Էրնեկ ես անո´ր կու տամ, որ առեր իւր եարն է փախեր, Ոնց որ ըզկամուրջն անցեր, ջուրն ելեր, զկամուրջն է տարեր. Ձընիկ – եղեմնիկ եկեր, զոտվընուն հետքն է կորուսեր. Առեր, ի պաղչան մըտեր, ցորեկով զդընչիկն է պագեր:
2
Քանի դու ինձի էիր, նայ կանաչ ու ցօղն ի վրայ. Երբ դու որ յիսնէն ելար, ձիւն երեկ` եղեմն ի վըրայ. Թէ այլվ´ի ի յի´ս դառնաս ու կենաս խելացդ ի վըրայ. Երթամ, բարկ արե´ւ լինամ, գամ, կանգնիմ կամարիդ վըրայ: Լոյս ծագեմ ի քո վըրայ, որ սաստի´կ ձիւնըն վերայ:
3
Ուր էիր, ուսկի՞ց եկար, քան զամէն ծաղիկ դու պայծառ. Եկիր ւ´ի հոգիս մըտար, չես ի տար պահիկ մի դադար. Սըրտիս մէջն ի ժուռ եկար, ւ´ելնելու ճարա´կ չի գըտար. Զարկիր ի գըլխուս վերայ, ւ´աչերուս ի վար թափեցար:
4
Այս աստընվորիս վերայ երկու բան ողորմ ու լալի. Մէկ` որ սիրոյ տէ´ր լինի, Մէկ` որ գա´յ ըրողն ու տանի: Մեռածըն գէմ չէ´ լալի, որ ունի զիւր խոցն ալանի. Եկէ´ք, զողորմուկս տեսէք, ոչ մեռած է, ոչ կենդանի
5
Աչերդ է ծովէն առած, եւ ուներդ է ի թուխ ամպէն. Այդ քո պատկերքդ սուրաթըդ ի վարդին կարմիր տերեւէն. Ուր որ դու կանգնած լինիս, չէ պատեհ վառեն մոմեղէն. Ծոցուդ լոյսըն դուրս ծագէ, գէմ ելնէ մեռելն ի հողէն:
6
Սո´ւտ է, որ կ´ասեն, եղբա´րք, թ´ընտանի կաքաւ չի լինի. Մէկիկ մ´ես երէկ տեսայ, - ւ´երնեկ է զիր տէրն որ ունի. Իր օնքն էր ղալամով քաշած, ւ´իր բերանըն շաքարով ի լի. Զմեռելն այլ ի գիրկն առնու, ի ծոցուն հանէ կենդանի:
7
Լուսի´ն, պարծենաս, ասես. Լուս կու տամ ես աստընվորիս: Ահա´ հողեղէն լուսին ի գըրկիս´ւ երեսն երեսիս. Թէ չես աւատալ այս գերուս, յե´տ տանեմ ըզփէշ կապայիս, Վախեմ` սիրոյ տէր լինիս, լուս պակա´ս տաս աստընվորիս:
8
Ի՞նչ անեմ, կամ ի՞նչ լինամ, յո´ւր տեսնում աղւոր, նայ սիրեմ, Թէ զյաւիտենից պատճառն եմ ուսել, ես երթամ, ասեմ, Զաղէկըն այլ գիրկս առնեմ, ւ´աստուծոյ երթամ, ցըցընեմ, – Զաղէկըն դո´ւ ստեղծեցիր, ինձ յէ՞ր մեղք դընես, թէ սիրեմ:
9
Լուսինն ի սարէն փըրթաւ, ի´նքն ու իւր աստըղըն ի հիտրաց. Զաղուորն ի գիրկըս առի, պագ առի երկուքս ի հիտրաց. Ըստեղծողն իր բերնովն ասաց. Մի´ թողուր զատ եարդ ի ձեռաց. Հընցկուն պէլըման աղուոր չե´մ ստեղծեր երկուքն ի հիտրաց:
10
Հընցեղ եմ ի քո սիրուդ, որ տըղեկըն ծիծ չէ կերել. Մարիկըն վաղուց մեռել, ու տըղեկն որբուկ մընացել: Ջուր տուր իմ ծարաւ լերդիս, քո սիրուդ ի տապն եմ ընկել. Խօսէ´, որ առնում իխրար, ես յետի նէֆէսս եմ եկել:
11
Ես ան հաւերուն էի, որ գետինըն կուտ չուտէի. Թըռչ´ի երկընօքն երթ´ի, թէ սիրոյ ակնատ չընկնէի. Ակնատն ի ծովուն միջին` էր լարած ‘ւ ես չգիտէի. Ամէն հաւ ոտօքն ընկնէր, ես ոտօքս ու թեւս աւելի:
12
Ա´յ, գընա´, չի պիտիս դուն ինձ, լուկ պեզա´ր իմ սիրտս ի քենէ. Զերայ խոցեցիր դուն զիս, լուկ վերցաւ սիրտըս ի քենէ. Թէ գան ու զքեզ ջուր ասեն, կամ ջըրին ճարակն ի քենէ´, - Տարեկ մի ծառուած կենամ, չի խըմե´մ կաթիկ մ´ի քենէ:
13
Երբ որ ես պըզտիկ էի, կանչեին ինձ ոսկի տըղայ. Մեծցա, սիրու տէր եղայ, երեսիս գոյնըն կու գընայ. – Մանկտի~ք, ձեր արեւն ասեմ, որ սիրուն` քարըն չի դիմնայ. Սիրուն` քար ւ’երկաթ պիտի, պողպատէ դըռնակն ի վերայ:
14
Այդ քո ստեղծողիդ համար, երբ քայլես, զուներդ մի´ շարժեր. Այդ քո աչերուդ խընճերն` շատ մարդու աիւն է խըմեր. Խօշ եա´ր, արեւուդ համար, որբուկ եմ, զիս մի´ լացըներ. Տըղայ եմ, չեմ ի կենար, զիս ի քո կրակըդ մի´ ձըգեր: