Kitabı oku: «Mutluluk Hakkı»

Illustrator Copilot

© Parvana Saba, 2025

© Copilot, illustrations, 2025

ISBN 978-5-0065-8033-6

Created with Ridero smart publishing system

Bölüm 1. Gece anaokulu

Liam dolabına oturdu, dizlerini göğsüne çekti ve çok yüksek sesle nefes almamaya çalıştı.

Dadı’nın koridordaki yerleri sildiğini duydu. Paspas yavaş, ölçülü bir gıcırtıyla muşamba üzerinde kaydı. Bazen sessizce bir şeyler mırıldanıyordu, muhtemelen yorgun olduğundan ya da çocukların yine meyve suyunu döküp yapışkan lekeler bıraktıklarından şikayet ediyordu. Liam yapacak çok az şeyi kaldığını biliyordu: zeminin son karelerini paspaslamak, ışıkları kapatmak, kapıyı kilitlemek.

Sonra dışarı çıkabilirsin.

Bu geceye önceden hazırlanmıştı. Öğle yemeğinde Clara’nın bitirmediği bir parça ekmek ve bir sandviç sakladı. Kız zayıf ve seçiciydi, neredeyse her zaman tabakta bir şeyler bırakıyordu. Yemeğini başkalarından sonra bitirmek istemiyordu ama şimdi yemeğini yemezse akşama kadar aç kalacağını anlamıştı.

Bugün evde onu bekleyen kimse yoktu.

Annem hastaneye geri döndü. Bazen kendi deyimiyle “dinlenmeye gidiyordu” ve birkaç gün sonra yorgun, solgun ve darmadağınık saçlarla geri dönüyordu. Ama gerçeği biliyordu. Annesi her şeyi ondan saklamaya çalışsa da Liam yetişkinlerin konuşmalarını duyuyordu. “Aşırı doz”, “dışarı pompalayacak vaktimiz olmadı”, “Eski şeyleri tekrar ele aldım” – tam olarak anlamadığı, ancak her seferinde içine bir şey sıkıştıran sözler.

Ve babam… Babam içti. Bazen sadece sessiz ve sinirliydi, bazen de korkutucuydu. Dün tam da bu ikinci olay yaşandı.

Liam burada kalmayı tercih ettiğine karar verdi.

Paspas girişe yakın bir yerde hareket etti ve ardından bir anahtarın tık sesi duyuldu. Işık kayboldu.

Liam ön kapının kilidi kapanana kadar birkaç dakika daha bekledi. Ancak o zaman dikkatlice bacaklarını gerip gerindi, uzun süre oturmaktan kaslarının uyuştuğunu hissetti.

Karanlık etrafını sarmıştı.

Bu anaokulunu avucunun içi gibi biliyordu. Koridora çıktı ve yumuşak halının üzerinde oyun odalarının yanından geçti. Mutfakta durdu.

Midem guruldamaya başladı.

Buzdolabının kapısını dikkatlice açtığında rafların neredeyse boş olduğunu gördü. Ancak alt katta açık bir kutu süt vardı. Liam bir anlığına dondu; belki de alınmamalıydı? Ama sonra açlık korkusu galip geldi. Çantayı çıkardı ve dikkatlice bir yudum aldı.

Süt ılıktı, hafif tatlıydı.

İçine bir sıcaklığın yayıldığını hissetti.

“Ziyafet"i bitirdikten sonra koridora çıktı ve duvarın yanındaki uzun bankete tırmandı. Gruptan getirdiği battaniyeye sarınıp kıvrıldı.

Gözlerini kapattı ve yatağını hayal etti. Annesinin gelip onu örttüğünü, sıcak elini başına koyduğunu hayal ettim.

Bu hareketi çocukluğundan hatırladı.

Rüyada yine küçüktü ve annesi güldü.

Sabah çok çabuk geldi.

İlk önce Liam merdivenlerde topukların sesini duydu. Sonra kilitteki anahtarın sesi.

Rüya, rüzgarın ince bir sonbahar battaniyesini uçurması gibi hemen uçup gitti.

Bayan Bailey.

Aniden doğruldu ve öğretmen içeri girmeden önce tekrar dolabın içine daldı.

Kapı hafifçe açıktı. Aralıktan onun koridora girdiğini, paltosunu bir kancaya astığını ve çantasını masanın üzerine koyduğunu gördü.

Liam nefesini tuttu.

Biraz daha. Şimdi çocuklar gelecek. Daha sonra saklandığı yerden çıkıp kalabalığa karışacak.

Ancak kader aksi yönde karar verdi.

Aniden burnum gıdıklandı. Çılgınca eliyle yakaladı ama artık çok geçti.

Apchi!

Ayak sesleri ona doğru döndü.

Tak-tak-tak – topuklar yaklaşıyordu.

Dolabın kulpu aşağıya düştü.

