Kitabı oku: «Qış gecəsi», sayfa 2

Atasının bu sözləri Adilə qəribə gəlsə də, narazılıq etməmişdi. Doğrudan da, evin işini görməyə bir adam lazımdı. Lakin Adil həmin adamın kim olacağı, onunla necə rəftar edəcəyi barədə düşünməmişdi. Əgər Adil bununla maraqlansaydı, Rəhman evə gətirmək istədiyi qadının mülayim təbiətli, təmizkar və işgüzar olduğunu ona deməyə hazır idi.

Rəhmanın Diləfruzla tanış olmasının maraqlı bir tarixçəsi vardır.

Diləfruz, dəmir yol sərnişin vağzalında qoyulmuş yaşıl bir butkada su, şərbət, bəzən də papiros, spiçka satırdı. Əri cəbhəyə gedəndən sonra Diləfruz hər səhər özünə yngülcə bəzək verib işə gedər, ağ xalatını geyinib qollarını dirsəyə qədər çirməyər və budkaya yaxınlaşan müştəriləri cürbəcür söhbətlərlə əyləndirməklə gününü keçirərdi. Belə vaxtlarda Diləfruzun dili şərbətdən də şirin olurdu. Elə onun qazancı da cavan oğlanlarla işvəli danışmasından çıxardı.

− Nə qədər verəcəyəm bacı? – deyə müştəri içdiyi suyun, aldığı papirosun qiymətini soruşanda, Diləfruz əvvəlcə onun üzünə gülümsəyir, sonra adəti üzrə qaşlarını dartıb gözlərini süzə-süzə:

− Əşi, heç verməsən nə olar, qiyamət qopmaz ki, − deməklə öz yerini şirin salırdı. Sonrası isə müştərinin səxavətindən asılı idi.

Diləfruzun yüngültəbiətli qadın olduğunu hiss edən müştərilərin bəzisi tez-tez “su içməyə” gəlib-getdikdən sonra ona başqa şeylər də təklif edirdilər. Arvad belə bir arzunun ancaq ərə gedəndən sonr ayerinə yetə biləcəyini üstüörtülü ibarələrlə başa salırdı.

İsti yay günlərinin birində Rəhman da Diləfruzun budkasına yan alıb sərin su istədi.

− Bu saat, qardaş, bircə dəqiqə gözləyin! –deyə Diləfruz budkanın divarından asdığı kiçik ayna qabağında saçlarını nizama salıb, sifətinə xoş bir ifadə verərək üzünü Rəhmana tutdu: − Nə buyurdunuz, qardaş?

− Bir stəkan sərin su.

− Şərbətlə, yoxsa…

− Necə xətrin istəyir.

Diləfruz da söz üçün məəttəl qalmadı.

− Bəlkə, mənim xətrim istəyir stəkanı xalis şərbətlə doldurum…

− Qəbulumdur. Şərbət də versən içərəm, zəhər də.

Rəhman Nərgizin vəfatından sonra ilk dəfə idi ki, yad bir qadınla belə danışır və ona başqa nəzərlə baxırdı. O, əvvəllər də Diləfruzun əlindən su alıb içmişdi. Onda bu arvada heç fikir verməmişdi. Bəlkə, elə qabaqlar da Diləfruz ona bu xoş sifəti göstərmiş, şirin dillə “qardaş, qardaş” demişdi. Lakin Nərgizin sağlığında Rəhman nə bu qadının dediklərinə əhəmiyyət vermiş, nə əməlli-başlı üzünə baxmış, nə də onun çılpaq qollarına diqqət yetirmiş. O vaxt Rəhman buna ehtiyac hiss etməmişdi. Indi isə o, laqeydlik göstərmədi. Diləfruzun ağ barmaqları arasında ona uzatdığı şərbət dolu stəkanı aldı, suyu içə-içə bir daha diqqətlə bu dolubədənli, qabarıq sinəli, girdəsifətli, oynaq gözlü qadını süzdü. –Daha nə dərdin, Rəhman, − deyə fikirləşdi, − istədiyin yar idi, yetirdi pərvərdigar.

İçdiyi sərin sudan Rəhmanın ürəyinin hərarəti söndüsə də arvadın gözlərindən qəlbində nə isə alışıb yandı. Diləfruz da oğrun baxışlarla Rəhmana təpədən-dırnağa nəzər yetirdi. Kişinin qalın, enli qaşları altında bic-bic gülümsəyən gözləri arvada sanki gizli bir söz demək istəyirdi. Qartal dimdiyinə oxşayan burnunun ucu sarımtıl bığlarının üstünə əyilmişdi. O sanki bütün simasını arvada göstərmək üçün furajkasını da çıxarıb əlinə götürmüşdü. Daz başı tərdən par-par parıldayır, hər şeyi ayna kimi özündə əks etdirirdi. Gicgahlarındakı qara tüklərin arasında tək-tək ağları da nəzərə çarpırdı. Rəhman rəngi bozarmış dəmiryolçu köynəyinin üstündən bağladığı enli kəmərinin ucuna bir qarışa qədər başqa qayış tikmişdi. Bu onun sonradan kökəldiyini göstərirdi.

Kişi suyu içib, stəkanı yerə qoyanda Diləfruz dilləndi:

− Bir də süzümmü?

Rəhman əvvəlcə nə cavab verəcəyini bilmədi. Qadının eyni təbəssümlə həmin sözləri təkrar etdiyini eşitcək ürəyi çırpındı. Qəlbində sanki bir sim titrədi.

− Ver, bir stəkan da ver içək! –deyə bu dəfə Rəhman da ürəyindən keçənləri aydınca ifadə edən mənalı bir tərzdə qımışdı.

