Kitabı oku: «Hokkabazlık Sihirdir!»

© Pavel Artemiev, 2022

ISBN 978-5-0059-4267-8

Created with Ridero smart publishing system

Pavel Artemiev

Hokkabazlık Sihirdir!

«Kazanmak için her şeyden önce oynamanız gerekir.»

Albert Einstein

Yazardan kelime

Öyle oldu ki kitabımdaki karakterlerden biri hokkabazlık yapmayı öğrendi. Ve sonra… Sonra talepkar okuyucular beni topları almaya zorladı. Edebi kahramanlarına ayak uydurmak için. Ve böylece, yavaş yavaş heterojen bilgiler toplayarak, bilimsel makaleleri yeniden okuyarak ve hokkabazlık tekniğini inceleyerek, hokkabazlığın sadece güzel bir eğlence değil, aynı zamanda son derece ilginç ve faydalı bir aktivite olduğunu hayretle fark ettim. Akıl hastalığı, bunama ve depresyon, disgrafi ve disleksi, görme, hafıza ve el motor becerileri ile ilgili sorunlar, otizm ve downizm, felçlerin sonuçları ve travmatik beyin yaralanmaları – bunlar toplarla tedavi edilebilecek sorunların sadece küçük bir kısmı. Neşelenmek istiyorsanız – topları alın! Evde ısınmak ve spor yapmak istiyorsanız jonglörlük yine yardımcı olacaktır! Bu nedenle dünyada her yıl ciddi şekilde hokkabazlık yapan yüzlerce ve binlerce yeni kulüp ve klinik ortaya çıkıyor. Hokkabazlık tedavisi doktorlar tarafından incelenmekte ve uzun süredir bilimsel kurumlar tarafından not edilmektedir. Kapsamlı uygulama, 3—4 yıldan 70—80’e kadar her yaşın hokkabazlığa tabi olduğunu doğrulamıştır.

Ne yazık ki, ben biraz geç (50 yıl sonra) topları aldım ve yine de, birkaç ay sonra bir şeyler almaya başladığımda, kendimi tek bir beceriyle sınırlamayacağımı fark ettim. Hokkabazlığın başkalarıyla paylaşmak zorunda olduğum bir sihir olduğu ortaya çıktı. Ve böylece oldu.

Toplantılarda sadece kitaplarımdan değil, hokkabazlıktan, bu iki sanat arasındaki yakın ilişkiden de bahsetmeye başladım. Ve herhangi bir nedenle hokkabazlık üzerine ders kitabı olmadığı ortaya çıktığında (bulamadım), bu boşluğu doldurmak istedim. Böylece, amacı – öğretmek değilse bile, en azından daha fazla insanı bu harika sanata ilgilendirmek olan bu kitap ortaya çıktı. O zamana kadar, kendi deneyimlerime ve öğrencilerimin deneyimlerine dayanarak, hokkabazlığın erişilemez bir şey olmadığından emin olmayı başardım: her şey senin elinde! Hokkabazlık sanatında gerçekten ustalaşmak istiyorsanız, tereddüt etmeyin – başaracaksınız! Uzun efsanevi yıllardan sonra değil, oldukça hızlı bir şekilde – iki veya üç ay içinde. Ve belki de bir hafta içinde! Buradaki en önemli şey zaman faktörü değil, asıl önemli olan hokkabazlığın her türlü çabaya değer olmasıdır! Çünkü bu, sağlığınızı ve ruh halinizi etkileyen, beyni geliştirebilen ve vücudu gençleştirebilen gerçek bir sihirdir.

Ekleyeceğim: Öğrenmeye başlamak için sabırsızsanız, kitabın ilk bölümünü atlayıp ikincisine geçmekten çekinmeyin. İştah yemek yemekle birlikte gelir ve teori bizden hiçbir yere kaçmaz. Dersler arasındaki duraklamalarda, hokkabazlığın tarihini ve getirdiği büyük faydaları okuyarak onunla tanışmak mümkün olacak.

Ve şimdi bir dövüş havasıyla suçlanıyoruz – ve gidiyoruz!

1. Tarih ve teori

«Kollarınızı ve bacaklarınızı çalıştırabiliyorsanız, neden beyninizi eğitmiyorsunuz?»

Grigory Perelman

Bölüm 1 Uzun zaman önce…

Elbette hokkabazlık sanatı bugün doğmadı. Her türlü cismi havaya fırlatan virtüözler, eski Mısır binalarının duvarlarında görülebilir. Çin tarihinde, savaşlardan önce, her iki taraftaki savaşçılar genellikle el becerilerini ve güçlerini ağır kayaları kaldırarak ve soğuk silahlarla hokkabazlık yaparak gösterirlerdi. Aynı anda neredeyse yedi kılıçla hokkabazlık yapabilen Kingdom of Song’dan savaşçı Lan Zi’ye bir gönderme var! Dokuz gürzde ustalaşmayı başaran Fowler’ın bugünkü kaydını hatırlarsak, tarihsel kanıtların gerçekliğine inanmak oldukça mümkündür.

Yeni başlayanlar için, hokkabazlık ile ne kastedildiğinin bir tanımını verelim:

Bu nedenle, hokkabazlık, toplar, sopalar, yüzükler, gürzler ve diğer nesneler gibi üç veya daha fazla nesnenin aynı anda manipülasyonu olarak adlandırılır.

Bugün sirk sanatının en eski türü ve spor çeşitlerinden biridir. Daha önceki zamanlarda hokkabazlık, gezici aktörler, akrobatlar ve hokkabazlardan oluşan toplulukların koruyucusuydu. Bu sanatçılar, Avrupa’nın uçsuz bucaksız bölgelerine taşındı ve meraklı bir halkın gözlerini memnun etti. On sekizinci yüzyılın ortalarından itibaren büyük şehirlerde ilk sirkler açılmaya başladığında, hokkabazlar nihayet evlerini buldular. Aynı yıllarda, sirk sanatçıları olarak statüleri nihayet sağlamlaştı.

Daha ayrıntılı bir jonglörlük tarihi ile ilgilenenler için, Dominique Jando’nun «Dünya Sirki Tarihi», Alexander Kiss «If You Are a Juggler», Carl Hines Zieten «The Art of Hoggling» kitaplarına başvurmaktan memnuniyet duyuyorum.», vb. Aynı zamanda, şunu da not ediyorum: Ne yazık ki, bu büyüleyici faaliyet türünü anlatan çok fazla kitap yok. Özellikle tiyatro, bale, resim veya sinemaya ayrılan literatür miktarıyla karşılaştırıldığında. Bu konuda konuştuğum profesyonel jonglörlerden biri, bunun kısmen jonglörlük mesleğinin kastından kaynaklandığını öne sürdü. Herhangi bir kast, sırlarını korur ve bu nedenle zanaatın sırlarını paylaşmak için acelesi yoktur. Simyacılar, demirciler, şifacılar, sihirbazlar, yetenekli savaşçılar – çoğunlukla ana sırları kendilerine saklamayı tercih ettiler ki bu anlaşılabilir bir şey: bu onların ekmeği, hayatta kalma yollarıydı.

Bununla birlikte, yirminci yüzyılda zaten durumda radikal bir değişiklik oldu. Hokkabazlık, bir kast mesleğinden daha açık ve popüler bir sanat biçimine geçti. Dünyada iki yeni profesyonel bayramın ortaya çıktığını da eklemekte fayda var: 18 Nisan’da kutlanan Uluslararası Jonglörler Günü ve Haziran ayının üçüncü Cumartesi günü kutlanan Dünya Jonglörler Günü. Hokkabazlık sirk arenasının dışına taştı, insanlar ton ve kendi zevkleri için hokkabazlık yapmaya, hokkabazlık kulüplerinde birleşmeye ve yarışmalar düzenlemeye başladı. Çok sayıda kulübe ek olarak, Uluslararası Jonglörler Derneği ve Dünya Jonglörlük Federasyonu gibi yetkili kuruluşlar ortaya çıktı. Eski tekli jonglörlük ve flip jonglörlük klasiklerine (birkaç jonglör birbirine top, gürz ve yüzük fırlattığında) birçok renkli yenilik eklendi. Bu, artık popüler temas hokkabazlığı (vücut üzerinde ve avuç içlerinde top yuvarlama), duvarlardan ve zeminden hokkabazlık, güç hokkabazlığı (ağırlıklar ve çekirdeklerle) ve hatta bir voleybol ağı aracılığıyla topuzlarla takım hokkabazlığıdır.

Belirli bir zamana kadar, hokkabazlık sanatı «üç konu» biraz farklıydı ve bu da yüzyılımızın 30’lu yıllarında Avrupa’da da ortaya çıktı. Salon jonglörlüğünden doğmuş, esas olarak çeşitli aksesuarlarla çalışmak olan orijinal geleneklerin çoğunu korumuştur. Her zamanki yüzükler, gürzler ve toplar yerine, «üç parçalı» hokkabazlar günlük nesneleri kullandılar – bastonlar, purolar, enfiye kutuları, silindir şapkalar, tabaklar, bilardo topları vb. Ağırlık, boyut ve şekil farkı, hokkabazlık sürecini önemli ölçüde karmaşıklaştırdı, ancak aynı zamanda gösteriyi daha heyecanlı hale getirdi.

Yirminci yüzyılın son on yıllarında, dünya ayrıca daha sıra dışı hokkabazlık çeşitleriyle tanıştı – örneğin: Kendama, Flaring, Diabolo, Poi, Devil’s Stick, vb. İnternette bulmak için emek. Hatırladığım kadarıyla, kişisel olarak beni en çok «Joggling» (joggling) – koşarken nesnelerle hokkabazlık yapmak – etkiledi. «Hokkabazlık» (hokkabazlık) ve «jogging» (jogging) kelimelerinin birleşimi «joggling» kelimesini oluşturdu. Koşuyu jonglörlükle birleştirmeyi ilk düşünen Amerikalı Bill Gidaz’dı – ve bu nispeten yakın zamanda oldu – 1979’da. Ve kısa süre sonra Briton Owen Morse’a ait olan ilk resmi kayıt kaydedildi. 1988’de beş nesneyi hokkabazlık yaparak yüz metre mesafeyi 13,8 saniyede aştı!