Kapı ardına kadar açıldı ve Bayan Bailey’nin sert ama şaşkın yüzü karşısında belirdi.

– Liam mı?

Çocuk bir köşeye sıkıştı.

– Burada ne yapıyorsun? Seni kim getirdi?

Onunla aynı hizada olduğu için çömeldi. Gözlerde öfke yoktu, sadece şaşkınlık vardı.

Liam sessizdi.

– Geceyi burada mı geçirdin?

Cevap vermedi ama o gerçeği zaten biliyordu.

Bakışlarının kirli tişörtüne, tozlu pantolonuna ve darmadağınık saçına takılıp kaldığını gördü.

Gözlerinde acıya benzer bir şey parladı.

Ayağa kalkıp elini tuttu.

– Öyleydim.

Liam direnmedi.

Onu tuvalete götürdü ve ılık suyu açtı.

– Kendini yıka.

Sessizce itaat etti.

Yüzünü sildiğinde masanın üzerinde bir fincan sıcak kakao ve peynirli sandviç onu bekliyordu.

– Oturmak.

Oturdu. Kupayı aldım.

Seramiğin sıcaklığı yavaşça donmuş parmaklarına sızdı.

Bayan Bailey yumuşak bir sesle, “Yemek yiyin,” dedi.

Liam itaatkar bir şekilde sandviçinden bir ısırık aldı ama yavaşça çiğnedi.

Çocuklar grupta görünmeye başladı. Kahkahalar ve çınlayan sesler vardı. Her şey her zamanki gibi görünüyordu.

Ama sadece O gecenin sırrını iki kişi biliyordu.

Akşam şehrin üzerine gri alacakaranlık çöktüğünde grupta sadece üç çocuk kalmıştı.

Bayan Bailey ona doğru yürüdü ve eğilerek sessizce şöyle dedi:

– Artık saklanmayacaksın. Birlikte gideceğiz.

Elini tuttu ve bahçeden çıktılar.

Liam nereye gittiklerini bilmiyordu.

Ama uzun zamandır ilk defa korkmuyordu.

Bölüm 2. Sıcak olan yer

Sessizce yürüdüler.

Liam ayaklarına baktı ve dikkatle adımlarını sayıyordu. Bir. İki. Üç. Eğer sayarsan korkuyu düşünmene gerek kalmaz.

Bayan Bailey onu aceleye getirmedi. Yavaşlamaya başladığında elini daha da sıktı.

– Ne kadar ileri gideceksin? diye sordu.

Başını salladı.

Mağaza vitrinlerinin önünden geçerken yansımasını gördü. Bol bir ceket giymiş küçük bir figür, kirli saçlar, yorgunluktan gri gözler. Tanıdık değilmiş gibi görünüyor.

Tanıdık bir sokağa girdiler. Liam yavaşladı.

Giriş. Karanlık pencereler.

Durdu.

“Kimse yok” diye fısıldadı. Sesi titriyordu ve boğazından gözyaşlarının aktığını hissetti.

Bayan Bailey onun yanına oturdu.

“O zaman bana gelelim.” dedi kısaca.

Liam endişeyle ona baktı.

– Daha sonra tekrar gelecek miyim?

“Yarın bunu birlikte çözeceğiz, tamam mı?”

Tereddüt etti.

Ancak alternatifi – karanlık bir dairede oturup babasının varlığını hatırlamasını beklemek – daha korkutucuydu.

Başını salladı.

Bayan Bailey’nin dairesi tarçın ve çiçek kokuyordu.

Çok büyük değil ama rahat. Liam kitap raflarını, sıcak bir halıyı ve yumuşak lamba ışığını gördü.

– Elbiselerini çıkar.

Nereye koyacağını bilmeden ceketini yavaşça çıkardı.

– Şuraya as. “Kancayı işaret etti.

Dikkatlice astı.

– Muhtemelen banyo yapmak istersin.

Liam gergindi.

“Ben… yüzümü yıkayabilir miyim?”

Başını salladı ama gözlerinde anlayış gördü.

Banyoya girdi. Lavanta kokuyordu.

Aynaya gitti.

On yaş yaşlanmış gibi görünen bir çocuk ona baktı.

Lavabodaki su sıcaktı. Islak avucunu yüzünde gezdirdi ve çenesindeki damlaları silkti.

Odaya döndüğünde Bayan Bailey’nin kanepenin üzerine yumuşak gri bir pijama koyduğunu gördü.

“Bu yeğenimden” dedi. – Sana yakışacağını düşünüyorum.

Tereddüt etti ama sonra aldı.

Temiz kıyafetlerle banyodan çıktığında Bayan Bailey mutfakta durmuş süt ısıtıyordu.

– Oturmak.

Masaya oturdu.

Önüne bir tabak kurabiye konuldu. Yavaşça bir tanesini aldı ve ikiye böldü.

“Liam,” dedi aniden yumuşak bir sesle.

Yukarı baktı.