Bəli! Onların əsl məhəbbət macərası bu ikinci stəkandan sonra başladı.

O günü axşama qədər, pərvanə çırağın başına fırlanan kimi, Rəhman da pəncərəsindən zəif işıq gələn bu yaşıl budkanın ətrafına dolandı. Elə bil Diləfruzun əlindən alıb içdiyi o ikinci stəkanın sərin suyu ilə, qadının odlu eşqi də Rəhmanın canına süzülmüşdü.

Kişi o gecə ah-uf edib səhərə kimi yerində qurdalandı. Lakin arabir gözü Adilin çarpayısına və onun başı üstündən asılmış Nərgizin şəklinə sataşanda qəlbi sıxılır, nə edəcəyini bilmirdi. Rəhman gözlərini yuman kimi yenə yaşıl su budkası içərisində dayanmış ağ xalatlı Diləfruz şərbət dolu stəkanı ona uzadıb gülümsəyirdi: “Bir də süzümmü?” Ancaq burada da Nərgizin xəyalı onu təqib edirdi. Rəhman budkadan uzaqlaşmış Adillə, Nərgizlə qarşılaşdı. Hər ikisi acıqlı-acıqlı ona baxıb susurdu. Bu iti baxışlar iynəyə dönüb Rəhmanın qəlbinə sancılır, nə isə onu içindən yandırır, ağrıdır, incidirdi. “Bir də süzümmü?..” deyən Diləfruzun da səsi qulaqlarından getmirdi..

Diləfruzla birinci görüşdən iki ay ötdü. İlk vaxtlar odla su arasında qalan Rəhman, çox çəkmədi ki, bütün tərəddüdə son qoydu. Sanki Diləfruzun suyu odu söndürdü, Rəhman Nərgizin ruhunu xəyalından qovdu.

Artıq Diləfruz Rəhman üçün “Diləfruz xanım” olmuşdu. İndi hər dəfə yola çıxanda, səfərdən qayıdanda Rəhman əvvəlcə yaşıl su budkasına yaxınlaşıb saatlarla Diləfruzla uzun söhbət edər, arabir ona eyham vurardı. Diləfruz da danışıqlardan kişinin məqsədini duyub ona naz satar, yerini daha şirin salardı. Hərdən qəhqəhə çəkib elə ucadan gülərdi ki, səsi vağzalın o biri başında eşidilərdi. Rəhmanı Diləfruza sevdirən bir şey vardısa, o da kişinin qatarda bələdçi işləməsi idi. Arvad Rəhmanın Moskvadan gələndə çox vaxt özü ilə nə isə gətirdiyini duymuşdu. Üstəlik bu kişinin subay olduğunu da onun iş yoldaşlarından soruşub öyrənmişdi.

Diləfruzun əvvəlki ərindən uşağı olmamışdı. Özünün dediyinə görə həkimlər bunun səbəbini kişidə görmüşdülər.

Doqquz il başqasının kəbinli arvadı olduğunu Rəhmana danışmaq Diləfruza ar gəldiyindən o bunu da öz yaşı kimi xeyli ixtisar eləmişdi. Hələ üstəlik, ərini sevmədiyini, ancaq anasının təkidi ilə ona getdiyini də Rəhmana eşitdirmişdi. Guya buna görə də cəbhədən ərinin həlak olması xəbərini alan Diləfruz o qədər də kədərlənməmişdi.

İndi Diləfruz Rəhmana getmək xatirinə hər şeyi danmağa hazır idi.

Ləpədöyəndə keçən günlər

Məktəblilərin yay tətilində Rəhmanın bacısı Adilin anasının qırxını verməyə gəlmişdi. Qardaşı oğlunun evdə darıxdığını görüb, gedəndə onu da özü ilə kəndlərinə apardı.

Onlar qatarla getdilər. Gün batana yaxın bibisi Adilə stansiyaya çatdıqlarını bildirdi.

Qatardan düşüb xeyli getmişdilər ki:

− Ayaqqabılarını çıxart, oğlum, − deyə bibisi ona tapşırdı. Meyvə bağlarının arasilə uzanan qumsal yollarda çəkmə ilə addımlamaq çətinlik törədirdi.

Adil də, bibisi də ayaqqabılarını soyunub əllərinə aldılar. Hava yavaş-yavaş qaralır, sərinlik çökürdü.

Bir-birindən uzaq, alçaq kənd evlərinin çoxu yaşıl ağacların arasında gizləndiyindən güclə görünürdü. Ətrafda tam sakitlik idi: sanki bu evlərdə heç kəs yaşamırdı. Adil əvvəllər də anası ilə bu yollarla bir neçə dəfə getmişdi. Lakin o vaxtlar uşaq olduğundan, indi bibisigilin kəndlərini xatırlaya bilmirdi.

Qarşıdan əsən sərin yel Adilin qıvrım saçlarını oxşayır, bibisinin nazik örpəyini oynadıb onun üzünə sürtürdü. Adil bu örpəkdən nə isə xoş bir ətir duyur,anası yadına düşür; elə bil bibisinin örtdüyü bu qara örpək onun anası Nərgizdən qalmışdı.

Yol getdikcə uzanırdı.

Uşağın yorulduğunu hiss edən arvad:

− Az qalıb, oğlum, − deyə ona ürək-dirək verməyə başladı, − bax, o qaya üstündəki böyük çinarın altından evimiz görünəcək.

…Onlar böyük çinara yetişəndə qaranlıq bağların üzərinə qanad gərmişdi. Buradan ancaq zəif ay işığında parıldayan dənizin nəhayətsiz səthi sezilirdi. Adilə elə gəldi ki, dəniz yaxında, lap ayaqlarının altındadır; elə buradan tullansa birbaş suya düşər.

Qayanın dörd yanını torpaq basmışdı. Yaşıl otların arasilə uzanan cığır sahilə enirdi. Enişə çatanda Adil istər-istəməz dayandı. Evlərin kiçik pəncərələrindən işıq gəlirdi. Ara-sıra boğuq it hürüşməsi eşidilirdi. Buradan dəniz bayaqkından xeyli uzaqda görünürdü.

− Bax, o qıraqdakı ev bizimkidir, − deyə bibisi əlini qabağa uzadıb qaranlıqda ulduz kimi yanan bir işığı göstərdi.

…Alçaq daş hasarın kiçik qapısından həyətə girəndə onları balaca bir qız qarşıladı. Bu, Adilin bibisi qızı Mənsurə idi. Anasının yanınca gələn oğlanı görəndə o sevinclə içini çəkdi:

− Adil? –deyə qəfildən, cingiltili bir səslə qışqıraraq tullanıb onun boynuna sarıldı. Bu vaxt Adil ayaqlarına nə isə tüklü, yumşaq bir şeyin toxunduğunu hiss edib qorxan kimi oldu.

− Toplan! Yədd ol buydan, biybaş evə! –deyə qız təpiyilə iti qorxudaraq, yenə bayaqkı zil səslə çığırdı. –Özgə adam deyil, mənim dayım oğluduy…

Toplan ağ quyruğunu bulaya-bulaya qaranlıqda gözdən itdi.

Adil, Mənsurənin nazik qolları arasından birtəhər çıxıb soruşdu:

− Bibiqızı, necəsən?

Mənsurə tutuquşu kimi fasilə vermədən dil-dil ötdü:

− Mən yaxşıyam, sən necəsən? Dünən qızlayla giz-lənpac oynayanda ağacın dibində gizlənmişdim, buynumu ayı sancmışdı. Şişmişdi, lap çox şişmişdi ey, olmuşdu ay-mud kimi. Utanıydım, bayıya çıxa bilmiydim, elə indi də şişi qalıb ey, Adil, biy əlini vuy…

Adil, qaranlıqda Mənsurənin burnunu axtardı:

− Bərk sıxma, incidiy ey, − deyə Mənsurə Adilin əlini tutub ehtiyatla burnuna yaxınlaşdırdı.

− Nə yekəlib heç adamın ovcuna sığışmır.

Mənsurənin anası uşaqların həyətdə çox yubandığını görüb onları evə çağırdı.

Adil içəri girəndə işıqdan gözlərini qıydı. Doğrudan da Mənsurə çox eybəcər şəklə düşmüşdü: qızın şişmiş burnu par-par parıldayırdı.

Mənsurəgilin evlərinin Adilə xoş gələn sadə bir bəzəyi vardı. Döşəmə üç-dörd köhnə palazla örtülmüşdü. Divarlar əhənglə ağardılmışdı. Yuxarı başda küncə söykədilmiş kiçik stolun üstündə Mənsurənin kitab-dəftəri, mürəkkəbqabısı, qələmi, karandaşı dururdu. Stolun o başında divardan dövrəsinə əyri-üyrü əlvan nəqşlər vurulmuş dərs cədvəli və təqvim asılmışdı. Ortada üstünə göy müşəmbə salınmış dəyirmi mizin yanında iki təzə stul vardı. Qapı ilə üzbəüz bəzəkli dəmir sandığın üstünə, az qala tavana qədər çit yorğan-döşək qalanmışdı. Qabağında çarpayı qoyulmuş pəncərənin sağ tərəfində, divarda Mənsurəgilin ailə üzvlərinin və Adilə tanış olan qohum-ların şəkli vurulmuşdu. Sol tərəfdə köhnə asma saat çaq-çuqla işləyirdi.

Adilin hər şeyə diqqətlə fikir verdiyini görən Mənsurə ona yaxın gəlib soruşdu:

− Necədiy? Evimizi bəyəniysən, ya yox? –Mənsurə Adilin cavabını gözləmədən anasına tərəf döndü və dili ağzında yanırmış kimi tez-tez danışmağa başladı: − Ana, bəlkə Adil acdıy. Yumuyta bişiymişdim, yayısını yemişəm, yayısını saxlamışam. Vey Adil yesin, əgəy, az olay yenə bişiyəyəm. Sən də yeyəcəksən, ana?

− Az danış, ay qız… Bu saat özüm hər şeyi düzəldərəm, − deyə anası qıza acıqlanıb gözlərini ağartdı.

Mənsurə bir an susduqdan sonra yenə qramafon kimi ötdü:

− Ana, o sayı toyuğu kəs də Adil üçün. Nə olay, ay ana? Adil bizə həmişə gəlmiy ki. Ana, ay ana, gedim tutum, gətiyim sayı toyuğu, kəsiysən?..

Mənsurənin bir dəqiqə nə dili, nə də özü hərəkətsiz dururdu. O gecə yatana kimi qızın danışıqları yazılsaydı, beş günə oxuyub qurtarmaq olmazdı.

Səkkiz yaşına yenicə girmiş Mənsurənin çevikliyinə baxmayaraq, bədəncə çox cılız idi. Onun girdə sifəti, əsmər yanaqları, qələm kimi nazik qaşları və üzərinə şeh düşmüş qara şanı giləsi kimi parlaq, badamı gözləri ətrafında sıx, uzun kirpikləri vardı. Açıq xurmayı gödək hörükləri hər iki yandan siçan quyruğu tək çiyinləri üstə sallanmışdı. Onun civə kimi bir yerdə sakit duran vaxtı olmadığı üçün hörükləri də hey tərpənirdi. Yəqin ki, o çox dəcəllik etdiyindən, əynindəki rəngi bozarmış oğlan maykası nəyəsə ilişib iki yerdən cırılmışdı.

Şam elədikdən sonra Mənsurə dayısı oğluna qayğıkeşlik göstərib dedi:

− Mən çaypayımı Adilə veyiyəm, özüm yeydə yatacağam.

Adil bu təklifə etiraz etdisə də, qız heç cürə razı olmadı:

− Bax, biy kəyəm dedim, quytaydı! Oyda yatacaysan! Yoxsa küsəyəm səndən.

..Gecə Mənsurə elə bərk yatmışdı ki, onun günortaya kimi yerindən qalxacağına inanmaq olmazdı.

Səhər xoruz banından qabaq qızın səsi otağı başına götürdü:

− Adil, duy anam sayı toyuğu kəsəcək, göyək qaynından yumuyta çıxay, ya yox…

Adil yuxudan doymasa da qalxmağa məcbur oldu. Yerindəcə balışa dirsəklənib oturdu. O, çarpayının baş tərəfindəki kiçik pəncərədən bayıra baxanda qəlbi fərəhləndi. Sən demə bibisigilin evləri lap ləpədöyəndə imiş! Buradan bayır elə gözəl görünürdü ki!

Pəncərənin qarşısındakı bostanda yemiş, qarpız, xiyar tağları, pomidor kolları yamyaşıl idi. Dənizin səthinə sanki qurğuşun kağızı sərilmişdi; Xəzərdən yenicə boylanan günəşin şüaları altında parlayan gümüşü sulara baxanda adamın gözləri qamaşırdı. Ləpədöyəndə dalğalar iri qağayılar kimi qanad çalırdı. Adilə elə gəlirdi ki, bu dalğalar bir az da güclənsə bostanı su basacaq, evin pəncərəsindən içəri damcılar sıçrayacaqdır. Ancaq ləpələr nə qədər yuxarı qalxıb qabağa cumsa da, sahili islada bilmirdi. Uzaqda sapa düzülmüş kimi görünən bir dəstə quş cərgə ilə şimala tərəf uçurdu.

Adil qalxıb həyətə çıxmağa hazırlaşırdı ki, Mənsurə qışqıra-qışqıra içəri girdi:

− Sən nə tənbəlsən, ay Adil, mən səni qaldıymaq istəmiyəm, sən də elə uzanıysan ha… Biy daha demiysən ki, bəlkə bibiqızım dayıxıy mənimçün. Duy, duy, gedək çöyəyimizi yeyək sonya sənə yaxşı şeyləy göstərəcəyəm.

Mənsurə Adilin ayağından tutub dartdı:

− Düş aşağı!

Həyətdə, təzəcə su səpilib tərtəmiz süpürülmüş səki üstündə kiçik bir süfrə salınmışdı. Güllü podnosda stəkan-nəlbəki və kiçik nimçələrdə pendir-çörək qoyulmuşdu. Süfrənin baş tərəfində samovar buğlanırdı.

Üstü dəsmalla örtülmüş qənddanı görən kimi Mənsurə tez əyilib iki parça qənd götürdü. Birini həb kimi öz ağzına atdı, o birini də dayısı oğluna uzatdı.

− Çox sağ ol, mən istəmirəm, − deyə Adil almadı.

− Al, al də!

− Qoy bibim gəlsin, sonra.

Mənsurə ona danışmağa imkan vermədi. Adil “sonra” deyəndə qız qəndi onun ağzına tulladı və qəhqəhə ilə güldü. Elə ucadan güldü ki, həyətdə ağac altında yerə sərilib rahatca yatan Toplan dik atıldı.

…Çaydan sonra Mənsurə əlinəbir parça çörək götürüb, Adili gəzməyə apardı.

− Bəs sən bayaq o qədər yedin, doymadın? –deyə Adil qızın ovcundakı çörəyə işarə elədi.

Mənsurə sözlərin axırını uzada-uzada cavab verdi:

− Doymuşam… Bunu özümçün yeməyə apaymıyam ki…

− Bəs neyləyirsən?

− İndi göyəysən, − deyə Mənsurə özünü bicliyə qoydu. –Deməyəcəyəm!

Onlar ağacların, kolların arasilə qaça-qaça irəlilədikcə paltarları şehdən islanırdı. Mənsurə şadlığından hey atılıb-düşərək oxuyurdu:

Qayanquşlay, səyçələy,

Çöyək yeyib, diyçələy…

Evdən xeyli uzaqlaşmışdılar. İki qonşu bağın arasındakı uçuq evə bitişik bir artırmaya yetişəndə Mənsurə ayaq saxladı. Geri dönüb: − sss!.. –deyə qaşlarını dartdı və şəhadət barmağını yuxarı qaldıraraq dodaqlarına yapışdırdı. Adil heç bir şey başa düşməsə də, onun tapşırığına əməl etməyə məcbur oldu; tez aşağı əyildi. Mənsurə böyük bir kolun dalında gizləndi. Qız gözləri daha da bərəlmiş halda bir də geri çevrildi, dayısı oğluna yenə susmaq işarəsi verdikdən sonra pəncələri üstündə yavaş addımlarla, oğrun-oğrun qabaqdakı artırmaya tərəf irəliləməyə başladı. O elə ehtiyatla gedirdi ki, sanki bu dəqiqə otlara toxunub xışıltı çıxaracağından qorxurdu. Adil isə hələ də bayaqkı yerində dinməz-söyləməz gizlənmişdi. O, ürəyinin tez-tez döyündüyünü aydın eşidirdi.

Mənsurə artırmaya yetişcək qabaqdan bir qaranquş uçdu, qızın başı üstündə iki-üç dəfə fırlandıqdan sonra gəlib yenə onun yaxınlığındakı elektrik məftilinə qondu.

Adil qızın hərəkətini maraqla izləyirdi: “Yəqin, quşu tutmaq istəyir”.

Ancaq Mənsurə elektrik məftilinə yatan qaranquşa heç əhəmiyyət də vermirdi. Quş da qızdan ürkmürdü. “Yəqin, Mənsurə biclik eləyir. Quş yaxına gələn kimi əlini atıb tutacaq”.

Lakin Adil bibisi qızının bu işə heç bir təşəbbüs göstərmədiyini görüb biraz dikəldi. İrəli getmək istəyirdi ki, Mənsurə əyilə-əyilə geri döndü. Onun bu hərəkətindən əsəbləşən Adil:

Bəs niyə qayıtdın? –deyə pıçıltı ilə soruşdu. Mənsurə onun gözləmədiyi bir cavab verdi:

− İndi başa düşdün çöyəyi nə üçün gətiymişdim?

Adil gözlərini döyə-döyə qıza baxdı.

Hələ iki-üç həftə bundan əvvəl Mənsurə bu qaranquş yuvasını görmüşdü. Zərif, yumşaq otlarla kiçik araqçın şəklində hörülüb, bayırdan palçığa tutulmuş yuvada fındıq irilikdə bir neçə yumurta vardı. Mənsurə yuvaya yaxınlaşanda, ana qaranquş pırıltı ilə uçmuş və çox da uzaqda olmayan bir yerə yataraq qızın getməsini gözləmişdi. O gündən sonra Mənsurə hər səhər gəlib yuvaya baxır, balaların yumurtadan çıxıb-çıxmadığını yoxlayırdı. Nəhayət, qız yuvada ətcəbala qaranquşları görəndə sevinmişdi.

İndi neçə gün idi ki, Mənsurə yuxudan duran kimi gəlib balaca quşcuğazların yuvasına çörək qırıntıları tökürdü. Bu mehriban qızın, balalarına heç bir ziyan vermədiyini hiss edən ana qaranquş da Mənsurədən qorx-murdu.

Mənsurə bunların hamısını birnəfəsə Adilə nağıl edib dedi:

− İndi göydünmü əlimdəki çöyəyi nə üçün gətiymiş-dim?..

Adil dinmədi. Bu vaxta kimi o qədər də əhəmiyyət vermədiyi bibisi qızına indi çox diqqətlə baxdı.

Mənsurə şıltaqlıqla yerində atılıb-düşdü və kiçik əllərini şappıltı ilə bir-birinə vurub:

Qayanquşlay, səyçələy,

Çöyək yeyib, diyçələy…

deyə-deyə ləpədöyənə tərəf qaçdı. Dəniz qırağına çatanda tez maykasını çıxarıb özünü yumşaq torpağa yıxıb, o tərəf-bu tərəfə yuvarlanmağa başladı:

− Adil, tez ol, sən də soyun! –deyə qız birdən yerindən qalxıb özünü suya atdı. Lakin dayısı oğlunun gec tərpəndiyini görüb geri qayıtdı.

Qız yaxına gəlcək əllərilə suyu qırağa sıçradıb Adilin paltarını islatdı.

Uşaqlar günortaya qədər ləpədöyəndən getmədilər. Çimdilər, isti torpağın üstündə uzanıb dincəldilər, sonra yenə suya cumdular. Əgər Mənsurənin anası onları nahara səsləməsəydi, axşamadək yemək də yadlarına düşməyəcək-di.

…Gecəni ikisi də bərk yatdı. Bu qayda ilə bir neçə həftə ötdü.

Adili hər gün yuxudan Mənsurənin səs-küyü oya-dırdı. Bir səhər Adil yenə Mənsurənin səsinə oyandı. Ancaq bu dəfə qız gülmür, şadlıq etmir, hönkür-hönkür ağlayırdı.

Kimsə Mənsurənin sevimli qaranquşlarının yuvasını dağıdıb, balaları didərgin salmışdı. “Mənim qaranquşla-yım”… deyən bibisi qızının yanıqlı səsini eşidən, onun göz yaşlarını görən Adil dözmədi. Anası yadına düşdü. Ürəyi kövrəldi. O da Mənsurəyə qoşulub ağladı…

Bakıya qayıdandan sonra Adil ilk günlər Mənsurə üçün çox darıxırdı.

Xaçmaz almaları

Qaranlıq qarışmışdı. Şəhərin hər yerində olduğu kimi, burada da küçə lampaları yanmırdı. Şüşələrinə xaç şəkilli kağız yapışdırılmış pəncərələrə qara pərdələr tutulduğundan, Diləfruzun budkasından beş addımlığı görmək mümkün deyildi. Qatardan düşən sərnişinlər spiçka çəkmədən, papiroslarını bir-birindən yandırır, ovuclarında tutub oğrun-oğrun çəkirdilər.

Bu qaranlıq, ürəkdarıxdırıcı axşamlar çökən kimi, Diləfruz xalatını soyunub, budkasını bağlayır və evlərinə yollanırdı. Bu gün isə o tələsmir, Rəhmanın yolunu gözləyirdi.

Diləfruz stulu altına çəkib oturdu; yanaqlarını ovucları arasına alaraq, gözlərini qaranlıqda güclə görünən paralel relslərə dikdi. Moskva− Bakı qatarının vaxtına az qalmışdı.

