Kitabı oku: «Daddy's Hobby», sayfa 3
Fa riep Lek voor een soortgelijke situatie aan de achterkant van de bar.
“Ga nergens heen of beloof niets totdat ik terug ben. Zeg ze dat de barvondst 500 Baht per persoon is. Praat over wat dan ook, ik zal niet lang wegblijven” adviseerde Lek.
“Sorry, jongens, ik kom over vijf minuten terug,” verontschuldigde ze zich in het Engels.
De twee Engelsen wachtten met Porn and Or, die, de routine kennende, het vragen om de rekening van de klanten hadden vertraagd. Lek keek de meisjes in de ogen toen zij hen naderde en vroeg hen stilzwijgend of ze gelukkig waren met de situatie. Ze zeiden, even stilzwijgend, dat ze dat waren, dus verzocht Lek hen al emaal om om de hoek van de bar achter de stoel van de kassière te gaan zitten.
“Hallo! Mijn naam Lek,” zei ze tegen de Engelsen, “Jul ie vinden meisjes leuk? Wat is jullie naam?”
Ze stelden zich voor als John en Bob en schudden Lek de hand.
“Wat wil jullie met dames doen?” vroeg ze brutaal, maar zonder enige insinuatie.
“Umm, nou ja, we dachten eraan om iets te gaan eten en misschien later naar een club te gaan” zei Bob.
“Oh, geen probleem. Keuze aan jul ie. Porn and Or kennen Pattaya heel goed. Toon jul ie goed restaurant, goede club. Ze werken hier nu, je weet dat me moet betalen om ze vroeg te laten gaan? Niet veel geld. Vierhonderd Baht per stuk of ze verliezen geld. Begrijpen?
Wat dames wil en doen na hun werk is hun keuze. Je moet met ze praten wat wil en ze. Jij begrijpt dat?” zei Lek die de situatie glashelder probeerde te maken.
“Ja, ik denk dat ik het begrijp” zei Bob “Wat denk je, John?.”
“Ik ben het er mee eens,” antwoordde hij iets sneller dan zijn vriend.
“Ja, prima” zei hij tegen Lek en hij glimlachte naar elk van de meisjes, die beiden straalden van blijdschap. “Zeer gelukkig.” Porn legde haar arm om zijn middel en omhelsde hem.
“Oké, goed. Jul ie allemaal gelukkig! Jul ie knappe mannen. Wil en jullie nog drankje hier of nu rekening? Hier goedkoop drinken, maar duur in restaurant.”
Bob koos voor nog een biertje en bood de rest drankjes aan. Lek accepteerde en knikte naar Fa om de rekening in hun bekerglas te zetten.
Ze glimlachte vriendelijk, nam een slokje van het drankje en vroeg aan de mannen: “Waar jullie verblijven? Jul ie hier lange tijd?” terwijl ze haar col ega’s in de gaten hield.
“Oh, we verblijven bij ‘the Pig’ verderop in de straat. We zijn hier al drie dagen. Nog drie weken te gaan,” antwoordde Bob.
Lek had de informatie die ze wilde en ze verontschuldigde zich om terug te keren naar de Schotten. Ze hadden om de hoek gezeten, net buiten haar zicht, maar toen ze de hoek om liep zag ze dat ze niet meer op de plek waren waar ze hen had achtergelaten.
“Fa, waar zijn Ayr en Goong?” vroeg ze.
“O, ze zijn ongeveer 10 minuten geleden met die mannen vertrokken. Ze vertelden me dat je zei dat ik een barvondst moest schrijven voor 1.000 Baht, klopt dat? De mannen hebben nog twee rondes besteld, twee drankjes voor je ingelegd, de rekening betaald, en toen zeiden ze dat ze niet langer konden wachten, ze moesten gaan. Is dat goed? Heb ik iets verkeerd gedaan, grote zus? Oh, en Ayr zei dat ik je dit moest geven.”
Fa gaf Lek een papiertje, waarop de naam van een hotel en een kusje stond geschreven.
“Nee, nee, al es is in orde, zusje. Je hebt het goed gedaan. Ik ben gewoon een beetje moe, dat is al es. Ga Mott gezelschap houden en maak een halve fles whisky voor ons drieën open. Het lijkt erop dat iedereen ons verlaten heeft.”
Het was half één ’s nachts en de nieuwe wet verplichtte hen om één uur ‘s nachts te sluiten.
Niet dat deze wet op grote schaal werd nageleefd of afgedwongen.
De enige tegemoetkoming die de meeste bars aan de nieuwe wet hadden gegeven, was dat ze de lichten en de muziek uit deden na de officiële sluitingstijd.
Er waren geen klanten meer, dus Lek verhuisde naar de voorkant van de bar en zat met Mott en Fa, die haar een whisky en frisdrank met ijs hadden ingeschonken. De meisjes die na middernacht nog in de bar zaten, deelden vaak een fles whisky. Lek vertelde hen haar grap over de landmijnen en ze lachten al emaal. Er zou nu niet veel meer gebeuren, dus bood Lek de andere meisjes een vroege finish aan.
Terwijl ze dat deed, kwam de vrouw van de nachtwacht, Noi, aan.
Mott en Fa waren ongeveer 22 en 20 jaar oud en dachten dat het een goed idee zou zijn om hun geluk te wagen in Walking Street vannacht. Freelance, zoals ze dat noemden. Het was slechts vijf minuten rijden met de taxi. Toen ze de bar verlieten, zei Mott:
“Als we je leraar zien, moeten we hem dan zeggen dat je je huiswerk nog steeds niet hebt gedaan?”
Lek gooide een flessendop naar haar toe en ze renden lachend weg.
Lek en haar oude vriendin, Noi, waren nu al een - niet voor de eerste keer.
Noi’s taak was om voor de bar te zorgen nadat het gewone barpersoneel was vertrokken.
Ze sliep daar, maar als verdwaalde klanten op een bepaald moment van de nacht een drankje wilden drinken, bediende ze hen. De bar was ongeveer vijftien uur lang van haar -
van ongeveer één uur ‘s morgens tot vier uur ‘s middags. Noi kwam ook uit hetzelfde gebied als Lek, maar niet uit hetzelfde dorp, en ze praatten over hun familie thuis en haalden de laatste roddels in.
Lek had het te druk gehad om haar dochter te bellen en haar welterusten te zeggen, en naar haar dag te vragen. Ze was niet blij met zichzelf dat ze hier de tijd niet voor had genomen. Het was niet de eerste keer dat Soomsomai zonder de zegen van haar moeder naar bed was gegaan, maar het gebeurde niet vaak.
“Soomsomai begrijpt dat je moet werken, dat weet ik zeker. Ze is een slim kind,” troostte Noi haar. “Wat wil ze later worden, als ze klaar is met school? Heeft ze het daar ooit met je over gehad? Verpleegster, leraar, zoiets?”
“Nee, ze heeft het nog niet echt over een carrière gehad,” zei Lek, die de fles leegschonk in haar glas. “Ze is nog jong en heeft nog genoeg tijd. Het maakt mij niet uit wat ze gaat doen, zolang ze maar gelukkig is en niet in een bar gaat werken net als haar moeder. Ze houdt van het verzorgen van dieren. Ze zorgt voor mama’s kippen en verzorgt een paar varkens in de kudde van haar oom. Ze gaat er rechtstreeks van school naartoe om ze te voeren en met ze te praten. Misschien denkt ze er wel aan om dierenarts te worden.”
“Haar favoriete vak op school is informatica. Iemand heeft een paar computers aan de school gedoneerd en de kinderen leren daar nu over, maar je weet hoe het is. De klassen zijn te groot en de leerkrachten, met de beste wil van de wereld, weten niet echt veel van computers.”
“Sommige leraren spreken zelf bijna geen Engels, en hebben ook problemen met computers. Hoe hard ze het ook proberen, ze zijn niet echt geschikt om Engels en informatica te onderwijzen, wat ook gebaseerd is op de Engelse taal. De commando’s zijn al emaal in het Engels, nietwaar? Misschien moet ik zorgen dat ze privélessen krijgt, en koop ik een tweedehands computer voor haar om thuis te oefenen. Het zou haar een voorsprong geven, nietwaar? Hoeveel denk je dat ze kosten? Weet je iets van computers?”
“Sorry, dat zou ik niet weten....”
“Ik ook niet. Ik weet niet eens hoe je zo’n ding moet inschakelen. En het internet? Moet ze dat ook gebruiken?”