– Bana ne olduğunu anlatabilirsin.

Parmaklarını kupanın içine götürdü.

“Sadece eve gitmek istemedim.”

Basmadı.

– Sık sık yalnız kalmak zorunda kaldın mı?

Başını salladı.

Düşünceli bir şekilde pencereden dışarı baktı.

Bir süre durduktan sonra, “Küçükken” dedi, “Ben de sık sık tek başıma otururdum.”

Liam başını kaldırdı.

– Bu doğru mu?

Gülümsedi.

– Bu doğru mu?

Liam kurabiyelere baktı.

– …Korkuyorum.

Bunu neden söylediğini bilmiyordu. Sözler kendiliğinden çıktı.

“Biliyorum” dedi.

Bardağı daha sıkı kavradı.

“Annem bazen… o…” Ses kesildi.

Bayan Bailey onu aceleye getirmedi.

“Beni seviyordu,” diye sonunda nefes aldı. – Ama onu rahatsız ettim. Hastalandığında hep şunu söylerdi: “Başka biriyle olsaydın daha iyi olurdu.”

Sustu.

Oda sessizdi.

Bayan Bailey elini onun elinin üstüne koydu.

“Kimseyi rahatsız etmiyorsun Liam.”

Gözleri acıdı.

Sütünden bir yudum aldı.

– Yatabilir miyim?

Başını salladı.

Oda karanlıktı ama korkutucu değildi.

Liam battaniyenin altına kıvrıldı.

Bayan Bailey ışığı kapattı ama kapıyı hafifçe açık bıraktı.

– Bir şeye ihtiyacın olursa beni ara, tamam mı?

– İyi.

Onun gittiğini duydu.

Battaniye yumuşaktı. Yastık sıcak bir şey kokuyordu.

Kafamda düşünceler dönüyordu.

Ya onu yarın götürürlerse? Ya babam gelirse?

Ama artık düşünemiyordu.

Uyku onu sardı ve uykuya dalmasını sağladı.

Bundan sonra ne olacağını bilmiyordu.

Ama uzun zamandır ilk defa kendimi güvende hissettim.

Bölüm 3. Yuva olmayan ev

Liam sıcak bir hisle uyandı.

Battaniye onu sımsıkı örtüyordu, yastık yumuşaktı ve yakınlarda bir yerlerde radyatörler çatırdamaktaydı. Yavaşça gözlerini açtı.

Oda alacakaranlıktaydı: Güneş ışınları perdelerin arasından geçerek duvarda çizgili bir desen çiziyordu. Havada tatlı bir koku vardı; belki kahve ya da tarçın.

Birkaç saniyeliğine nerede olduğunu unuttu.

Ama sonra anılar yeniden canlandı.

Anaokulu. Gece dolabı. Bir fincan kakao. Bayan Bailey’nin sesi: “Artık saklanmayacaksın.”

Liam aniden ayağa kalktı.

Tanımadığı bir odadaydı.

Duvarlar soluk maviydi, uzun bir kitaplık vardı, pencerenin yanında geniş ve rahat bir yatak vardı ve karşısında da uyuduğu bir kanepe vardı. Battaniye hafifçe yere kaydı ve sanki onu gerçeklikten koruyacakmış gibi hızla tekrar örtündü.

Beyin çılgınca cevaplar aradı.

Şimdi ne olacak? Ne zaman ayrılmalı? Eşyaları nerede? Ya Bayan Bailey fikrini değiştirip yine de onu geri gönderdiyse?

Tekrar yorganın altına dalıp ortadan kaybolmak istiyordu.

Ama sonra kapının dışında ayak sesleri duyuldu.

– Liam mı? Bayan Bailey usulca seslendi.

Gerildi ama cevap vermedi.

Kapıyı çaldı.

– İçeri girebilir miyim?

Liam sanki bu onu daha az… uygunsuz gösterecekmiş gibi hızla saçını düzeltti.

“Evet,” diye mırıldandı sessizce.

Kapı açıldı ve elinde düzgünce katlanmış bir yığın kıyafetle içeri girdi.

“Günaydın” dedi gülümseyerek.

Liam sessiz kaldı ve eşyaları kanepenin kenarına yerleştirmesini dikkatle izledi.

“Sana uygun bir şey buldum” dedi. “Temiz kıyafetlerle daha rahat edeceğini düşünmüştüm.”

Başını salladı ama yığına dokunmadı.

“Banyo koridorun sonunda,” diye ekledi. – Senin için bir havlu hazırladım. Ondan sonra mutfağa gelebilirsin, biraz tost yaptım.

Liam tekrar başını salladı ama hareket etmedi.

Bayan Bailey sanki bir şey söyleyecekmiş gibi kapı eşiğinde durdu ama fikrini değiştirdi.

“Tamam” dedi kısaca ve gitti.

Liam yavaşça kıyafetlerine uzandı.

