Kitabı oku: «Sürgün», sayfa 2

OLMADI

 
Hər gedən dünyadan əliboş gedir,
mənim nəyim oldu, nəyim olmadı?
Qoy belə qan düşsün öz aramıza,
sən denən oldu, mən deyim, olmadı.
 
 
Susuz ağac kimi yandım, qurudum,
ağrımı gözümün yaşıyla yudum,
məni ağlamağa kamanım, udum,
məni oxşamağa neyim olmadı.
 
 
Yediyim ağudur, içdiyim zəhər,
gəzdim diyar-diyar, şəhərbəşəhər,
harda yatdım, harda açıldı səhər,
xaraba qalmışda öyüm olmadı.
 
 
Yoxmuş etibarı varın, dövlətin,
həm də hürr yaşamaq çətindir, çətin,
başına daş düşdü haqq-ədalətin,
qaldırıb atmağa heyim olmadı.
 
 
Qocaldı arzular göz bəbəyimdə,
gül bitdi, göyərdi daş bələyimdən,
hey qanad bağladım quş lələyindən,
neyləyim, uçmağa göyüm olmadı…
 

YOLLARA BAXSIN

 
Sevdiyim, həsrətdən bir tel ayırıb,
tellərin darasa, yollara baxsın,
bir zaman üz tutub, könül verdiyi
gedibdir harasa, yollara baxsın.
 
 
Vəfasız günlərə yağır gileylər,
qürbət vəfasızı bədgüman eylər,
dolanır başıma gözləri göylər,
gözləri qarasa, yollara baxsın.
 
 
Mən hüznü yollarda tapıb, getmişəm,
atımı dördnala çapıb, getmişəm,
ömrümü yollara səpib, getmişəm,
kim məni arasa, yollara baxsın.
 

KASIB…

Tanıdığım bir kasıb kişi mənə sifariş yollayıb ki, niyə kasıblardan yazmıram.

Köhnə üslubda yazdım, qoy oxusun.

 
Baxışın qəmlidir, duruşun məsum,
bənzərsən huriyə, mələyə, kasıb,
bu il də əkdiyin vermədi məhsul,
qalmısan mələyə-mələyə, kasıb.
 
 
Unutmaz bu ellər haqqı sayını,
göstərib oxunu çəkdin yayını,
verdin vətən üçün oğul payını,
can qurban səndəki ürəyə, kasıb.
 
 
Gör neçə oylağın nökərdir bəyi,
yoxdur illətinə varın köməyi,
öyrən daş yeməyi, torpaq yeməyi,
əlin çatmayanda çörəyə, kasıb.
 
 
Gərək səs verəsən haqqın səsinə,
həm arxa durasan məğrur kəsinə,
çevrilib ölkən də mal tövləsinə,
əl yetir yabaya, kürəyə, kasıb.
 
 
Sən dağ vüqarlısan, qeyrət misalı,
daxman şah sarayı, örüşlər xalı,
dünyada qalacaq dünyanın malı,
nəyin var ver getsin küləyə, kasıb.
 

KÖÇ VAXTI…

 
Dur, yığış, ey insan, köç vaxtı gəldi,
bu başdan o biri başa gedirik,
hələ ağarmamış saça, saqqala,
hələ dən düşməmiş qaşa gedirik.
 
 
Hər tində, bucaqda tələ qurublar,
qaya parçalayıb, dağ uçurublar,
yollara sap kimi düyün vurublar,
gah duza, gah da ki, quşa gedirik.
 
 
Ötən günlərini yuyub, ağlarsan,
bu gözəl dünyadan doyub, ağlarsan,
dizini torpağa qoyub, ağlarsan,
kotana qayıdır, xışa gedirik.
 
 
Səpdiyin dən kimi dərdin çoxalır,
gözlə günbatanı, ya günçıxanı,
götür yapıncını, köhnə çuxanı,
tufanlı, çovğunlu qışa gedirik.
 
 
Hər il sel daşqını, hər gün zəlzələ,
bu zülüm, bu zillət bitməyib hələ,
yenə dərdimizlə verib əl-ələ,
yenə dərdimizlə qoşa gedirik.
 
 
Dünya dəyişmədi, qalacaq olsun,
qalmayan kim varsa, öləcək olsun,
nə fərqi, keçmiş, ya gələcək olsun,
gedirik, dönməyə daşa, gedirik.
 

