Kitabı oku: «Kara kutu»
Illustrator Chatgpt
© Parvana Saba, 2025
© Chatgpt, illustrations, 2025
ISBN 978-5-0065-7041-2
Created with Ridero smart publishing system
1. BÖLÜM – «Uçmak için pek de uygun olmayan bir gün.»
Montreal. Pierre Elliott Trudeau Havaalanı. 23 Temmuz 1983
Yüzbaşı Robert McCull sabahlardan nefret ediyordu.
Özellikle sabah 5:48’de bir telefonla uyandığınızda.
Alarm zilleri hiçbir zaman iyi haberler getirmez.
Karanlık odanın karşı tarafına uzandı ve el yordamıyla ahizeyi aradı.
«Rob, konuşmamız lazım.»
Avukatının sesi.
«Beni sabah altıdan önce ararsan ya bir milyon kazandım ya da mahvoldum demektir.»
«Eh… ikinci seçeneğe daha yakınsın.»
McCull yavaşça nefes verdi.
– TAMAM. Ne kadar derin?
«Linda emekli maaşının yarısını istiyor.»
«Henüz emekli maaşım bile yok!»
«Ama o bunun geçici olduğunu düşünüyor.»
– Ona yaşama arzusunun geçici olduğunu düşündüğümü söyle.
«Soymak…»
– Tamam, tamam, bunu başkalarına aktarma.
«Ah evet, bir şey daha var. Bugün 143 numaralı uçuşta pilotluk yapıyorsunuz.»
– Ne?! Bugün benim izin günüm!
«Yüzbaşı Harris gribe yakalandı.»
McCull tekrar yastığına gömüldü.
– İnanılmaz.
«Kızgın mısın?»
– Hayır, kesinlikle çok mutluyum. Concorde’la 1945’e uçup savaşın sonunu bizzat görmeye ne dersiniz?
«Soymak…»
– İşte bu, hoşçakal.
Tıklamak.
Tavana bakarak yatıyordu.
Müthiş.
Sadece cehennem gibi bir gün.
07:30. Montreal. Havalimanı
Rob McCull uçağına baktı.
Boeing-767.
Modern, elektronikle dolu, türünün ilk örneği.
Ve ona göre çok kaprisli.
– Soymak! Günaydın!
Arkasını döndü.
Don Pearson, birinci subay.
35 yaşında, mükemmel saçları, ütülü üniforması, neşeli görünümü.
McCull zaten onu sevmeyeceğinden şüpheleniyordu.
– Tür? – diye mırıldandı. – Bugün uyudun mu?
– Kesinlikle. Senden ne haber?
– Yaklaşık on beş dakika. Çoğunlukla bir avukatın önünde.
Pearson şaşkınlıkla gözlerini kırpıştırdı.
– TAMAM. Biraz kahve ister misin?
– Zaten dördüncüyüm.
McCull uçuş verilerinin bulunduğu tableti ondan aldı.
Uçuş 143. Montreal-Edmonton.
132 yolcu.
Planlanan yolculuk süresi: 4 saat 15 dakika.
– Yakıtı kontrol ettiniz mi?
– Evet, her şey normal.
– Peki kaç tane var?
– 22.300 kilogram.
– Kilogram mı dedin?
– Evet, metrik sistemimiz var.
McCull kıkırdadı.
– TAMAM. Eğer eminsen.
Emin değildi.
08:31. ÇIKARMAK
Uçak yavaşça piste doğru ilerledi.
Kabin yolcularla doluydu.
Birinci sınıftayken işadamı Lucas Martinez, mini bir şişe şarap açtı ve karısına bir mesaj gönderdi:
«Edmonton’a uçuyorum. Anlaşma gerçekleşirse göl kenarında bir ev alacağız.»
Ekonomi sınıfında Gwen Downey kocası Michael ile tartışıyordu.
– Sana pencere kenarında otur demiştim!
«Rahat olanı al demiştin!»
– Pencereyi kastetmiştim!
– Ne istediğini hiç bilmiyorsun!
– Ama şimdi bu uçağın Montreal’e dönmesini istiyorum ve boşanma davası açıyorum!
Bu sırada uçuş görevlileri emniyet kemerlerini kontrol ediyordu.
Sarah Wilson derin bir nefes aldı.
– Keşke sorun olmasaydı.
Henüz iki saat içinde bu uçuşun bir efsaneye dönüşeceğini bilmiyordu.
08:35. Çıkarmak
C-GAUN kurulu pist boyunca koşturdu.
McCull dümeni tutuyordu.
– Hız?
– 130 deniz mili.
– 150.
– 170.
– Kaçmak!
Boeing yerden havalandı ve tırmanmaya başladı.
McCull her zamanki gibi iniş takımlarını geri çekti ve rahatladı.
– Şu ana kadar her şey yolunda.
Pearson başını salladı.
– Uçuş için güzel bir gün.
– Bunu bilerek mi söyledin?
– Peki ne?
– Çünkü Don, ne zaman birisi bir filmde bunu söylese, on dakika içinde her şey cehenneme döner.
Güldüler.
Ve bir buçuk saat içinde ikisi de pişman olacak.
2. BÖLÜM – «HENÜZ BİLMEDİĞİMİZ SORUN»
09:10 – Air Canada’nın 143 numaralı uçuşu. Kokpit
BIP.
BİP-BİP.
BİP-BİP-BİP.
Panelde fırtınadan önceki ilk yağmur damlası gibi sarı bir ışık parladı.
Pearson kaşlarını çattı, gözlerini kıstı ve tekrar baktı.
– Soymak…
– Anlıyorum.
Henüz panik ya da korku yoktu.
Henüz tehlikeli görünmeyen rakamlara yalnızca iki çift göz bakıyordu.
Pearson sakin bir şekilde konuşmaya çalışarak, «Sol yakıt pompasındaki basınç düşüyor» dedi.
McCull kahvesinden tembel bir yudum aldı.
– Belki sensör çalışıyordur? Bu Boeing bir bilgisayar gibidir; sürekli arıza verir.
– Belki. Ama eğer bu bir sensör değilse…
BIP
BIP
Başka bir gösterge kırmızıya döndü.
McCull gözlerini kırpıştırdı.
– TAMAM. Bu zaten daha ilginç.
Panele uzandı, birkaç açma/kapama düğmesini değiştirdi ama ışık sönmedi.
BİP-BİP-BİP
Pearson dudaklarını yaladı.
– Rob… bu bir aksaklık değil.
McCull elleriyle yüzünü ovuşturdu.
– TAMAM. Peki ne olacak?
BİP-BİP-BİP-BİP-BİP
Ve sonra başka bir gösterge yandı.
Ve sonra bir tane daha.
Ve sonra üç tane daha.
Boeing’leri kendisine bir SOS sinyali göndermeye başladı.
09:12 – Winnipeg. Hava trafik kontrol merkezi.
Jane Henderson kahvesini yudumladı ve kayıtsızca radara baktı.
Air Canada’nın 143 sefer sayılı uçuşu.
Her şey normal.
Kulaklıktan bir ses geldi.
– Merkez, burası 143'üncü, yakıt sensörlerinin çalışmasının onayını istiyoruz.
Jane kaşlarını çattı.
– 143., sorun mu yaşıyorsunuz?
– Henüz emin değiliz. Hadi kontrol edelim.
– Kabul edildi. Bağlantıda kalın.
Jane kahveyi bir kenara koydu ve şimdi dikkatle işarete odaklandı.
Henüz kendisine bu uçağın 20 dakika içinde planör olmadan süzülmeyi deneyen ilk uçak olacağı söylenmemişti.
09:14 – Yolcu kabini
Gwen Downey kocasıyla evlenmeyi kabul etti.
– Sana uçaklardan nefret ettiğimi söylemiş miydim?
– Bunu her 10 dakikada bir söylüyorsun.
– İşte bu!
BİP-BİP
Dondu.
– Neydi o?
– Muhtemelen bir sistem kontrolü.
Ancak arkadan zaten endişe verici sesler duyuluyordu.
Çocuklar ağlamaya başladı.
Takım elbiseli biri endişeyle pencereden dışarı baktı.
Uçuş görevlisi Sarah Wilson koridorda gülümseyerek yürüdü ama içinde bir şeyler gerildi.
Bir sorun var.
09:15 – Kokpit
BIP
BİP-BİP
BİP-BİP-BİP-BİP-BİP
Pearson panik içinde sayıları kontrol etti.