Dürüst olmak gerekirse, bu rakamlar beni şok etti, çünkü en iyi yıllarımda bile yüz metrelik bir yarışı sadece 13,2 saniyede koştuğumu ve 12.0’lık bir sporcu olan arkadaşıma neredeyse on metre kaybettiğimi çok iyi hatırladım. Evet, aslında Owen Morse’u geçtik ama aynı zamanda hokkabazlık da yaptı!!! Evet, üç top değil, aynı anda beş top! Ancak, hepsi bu değil. Koşarken mümkün olan en fazla nesne sayısına sahip rekor, 1990 yılında yedi nesneyi hokkabazlık yaparak 100 metre koşan Rus atlet Oleg Yakimuk’a ait! Maksimum mesafe rekoru, 2007’de üç nesneyi hokkabazlık yaparak 8 saat 23 dakika 52 saniyede 50 millik bir ultramaraton koşan Peri Romanovsky’ye ait.

Etkileyici?

Olmazsa, size tavsiyem – biraz sonra, en basit «kaskadda» ustalaştığınızda – parkın sokaklarında çırpınan üç topla yürüyüşe çıkın. Sakin ol ve acele etme. Sanırım senin için netleşecek…

Tabii ki, tüm kayıtları listelemek anlamsız. Bu sporun tüm kısa varlığıyla birlikte, çok sayıda ortaya çıktı. Her türden virtüöz, zaman ve farklı sayıda nesne için hokkabazlık yaptı ve hokkabazlık yaptı, dansta ve koşarken, ipler ve bisikletler üzerinde, tek başına ve gruplar halinde hokkabazlık yaptı. 1995’te ABD’den Bruce Sarafian, bir düzine topla hokkabazlık yaparak en yüksek puanı aldı. Fransa’dan François Chautard tek eliyle dokuz topla hokkabazlık yaptı. Daha da önce, Amerikalı Bobby May başının üzerinde dururken 5 topla hokkabazlık yaptı! Albert Lucas 13 yüzükle başa çıkmayı başardı ve Anthony Gatto 45 dakika boyunca beş sopayla hokkabazlık yaptı…

Enrico Rastelli (Rusya’da doğmuş bir İtalyan), David Kane, Michel Moshen gibi tanınmış isimlere ek olarak, Sergey Ignatov, Alexander Kiss, Mikhail Rudenko, Alexander Frish, Evgeny gibi çok sayıda Rus hokkabazlık ustasından gururla bahsedilebilir. Bilyauer, Vladik Myagkostupov, Rudolf Levitsky ve diğerleri.

Kuşkusuz, toplarla çalışma tarihinde pek çok ilginç sayfa ve komik olay bulabilirsiniz, ancak bugünün avantajı, modern bilimin hokkabazlığın devasa faydalarının keşfini spor bileşenine eklemiş olmasıdır. Önceki nesiller bunu tahmin bile edemezdi. Kalemi elime almamı sağlayan da bu durum oldu çünkü yazmak, okumak ve beden eğitimi gibi hokkabazlığın da genel okul eğitiminin ayrılmaz bir parçası olması gerektiğine, milyonlarca insanın kendi içlerindeki olağanüstü yetenekleri keşfetmelerine, kendilerini geliştirmelerine yardımcı olacağına inanıyorum. bağışıklık ve entelektüel durumları.

Bölüm 2 Sağ ve sol hemisferler, harika çok yönlüler

Öncelikle şunu açıklığa kavuşturalım: sağ elini daha fazla kullanan kişiye dekstral (sağ elini kullanan) ve sol elini daha sık kullanan kişiye senestral (solak) denir. Ancak iki eliyle eşit derecede hünerli olan insanlar var. Akılda kalıcı kelime «ambidexters» olarak adlandırılırlar.

Sağ elin baskınlığından bahsetmişken, bu fenomenin yaygın olduğunu ve dünyada dekstrallerin yaklaşık% 85 ila 92’sinin bulunduğunu belirtmek gerekir. Buna göre, kalan insan kategorisi solak olarak sınıflandırılabilir. Bu %8—15’tir. Doğal iki el becerisi – bir kişinin sağ ve sol elini eşit güvenle kullandığı bir fenomen, çok nadirdir.

Doğası gereği öyle düzenlenmiştir ki, beynin sağ yarıküresi esas olarak sol eli kontrol eder ve sol yarıküre sağı kontrol eder. Sonuç olarak, bir yarım küre hakimdir ve biz, yaşamda yürürken, düşüncesizce ağırlıklı olarak baskın elimizi kullanırız. Aslında, daha kolay ve daha uygundur. Sadece bu eşitsizliğin sonucu, yıllar geçtikçe sağ ve sol ellerin becerileri arasındaki farkın artması ve sahipsiz yarımkürenin potansiyelinin gözle görülür şekilde zayıflamasıdır.

Gelecekte, ellerin adlarıyla karıştırılmaması için, «başlatma-başlamama» ve «öncü-köle» terimlerini kullanmayı kabul edeceğiz. Bu durumda, başlangıçtaki lider el elbette sağ elini kullananlar için sağ, sol elini kullananlar için sol olacaktır.

Mevcut durum hakkında konuşmaya devam ederek, etrafımızdaki dünyayı oldukça sert bir şekilde yeniden yapılandırdığımızı kabul ediyoruz – yalnızca baskın yarım küreye güveniyoruz. Arabalardaki direksiyon kolonlarının düzeni, kapı kolları, kalemtıraşlar, takım elbise ve pantolon düğmeleri, oyun kartları, elektrikli su ısıtıcıları, makaslar, konserve açacakları ve hatta sıradan bir tirbuşon tasarımları, hepsi sağ elini kullanan nüfusa odaklanmıştır. Solaksanız ve herkes gibi soldan sağa, ancak sol elinizle yazarsanız, yazılı metni görmezsiniz. Üstelik kalemden henüz kurumamış olan mürekkebi avucunuzla yağlıyorsunuz. Harika? Öyle düşünmüyorum.

Bununla birlikte, solak insanları «doğru şekilde» yeniden eğitme uygulaması, yakın zamana kadar evrensel olarak işe yaradı. En zor dersler olmasa bile solak biri için yukarıda belirtilen süreç oldukça zordu. Psikologlar arasında buna karşılık gelen bir terimin ortaya çıkması boşuna değildir: «dextrastress» – yani, taban tabana zıt programlara şiddetli ve rahatsız edici yeniden eğitimin neden olduğu stres. Bugün, neyse ki, durum daha iyiye doğru değişmeye başlıyor ve çoğu bilim insanı, solaklıkla birlikte sağ elini kullanmanın bir patoloji olmadığına inanma eğiliminde.

Bu anlamda hokkabazlık, hem solak hem de sağ elini kullananlar için rahat ve demokratik bir uyum okulu olarak adlandırılabilir. Yarımkürelerin hiçbirinin empoze edilmiş bir hakimiyeti yoktur. Hokkabazlık, beynin sağ ve sol yarıküreleri arasında tam bir eşitlik kurar. Bir elin yapabildiğini diğer el zamanla öğrenir. Bir okul sırasının üzerindeki komşular gibi, hemisferler öğrenilen tüm sırları beyindeki korpus kallozum aracılığıyla değiş tokuş eder.

Böylece, başlangıç eline şu veya bu numarayı öğretirken, sondaki elimizin de aynı şeyi yapmaya başladığını hayretle keşfederiz. Evet, bu biraz gecikmeli oluyor ama aynı zamanda gerekli tekniğe de yavaş yavaş hakim oluyor.

Eğitim sonucunda, sadece hokkabazlık işlemini gerçekleştiren simetrik ve oldukça eşdeğer sinir devreleri oluşturuyoruz. Bir nevi kollektif parlamentodur.

Birisi tüm bu saçmalıklar olmadan iyi yaşadığını düşünüyorsa, küçük bir deney yapabilirsiniz. İki parça kağıt ve iki kalem alın. Sağ (başlangıç) elinizle bir daire çizin, aynısını bir sonraki sayfada sol elinizle tekrarlayın. Güzel çıktı, değil mi? Ve şimdi aynı şekilde bir kare, bir üçgen, bir eşkenar dörtgen, bir sekiz rakamı çizin. Kısa bir kelime yazın – büyük harflerle ve ardından büyük harflerle. Bütün bir kelime satırı için yeterince sabrınız varsa, alnınıza dokunun. Bu zamana kadar terle kaplanması mümkündür.

Fakat!

Sık sık el değiştirdiğinizde, sürülen (başlamayan) elinizin önde giden (başlayan) elin çalışmasına nasıl «yakından bakacağını» fark edeceksiniz. En şaşırtıcı şekilde, yeni beceriler öğrenecek, alışılmadık şeyleri öğrenecek! Daha doğrusu, beynin tahrik edilen yarım küresinin nöronları yeni ve sıra dışı bir iş öğrenecek. Başlangıç ve yön veren yarıkürenizin olağan dışı çabalardan bitkin düşen komşunuza nasıl yardım etmeye başlayacağını kendi gözlerinizle hissedeceksiniz. Bunların hepsi, gelişmekte olan ÇİFT CORE ve ÇİFT YARIM KÜRE işlemcinin aynı kolej çalışmasıdır! Çok yönlü beynin avantajını en açık şekilde gösteren kişi odur.

Bu arada, hayvanlar aleminde bir yarım kürenin hakimiyeti en doğal fenomen değil. Buna göre insanları resmetmez. Kendimiz için yarattığımız koşullar, yalnızca başlangıç yarımküremizi geliştirirken, ikinci (köle) yarımküremiz fiilen uykudadır. Ama kendine has özellikleri var! Ancak onu geliştirmek için çok az şey yapıyoruz ve farkında olmadan sağ ve sol beyin arasındaki «ayrımcılığın» güçlenmesine katkıda bulunuyoruz. Sonuç olarak, gerçekleştirilen eylemlerin daha fazla kontrol gerektirdiği durumlarda bile, tahrik edilen yarımküremiz son derece verimsizdir. Paradoksal bir durum yaratılır: Mevcut çalışma ve dinlenme koşulları hem sol elini kullananlara hem de sağ elini kullananlara zarar verir.

Bu nedenle, okul öncesi ve okul kurumlarında çocuklara eğitim vermeye yönelik modası geçmiş yaklaşımı kökten değiştirmek gerektiğine şüphe yok. Tabii ki, herhangi bir stres olmadan. Beynimizin her iki yarım küresinin de doğal ve eşit gelişimini destekleyen tekniklerin zamanı geldi – tüm zengin işlevleriyle, artan hafıza ve artan düşünme hızıyla.

Eğitim, beynin köle yarımküresinin yaşam problemlerini çözmede tam bir katılımcı olacağı şekilde inşa edilmelidir. Çift çekirdekli bir bilgisayar, tek çekirdekli bir bilgisayardan daha güçlü ve daha hızlıdır ve benzer bir şey insanların başına gelecektir. Okuma, Müzik ve Hokkabazlık sayesinde beynin her iki yarım küresini de eşit şekilde geliştirebiliriz. Kulağa komik geliyor, ancak pasif bir uzantıdan – beyninizin yarısı sadık ve tam teşekküllü bir müttefike dönüşecek.

Bu arada, hokkabazlığa başladıktan sonra tanıdıklarımla röportaj yapmayı taahhüt ettim ve çok geçmeden birçoğunun (kural olarak, en bilge ve başarılı olanlar) bu sanatta zaten ustalaştığını öğrendim. Bu arada, en sevdiğim yazar Emile Azhar (aka Romain Gary) de harika bir şekilde hokkabazlık yaptı.

Ve isimler zaten devreye girdiği için, farklı zamanlarda ambidexter saflarına katılan insanlardan bahsederek listelere karşı koyamıyorum ve devam edemiyorum. Bu, sol eliyle keman çalan, ancak sağ eliyle yazıp çizen, doğal bir solak olan Charlie Chaplin, bu Julius Caesar ve Leonardo da Vinci, bu Nikolo Tesla ve Lewis Carroll. Ve ayrıca Pablo Picasso, Michelangelo Buonarroti, Auguste Picard, Shigeru Miyamoto, Büyük İskender, Benjamin Franklin, Paul McCartney, Vladimir Dahl ve… Muhtemelen daha fazla devam etmemelisiniz çünkü bence zaten ana sonuçlara vardınız.

Ve son olarak – kesinlikle bilmeniz gereken önemli bir dokunuş…

Evet, jonglörlük çok yönlülüğü teşvik eder ve yeni sinir devrelerinin yaratılmasını başlatır. Havadaki topları kontrol etmemize yardımcı oluyorlar. Ancak kafada oluşan bu nöral devreler çok daha evrenseldir. Ve gelecekte sadece toplarla çalışmak için kullanılmayacaklar. Olanaklarının kapsamı hayal edilemeyecek kadar geniştir ve bu da hokkabazların (çocuklar ve yetişkinler) hayatın diğer alanlarında atılımlar yapmasına yardımcı olur. Bu, özellikle geometri ve fizikte, tarih ve kimyada, coğrafyada ve çalışma derslerinde, uzamsal hayal gücünün gerekli olduğu yerlerde fark edilir olacaktır. Ellerin motor becerileri, ritim duygusu, sezgi, yönelim ve vestibüler aparatın yetenekleri – bu, yeni oluşturulan sinir devrelerinin sahiplerine güvenle yardımcı olacağı modların eksik bir listesidir. Birçok yönden, bu IQ’daki artıştan kaynaklanmaktadır. Bu da %4—6’dan (!) ne eksik ne de fazla. Tomografi çalışmaları nihayet şaşırtıcı bir fenomeni doğruladı: sadece 3—4 ayda, hokkabazlık yapan bir kişinin beyni aynı% 5—6 oranında kütle kazanıyor! Ve bu sadece çok değil, harika bir çok şey! Özünde, sadece şaşırıp sevinebilecek olan daha anımsatıcı, daha akıllı, daha akıllı hale geliyoruz.

Bölüm 3 Toplar ve Fantezimiz

Bir keresinde askeri teçhizata kapılıp, düşman bataryalarını tespit edebilen savaş sistemlerinin varlığını öğrendim. Bilgisayar işlemcileri, radar istasyonları ve akustik yön bulucularla donanmış bu müthiş mekanizmalar, gelen mermilerin yörüngesi ve patlamaların akustik özellikleri boyunca saniyeler içinde fırlatmanın nerede yapıldığını, düşmanın hangi silahlardan veya tesisatlardan ateşlendiğini belirliyor. Fotoğraf ve videolara bakılırsa, bunlar gerçekten de kurnaz programlarına göre çalışan, kalifiye personel tarafından bakımı yapılan ciddi makinelerdir.

Peki ya askeri teçhizat, soruyorsunuz? Evet, gerçekten karmaşık cihazlardan, büyük programcı ekipleri tarafından geliştirilen çok aşamalı algoritmalardan bahsediyor olmamıza rağmen. Ancak böyle bir şey, biz hokkabazlık yapmaya başlar başlamaz mümkün olan en kısa sürede nöronlarımızın kafasında inşa edilir.

Konudan tekrar ayrılacağım ve sakallı düşünceyi tekrarlayacağım: insan beyni benzersizdir. Ve benzersizliği, hayatı boyunca gelişme yeteneğini kaybetmemesi gerçeğinde yatmaktadır. Fransız yazar Bernard Werber, «İnsan beyni kullanılmadığında yıpranır» dedi. Son on yılların keşifleri bu ifadeyi tamamen doğrulamaktadır. Bir sinir hücresi (nöron) iş yapmadan boşta kalırsa, kendi kendini yok etme mekanizması devreye girer.

Korkutucu mu? Evet ve hayır.

Gerçek şu ki, sahip olduğumuz toplam nöron sayısı gerçekten önemli (yaklaşık 80—100 milyar nöron). Karşılaştırma için, bir denizanasında sadece 800 nöron vardır, bir meyve sineğinde 250.000, bir hamamböceğinde 1.000.000, bir farede 200 milyon ve bir ahtapotta 300 milyon vardır. Bir at ve bir karga eşit sayıda nörona sahiptir (bir milyardan biraz fazla), bir makak ve bir zürafa 1,7 milyar nörona sahiptir ve bir ayı yaklaşık 10 milyar nörona sahiptir. Ama gururla göğsünüzü kabartmak için acele etmeyin, biz kesinlikle şampiyon değiliz. Aynı filin 257 milyar nöronu var! Şişe burunlu yunusun beyni insan beyninden çok daha büyüktür ve aynı zamanda neokorteksi (yüksek sinirsel işlevlerden sorumlu yeni serebral korteks) insanlardan çok daha karmaşıktır. Bilim adamlarına göre bu, yunuslara öz farkındalık ve düşünme yeteneği veriyor. Bu arada, yunuslardaki ve balinalardaki kıvrımların sayısı iki kat daha fazladır ve dil, karmaşıklık ve dilsel rezerv açısından bir insanla oldukça karşılaştırılabilir: yunuslar için 8.000 kelime ve ortalama bir insan için 14.000 kelime! Katılıyorum, çok etkileyici bir fark değil.

Ancak, belki de rakamlara ara vermeye değer. Üstelik bu bölgede hala yeterince gizem ve sis var. Şimdi, görünüşte oldukça umut vaat eden beyin aparatımızı son derece verimsiz bir şekilde kullandığımızı anlamamız bizim için daha önemli. Aslında, hipotezlerden biri, insan yaşlılığının tam olarak beynimizin boşta kalması nedeniyle bu kadar erken geldiğini iddia ediyor. Ve okulların ve enstitülerin sona ermesiyle birlikte eğitim bizim için durursa, o zaman sadece kendimizi suçlayacağız. Akıllı insanlar hayatları boyunca öğrenirler! Sağlığımızı başka hiçbir şey gibi koruyan, gençliği önemli ölçüde uzatan bu süreçtir.

Herhangi bir yeni problem beyni harekete geçirir ve hokkabazlık, gelişimsel bir görev olarak idealdir. Sadece top atmıyoruz, beynimiz aynı anda şekil, renk, ağırlık ve değişken hareketlerle çalışıyor. En karmaşık nörodevreleri inşa etmeye zorlanıyoruz ve bu devrelerin yazılımı, bildiğimiz tüm mekanik yasalarını içerecek. Evet, fiziği yeterince anlamamış olabiliriz, balistik hakkında hiçbir şey bilmiyor olabiliriz ama toplarla çalışan beyin bu boşlukları oldukça bağımsız bir şekilde dolduracaktır. Böyle olması gerekiyor, çünkü toplar rastgele değil, önceden belirlenmiş yörüngeler boyunca uçuyor ve bu yörüngeleri biz belirliyoruz! Dikey, parabol, elips, sekiz rakamı – tam olarak hangi yüksekliğe uçacağını, tam olarak nereye düşeceğini – ve dolayısıyla topu güvenle yakalamak için avucumuzun nereye hareket etmesi gerektiğini bilerek topun hareketini planlıyoruz. Başka bir deyişle, şu anda kafamızda en karmaşık yazılım algoritmaları çalışıyor ve inşa edilmekte olan nöral devreler, modern işlemcilerle oldukça karşılaştırılabilir.

