Kitabı oku: «Хрэст на свабоду», sayfa 3

Добрыя весьці

 
Ах, браце родны, нясуцца весьці,
Ўжо граюць маршы там на усходзе,
Над кожнай хатай, у кожным мейсцы
Шчабечуць птушкі нам а свабодзе.
 
 
Усіх злучыла чароўна слова,
Жалезны вобруч скуў нам далонь.
I матка сына даць нам гатова,
I жонка мужа вышле ў агонь.
 
 
I дзед старэнькі бяжыць ў дружыну,
I ўнучак сьледам дзеда сьпяшыць.
Хлопец, абняўшы любу дзяўчыну,
На барыкадах сьмела стаіць.
 
 
Ах, браце, крэпка сіла ў народзе!
Добрыя весьці зусюль ідуць,
Бо то мільёны разам у згодзе
Да лепшай долі сьмела ідуць.
 
 
Ах, браце, важны момант прыходзіць,
Важну ахвяру прыйдзецца даць:
На небе сонца шчасьця усходзіць,
Толькі патрэбна хмары прагнаць.
 

Сьнежань, 1905

Бунтаўнік

 
Сьнегу горы. Мароз цісьне,
Аж скрыпяць малыя санкі,
А Тамаш па Сіўцы сьвісьне —
I капытам з мураванкі.
Так галопам прэ дахаты,
Аж у храп пайшла скаціна.
Ці ня едзе ён у сваты?
Мо сумуе там дзяўчына?
Мо сьпяшыць ён на ігрышча?
Мо музыкам там іграе?
Усё пугай сьвішча, сьвішча,
Усё Сіўку паганяе.
Прыляцеўшы на падворка,
Сані кінуў, бяжыць ў хату:
«Выбачай ты мне, сьвякроўка,
Выбачай і ты мне, тату.
Выбачай і ты, Гануля,
Жонка люба, сэрцу міла,
Птушка мая ты, зязюля,
Помні, каб тут не тужыла.
Выбачай, сыночак родны,
Што няхрышчаным пакіну, —
Можа, будзеш ты галодны,
Можа, будзеш есьць мякіну,
Можа, станеш клясьці татку,
Можа, камень за мной кінеш,
Мо пачнеш ты лаяць матку…
Бога бойся, а то згінеш.
Бацька любіць цябе вельмі,
Не нацешыцца даволі.
А што зробіш, калі шэльмы
Хочуць хапіць да няволі?
А там могуць, не судзіўшы,
На вяроўку ды угору…»
Тут Тамаш, сьлязу праліўшы,
Ды праз дзьверы, ды у нору.
 

Студзень – люты, 1906