– Rob, yakıtımız OLMALIDIR.
– Kuyu…
– OLMALIDIR!
– Evet Don, biliyorum.
Duraklat.
– Ama orada değil.
BİP-BİP-BİP-BİP-BİP-BİP-BİP
McCull ellerini yavaşça panelin üzerine koydu.
– Merkezi tankları kontrol edin.
Pearson düğmeye bastı.
Sessizlik.
Sıfır.
Mutlak sıfır.
Ve sonra sol motor söndü.
BİP-BİP-BİP-BİP-BİP!!!
McCull dümeni yakaladı.
– Saçmalık.
Ve sonra sağdaki kapandı.
Ve havacılıktaki en korkunç sessizlik geldi.
09:16 – Winnipeg. Havacılık merkezi
Jane başını kaldırdı.
143.
İrtifa hızla düşmeye başladı.
– Merkez, burası 143.!
McCalla’nın sesi gergindi ama paniğe kapılmış değildi.
– Her iki motoru da kaybettik. Tekrar ediyorum, O-VA motorumuz arızalandı.
Sessizlik.
Jane mikrofonu aldı.
– 143., neyin var?!
– İkisi birden. Motor.
– Bu nasıl mümkün olabilir?
– Kötü haber: Yakıtımız yok.
Duraklat.
– İyi mi?
– Kuyu…
«Artık dünyanın en büyük planörüyüz.»
Jane başını tuttu.
– Annen.
3. BÖLÜM – «BÜYÜK PLANÖR»
09:16 – Air Canada’nın 143 numaralı uçuşu. Kokpit
Sessizlik.
Motorların gürültüsü yoktu.
Her zamanki türbin gürültüsü yoktu.
Sadece sessizlik vardı.
McCull dümeni dikkatlice hareket ettirdi.
Uçak hâlâ itaat ediyordu.
Şimdilik.
Pearson enstrümanlara bakarak sandalyesinde donup kaldı.
– Soymak…
– Biliyorum.
– Biz…
– Evet Don. Biz kocaman bir planörüz.
Sessizlik.
McCull derin bir nefes aldı.
– TAMAM. Henüz ölmedik. En yakın havaalanı nerede?
Pearson tableti kontrol etti.
– Winnipeg.
McCull matematiği kafasında yaptı.
– Uzak. Başaramayacağız.
– Ancak…
– Daha yakın bir şeye ihtiyacımız var.
Pearson sevk memurlarını aradı.
«Merkez, burası 143. Her iki motor da kapandı. Tekrar ediyorum: çekiş gücü tamamen kaybedildi.»
«Anladım, 143. En yakın havaalanını bulmak…»
«Hız?»
«Saatte 320 kilometre ve düşüyor.»
«Yükseklik?»
«11.800 metre.»
«Tanrı.»
Pearson McCullough’a baktı.
– Motorsuz da inebilir miyiz?
McCull gözlerini kırpıştırdı.
– Ne düşündüğümü bilmek istemezsin.
09:17 – Yolcu kabini
BİP-BİP-BİP
«Sevgili yolcular… bu sizin kaptanınız. Ufak bir teknik sorun yaşıyoruz.»
«Fakat mürettebat durumun kontrolü altında.»
Gwen Downey kol dayanaklarını tuttu.
– Michael… Bundan hoşlanmadım.
«Tatlım, sadece… sakin ol.»
– Uçağın artık korna çalmadığını gördün mü?
Michael içini çekti.
– Belki yeni teknolojileri vardır?
– Yeni?! GÖKYÜZÜNDE MI?! MOTORLAR OLMADAN MI?
Arkasında gözlüklü bir adam ayağa kalkıp kabine bakmaya çalıştı.
Çocuk ağlamaya başladı.
Sarah Wilson koridorun aşağısına baktı.
5 yıl boyunca uçuş görevlisi olarak çalıştı.
Uçakların bu şekilde çalışmadığını biliyordu.
Ve şimdi elleri titriyordu.
09:18 – Winnipeg. Hava trafik kontrol merkezi.
«143., neyin var?!»
«Motorsuzuz, merkez.»
«İkisi birden?»
«EVET!»
Jane Henderson mikrofonu aldı.
«143., irtibatta kalın. Acil durum koordinatlarını istiyoruz!»
«Bekliyoruz.»
