Kitabı oku: «Yuxu maşını», sayfa 3

Qardaşım macərapərəst olduğu üçün nənəm belə deyirdi. Çünki o, oyaq da olan-da özündən qorxulu nağıllar uydurur, Mol-la İmamqulunun Məhərrəmlik ayında da-nışdığı cin-şeytan rəvayətlərinə özündən nələrsə artıra-artıra, bir az da təkmilləşdirir-di.

Bir gün Molla İmamqulu məhərrəm-liyin 9-cu günü maraqlı bir əhvalat danış-mışdı. Əhvalat belə idi: bir gün İmam Əli yerin altına gedib cinlər padşahını haqqa dəvət etmək istəyir. Onu padşaha yaxın bu-raxmaq istəməyən qoşun üstünə hücum çə-kir. İmam Əli qılıncını sıyırıb onlarla döyü-şür. Döyüş bir neçə gün davam edir, nə cin-lər ölüb qurtarır, nə də İmam Əli silahı yerə qoyur. Onun başını kəsdiyi cinlər yenidən dirilir, İmam Əlidə isə Allah gücü olduğu üçün o, yorulmaq bilmir. Bunu görən Cinlər padşahı qoşuna döyüşü saxlamaq əmrini verir. Sonra da İmam Əlini qəbul edərək ona beyət edir. Deyir ki, bundan sonra nə vaxt kömək lazım olsa, bütün cinlər ölkəsi sənin arxandadır. İmam Əli isə ona bir ovuc tor-paq verib:

– Bu torpaqdan nə zaman qan damarsa, deməli, mənim oğlanlarım və nəvələrim dardadır. O zaman onlara kömək edərsən, – deyir.

Bu razılaşmadan xeyli müddət keçir və Yezid, İmam Əlinin oğlu İmam Hüseynə qarşı müharibə elan edir. İmam Hüseyn Aşura günü yorğun halda Yezidin qoşunu ilə döyüşəndə görür ki, düşmən əsgərlə-rinin başları gözəgörünməz qüvvələr tərə-findən kəsilir. Yezid soruşur:

– Ey İmam Hüseyn, sən imamətlik davası aparırsan?

Bu söz İmam Hüseynə pis təsir edir və əl saxlayır. Bu zaman Cinlər padşahı onun gözünə görünür. İmam Hüseyn soruşur:

– Siz kimsiniz və bunu niyə edirsiniz?

Cinlər padşahı isə cavab verir:

– Biz atan İmam Əlinin dostlarıyıq, onunla əhd-peymanımız var. Sənə yardıma gəlmişik. Biz də sizin ümmətinizdənik.

Bu zaman İmam Hüseyn gülümsünüb əlini onun boynuna salır və deyir:

– İki barmağımın arasından bax, nə gö-rürsən?

Cinlər padşahı:

– Hər əsgərin başının üstündə bir qı-lınclı əsgər, – deyə cavab verir.

İmam Hüseyn:

– Bu o deməkdir ki, əgər mən Allahın mənə verdiyi imamətlikdən istifadə etsəm, bir anda onların hamısını məhv edərəm, – söyləyir.

Heyrət içində qalan Cinlər padşahı so-ruşur:

– Bəs onda sən niyə razı oldun ki, bütün əhli-əyalın ölsün, elin biyaban qalsın? Əgər səndə bu güc varsa, niyə yararlanmırsan?

İmam Hüseyn deyir:

– Bu taleyi Allah özü yazıb, mən haqq uğrunda döyüşməliyəm ki, gələn nəsillərin də haqq üçün döyüşməsinə, mübarizə apar-masına örnək olum. Babam Məhəmməd peyğəmbər belə mənim sonumun bu cür olacağını bilirdi.

Cinlər padşahı bu sözləri eşitdikdən sonra qoşununu da çəkib gedir.

Qardaşım bu əhvalatı bir az da fan-tastik don geyindirib danışmışdı. Məsələn, guya İmam Hüseyn Cinlər padşahına, “Mən otururam bu daşın üstündə, siz baş-layın onlarla məzələnməyə. Axı onlar sizi görməyəcək” – deyib. Sonra da aradabir əmr verib ki, “Gedin Yezidin dəbilqəsini çıxarıb gətirin mənə”.

Qardaşımın bu söhbətini eşidən nənəm həmin gün onu yaxşıca döymüş, “Kafir olacaqsan böyüyəndə” – deyib ağlamışdı. Qardaşımsa bundan bərk qorxmuşdu.

Mən o zaman balaca idim. Elə buna gö-rə də nənəmin sözlərinə daha çox inanmış, qardaşımın kafir olmaması üçün Allaha yal-varmışdım. Kafirin nə olduğunu bilməsəm də, təhlükəli şey olduğunu təxmin edirdim. Amma sonralar bir az dərk edəndə gördüm ki, əslində, kafirlik o qədər də pis şey deyil-miş. Çünki kəndimizdə heç bir dini məclisə getməyən, baş yarmayan, sinə vurmayan Azad əmi vardı. Hamı ona “Kafir Azad” de-yərdi. Camaat məsciddə ağlaşanda o ya bos-tanında işləyər, ya da çayçıda oturub qəzet oxuyardı. Onun uşaqları da hamıdan yaxşı yaşayırdı. Oğlanlarının üçünü də oxutdur-muş, sənət sahibi etmişdi.

Sonralar onu da dərk etdim ki, müsəl-manlar gecə-gündüz Allah, peyğəmbər, imamı yada salmayanları, qırx gün məhər-rəmlikdə qara geyib yas saxlamayanları, bil-mədiyi ərəbcə moizələrə qulaq asıb kövrəl-məyənləri “kafir” adlandırırlar. Təəssüflər olsun ki, Allah mənim dualarımı eşitdi, qar-daşım kafir olmadı. İranlılar gəlib onu məd-rəsədə oxumağa apardı. Və o, o gedən də getdi.

Hə… onu deyirdim axı. Nənəm qarda-şıma, “Yaxşı şeylər düşün ki, yuxunda yax-şı şeylər görəsən” − dediyi üçün hər gecə yaxşı şeylər haqda düşünməyə çalışırdım. Amma heç nə görmürdüm ki, görmürdüm. Hər səhər duranda atam, qardaşım nənəmə yuxusunu danışıb, yozmasını istəyəndə özümü bədbəxt hiss edir, məndə nəsə bir çatışmazlıq olduğunu düşünürdüm. Hər-dən də qardaşım kimi başlayırdım yalandan nəsə uydurmağa.

Bir dəfə yuxudan duran kimi ürəyim-dən üzüm keçdi. Bunu yuxu formasında ev-dəkilərə danışdım. Dedim:

– Nənə, bu gecə yuxuda gördüm ki, atamla birgə o qədər üzüm yemişik, gəl görəsən.

Atamı işə ona görə qoşmuşdum ki, axı üzümü o almalı idi.

Hə, elə yuxumu yenicə danışıb bitir-mişdim ki, nənəm üstümə qışqırdı:

− Kəs, o nə yuxudur, görmüsən! Allah eləməsin, atan ölsün. Ya da birimizə bir şey olsun.

Mən nənəmin niyə hirsləndiyini anla-madım və yuxuma görə pərt oldum. Sonra anam başa saldı ki, yuxuda üzüm görmək gerçəkdə ağlamaq deməkdi. Yəni sənə ağır itki baş verəcək və sən ağlayacaqsan. Onda yaman qorxmuşdum. Elə buna görə də tə-ləm-tələsik yalanımın üstünü özüm açmış-dım. Yuxunu uydurduğumu deyib, üzüm yemək üçün belə etdiyimi söyləmişdim. Bəlkə də, elə o gündən yuxu görmək istə-yinin daşını atmışdım. Ya da nənəm demiş, “yuxularım qız işləri ilə məşğul olan oğlan-ların duduşu kimi qarnıma qaçmışdı”.