“Oh, het heeft geen zin om het mij te vragen, schat,” zei Noi. “Ik ben hetzelfde als jij. Ze hadden geen computers op school, toen ik klein was. Ik ken niemand die er een heeft. Mijn baby, Su, is nu 16 jaar en ze praat al een maar over baby’s en huizen. Ze zal dit jaar haar school afmaken en binnenkort getrouwd zijn, denk ik. Ze wil geen carrière. Ze is niet ambitieus. Ze komt graag één keer per jaar op bezoek voor een vakantie, maar ze houdt niet echt van de stad, zelfs niet van Pattaya.”
“Ze is gelukkig thuis in het dorp. Met Soomsomai komt het wel goed, maak je niet te veel zorgen. Waarom ga je niet lekker op tijd naar huis? Het lijkt erop dat je vanavond het bed voor jezelf hebt. Ga en profiteer ervan. Ik zal hier wat opruimen en dan mijn tijdschrift lezen, tenzij er een charmante prins langskomt om me gezelschap te houden. Wie weet heb ik zoveel geluk.”
Lek glimlachte naar haar vriendin en sprong van de bar.
“Mmm, ja, je hebt gelijk, dat weet ik, maar je weet hoe het is. Ik voel me zo schuldig dat ik zo ver weg werk en geen tijd kan doorbrengen met mijn baby. Ik heb haar niet kunnen zien opgroeien en dat maakt me soms heel verdrietig. Meestal heb ik er vrede mee, maar soms, soms kan ik het gewoon even niet aan. Soms wil ik gewoon huilen en huilen.... het al emaal opgeven en terug naar huis gaan, met mijn staart tussen mijn benen als een geslagen puppy.
Waarom doen we dit, Noi?”
“Stil maar, ik weet het. Zo voelen we ons al emaal wel eens, op onze slechte dagen. Je doet het beste wat je kan voor je familie, en meer kun je niet doen, toch? Niemand kan dat.
Ga nu naar huis en geniet van een goede nachtrust. Ik zie je morgenmiddag,” troostte Noi.
Ze gaven elkaar een lange knuffel, toen pakte Lek haar tas en rende over de smale weg naar een van de motortaxi’s, die daar dag en nacht stonden te wachten.
Lek kende de jongens goed. Ze hadden vaak onderdak gezocht in haar bar tijdens een storm of kwamen binnen voor een kopje koffie om hen door een rustige periode heen te helpen. Ze zorgden als grote broers voor de lokale meisjes - zij waren de lokale bescherming of maffia.
“Hallo, Nong,” zei ze. “Geef je me een lift naar huis? Ik ben doodmoe. Waar is de baas vanavond?”
“Hoi, Lek, al es goed met je, meisje? Zo mooi als altijd. Mooi genoeg om op te eten, als je begrijpt wat ik bedoel. Zag je me maar als meer dan een taxiservice naar huis. Ik heb meer
tussen mijn benen dan al een een motor, hoor. Een grapje. Tuurlijk, spring maar achterop.
Ik weet niet waar Bong is. Je kent hem. Hij is de baas en kan doen wat hij wil. Ik ben gewoon de arme ingehuurde hulp en ik doe wat me gezegd wordt,” antwoordde hij.
Lek sloeg hem speels op zijn schouder en sprong achterop, in de dames zit:
“Oh, jij!” Zei ze. “Je zou doodval en van schrik als ik op een dag gebruik maak van wat er nog meer tussen je benen zit.”
Tien minuten later stond ze buiten haar appartement, en vroeg zich af of ze wel of niet iets te eten zou halen. Ze voelde zich verdrietig en eenzaam, maar ze besloot niets te eten te halen, omdat ze zichzelf te ongezellig vond om dat iemand anders aan te doen.
De meeste mannen zouden hebben betaald om met haar te mogen praten, zelfs in haar melancholische bui, maar dat besefte ze niet.
In haar kamer voelde ze zich helemaal al een. Haar vriendinnen waren met een paar dronken sukkels, maar ze waren tenminste niet al een. Ze deed de ventilator en de TV aan en deed haar blouse en haar korte broek uit. Ze keek in de spiegel terwijl ze een badhanddoek om zich heen wikkelde. Niet slecht, dacht ze, maar hoe lang nog.
Zij deed haar BH en slipje uit van onder de handdoek, alhoewel niemand haar kon zien.
Het was een gewoonte geworden. Ze zat op het bed en zapte tussen de kanalen. Ze hadden geen kabel of satelliet, dus stopte ze bij een kanaal waar muziek werd gespeeld, en stapte onder de douche.
Ze dacht aan haar moeder die 61 jaar oud was. Hoe lang zou ze nog leven? Zou ze op een dag een vreselijk telefoontje krijgen dat haar moeder was overleden, voordat ze de kans kreeg om een laatste paar jaar met haar door te brengen? Zou Soomsomai trouwen en verhuizen, voordat Lek de kans kreeg om haar te helpen opgroeien? Dit waren mogelijkheden die te vreselijk waren om over na te denken, maar die tegenwoordig veel te vaak de kop opstaken. Ze zette de douche aan en smeekte het water om de gedachten weg te spoelen.
Maar dat deed het niet, en Lek ging op het bed liggen en huilde zichzelf in slaap - al een.
3 SCHOMMELS EN ROTONDES
Tijdens de nacht werd Lek meerdere malen wakker door een terugkerende nachtmerrie over haar moeder die dood onder aan de trap lag, en haar dochter schreeuwde om haar moeder om haar te helpen. Ze had eerder dezelfde droom gehad, maar ze kreeg die nu steeds vaker. Op een dag zou ze een telefoontje krijgen die bevestigde dat haar droom werkelijkheid was geworden. Ze was er zeker van dat het een profetie was.
Ze lag wakker in bed, zwetend van de zorgen over haar droom, maar probeerde om het nieuws van 12 uur op de televisie te volgen, toen Ayr en Goong terugkwamen. Hun goede humeur besmette Lek en al snel dacht ze niet meer aan de verschrikking van de nachtmerrie.
De Schotten waren veel beter gemanierd dan de eerste indrukken hadden gesuggereerd, en de meisjes waren zeer goed behandeld. Jock was bot en eerlijk, maar ook vriendelijk en vrijgevig. Dougal was stiller, zelfs een beetje verlegen, wat Goong zei dat ze graag in een man had. Ayr vond Jock dapper en moedig dat hij zich zo uitsprak. Hij was voor niemand bang en was ‘zijn eigen man’, zoals zij zei dat hij het had gezegd. Ayr vond hem aardig.
Lek stelde de gebruikelijke vragen: waar waren ze heengegaan? Wat hadden ze gedaan? En de belangrijkste vraag - zouden ze de mannen nog eens zien? Ze waren van Soi 7
vertrokken en hadden een privétaxi genomen naar het Naam Chai Restaurant in Soi Buakhao, voordat ze via verschillende kroegen bij de hotelkamers van de mannen uitkwamen, in de Siam Bay View op Second Road. Ze hadden er zelfs ontbeten en geluncht en de jongens hadden voor al ebei de meisjes een zwempak gekocht in de winkel van het
hotel, zodat ze gebruik konden maken van het zwembad. Lek was blij voor haar vriendinnen - ze hadden de laatste tijd niet veel geluk gehad en hadden, zoals altijd, niet veel geld meer.
Niet dat ze er om wakker leken te liggen. Ze lagen nooit ergens wakker van. Ze waren ware volgelingen van de ‘Waarom zou je je druk maken? Wat zal zijn, zal zijn’
levensfilosofie en Lek hield ervan en was er jaloers op. Ze hadden familie maar geen eigen kinderen, en ze geloofden dat Karma al es zou oplossen. De Karma van hun ouders, hun eigen Karma en de Karma van hun families zouden het al emaal op tijd onderling oplossen.
Dus waarom zouden ze zich zorgen maken? Lek wist dat dit axioma waar was; ze geloofde in Karma. Ze was een praktiserend, gelovend Theravada Boeddhist, maar ze was nog steeds bezorgd. Ze kon het gewoon niet al emaal aan het lot overlaten. Ze beschouwde het als een zwakte en als één van haar tekortkomingen.
Ze vroeg opnieuw: “Denken jul ie dat jullie ze ooit nog eens zul en zien?”
“Ik weet het niet,” zei Ayr. “Ik denk het wel. Ze zeiden dat ze in Thailand werken aan de reparatie en verkoop van kopieerapparaten voor Xerox. Ze reizen op dit moment naar Bangkok en vliegen dan voor twee weken naar Chiang Mai voor zaken. Ze hebben ons net buiten afgezet met de taxi. Ze zeiden dat ze ons zouden opzoeken als ze terugkomen.”
‘Als’, niet ‘wanneer’, dacht Lek, maar ze zei het niet, om haar vriendinnen niet te ontmoedigen. Misschien gingen ze zelfs naar Bangkok om vanuit daar terug te vliegen naar Groot-Brittannië, dacht ze. Sommige mensen vertelden leugens alleen maar om zichzelf belangrijk te laten lijken. Lek had in haar tijd zonder enige reden veel smoesjes en leugens te horen gekregen. Het was een van de grote mysteries van het leven, waarom sommige mensen logen, terwijl er geen enkele rechtvaardiging voor was om het te doen.
Lek stond op, trok haar handdoek om zich en ging douchen.
Toen ze uit de badkamer kwam, had iemand een kop thee voor haar gezet en haar vriendinnen sliepen op het bed in hun handdoeken. Lek zette het geluid van de televisie zachter en ging naast hen liggen, met haar arm om Ayr heen. Binnen enkele minuten sliep ze weer, maar deze keer was ze tevreden. Blij om niet al een te zijn.
Ze werden om twee uur ‘s middags wakker, hun interne klokken hen terug leidend naar hun normale routine. Lek kleedde zich aan en ging naar buiten om iets te eten te halen, terwijl de anderen zich douchten, aankleden en zich klaarmaakten voor het werk. Lek zou ze daar ontmoeten omdat ze wat zaken te doen had bij de Bangkok Bank op Second Road.
Ze bestelde een kleine portie groene kipcurry en rijst met een beker ijswater, at van harte voor dertig Baht, en sprong daarna in een Baht Taxi, in de hoop dat het de goede kant op zou gaan. Ze wist dat de taxi zeer waarschijnlijk haar kant op ging, en dat deed het ook - tot het einde van Soi Buakhao, links bij Pattaya Klang en dan rechts bij Tops Supermarket op Second Road. Ze stopte de Taxi bij Soi 6, betaalde vijf Baht en stak de drukke weg naar de bank over.
Het was het einde van de maand en dus tijd om rekeningen te betalen. Ze ging naar binnen en wachtte in de typisch lange rij tot het haar beurt was om geholpen te worden, wat ongeveer een kwartier duurde. Eenmaal aan de balie vulde ze vier identieke formulieren in: één om haar moeder 6.000 Baht te sturen, één om 1.000 Baht op de rekening van haar dochter te storten, één om 4.000 Baht op haar eigen spaarrekening te storten en één om 2.000 Baht van een lening te betalen. Ze overhandigde de formulieren en de 13.000 Baht -
twee maanden salaris voor veel mensen, vier maanden voor de wat armeren.
Ze was altijd vastbesloten geweest om zo veel mogelijk te sparen, maar niet al een voor zichzelf. Ze wilde dat haar moeder comfortabel kon leven en voor haar dochter Soomsomai kon zorgen, zonder zich zorgen te maken over geld, hoewel haar moeder overdag een parttime baan had, waarmee ze 500 Baht per week verdiende, terwijl Soomsomai op school zat, en elke week dronk ze thee met de meeste andere ‘oudere’
vrouwen in het dorp in de Wat of tempel. Daarnaast had ze een ‘geheim fonds’ voor
Soomsomai’s opleiding en een ‘pensioenfonds’ voor zichzelf. De reden voor de terugbetaling van de lening was het oorspronkelijke motief voor haar om naar Pattaya te gaan.
Haar vader was een liefhebbende ouder en een hardwerkende man geweest, maar helaas geen financieel wonder. Hij was nu al tien jaar dood, Heer rust zijn ziel. Hij was gestorven op de vroege leeftijd van 51 jaar, gekweld door pijn en wroeging. Op een dag, nadat hij in de twaalf maanden daarvoor een opeenvolging van slechte oogsten had gehad, had hij 100.000 Baht geleend van de bank om land te kopen ‘terwijl de grond betaalbaar was’.
De bank had van hem geprofiteerd en, niet beter wetende, had hij een rente van 1,5% per maand geaccepteerd - een exorbitante rente omdat de lening op zijn land en huis was gewaarborgd. De situatie was verslechterd en toen hij ook nog diabetes kreeg, maakte hij zich zorgen dat zijn familie gedoemd was. De zorg om de terugbetaling van de lening had hem uiteindelijk gedood.
Dat en het zich niet kunnen veroorloven van de insuline die hij nodig had.