Uzaqdan parovoz fiti eşidildi. Diləfruzun ürəyi narahatlıqla döyündü.

Hündür platformanın qarşısında semaforun yaşıl fənəri yandı. Çox çəkmədi ki, təkərlərin səsi yaxınlaşdı və azacıq sonra parovozun işığı qaranlığı yarıb qabağa uzandı, relslərə zəif parıltı çökdü.

Qatar səs-küylə vağzala girəndə Diləfruz yerində rahat otura bilməyib ayağa qalxdı. Vaqonlardan düşüb budkaya tərəf gələn adamların arasında Rəhmanı axtarmağa başladı.

Qəfildən Rəhman Diləfruzun gözləmədiyi səmtdən çıxıb budkanın qabağında dayandı. Onun əlində kiçik bir səbət vardı.

− Axşamın xeyir, Diləfruz xanım.

− Aqibətin xeyir, xoş gəlmisən! –Arvad gülümsəyib, birçəklərinə sığal verdi. Utanırmış kimi başını aşağı salıb, nimçədəki xırda pulları oynatmağa başladı. –Səni də görmək olarmış! Vücudun dönüb kimyaya, görünmürsən, − deyə o, nigarançılığını bildirmək istədi. Sonra çatma qaşları altından mənalı-mənalı ona baxdı.

Bu gün Rəhmanın görkəmi Diləfruza həmişəkindən xoş gəldi. Kişi elə bil cavanlaşmışdı; üzünü təmiz qırxdırıb, bığlarını düzəltdirmiş və xüsusi səliqə ilə geyinmişdi. Əynindəki göy sətin pencəyi təzə idi. Yəqin ki, Diləfruzun xoşuna gəlmək üçün furajkasını da bir az yan qoymuşdu.

Son zamanlar Diləfruz xeyli dəyişmişdi. Müştərilər-lə başqa cür rəftar edirdi: nə onlarla zarafatlaşır, nə gülür, nə də ki, şirin dilini işə salıb “dvoynoy” şərbət təklif edirdi. Bu, Diləfruzun gündəlik qazancına ziyan gətirsə də, Rəhmanı sevindirirdi. –Çox həyalı, namuslu arvaddır, − deyə o fikirləşir, əvvəllər olub-keçənlərin hamısını yaddan çıxarırdı.

− Al, Diləfruz xanım, − deyə Rəhman səbəti qaldırıb ona uzatdı, − bu almaları Xaçmazdan səninçün gətirmişəm.

Diləfruz utanırmış kimi alt dodağını dişləyib boynunu çiyninə əydi.

− Nə xəcalətdir? Neyçün zəhmət çəkirsən? –O, tələsmədən əlini uzadıb səbəti aldı. –Payın artıq olsun!

Ara sakitləşən kimi Diləfruz Rəhmanı yanına dəvət elədi

− A… bayırda niyə durmusan? Gəlib əyləşsənə!

Rəhman budkanın arxasındakı qapıdan içəri keçdi.

Diləfruz pəncərəni örtüb qara pərdəni aşağı endirdi…

Uzun çəkən söhbətdən sonra budkanı bağlayıb, bayıra çıxdılar.

Vağzalın pilləkənlərini enəndə Rəhman səbəti sol əlinə ötürüb Diləfruzun çılpaq, ətli qolundan yapışdı. Arvad etiraz etmədi. Əksinə, özünü bir az da Rəhmana tərəf əyib çiynini ona söykədi. Onlar astadan danışa-danışa qaranlıq küçələrdən gedirdilər. Şəhərdə gediş-gəliş azal-mışdı. Arabir uzaqdan görünən minik maşınlarının fənərlə-ri qaranlıqda parıldayan canavar gözlərini xatırladırdı. Bəzən tramvayların elektrik məftillərindən qopan gözqa-maşdırıcı yaşıl qığılcımlar yaylım atəşi kimi bir anlığa ətrafı nura qərq edir, sonra elə bil qaranlıq daha da qatılaşırdı. Getdikcə küçələr sakitləşir, hərəkət azalırdı. Göydə zolaq-zolaq projektor işıqları çal-çarpaz kəsişərək, sağdan-sola, soldan-sağa gəzirdi. Şəhərin üzərində aram-aram təyyarə uğultusu eşidilirdi.

Diləfruzla çiyin-çiyinə addımlayan Rəhman heç şeyə əhəmiyyət vermədən danışır, arvada şirin-şirin vədlər verirdi.

Rəhman bir neçə dəfə Diləfruzu İçərişəhərə qədər ötürmüşdü. Lakin otağa girmək ona müyəssər olmamışdı. Rəhmanın eyhamlarını duyan Diləfruz onu darvazadan o yana buraxmamışdı.

Yolu yarı elədiklərini görən Rəhman addımlarını yavaşıtdı:

− Allahdan gizlin deyil, bəndədən nə gizlin, Diləfruz xanım, sağlıq olar görərsən, − deyə Rəhman davam edirdi, − ev-eşiyimiz də pis deyil, bircə səliqəmiz çatışmır ki, onu da gəlib sən qaydaya salarsan.

Bu söhbətlər Diləfruzu hədsiz sevindirsə də, özünü etinasız göstərməyə çalışırdı.

Rəhman deyirdi:

− Sənin əziz canınçün, oğlum Adil də fağırın biridir. Səniynən heç bir işi olmayacaq. Srağagün deyir, ata bu evə kimi gətirsən, doğma anatək sevəcəyəm.

Diləfruz köksünü ötürdü. Başını qaldırıb gözlərini geniş açaraq fərəhlə Rəhmana baxdı:

− Neçə yaşı var uşağın?

− Allah qoysa, bu üzümüzə gələn novruz bayramın-da on dörd yaşı tamam olacaq.

− Boya-başa çatsın.

− Çox sağ ol! –Rəhman azacıq susub əlavə elədi: − Bir də mən olan yerdə oğul-uşaq nəkarədir ki, sənə güldən ağır söz desin!

Səbətin dəstəsi Rəhmanın barmaqlarını kəssə də, o, əlini dəyişmək istəmirdi. Hələ də Diləfruzun yumşaq qolunu ovcunda sıxaraq gedirdi.

− Bir az da sən söhbət elə də, elə mən danışıram, Diləfruz xanım, − deyə Rəhman açdığı məsələ barədə onun dilindən bir söz eşitmək istədi. –Heç demirsən, bu xeyir işə razısan, yoxsa…

Diləfruz belə bir suala cavab verməyi hələ su budkasında işə girdiyi vaxtlardan arzulayırdı.

− Nə deyəcəyəm ki… Qismətdən artıq yemək olmaz. Əgər bu xeyir iş baş tutar, onda mən də necə cüvənəzən olduğumu göstərərəm; qışda əlinə isti su tökərəm, yayda sərin su…

Diləfruzun titrək səslə astadan dediyi bu sözlər Rəhmana hər şeydən qiymətli gəldi.

Kişiyə elə bil dünyanın tən yarısını bağışladılar.

− Çox sağ ol, Diləfruz xanım, − dedi. –Ürəyimi şad elədin. Allah səni sevindirsin.

İçərişəhərin darısqal, qaranlıq döngələrinə çatanda Rəhman bir az da cürətləndi; əlini kəmər kimi Diləfruzun belinə doladı.

− Eləmə, ayıbdır, − deyə Diləfruz dartındısa da, Rəhman buraxmaq istəmədi.

Bu qayda ilə gəlib Diləfruzgilin qapılarına çatdılar. Hər ikisi dayandı. Rəhman əlindəki səbəti yerə qoydu. Diləfruz isə divara söykənib boynunu yana əydi. Gözlərini süzərək Rəhmana baxdı. Elə bil bu dəqiqə onun dizləri büküləcək, Rəhmanın qucağına yıxılacaqdı. Diləfruz vəziy-yətini pozmadan ona baxıb gülümsəyir, danışmırdı. Arvadı bu halətdə görən Rəhmanın ürəyi döyünməyə başladı.

− Diləfruz xanım, − deyə o qorxurmuş kimi dili dolaşa-dolaşa yavaşcadan səsləndi, − bu gün məni evinə buraxacaqsan?

Diləfruz nazlı bir qız ədasilə əzilib büzülərək başını buladı.

− Razı ol, Diləfruz xanım, adamı bir belə incitməzlər! –deyə Rəhman ürəklənib onun çiyinlərindən tutaraq özünə sarı çəkdi. –Gedək sizdə oturaq, sənə deməyə o qədər sözüm var ki, səhərə kimi danışsam qurtarmaz.

Deyəsən, Xaçmaz almaları Diləfruzun qəlbini yumşaltmışdı. O bu təklifin müqabilində başını bulamaqla etirazını bildirsə də, sinəsini qabağa verib, ətirli tellərini Rəhmanın təzəcə qırxılmış üzünə sürtürdü.

− Gedək, Diləfruz xanım, gedək sizdə oturaq, − deyə Rəhman qolları arasında xumarlanan arvadın qulağına eyni sözləri təkrar edir və əlilə onun saçlarını sığallayırdı.

Diləfruz özünə yad bir səslə pıçıldadı:

− Ancaq gecə gedəcəksən.

− Baş üstə, sən necə istəsən, elə edərəm.

Diləfruz Rəhmanın qolları arasından çıxıb özünü düzəltdi, dağılmış tellərini hamarlayıb dedi:

− Onda qoy əvvəlcə mən həyətə tək keçim. Qonşulardan ayıbdır. Sən bir yarım saat yuban, sonra üç dəfə zəngi vurarsan. Qapını açmağa özüm gələrəm.

− O da baş üstə, sənə qurban olum, necə buyurursan…

Diləfruz səbəti götürüb həyətə keçdi. Qarşısında seyrək sarmaşıqlar qalxmış şüşəbəndin qapısını açdı, içəri girib işığı yandırdı. Tez süpürgəni götürüb tələsik döşəməni süpürdü. Pəncərənin qırağında qoyulmuş bulaşıq nimçələri, stəkanları, qatıq bankalarını, dərman şüşələrini və kartof, soğan qabıqlarını küncə yığıb qəzetlə üstünü örtdü. Bəzək stolunun üstündə, ərinin çərçivəyə salınmış şəklini götürüb çarpayıda döşəyin altında gizlətdi. Sonra stolun süfrəsini aparıb həyətdə çırpdı. Qrafinə təmiz su doldurdu.

Çarpayısını səliqəyə saldı. Belə tez-tez iş görməyə adət etmədiyindən onu tər basdı.

Rəhmanın gələcəyi vaxta az qalmışdı. Diləfruz paltarını dəyişib aynanın qabağına keçdi.

Onun küçəyə iki pəncərəsi açılan kiçik bir otağı vardı. Yuxarı başda ipək yorğan-döşəkli köhnə nikel çarpayı qoyulmuşdu. Çarpayının üstündən divara bir cüt maral rəsmli balaca xalça vurulmuşdu. Xalçadan yuxarıda isə Diləfruzun bir neçə il əvvəl çəkdirdiyi, çiyinləri və sinəsi açıq, gülümsər şəkli asılmışdı. Otağın çarpayı ilə üzbəüz küncündə qoyulmuş paltar şkafının üstündə təzə doğulmuş körpə boyda qəşəng bir “yatıb-duran” kukla vardı.