«Yükseklik?»
«11.500 metre ve düşüyor.»
«Hız?»
«320… 315… 310…»
«Lanet olsun, çok hızlı düşüyorsun!»
Jane eliyle mikrofonu kapattı.
– Yakınlarda bir şey var mı?
Meslektaşı haritaya bakıyordu.
– Uygun bir şey yok…
– EN AZINDAN BİR ŞEY!
«Gimli.»
– Ne?!
– Eski askeri havaalanı.
Jane mikrofonu açtı.
«143., bir alternatifimiz var.»
«Konuşmak.»
«Gimli’deki eski askeri havaalanı.»
«Gimli?»
«Evet. Yaklaşık 80 kilometre batıda.»
«Don, ne düşünüyorsun?»
«Winnipeg’den daha yakın.»
«Tamam Jane, hadi Gimli’ye gidelim!»
«Kabul edildi.»
«Boeing için bile uygun mu?»
«Biz… emin değiliz.»
«İnanılmaz.»
«İyi şanlar.»
«Teşekkür ederim, işe yarayacak.»
09:19 – Gimli. Otodrom
Yarışlar tüm hızıyla sürüyordu.
Kalabalık kükredi.
Birisi bahis oynuyordu.
Birisi bira içiyordu.
Eski bir askeri pilot olan Jack Hansen, parkın önünde duruyordu.
– Lanet olsun, bu hız!
Yakınlarda yarış organizatörü Ted Larson gülümsedi.
– Bugün harika bir gün!
20 dakika içinde günlerinin efsaneye dönüşeceğini bilmiyorlardı.
09:20 – Air Canada’nın 143 sefer sayılı uçuşu. Kokpit.
McCull uçağın irtifa kaybettiğini hissetti.
– Don, düşüşü yavaşlatmanın en azından bir yolu var mı?
– Flaplar, asansör, iniş açısı… yapabileceğin her şey.
– Ama hâlâ aşağı mı uçuyoruz?
– Ona.
– İnanılmaz.
«Yolcuların dikkatine… emniyet kemerlerinizi bağlayın.»
«İnmeye başlıyoruz.»
«Lütfen sakin olun.»
«Mürettebat acil durumlara karşı eğitiliyor.»
«İlginiz için teşekkür ederiz.»
Pearson bakışlarını kaptana çevirdi.
«Rob… eğer orada hâlâ şerit yoksa ne yapmalıyız?»
McCull kıkırdadı.
– Doğaçlama yap.
4. BÖLÜM – «SENİ GEÇİYORUZ»
09:20 – Air Canada’nın 143 sefer sayılı uçuşu. Yolcu salonu
«Yolcuların dikkatine… emniyet kemerlerinizi bağlayın.»
«İnmeye başlıyoruz.»
«Lütfen sakin olun.»
Yolcular birbirlerine baktılar.
Lucas Martinez dizüstü bilgisayarını dikkatle kapattı.
Gwen Downey kol dayanaklarını tuttu.
Çocuklar ağlamaya başladı.
«Mürettebat acil durumlara karşı eğitiliyor.»
Kabinde birkaç saniye çınlayan bir sessizlik hüküm sürdü.
Ve sonra ilki çıktı: «NE?!»
– «Acil durum» derken nasıl kastediyorsun?
– Neden aşağı iniyoruz?
– Neden uçağın sesi duyulmuyor?!
BIP.
BİP-BİP.
BİP-BİP-BİP.
Sarah Wilson sırtından aşağı soğuk terler aktığını hissetti.
Bu uçak olması gerektiği gibi davranmadı.
Uçak gibi uçmuyordu.
Devasa bir metal hayalet gibi sessizce süzüldü.
Bu sıradan bir türbülans değildi.
Bu normal bir düşüş değildi.
Sarah şunu fark etti: düşüyorlardı.
09:21 – Gimli. Otodrom
Pistte liderlik mücadelesi yaşandı.
18 numaralı sürücü 07’nci sürücüyü geçmeye çalışıyordu.
Kalabalık kükredi.
«Ne manevra! Bayanlar ve baylar, kim birinci olacak?!»
Eski bir askeri pilot olan Jack Hansen boş boş bira içiyordu.
– Ne diyorsun Ted?
Yarış organizatörü Ted Larson sırıttı.