Een paar weken na de begrafenis arriveerde er een brief van de bank waarin werd gedreigd met inbeslagname, en dat was de eerste keer dat de familie iets over de lening te weten kwam - het was als een bom uit de hel gekomen. Die paar weken waren de slechtste tijd in het bestaan van haar familie geweest en ze hadden al emaal naar een oplossing gezocht. Tot Beou’s moeder op een dag had voorgesteld dat ze Beou zou vragen om een van hen een baan in Pattaya te geven. Beou had haar moeder verteld dat er genoeg geld te verdienen was in Pattaya en dat ze het heel goed deed. Dat moet wel, zo redeneerde haar moeder, want ze stuurde minstens 5.000 Baht per maand naar huis.
De familie had een lange discussie gehad over wat ze moesten doen. Moesten ze wat land verkopen? Dat zou de lening waarschijnlijk niet dekken. Hoe dan ook, ze hadden meer land nodig om winstgevend te worden, niet minder. Haar broers Long en Ngat waren respectievelijk achttien en zestien jaar oud en haar zusje, de kleine Chalita, was nog maar dertien jaar oud. Lang had de school al lang verlaten om zijn vader te helpen op het land, en nu zou Ngat de school ook moeten verlaten om Long te helpen.
Wat konden ze van Chalita verwachten? Ze was erg verdrietig door de dood van haar geliefde vader. Hun moeder werkte al op het land en kon niets meer doen. De enige optie voor Lek was om een zo goed mogelijke baan te krijgen, dus na veel verdriet hadden ze besloten om Beou’s ticket terug naar het dorp te betalen, zodat ze kon uitleggen wat
‘werken in Pattaya’ inhield.
Beou, de nicht van Lek, was onmiddellijk teruggekomen en had uitgelegd dat Pattaya werd gezien als een paradijs voor buitenlanders. Al es was op hen gericht. De werkgelegenheid bleef dan ook vooral beperkt tot de amusements- en vrijetijdsindustrie. Beou had gezegd dat ze op dat moment al actief op zoek was naar drie of vier extra meisjes en dat, als Lek dat wilde, en als de familie het ermee eens was, ze samen konden terugreizen, en dat Lek een bed in haar huis mocht hebben. Dat had ze over de streep getrokken. Ze hadden niet veel alternatieven en de gegarandeerde 2.000 Baht per maand plus fooien, zoals het toen was, was meer dan ze ter plaatse kon verdienen. Ze moest wel gaan.
Haar familie had die avond een afscheidsfeestje georganiseerd en het grootste deel van het dorp was aanwezig met eigen eten en drinken. Op het feest hadden haar twee beste vriendinnen Ayr en Goong zo veel gehuild bij de gedachte haar te verliezen, dat Beou hen ook een tijdelijke baan had aangeboden. Het zou voor hen al emaal een avontuur zijn. Het zou Lek ook helpen om over haar man heen te komen.
De volgende dag hadden de vier een taxi genomen naar Phitsanulok, om vanaf daar de nachtbus naar Pattaya te nemen en hun avontuur te beginnen.
Lek was sindsdien begonnen met het afbetalen van de lening. De bank had zelfs de rente tot 1,75% per maand verhoogd, toen ze erachter kwamen dat Lek de lening zou terugbetalen, omdat ze het gevoel hadden dat de lening op de een of andere manier minder
zeker was. Nu, na 9 jaar en 11 maanden geen enkele maandelijkse betaling van 2.000 Baht te hebben gemist, had ze nog 1.725,95 Baht om te betalen, als ze het goed had berekend.
Het zou in ieder geval minder dan 2.000 Baht zijn. Wat zou dat een euforisch moment zijn!
Ze besloot dat ze naar huis zou gaan en een varken zou roosteren om het moment met haar familie te vieren, en misschien zou ze ook Ayr en Goong mee terug nemen.
Ze verliet de bank met een opgetogen gevoel, zoals elke maand: één maand minder - één maand minder van de 120 maanden waarmee ze was begonnen; ze hield zich aan haar vaders belofte om de lening af te lossen; ze steunde haar familie; ze zorgde voor de opleiding van haar dochter en ze had ook iets voor zichzelf gespaard. Niet dat het altijd zo soepel was gegaan - er waren ook maanden geweest waarin ze al een haar moeder en de lening had kunnen betalen. Maar er kon nu niet veel meer misgaan. Ze liep de trap af en sloeg linksaf Second Road in.
