Kitabı oku: «Аққудың айырылуы», sayfa 6

 
Енді мұны атпасын;
Қанға бояп төсін керген
Жұбайымен жатпасын.
 
 
Жер мен көкке зар еңіреп,
Шыдамады күйікке;
«Жұбайымнан қалмаймын» деп,
Шықты шырқап биікке.
 
 
Сорлы ғашық бел байлады
Жұбайынан қалмасқа;
Серт қылғандай, айқайлады
Көлге қайтып бармасқа.
 
 
Көкке қарай қанат қағып,
Аққу кетті бұлдырап;
Бір мезгілде төмен ағып,
Төңкерілді судырап.
 
 
Төмен ағып қадалды да,
Найзадай боп шаншылып,
Сұр мергеннің қақ алдына
Жығылды аққу жаншылып!
 
 
Күйікті жар құлап өлді,
Ақ төсінен қан ақты;
Жұбайына «ырза бол!» деп
Бір-ақ серіпті қанатты.
 
 
Өлімді де шіркін ғашық
Сүйгенімен бір көрді;
Жан күйігін мəңгі басып,
Жұбайымен бірге өлді!