Kitabı oku: «Bu türk daha o türk deyil», sayfa 3

Gəl, gör bu yer cənnət deyil, dərddən yazar Sadiq qəzəl.

Gəl, gör bu yer bir yer ki, bil, etmiş gülün ömrün xəzəl.

Gəl burda gör qəmdən azad insanların xoş anların.

Gəl burda gör aclıq çəkən bir körpənin son anların.

Tələbə

Mən tələbə olanda,

Sevinəndə, güləndə,

Elə bildim yeni bir

Günəş doğdu səmanın, göyün üfüqlərində.

Elə bildim yenicə

Göz açmışam cahana,

Elə bildim anam da

Yanımda durub, dedim:

–Bura haradır, ana?

Ərköyün uşaq kimi

O yan bu yana qaçdım,

Az qala, qartal olub göylərə qanad açdım.

Birdən… nəsə köksümə

Çökdü qara kölgətək,

Boylandım ürkək-ürkək.

Soyuqluğu sıxır,

İstiliyi boğurdu,

Bu istilik, soyuq da

Məndə ümid doğurdu.

Mənə deyirdi: – Dayan!

Bu gəldiyin yolundan

Sarpma qırağa bir an.

Sənin yolun millətin, səadətindir ancaq,

Sən necə olacaqsan,

Millət o cür olacaq!

Bu dünyanin sahibi kimdir?

Bir xəyalın içində mən,

Gecə-gündüz fırlanıram,

Fırlanıram …

Hey yanıram.

Çölündə mən, içində mən,

Zəif də mən, mətin də mən,

Asan da mən, çətin də mən,

Düşünürəm, görən, niyə?

Nədən ötrü, kimə görə,

Kim yaradıb bu dünyanı?

Məqsəd nədir, səbəb nədir?

Bilmək olmur yaradanı,

Nə xeyirdir, nə də şərdir

Sahibi yox.

Demək olmaz.

Çünki vardır bu dünyada

Hər bir şeyin öz sahibi.

Heç bir şeyə dəymək olmaz,

Çünki gələn söz sahibi.

Amma nədən bilməyirəm

Üzə çıxmır göz sahibi.

Axı görmür bu dünyanı

Alçaq atır, namərd tutur?

Səfillərin ah-tüğyanı,

Onu etmiş qotur-qotur?

Bəlkə, bicik atıb bizi,

Bir atasız cocuq kimi?

Bəlkə, gicik, satıb bizi,

Kara gəlməz toyuq kimi?

Bəlkə, də o, bacarmır heç

bizim ilə,

Olar…

Bəzən mən də bacarmıram

Özüm ilə.

Tutmur fikrim sözüm ilə,

İnanıram yalanlara, görməsəm də

Gözüm ilə.

Deyirlər ki bu dünyanın sahibi var,

Şəksiz inan! Danışma heç.

Göylərin də, yerlərin də talibi var,

Yansan da, sən alışma heç.

Allahının işlərinə yum gözünü,

Qarışma heç.

Yumsam da mən gözlərimi ,

Qəlbim baxar ona bic-bic.

Dünya sənin nəyindir ki?

Küsmə, qardaş, bu dünyadan, dünya sənin nəyindir ki?!

Ondan ötrü keçmə candan, dünya sənin nəyindir ki?!

Atan deyil, anan deyil, sevib səni həyat versin,

Müəllim tək tutub əldən, əzizləyib savad versin,

Ucaldaraq göylərə o, yıxılanda qanad versin,

Gözləmə heç vəfa ondan, dünya sənin nəyindir ki?!

Küsmə, qardaş, bu dünyadan, dünya sənin nəyindir ki?!

Minnət etmə alçaq deyib, zalım deyib, bu dünyaya,

Incidərək alçaltsa da, tutma eyib bu dünyaya,

Şükr elə sən, tapdığını içib-yeyib, bu dünyaya,

Doğulan gündən sən ondan, dünya sənin nəyindir ki?!

Küsmə, qardaş, bu dünyadan, dünya sənin nəyindir ki?!

Yollarında dərə də var, təpə də var, görən bilər,

Cəhənnəmi, cənnəti var, deyirlər ki, ölən bilər,

Hər ikisi burdadır, bil, o dünyadan dönən bilər,

Əl çəkmə sən inadından, dünya sənin nəyindir ki?!

Küsmə, qardaş, bu dünyadan, dünya sənin nəyindir ki?!

Mübariz ol, həyat üçün alma çiynə qəm yükünü,

Dövranında sən kişi ol, qoy başına, ər börkünü,

Atma qardaş, bu dünyanın boynuna sən öz suçunu.

Çalış sənin olsun dövran, dünya sənin nəyindir ki?!

Küsmə, qardaş, bu dünyadan, dünya sənin nəyindir ki?!

Bu dünyanın bazarından boş çıxsa da əlin sənin,

Bu dünyanın əzabından bükülsə də belin sənin,

Baxıb görsən səndən betər olub oban, elin sənin,

Niyə versin dava-dərman, dünya sənin nəyindir ki?!

Küsmə, qardaş, bu dünyadan, dünya sənin nəyindir ki?!

Ulduzlar niyə yanır?

Gözlərim hey baxır göyə

ulduzları süzə-süzə.

Xəyallarım axır göyə

sonsuzları üzə-üzə.

Kaş deyirəm mən də göydə

Parlayardım ulduz kimi,

Seyr edərdim yeri göydə,

Qalmazdım heç yalqız kimi.

Amma birdən düşündüm ki,

Məgərsə mən təkəm burda?

Bunu deyib oyandım ki,

Göydəyəm mən,

Təkəm orda.

Baxdım yerə, gördüm ki, mən

Yerdə həyat dəhşət saçır,

Elə orda duydum ki, mən

Parlamayır göydə ulduz,

Həyatı o, görür donsuz,

Dərd əlindən vəhşət saçır.

Bir də gördüm od tutmuşam

yanıram mən

Vəhşətləri görə-görə,

Nə yaxşı ki, mən yatmışam,

Qanıram mən,

Yatdım əlan, şükr elədim Allahıma.

Gecə-gündüz dönə-dönə.

Nə yaxşı ki, yanmıram mən

Ulduzları köz eləyən

Öz ahıma!

Şagirdimin rəsm dəftəri

Bir gün şagirdimin rəsm dəftərin,

Partadan götürüb vərəqlədim mən.

Birinci səhifə…

İgid bir əsgərin qolsuz bədəni,

Qızarmışdı qandan, onun kəfəni…

Kədərləndim mən…

İkinci səhifə…

Burada çəkdiyi qaranlıq gecə,

Gecədə görsənir qanlı bir küçə,

Millətə verilib ağır işgəncə…

Qəhərləndim mən…

Üçüncü səhifə…

Bir günəş çəkilib işığı sönmüş.

Dördüncü səhifə…

Bir ana ağlayır balası ölmüş.

Qəzəbdən gözləri atəşə dönmüş.

Dinəmmədim mən…

Beşinci səhifə…

Yaşıl çəmənlikdə bomba partlamış,

Qırmızı lalə də qana boyanmış.

Altıncı səhifə…

* * *

Onuncu səhifə…

Artıq dözəmmədim mən.

Qaldırıb ayağa soruşdum ondan:

– A məsum bala…

Söylə nə görmüsən dəhşəti qandan?

Niyə çəkməyirsən güldən, bahardan?

Günəşdən, şəfəqdən, xoş ruzigardan?

İnsana zövq verən gözəl həyatdan?

Söylədi şagirdim:

– Axı müəllim, …

Elimdə güldən çox qan görürəm mən,

Vəhşilik əkibdir yurduma düşmən.

Mən necə danışım güldən, çiçəkdən?

Şəhidlərin ruhu küsməzmi bizdən?

O vaxt çəkərəm ki, nurlu bir şəkil,

Haqq şər üzərində qələbə çalsın,

Gülsün torpağımız, gülsün daşımız,

Elimiz qisası düşməndən alsın!

Bəşəri bayrağım Qarabağımda,

Bülbüllər yetirən gözəl Şuşamda

Hey dalğalansın,

Nigaran gözləyən Şəhid ruhları