“Misschien regent het later,” dacht ze terwijl ze omhoog keek, “maar wie kan het schelen.”
Lek kwam om kwart over drie bij Daddy’s Hobby aan, waar Noi nog steeds in haar stoel zat te dutten. Lek ging naar binnen en stopte de rijst in de stomer, om haar vriendin te ontzien van dit werk.
“Ik slaap niet, hoor. Ik stond op het punt dat te doen, maar toch bedankt,” zei Noi.
“Oh, maak je geen zorgen. Ik ben vroeg en kan wel wat afleiding gebruiken. Ga je gang, knipoog een keer of veertig terwijl ik een kopje koffie voor ons maak. Heb je ook zin in een taartje? Neem niet de moeite om te antwoorden, ik haal er toch een voor je.”
Lek deed water in de stomer en in de ketel, deed een lepel koffiepoeder in elk van de twee kopjes en ging naar Tops om wat taartjes te halen. Toen ze terugkwam, was haar vriendin haar gezicht aan het wassen, en ze gingen al ebei zitten om hun koffie te drinken.
“Is er gisterenavond nog iets gebeurd?” vroeg Lek.
“Nee, zoals gewoonlijk, lekker rustig - precies zoals ik het graag heb,” zei Noi. “Om drie uur ’s nachts kwamen er een paar kerels naar binnen. Ze hebben een paar biertjes gedronken en gingen toen weg. Ze waren best in orde - niet zoals sommigen anderen. Een beetje aangeschoten, maar niet erg. Ze zeiden dat ze later misschien terug zouden komen om het lokale talent te bekijken. Ik vertelde hen dat we hier een paar echte toppers aan het werk hebben. Ze zagen er zelf ook niet slecht uit.
“Je kan het veel slechter treffen. De mannen waren beleefd, rond de veertig jaar, Brits, knap. Wat wil je nog meer? Ik heb ook geen trouwringen gezien. Ook geen sporen van ringen overigens. Ze liggen waarschijnlijk nog te slapen. Ze verblijven in een hotel om de hoek - daar ergens,” zei ze, zwaaiend in de algemene richting van Second Road.
“Ben je goed thuisgekomen? Geen onzin met Nong? Ik zag jul ie praten. We weten al emaal dat hij het probeert met al e meisjes. Hij denkt dat hij een echte vrouwenverslinder is, nietwaar? Maar ik denk dat hij je echt leuk vindt. Hij komt vaak ‘s avonds laat langs voor een praatje als het stil is of als het regent. Hij vraagt altijd naar je. Hij zegt dat zijn baas, Bong, jou ook leuk vindt. Woaoy! Hij is erg knap. Vind je hem niet leuk? Hij heeft ook een dikke portemonnee. Je zou het slechter kunnen treffen. Als ik tien kilo zou kunnen afval en, zou ik hem zelf proberen te veroveren, maar niemand neemt me serieus met mijn maat. Ik kan me echter geen betere stimulans bedenken om af te val en, of wel,” lachte ze.
Noi was een lieve vrouw. Ze was ongeveer vijfendertig jaar oud, maar zoals bij veel mensen met overgewicht zag ze er vijf jaar jonger uit. Ze was zo’n twintig kilo te zwaar, maar omdat ze groot en lang was, zou ze er waarschijnlijk mooi uitzien als ze tien kilo kon afval en. Dat wist ze zelf ook. Ze had altijd een glimlach of een grijns op haar gezicht. Ze had altijd wel een grapje of commentaar klaar, en iedereen was altijd graag in haar gezelschap.
Echter leek iedereen, van beide geslachten, haar eerder als een ‘favoriete tante’ of ‘goede vriendin’ dan als een potentiële minnares leek te beschouwen. In werkelijkheid kon
niemand zich herinneren dat ze de afgelopen tien jaar ooit met iemand was geweest, van welke sekse ook, hoewel ze een vijftienjarige dochter had, dus er moet al die jaren geleden toch iets gebeurd zijn. Ze wist dat Beou het hele verhaal zou kennen, maar ze zou het nooit vragen. Als Noi wilde dat ze het wist, zou ze het haar zelf wel vertellen.
In de barwereld van Pattaya baatte het zeker niet om te nieuwsgierig te zijn naar andermans zaken.