Arvad özünü səliqəyə saldıqdan sonra ayna qabağında bir daha saçlarına sığal verib şüşəbəndə çıxdı. İndi o, Rəhmanı qarşılamağa hazır idi!

Diləfruz Rəhmanın zəngini çox gözlədi. Lakin səs gəlmədi.

Nəhayət, səbri tükəndi. Pəncərəni açıb küçəyə baxdı, heç kimi görmədi. Sonra həyət qapısına çıxdı. Rəhman orada da yox idi.

− Axı bu kişi hara gedə bilər? –deyə arvad o tərəf bu tərəfə göz gəzdirdi.

Diləfruzun qanı qaraldı. O, pərt bir halda evə qayıtdı. Səbətdəki almalardan birini götürüb yenicə dişləmişdi ki, qapının zəngi üç dəfə dalbadal səsləndi. Zəngi çalan elektrik məftillərinin bir ucu da Diləfruzun ürəyinə bağlanmış kimi, arvadın bədəni titrədi.

O, aynanın qabağında bir daha özünə nəzər yetirdikdən sonra yüyürüb qapıya çıxdı.

Rəhman qucağında kağıza bükülmüş iri bir bağlama həyətə girib, oğru kimi yan-yörəsinə baxa-baxa pəncələri üstündə sakit-sakit addımlayaraq içəri keçdi.

− Buyur bura, − deyə onun dalınca ehtiyatla şüşəbən-din cəftəsini keçirib otağa girən Diləfruz yuxarı başda kişiyə yer göstərdi.

Rəhman oturmazdan əvvəl içəriyə diqqətlə göz gəzdirib, əlindəki bağlamanı ona uzatdı.

− Ancaq gərək inciməyəsən, Diləfruz xanım. Səndən icazəsiz bir şüşə beşulduz almışam, − dedi və keçib stolun arxasında əyləşdi. –Sənin əziz canınçün, mən bu içkini çox xoşlayan adam deyiləm. Aldım ki, darıxmayaq, söhbətimiz bir az ləzzətli olsun.

Konyak şüşəsinin başı, çörək, konserv və başqa yeməli şeylər bükülmüş kağız bağlamanı cırıb bayıra çıxmışdı. Diləfruz bağlamanı alıb stolun üstünə qoydu.

− Daha mən nə deyim, almısan da… Ancaq gərək belə olmayaydı. Mən ki, içən deyiləm.

Azacıq sonra yeməli şeylər stolun üstünə düzüldü. Rəhman papağını çıxarıb çarpayının başından asdı. Pencəyini soyunub oturduğu stulun söykənəcəyinə geydir-di.

Yeməyə başladılar. Rəhman Diləfruza konyak təklif edəndə arvad razı olmadı:

− Yox a… heç içərəm? –dedi və stolun üstündəki almalardan birini götürüb iştahla dişlədi. –Əcəb şirin almalardır!

− Yeginən, nuşican!

Rəhman Diləfruzun sağlığına bir qədəh boşaltdıq-dan sonra dodaqlarını marçıldadıb başını tərpətdi.

− Nahaq yerə içmirsən, Diləfruz xanım. Sənin əziz canınçün, konyak deyil, ceyran südüdür.

Ac qarına içdiyi birinci qədəhdən sonra, tutuquşu kimi Rəhmanın dili açıldı.

− Mən, Diləfruz xanım, bəzi o key-maymaq kişilər-dən deyiləm. Bu yaşa gəlmişəm, hələ yemək-içmək dərdi, pul dərdi nədir, bilmirəm. Bax, allahdan gizlin deyil, bəndədən nə gizlin, davadır, elə adam var ki, güzəranı çox ağır keçir. Mən, allaha şükür, hələ ki, yemək, geymək fikri çəkməmişəm. Özüm provodnik olsam da, naçalniklərimi-zin çoxundan yaxşı dolanıram. Allah min bərəkət versin, o vaqonun çarxları ki, var ey,.. fırlandıqca çörək çıxır. Əgər bu şoğərib olmasaydı, − o, əlini şappıltı ilə qabağa çıxmış qarnına vurdu, − adam milyoner olardı. –Rəhman şüşəni götürüb qədəhini doldurduqdan sonra sözünə davam etdi: − Mənim, Diləfruz xanım, bu saat bircə fikrim varsa, o da sənin əziz canınçün, necə deyərlər, eyib olmasın, evin arvadsızlığıdır. İşə bax ki, qulluqçu da saxlaya bilmirəm. Nə var, nə var, qonum-qonşunun ürəyinə başqa şey gələr. Ancaq evdə kəbinli arvad olandan sonra kim nəkarədir ki, desin, gözün üstə qaşın var?! Elə deyilmi, Diləfruz xanım?

Diləfruz başını tərpədib onun sözünü təsdiqlədi. Rəhman danışdıqca coşurdu:

− Mən tərif olmasın, çox qabağı görən adamam! Bax, sənin o əziz canınçün, yalan deyirəmsə, bu yediyimiz halal çörək mənə qənim olsun. Mən dünyanın işini əvvəlcədən bilən adamam!

Diləfruz çənəsi qızmış Rəhmanı dinlədikcə, bu balaca kişi onun nəzərində böyüyür, dünyanın ən ağıllı və ən güclü adamlarından birinə çevrilirdi.