Kitabı oku: «Historia od stworzenia Świata. …i nie ma już czasu…», sayfa 4
Przegląd religii świata
Mohammed. Początki islamu. Koniec starożytności. Mohammed urodził się 20 kwietnia 571 roku w Mekce (Arabia Saudyjska), w wpływowym plemieniu Courshaites. W wieku dwudziestu pięciu lat poślubia czterdziestoletnią Khadidżę, zajmuje się handlem, eskortowaniem karawan i budową (naprawa Kaaby). Od czterdziestego roku życia Mahomet prawie każdego wieczoru wspina się na górę w pobliżu Mekki, gdzie modli się w jaskini, która przetrwała do dziś.
Na szczycie tej góry w pobliżu miasta Medina znajduje się jaskinia, w której Prorok Mahomet otrzymał objawienie od Archanioła Gabriela
Jego spostrzeżenia zostaną później przetłumaczone na wersety Koranu. Islam („poddanie się Bogu”) jest akceptowany przez żonę i kilku krewnych. Nowa wiara jest utkana z pism Tanach, Ewangelii, arabskich legend, w opracowaniu Mahometa. Pierwsze kazanie w świętym Kaabie wywołuje jedynie pośmiewisko wśród tłumu. Wtedy Mohammed znajduje właściwe słowa i sytuacja się naprawia. W ciągu następnych trzech lat do społeczności werbowanych jest około stu osób. Po śmierci jego wuja, wpływowego Abu Taliba, islamiści zostają wypędzeni z Mekki. Społeczność przenosi się do miasta Medina, gdzie napotyka wiele trudności (siedem do ośmiu randek na osobę na dzień pracy). W tym samym czasie rozpoczynają się naloty na karawany handlowe i walka o szerzenie wiary. Muzułmanie przegrywają pierwsze bitwy. Jednak ich wytrwałość przynosi owoce i armia Mahometa wkracza do Mekki bez walki. Nastąpiła seria wojen mających na celu zjednoczenie plemion arabskich, dokonano najazdów na Bizancjum. Podczas zdobywania jednego z miast, aby uniknąć używania wina przez wojowników, przyjmuje się surę, zakazującą spożywania alkoholu.
Mahomet umiera w Medynie. Jego ciało spoczywa w Centralnym Meczecie.
Imamem (przywódcą wspólnej modlitwy) może być każdy godny muzułmanin, który dobrze zna Koran, niezależnie od swojego statusu społecznego. Imamowie są często nauczycielami (mentorami), orędownikami biznesowymi i kreślarzami.
Dla szyitów tylko spadkobiercy krwi kuzyna i zięcia Proroka mogą mieć imama (najwyższego imama), który ma prawo interpretować Koran i prowadzić wierzących. Na imamów mianuje się „małych imamów”, czyli w tradycji sunnickiej fakichs (osoby ze specjalnym wykształceniem teologicznym do służby w meczecie). Prawo spadkowe i powoływanie zamiast wyborów jest praktykowane głównie w Iraku i Iranie.
Podział muzułmanów na szyitów i sunnitów ma miejsce, gdy wyłączne prawo do władzy zięcia proroka (żonatego z córką Mohammeda, Fatimą), Alego Taliba, zostaje zakwestionowane przez innego imama. Bitwa kończy się rozejmem, ale po tym, jak Ali, pierwszy człowiek, który przeszedł na islam, nadal zostaje zabity. Muzułmanie, którzy wierzą, że władza w kalifacie może należeć tylko do potomków Alego Taliba (Alidama) – szyitów, ci, którzy uznają dowolnego wybranego muzułmanina za godnego tego, są sunnitami. Szyici uważają, że pośród nich jest Imam Muhammad, który kiedyś zniknął w niewyjaśnionych okolicznościach. Obserwuje ludzi i przygotowuje się do zostania nowym mesjaszem.
Zaostrzenie walki między dwiema gałęziami islamu następuje podczas powstania Imperium Osmańskiego. Sułtan potrzebuje dobrego powodu, by zaatakować jeden z krajów muzułmańskich. Do tego czasu różnice między szyitami a sunnitami uważano za nieistotne.
Zgodnie z ugruntowaną tradycją ta góra w Egipcie jest utożsamiana z górą Synaj. Tutaj prorok Mojżesz otrzymał od samego B-ga Dziesięć Przykazań, które zmieniły świat
Idea islamu to jeden Bóg (Allah). Różnica w stosunku do chrześcijaństwa nie polega na przyjęciu zasady Trójcy Bożej w Ojcu, Synu i Duchu Świętym. Ponadto muzułmanie zakładają, że Issa (Jezus) nie umarł na krzyżu, aby odpokutować za grzechy ludzkości, ale … potem następuje złożona historia o tym, jak przed tym uciekł. Tymczasem idea chrześcijaństwa to właśnie życie ziemskie, w wyniku którego Bóg Ojciec wymienia z ludźmi wystarczająco zrozumiałe objawienie.
Koran przedstawia raj pełen cielesnych przyjemności dla mężczyzn. Kobiety są spośród byłych małżonków, a także dziewicze godziny, które za każdym razem pojawiają się rano. Budynki zbudowane są ze złotych cegieł. Raj ma kilka poziomów. Górny poziom to ogród Firdaus. W górze jest tylko tron Allaha.
Niektórzy teologowie muzułmańscy uważają, że wszystkie te opisy odzwierciedlają koncepcję raju na poziomie koncepcji współczesnych.
Tego wszystkiego nie ma w chrześcijańskim raju. „Objawienie Jana Ewangelisty” przedstawia Miasto Boże, Nowe Jeruzalem, Cube, o boku 2400 kilometrów. Jednak niektórzy teolodzy uważają, że Apokalipsa jest apokryfem – dziełem na temat biblijny, nieuznany przez Kościół.
Trzecią religią świata jest judaizm. Stary Testament jest zwiastunem Ewangelii. Ta religijna zasada nie zakłada żadnego zrozumiałego życia pozagrobowego. Stary Testament odrzuca idee wędrówki nieważkości duszy i głosi przedłużenie życia człowieka w jego cielesnych dzieciach.
Druga Świątynia w Jerozolimie (516 pne – 70 rne), rekonstrukcja artystyczna. Zgodnie z tradycją chrześcijańską Trzecia Świątynia zostanie wzniesiona na krótko przed Drugim Przyjściem Chrystusa, za panowania Antychrysta.
Kościoły (świątynie) protestanckie, pomimo ich wpływów (USA, Anglia, łączna liczba parafian to 800 mln), z reguły nie różnią się bogatą dekoracją. Nie ma kultu ikon. Budynek kościoła może być dowolnym budynkiem publicznym. W ołtarzu znajduje się stół rozciągnięty w poprzek sali, z księgami Starego i Nowego Testamentu oraz lampami. Tutaj kapłan głosi, prowadzi liturgię, komunię i chrzest. Przedstawione rozporządzenia są jedynymi uznanymi przez to wyznanie. Wiele uwagi poświęca się rozwiązywaniu świeckich problemów parafian, rozwiązywaniu konfliktów rodzinnych itp. (Wiara bez uczynków jest martwa). Protestanci nie są w żadnej konfrontacji z judaizmem, jak prawosławni i katolicy. Co więcej, uważają państwo Izrael za ważne pole działalności Boga aż do drugiego przyjścia Chrystusa.
Kapłan jest wybierany spośród szanowanych parafian i można go łatwo usunąć. Nie ma sukcesji apostolskiej (święcenia przez święcenia, czyli święcenia).
Konfucjanizm w języku chińskim nazywa się Pinyin, „Szkoła ludzi wykształconych” i nie zawiera przydomka założyciela, filozofa i polityka Kun-Fu-tzu. Prawdziwe imię „Nauczyciela z klanu Kun” to Chzhun-ni. Konfucjusz urodził się w VI wieku pne. mi. Teksty mentora narodu, wielokrotnie przepisywane, zawierają opisy obrzędów kultu przodków, świątyń stworzonych na ich cześć, moralizatorskich, historii fikcyjnego kraju idealnego. Niebo jest postrzegane jako źródło znaczeń moralnych, rezonator, który reaguje na zachowanie ludzi i wysyła im niezbędne znaki. W pewnym sensie konfucjanizm zbiega się z chińską religią ludową, również Pinyin, z 500 milionami wyznawców. W tej wierze oprócz Nieba ważna jest światowa energia Qi, a także dusze przodków, z którymi, jeśli zostaną spełnione określone warunki, można nawiązać połączenie.
Hinduizm jest popularny w wielu krajach Europy i Stanach Zjednoczonych jako niezwykły kurs psychoterapii, ale nadal jest zlokalizowany w rodzimych Indiach. Kompleks idei filozoficznych, norm etycznych, tradycji nazywany jest sanatana-dharmą („wieczne prawo”). Święte teksty – Wedy, Upaniszady, eposy Ramajana i Mahabharata, podobnie jak zbiór ksiąg Starego Testamentu pod wieloma względami, choć znacznie mniej realistyczne, odzwierciedlają historię powstania Indii. Najwyższy Bóg Hinduizmu może zdefiniować pojęcie Brahmana (pierwotnie – „Modlitwa”), duszy świata, podstawową zasadę rzeczy. Można go czcić w każdej możliwej formie. Zwolennicy Vaisnavizmu służą Absolutowi w awatarze Wisznu, Strażnika Wszechświata, a także bardziej ludzkim odbiciom – Krysznie i Ramy. Shivaites wielbią Shivę, statyczną męską zasadę Wszechświata, twórcę odrodzenia, czasami bardzo destrukcyjną. Ogólne znaczenie służby polega na scaleniu się z Absolutem, przy zachowaniu indywidualnej zasady, poprawie pozycji osobistej, w tym pozycji materialnej, przy każdym odrodzeniu. Brahma (Brahma) jest bogiem stworzenia, pierwszym z równych sobie, razem z Shivą i Wisznu stanowi Trimurti (triadę), duchową zasadę wszystkiego – brahmana.
Buddyzm twierdzi, że jest religią światową, kontrowersyjną, ale tym bardziej ekscytującą kontynuacją hinduizmu. Założycielem nauki jest Budda Siakjamuni, w sanskrycie „Przebudzony mędrzec” (623 – 543 pne). Przed Siakjamuni jest kilku Buddów, ale on jest najbardziej znany. Nadchodzący obudzony Nauczyciel, pod którego kierownictwem ludzie będą prowadzić święte życie – Maitreja („Życzliwy”). Główną ideą jest brak oporu wobec zła przemocą, bierny opór przeciwnościom losu, akceptacja świata takim, jaki jest. W wyniku takiego zachowania istota wyższa rozumna (czyli mnich buddyjski) musi wydostać się z niewoli świadomości, która stworzyła jego mozaikowy obraz. Buddyzm nie sugeruje żadnych bogów, jednego umysłu, raju, piekła jako naturalnego obszaru przyciągania religijnego ascety. Jedynym celem jest „zgaszenie świecy” samoświadomości.
Szamanizm, chociaż nie jest religią światową, był kiedyś szeroko rozpowszechniony na całej Ziemi. Teraz ten system wierzeń jest zlokalizowany w niektórych plemionach Ameryki Południowej i Północnej, Afryki, Azji Południowo-Wschodniej, Syberii i Dalekiego Wschodu. Szaman wchodzi w trans uderzając w tamburyn, tańcząc, śpiewając i leżąc przez długi czas, nie reagując na wpływy zewnętrzne. W niepokojącym śnie, podróżując wzdłuż gałęzi lub korzeni archetypowego Drzewa Świata, odwiedza światy środkowe, wyższe lub niższe. Wyższe światy zamieszkują istoty oświecone, niższe – agresywne istoty. Schematy światów nieziemskich są indywidualne, dlatego nie można ich sprowadzić do obrazu akceptowalnego dla stworzenia religii klasycznej.
Jedną z odmian szamanizmu jest voodoo. Główne przepisy wierzą – świat zamieszkuje wiele duchów, loa (z francuskiego loi – «prawo»). Możesz się z nimi skontaktować i uzyskać pomoc. Ofiary są składane na ołtarzu, który ma nieco zaniedbany wygląd. Są to słodycze, alkohol i zabite zwierzęta.
Europejskie średniowiecze
Z początkiem średniowiecza historycy kojarzą zmiany w kalendarzu, aż do usunięcia z niego trzech stuleci. Nie jest to takie trudne. Tylko mnisi i niektórzy urzędnicy odpowiedzialni za królów posiadają umiejętności czytania i pisania. Szczęk mieczy słychać wszędzie. Zwykli ludzie nie ulegają filozofii. W VII wieku doświadczeni ludzie muszą tylko nieznacznie poprawić złożone i niezrozumiałe cyfry rzymskie. Czy to prawda, czy nie, nie jest to pewne, ale jasne jest, że od połowy VI wieku do początku dziesiątego w kalendarzu rozciąga się bardzo rzadka pustynia.
Do XIII wieku kwitło Cesarstwo Wschodniorzymskie. Ale postęp, rozwój zanikają w nim, tak że czasami nawet zbyt leniwie jest przeglądanie biografii jego cesarzy, naznaczonych raczej intrygami pałacowymi niż wielkimi, choć nie zawsze zwodniczymi osiągnięciami.
Symbol europejskiego średniowiecza, donżon (fr. – «wieża mistrza»). Wieża środkowa jest umieszczona w murach zamku lub osobno. Służy jako magazyn broni i zapasów żywności. Przede wszystkim donżon jest symbolem panowania dynastii lub społeczności nad terytorium.
Zanurzamy się w europejskie średniowiecze, wyłaniamy się w XIX wieku, epoce nauki i pary.
…Unia Europejska na początku średniowiecza. Francja, w niedawnej przeszłości rzymska Galia, była rdzeniem starożytnej „Unii Europejskiej”. Merowingowie. Założycielem tej wielkiej dynastii jest pół-mityczny przywódca Merovei (co można przetłumaczyć jako „Pszczoła”). Monarcha rządzi od początku IV wieku naszej ery. Jego wnuk Clovis przekracza granice, rodzi synów, zapisuje każdemu kawałek królestwa i nakazuje im żyć w pokoju. Walcząc ze sobą, potomstwo zostaje zabrane, aby zjednoczyć te działki. Zwycięzca podzieli stan według liczby dzieci płci męskiej. W finale tego życiowego dramatu prawdziwymi władcami kraju są księgowi królewskiego dworu, przedsiębiorczy majordomus. Jeden z nich podnosi na tron swego następcę, przyszłego ojca Karola Wielkiego, założyciela dynastii Karolingów (747).
W VII wieku Karol rozszerza imperium ze wszystkich stron na współczesną Hiszpanię, środek Włoch, wybrzeże Normandii i Polskę.
Karol Wielki (742—814), między innymi twórca tytułu «Król» – «Karol»
Dwieście lat później Francja, Włochy i Niemcy uzyskują niepodległość, ale do początku XIX wieku są uważane za jedno Święte Cesarstwo Rzymskie. Stany utrzymują wspólnotę kulturową, wysyłają wojska na wyprawy krzyżowe i odpierają atak Imperium Osmańskiego. Watykan czuwa nad zachowaniem władców. Jeśli kaprysy jakiegoś króla przekraczają granice, moc duchowa we współpracy z innymi monarchami jest w stanie coś naprawić.
…We Francji, po bezdzietnym królu Ludwiku V z Karolingów, do władzy dochodzi hrabia Hugo Capet. Aprobuje dynastię Kapetyngów (kapa to szata kapłana, którą ten szlachcic lubi nosić).
W 1313 roku słynny Kapetyng Filip IV Przystojny miażdży pierwszą ponadnarodową korporację, najbogatszy Zakon Templariuszy, zamknięty w świadomości własnej wyższości. Na szafocie lub z bronią w ręku tysiąc rycerzy zostaje wysłanych do innego świata. Brutalne represje spadają na kolejne 20 000 pracowników Zakonu, sług i giermków. Rok później, zgodnie z przekleństwem głowy templariuszy, Jacquesa de Molay, w wyniku wypadku podczas polowania organizator tej operacji, nie tak przystojny jak chciwy, ginie król francuski, on sam i jego trzej synowie po krótkim czasie, nie pozostawiając bezpośrednich spadkobierców.
Kuzyn Filipa Pięknego, Filip VI z Francji, ustanawia na tronie dynastię Valois, młodszą gałąź Kapetyngów. Początkowo nie ma synów, co staje się przyczyną wybuchu wojny stuletniej.
Marguerite de Valois (1553—1615), jest «królową Margot», córką Henryka II i Katarzyny Medycejskiej, księżniczka jest żoną młodego Henryka de Bourbon, króla Nawarry, jednego z przywódców protestantów. Po sześciu dniach ślub przechodzi w Noc św. Bartłomieja. Margarita odmawia rozwodu pod silną presją krewnych. Więc ratuje życie swojemu mężowi i kilku innym wybitnym szlachcicom.
Jeszcze kilku władców dynastii Valois oraz bohater powieści ojca i syna Dumasa, Henryka z Anjou, wkracza w burzliwy strumień historii. Jego siostrą jest królowa Margot (Małgorzata), żonaty z Henrykiem Nawarry, jednym z braci jest Karol Maksymilian, obecny król Karol IV. Ich rodzic to subtelny koneser trucizn, czołowy polityk w Europie Catherine de Medici. Aby jakoś zabić czas, królem polskim zostaje Henryk z Anjou. Monarcha przygotowuje się do dynastycznego ślubu Anny Jagiellońskiej, która w przeciwnym razie mogłaby zostać żoną Iwana Groźnego. Ale dowiedziawszy się o nagłej śmierci swojego brata Karola, szlachcic opuszcza swoją rezydencję w Polsce i spieszy się po bardziej prestiżową koronę francuską. W Paryżu popularna jest jednak nominacja księcia katolickiego Heinricha de Guise. Henryk III udaje się zwabić braci Gizowa, księcia i biskupa do negocjacji. Tutaj, wraz z ochroniarzami, zostają dźgnięci mieczami przez zwolenników króla.
Oddziały dwóch Henrys – Navarre (Bourbon), który został mężem Margot i jednocześnie katolikiem, oraz Anjou, oblegają oburzony Paryż. Zręczny, zdesperowany zwiadowca wbija nóż w Henryka III, przerywając całą dynastię Valois jednym precyzyjnym ruchem. Miesiąc później, ze sztyletu swojego kolegi, Ravallaki, ginie również koronowany Henryk IV z Nawarry. Własne królestwo tego monarchy, Nawarra, jest skonsolidowane we Francji. Tak więc, dość nieoczekiwanie, do władzy we Francji dochodzi młodsza gałąź Kapetyngów, Burbonów («kosy»). Syn Henryka Nawarry, Ludwik XIII, również bardzo znany bohater powieści historycznych, poślubia księżniczkę Annę Austrii. Pod jego rządami krajem rządził mądry kardynał Richelieu.
Aby dokładniej zanurzyć się w historii, zaśpiewamy starożytną bretońską piosenkę „Pij cydr, Lau!” Prawdopodobnie słyszałeś jego zawiłą melodię więcej niż raz:
Co będziemy pić przez siedem dni z rzędu
Co będziemy pić, skoro pragnienie jest tak wielkie?
Ale mamy dość dla każdego
Wszyscy razem pijemy, rozwijamy kolejną beczkę
Wszyscy pijemy razem i nikt nie jest sam
…Od połowy XVII wieku, od prawie siedemdziesięciu lat, Francją rządzi słynny Burbon, Król Słońce Ludwik XIV, czyli «Państwo to ja». Syn słońca, Louis the Fifteenth Beloved (1710—1774), jest lepiej znany ze swojej kochanki, prawdziwej czarodziejki, markiza de Pompadour.
Ludwik XIV (1643—1715)
Ludwik XIV, mimo swej miłości, ma tylko jednego prawowitego syna, żonę z Marią Hiszpańską (córką króla Hiszpanii). Ludwik Wielki Delfin zmarł w tajemniczych okolicznościach w 1711 r. W środku walki o hiszpańskie dziedzictwo (teoretycznie arystokrata jednoczy korony Francji i Hiszpanii). Równie niezrozumiałe, oficjalnie, z powodu odry zaostrzonej przez upuszczanie krwi, umierają również inni spadkobiercy. Tylko prawnuk „Króla Słońca”, Ludwika XV Ukochanego (1710—1774), przeżył i zasiada na tronie francuskim.
Ludwik XVI od dawna odkładał reformy nakładające podatki od szlachty i duchowieństwa. Niekończące się manewrowanie między posiadłościami, uwikłuje się i rzuca kierownicę państwa na łaskę losu.
Ludwik XVI (1754—1793), król i kowal
W końcu król zostaje potępiony przez konwencję rewolucyjną. Były monarcha wchodzi na rusztowanie. Za nim podąża jego żona, Marie Antoinette. Egzekucja królowej jest bardzo nielubiana przez niemiecką (europejską) dynastię Habsburgów, której reprezentantką jest Antoinette Habsburg-Lorraine. Ostatni bezpośredni spadkobierca Burbonów, uznawany przez monarchie europejskie za króla Ludwika XVII, umiera z niedożywienia i znęcania się, mając dziesięć lat.
Rewolucja Francuska. Napoleon Bonaparte
Marie Antoinette of Habsburg-Lorraine (1755—1793), najmłodsza córka cesarza Franciszka I i Marii Teresy. Racją bytu tej kobiety jest hazard i jaja. Decyzją Konwencji została ścięta, pochowana w tym samym miejscu, w którym pochowano 139 osób, które zginęły na jej burzliwym ślubie.
Wolność, Równość, Braterstwo. Rewolucja Francuska. Gilotyna, humanitarne narzędzie sprawiedliwości zatwierdzone przez samego króla, później poddane próbie na sobie. Konwencja, zdobycie Bastylii i kult Istoty Najwyższej zamiast chrześcijaństwa. Jacobin Club z oddziałami w całej Francji. Podejrzane prawo, Marat, Robespierre i Danton. Przyjaciele ludzi stają się wrogami i odwrotnie z kalejdoskopową prędkością. Między wioską a miastem nagle otwiera się przepaść. Rekrutacja w prowincji Vendee rozpala beczkę prochu. Dwanaście «piekielnych kolumn» przeważnie miejskiej republiki dokonuje «francusko-francuskiego ludobójstwa» na dużą skalę w prowincjach chłopskich i katolickich. Wydaje się, że celem rewolucyjnych Francuzów jest teraz całkowite zniszczenie chłopów, tworzenie osad rolniczych, gotowych do udziału we wszystkich przygodach Konwencji, a nie utrudnianie odbierania zboża obywatelom. Zabito 30 tysięcy żołnierzy republikańskich i 180 tysięcy chłopów, co szóstego lub siódmego mieszkańca departamentu.
Thermidor to kontrrewolucyjny zamach stanu, niespodziewany jak śnieg na głowie. Przywódcy Republiki Francuskiej są wyciągani z mównicy już podczas ich występu i zabrani na randkę z rusztowaniem. Dyrektorium – pięciu wybranych dyrektorów. Rada Pięćset. I tylko pieśń publiczności w odpowiedzi na kolejną propozycję zintensyfikowania terroru: «Sprawiedliwość dla wszystkich!» zatrzymuje pracę gilotyny.
Maximilian Robespierre (1758 – 1794), znany również jako «Incorruptible» i «Mad Hyena», założyciel «Wielkiego Terroru». Zgilotynowany przez Robespierre’a przez jego własną Konwencję bez procesu czy śledztwa. Nie ma we Francji ani jednej ulicy noszącej imię Robespierre.
…Oficer Napoleon, odnosząc się do choroby, unika wątpliwego zaszczytu uczestnika stłumienia powstania Vendée. Jednak udaje mu się wyróżnić. Pole wielkich graczy zostało oczyszczone. Kraje koalicji monarchicznej dążą do narzucenia Francji pokoju wojną, a każda aktywna inicjatywa jest potrzebna. Kapitan Napoleon dobrze pokazuje się podczas schwytania zbuntowanego Tulonu. Zostaje generałem brygady po użyciu artylerii przeciwko «złotej młodzieży» na ulicach Paryża, z bronią w dłoni, dążąc do przywrócenia monarchii. Po firmach włoskich i egipskich, z których ostatnia miała stworzyć miejsce postoju dla inwazji na posiadłości indyjskie w Anglii, generał zyskuje popularność. Rada Pięćsetki, która kiedyś wysyłała ambitnego oficera na zagraniczne wyprawy, zostaje przez nią rozproszona. Przyjęto kodeks napoleoński (kodeks cywilny), łączący prawo rzymskie i rewolucyjne podboje.
Napoleon Bonaparte (1769—1821)
W 1803 roku Napoleon złożył nieoczekiwaną propozycję rządowi Jeffersona. Coś w stylu: „Czy chciałbyś nabyć Luizjanę, rozległy obszar Ameryki Północnej, oficjalnie przekazany mi, Francji, przez Hiszpanię trzy tygodnie wcześniej?” Chodzi o to, że jeśli w ogóle taki jest, w przypadku wojny Anglia może łatwo zająć te ziemie. Sam Bonaparte jest bardzo chętny do walki z Wielką Brytanią w Europie. Za jedyne 15 milionów dolarów 2 maja 1803 roku rząd prezydenta Jeffersona nabywa grunty równe jednej czwartej powierzchni obecnych Stanów Zjednoczonych. Ponadto za mniej więcej tę samą kwotę (7 centów za hektar) krok po kroku; koraliki, noże, płótno na namioty, ognista woda, biali Amerykanie okupują smaczne terytoria od przywódców Indian. Czerwonoskórzy: Irokezi, Siuksowie, Czirokezi i inni, obywatele swojego kraju o bladej twarzy nie chcą widzieć pod żadnym sosem.
W 1804 roku papież nakrywa głowę Napoleona Bonaparte koroną. Pierwsza Republika Francuska zdradza się niepostrzeżenie i staje się Imperium.
Bonaparte pokonuje wojska Trzeciej Koalicji Monarchistycznej pod Austerlitz i rozdziela królestwa Europy swoim bliskim i dalekim krewnym. Bitwa pod Preussisch-Eylau (niedaleko Królewca) z połączonymi wojskami niemiecko-rosyjskimi IV Koalicji przeraża nawet doświadczony personel wojskowy. Straty dwudziestu pięciu tysięcy zabitych, remis w walce i chwilowa cisza.
Portugalia kategorycznie odmawia udziału w blokadzie Anglii. Napoleon rozmawia z hiszpańskim królem o przeniesieniu swoich wojsk do zbuntowanego kraju. Podczas negocjacji niespodziewanie ogłasza monarchę i jego syna więźniami. Próba wysłania młodych hiszpańskich książąt do Francji prowadzi do powstania na dużą skalę i wojny partyzanckiej. Tron króla Hiszpanii zajmuje brat Napoleona Józef.
Napoleon również poważnie kłóci się z Watykanem. Wojska Bonapartego zajmują majątek papieski. Papież odsunięty od władzy z kolei ekskomunikuje Bonapartego z kościoła (1809), co w żaden sposób nie przyczynia się do popularności cesarza wśród katolików.
Rosyjska kampania Napoleona, oprócz chęci sławy, łupów i nowych terytoriów, jest reakcją na udział Aleksandra Pierwszego we wszystkich monarchistycznych koalicjach przeciwko Francji. Exodus z Moskwy już zdewastowaną drogą naznaczony był przypadkami kanibalizmu.
Bitwa pod Borodino («Bitwa pod Moskwą»), 1812
Z sześciusettysięcznej armii przeżyło dwadzieścia trzy tysiące (nie licząc jeńców, z których wielu wolało stanowisko wychowawcy). Znajdują schronienie w sprzymierzonej Polsce. Cesarz zbiera nową armię. Udaje mu się odnieść szereg zwycięstw nad wojskami, w tym byłymi sojusznikami z niemieckich księstw Szóstej Koalicji. Ale francuscy żołnierze, oficerowie, a nawet marszałkowie są zmęczeni walką. Po niespodziewanej kapitulacji Paryża wojskom rosyjskim, w obliczu pełnoprawnej opozycji, Napoleon podpisał akt abdykacji. Chwilę później znów zostaje nazwany „Generałem Bonaparte”.
Wszyscy pozostali przy życiu królewscy ludzie, na czele z Ludwikiem XVIII, wracają do Francji. Miejsce rewolucyjnych oficerów zajmują szlachcice, którzy przybyli znikąd. A herb Burbonów – czerwony lew otoczony niebieskimi muszlami, przez krótki czas obnosi się na oficjalnych dokumentach. Na tle ogólnego niezadowolenia Napoleon wrócił z wyspy Elba, gdzie miał do dyspozycji baterię artyleryjską, batalion gwardzistów i statki na spacery. Cesarz zbiera armię spośród królewskich jednostek wojskowych wysłanych, aby go pojmać.
Po katastrofie pod Waterloo (nie można spać podczas ogólnej bitwy i wysyłać piechotę do marszu na armaty) jest jeszcze nadzieja na kontynuację całej tej historii. Z resztkami armii i stu tysięcy młodych poborowych, Bonaparte odnosi serię drobnych zwycięstw i przybywa do Paryża. Robotnicy nie popierają już Napoleona, burżuazja już nie. Cesarz nigdy nie chciał polegać na francuskiej klasie robotniczej lub rosyjskim chłopstwie w celu utrwalenia zdobyczy, początkowo rewolucyjnych w dobrym tego słowa znaczeniu. Ponadto, po stracie 1,2 miliona żołnierzy, 28 milionów Francji po prostu wykrwawiło się. Coraz więcej wojsk sojuszniczych dąży do Paryża. Ich liczba sięga miliona. Cesarz z dwoma fregatami próbuje wyjechać do Ameryki w poszukiwaniu nowych przygód. Na morzu jego statek jest blokowany przez angielską eskadrę. Napoleon poddaje się Brytyjczykom pod Bellerophon i zgodnie z oficjalną historią kończy swoje dni na wyspie St. Heleny w 1821 roku
…Napoleon François (1811 – 1832), znany również jako „Orlik”, syn Napoleona, niekochane dziecko Marii Austriackiej de iure rządzi 14 dni, dlatego też jest oficjalnie uważany za Napoleona II. Przypuszczalnie chłopiec został otruty przez te monarchiczne kręgi, którym samemu sprawiał wiele kłopotów.
Napoleon III, Charles-Louis (1808—1873) kończy krótką dynastię z dość wysoką notą. Syn brata Napoleona I i pasierbica Bonapartego. Pierwszy prezydent Drugiej Republiki Francuskiej, potem podobnie jak jego wujek – znowu cesarz Francji. Nominalna idea to «rządzi z woli ludu». W 1859 roku, w bloku z Sardynią i Garibaldami, Charles-Louis odebrał Austrii terytorialne prowincje włoskie Niceę i Sabaudię. Wraz z sojuszniczą Anglią podjął dwie nieudane próby zdobycia Meksyku. Monarcha prowokuje wojnę ze zjednoczonymi Niemcami w 1870 r., Która pociąga za sobą utworzenie Komuny Paryskiej i zajęcie kraju przez obce wojska. Napoleon III umiera w Anglii po długim pobycie w niewoli niemieckiej.
