Kitabı oku: «Vaqifə 40 dua», sayfa 3

bir bəhanə gərək, bir bayıs gərək

Güllələyin şairləri! Sonra diz çökün!

Kimin günahı var, kimin ahı var,

Dünyanın nə qədər pis sabahı var.

Hamsına, hamsına şairlər bayıs!

Güllələyin şairləri! Sonra diz çökün!

Güllələyin qulaqları, oxşamayan təzə sözü,

Güllələyin damarlara sığmayan təzə qanı!

Güllələyin lirikanı, Lorkanı, Nerudanı!

Güllələyib güllələnmək əsridi,

Güllələyib güllələnin!

Qəbristanlıqlar ölüyə həsrət!

Dəlixanalar dəliyə həsrət!

Güllələyin şairləri!

Koroğlu zəncirdə, Qıratı darda,

Dəlləklər gəzirlər karetalarda.

İndi ağlayanlar güləcək gorda,

Gorda ağlayanlar güləcək harda?

Güllələyin şairləri! Onsuz da

Şairlər ölürlər yaz yağışından,

Arvad qarğışından, qız baxışından,

Dünyanın tələsik yır-yığışından,

Günahlı, günahsız şairlər ölür.

Güllələyin şairləri!

Ancaq tövbə gecəsi əynində soyxa,

qorxa-qorxa

Puşkinin yarasın öpməyə yüyürsün Dantes,

bir kilsə qapısında səhərəcən

böyürsün Dantes;

Bir də yol verin, yol verin cənab Martınova

yıxılan Lermontovu qucaqlamağa…

Ramiz Rövşən

Nə var Allahdan yuxarı?

Nə var Allahdan yuxarı?

Nə var qəbirdən aşağı?

Çəkdiyim ahdan yuxarı?

Bildiyim sirdən aşağı?

Niyə günün gündüzündə

Quşlar azır göy üzündə?

Göz yaşları quş gözündən

Tökülür dən-dən aşağı.

Demə, biz ki quş deyilik,

Allaha tanış deyilik…

Ruhum, dur, yığış, gedirik,

Sən yuxarı, mən aşağı…

Kamal Abdulla

Yerlə göyün arasında

Yerlə Göyün arasında

İlişib qalmışam yenə.

Aşağıdan səslə sən də

Elə deyinə-deyinə.

Nə yerdəyəm, nə göydəyəm,

Hər şey məndən kənardadı.

Hərdən özüm də bilmirəm

Göy hardadı, yer hardadı.

Kimi Yerlə əlləşəndə,

Kimi Göylə vuruşanda,

Mələklərlə birləşəndə,

Şeytanlarla barışanda.

Yerlə Göyün arasında

İlişib qalmışam yenə.

Durub yolun yarısında

Boylanıram mən səsinə.

Üzüm yox Yerə qayıdım,

Gücüm yoxdu çıxım Göyə.

Beləcə birdən ayıldım

Yeri, Göyü söyə-söyə…

Rüstəm Behrudi

Məzarlıqda bitən yovşan

Çox qəribədi… Gördüyüm bütün kənd məzarlıqlarında yovşan bitir. Və bütün məzarlıqlardan yovşan qoxusu gəlir. Yovşan ətri hər yerdə hüzn, kədər və ayrılıq əlamətidir.

Ətrin öldürdü məni,

Bağrım oldu yenə şan-şan.

Gördüm ki, boş bir məzara,

Yenə məndən danışırsan,

Məzarlıqda bitən yovşan.

Əlim qoynumda gəlmişəm,

Əfv et, hönkürüb ağlasam;

Öz qəbrim üstə qoyacam,

Sənnən bir dəstə bağlasam,

Məzarlıqda bitən yovşan.

Sən arxasız, mən kimsəsiz,

Sənnən axır göz yaşlarım;

Burda daşlar daş deyil ki,

Bacılarım, qardaşlarım,

Məzarlıqda bitən yovşan.

Bu son bahar da ölmədim,

Ölmədim, yaz, yaz günaha.

Mən öz tabutundan tutub,

Dönən bir ölüyəm daha

Məzarlıqda bitən yovşan.

Məni dərd deyil, adamlar,

Adamlar öldürdü; Sən, sən…

Baş daşıma qoyulacaq

Çiçəklərdən də gözəlsən,

Məzarlıqda bitən yovşan.

Vədə tamamdı, dönəcəm,

Gəlim qarışım tüstünə.

Gələcəm dua oxuyaq,

Ölən bir şairin üstünə,