Toch kreeg Lek soms de indruk dat Noi graag nog iemand zou ontmoeten. Ze maakte altijd grapjes over het aannemen van een minnaar; ze vond het blijkbaar leuk om met mannen te praten; ze hield ervan om naar hen te fluiten als ze langsliepen; ze vond het leuk om met hen te drinken, maar ze trok zich altijd terug op dat laatste moment, meestal met een grapje om vervolgens zo snel mogelijk weg te komen. Er ging de ronde dat ze vroeger heel aantrekkelijk was geweest.
Dat was logisch, onaantrekkelijke meisjes gingen niet naar Pattaya - er was te veel concurrentie. Wellicht had ze zichzelf toegestaan aan te komen, juist om niet aan de man te raken. Maar waarom zou iemand dat doen? Ze leek geen gebrek aan zelfvertrouwen te hebben, maar misschien was dat maar schijn.
Ze stonden al ebei op. Lek nam de kopjes mee naar de gootsteen en waste ze af. Noi ging naar de kassa en telde het geld. Voor al es boven de 2.000 Baht, zou ze tekenen en het meenemen naar Beou’s huis, voordat ze ‘afklokte’ en om een uur of vijf naar huis ging om haar dochter te zien.
Zestien uur per dag, zeven dagen per week, elke dag van de maand. Ze had toch niet veel tijd voor een liefdesleven.
Terwijl Noi haar motorsleutels pakte, seinde ze naar Lek om naar de straat te kijken.
“Woaoy! Dat zijn ze. Kijk! Dat zijn ze. Ik zei toch dat ze zeiden dat ze terug zouden komen. Ik vraag me af of ik een goede indruk op ze heb gemaakt. Ik denk dat ik nog even blijf om je op weg te helpen. Ha, ha, ha. Om je voor te stellen,” fluisterde ze, glimlachend.
“Woaoy! Woaoy! Woaoy! Woaoy! Woaoy! Woaoy! Knappe mannen! Waar jul ie heen gaan? Kom met mij en mooie vriendin Lek drinken. Ik zorg voor jul ie gisteravond. Je zegt je vandaag terugkomt, mooie dames bekijken. Neem er nu een - mijn vriendin Lek. Ze is erg mooi, niet? Er komen meer in tien minuten,” schreeuwde Noi zo hard als ze kon tegen de drie mannen die zo’n twintig meter verderop liepen.
Precies op dat moment liepen Ayr en Goong de bar binnen met Mott en Fa, die ze hadden ontmoet toen ze naar hun werk liepen.
“Woaoy! Kijk, nog vier mooie dames voor jul ie om te praten mee. Welke vinden jul ie leuk? Kom biertje drinken. Misschien palacetamon, hè? Last van kater? Kom met me platen en ik stel jul ie voor aan dames. Jul ie rustig praten.” Ze knipoogde naar Lek.
De mannen liepen naar de bar en gingen zitten. Noi zwaaide naar iedereen en schudde vervolgens hun hand, voordat ze hen aan Lek voorstelde. Lek nam het voortouw, zwaaide ook en schudde de hand.
“Drie bier?” vroeg Lek terwijl ze het aan haar vriendin overliet om het gesprek te beginnen.
Eén van hen knikte en Lek draaide zich om om hun bestelling op te halen, in het grootboek te plaatsen en een rekening te schrijven. De andere meisjes waren nieuwsgierig naar wie de nieuwe mannen waren, maar waren te druk bezig met optutten om er al bij te komen. Noi wist dat en hield het fort terwijl ze zich klaarmaakten. Lek bracht de biertjes met een grote glimlach.
“Waar jul ie vandaan komen?”
“Engeland, Portsmouth. Heb je daar wel eens van gehoord? Portsmouth? Zuid-Engeland, bij de zee. Zeer beroemd. Lord Nelson. Het schip ‘Victory’. Ken je dat?” Antwoordde een van hen, in een poging om behulpzaam te zijn.
“Oké, Ed, oké. Ze is geen dom poppetje, maar ik durf te wedden dat ze nog nooit van zoiets gehoord heeft,” zei een ander.
Zijn veronderstelling was correct, maar Lek zei: “Poltsmou? Ja, dat heb ik eerder gehoord.
Zuid-Engeland. Erg mooi daar, hè? Bij de zee. Ja, mooi, vind ik.”
