Kitabı oku: «Το Κορίτσι Από Το Απαγορευμένο Ουράνιο Τόξο», sayfa 4
Το αποφάσισε, ενοχλημένος ακόμη. Πήρε το ψαλίδι, χαμογελώντας. «Κόκκινα τριαντάφυλλα», είπα.
«Θα τα έχεις», γκρίνιαξε και στρώθηκε στη δουλειά.
Τελικά, όταν το μάτσο ήταν έτοιμο, τον συνόδευσα ως την κουζίνα, όπου πήραμε το βάζο. Φάνηκε πιο πρακτικό και πιο εύκολο να μοιραστούμε τις δουλειές. Εκείνος θα έφερνε το κεραμικό δοχείο κι εγώ τα λουλούδια.
Ο ΜακΛέιν έγραφε ακόμη, παθιασμένος. Σταμάτησε μόνο όταν μας είδε να επιστρέφουμε μαζί.
«Τώρα καταλαβαίνω γιατί σας πήρε τόσο πολύ», μου είπε με σφυριχτή φωνή.
Ο Κάιλ πήρε γρήγορα άδεια να αποχωρήσει, τοποθετώντας αδέξια το βάζο πάνω στο γραφείο. Για μια στιγμή φοβήθηκα ότι θα αναποδογυρίσει. Είχε ήδη βγει, όταν ετοιμαζόμουν να τακτοποιήσω τα λουλούδια στο βάζο.
«Ήταν τόσο δύσκολο έργο που χρειάστηκες βοήθεια;» ρώτησε εκείνος, με τα μάτια του να αστράφτουν από ανεξέλεγκτη οργή.
Έτρεμα, σαν ένα ψάρι που είχε πιαστεί στο δόλωμα βλακωδώς, και προσπαθούσε να ξεφύγει. «Το βάζο ήταν βαρύ», απολογήθηκα. «Την επόμενη φορά δεν θα το πάρω μαζί».
«Πολύ σοφό». Η φωνή του ήταν απατηλά αγγελική. Στην πραγματικότητα, με το πρόσωπό που το σκίαζαν γένια δύο ημερών, φαινόταν σαν ένας κακός δαίμονας, που ανέβηκε από την κόλαση για να με τυραννήσει.
«Δεν βρήκα την κυρία ΜακΜίλιαν» επέμεινα. Ένα ψάρι που εξακολουθούσε να προσπαθεί ξεφύγει, χωρίς να έχει καταλάβει ότι ήταν δόλωμα.
«Αχ, ναι, ήρθε το ρεπό της» παραδέχτηκε. Στη συνέχεια, όμως, ο θυμός του επανήλθε στην επιφάνεια, έχοντας αδρανήσει μόνο προσωρινά. «Δεν θέλω ιστορίες αγάπης μεταξύ των υπαλλήλων μου».
«Δεν είχε περάσει, καν, από το μυαλό μου!» είπα βιαστικά, με μια ειλικρίνεια αρκετή, για να κερδίσω ένα χαμόγελο επιδοκιμασίας από εκείνον.
«Αυτό με χαροποιεί». Τα μάτια του ήταν ψυχρά, παρά το χαμόγελό του. «Φυσικά, αυτό δεν ισχύει για μένα. Δεν είμαι αντίθετος στο να έχω τέτοιες σχέσεις με τους υπαλλήλους μου». Βασίστηκε στις λέξεις, σαν να ήθελε να ενισχύσει το πείραγμα.
Για πρώτη φορά, ήθελα να του δώσω μπουνιά και συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν η πρώτη φορά. Μην έχοντας την ελευθερία να κάνω αυτό που ήθελα, τα χέρια μου έπιασαν πιο σφιχτά το μάτσο, ξεχνώντας τα αγκάθια. Ο πόνος με εξέπληξε, σαν να είχα ανοσία στα αγκάθια, καθώς προσπαθούσα να αντιμετωπίσω άλλα ζητήματα.
«Ωχ!» Τράβηξα το χέρι απότομα.
«Τρυπήθηκες;»
Το βλέμμα μου ήταν πιο εύγλωττο από οποιαδήποτε απάντηση. Άπλωσε το χέρι του, ψάχνοντας για το δικό μου.
«Δείξε μου».
Του έδωσα το χέρι μου, σαν ρομπότ. Η σταγόνα αίματος ξεχώριζε πάνω στο λευκό δέρμα μου. Σκούρο, μαύρο μέσα από την ανωμαλία της όρασής μου. Κόκκινο του ρουμπινιού για το δικό του, φυσιολογικό βλέμμα.
Προσπάθησα να πάρω το χέρι του, αλλά το κράτημά του ήταν σφιχτό. Τον παρακολούθησα, σαστισμένη. Τα μάτια του δεν έφυγαν ποτέ από το δάχτυλό μου, σαν να ήταν βυθισμένος, μαγεμένος. Στη συνέχεια, ως συνήθως, όλα τελείωσαν. Η έκφραση του άλλαξε, σε σημείο που δεν μπορούσα να το αποκωδικοποιήσω. Φαινόταν να έχει αηδιάσει και στράφηκε μακριά με βιασύνη. Το χέρι μου είχε μείνει ελεύθερο και έφερα το δάχτυλό μου στο στόμα, για να ρουφήξω το αίμα.
Το κεφάλι του γύρισε και πάλι προς το μέρος μου, σαν να το καθοδηγούσε μία ασταμάτητη και ανεπιθύμητη δύναμη. Η έκφραση του ήταν αγωνιώδης, σαν να υπέφερε. Μόνο για μια στιγμή, όμως. Συγκλονιστικά και παράλογα.
«Το βιβλίο πηγαίνει καλά. Βρήκα την έμπνευσή μου και πάλι», είπε, σαν απάντηση σε μία ερώτηση μου που δεν διατυπώθηκε ποτέ. «Σε πειράζει να μου φέρεις ένα φλιτζάνι τσάι;»
Πιάστηκα από τα λόγια του, σαν ένα σχοινί που ρίχνεται σε έναν άνθρωπο που πνίγεται.
«Πηγαίνω αμέσως».
«Θα καταφέρεις να το κάνεις μόνη σου, αυτή τη φορά;» η ειρωνεία του ήταν σχεδόν ευχάριστη, μετά το τρομακτικό βλέμμα που είχε πριν.
«Θα προσπαθήσω», απάντησα, μπαίνοντας στο παιχνίδι.
Αυτή τη φορά δεν συνάντησα τον Κάιλ κι αυτό ήταν μια ανακούφιση. Στην κουζίνα κινούμουν με μεγαλύτερη ασφάλεια από ό,τι στον κήπο. Παίρνοντας κάθε γεύμα εκεί, παρέα με την κυρία ΜακΜίλιαν, είχα μάθει όλες τις κρυψώνες. Βρήκα χωρίς δυσκολία τον βραστήρα στο ντουλάπι δίπλα στο ψυγείο, και φακελάκια τσαγιού σε ένα κουτί σε ένα άλλο ντουλάπι. Πήγα πίσω στον επάνω όροφο, με τον δίσκο στα χέρια του.
Ο ΜακΛέιν δεν κοίταξε προς τα πάνω, όταν είδε να μπαίνω. Προφανώς τα αυτιά του, σαν κεραίες ραντάρ, είχαν ήδη καταλάβει ότι ήμουν μόνη.
«Έφερα και μέλι και ζάχαρη, γιατί δεν ξέρω πώς το προτιμάτε. Κι έφερα και το γάλα».
Εκείνος χαμογέλασε όταν κοίταξε τον δίσκο. «Δεν ήταν πολύ βαρύς για σένα;»
«Το αντιμετώπισα», είπα με αξιοπρέπεια. Η υπεράσπιση από τα λεκτικά του πειράγματα γινόταν απαραίτητη συνήθεια, σίγουρα προτιμότερη από την τραγική έκφρασή του, λίγα λεπτά νωρίτερα.
«Κύριε ...» Ήταν καιρός να αντιμετωπίσω ένα σημαντικό ζήτημα.
Μου χάρισε ένα χαμόγελο γεμάτο ειλικρινή καλή θέληση, ως μονάρχης με καλή θέληση προς έναν πιστό του υπήκοο. «Ναι, Μελισσάνθη Μπρούνο;»
«Θέλω να ξέρω ποια θα είναι η μέρα που θα έχω ρεπό», είπα με μια ανάσα, ατρόμητη.
Άνοιξε τα χέρια του και τεντώθηκε, απολαμβάνοντάς το, πριν απαντήσει. «Ρεπό; Ακόμη δεν φτάσατε και θέλετε να απαλλαγείτε από μένα;»
Πέρασα το βάρος μου από το ένα πόδι στο άλλο, όπως τον έβλεπα να ρίχνει μια κουταλιά γάλα και μία κουταλιά ζάχαρη στο τσάι, και στη συνέχεια να το πίνει αργά. «Σήμερα είναι Κυριακή, κύριε. Το ρεπό της κυρίας MακΜίλιαν. Κι αύριο είναι ακριβώς μια εβδομάδα από την άφιξή μου. Ίσως θα πρέπει να μιλήσουμε γι’αυτό, κύριε». Από την έκφραση του φάνηκε απρόθυμος να μου χορηγήσει οποιοδήποτε ρεπό.
«Μελισσάνθη Μπρούνο, μήπως σκέφτεστε ότι δεν θέλω να σας δώσω ρεπό;» ρώτησε κοροϊδευτικά, σαν να είχε διαβάσει το μυαλό μου.
Ήδη μουρμούριζα αρνητικά, ότι ούτε στα όνειρά μου δεν θα σκεφτόμουν κάτι τέτοιο, τόσο παράλογο, όταν πρόσθεσε. «... γιατί θα είχατε απόλυτο δίκιο».
«Ίσως δεν κατάλαβα καλά, κύριε. Είναι ακόμη ένα από τα αστεία σας;» Η φωνή μου ήταν αδύναμη, από την προσπάθεια να την ελέγξω.
«Και αν δεν είναι;» απάντησε εκείνος, με μάτια ανεξιχνίαστα σαν τον ωκεανό.
Τον κοίταξα με δέος. «Μα, η κυρία ΜακΜίλιαν…»
«Ούτε ο Κάιλ έχει ρεπό», μου θύμισε, με ένα πονηρό χαμόγελο. Είχα την έντονη εντύπωση ότι διασκέδαζε λίγο.
«Δεν έχει σταθερό ωράριο σαν τη δικό μου», είπα ενοχλημένη. Είχα μια τρελή επιθυμία να εξερευνήσω το χωριό και τα περίχωρα του σπιτιού, και θύμωνα που χρειαζόταν να αγωνιστώ για το δικαίωμά μου.
Ο ίδιος δεν χαμήλωσε το βλέμμα. «Είναι πάντα στη διάθεσή μου."
«Τότε, πότε μπορώ να βγω;» ρώτησα, υψώνοντας τη φωνή μου. «Το βράδυ ίσως; Είμαι ελεύθερη από την δύση ως την ανατολή του ηλίου ... Αντί να κοιμηθώ, θα μπορούσα να πάω για έναν περίπατο; Σε αντίθεση με τον Κάιλ, εγώ μένω εδώ, εγώ δεν επιστρέφω στο σπίτι μου το βράδυ».
«Μην τολμήσεις να βγεις έξω το βράδυ. Είναι επικίνδυνο».
Τα υπαινικτικά του λόγια αποτυπώθηκαν στη συνείδηση μου, προκαλώντας ένα αμυδρό τρεμόπαιγμα οργής. «Είμαστε σε αδιέξοδο», είπα, με φωνή ψυχρή όπως η δική του. «Θέλω να επισκεφτώ το χωριό, όμως, δεν μου δίνετε ρεπό για να το κάνω. Από την άλλη πλευρά, όμως, με συμβουλεύετε απειλητικά να μην βγω έξω το βράδυ, χαρακτηρίζοντάς το επικίνδυνο. Τι πρέπει να κάνω;»
«Είσαι ακόμα πιο όμορφη όταν είσαι θυμωμένη, Μελισσάνθη Μπρούνο», παρατήρησε ανάρμοστα. «Ο θυμός δίνει στα μάγουλά σου μία υπέροχη ροζ απόχρωση».
