Kitabı oku: «Günəşin nağılı», sayfa 2
Günəş cavab vermədi. Qorxdu ki, Tutuquşu onun özünü də yamsılayar.
Tutuquşu da yerə əliboş qayıtdı. Elə bu vaxt Xoruz xahiş etdi ki, Günəşi oyatmağa onu göndərsinlər. Yer sakinləri arasında heç kəs ona inanmırdı. Deyirdilər ki, Xoruz gözəl deyil, kobuddur. Amma ondan başqa getmək istəyən yox idi. Əlacsız qalıb razılaşdılar.
Xoruz uça-uça dənizin arxasındakı evə gəldi. Günəş şirin yuxuda idi. Xoruz ona yaxınlaşıb dərindən nəfəs aldı. Öz nəğməsini oxumağa başladı. Günəş səksənib ayıldı. Az qala yıxılacağdı. Yorğanı üstündən düşdü, bütün dünya işıqlandı. Günəş gözlərini ovuşdura-ovuşdura qışqırdı:
– Sən kimsən? Mənim evimdə nə gəzirsən?
– Quqquluqu, quqquluqu, oyan, ay tənbəl, öz vəzifəni bilmirsən?
Günəş gərnəşdi.
– Nə vəzifə?
– Axı sənin vəzifən işıq saçmaq, yeri qızdırmaqdır. Sənsiz yer üzündə həyat olmaz. Hər yana zülmət çökər. Onda öz həyatın da mənasız keçər.
Günəşin gözləri doldu.
– Mən onsuz da ömrüm boyu əbəs işləmişəm, heç kəs qədrimi bilmir. Mənə qiymət vermir. Tovuzquşu ancaq quyruğuna xidmət edir, Bülbül öz nəğmələrinə qulaq asır, Tutuquşu da ağılsızın biridir.
Xoruz onunla razılaşmadı. Dedi:
– Ey, tənbəl Günəş, sən adamları unutmusan. Axı onlar sənsiz yaşaya bilməz!
Günəş təəccübləndi.
– Adamlar nəyimə gərəkdir? Guya onlar olmasa, işığım, hərarətim azalacaq.
– Bəs necə? Adamlar olmasa, rəngin solar. Səhər çağı sənin şuaların şehli otların, sünbüllərin, çəmənlərin üzərinə düşüb bərq vurur, çoxalır. Bəs, torpağı əkib becərən, yaşıllaşdıran kimdir?
Günəş dedi:
– Əlbəttə, adamlar.
– De, görək, su götürmək üçün yerdəki quyuları kim qazıb?
– Adamlar qazıb. Bundan nə olsun ki?
– Sən məşhur bir məsəli unutmusan. Qulaq as, gör orda nə deyilir? Ayın əksi göllərə düşür, Ulduzlar sayrışır, hər quyuda Günəşin şəkli görünür.
Günəş onun sözləri ilə razılaşdı. Xoruz dedi:
– Qadınlar bulaq başında toplaşanda sən onların kuzəsində (bardaq) əks edirsən. Yaxşı deyiblər, göydə bir Günəş var, yaxşı ev sahibinin isə kuzəsi bir Günəşdir.
Günəş onunla razılaşdı.
