Kitabı oku: «Բանաստեղծություններ», sayfa 3

29

 
Բանիկ մի ղալատ արի,
որ զօձո´ւն ձագըն սիրեցի.
Խիստ վըստահութիւն արի,
որ օձուն դո´րըն գընացի.
Ձագուն մայրն ի դուրս երեկ,
զիս խայթեց, և նըստայ լացի:
Արժա´ն եմ ես այս լացիս, -
ո՞վ եղեր օձուն սիրելի:
 

30

 
Զաշխարհս ես ի ժուռ եկի,
ա´յ հոգեկ, որ այլ չի մընաց.
Ասցի, թէ գըտնում հանց եար,
ա´յ հոգեկ, որ այլ չէ սիրած:
Եկի հանց եարի մ’առի,
որ սիրած է’վ այլւ’ի թողած.
Զի՞նչ շահ է իմ շատ դատիլս,
երբ այլոց ի ծոց ես պառկած:
 

31

 
Այ իմ մարգարտէ շարոց,
որ յոտից մատանց հուր ու բոց.
Կըրակն ըզքո մարն երէ,
որ տարաւ, երետ զքեզ այլոց.
Դատ ու դատաստան պիտէր
ի Հռոմանց տունըն ւ'ի Հայոց,
Երթի, դատաստան կանգնի,
չըթողի զքեզ այլ մարդու ծոց
 

32

 
Ով որ ճերմակ ծոց ունի,
թող կապոյտ շապիկ հագընի.
Կոճակն այլ արձակ թողու,
ով տեսնու` սըրտիկն արունի.
Երթամ աղաչեմ զաստուած,
լեղակին հունտըն հատանի.
Ո'չ նա այլ կապոյտ հագնի,
ո'չ մանկան սիրտըն արունի
 

33

 
Մահաօղքս ի վար կուգ´ի,
նայ տեսայ մոմեր դատըւած.
Ի յան մոմերուն տակըն
սիրոյ տէր մանուկ մ´էր պառկած:
Մոմն ալ գէմ հայրէն ասաց`
ողորմած, ու սրտէն իլաց.
«Սէրւն` կւտրիճըն ունէր,
կըրակն ի´մ գըլուխն է վառած»:
 

34

 
Հավասար ի ճօշքն են առել,
ւ´ի ոտանց կամին զիս ուտել.
Ալ ղալատ բան չեմ արել,
իմ սըրտօվս ի եար եմ սիրել.
Թէ շատ, թէ ի քիչ ջանամ,
զինչ հախն իմ ճակատս է գըրել.
Զայս մէկս ալ կամիմ սիրել,
թէ հաւասար ի ճօշք են առել:
 

35

 
Արե´կ, որ տամ քեզ խըրատ,
լօք առնում խըրատ ի քենէ,
Թոս թէ սիրու տէր եղաք,
ի՞նչ կ´ուզեն այս խալխս ի մենէ,
Յորտեղ որ կանգնած տեսնուն,
մատնացուց կ´անեն թէ` նա է.
Ասես թէ մարդ ենք սպանել,
կասեն թէ` արե´կ վըճարէ:
 

36

 
Դեմ առաւօտուն լուսուն
ես ի ձեր երդիքըն եկել.
ըլխակս ալ ի բար դըրել,
լօք մըրափըն զիս է տարել.
Սունն ալ ի գերանն ասել.
«Սիրօյ տէրն երդիքն է եկել»:
Քանի մարըն զիս բերել,
ես փատէ խամազ ռէյ տեսել.
Փատն ալ ի մերին բուսել,
Խամզութիւն ո՞ւստից է ուսել:
 

37

 
Սըրտիկս է մալուլ եղեր,
զիր ամէն մըլքեր կու ծախէ.
Խօշեար, ա~մ, յառաջ կացիր,
կամ գընէ´, կամ մապահաթէ.
Ըզգին ալ աւլով կըտրէ,
որ ամէն ոչինչ չի գընէ.
Հարցի´ր, թանկ´ւ աժան արա,
ամէն ապլեհ չի գայ, գընէ:
 

38

 
Տեսայ իմ հոգուս հոգին,
որ կ´երթար հետ մէկի մըն ալ.
Ձեռկունքն ի վերան ձգել
ու գանգատ կ´անէր մեկի մ´ալ.
Սւրտիկս ալ ի յիս ասաց,
թէ` «Անոր թարկըն պիտի տալ.
Ան սէրն որ ճորով լինի,
հետ անոր խաղալն է մահալ»:
 

39

 
Մահալովդ ի վար կուգ´ի,
ճուկ ու մուկ հազար սոխախով.
Լուկ եարաս ալ ի դէմ ելաւ,
ու բարեւ երետ շօհրաթով.
Բըռնեցի ու պինդ պագի
զիր երեսըն խիստ կարօտով.
Կ´երթար ու կ´ասէր լալով,
թէ` «Ի~նչ խաղք եղանք ցորեկով»:
 

40

 
Խօշ եա´ր, դու հերի´ք արա.
քու սիրուդ հոգիս կու քակի.
Արեկ յայլ աշխարհ երթանք, -
այս աշխարհ մեզի չըպիտի.
Երթանք, յայն աշխարհ կենանք,
որ անվախ կենանք ալանի.
Քանի՞ տեղս ահով կենանք
ու դողանք, թէ ի´նչ կու լինի:
 

41

 
Դաւի´թ մարգարէ, իմ յո´յս,
շատ մեղկունք ունիմ, թէ թողո՞ւս.
Եարուկ մի սիրեր եմ ես
պարապար հետ երկու լուսոյս,
Հընցկուն աղւորիկ եարուկ
թէ ի խուցըդ գայ, նա´յ թողուս.
Ցորեկըն սաղմոս ասես,
լօք գիշերն ի ծոցիկդ առնուս:
 

42

 
Գիշերրս ես ի դուրս ելայ,
քիչ մի լուրջ ու քիչ մի գինօվ.
Իմ եարըն ինձ դէմ դիպաւ`
ծոցն ի լի կարմիր խընծորով.
Ձեռըս տարայ, ձա´յն տըւի.
նա կանչեց. «Տարա~ւ ճըղներով»:
– Մանկտի´ք, ձեր արեւն ասեմ,
կամ չառի ես իրմէն ճորով: