sərt karton və rəngli konfetlərə bənzəyən akvarellər payladılar. Sonra işə başladıq. Partaların və kitabların içərisi örtüləcəkdi: evdən gətirdiyimiz yağlı kağız rulonlarından xırıltılı xırıltılar və xışıltılar gəlirdi və biz həvəslə onları məktəbin küt qayçısından istifadə edərək kəsməyə çalışırdıq. Nəhayət, skotch lentlə sıra örtüklərinin içərisinə bir cədvəl yapışdırdıq. Bu sirli qutuların nə demək olduğunu heç kəsin zərrə qədər təsəvvürü yox idi, amma bu cədvəl nizam-intizamla yanaşı, uşaqlığımızın da bitməsinə işarə idi. Biz həftənin altı günü, bazar ertəsindən şənbə gününə qədər məktəbdə olardıq və kifayət qədər çalışqan olmayanlar üçün həftənin yeddinci günü “Bazar günü məktəbi” olardı.

Sinif zəngini çalanda koridorda düzülün. Məktəbdə pulsuz nahar üçün müəllimin arxasında növbəyə durun. Danışmaq istədiyiniz zaman barmağınızı qaldırın. Tualetə getmək istədiyiniz zaman barmağınızı qaldırın. Noutbukların arxasını sol pəncərəyə çevirin. Zəng çalan kimi bağçaya çıxın. Sinif zəngi çalanda, dərhal içəri keçin… Bütün əmrlər İsveçin sakit havada verilir, ikinci qrupdan olan nadinc oğlanın saçını dartmaq çox nadir hallarda lazım olurdu. Biz müəllimimizi sevirdik. O, məşq etməyi çox yaxşı bilirdi.

Müəllim kreslosunun yanında körüklü orqan var idi. Müəllimimiz hər səhər zəngi qəbul etdikdən sonra orqanın qabağında taburedə oturub körük pedallarını tapdalayırdı. Bej rəngli corabları dizlərinə qədər çəkildi, dolğun baldırları şişdi, eynəyi dumanlı idi və dırnaq barmaqları açarların üstündən sürüşdü. Sonra o, bizim hamımızın ləyaqətli yaşlı qadın soprano kimi sağa-sola sərt baxışla ilahiləri oxuduğumuza əmin olardı. İsti sarı günəş şüaları barmaqlıqlı pəncərələrdən qabaq relslərin üzərinə tökülürdü. Təbaşir qoxusu. İsveç xəritəsi. Burnu qanayan və əlində salfetlə başını arxaya qoyaraq oturan Mikael. Bir yerdə otura bilməyən Kenet. Həmişə pıçıldayan və bütün oğlanların aşiq olduğu Annika. Möhtəşəm futbol oynayan, lakin üç il sonra Yıllastunturi slalom kursundan aşağı sürüşərkən ağaca dəyərək öldürülən Stefan. Və Töre, Anders, Eva, Asa, Anna-Karin, Bengt və başqaları.

Pajala vətəndaşı olaraq sizə ikinci dərəcəli vətəndaş kimi yanaşırdılar, bu, Allahın əmri idi. Ən cənublu olan Skeyn atlasımızda birinci idi; O, həddindən artıq böyük idi və əsas yolları bildirən qırmızı xətlərlə şəhər və kəndləri bildirən qara nöqtələrlə örtülmüşdür Skeyndən sonra normal miqyasda çəkilmiş digər əyalətlər şimala doğru düzülmüşdü. Nəhayət, səhifəyə sığdırmaq üçün çox kiçik miqyasda çəkilmiş, üzərində demək olar ki, heç bir nöqtə və xətt olmayan Şimali Norrland var idi. Xəritənin yuxarı hissəsində qəhvəyi rənglə işarələnmiş tundra ilə əhatə olunmuş Pajala var idi və biz orada yaşayırdıq. Atlasın yuxarı hissəsinə nəzər saldıqda görərsiniz ki, Skeyn əslində Şimali Norrland ilə eyni ölçüdə idi, ancaq o lənətə gəlmiş məhsuldar torpaqlara görə yaşıl rəngə boyanmışdır. Ölçək sisteminin incəliklərini başa düşməyim və ən cənub əyalətimizin Skeynin bir ucundan digər ucuna – Haparanda və Boden arasında rahat şəkildə şəbəkə qura biləcəyimi başa düşmək mənə bir il çəkdi.

Kinnekullenin dəniz səviyyəsindən 306 metr yüksəklikdə olduğunu öyrəndik. Lakin hündürlüyü 348 metr olan Kaymavaara dil tapmadı. Biz İsveçin cənubundakı dağlıq ərazilərdə dörd qüdrətli çayı – Viska, Ata, Qusma və ya hər hansı mədə ağrısını əzbərləmişdik. İllər sonra bu çayları öz gözlərimlə gördüm. Maşını saxladım ki, görüm nə cür şeylərdir. Lakin onlar kiçik axınlar idi, bir qarış dərinlikdə idi. Hətta Kaunisjoki və ya Liviöjoki bunlardan daha böyük idi.

Mədəni cəhətdən mən də eyni yadlaşmanı hiss edirdim.

– Siz cənab Kantareli görmüsünüz?

Bu suala düz “yox” cavabını verə bilərdim. Yox, mən nə cənab, nə də xanım Kantareli görməmişdim. Onlar bizim yaşadığımız yerdə böyüməyiblər.

Bəzən Əmanət Bankından “Uğur Pul” adlı jurnal gəlirdi, üz qabığında köhnə ardıc ağacının loqosu var idi. Bu jurnalda deyilirdi ki, pulumuzu saxlasaq, o ağac qədər böyüyəcək. Amma Pajalada və onun ətrafında ardıc ağacı yox idi; ona görə də anladıq ki, bu reklamda səhv bir şey var. Jurnalın krossvord tapmacası da eyni idi. Qarşımızda həmişə beş hərfli “sərv ağacı kimi hündür ağac” olub. Cavab: Ardıc. Amma bizim yaşadığımız yerdə ardıc dizə qədər hündürlüyündə kiçik, dağınıq kol idi.

Musiqi dərsləri başqa bir sahə idi. Müəllimimiz böyük, forması pozulmuş maqnitofon çıxarıb stolunun üstünə qoydu. Bu, önü müxtəlif tənzimləmə düymələri ilə doldurulmuş nəhəng bir sandıq idi. Müəllimimiz yavaş-yavaş lentə yapışdırıb hazırlayır, sonra mahnı dəftərlərimizi bizə paylayırdı. Bayquş kimi gözləri ilə bizə baxıb maqnitofonu işə salardı. Makaralar fırlanmağa başlayacaq və dinamiklərdən şən və canlı melodiya səslənəcəkdi. Stokholm ləhcəsi ilə canlı qadın səsi həyəcanla oxuyurdu. Sonra həvəslə, qışqıra-qışqıra bizə tam musiqi dərsi verirdi. Qrupun tələbələri Stokholmdakı Naka Musiqi Məktəbindən idilər və mən bu gün də düşünürəm ki, niyə bu mələk cənubluların zəng çiçəkləri, primroslar və digər tropik bitkilər haqqında nəğmələrini dinləməyə məcburuq. Bəzən bu tələbələrdən biri solo oxumağa başlayırdı və ən pisi o idi ki, onlardan birinin mənimlə eyni adı var idi.

“İndi bunu mənim üçün təkrarlaya bilərsənmi, Matias?” – deyə qadın deyərdi və qız uşaq soprano səsi otağı cingildələndirdi. Bu zaman bütün sinif mənə baxırdı, gah gülür, ya da gülürdü. Yer yarılsa da, kaş içəri girə bilsəm.

Bir neçə pedaqoji iterasiyadan sonra bizim həmin kollektivi birlikdə müşayiət edəcəyimiz gözlənilirdi. Vyana Uşaq xoru Kermit Qurbağa Ansamblının müşayiəti ilə. Müəllimimizin gözlərindən polad şırıltılar tökülür, qızlar çəmənlikdə küləyin uğultusu kimi astadan oxumağa başlayırdılar. Amma biz oğlanlar balıq kimi susardıq, ancaq müəllim dönüb bizə baxanda dodaqlarımızı tərpətərdik, vəssalam. Oxumaq kişilər üçün uyğun deyildi. Biz susurduq.

Zamanla anladıq ki, yaşadığımız yer əslində İsveçin bir hissəsi deyil. Biz orada Ezkaza bağlı idik. Biz şimalda sadəcə bir əlavə idik. Kənardan sahilə qədər isveçli sayıla biləcək bir neçə insanın yaşadığı boş ərazilərin az olduğu bir yerdir. Biz fərqli idik, bir az axsaq, bir az nadan, bir az sadəlövh idik. Bizim maralımız, kirpi və bülbülümüz yox idi. Bizim də məşhurlar və ya böyük əyləncə parklarımız yox idi. Nə işıqfor, nə malikanə, nə də böyük torpaq sahibləri. Tornedalen Fin dilində yalnız minlərlə ağcaqanad, lənət və kommunistimiz var idi.

Biz yoxsulluq içində böyümüşük. Bu elə bir maddi yoxluq deyil; Bizi öz piyimizdə qovurdular, amma kimliyimiz yox idi. Biz heç kim idik. Ailələrimiz də belədir. Bizim əcdadlarımız İsveç tarixində heç bir iz qoymayıb. Soyadlarımızı yazmaq çətinliyini bir kənara qoysaq, onları tələffüz etmək Real İsveçdən şimala keçən müəllim əvəzediciləri üçün demək olar ki, mümkün deyildi. Heç birimiz "Uşaqların Sevimli Ailə Mahnıları"na yazmağa cəsarət edə bilməzdik, çünki İsveç Radiosu bizim Finlandiyalı olduğumuzu düşünürdü. Yaşadığımız kəndlər xəritələrə daxil edilməyəcək qədər kiçik idi. Dövlət yardımı sayəsində çətinliklə dolanırdıq. Ailə təsərrüfatlarının batdığının, əkin sahələrinin çalı ağacına çevrildiyinin şahidi olduq. Ərimə dönəmində qadağadan əvvəl Torne çayı ilə axırıncı kütüklərin axdığını gördük, qırx güclü meşəçi dizel sızan qar arabası ilə əvəz olundu və atalarımız ağır iş əlcəklərini çıxarıb uzaq Kirana mədənlərinə işə getdilər. İmtahan nəticələrinə görə ölkədə sonuncu olmuşuq. Süfrə mədəniyyətimiz yox idi. Evin içində yun papaq geyərdik. Göbələk yığmırdıq, tərəvəz yemirdik, xərçəngkimilər məclislərimiz də yox idi. Söhbət etməkdə, şeir oxumaqda, hədiyyələr bağlamaqda və nitq söyləməkdə dəhşətli idik. Çöldə gəzirdik. Biz nə tam fin kimi fincə danışa bilirdik, nə də tam isveçli kimi isveçli.

Biz böyük heç kim idik.

Yalnız bir çıxış yolu var idi. Əgər kiçik bir şey olsa belə, başqa bir şey olmaq istəyirsənsə, yalnız bir imkan var idi: başqa yerə köçmək. Bunun həyatda yeganə şansımız olduğuna inanaraq, səbirlə köçəcəyimiz günü gözlədik və yola davam etdik. Bizi Vasterasda əvəzləyə bilərdilər. Və ya Lundda. Södertaljedə. Arvikada. Borasda. İnanılmaz bir köç var idi. Bizi dəstə-dəstə aparırdılar və kəndi boşaldırdı-lar, amma nədənsə bu, könüllü bir hərəkət kimi görünürdü. Bu saxta müharibədir.

Cənubdan ancaq meyitlər qayıdıb. Yol qəzalarında ölən insanlar. İntihar edənlər. Və sonda QİÇS-ə tab gətirənlər. Pajala qəbiristanlığının ağcaqayınları arasında donmuş torpaqda qazılaraq basdırılmış ağır tabutlar.

Evə dönüş. Kotimaasa.

* * *

Niylanın evi çaya baxırdı və Pajalanın ən qədim hissələrin-dən birində idi. Əvvəlki əsrdən qalma bu geniş və möhkəm evin uzun divarları boyunca böyük pəncərələri var idi, pəncərələri kiçik çərçivələrlə bölünürdü. Ön fasadı diqqətlə araşdırdıqda əlavələrin harada edildiyini görə bilərsiniz. Onun iki ayrı sobadan çıxan iki bacası hələ də ayaq üstə idi. Ev tək soba ilə qızdırmaq üçün çox böyük idi. Lestadianlığın zirvəsində bu ev boz təbiətə malik idi, 1940-cı illərdə ənənəvi Falu qırmızısına, pəncərə eşikləri isə ağ rəngə boyanmışdı. İti künclər yeni dəbdə bəzədilmişdi ki, onlar evi böyük bir tövlə ilə darmadağın etməsinlər ki, bu da milli arxivçilərin və zövqlü insanların narahatlığına səbəb olub. Çayın hər iki tərəfində minilliklər boyu ərimə axınının sürüklədiyi lillə qidalanan məhsuldar otlaqlar var idi, bunun sayəsində inəklər kökəlmiş və südlə zəngin idi. Bir neçə əsr əvvəl, ilk mühacirlərdən biri məhz bu yerdə ağcaqayın qabığından hazırlanmış çantasını çıxarıb özünə kiçik bir ferma qurmuşdu. Amma otlaqlardakı ot illərdir biçilməmişdi. Hər tərəf tikan və kollarla örtülmüşdü. İndi bu yer tutqunluqdan çürüyürdü. Bura qonaqlar üçün qonaqpərvər yer deyildi, döyülən uşağın içinə basdırılmış qəzəb kimi soyuq idi.

İnək tövləsi hələ də dik idi, lakin illər keçdikcə tövlə və qaraj kimi istifadə olunurdu. Məktəb bitmişdi və mən Niyla ilə evə qayıtmışdım. Həmin gün üçün velosipedlərimizi dəyişdik. Niyla yəhəri və aşağı sükanı ilə olduqca dəbdəbəli olan velosipedimi aldı. Mən onun Hercules velosipedini sürürdüm. Üçüncü kursda oxuyan quldurlardan biri olan Niyla hər dəfə Niyla bu velosipedlə keçəndə qışqırdı: "Yalnız əyri ayaqları üçün!" Onların evinə çatan kimi Niylə məni sürüyüb inək tövləsinə apardı.

Biz səssizcə balta ilə yonulmuş sıldırım pilləkənlə yuxarı qalxdıq, pilləkənləri sanki bir əsr əvvəl cilalanmış kimi görünən çardağa. Yarı qaranlıq idi; günorta günəşinin içəri girdiyi kiçik bir pəncərə var idi. Hər yer zibillə dolu idi. Zədələnmiş mebel, paslı dəyirman, emaye vedrələr, bükülmüş iy verən xalçalar. Tam uzunluqlu kitab şkafı ilə örtülmüş divarın qarşısında dayandıq. Onun rəfləri köhnəlmiş, qəhvəyi dəri arxaları olan cildlərlə dolu idi. İstər isveç, istərsə də fin dillərində dini traktatlar, xütbələr topluları, xristian kilsəsinin tarixinə dair kitablar. Köhnə Məktəbin çardaq kitabxanasında gördüklərimi saymasaq, bu qədər kitabı bir yerdə görməmişdim. Qəribə, narahatedici bir şey idi. Çox kitab. Kim bu qədər kitab oxuyar? Bəs niyə bu inək tövləsində utanc verici bir vəziyyət kimi gizlənirdilər?

Niyla məktəb çantasını açıb Li və Lonun oynadığı oxu kitabını çıxardı. Bizdən ev tapşırığı üçün bir parça hazırlamağı tapşırdılar və o, yöndəmsiz, uşaq barmaqları ilə vərəqlədi və axtardığı yeri tapdı. O, hərfləri bir-bir çox diqqətlə tələffüz etməyə başladı, eyni zamanda onlardan söz əmələ gətirmək üçün çox səy göstərdi. Sonra ondan bezdi və kitabı şaqqıldadıb bağladı. Mən nə baş verdiyini deyə bilməmişdən o, cəld onu pilləkənlərdən aşağı atdı. Kitabın üz qabığı kobud taxta döşəməyə çırpıldı.

Şübhəli baxışlarla Niylaya baxdım. Gülümsədi, yanaqları qızardı, uzun dişli tülkü kimi görünürdü. Sonra əlini o nəhəng kitab şkafına yaxınlaşdırdı, yumşaq üz qabığı olan kiçik kitabça çıxardı və cəsarətlə pilləkənlərdən aşağı atdı. İpək kimi vərəqləri havada qanad çalan bu kitab da yerdə idi. Bu kitabların ardınca bir neçə qalın kompilyasiya gəldi, onların qəhvəyi arxaları havada uçduqdan sonra yerə yapışdı.

Niyla cəlbedici baxışlarını mənə çevirir. Həyəcandan ürəyim döyünür, əlimi kitaba uzatdım. Onu rəfdən götürüb pilləkənlərlə aşağı atdım və bir neçə cırıq vərəq havada çırpınarkən kitab təkər arabasına düşdü. Bu çox əyləncəli idi. Biz özümüzə qapıldıq və daha çox kitab atmağa başladıq. Bir-birimizi təhrik edir, rəfləri bir-bir boşaltır, kitabları havaya atıb, futbol topları kimi təpikləyir, nəfəsimiz kəsilənə qədər gülürdük.

Sonra birdən İsak peyda oldu. O, pəhləvan kimi geniş kürəkli, sakit və hirsli idi. Heç bir söz demədən titrəyən iri, dolğun barmaqları ilə kəmərini açmağa başladı. Başının kiçik bir hərəkəti ilə getməyimi əmr etdi. Səssizcə pilləkənlərlə siçovul kimi sürüşüb qapıya tərəf qaçdım. Amma Niyla yuxarıda qaldı. Mən inək tövləsinin qapısını bağlayandan sonra da onun Niylanı döydüyünü eşidirdim.

* * *

Nepalda doldurmağa başladığım dəftərimdən bir anlıq başımı qaldırıram. Sandbaybergə yaxınlaşan qatar. Səhər işə tələsən yaş paltarın iyi. Portfelimdə oxunmuş və qiymətləndirilmiş iyirmi beş tələbə essesi olan bir fayl var. Fevralın havasıdır və Pajala Sərgisinə hələ dörd aydan çox vaxt var.

Qatarın pəncərəsindən bayıra baxıram. Qarğa sürüsü Huvudstanın üstündə həyəcanla dairələrdə uçur.

Diqqətimi yenidən Tornedalenə yönəldirəm.