– Sanırım 07 devralacak.
Jack gökyüzüne baktı.
Ve dondu.
Otoyolun yukarısında bir şey hareket ediyordu.
BÜYÜK
BEYAZ
HIZLA AZALIYOR
Gözlerini kırpıştırdı, gözlerini kıstı…
…ve birayı düşürdüm.
– Annen.
09:22 – Air Canada’nın 143 numaralı uçuşu. Kokpit
McCull aşağıya baktı.
Orada bir tarla vardı.
Orada ağaçlar vardı.
Orada beton şerit gibi bir şey vardı.
– Bu Gimli mi?
Pearson gerildi.
– Evet. Sadece…
McCull BUNU fark etti.
– Orada bir şeyler hareket ediyor.
Pearson’un gözleri büyüdü.
– BİR ŞEY?!
McCull interkom düğmesini çevirdi.
«Yolcular emniyet kemerlerinizi bağlayın.»
«İnmeye yaklaşıyoruz.»
«Ve acıtabilir.»
Pearson arkasını döndü.
– Rob, bundan emin misin…
McCull sustu.
Çünkü bir yarış pisti gördü.
Çünkü arabaları gördü.
Çünkü insanları gördü.
– Giymek.
– Evet?
«Başımızın tamamen belada olduğunu yeni fark ettim.»
09:23 – Gimli. Otodrom
Kalabalık başlarını kaldırmaya başladı.
– Bu nedir?
– Helikopter mi?
– Hayır… Yuhalamak mı?!
«Beyler, otoyolda…»
«Otoyolda lanet bir uçakta!»
Ted Larson mikrofonu düşürdü.
«DİKKAT HERKES TUHAFTIR!»
«YARIŞ TOPLANTISI! TEKRAR EDİYORUM: YARIŞLAR SON!»
Sürücüler paniğe kapılmaya başladı.
Arabalar yanlara doğru ilerledi.
Bazıları bariyerlere çarptı.
Birisi çığlık atarak arabadan atladı.
«SİKTİR, TRENDEN İN!»
«BU NEDİR, SUSTURUCULAR?!»
«BU GERÇEK!»
Jack Hansen sonunda aklı başına geldi.
– BOEING'İ İNDİRİYORLAR
Ted yavaşça ona döndü.
– NE?!
Jack derin bir nefes aldı.
– BU BİR YARIŞ ARABASI DEĞİLDİR.
– GERÇEKTEN Mİ?!
– ONLAR. EKİLİ. BOEING.
Birbirlerine baktılar.
– Ne yapmalıyız?
Jack kıkırdadı.
– Dua etmek.
09:24 – Air Canada’nın 143 sefer sayılı uçuşu. Kokpit
«Yolcular kemerlerinizi bağlayın.»
«İnemek üzereyiz.»
«Ve eğer biri nasıl dua edileceğini biliyorsa, şimdi tam zamanıdır.»
McCull dudaklarını yaladı.
– Hazır?
Pearson başını salladı.
«Ölmek istemediğimi yeni fark ettim.»
McCull direksiyonu kavradı.
– Ben de.
«Ama şimdilik hayattayız.»
«O halde hadi imkansızı yapalım.»
5. BÖLÜM – «YOLDA ÇIKMAK»
09:24 – Air Canada’nın 143 sefer sayılı uçuşu. Kokpit
Uçak çok hızlı uçuyordu.
McCull ayaklarını yere koyup direksiyonu tuttu.
Önlerinde bir parkur vardı.
«Don, hız?»
«315… 310… 305…»
«Kahretsin, hâlâ çok hızlı!»
«Ne yapıyoruz?!»
«Elimizden geldiğince sert fren yapıyoruz!»
«Nasıl yani?!»
«Bu aşamada dualarla.»
McCull kontrolü ele aldı ve yavaşlamak için burnu yukarı kaldırdı.
Boeing kasırga rüzgarındaki kağıttan bir uçak gibi sallanmaya başladı.
Aşağıda insanlar otoyoldan kaçmaya başladı.
Yarışçılar gaza bastı ama kazanmak için değil, hayatta kalmak için.
«HERKES ŞERİTTEN ÇIKSIN!!!»
McCull dinlemedi.
Beyni saf içgüdü modunda çalışıyordu.
«Hazır?»