Χάρηκα για μία στιγμή απολαμβάνοντας την φιλοφρόνηση, αλλά μετά η οργή επανήλθε. «Λοιπόν; Θα έχω ρεπό;»
Μου χάρισε ένα στραβό χαμόγελο και η οργή μου υποχώρησε. Αντικαταστάθηκε από έναν ενθουσιασμό διαφορετικό και αδιανόητο.
«Εντάξει, πήγαινε την Κυριακή», συμφώνησε τελικά.
«Την Κυριακή;» Είχε υποκύψει τόσο γρήγορα για να με ζαλίζει. Ήταν τόσο γρήγορος στις αποφάσεις του, που αμφιβάλλω ότι ήμουν σε θέση να τον ακολουθήσω. «Αλλά είναι επίσης το ρεπό της κυρίας ΜακΜίλιαν ... Είστε σίγουρος...;»
«Η Μίλισεντ έχει ελεύθερο μόνο το πρωί. Μπορείς να έχεις το απόγευμα».
Έγνεψα, ελάχιστα πεπεισμένη. Για την ώρα έπρεπε να είμαι ευχαριστημένη. «Εντάξει».
Έδειξε τον δίσκο. «Θέλεις να τον πας στην κουζίνα, σε παρακαλώ;»
Είχα ήδη φτάσει στην πόρτα, όταν μια σκέψη με χτύπησε, με τη δύναμη ενός μετεωρίτη. «Γιατί την Κυριακή;»
Γύρισα να τον κοιτάξω. Είχε την έκφραση ενός κροταλία και τα κατάλαβα όλα στην στιγμή.
«Επειδή σήμερα είναι Κυριακή και θα πρέπει να περιμένω επτά ημέρες» Η πύρρειος νίκη. Ήμουν τόσο εξοργισμένη που μπήκα στον πειρασμό να του πετάξω τον δίσκο.
«Θα περάσει γρήγορα», με μαλάκωσε διασκεδάζοντας. «Α! Μην βροντήξεις την πόρτα, βγαίνοντας».
Μπήκα στον πειρασμό να το κάνω, αλλά με εμπόδιζε ο δίσκος. Θα έπρεπε να στρέψω τον δίσκο προς τα κάτω και εγκατέλειψα. Μάλλον θα το απολάμβανε ακόμη περισσότερο.
Εκείνο το βράδυ, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ονειρεύτηκα.
Πέμπτο κεφάλαιο
Έμοιαζα σαν ένα πνεύμα, σχεδόν σαν φάντασμα με το νυχτικό μου να κυματίζει στον αόρατο άνεμο. Ο Σεμπάστιαν ΜακΛέιν με κρατούσε στο χέρι, απαλά. «Θα χορέψεις μαζί μου, Μελισσάνθη Μπρούνο;»
Στεκόταν ακίνητος στην άκρη του κρεβατιού μου. Καμία αναπηρική καρέκλα. Η εικόνα του τρεμόπαιζε, ήταν θολή, έχοντας την υφή των ονείρων. Κάλυψα την απόσταση που μας χώριζε, γρήγορα όπως ένα πεφταστέρι.
Εκείνος χαμογέλασε γοητευτικά, όπως κάποιος που δεν αμφισβητεί την ευτυχία σου, επειδή αντανακλούσε τη δική του.
«Κύριε ΜακΛέιν ... Μπορείτε να περπατήσετε ...» Η φωνή μου ακουγόταν παιδιάστικη, όπως ενός μικρού κοριτσιού.
Εκείνος ανταπέδωσε το χαμόγελό μου, με μάτια λυπημένα και σκοτεινά. «Τουλάχιστον στα όνειρα, ναι. Δεν θες να με λες Σεμπάστιαν, Μελισσάνθη; Τουλάχιστον στα όνειρα;»
Ήμουν σε δύσκολη θέση, αντιδρούσα στο να αφήσω τον πληθυντικό, ακόμη και σε αυτή την φανταστική και εξωπραγματική συγκυρία.
«Εντάξει ... Σεμπαστιάν».
Τα χείλη του μου πολιορκούσαν τη ζωή, σφιχτά και παιχνιδιάρικα. «Ξέρεις χορό, Μελισσάνθη;»
«Όχι».
«Επίτρεψέ μου λοιπόν να σε καθοδηγήσω. Νομίζεις ότι μπορείς να το καταφέρεις;» Τώρα, με κοίταξε καχύποπτα.
«Πιστεύω πως όχι», παραδέχτηκε με ειλικρίνεια.
Εκείνος συγκατένευσε, χωρίς να ενοχληθεί καθόλου από την ειλικρίνεια μου. «Ούτε στα όνειρα;»
«Δεν ονειρεύομαι ποτέ», είπα δύσπιστα. Όμως, το έκανα. Ήταν ένα αναμφισβήτητο γεγονός, σωστά; Δεν θα μπορούσε να είναι αληθινό. Εγώ με νυχτικό, στην αγκαλιά του, η γλυκύτητα των ματιών του, η απουσία της αναπηρικής καρέκλας.
«Ελπίζω να μην ξυπνήσεις απογοητευμένη», είπε σκεπτικά.
«Γιατί να γίνει αυτό;» διαμαρτυρήθηκα.
«Θα είμαι αντικείμενο του πρώτου ονείρου της ζωής σου. Είσαι απογοητευμένη;» με κοίταξε σοβαρά, αμφίβολα.
Τραβήχτηκε πίσω κι εγώ φύτεψα τα δάχτυλά μου στα μπράτσα του, με δύναμη. «Όχι, μείνε μαζί μου. Σε παρακαλώ».
«Σίγουρα με θες στο όνειρό σου;»
«Δεν θα ήθελα κανέναν άλλο,» είπα με θάρρος. Ονειρευόμουν, επανέλαβα στον εαυτό μου. Μπορούσα να πω ό, τι περνούσε από το μυαλό μου, χωρίς το φόβο των συνεπειών.
Εκείνος μου χαμογέλασε και πάλι, πιο όμορφα από ποτέ. Με γύρισε, επιταχύνοντας τον ρυθμό και σιγά-σιγά έμαθα τα βήματα. Ήταν ένα αληθοφανές όνειρο με τρομακτικό τρόπο. Τα δάχτυλά μου ένιωθαν στις άκρες τους την απαλότητα του κασμιρένιου πουλόβερ του κι ακόμα και από κάτω, τη σφριγηλότητα των μυών του. Σε κάποια στιγμή, αντιλήφθηκα ένα θόρυβο σαν το εκκρεμές ενός ρολογιού.