Temiz bir tişört, yumuşak eşofman altı, kalın çoraplar. Her şey taze kokuyordu.

Parmaklarını kumaşın üzerinde gezdirdi.

Her zamanki gibi dişlerini sıkarak hızla kıyafetlerini değiştirdi ve bunların kendisine ait olmadığını düşünmemeye çalıştı.

Banyo mavimsi beyaz fayanslarla aydınlıktı. Miss Bailey’nin bıraktığı havlu rafta düzgünce katlanmış halde duruyordu.

Liam ılık suyu açıp yüzünü yıkadı.

Yansımama baktım.

Gözler kırmızı, saçlar karışık. Birkaç gecedir uyumamış gibi görünüyordu.

Derin bir nefes aldı ve yavaşça verdi.

Banyodan çıktığında yemek kokusu daha da güçlendi.

Dikkatlice mutfağa baktı.

Bayan Bailey ocağın başında durmuş, tavada bir şeyler çeviriyordu. Pencerenin yanında küçük bir elektrikli su ısıtıcısı şişiyordu ve iki tabak altın rengi kızarmış ekmek ve bir kavanoz bal zaten masanın üzerindeydi.

Onu fark etti.

Sanki dünyadaki en doğal şeymiş gibi, “Oturun,” dedi.

Liam gidip sandalyenin kenarına dikkatlice oturdu.

Tabağı onun önüne koyarak, “Fransız usulü tost yaptım” dedi. -Bunları denedin mi?

Başını salladı ama yalan söylüyordu.

Annem bazen hala yiyecekleri varken bir tavada ekmek kızartırdı. Ama şimdi önünde durana benzemiyordu: Tostun üzeri tatlı bir şeyle kaplıydı ve tarçın kokuyordu.

Bayan Bailey, “Deneyin” dedi.

Liam bir çatal alıp bir parça kesti.

Dikkatlice ağzına koydu.

Önce kabuğunun çıtırlığını, sonra içindeki yumuşaklığı, sonra da balın tatlılığını hissetti.

Hoşlandığını göstermek istemiyordu.

Ama Bayan Bailey onun yavaşça bir parça daha aldığını gördü.

– İyi? diye sordu.

Başını salladı.

Ona bir kaşık uzatarak, “İstersen daha fazla bal ekleyebilirsin” dedi.

Liam biraz tereddüt etti ama kabul etti.

Soru sormadı, onu konuşmaya zorlamaya çalışmadı.

Bu da işimizi kolaylaştırdı.

Kahvaltıdan sonra Bayan Bailey tabakları kaldırdı ve Liam masada oturmaya devam etti.

Onun şunu söylemesini bekledi: “Seni polise götüreceğim” veya “Sosyal hizmetler seni alıp götürecek.”

Ama hiçbir şey söylemedi.

Kendine biraz kahve koydu ve onun karşısına oturdu.

“Bugün izin alacağım” dedi. “Sanırım ikimizin de biraz dinlenmeye ihtiyacı var.”

Liam ona dikkatlice baktı.

– Sen… çalışmıyor musun?

Gülümsedi.

– Bir anaokulunda çalışıyorum ama bazen izin alabilirsin.

Liam başını salladı.

Kahvesinden bir yudum aldı.

“İhtiyacın olduğu sürece burada kalabilirsin.”

Gerildi.

– Ya babam gelirse?

Kupayı yere koydu.

“Liam,” dedi sessizce, “baban aramadı.” Dün kimse seni aramıyordu.

Başını indirdi.

Göğsüme ağır bir şey sıkıştı.

– Peki ya gelirse?

Ona öyle bir sıcaklıkla baktı ki nefesi kesildi.

“O zaman seni almasına izin vermeyeceğim.”

Ellerini yumruk haline getirdi.

O… onu koruyor muydu?

Öyle olması gerektiği için değil. Bunun için para aldığından değil.

Sırf ben istediğim için.

O gün oradaydılar.

Liam hissettiklerini nasıl açıklayacağını bilmiyordu.

Acı beklentisiyle yaşamaya alışmıştı. Hayal kırıklığı bekliyorum.

Ama burada, tarçın kokulu bu aydınlık evde kimse onu yenemezdi. Kimse ona bağırmadı.

Bana sadece temiz kıyafetler verdiler.

Kahvaltıyı yeni hazırladık.

Sadece şunu söylediler: “Kalabilirsin.”

Ama geceleri annesini rüyasında gördü.

Tıpkı evden ilk kez götürüldüğü günkü gibi pencerenin önünde duruyordu.

Ağlamadı.

Sadece ona baktı ve gözlerinde bir şey vardı…

Liam karanlıkta derin nefes alarak uyandı.

Ertesi sabah Bayan Bailey şunları söyledi:

– Liam, konuşmamız lazım.

Parmaklarını yumruk haline getirdi.

– Ne hakkında?

Ona yavaşça baktı.

– Bundan sonra ne olacağı hakkında.