«HAYIR!»
«Geç!»
09:24 – Gimli. Otodrom. Kalabalık inanamayarak baktı
«ONU YERLEŞTİRİYOR!»
Araçlar panik içinde otoyolun dışına çıktı.
Biri çitlere çarptı.
Diğeri ayağa kalktı ve sürücü dışarı atladı.
«BU İMKANSIZ!»
«İNİYOR!»
«KENDİNİ KURTARAN KENDİNİ KURTARSIN!»
İtfaiye araçları sirenlerini çaldı.
İnsanlar bağırıyorlardı.
VE…
TOPRAK!
09:24 – Air Canada’nın 143 sefer sayılı uçuşu. Yolcu salonu
«Devam etmek!!!»
Gwen Downey kocasını neredeyse boğulana kadar sıktı.
Lucas Martinez, Tanrı’ya inanmamasına rağmen dua etti.
Çocuklar çığlık atıyorlardı.
Sarah Wilson bir sandalyeye tutundu.
«Lanet!!!»
PAT!
SÜRGÜ
BİLEME
09:24 – Gimli. Rota
«İNDİ!!!»
«HAYIR, KAYIYOR!»
«UÇAKTA KİM BAHİS OYNADI?! O KAZANDI!»
Boeing 767 pistte çılgın bir yarış arabası gibi yarışıyordu.
«TEKERLEKLER, KAHRAMAN!»
«Şasi PATLADI!»
«BU PIZ…»
PAT!
Ön direk çöktü!
Uçak burun üstü asfalta çarptı.
KIVILCIMLAR.
DUMAN.
İNSANLAR PANİKTE.
09:24 – Air Canada’nın 143 sefer sayılı uçuşu. Kokpit
«TUTU ONU! TUTUN, SİKTİR!»
«EVET DENİYORUM!»
BİLEME.
BAH-BAH-BAH!
UÇAK OTOYOLDA SÜRÜNEREK SÜRÜNÜYOR!
İNSANLAR FARKLI YÖNLERE KOŞUYOR!
ARABALAR BARİYERLERE UÇUYOR!
ÇİMLER KIVILCIMLARLA PARLADI!
VE…
DURMAK.
09:25 – Gimli. Otodrom
Sessizlik.
Tam, ölüm sessizliği.
Boeing buna değer.
Sigara içiyor.
Ama bir gol.
«Biz… hayatta mıyız?»
«CANLI!!!»
Kalabalık çığlık atıyor.
İnsanlar kafalarını tutuyorlar.
Birisi ağlıyor.
Birisi gülüyor.
Bazı insanlar yere düşer.
«BU NE OLMUŞTU?!»
«TANRIM!»
«O YAPTI!»
«KAPTAN!»
09:25 – Air Canada’nın 143 sefer sayılı uçuşu. Kokpit
«Yaşıyor muyuz?»
«Sanırım öyle.»
«Giymek.»
«Ne?»
«Az önce bir 767’yi yakıtsız indirdim.»
«Evet.»
«Yarış pistine.»
«Evet.»
«Yarışçılar arasında.»
«Evet.»
«Motor yok.»
«EVET!»
«Evet, berbat bir gün geçirdim.»
6. BÖLÜM – «Otoyoluma BOEING'İ KİM PARK ETTİ?!»
09:26 – Gimli. Otodrom
Sessizlik.
Ölümcül, korkutucu bir sessizlik.
Boeing 767 karayolu üzerinde.
Duman çıkarıyor ama yanmıyor.
Tüm.
«Yaşıyor muyuz?!»
«BU NASIL MÜMKÜN?!»
«BUNU O mu YAPTTI?!»
Kalabalık şok, korku ve mutlak mutluluk arasında bölünmüş durumda.
Biniciler ağızları açık dururlar.
Çitler buruşmuş.
Çimler şasi kıvılcımlarından yanıyor.
Birisi yere oturup gözlerini kırpıştırıyor.
Jack Hansen şapkasını çıkardı ve yavaşça alnını sildi.
– Bu… Bu berbat bir şey.
Yarış organizatörü Ted Larson hâlâ nefes almıyordu.
Sonra çığlık attı.
«BOEING'İ OTOYOLUMA KİM PARK ETTİ?!»
Ücretsiz ön izlemeyi tamamladınız.