Μου ξέφυγε ένα γέλιο. «Κι εδώ;»
Ο θόρυβος του ρολογιού δεν μου ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένος, ήταν ένα οδυνηρός, θλιβερός, παλιός ήχος.
Ο Σεμπάστιαν τραβήχτηκε μακριά μου, τα φρύδια του συνοφρυωμένα. «Πρέπει να φύγω».
Τινάχτηκα, σαν να χτυπήθηκα από μια σφαίρα. «Αλήθεια πρέπει;»
«Πρέπει, Μελισσάνθη. Ακόμα και τα όνειρα τελειώνουν». Στα απαλά του λόγια του υπήρχε θλίψη, από την γεύση του αποχαιρετισμού.
«Θα γυρίσεις;» δεν μπορούσα να τον αφήσω να φύγει έτσι, χωρίς να παλέψω.
Με παρατήρησε προσεκτικά, όπως έκανε πάντα κατά τη διάρκεια της ημέρας, στην πραγματικότητα. «Πώς θα μπορούσα να μη γυρίσω, τώρα που έμαθες να ονειρεύεσαι;»
Εκείνη η ποιητική υπόσχεση ηρέμησε τον κτύπο της καρδιάς μου, που είχε ήδη απορρυθμιστεί στην σκέψη ότι δεν θα τον ξαναέβλεπα πια. Όχι έτσι, τουλάχιστον.
Το όνειρο έσβησε, όπως η φλόγα ενός κεριού. Το ίδιο έκανε κι η νύχτα.
Το πρώτο πράγμα που είδα, ανοίγοντας τα μάτια του, ήταν η οροφή με τα φανερά δοκάρια.
Στη συνέχεια, το παράθυρο μισάνοιχτο, λόγω της ζέστης.
Είχα ονειρευτεί για πρώτη φορά.
Η Μίλισεντ ΜακΜίλιαν μου χάρισε ένα ευγενικό χαμόγελο όταν με είδε να εμφανίζομαι στην κουζίνα. «Καλημέρα, αγαπητή μου. Κοιμηθήκατε καλά;»
«Όπως ποτέ άλλοτε στη ζωή μου», απάντησα λακωνικά. Η καρδιά κόντευε να βγει από το στήθος μου, στη θύμηση του ήρωα του ονείρου μου.
«Χαίρομαι γι’αυτό», δήλωσε η οικονόμος, χωρίς να γνωρίζει σε τι αναφερόμουν. Ξεκίνησε έναν λεπτομερή απολογισμό της ημέρας που πέρασε στο χωριό. Για την εκκλησία, για τη συνάντηση με ανρθώπους των οποίων τα ονόματα δεν μου έλεγαν τίποτα. Όπως πάντα, την άφησα να μιλά, με το μυαλό απασχολημένο σε πιο ευχάριστες ονειροπολήσεις, με τα μάτια πάντα στο ρολόι, αναμένοντας πυρετωδώς να τον ξαναδώ.
Ήταν παιδιάστικο να πιστεύω ότι θα ήταν μια διαφορετική μέρα, ότι εκείνος θα μου συμπεριφερόταν διαφορετικά. Ήταν ένα όνειρο, τίποτα περισσότερο.
Αλλά άπειρη όπως ήμουν στο θέμα αυτό, είχα την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να συνεχιστεί και στην πραγματική ζωή.
Όταν έφτασα στο γραφείο, άνοιγε τα γράμματα με ένα ασημένιο χαρτοκόπτη. Σήκωσε το βλέμμα, μόλις εμφανίστηκα.
«Κι άλλη επιστολή από τον εκδότη μου. Έκλεισα το κινητό, για να μην πρέπει να τον υποστώ! Μισώ τους ανθρώπους χωρίς φαντασία ... Δεν έχουν καμία ιδέα για τον κόσμο του καλλιτέχνη, για τον χρόνο, το χώρο του ...», το νευρικό ύφος του με προσγείωσε. Κανένας χαιρετισμός, καμία ειδική προσφώνηση, κανένα γλυκό βλέμμα. Καλώς ήρθατε και πάλι στην πραγματικότητα, με χαιρέτησα μέσα μου. Πόσο ανόητη ήμουν που σκέφτηκα διαφορετικά! Γι’αυτό ποτέ πριν δεν κατάφερα να ονειρευτώ. Επειδή δεν πίστευα, δεν περίμενα, δεν τολμούσα να ελπίζω. Έπρεπε να ξαναγίνω η Μελισσάνθη που ήμουν, πριν έλθω σε αυτό το σπίτι, πριν από αυτή την γνωριμία, πριν από την ψευδαίσθηση.
Ίσως να τον ξαναονειρευτώ. Η σκέψη με ζέστανε περισσότερο κι από το τσάι της κυρίας ΜακΜίλιαν ή τον εκτυφλωτικό ήλιο έξω από το παράθυρο.
«Λοιπόν; Τι στέκεστε εκεί σαν άγαλμα; Καθίστε κάτω, για τον Θεό».
Κάθισα μπροστά του, υπάκουα, με την επίπληξη να πονά στο δέρμα μου.
Εκείνος μου πέρασε με σοβαρότητα το γράμμα. «Γράψτε του. Πείτε του ότι θα πάρει το χειρόγραφο στην προγραμματισμένη ημερομηνία».
«Είστε σίγουρος ότι θα το καταφέρετε; Θέλω να πω ... Το ξαναγράφετε από την αρχή ...»
Εκείνος αντέδρασε οργισμένα σε αυτό που του ακούστηκε ως κριτική. «Τα πόδια μου είναι παράλυτα, όχι ο εγκέφαλος μου. Πέρασα μία στιγμή κρίσης. Έληξε. Οριστικά».
Κράτησα μια αυστηρή σιωπή όλο το πρωί, ενώ τον έβλεπα να πατά τα πλήκτρα του υπολογιστή με ασυνήθιστη ενέργεια. Ο Σεμπάστιαν ΜακΛέιν ήταν ευερέθιστος, ασταθής και ιδιόρρυθμος. Επίσης, ήταν εύκολο να τον μισήσεις, σκέφτηκα, μελετώντας τον στα κρυφά. Επίσης, ήταν πάρα πολύ όμορφος. Πάρα πολύ, και το ήξερε. Κι αυτό τον έκανε διπλά αντιπαθή. Στο όνειρό μου είχε εμφανιστεί ένα ανύπαρκτο πλάσμα, η προβολή των επιθυμιών μου, όχι ένας πραγματικός άνθρωπος, με σάρκα και οστά. Το όνειρο ήταν ψεύτικο, τρομερά ψεύτικο.
Κάποια στιγμή, μου έδειξε τα τριαντάφυλλα. «Άλλαξέ τα, σε παρακαλώ. Το μισώ όταν τα βλέπω να μαραίνονται. Τα θέλω πάντα φρέσκα».
Ξαναβρήκα τη φωνή μου.
«Θα το κάνω, αμέσως».
«Και να προσέχετε να μην κοπείτε, αυτή τη φορά». Η σκληρότητα του τόνου του με ξάφνιασε. Δεν ήμουν ποτέ αρκετά προετοιμασμένη για τις συχνές κρίσεις θυμού του, που ήταν καταστροφικές.
Για να μην διατρέξω τον κίνδυνο, πήρα όλο το βάζο και πήγα στον κάτω όροφο. Στα μισά της σκάλας συνάντησα την οικονόμο που έσπευσε να με βοηθήσει. «Τι συνέβη;»
«Θέλει φρέσκα τριαντάφυλλα», είπα με κομμένη την ανάσα. «Λέει ότι μισεί να τα βλέπει να μαραίνονται».
Η γυναίκα κοίταξε ψηλά στον ουρανό. «Κάθε μέρα κάτι καινούργιο».
Πήγαμε το βάζο στην κουζίνα και στη συνέχεια πήγε για να πάρει καινούργια, αυστηρά κόκκινα. Εγώ κατρακύλησα σε μια καρέκλα, σαν να είχα μολυνθεί από τη ζοφερή ατμόσφαιρα του σπιτιού. Δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου το όνειρο της νύχτας, εν μέρει επειδή ήταν το πρώτο της ζωής μου και είχα ακόμα τη χαρά της ανακάλυψης, εν μέρει επειδή ήταν τόσο έντονο και οδυνηρά ζωντανό. Ο ήχος του ρολογιού με ξάφνιασε. Ήταν τόσο τρομακτικός που τον άκουσα και στο όνειρό μου. Ίσως να ήταν αυτή η λεπτομέρεια που το έκανε τόσο πραγματικό.
Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου, ασταμάτητα, αδύναμα. Ένας λυγμός διέφυγε από το λαιμό μου, ισχυρότερος από τον διαβόητο αυτοέλεγχο μου. Σε αυτήν την κατάσταση με βρήκε η οικονόμος, επιστρέφοντας στην κουζίνα. «Εδώ είναι τα φρέσκα τριαντάφυλλα για τον άρχοντα κι αφέντη μας» είπε χαρωπά. Τότε πρόσεξε τα δάκρυα μου και έπιασε το στήθος της. «Δεσποινίς Μπρούνο! Τι συνέβη; Είστε άρρωστη; Δεν είναι από την επίπληξη του κυρίου ΜακΛέιν; Είναι ένας φαρσέρ, πεισματάρης σαν αρκούδα, και αξιολάτρευτος όποτε το θυμάται... Μην ανησυχείτε, ό,τι κι αν σας είπε, θα το έχει ξεχάσει ήδη».
«Αυτό είναι το πρόβλημα», είπα με κλαμένη φωνή, αλλά εκείνη δεν άκουσε, έχει ήδη ξεκινήσει να μιλά.
«Θα σας φτιάξω ένα τσάι, θα σας κάνει καλό. Θυμάμαι ότι κάποτε, στο σπίτι όπου εργαζόμουν πριν από ...»
Υπέμεινα σιωπηλά τη βαριά φλυαρία της, εκτιμώντας την αποτυχημένη της απόπειρα να μου αποσπάσει την προσοχή. Ήπια το ζεστό ρόφημα, προσποιούμενη ότι αισθανόμουν καλύτερα και αρνήθηκα την προσφορά της για βοήθεια. Θα πήγαινα εγώ τα τριαντάφυλλα. Η γυναίκα επέμενε να με συνοδεύσει, τουλάχιστον ως το κεφαλόσκαλο, και μπροστά στην ήπια στάση της, δεν τόλμησα να αρνηθώ. Όταν επέστρεψα στη γραφείο ήμουν η συνηθισμένη Μελισσάνθη, με στεγνά μάτια, με την καρδιά σε χειμερία νάρκη και την ψυχή παραιτημένη.
Οι ώρες πέρασαν βαριές σαν τσιμέντο, σε μια σιωπή μαύρη, όπως και η διάθεσή μου. Ο ΜακΛέιν με αγνοούσε όλη την ώρα, απευθύνοντάς μου τον λόγο μόνο όταν δεν μπορούσε να το αποφύγει. Η ακραία επιθυμία μου να φτάσει το σούρουπο συγκρινόταν μόνο με την επιθυμία που είχα το πρωί για να τον δω. Ήταν δυνατόν να είχαν περάσει μόνο τόσο λίγες ώρες;
«Μπορείτε να πηγαίνετε, δεσποινίς Μπρούνο», με αποδέσμευσε, χωρίς καν να με κοιτάζει στα μάτια.
Περιορίστηκα στο να του ευχηθώ καληνύχτα, με σεβασμό και ψυχρότητα όπως εκείνος.
Έψαχνα τον Κάιλ, κατόπιν αιτήματός του, όταν άκουσα ένα λυγμό που προερχόταν από τις σκάλες. Τα μάτια μου διευρύνθηκαν, σίγουρη για το τι έπρεπε να κάνω. Μετά από πολύ δισταγμό, έφτασα στην πηγή του ήχου, κι αυτό που είδα ήταν καταπληκτικό.
Το πρόσωπο στις σκιές, η σκοτεινή φιγούρα, που αναγκάστηκε να γυρίσει αλλού, ήταν ο Κάιλ. Ο άνδρας είχε ένα τσαλακωμένο χαρτομάντιλο στο χέρι του και φάνηκε μόνο ένα χλωμό αντίγραφο του γόη, από την υπερκόπωση των τελευταίων ημερών. Απλώς με κοίταξε, άφωνος από την έκπληξη.
Παρατήρησε την παρουσία μου και έκανε ένα βήμα μπροστά. «Με λυπάσαι; Ή μήπως θέλεις να γελάσεις;»
Μου φαινόταν σαν να πιάστηκα επ’αυτοφώρω για κατασκοπεία, σαν ένας αδιάκριτος ηδονοβλεψίας. Έδιωξα τον διακαή πειρασμό να δικαιολογήσω τον εαυτό μου.
«Σε ψάχνει ο κύριος ΜακΛέιν. Θα ήθελε να αποσυρθεί στην τραπεζαρία. Αλλά ... Είσαι καλά; Μπορώ να κάνω κάτι;»
Τα μάγουλά του ήταν σημαδεμένα με σκούρες κηλίδες και ένιωσα ότι κοκκίνισε από ντροπή.
Έκανα ένα βήμα πίσω, έστω και μεταφορικά. «Όχι, συγγνώμη, ξέχνα ό,τι σου είπα. Δεν κάνω κάτι άλλο από το να μπλέκομαι σε ξένες υποθέσεις».
Εκείνος αρνήθηκε γνέφοντας με το κεφάλι. «Είσαι πολύ ευγενική για να γίνεις πειστική κουτσομπόλα, Μελισσάνθη. Όχι, εγώ… Απλά, έχω σοκαριστεί με το διαζύγιο». Μόνο εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι στα χέρια του δεν είχε χαρτομάντιλο, αλλά ένα τσαλακωμένο χαρτί. «Έφυγε. Κάθε μου προσπάθεια, για να διορθώσω την κατάσταση, απέτυχε».
Για μία στιγμή, μου ήρθε να γελάσω. Προσπάθειες; Και με ποιον τρόπο είχε προσπαθήσει; Κάνοντας ανήθικες προτάσεις στη μοναδική νέα γυναίκα που βρισκόταν γύρω του;
«Λυπάμαι», είπα με δυσκολία.
«Κι εγώ». Έκανε άλλο ένα βήμα μπροστά, βγαίνοντας από τη σκιά. Το πρόσωπό του διέτρεχαν δάκρυα που έδιωχναν την κακή άποψη που είχα σχηματίσει για εκείνον.
Έμεινα να τον κοιτώ με έντονη αμηχανία. Τι έλεγε η εθιμοτυπία για τα άτομα που ήταν πεσμένα από ένα διαζύγιο; Πώς τους παρηγορείς; Τι να πεις, χωρίς να διατρέξεις τον κίνδυνο να τους πληγώσεις; Ναι, αλλά όταν καταρτίστηκε η εθιμοτυπία, το διαζύγιο δεν ήταν καν αποδεκτό.
«Θα πω στον κύριο ΜακΛέιν ότι δεν είσαι καλά», είπα.
Φάνηκε να πανικοβάλλεται. «Όχι, όχι. Δεν είμαι έτοιμος να επιστρέψω στον πολιτισμένο κόσμο και φοβάμαι ότι ο ΜακΛέιν ψάχνει μόνο μια δικαιολογία, για να με πετάξει οριστικά από το Midnight Rose. Όχι, ήρθε η ώρα να συνέλθω».
«Η ώρα να συνέλθεις, φυσικά», επανέλαβα, έχοντας πειστεί πολύ λίγο. Ο Κάιλ είχε πραγματικά τρομερή όψη, τα μαλλιά του ατημέλητα, το πρόσωπό του κόκκινο από τα κλάμα, η λευκή στολή του τσαλακωμένη, σαν να είχε κοιμηθεί φορώντας την.
«Εντάξει, τότε. Καληνύχτα», τον χαιρέτησα, λαχταρώντας μόνο το καταφύγιο του δωματίου μου. Ήταν μια κουραστική μέρα, τρομερά μεγάλη, και δεν είχα διάθεση να παρηγορήσω κανέναν, πέρα από τον εαυτό μου.
Έκανε ένα νεύμα με το κεφάλι, σαν να μην εμπιστευόταν τη φωνή του.
Έκανα μία παράκαμψη στην κουζίνα, πριν πάω στον επάνω όροφο. Δεν ήθελα να δειπνήσω και έπρεπε να ενημερώσω την ευγενική κυρία ΜακΜίλιαν. Μου χάρισε ένα λαμπερό χαμόγελο, και μου έδειξε μια κατσαρόλα στο μάτι της κουζίνας. «Φτιάχνω σούπα. Ξέρω ότι είναι ζεστή, αλλά δεν μπορούμε να τρεφόμαστε μόνο με σαλάτα μέχρι το Σεπτέμβριο».
Η ενοχές με άρπαξαν από το λαιμό. Δειλά άλλαξα την απάντησή μου, η οποία μόλις βγήκε από το στόμα. «Μου αρέσει η σούπα, ζεστή ή όχι καυτή».
Πριν αρχίσει να φλυαρεί, της μίλησα για τον Κάιλ, αφήνοντας εκτός τις πιο ντροπιαστικές λεπτομέρειες.
«Φαίνεται πραγματικά αναστατωμένος με το διαζύγιο,» είπα, ενώ καθόμουν στο τραπέζι
Εκείνη συγκατένευσε, συνεχίζοντας να ανακατεύει τη σούπα. «Ήταν μια σχέση που έμελλε να τελειώσει. Η σύζυγός του μετακόμισε στο Εδιμβούργο, μήνες πριν, και φημολογείται ότι είχε ήδη άλλον. Ξέρει πώς είναι τα κουτσομπολιά ... Κι αυτός δεν είναι κανένας άγιος, αλλά έχει δεθεί με αυτά τα μέρη και δεν ήθελε να φύγει από το χωριό».
Μου έβαλα ένα ποτήρι νερό από την καράφα. «Και γι’αυτό δεν αποφάσισε να φύγει;»
Η οικονόμος σέρβιρε τη σούπα στα πιάτα και, σε χρόνο μηδέν, άρχισα να τρώω πεινασμένη. Πεινούσα περισσότερο από όσο νόμιζα.
«Ο Κάιλ δεν κάνει κάτι άλλο από το να λέει ότι έχει βαρεθεί αυτό το μέρος, το σπίτι, τον κύριο ΜακΛέιν, όμως το σκέφτεται να φύγει. Ποιος άλλος θα τον προσλάμβανε;»
Την κοίταξα πάνω από το πιάτο, με περιέργεια. «Δεν έχει πτυχίο νοσοκόμου;»
Η ΜακΜίλιαν έσπασε ένα ψωμάκι στα δύο, με προσοχή. «Είναι, βέβαια, αλλά μέτριος και τεμπέλης. Σίγουρα δεν μπορούμε να πούμε ότι θα μείνει εδώ, μέχρι να πεθάνει. Και, συχνά, η αναπνοή του μυρίζει αλκοόλ. Δεν εννοώ ότι είναι μεθυσμένος, αλλά ...» η φωνή της ήταν γεμάτη αποδοκιμασία.
«Εμένα μου αρέσει αυτό το σπίτι», είπα, χωρίς σκέψη.
Η γυναίκα εξεπλάγη. «Πραγματικά, δεσποινίς Μπρούνο;»
Κατέβασα τα μάτια στο πιάτο, με τα μάγουλά μου πυρακτωμένα. «Νιώθω σαν στο σπίτι μου», εξήγησα. Και κατάλαβα ότι έλεγα την αλήθεια. Παρά τις εναλλαγές της διάθεσης του συναρπαστικού συγγραφέα μου, ένιωθα άνετα ανάμεσα σε αυτούς τους τοίχους, μακριά από τα συντριπτικά δεινά του παρελθόντος μου.
Η ΜακΜίλιαν άρχισε να φλυαρεί και ανάλαφρη τελείωσα το πιάτο μου. Το μυαλό μου έτρεξε σε αποκλίνουσες και άνισες διαδρομές και ο προορισμός ήταν πάντα, αναπόφευκτα, ο Σεμπάστιαν ΜακΛέιν. Ήμουν διχασμένη ανάμεσα στην ακατάσχετη ανάγκη να εξακολουθώ να τον ονειρεύομαι και στην επιθυμία να αφήσω πίσω μου τις αυταπάτες.
Ο Κάιλ ξεπρόβαλε στην κουζίνα λίγα λεπτά αργότερα, πιο ζοφερός από ποτέ. «Μισώ θερμά τον ΜακΛέιν», είπε.
Η οικονόμος τον σταμάτησε στα μισά της πρότασής του, για να τον επιπλήξει. «Ντροπή σου, να μιλάς τόσο άσχημα για αυτόν που σου δίνει να φας».
«Καλύτερα να πεθάνω από την πείνα, από το να έχω να κάνω μαζί του», ήταν η θυμωμένη απάντηση του άλλου. Η πίκρα στη φωνή του, με έκανε να ανατριχιάσω. Ήταν ένας αφοσιωμένος υπηρέτης, όπως είχα ήδη μαντέψει, αλλά το μίσος του ήταν πολύ φλογερό
Ο Κάιλ άνοιξε το ψυγείο και πήρε δύο κουτάκια μπύρας. «Καληνύχτα, αγαπητές κυρίες. Πάω στο δωμάτιο μου να γιορτάσω το διαζύγιο». Ένα νευρικό τικ φάνηκε να χορεύει στη γωνία του δεξιού ματιού.
Εγώ κι η οικονόμος κοιταχτήκαμε σιωπηλά, μέχρι που έφυγε.
«Ήταν πραγματική αγένεια να μιλήσει έτσι για τον καημένο τον κύριο ΜακΛέιν» ήταν τα πρώτα της λόγια. Στη συνέχεια, με κοίταξε συννεφιασμένη. «Πιστεύετε ότι σκοπεύει να αυτοκτονήσει;»
Γέλασα, προτού μπορέσω να σταματήσω τον εαυτό μου. «Δεν φαίνεται τέτοιος τύπος», την καθησύχασα.
«Αυτό είναι αλήθεια. Είναι πολύ ρηχός για να τρέφει βαθιά αισθήματα για τον οποιονδήποτε», είπε με αηδία. Η ανησυχία της για τον Κάιλ εξατμίστηκε, όπως η δροσιά κάτω από τον ήλιο, και άρχισε να μου απαριθμεί τα οφέλη που, κατά τη γνώμη της, είχε τον να ζεις στην ύπαιθρο και όχι στην πόλη.
Την βοήθησα να πλύνει τα πιάτα και αποσυρθήκαμε. Εγώ στον πρώτο όροφο κι εκείνη σε ένα δωμάτιο, λίγο πιο μακριά από την κουζίνα, στο ισόγειο.
Στριφογύριζα, συνεχώς, πριν κοιμηθώ και στη συνέχεια έπεσα σε έναν ανήσυχο ύπνο. Το πρωί τα μάγουλα μου ήταν σκληρά μάγουλα από τα νυχτερινά δάκρυα, τα οποία δεν θυμόμουν να είχαν τρέξει από τα μάτια μου.
Εκείνο το βράδυ δεν ονειρεύτηκα τον Σεμπάστιαν.
Η επόμενη μέρα ήταν Τρίτη και ο ΜακΛέιν ήταν ήδη θυμωμένος από νωρίς.
«Σήμερα, στην ώρα του σαν φοροεισπράκτορας, θα έρθει Μάκιντος», είπε απειλητικά. «Δεν μπορώ να τον αποτρέψω από το να έρχεται. Έχω δοκιμάσει τα πάντα. Από απειλές ως ικεσίες. Φαίνεται να μην τον διαπερνά καμία από τις προσπάθειές μου. Είναι χειρότερος κι από γύπα».
«Ίσως , να θέλει απλώς να βεβαιωθεί ότι είστε εντάξει», είπα, απλώς, για να πω κάτι.
Εκείνος κόλλησε τα μάτια του επάνω μου και στη συνέχεια ξέσπασε σε γέλια. «Μελισσάνθη Μπρούνο, είστε φοβερή προσωπικότητα ... Ο αγαπητός Μάκιντος έρχεται επειδή το θεωρεί καθήκον του, όχι επειδή τρέφει καμια ιδιαίτερη αγάπη για μένα».
«Καθήκον; Δεν καταλαβαίνω ... Κατά τη γνώμη μου, μοναδικός σκοπός του είναι να κάνει μια επίσκεψη. Θα πρέπει να υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον», είπα πεισματικά.
Ο ΜακΛέιν έκανε έναν μορφασμό. «Αγαπητή μου ... Δεν είστε από τους αφελείς που πιστεύουν ότι όλα είναι όπως φαίνονται; Δεν είναι όλα μαύρα και άσπρα, υπάρχει και το γκρι, για να σας δώσω ένα παράδειγμα».
Εγώ δεν απαντήσα, τι μπορούσα να πω; Ότι για μένα αυτή ήταν η αλήθεια; Ότι για μένα, πραγματικά, δεν υπήρχε τίποτα άλλο από το λευκό και το μαύρο, σε σημείο που να τα έχω σιχαθεί;
«Ο Μάκιντος έχει αισθήματα ενοχής για το ατύχημα και θεωρεί ότι θα εξιλεωθεί ερχόμενος εδώ σε τακτά χρονικά διαστήματα, ακόμα και αν αυτό δεν μου αρέσει καθόλου», πρόσθεσε κακόβουλα.
«Ενοχή;» επανέλαβα. «Με ποια έννοια;»
Μια αστραπή φώτισε το παράθυρο πίσω του και μετά ήρθε ο βροντερός κεραυνός. Εκείνος δεν γύρισε, σαν να μην μπορούσε να πάρει τα μάτια του από τα δικά μου.
«Προμηνύονται καταρρακτώδεις βροχές. Ίσως αυτό να αποτρέψει τον Μάκιντος από το έρθει σήμερα».
«Αμφιβάλλω. Είναι απλά μια καλοκαιρινή μπόρα. Μια ώρα και αυτό είναι όλο», είπα απλά.
Με κοίταξε με μία ένταση που προκάλεσε ελαφριά ρίγη στην σπονδυλική μου στήλη. Ήταν ένας παράξενος άνθρωπος, αλλά τόσο χαρισματικός, ώστε να διαγράφονται τα οποιοδήποτε ελαττώματά του.
«Θέλετε να τακτοποιήσω τα υπόλοιπα ράφια;» ρώτησα νευρικά, για να αποδράσω από την σταθερότητα του βλέμματός του.
«Κοιμήθηκες καλά χθες το βράδυ, Μελισσάνθη;»
Το ερώτημα με εξέπληξε. Η φωνή του ήταν απαλή αλλά υπονοούσε μία πιεστική βιασύνη, που με ώθησε στην ειλικρίνεια.
«Όχι ιδιαίτερα»
«Χωρίς κανένα όνειρο;» Η φωνή του ήταν απαλή και καθαρή όσο το νερό σε ένα ήρεμο ρυάκι, και με έκανε να παρασυρθώ από το δροσιστικό ρεύμα.
«Όχι, όχι απόψε».
«Θα ήθελες να ονειρεύεσαι;»
«Ναι», απάντησα δυναμικά. Ο διάλογός μας ήταν σουρεαλιστικός, αλλά ήμουν έτοιμος να τον συνεχίσω επ’αόριστον.
«Ίσως σου συμβεί. Η σιωπή σε αυτό το μέρος είναι ιδανική, για να ενεργοποιήσει τα όνειρα», είπε παγερά. Γύρισε στον υπολογιστή, έχοντας ήδη ξεχάσει εμένα.
‘Φανταστικά’, είπα στον εαυτό μου ταπεινωμένη. Μου είχε ρίξει ένα κόκαλο, όπως θα έκανε με ένα σκυλί, και ήμουν πολύ ηλίθια για να το αντιληφθώ, σαν να πέθαινα από την πείνα. Και όντως ήμουν πεινασμένη. Για τα βλέμματά μας, την έντονη πολυπλοκότητά μας, για τα απροσδόκητα χαμόγελα του.
Κατέβασα τους ώμους και γύρισα στη δουλειά. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πάλι τη Μονίκ. Εκείνη, πραγματικά, ήταν ικανή να τραβά τα βλέμματα των ανδρών, να τους τυλίγει σε έναν ιστό από ψέματα και όνειρα, για να κερδίσει την προσοχή τους με δεξιοτεχνία. Μία φορά τη ρώτησα πώς είχε μάθει την τέχνη της αποπλάνησης. Στην αρχή είχε απαντήσει το εξής: «Δεν μαθαίνεται, Μελισσάνθη. Ή την έχεις από πάντα, ή απλως την ονειρεύεσαι». Στη συνέχεια, στράφηκε σε μένα, και η έκφρασή της είχε μαλακώσει. «Όταν θα είσαι στην ηλικία μου, θα ξέρεις πώς να το κάνεις, θα δεις».
Τώρα ήμουν στην ηλικία της και είχα γίνει χειρότερη από ό, τι πριν. Οι γνωριμίες μου με άνδρες ήταν πάντα σποραδικές και βραχύβιες. Όλοι οι άντρες μου έκαναν την ίδια σειρά ερωτήσεων: Ποιο είναι το όνομά σου; Τι κάνεις; Τι αυτοκίνητο έχεις; Στην είδηση ότι δεν είχα άδεια οδήγησης με κοιτούσαν σαν ένα σπάνιο θηρίο, σαν να έπασχα από μια φοβερή μεταδοτική ασθένεια. Κι εγώ δεν ανοιγόμουν, αναπτύσσοντας οικειότητες.
Πέρασα το χέρι μου πάνω από το σκληρό εξώφυλλο ενός βιβλίου. Ήταν μία πολυτελής έκδοση, με μαροκινό δέρμα, του «Περηφάνια και προκατάληψη», της Τζέιν Όστεν.
«Σίγουρα είναι το αγαπημένο σου».
Σήκωσα ξαφνιασμένη το κεφάλι. Ο ΜακΛέιν με επεξεργαζόταν κάτω από τα μισόκλειστα βλέφαρά του, με μια επικίνδυνη λάμψη σε αυτό το μαύρο μανδύα.
«Όχι», είπα, τοποθετώντας το βιβλίο στο ράφι. «Μου αρέσει, αλλά δεν είναι το αγαπημένο μου».
«Τότε, θα είναι το ‘Ανεμοδαρμένα Ύψη’». Μου χάρισε ένα εκπληκτικό κι απρόσμενο χαμόγελο.