KİMLƏRƏ QALDI?

 
Bu nə gizlin, nə sirdi,
bir gündə dörd fəsildim,
ağac idim, kəsildim,
kölgəm kimlərə qaldı?
 
 
Nə qara gəldi baxtım,
dağıldı uca taxtım,
gözəl kəndim, paytaxtım,
bölgəm kimlərə qaldı?
 
 
Nə qəribə həyatdı,
kim tutdu, kim aldatdı,
gəmim dəryada batdı,
yelkən kimlərə qaldı?
 
 
Qurd kimi uluyurdum,
təhlükəni duyurdum.
Vətənim, doğma yurdum,
ölkəm kimlərə qaldı?..
 

SƏN DEYİRDİN…

 
Sən deyirdin hər şey yaxşı olacaq,
olmadı əfəndim, olmadı,
zənbilimiz ağzınacan dolacaq,
dolmadı əfəndim, dolmadı.
 
 
Sən deyirdin süpürək, təmizləyək,
eybimizi xurcun tapıb gizləyək,
haqq yerini bulmalıdı, gözləyək,
bulmadı əfəndim, bulmadı.
 
 
Sən sazımın əcdadına ud dedin,
qalxanıma, şeşpərə əmud dedin,
budaqdakı meyvəyə armud dedin,
almadı əfəndim, almadı.
 
 
Türkəm dedin, türkə salanlar vardı,
türkdən qisasını alanlar vardı,
qurdla qiyamətə qalanlar vardı,
qalmadı əfəndim, qalmadı.
 
 
Vaxt gələcək, gələcək dediklərin,
haqq nədirsə biləcək dediklərin,
özün öldün, öləcək dediklərin,
ölmədi əfəndim, ölmədi.
 
 
Vətən bənzər bir alagöz qadına,
oğul yetər hayına, imdadına,
vətən bizi tez unutdu, yadına,
salmadı əfəndim, salmadı…
 

MƏMLƏKƏTDƏNƏM…

 
Bəsdir!
Soruşmayın kiməm, hardanam,
yurdu işğal olan məmləkətdənəm,
qəbirdə od tutub yanmada anam,
yaylığı şal olan məmləkətdənəm.
 
 
Sonunda işıq var qara zülmətin,
daşları ağırdır zülmün, zillətin,
bir məglub, bir yazıq, bir ac millətin,
ağzı çuval olan məmləkətdənəm.
 
 
Aldanıb köz olduq, alışdıq tək-tək,
ağılsız başa da qan vurdu ürək,
qəhrəman sayıldı Koroğlu, Babək,
mən Rüstəm-Zal olan məmləkətdənəm.
 
 
Nədən yer adamı göylərə asi,
nədir ruhumuzun nədir qidası,
gözlərə soxulmuş dimdik nidası,
dönüb sual olan məmləkətdənəm.
 
 
Şəfalı nə varsa söz qabığında,
gərək gizlənməsin sevgilər qında,
mötəbər şairin it qabağında,
yeməyi yal olan məmləkətdənəm.
 
 
Köçərgi quşların vətəni qürbət,
dünyadı, gələni-gedəni… qürbət,
ruhu didərgin və bədəni qürbət,
dərdi misal olan məmləkətdənəm.
 
 
Bu yurdun qurdu var içindənyeyən,
bəla misra-misra, dərd ləyən-ləyən,
xiyarı yetişən, alması dəyən,
alimi kal olan məmləkətdənəm.
 
 
Sularda qərq olan üsyankar Səhənd,
gəzdi şəhər-şəhər,
dolandı kənd-kənd,
zülüm gecə-gündüz göylərə bülənd,
sevgi misqal olan məmləkətdənəm.
 
 
Bir süfrə başında bəy ilə nökər,
qəmindən mey tutub, şərablar çəkər,
nağılları yüyrək, söhbəti şəkər,
dilləri bal olan məmləkətdənəm.
 
 
Bircə gün sağ qalmaq – qənimət, kisib,
başımız üstünü zülmkar kəsib,
məmuru qansoran, əsgəri kasıb,
xalqı hambal olan məmləkətdənəm.
 
 
Ey haqlar dünyası, gözlərini yum,
nə sevgi sərgilə, nə məhəbbət um,
heyvanı dilbilməz, insanı məzlum,
allahı lal olan məmləkətdənəm.
 

TÜRKÜ

 
Ulduz dolu asimanım varıydı,
malım-mülküm, xanimanım varıydı,
dən üyüdən dəyirmanım varıydı,
indi dərddən, qəmdən ayrı nəyim var?
 
 
Bir gül idim yar bağında, çiçəkdim,
ətir yayan gözəl güllərə çəkdim,
nə göy bildi, nə yer bildi nə çəkdim,
mənim dərddən, qəmdən ayrı nəyim var?
 
 
Mənimiydi kənd evimiz, kənizlər,
aya bənzər ağ üzlü, ay bənizlər,
mənimiydi axar çaylar, dənizlər,
indi dərddən, qəmdən ayrı nəyim var?
 
 
Qərib kimi yerə, göyə yad idim,
qanadım var, quş kimi azad idim,
Vətən mənim olan vaxtlar şad idim,
indi dərddən, qəmdən ayrı nəyim var?
 

BİLİRƏM…

 
Bilirəm, mən öləndə
yuyub basdıracaqlar,
buz kimi soyuq məzara
qoyub, basdıracaqlar,
yaglıca ehsanımdan
yeyib öskürəcəklər,
bir qərib şair öldü
deyib asqıracaqlar.
 
 
Deyim, vəsiyyətimə
adamlar, qulaq asın,
başdaşı əvəzinə
bir at heykəli qoyun,
və bircə cümlə yazın:
«insan kimi doğulmuşdu,
insanlar oyun qurdular,
öləndə at kimi öldü,
çapıb-çapıb yordular!..»
 

VƏTƏN

 
Hey! Mənim dam dolusu
toyum, vətəndir, vətən,
əjdadım, nəslim, köküm-
soyum, vətəndir, vətən.
 
 
Bəxt gəldi düyün-düyün,
oğluyam yerin, göyün,
baxıb, hey öyündüyün
boyum, vətəndir, vətən.
 
 
Qürbət buz içrə kürə,
kim ulaya, kim hürə,
qoy alnımı möhürə
qoyum, vətəndir, vətən.
 
 
Hava – həsrət bir udum,
dörd bir yana yürüdüm,
ağac kimi qurudum,
suyum, vətəndir, vətən.
 

* * *

 
Alsemberğdən qatar keçdi,
keçdi, məni aparmadı,
qatar qarışdı zülmətə,
gecdi, məni aparmadı.
 
 
Qarşıda neçə dağ, dərə,
neçə aşılmaz dik qalıb,
kor oldu, görmədi, şair,
divara söykənik qalıb.
 
 
Bu bir yolsuz ömürlərdən,
keçən bir qatardı, getdi,
kim gəldi aldı qoynuna,
kim gəldi götürdü, getdi.
 
 
Yaddır özgə dərdi kimi
o yaxınlar, bu uzaqlar,
o zamandan hər qatarın,
dalınca bir qərib ağlar…
 

HƏLƏ…

 
Bir ömür elə hey kipriyimlə od,
götürə-götürə gedirəm hələ,
bir uzun yoldayam aylar, illəri,
ötürə-ötürə gedirəm hələ.
 
 
Gərək mən hər sözü bir-bir arıyam,
görənlər qoy görsün haqqa sarıyam,
çiçəkdən çiçəyə uçan arıyam,
ətirdən ətirə gedirəm hələ.
 
 
Bağındır, baxmasan, ömür kirlənir,
ağ bayraq sanırlar ağ fikirləri,
qara kağız kimi tək səbirləri,
gətirə-gətirə gedirəm hələ.
 
 
Saxlamaq olmadı hər gedən günü,
bədən yuxuludur, ruhlar mürgülü,
islanmış gözlərdə azadlıq gülü,
bitirə-bitirə gedirəm hələ.
 
 
Yolu bu qatarın beşdi, ayrıldıq,
bişdi bağrım başı, bişdi, ayrıldıq,
hərə bir məzarda düşdü, ayrıldıq,
itirə-itirə gedirəm hələ…
 

GEDƏNƏM…

 
Neçə boynu bənövşətək bükülü,
neçə gözü ağlar qoyub gedənəm,
könlüm kimi açılmazdır o vaxtdan,
qapımızı bağlar qoyub gedənəm.
 
 
Bir sıxalar buludları, yuyalar,
göy durula, dağılmaya yuvalar…
Yereşitməz, göygötürməz dualar,
dağtablamaz ahlar qoyub gedənəm.
 
 
Haçalanmış yollar kimi görünən,
yaşıl-yaşıl yarpaqlara bürünən,
arxam ilə iməkləyib sürünən,
düyməgözlü tağlar qoyub gedənəm.
 
 
Nə biləydim ağac adam deyilmiş,
qar-yağışla yarpaqları döyülmüş,
ucunda gül pəncərəmə əyilmiş,
vəfalı budaqlar qoyub gedənəm.
 
 
Çin olmadı arzularım, pir də ki…
Sirr olmadı, sirr qalmadı, sirr də ki…
Axar çaylar, göy meşələr, bir də ki,
buz kimi bulaqlar qoyub gedənəm.
 
 
Bizim evdə quşlar yuva qurdumu,
üstümüzə yağan daşlar durdumu?
Yanıram oyy, vətənimin, yurdumun,
sinəsində dağlar qoyub gedənəm…
 

ALLERGİYA

 
Əvvəl gözlərimə dolur,
sonra tutur boğazımdan,
bəla sözdən gəlir,
bir də
dəftərimdən, kağızımdan.
Axır sel kimi göz yaşım,
düz əlli cütdür asqıraq,
qorxudan tək səbir gəlmir,
əlli dəfə sönür çıraq.
Durur adamın qəsdinə,
İşğal eləyir bədəni,
yadına nə yarın düşür,
nə işğal olmuş vətənin…
 

YAZI…

 
Nə uçdum quş kimi, nə qaçdım ittək,
nə göylər mənimdir, nə yerlər mənim,
ipsiz arzularım köhnə çərpələng,
dalımca gör nələr deyirlər mənim.
 
 
Bir azman qayaydım, yıxıb zəlzələ,
bir ah göndərməyə qarlı dağım yox,
uçuram, bu cahan qurtarmır hələ,
nə yazıq, qonmağa bir budağım yox.
 
 
Bu qismət, bu qədər, bu tale, yazı,
dalımca deyirlər guya dahidi,
əzablar, zülümlər təzyiq cihazı,
həsrət və qəriblik ölçü vahidi.
 
 
Çətini qanadım yoruluncadır,
ya külək qovacaq, ya leysan, yağış,
yerlər dərindirsə, göylər ucadır,
vətən bir yuvadır, mən yuvasız quş…
 

* * *

Professor Qurban Bayramov un gecikmiş cəsarətinə elegiya.

 
Nədir bu dünyada, nədir əbədi,
söz tapıb göyərtdik yerin təkindən,
dağıldı, söküldü elmin məbədi,
quş göydən ayrıldı, palıd kökündən.
 
 
Uzundur yolumuz əyri, düz olsa,
çıxmaz kəpəklərə ələdiyimiz,
boğuldu beşikdə oğul, qız olsa,
bizim körpə kimi bələdiyimiz.
 
 
Saxsını torpaqdan, qızılı misdən,
arzunu xəyaldan ayıran öldü,
alçağı hündürdən, safı xəbisdən,
dilavəri laldan ayıran öldü.
 
 
Neynirsən neçədə açılır sabah,
neynirsən gün çıxır, ya qar ələyir,
bax, səni asdıran sevdiyin allah,
neyləyir, əlbəttə, yaxşı eləyir.
 
 
Neynirsən necədir tərkibi suyun,
kimyanın, sürətin vaxtı keçibdir,
arxacın ağzında mələyən qoyun,
bəlkə qoyun deyil, itdir, keçidir.
 
 
Düz xətti sındırma, indi əyridir,
keçər lap yeddisi iki nöqtədən,
indi ki əyrilər qılınc səyridir,
niyə bölünməsin min yerə vətən?
 
 
Xülasə, heç elmə yoxdur ehtiyac,
hava məlumatı başına dəysin,
şahın quş evidir başındakı tac,
qoysa yad gülləsi quşuna dəysin.
 
 
Unutma, ey qafil, dörd yanın biclər,
bu fərman üzünü ağartmayacaq,
sənin inandığın əfsanə güclər,
səni bu illətdən sağaltmayacaq…
 

DEGİLMİSƏN…

 
Sən bir gül kolusan, qız,
solacaq degilmisən,
gözəllikdə qərq olub,
dolacaq degilmisən?
 
 
Ətrin min gülün ahı,
oyatmazmı allahı,
mən görürəm sabahı,
olacaq degilmisən?
 
 
Gün boylanar güneydən,
yerlər məst olar meydən,
ay kimi baxıb göydən,
güləcək degilmisən?
 
 
Hal əhlilər hal bilər,
olmuşu xəyal bilər,
sevda dilin lal bilər,
biləcək degilmisən?
 
 
Gül dərdin dəstə-dəstə,
kim təbibdir, kim xəstə,
ölərsəm, qəbrim üstə,
gələcək degilmisən?
 
 
Mən taleyimdən sürgün,
açıqdır ömür sərgim…
Sən də yağmurlu bir gün,
öləcək degilmisən?
 

ADAMLAR…

 
Ya torpaq, ya məhlul olsun,
doyulmalıdır adamlar,
ya padişah, ya qul olsun,
duyulmalıdır adamlar.
 
 
Halı xoşdur uyğusundan,
səsi çıxmır qorxusundan,
şərin qəflət yuxusundan,
ayılmalıdır adamlar.
 
 
Alçalıb, düşüb dərinə,
məhəl qoymaz qədərinə,
qaldırıb adam yerinə,
qoyulmalıdır adamlar.
 
 
Əriyir yazlarda qartək,
yoxa çıxır haram vartək,
daşa, qədim yazılartək,
döyülməlidir adamlar.
 
 
Əzab yox, bu əzab kimi,
məşəqqət, iztirab kimi,
içi bulanmış qab kimi,
yuyulmalıdır adamlar.
 

İT OYNADIRSAN…

 
Cənab! Halal olsun fərasətinə,
neçə ağlıdayaz, küt oynadırsan,
kimini qul kimi çəkib xəlvətə,
kimini səhnədə lüt oynadırsan.
 
 
Hər kəsin ritmi var öz havasında,
qızarmış yanaqlar köz havasında,
uçunur oğlanlar söz havasında,
qızları döşündə süd oynadırsan.
 
 
Boynuna ip saldın neçə dərvişin,
vallahi, oyundur sənin də işin,
məzara bir addım qalmış bir leşin,
tutub yaxasında bit, oynadırsan.
 
 
Yükləri daşıyan kəli döyərlər,
xətirə toxunub, qəlbə dəyərlər,
əlini uzatma mənə, deyərlər,
nədir ovcunda cüt-cüt oynadırsan?
 
 
Titrətdin yer-göyü yumruq vuranda,
rəhm etdin yazıqlar boyun buranda,
şair oynadırsan kefin duranda,
kefin istəyəndə it oynadırsan…
 

MƏN GÖRDÜM, ALİM YAZDI…

 
Mənim gözümün qabağında Qənbəri öküz vurub,
hələ pəpilləşməmiş qara gözlü Qənbəri,
düz əlli dörd il keçib o vaxtdan bəri,
bəli, o vaxtdan düz əlli dörd il keçib,
qaragözlü Qənbər qisasını qiyamətə saxlamayıb,
qurbanlıq kəsiləndə öküzün qanını içib.
 
 
Mənim gözümün qabağında sel aparıb,
Növrəstə arvadın alaməxmər inəyini,
düz əlli il qabaq, oktyabrın əvvəlində,
allah kimsəsizlərdən nə istəyir görəsən, deyib,
küfr, qarğış eləyirdi qara kösöv əlində.
 
 
Mənim gözümün qabağında toyların birində,
bıçaq çəkmişdilər Həsənağaya, Hüseynağaya,
qırx doqquz il ötüb bu hadisədən, axırda,
yaralı yaşadılar ömür boyu,
və ölüb getdilər bu yaxında.
 
 
Qara camışımızın quyruğu ortadan qırılmışdı,
yadımdadı ilinə, gününəcən,
qızıldöş atımızın əmcəkləri yarılmışdı,
yadımdan çıxmaz ölənəcən,
itimizin güllələnməsi,
quyumuzun suyunun quruması,
Mirəzizin, Mirəşrəfin faciəli ölümü,
hətta, Yağnəlinin qanının qaralması,
hamısı iliyinə, sümüyünəcən yadımdadı,
Süleymanın eşşək belindəki duruşu,
Səmədin itkin düşmüş oğlunun adı…
 
 
Tarix kitabları ayrı şey yazır,
yazır ki, öküz Qənbəri vurmayıb,
kürəyini qaşıyıbdır buynuzuyla,
elə bil ki, fil oynayıbmış körpə quzuyla,
digəri yazır ki, Növrəstə arvadın inəyini sel aparmayıb,
inək üzmək istəyərkən atılıb suya,
bu da tarix alimidir guya,
hələ başqa tarixşünaslar görün nə yazır,
yazır ki, Hüseynağa, Həsənağa yaşamayıb bu əsrdə, bu ölkədə,
bıçaqlanıb eləməyiblər,
heç bəlkə də əcəl ilə ölməyiblər…
Yazığım gəlir millətə, tarixçilər tərəfindən
azdırıldığına, azdığına,
bilmirəm gözlərimə inanım,
ya bu alimşünasların yazdığına…
 

PUL

 
Bəs deyirdin xəzəl oldu rus pulu,
Ayaq altda görmədik ucuz pulu.
 
 
Ölür evdə arvad-uşaq acından,
Qeyb olub eyy, çörək pulu, duz pulu.
 
 
İt oğlu it, inanmışdım mən sənə,
Uduzmuşam, qaytar pulu, qus pulu.
Satdım atı bir keçi qiymətinə,
Demişdilər haramdır donuz pulu.
 
 
Günü gündən möhkəmləndi dəyəri,
Qayıq batır, di sən də uduz pulu.
 
 
Gör necədir bir maşının qiyməti,
Bir şirniquş, bir dənə xoruz pulu.
 
 
Dəmir pulu qoy başında sındırım,
Ataq qalsın arxivə kağız pulu…
 

YAXŞILIQ…

 
Qar əymişdi budağı,
sınacaqdı, qoymadım,
quruyub ocaqlarda
yanacaqdı, qoymadım,
yaz gəldi, cana gəldi,
budaqdan şiv düzəldib,
döydülər məni,
döyüb-döyüb çırpdılar,
həmən budaq kimi əydilər məni.
Suda boğulan adamın
köməyinə yetişdim,
dedim, bu da xilasdı,
qalxıb çiynim üstünə,
özümü suya basdı.
Havası kəsilmişə
hava verdim, dirildi,
daha mənə salam vermir
küçəmizdən keçəndə,
bir ay deyil, bir ildir.
Cəhrəni işə salıb,
sap əyirdim rəngbərəng,
görən dedi nə gözəl,
baxan dedi nə qəşəng,
döndüm günah keçisinə,
sapdan kəndir düzəltdilər,
boğazımın ölçüsünə.
Kəpəyim də gəlir kara,
ələyimi ələməyim,
bir gün öləcəyəm deyə,
yaxşılıqlar eləməyim?
Adam adam olsun gərək,
dostdu, qohumdu, qardaşdı,
elədiyim yaxşılıqlar,
başıma göylərdən düşən,
ən doğma, ən ağır daşdı…
 

* * *

 
Uçdu taya kimi göylər üstümə,
inləyir altında qalam ey, qalam,
acı tüstü kimi bacadan çıxıb,
salam dünya dedim, salam ey, salam.
 
 
Mən quşam, yolunmuş lələk deyiləm,
zülmətdən gizlənmiş fələk deyiləm,
arıyam bəlkə də, pətək deyiləm,
bəlkə də ən təmiz balam ey, balam.
 
 
Yazmır mən deyəni, qocadır qələm,
susub, sözə baxmır keflənmiş ələm,
çıxaram hamının yadından, nə qəm,
tək sənin yadında qalam ey, qalam.
 
 
Mən büstlər yonmağın sənətkarıyam,
güney istisiyəm, quzey qarıyam,
yetişə bilməyən payız barıyam,
gün çıxsa, qar yağsa, kalam ey, kalam.
 
 
Kim sevə bilmirsə günah qanında,
xədimdir, yatıbsa qılınc qınında,
yahu, sevənlərin dili qarnında,
mən də səsi batmış lalam ey, lalam.
 

* * *

 
Dünya dağılmasın, neyləsin,
imkan verin şair də söz söyləsin,
nə dini, nə qanunu, nə allahı alqışlayır,
o, özünü öldürəcək silahı alqışlayır,
elə bil otağının içində ilan bəsləyir adam,
adamı yalanla böyütdülər,
yalan böyüdür,
yalan bəsləyir adam…
 

MƏNDƏN

 
Yer verib köksümdə, dedim,
şimşək kimi çaxın məndən,
ya göz yaşı, ya söz kimi,
gecdi daha, çıxın məndən.
 
 
Məktubu yara çatırın,
məktub yükü yüz qatırın,
fərqi yox ki, bir çadırın,
ya da alaçığın məndən.
 
 
Ağ üzlər hey ağ qalacaq,
kim ölüb, kim sağ qalacaq,
dağ yenə də dağ qalacaq,
düşün, qopun, çıxın məndən.
 

GƏL, MƏNİ DƏ GÖTÜR, GEDƏK

 
Bu yol ki, qəm daşıyandı,
ah çəkdim, ah, daşı yandı,
gəl, bağrımın başı yandı,
gəl, məni də götür, gedək.
 
 
Ayrılıqlar həzin olar,
tellər düzüm-düzüm olar,
qərib yolu uzun olar,
gəl, məni də götür, gedək.
 
 
Bilməzsən haqq-hesab nədir,
həsrət nədir, əzab nədir,
qəm-qüssə, iztirab nədir,
gəl, məni də götür, gedək.
 
 
Gəl, mənim şəkkərim, balım,
gəl, eşqdən can toxuyalım,
gəl, bir şərqi oxuyalım,
gəl, məni də götür, gedək.
 
 
Yolam, ağarmış saçınam,
ruham, ağrınam, acınam,
mən sənin dar ağacınam,
gəl, məni də götür, gedək…
 

ÖLÇÜ VAHİDİ

 
Ölçü vahidləri dəyişilməli,
məsələn, zamanı saatlarla deyil,
iztirabla ölçməliyik,
ömrümüzü çəkdiyimiz əzabla ölçməliyik,
santimetr yaramır adamın boyuna,
qamış da cəmi bircə dəfə kara gəlir,
o da sən olmayanda,
olanları olmazlarla,
olmazları olanlarla ölçməliyik,
qismətin də öz yeri var,
nisbətin də öz yeri var,
adamın boyu ağlın göstəricisi olsun gərək,
qəlb də uydurmadır, könül də,
gecə-gündüz işləyən ürəkdir, ürək,
ürəyin ritmi saatdan dəqiqdir,
zamanın nəbzindən safdır,
ürək belə əclafdır,
məsafələr ölçülməməli kilometrlə, millə,
ən uyğunu həsrətdir,
fərqini bilən varmı nadanların kamillə,
qürbət elə qürbətdir,
başın ölçüsünü papaqla deyil,
ağılla ölçməliyik,
içimizdəki dərdi ağırla ölçməliyik,
batmanla ölçməliyik,
torpağın qüdrətini kətmənlə ölçməliyik,
gözlərin uzağı görməsi şərt olmamalı,
şərt nəyi necə görməsidir,
gündüzü gündüz,
gecəni gecə görməsidir,
sürəti işıqla ölçür alimlər,
bir eşqin yolunda hamımız dəliyik,
hamımız işığa can atmalıyıq,
hamımız işığa çevrilməliyik…
 

ÇƏKİ

 
Tərəzi göstərən qədər deyil adamın çəkisi,
adam özünü çəkə bilmir,
günahını günah, cinayətini cinayət,
yaltaqlığı, alçaqlığı ləkə bilmir,
adam bilmir ümumi çəkisindən
ləyaqətini çıxanda nə qalacaq,
şəxsiyyətini çıxanda nə qalacaq,
əxlaqsızları çəkəndə,
adətən, sıfırı göstərir tərəzilər,
piştaxtata deyil, ambarlarda deyil,
gözdədir tərəzilər,
qanmazlara, nadanlara nə fayda,
adam bilmir çəkisi nə qədərdir, özü nə boyda…
 

SƏN DƏ…

 
Yağış yağmırsa, yağdır,
günəş çıxmırsa, çağır,
haray söylə, ay haray,
göydə görünmürsə ay,
gördün əsmir küləklər,
silkələ ağacları,
səp bütün küçə boyu,
səp, ağarmış saçları,
qoy desinlər yağır qar,
yerə çökür qarğılar,
ağ bəzənmiş çiçəklər,
ətir saçmır, qəm eləmə,
ətir saç bu aləmə,
qoy bircə sel olmasın,
göz yaşın yanağında,
buza dönməsin, dönməsin,
gülüşlər dodağında.
 
 
Bir gün ağac olmasan,
kölgən olarmı, olmaz,
vətəndaş olmayınca,
ölkən olarmı, olmaz,
ən uzun yol özünsən,
ən kəsə ömür səndə,
çox yaşasan görərdin,
necə dönür qızıla,
söz səndə, dəmir səndə.
 
 
Şimşək çaxmır, özün çax,
ildırımtək gurulda,
azadlığa can atmaq
həvəsi olmaz qulda,
özün yarat özünü,
bəndəsən, ya asisən,
bil ki, bu təbiətin,
sən də bir parçasısan.
 

EH…

 
Bu dünya,
bir-birimizi aldatmaq üçün,
bir-birimizi satmaq üçün,
bir-birimizi alçatmaq üçün,
ağı qaraya qatmaq üçün,
boğulub batmaq üçün,
uyuyub yatmaq üçün,
xülasə,
bir-birimizi ağlatmaq üçün
yerdi,
qalanı sözdü, nəğmədi, şeirdi…
 

MƏHƏBBƏT

 
Qapısı bağlıdır, pəncərəsi kor,
bu dünya bəzəkli imarətimdir,
kədərdən, acıdan, qüssədən, qəmdən,
bir az da sevincdən ibarətimdir.
 
 
Nə vaxtdır dad bilmir dişim, damağım,
bu üzdən açılmır qaşım, qabağım,
hərdən arı kimi vızıldamağım,
sözü bal eyləyən qiraətimdir.
 
 
Çətin ki, təzədən insan yoğrulam,
ya ki, yaradılam, ya ki, doğulam,
andıma, əhdimə nökərəm, qulam,
sanmayın bu qəlbsiz itaətimdir.
 
 
Eşq qibləm, qibləyə üz tutmaq yazım,
bir sübh azanıdır nəğməm, avazım,
sevilmək orucum, sevmək namazım,
məhəbbət ən gözəl ibadətimdir…
 

KÜÇÜK

 
Kəsib qulağını dəstəyə qatdıq,
gah qızdın, gah da ki, quyruq buladın,
nəyi oğurladıq, nələri satdıq,
almadın vecinə, hürdün, uladın.
 
 
İradə poladdır, dözüm qranit,
ehtiyac səni də əzib, bükdüsə…
Hürməyə dəyərmi, ay it oğlu it,
sonda mükafatın bir sümükdüsə.
 
 
Nə şirindir körpə gözlü küçüklər,
məkrlərə, hiylələrə qatılmaz,
hər çörəyi kəsiləndən igid, ər,
hər qulağı kəsiləndən it olmaz.
 
 
Bir gün xoruz kimi səsini çəkdir,
durub xoruz kimi banlamasan da,
sənətin ulamaq, işin hürməkdir,
kimə hürdüyünü anlamasan da…
 

MÜƏMMA

 
Bu səhər halı varmı
könlümün qubarından,
kim sərxoş, kim buxardır,
həsrətin nübarından?!
 
 
Bu döşənmiş yoldumu,
gedən yolda qaldımı,
bir baş açan oldumu,
dünyanın qumarından?
 
 
Bu məscid, bu da kilsə,
dualar külçə-külçə,
keçə bildimi kimsə,
yox olduğu varından?
 
 
Eh, rahatam bu axşam,
həzin-həzin yanır şam,
elə bil qan almışam,
göylərin damarından…
 

SİRR

 
Bir mənəm tək bu dünyada,
bir də doğulmayan dahi,
bir də qəribsəmiş ada-
unudulanların ahı.
 
 
Xıxmışdır ərzin nəfəsi,
sındıran yox bu qəfəsi,
susdurmuşdur körpə səsi,
özündən deyən hər şahı.
 
 
Çatdıq dərdlərin yazına,
ömrü qazıya-qazıya,
sığışmaz yazı-pozuya,
unudanların günahı.
 
 
Açılmaz min il də bu sirr,
qəlbin nəğmələri əsir,
kim sübhandır, kim müqəssir,
özün görürsən, ilahi…