Küçük bir örnek: bir top 160 gram, ikincisi – 170 ve üçüncüsü – 180. Manipülatörlerle donatılmış bir robotu fırlatmalarına izin verin ve üç top da farklı yörüngelerde uçarak herhangi bir yere düşecek. Ağırlık farkını da dikkate alarak gerekli düzeltmeyi yapabilmek için robot programında ciddi değişiklikler yapmak gerekecektir. Topların rengi farklıysa ve robot onları görsel olarak takip ediyorsa, yine ek programlardan vazgeçilemez. Çok tembel değildim ve birkaç günümü dijital mekanizmalar arasında hokkabazlık yapabilecek bir şey bulmaya çalışarak geçirdim. Bulunamadı. Daha doğrusu, en basit ve tek seferlik kombinasyonların yalnızca son derece ilkel bir taklidini buldu. Elbette, bilimsel ve teknolojik ilerlemenin başarılarını tartışmak aptallıktır. İnsanlık kendine böyle bir hedef koyarsa, gezegendeki en iyi mühendisler kesinlikle toplarla (hatta topuzlarla) hokkabazlık yapabilen bir robot yaratacaktır. Doğru, bu hem zaman hem de çok büyük maliyetler gerektirecek. Ve bu alay değil, sadece beynimizin mevcut bilgisayar sistemlerinden çok daha güçlü olduğu şeklindeki şaşırtıcı gerçeğin bir ifadesidir. En azından, jonglörlüğü öğretme göreviyle kendinden emin olmaktan daha fazla başa çıkıyor.

Ve bir önemli nüans daha: hokkabazlık, her şeyden önce hacimsel jimnastiktir ve hacim görevleri her zaman uçaktaki görevlerden daha zor olacaktır. Bunun beyin gelişimini etkilemesi anlaşılır bir durumdur. Diyelim ki fareler, sıçanlar ve köstebeklerdeki («düz dünyanın» temsilcileri) serebral korteksteki nöron sayısını aynı güvercinler, memeler, saksağanlar ve kalelerle (göksel hacmin sakinleri) karşılaştırırsak, o zaman sahip olacağız. avuç içi kuşlara vermek için. Şaşıracaksınız ama kuzgun köpekli bir kediden daha akıllı olacak ve en azından asil bir attan daha aptal olmayacak! Ve zeka açısından, Amerika papağanı papağanı ayıları ve aslanları çok geride bırakacak ve hatta büyük zürafayı kendinden emin bir şekilde geride bırakacak! Deniz elementinden bahsedersek, o zaman bu, yüzen canlıların beyninin aynı anda üç boyutlu hesaplamalar yapmasını gerektiren aynı devasa hacimdir. Belki de bu nedenle, su hacminde yaşayan memelilerin (öğütülmüş balinalar, yüzgeçli balinalar, yunuslar, katil balinalar) tüm biçimsel olarak insanlarla eşit olduğunu gözlemliyoruz! Buna göre, uçaktan hacme çıktığınız hokkabazlık hakkında sonuçlar çıkarın…

Ve şimdi ayna nöronlar hakkında birkaç söz – tüm hayvan dünyasının silahlandığı ve onsuz hiçbir eğitimin mümkün olmayacağı ayna nöronlar.

1990’larda İtalyan nörofizyolog Giacomo Rizzolatti tarafından keşfedildi. Ayırt edici özelliği, yalnızca bazı eylemler sırasında değil, aynı zamanda diğer insanların eylemlerini gözlemlediğimizde de işe yaramalarıdır. Başka bir deyişle, ayna nöronlar, başka bir kişinin davranışını «denememizi» sağlar. Küçük aynalardan oluşan bir ağ gibi, bu tür nöronların nöral devresi doğuştan itibaren dış dünyanın değişen görüntülerini hassas bir şekilde izler. Aynı zamanda onları pasif bir şekilde yansıtmakla kalmaz, beyni bu görüntüleri kopyalamaya, içsel modeller oluşturmaya, hareket etmeyi, konuşmayı, yemek yemeyi ve giyinmeyi öğrenmeye zorlar. Aslında, bu aynı baskıdır. Ördek yavruları ilk günlerden itibaren annelerini taklit eder, tüm hareketlerini tekrarlar, yüzmeyi öğrenir ve sonra uçar. Bir bebeğe gülümseyin ve bilinçsizce yüz ifadelerinizi kopyalayarak size gülümseyecektir. Bu aynı zamanda bilinçsiz öğrenmenin bir örneğidir ve bir gülümsemeye ek olarak, bir çocuk yıllar içinde ebeveynlerinden giderek daha karmaşık duygular alır: ironi, nezaket, öfke, küçümseme. Bu arada, çocuklar yalnızca yetişkinlerin davranışlarını kopyaladıkları için dört ayak üzerinde ayağa kalkarlar – herhangi bir dürtükleme olmadan, tekrar tekrar ayağa kalkmaya çalışırlar. Darbeler, sıyrıklar – hiçbir şey onları durduramaz çünkü ayna nöronların komutları zorunludur. Bu özellikle ilk yıllarda geçerlidir. Küçük adamın hayatta kalabilmesi için öğrenmesi ve olabildiğince çabuk öğrenmesi gerekiyor. Bu, belirli hareketleri tekrarlama, yüz ifadelerini, kelimeleri ve cümleleri, ses tonlamalarını kopyalama hızımızı açıklar. «Mowgli» çocukları örneği, bu sonuçları bir kez daha doğruluyor ve kurtlara ulaşan çocuklar, ağaçlara tırmandıkları maymunlar arasında dört ayak üzerinde koşuyorlar. Artık hiçbir gen dans etmiyor ve hiçbiri iki ayaklı yürüyüşten bahsetmiyor.