Bölüm 4. Liam’ın korktuğu şey

Liam elindeki yastığı tutarak kanepeye oturdu.

Bayan Bailey’nin ne diyeceğini bilmiyordu.

Vücudu gergindi, kalbi hızlı atıyordu. Bu tür konuşmalardan hoşlanmıyordu. Genellikle onlardan sonra bir şeyler değişti ve nadiren daha iyiye doğru.

“Liam.” dedi yavaşça. – Korktuğunu biliyorum.

Ona baktı.

Karşısına, sandalyenin kenarına, avuçlarını dizlerine dayayarak oturdu. Yüzü sakindi, sesi düzgündü.

Onu konuşturmaya çalışmadı. Sadece bekliyordu.

Ama Liam sessizdi.

Kısa bir aradan sonra, “Dün sosyal hizmetlerden bir telefon aldım” dedi.

Parmakları yastığı daha sıkı kavradı.

– Yalnız olduğunu biliyorlar.

Liam içinin soğuduğunu hissetti.

“Beni… götürecekler mi?”

Bayan Bailey başını salladı.

– Henüz değil. Önce durumu anlamak istiyorlar.

Liam aniden ayağa kalktı.

– Bu hiçbir şeyi değiştirmez! – ağzından kaçırdı.

Sakince ona baktı.

– Ne demek istiyorsun?

“Babamın yanına dönmem gerektiğine karar verecekler.” Yoksa beni buna… buna… gönderecekler.

– Barınağa mı?

Liam dişlerini gıcırdatarak başını salladı.

– Oradaydım. Burası yaşanacak bir yer değil.

Bayan Bailey öne doğru eğildi.

“Oraya geri gönderilmene izin vermeyeceğim.”

Umutla ona baktı.

Ama hemen arkasını döndü.

Bunu daha önce de duymuştu.

“Seni bırakmayacağım.”

“Her zaman orada olacağım.”

“Her şey yoluna girecek”.

Her zaman bir yalandı.

“Senin için söylemesi kolay,” diye mırıldandı. “Gereksiz olmanın nasıl bir şey olduğunu bilmiyorsun.”

Bayan Bailey uzun süre sessiz kaldı.

Sonra şöyle dedi:

– Haklısın. Bilmiyorum.

Ona sert bir şekilde baktı.

“Ama istenmeyeceğinden korkmanın nasıl bir şey olduğunu biliyorum.”

Liam kaşlarını çattı.

İçini çekti.

“Ben küçükken” dedi, “beni büyükanneme verdiler.” Annem benimle ilgilenemezdi.

Liam gözlerini kırpıştırdı.

“Ben… onu tanımıyordum.” Pek hatırlamıyorum. Sadece büyükannemin her seferinde söylediği gibi: “Sen onun hatasısın.”

Hüzünlü bir şekilde gülümsedi.

“Uzun bir süre kimsenin bana ihtiyacı olmadığını da düşündüm.

Ne diyeceğini bilemeden ona baktı.

“Bana güvenmenin senin için zor olduğunu anlıyorum, Liam.” Ama yalan söylemiyorum.

Durdu.

“Eğer sosyal hizmete yalnız gitmek istemiyorsan, ben de seninle gelirim.”

Liam yutkundu.

Bunu çok basit bir şekilde söyledi.

Sanki çocuğunuz bile olmayan birini korumanız sorun değilmiş gibi.

Ona güvenmeye hazır olduğundan emin değildi.

Ama muhtemelen en azından deneyebilirdi.

Vesayet odası kağıt ve eski kahve kokuyordu.

Liam gözlerini ayakkabılarından ayırmadan sandalyeye oturdu.

Bayan Bailey yakınlarda oturuyordu, eli masanın üzerindeydi.

Karşıdaki kadın -sert, gözlüklü, saçları ağarmış- belgelere bakıyordu.

– Sen Liam Bryan mısın? diye sordu.

“Evet” diye yanıtladı. Ses istediğimden daha kısık geliyordu.

“Annenin… gittiğini biliyoruz,” dedi dikkatlice.

Liam gergindi.

– Ve baban… Nerede olduğunu biliyor musun?

Başını salladı.

Kadın gözlüğünün üzerinden ona baktı.

– Ona dönmek istiyor musun?

Liam yumruklarını sıktı.

– HAYIR

Başını salladı.

– Bunu varsaydık. Belgelerimiz var…” Birkaç sayfayı çevirdi. – Baban birkaç aydır iletişime geçmiyor. Onu bulmaya çalışıyoruz.

Liam aşağıya baktı.

“Ama şimdilik” diye devam etti, “nerede olman gerektiğine karar vermemiz gerekiyor.”

Bayan Bailey, “Benimle kalabilir” dedi.

Kadın ona baktı.

– Bunun geçici olduğunu anlıyor musun?

– Evet.

– Bu büyük bir sorumluluk.

– Anladım.

Kadın bir an düşündü.

Daha sonra klasörü kapattı.

– İyi. Geçici velayet vereceğiz. Ama eğer babası bulunursa…

Liam gergindi.

“Bunu halledeceğiz,” diye tamamladı.

Bayan Bailey gülümsedi.

– Teşekkür ederim.

Binadan çıktıklarında hava temizdi.

Liam derin bir nefes aldı.

Bunun ne anlama geldiğinden hâlâ emin değildi.

Ama öyle görünüyor ki…

Görünüşe göre henüz kimse onu götürmeyecekti.

Bayan Bailey’e baktı.

– Bu kalabileceğim anlamına mı geliyor?

Başını salladı.

– Şimdilik evet.

Dudaklarını büzdü.

– Ve daha sonra?

Ona sıcak bir şekilde baktı.

– O zaman çözeriz.

Liam başını salladı.

Ve uzun zamandır ilk kez kendimi… rahatlamış hissettim.

Bölüm 5. Kaybolmayan ev

Liam yine yabancı bir odada uyandı.

Ama artık o kadar da yabancı görünmüyordu.

Evin seslerini dinleyerek hareketsiz yatıyordu. Bir yerlerde bir saat işliyor, mutfaktaki döşeme tahtaları gıcırdıyordu; Bayan Bailey çoktan kalkmış olmalıydı.

Garip bir duyguydu.

Endişe verici değil. Korkutucu değil.

Sadece… tuhaf.

Liam yeni yerlerde uyanmanın nasıl bir şey olduğunu biliyordu. Annesinin arkadaşlarının gece kaldığı dairelerinde, nem ve deterjan kokan barınaklarda, sosyal hizmetler odasında, nereye yerleştirileceğine karar verirken “bir süreliğine” gönderilmişlerdi.

Ama burası farklıydı.

Ortalık tarçın ve taze çarşaf kokuyordu.

Burası sıcaktı.

Burada kimse ona neden oyuncaklarını kaldırmadığını, çorba yapmadığını ya da neden bu dünyaya doğduğunu sormadı ya da bağırmadı.

Liam doğrulup esnemeye başladı. Battaniye yere kaydı.

Kanepenin arkasında temiz kıyafetler asılıydı.

Elini dikkatlice uzatmadan önce birkaç saniye ona baktı.

Çorapları temizleyin. Deliksiz tişört.

Bu yanlıştı.

olamaz Bu yüzden Sadece.

Liam kumaşı avucunun içinde sıktı.

O yapamamak alışın.

Çünkü evi yok.

Çünkü ona bir zamanlar verilen her şey hep geri alınıyordu.

Dışarıya atılmaktan korkan bir kedi yavrusu gibi sessizce yürüyerek yavaşça aşağıya indi.

Bayan Bailey mutfakta kahvaltı hazırlıyordu.

“Günaydın” dedi gülümseyerek.

Liam başını salladı ve masaya oturdu.

Önünde zaten bir kase yulaf ezmesi, dilimlenmiş elma ve bir bardak portakal suyu vardı.

Her şeye sanki uzaylı eseriymiş gibi bakıyordu.

Bayan Bailey, “Yulaf ezmesini sevmiyorsanız kızarmış ekmek yapabilirim” dedi.

“Hayır…” diye mırıldandı. – Ben yiyeceğim.

Bir kaşık alıp yulaf lapasını dikkatle karıştırdı.

Barınak her zaman bunu sağlıyordu. Ama orada gri, soğuk ve tatsızdı.

Burası tarçın ve bal ile sıcaktı.

Liam ilk dikkatlice yudumunu aldı.

Oldu garip.

Çok fazla İyi.

Bayan Bailey, “Kahvaltıdan sonra biraz dinlenebilirsiniz” dedi. – Bugün evde kalacağım.

Liam ona temkinli bir şekilde baktı.

– Anaokuluna gitmiyor musun?

– HAYIR. O gün izin aldım.

Kaşlarını çattı.

– Neden?

Ona yavaşça baktı.

– Seninle olmak.

Kahvaltıdan sonra Bayan Bailey film izlemeyi önerdi.

Liam tereddüt etti.

O yapamadım sadece otur ve televizyon izle.

Genellikle ya ortalığı toparlar, ya dışarı atılmamak için yetişkinleri memnun etmeye çalışırdı ya da evde tehlikeli olmaya başladığı için dışarı çıkardı.

Ama Bayan Bailey kanepeye bir battaniye koydu, yanına oturdu ve filmi açtı.

“Bu benim favorim” dedi. – “Nemo’yu Bulmak.”

Liam bu karikatürü hatırladı.

Onu uzun zaman önce, annesi hâlâ normalken görmüştü.

Sonra tek bir şeyi hatırladı: kaybolan küçük bir balık.

Dondu, ekrana baktı.

Bayan Bailey bir şeyler söyledi ama duymadı.

Bir anım gözümün önünde canlandı.

“Liam, eğer bir şey olursa beni nerede bulacağını biliyor musun?”

Anlamayarak annesine baktı.

Pencerenin yanında sinirli bir şekilde sigara içiyordu.

– Liam Bilirsin?

– Hastanede mi?

Kısaca başını salladı.

“Eğer orada olmazsam… yolunu bulacaksın, değil mi?”

Liam dondu.

Sesinde yanlış bir şeyler vardı.

– Nereye gidiyorsun?

– Hiçbir yerde, aptal. Sadece… sadece soruyorum.

Gülümsedi ama Liam parmaklarının titrediğini görebiliyordu.

– Liam mı?

Keskin bir şekilde gözlerini kırpıştırdı.

Bayan Bailey ona baktı.

– İyi misin?

Hızla başını salladı.

Ama artık çizgi film izlemedim.

Göğsümde ağır bir şey vardı.

Akşam Bayan Bailey iyi geceler dileyerek onu odada bıraktı.

Liam kıvrıldı ama uyku gelmedi.

Ev de öyleydi sessizlik.

O öyleydi huzursuz.

Alışkanlık. Geceleri duvarın arkasından birinin bağırmasına alışmıştı. Bir yerlerde kapı çarpma sesi duymaya alışkınım.

ben buna alıştım sessizlik – bu bir şeyin geleceği anlamına geliyor kötü.

Annesini yeniden hatırladı.

Bir gün nefes almadığı için uyandım.

Onu nasıl sarstı, aradı, uyanması için yalvardı.

Ambulans nasıl geldi?

Nasıl götürüldü.

Bir baba gibi gelmedi bile.

Gözlerini kapattı, yüzünü yastığa gömdü.

Bu sadece bir rüya.

Bu sadece bir rüya.

Ama ertesi sabah mutfağa gittiğinde Bayan Bailey uyuyup uyumadığını sormadı.

Tabağı ona yaklaştırdı.

– Günaydın, Liam.

Ve birden kendini daha iyi hissetti.

Masayı toplarken kapı çaldı.

Liam dondu.

Bayan Bailey de.

Daha sonra yavaşça kapıya doğru yürüdü ve kapıyı açtı.

“Günaydın” dedi birisi.

Liam bu sesi tanıdı.

Dondu, nefes alamadı.

– Liam Bryan hakkında konuşmaya geldik.

Sosyal hizmet.

Bölüm 6. Kaçınılmaz değişim

Liam dondu.

Kapının dışından sesler duyuldu. Sakin, hatta resmi.

– Liam Bryan hakkında konuşmaya geldik.

Kalbim daha hızlı attı.

Sanki ortadan kaybolmayı umuyormuş gibi yavaşça geri çekildi.

Bayan Bailey bir an duraksadı, sonra başını ona doğru çevirdi.

“Sorun değil,” dedi yumuşak bir sesle.

Ama Liam bunu biliyordu hiçbir sorun yok.

İnsanlar “konuşmaya” geldiğinde neler olduğunu çok iyi anlıyordu.

Kapıyı açtı.

Eşikte iki kişi duruyordu; koyu renk paltolu bir adam ve elinde bir dosya olan gözlüklü bir kadın.

– Bayan Bailey mi? – diye sordu kadın.

– Evet.

– Ben çocuk esirgeme kurumundan Sarah Wilson. Bu meslektaşım Bay Carter. İçeri girebilir miyiz?

Bayan Bailey başını salladı ve kenara çekildi.

Liam ne yapacağını bilemeyerek büzüldü.

Oturma odasına geçip koltuklara oturdular. Bayan Bailey karşıda oturuyordu.

Liam ayakta kaldı.

Kadın gülümsedi ama bu insanın içini ürpertecek türden bir gülümsemeydi.

– Liam, oturabilir misin?

Oturdu ama sadece kanepenin en ucuna.

Klasörü açtı.

Artık Bayan Bailey ile birlikte yaşadığınızı biliyoruz.

Liam cevap vermedi.

– Birkaç ayrıntıyı açıklığa kavuşturmamız gerekiyor.

Bayan Bailey sakince ellerini kavuşturdu.

– Elbette.

Bay Carter not defterini açtı.

– Babanın nerede olduğunu biliyor musun? Doğrudan Liam’a bakarak sordu.

Çocuk gözlerini indirdi.

– HAYIR

Kadın sayfayı çevirdi.

– Kendisine ulaşmaya çalıştık ama telefonu kapalı. Belgelere göre o hâlâ senin yasal vasin.

Liam sert bir şekilde, “Ona gitmek istemiyorum” dedi.

Sarah başını salladı ama Liam bunun hiçbir anlam ifade etmediğini gördü.

“Anlıyoruz.” dedi düz bir sesle. – Ama bunu çözmemiz lazım.

Bayan Bailey’e baktı.

– Geçici velayete başvurduğunuzu biliyoruz.

“Evet” diye yanıtladı.

– Buna hazır olduğuna emin misin?

Bayan Bailey sakince baktı.

– Evet.

– Bu zor bir durum.

– Anladım.

Sarah klasöre bir not yazdı.

Liam sessizce izledi.

Sanki o odada değilmiş gibi konuşuyorlardı. Sanki yetişkinlerin tartıştığı bir şeymiş gibi.

Sarah, “Durumunuz değişene kadar Bayan Bailey, Liam gözlem altında kalacak,” diye devam etti.

– Gözlem? – Bayan Bailey’e sordu.

– Evet. Geleceğiz. Yaşadığı şartlara bakın. Nasıl uyum sağlıyor?

– İyi uyum sağlıyor.

– Bu iyi ama gerçeklere ihtiyacımız var.

Liam anlamayarak ona baktı.

O gayet iyi biliyordubu insanlar nasıl çalışıyor.

Her an gelebilirler. Yüzlerce soru sorun. Ona kusurlu bir ürünmüş gibi bakın.

Onlar yardım etmek istemiyorum. Sadece raporlarını dolduruyorlar.

Konuşma bir yarım saat daha sürdü.

Bayan Bailey’e gelirini, evini, akrabalarını sordular. Liam’a alışkanlıklarını, çalışmalarını ve arkadaşlarını sordular.

Liam tek heceli yanıt verdi.

Korktuğum için değil.

Sadece şunu biliyordum: hiçbir şeyi değiştirmeyecek.

Onlar gittiklerinde ev yeniden havayla dolmuş gibiydi.

Liam uzun süre yere bakarak oturdu.

Bayan Bailey’nin konuşmak için acelesi yoktu.

Sadece bekliyordu.

– Beni sığınağa geri gönderecekler mi? – sonunda sordu.

– HAYIR

– Peki ya babamı bulurlarsa?..

Durdu.

“O zaman savaşacağız.”

Liam ona baktı.

Bayan Bailey’nin gözlerinde hiç şüphe yoktu.

Ve sonra içinde bir şeyler titredi.

O Gerçek Vazgeçmeyecektim.

Peki bu yeterli mi?

Ertesi gün Liam okula geldi.

Koridorda fark edilmemeye çalışarak yürüdü.

Birkaç gündür yoktu ve bunu biliyordu. sorular olacak.

Ve hemen başladılar.

– Merhaba Liam! Nereye gittin? – Sınıfından uzun boylu bir adam olan Michael onun yolunu kesti.

“Hastayım” diye mırıldandı Liam.

“Evet, elbette,” diye yan taraftan biri kıkırdadı.

– Sosyal hizmetlerin seni götürdüğünü söylüyorlar. Bu doğru?

Liam çenesini sıktı.

– HAYIR

– Şimdi nerede yaşıyorsun?

– Bu seni ilgilendirmez.

– Ne, yetimhanede mi?

Eğer sessiz kalırsa her şeyin daha da kötüleşeceğini biliyordu.

“Bir arkadaşımda kalıyorum” dedi düz bir sesle.

“Anlıyorum…” Michael gözlerini kıstı. – Yani şimdi öylesin bakmak?

Liam dondu.

Clara yanından geçerken, “Kapa çeneni Michael,” dedi.

Çocuk omuz silkti.

– Tamam, sadece sordum.

Liam derin bir nefes aldı ve devam etti.

O tepki vermemeliydi.

Ama içeride her şey kaynıyordu.

Okuldan sonra eve döndü.

Bayan Bailey akşam yemeğini hazırlıyordu.

Liam sessizce masaya oturdu.

– Günün nasıldı? diye sordu.

– İyi.

“Kesinlikle?”

Çatalını kavradı.

“Artık bana ‘evlat edinilmiş” diyorlar.

Bayan Bailey ocağın ısısını kısıp ona döndü.

“Hayatını onlara açıklamak zorunda değilsin Liam.”

Sinirli bir şekilde nefes verdi.

– Ama kalacak.

“Yalnızca buna kendin inanırsan.”

Yukarı baktı.

– Sen benim vasim değilsin.

Başını salladı.

– Henüz değil.

“Ama fikirlerini değiştirebilirler.”

– Yapabilirler.

– Peki bunu neden yapıyorsun?

Ona dikkatle baktı.

– Çünkü hak ediyorsun Bu.

Yumruklarını sıktı.

– Sormadım.

“Bazen biz sormasak bile yardım gelir.

Liam aniden ayağa kalktı.

– Odama gideceğim.

– İyi.

Kapıyı çarparak gitti.

Liam o gece uyuyamadı.

Karanlığa bakarak dönüp durdu.

İhtiyacı vardı alışmak.

Birinin onu önemsediği gerçeğine.

Bir daha terk edilemeyecek kadar.

Peki hiç yaşanmamış bir şeye alışmak mümkün mü?