Ayna nöronların varlığından şüphe duyan varsa, esnememizin ne kadar bulaşıcı olduğuna dikkat edin. Muhatabınız birkaç kez esnediğinde, ağzınız kendiliğinden açılmaya başlar. Bu, uykuya çekildiğiniz anlamına gelmez, sadece görünen görüntüyü kopyalarsınız. Ve hepsi aynı zamanda ayna nöronlardır! Bu arada, diğer papağanların (sadece değil) belirli sesleri ve insan sözlerini tekrarlama yeteneği de ayna nöronların çalışmasıyla açıklanıyor. Birisi ağlarsa ve biz onu görür ve duyarsak, istemsizce dudaklarımız titrer. Ve tam tersi – kimin ve ne sebeple güldüğü hakkında hiçbir fikrimiz olmasa bile, başka birinin eğlencesi ruh halimizi iyileştirir. Duyguları ve davranışları, dans ve spor hareketlerini, yüz ifadelerini ve tonlamayı – neredeyse her şeyi kopyalıyoruz. Ve bu en önemli doğal bileşenlerden biridir. Hayatta kalma programı. Ayna nöronlar olmadan kişisel gelişimin mümkün olmayacağını güvenle söyleyebiliriz.

Elbette yaşla birlikte metabolik hız ile birlikte yeni nörodevreler inşa etme oranı da düşüyor ama öte yandan zaten tamamen işlevsel nörodevreler var, yeni bir şeyler öğrenmenin paha biçilmez bir deneyimi var. Böylece sıfırdan öğrenmiyoruz ve bu, yaşam yolumuzu büyük ölçüde kolaylaştırıyor.

Diyelim ki, ana dilimizi bilerek, ikinci bir dili oldukça öğrenebiliyoruz ve üçüncü ve dördüncü (herhangi bir poliglot bunu onaylayacaktır) sizin için çok daha kolay olacaktır. Çizime düşkün bir çocuk, ciddi resimde, betimleyici geometride ve hecelemede başarılı olabilir. Okuyan bir kişi beynin hemen hemen tüm bölgelerini yükler ve okuma sürecindeki ayna nöronları mucizeler oluşturmak için ayağa kalkar. Kitap karakterlerini görmemek, seslerini duymamak, kokuları, yer sarsıntılarını, sıcağı, rüzgarı ve soğuğu hissetmemek, deneyimli bir okuyucu tüm bunları kendi hayal gücünde kolayca yeniden üretir. Yaratıcılara ve sanal yöneticilere dönüşmemizi sağlayan ayna sinir devreleridir. Üstelik hevesli okuyucular karakterlerini daha iyi anlar, onlarla empati kurar ve bu da okuma sürecini gerçek bir sanata dönüştürür. Bu aşamaya ulaşmış olanlar, kendilerine güvenli bir şekilde başarılı okuyucular diyebilir – Büyük harfli okuyucular. Bu arada, bu tür Okuyucuların rüyaları alışılmadık şekilde daha parlak, daha ilginç ve daha renkli olacak.

Fakat…

Majesteleri Kitap’a saygılarımı sunarken, yine de bir zayıf halkaya işaret edeceğim. Yani maalesef hem kitaplardan hem de ekranlardan bıktıran vizyonumuz bu. Hokkabazlığın işe yarayabileceği yer burasıdır. Neden? Evet, çünkü toplarla çalışmak göz kaslarının spazmını hafifletir, bu da iyi bir dinlenmeyi ve yüksek kaliteli görüş eğitimini mümkün kılar. Dolayısıyla bu iki aktiviteyi (okuma ve hokkabazlık) birleştirerek yeni bir yaşam kalitesi kazanıyoruz!

Hem okuma hem de hokkabazlık, beynin her iki yarım küresindeki ayna devrelerimizi uyarır. Ancak okumanın faydaları hakkında çok sayıda eser yazılmışsa, o zaman hokkabazlık yapan insanlar hakkında ciddi gözlemler nispeten yakın zamanda yapılmaya başlandı. İlk araştırmacılar mantıksal testler ve kişisel gözlemlerle yetinmek zorundaydı, ancak bugün teorik varsayımlar çeşitli tomografilerin okumalarıyla doğrulanıyor ve kontrol gruplarından gönüllülerde 2—3 aylık aktif hokkabazlık sonrasında beyaz miktarının arttığını açıkça gösteriyor. Beynin yan lobundaki madde ortalama %5 artar! Aynı zamanda, jonglörlükteki gerçek başarılarına bakılmaksızın tüm öğrencilerde beyaz cevherdeki artış gözlendiğinden, sürecin sonuçtan çok daha önemli olduğu yönündeki popüler sözü de doğruladı. Aynı zamanda yapılan testler, IQ’da %3—5 veya daha fazla istikrarlı bir artış gösterdi. Dolayısıyla sonuç açık: