Kitabı oku: «Voor altijd, bij jou», sayfa 2

HOOFDSTUK TWEE

De hoofdstraat stond vol met rijen mensen. Sommige wuifden met vlaggen, andere hielden ballonnen in de hand. Net als anders op nationale feestdagen liep Sunset Harbor in volle glorie uit om Labor Day te vieren. Het stadje was prachtig versierd. Er waren vlaggetjes en lichtjes tussen lantarenpalen en bomen gespannen, wimpels vastgebonden aan hekken, en er was een klein carnaval.

Ze liepen door de drukke straten en Emily hield Chantelle’s hand stevig vast. Ze voelde aan dat het kleine meisje overweldigd was. Daarentegen zag ze wel iedere keer als ze naar haar keek een lach op Chantelle’s gezicht. Haar geluk deed Emily’s hart overstromen van blijdschap. Meer dan dat nog – een gevoel van sereniteit en tevredenheid. Ze wilde al een tijdje zelf kinderen, maar had toch niet beseft hoeveel plezier ze van Chantelle’s aanwezigheid eigenlijk zou hebben.

Emily kon er daarentegen niet omheen dat Daniel er juist gespannen uitzag. Hij was op zijn hoede temidden van de drukke mensenmassa, als een havik die overal gevaar verwachtte. De rol van beschermer lag hem in ieder geval wel, alleen op het gebied van hechte familiebanden creëren wilde het nog niet zo vlotten. Emily hoopte maar dat het opstartproblemen waren, en dat hij zich op den duur zou kunnen ontspannen en net zo’n plezier beleven aan het ouderschap als zijzelf. Hij moest papa leren worden, niet alleen vader.

Tussen de mensen zag Emily haar vriendin Cynthia Jones van de boekhandel in Sunset Harbor. Zoals altijd had Cynthia zich opgedoft voor de gelegenheid, in een blauwe glitterrok, een rode glitterbloes, en een witte glittercowboyhoed. Het geheel vormde een afzichtelijk contrast met haar geverfde oranje haar.

Bij het zien van Cynthia voelde Emily zich voor de eerste keer in lange tijd verrot. Nog geen paar weken geleden had ze de oudere vrouw om advies gevraagd toen zij en Daniel achter Chantelle’s bestaan waren gekomen. Nu liep ze hand in hand met Daniel en zijn verrassingskind over straat gelukkig gezinnetje te spelen. Emily kon niet anders dan bang zijn voor haar oordeel.

Maar toen Cynthia ze allemaal in het oog kreeg, lachte ze breed en wuifde. Emily ontwaarde de goedkeuring in haar ogen.

“Chantelle, laat me je aan een vriendin van me voorstellen,” zei Emily.

Samen met Daniel bracht ze Chantelle naar Cynthia. De oudere vrouw omhelsde Emily gelijk.

“Ik wist wel dat het uiteindelijk allemaal goed zou komen,” fluisterde ze in Emily’s oor met een stevige knuffel.

Emily omhelsde haar terug. Cynthia had haar zoveel steun en vriendschap geboden sinds haar komst naar Sunset Harbor acht maanden geleden. Ze voelde op dat moment een golf van dankbaarheid.

“Dit is Chantelle,” zei Emily toen ze uit de omhelzing kwamen.

Cynthia knielde neer zodat ze op ooghoogte van het meisje zat. “Wat heerlijk om jou te ontmoeten, Chantelle. Ik denk dat je het heel leuk gaat hebben in Sunset Harbor.”

Chantelle werd verlegen en klemde zich vast aan Emily’s been. Emily kon niet anders dan het meisje over haar zachte blonde haar te aaien. Ze voelde een overweldigend moedergevoel in haar opkomen. Weer werd ze getroffen door hoe snel en direct ze van Chantelle was gaan houden. Ook merkte ze op dat dat omgekeerd ook het geval leek te zijn. Chantelle, die gisteravond nog aan Daniel vastkleefde, kleefde deze middag aan Emily.

Op dat moment kwam een jonge, magere man met warrig zout-en-peperhaar op hen af.

“Owen,” sprak Cynthia hem aan, “je kent Emily toch nog wel? Van de B&B?”

“Natuurlijk,” zei Emily. Ze stak haar hand naar hem uit. “Jij hebt nog mijn piano gestemd.”

Owen knikte. Hij leek een bedeesde man te zijn. “Hoe gaat het daar nu allemaal? Ik meen me te herinneren dat je nogal haast had om alles in orde te krijgen.”

“Klopt,” antwoordde Emily. “Twintig kamers in vierentwintig uur klaar krijgen, niet iets dat ik graag nog een keer wil doen! Maar bedankt voor het stemmen van de piano. Het klinkt nu prachtig.”

Owen glimlachte. “Ik ben blij het te horen. Ik vond het eerlijk gezegd heerlijk om aan zo’n antieke piano te werken. Ik zou hem graag weer een keertje bespelen.”

“Kom maar wanneer je wilt,” zei Emily. “Ik aas erop ooit een huispianist in de B&B te hebben. Ik kan het op het moment alleen nog niet betalen.”

“Nou,” zei Owen, met zijn sympathieke, verlegen glimlach, “zal ik dan maar gratis komen spelen? Het kan voordelig voor me zijn om gezien te worden, en je doet me er een plezier mee.”

Emily was dolblij. “Wat geweldig!”

Ze wisselden telefoonnummers uit en ze wuifde Owen gedag. Emily was verrukt een pianist voor de herberg te hebben.

“Kom mee Chantelle,” zei Emily, opgetogen door haar ontmoeting met Owen. “We gaan naar het carnaval.”

Ze leidde het gezinnetje naar de tenten met traditionele spellen, een werpspel met kokosnoten, en een schietbaan.

“Waarom ga je niet kijken of je een speeltje voor Chantelle kan winnen?” stelde Emily aan Daniel voor.

Hij trok een soort verloren, hulpeloos gezicht, alsof hij zich geneerde dat hij daar zelf niet aan had gedacht.

“Prima,” zei hij met een ietwat geforceerde glimlach. “Moet je opletten.”

Emily tikte Chantelle op de schouders terwijl ze toekeken hoe Daniel de man in de schietkraam betaalde, en aanlegde met de luchtbuks. Met drie perfecte schoten raakte hij het doel. Chantelle sprong op en neer en klapte in haar handen.

“Vooruit,” moedigde Emily haar aan. “Ga maar een prijs uitkiezen.”

Chantelle rende naar het kraampje en koos de grootste pluche teddybeer.

“Bedank je papa?” spoorde Emily haar aan.

Chantelle knuffelde de beer dicht tegen zich aan en staarde verlegen naar haar voetjes terwijl ze haar dankbaarheid mompelde. Daniel kreeg weer een strakke uitdrukking op zijn gezicht. Emily stak een hand naar hem uit en gaf hem een geruststellend kneepje in zijn arm, als om aan te geven dat hij prima bezig was. Ze maakte een notitie aan zichzelf om Daniel zo vaak mogelijk een hart onder de riem te steken, hem te belonen en troosten; hij had er duidelijk moeite mee.

Op dat moment kwamen ze Serena tegen.

“Oh mijn god!” riep Serena uit toen ze van Chantelle naar Daniel naar Emily keek. “Dit is....ZO geweldig.”

Emily had nog niet de kans gehad om anderen van Daniels terugkomst op de hoogte te stellen, laat staan van dat hij Chantelle met zich had meegebracht. Serena was één van de mensen die voor Emily hadden klaargestaan en haar hadden ondersteund tijdens de zware weken toen Daniel ervandoor was. Ze wist dat het voor haar jonge vriendin veel zou betekenen hen allen samen, gelukkig, en verenigd te zien.

Serena bukte zich om met Chantelle te praten. Ze had zo’n natuurlijke gave in de omgang met mensen dat Emily zag hoe Chantelle meteen door haar werd gegrepen.

“Wist je dat ze hier regenboogsuikerspinnen verkopen,” zei Serena. “Met glittertjes erin! Ga je met me mee eentje halen?”

Chantelle keek op naar Daniel en Emily. Beiden knikten ze dat het mocht. Toen ze Serena en Chantelle hand in hand naar de suikerspinnenkraam zag lopen, voelde Emily opeens een intens verlies, bijna een soort rouw. Emily voelde haar afwezigheid al ondanks dat het meisje alleen maar naar de overkant van de straat was gelopen.

Op dat moment trok Daniel Emily dicht tegen zich aan, alsof hij behoefte had aan haar troost en bevestiging.

“Je doet het uitstekend,” zei ze tegen hem terwijl ze met haar hoofd tegen zijn schouder leunde.

“Zo voelt het niet,” antwoordde hij. Het voelt alsof er steeds gevaar dreigt.”

“Logisch,” stelde Emily hem gerust. “Je bent nu papa. Je hebt papa-instincten.”

Daniel lachte. “Zo, papa-instincten?” grapte hij. Voor het eerst sinds ze de herberg hadden verlaten klonk hij wat meer op zijn gemak. “Is dat een soort spidey sense?”

Emily knikte fanatiek. “Maar dan duizend keer beter.”

Ze vielen stil en keken naar Chantelle en Serena bij de suikerspinnenkraam. Emily voelde zich tevreden en onwaarschijnlijk gelukkig. Gelukkiger dan ze ooit voor mogelijk had gehouden.

Serena en Chantelle huppelden terug, en Chantelle’s gezicht was kleverig van de suiker.

“Moet je proeven, Emily!” riep ze, wijzend naar de glinsterende regenboogsuikerspin.

Emily nam een hapje, dolgelukkig dat het kleine meisje iets met haar wilde delen.

“Yum!” zei ze vrolijk, hoewel ze met moeite haar tranen in bedwang wist te houden.

“Wil papa ook wat?” stelde Emily voor. Het laatste dat ze wilde was Daniel zich buitengesloten voelde, ondanks dat een hap glitterregenboogsuikerspin ongetwijfeld wel het laatste was waar hij ooit trek in zou hebben.

Chantelle stak verlegen de suikerspin naar Daniel. Daniel opende zijn mond, opzettelijk overdreven groot, en maakte luide kauwgeluiden toen hij een nephapje van de suikerspin nam. Chantelle begon te giechelen. Het was voor het eerst dat Daniel zich wat had laten gaan en zich idioot had gedragen in Chantelle’s bijzijn. Emily ving Daniels blik en trok haar wenkbrauwen op. Hij zond haar een triomfantelijke lach terug.

Toen de optocht begon, ging het gezin op het trottoir staan om de tractor’s voorbij te zien komen. Heel Sunset Harbor was uitgelopen en Emily begroette vele vrienden. Ze vond het niet langer ongemakkelijk om met Daniel en Chantelle in het openbaar te verschijnen. Dit was wat zij wilde en als men daar een oordeel over had, dan was dat haar worst.

Maar net toen Emily op het toppunt van zelfvertrouwen zat, voelde ze een tik op haar schouder. Ze keerde zich om en voelde zich als overspoeld door ijswater. Achter haar stond Trevor Mann, zelfgenoegzaam en padderig.

Hij streek zijn snor glad. “Het verbaast me je hier te treffen, Emily,” zei hij. Emily kruiste haar armen over elkaar en zuchtte. Instinctief wist ze dat Trevor ging proberen haar een knauw toe te brengen. “En waarom verbaast je dat, Trevor?” zei ze droogjes. “Alsjeblieft, zeg het me, ik moet het weten.”

Trevor grijnsde zijn scheve, afschuwelijke grijns. “Ik wilde je er alleen aan herinneren dat je uitstel van achterstallige belastingen bijna ten einde is. Je hebt tot Thanksgiving om ze te voldoen.”

“Daar ben ik mij van bewust,” antwoordde Emily kil, maar de herinnering was niet bepaald welkom. Emily had nog steeds geen flauw idee waar ze het geld vandaan moest halen om het af te betalen.

Ze keek toe hoe Trevor rechtsomkeerd maakte en verdween, Emily koud en angstig achterlatend

*

Chantelle was blijkbaar meteen voor Serena gevallen, dus nodigde Emily haar thuis uit voor het avondeten. Emily besloot een gigantisch maal fajitas te maken. Ze wilde dat Chantelle zich veilig en geliefd voelde, gestimuleerd werd door activiteiten en gevoed met goed eten. Dus terwijl Serena en Chantelle in de woonkamer samen op de piano speelden, kookten Daniel en Emily allerlei lekkers in de keuken.

“Ik weet niet of ze zelfs maar de helft van deze dingen ooit heeft geproefd,” zei Daniel terwijl hij wat zelfgemaakte salsa in elkaar draaide. “Tomaten. Avocado. Het is vast allemaal nieuw voor haar.”

“At ze thuis niet gezond?” vroeg Emily. Maar ze wist het antwoord daarop wel. Natuurlijk niet. Haar moeder kon niet eens een dak boven haar hoofd houden, of zich genoeg onderbroeken voor een week veroorloven; de kans dat ze Chantelle fatsoenlijk te eten had gegeven was vrijwel nihil.

“Het was daar vooral chips en koekjes,” antwoordde Daniel met opeengeklemde kaken. “Geen enkele routine. Eet maar wanneer je honger hebt.”

Emily zag hoeveel pijn hij torstte door de manier waarop zijn schouders ineengekrompen waren, en door zijn woeste stampen van de avocados tot guacamole.

Emily liep op hem af en streek zachtjes met haar handen over zijn armen, zolang tot de spanning erin uit zijn spieren begon te verdwijnen.

“Ze heeft ons nu,” troostte Emily hem. “Ze is schoon. Ze krijgt goed eten. Ze is veilig. Oké?”

Daniel knikte. “Het voelt gewoon alsof we zoveel moeten goedmaken. Kunnen we nu echt alles wissen dat ze heeft doorstaan in die tijd dat ik er niet voor haar was?”

Emily’s hart zonk. Voelde Daniel zich nu echt verantwoordelijk voor jaren waar hij geen controle over had gehad? Voor al die maanden, weken, dagen dat hij niet van Chantelle had kunnen houden en voor haar zorgen?

“Ja, dat kunnen we,” zei Emily streng. “Dat kan jij.”

Daniel zuchtte en Emily wist dat hij er niet helemaal van overtuigd was, dat haar woorden het ene oor in en het andere uitgingen. Het zou nog wel even duren voordat hij zich verzoend had met zijn afwezigheid aan het begin van Chantelle’s leven. Emily hoopte maar dat er geen verwijdering zou ontstaat tussen hem en het meisje als gevolg van zijn sikkeneurigheid.

Het diner was klaar dus gingen ze met z’n allen naar de eetkamer om te eten. Chantelle zag er miniscuul uit aan de enorme, antieke, donkere eikenhouten tafel. Haar ellebogen konden nog maar net op het tafelblad rusten. De kamer was niet bepaald ontworpen met het oog op kinderen.

“Ik haal wel een kussentje voor haar,” zei Serena lachend.

Op dat moment bemerkte Emily dat Chantelle zat te huilen.

“Rustig maar lieverd,” zei ze troostend. “Ik weet wel dat je te laag zit, maar Serena gaat een kussentje halen en dan zit je net zo hoog als een prinsesje.”

Chantelle schudde haar hoofd. Dat was niet waar ze overstuur van was geworden, maar met haar huidige woordenschat kon ze het nog niet goed uitdrukken.

“Is het het eten?” vroeg Daniel zorgelijk. “Te heet? Te veel? Je hoeft niet alles op. Of überhaupt iets. We kunnen ook afhaaleten bestellen.” Hij keerde zich tot Emily en zijn woorden stroomden er smartelijk uit. “Waarom hebben we toch geen afhaaleten besteld?”

Emily trok haar wenkbrauwen op om hem aan te manen even te chillen, en geen onnodige emoties aan de situatie toe te voegen. Toen duwde ze haar stoel achteruit, ging staan, liep naar Chantelle en knielde naast haar.

“Chantelle, je kan het gewoon tegen ons zeggen,” zei ze zo voorzichtig mogelijk. “Tegen mij en je papa. We zijn hier voor je en we worden heus niet boos.”

Chantelle leunde tegen Emily aan en fluisterde. Haar stem was zo zacht dat ze bijna onhoorbaar was. Maar Emily kon het nog net horen, en toen het begon te dagen sloeg de emotie er bij haar in.

“Ze zegt dat het tranen van blijdschap zijn,” berichtte Emily aan Daniel.

Ze zag de zucht van opluchting die uit Daniels borst ontsnapte, en de glans van tranen in zijn ogen.

*

Later die avond werd het tijd voor Emily en Daniel om Chantelle in bed te stoppen.

“Emily moet het doen,” verzocht Chantelle. Ze pakte Emily bij de hand.

Emily en Daniel wisselden een korte blik uit. Aan de manier waarop hij zijn schouders ophaalde kon Emily zien dat het hem teleurstelde om buitengesloten te worden.

“Zeg papa dan maar gedag,” spoorde Emily aan.

Chantelle rende naar hem toe en gaf hem een snelle zoen op de wang. Ze keerde toen naar Emily terug, bij wie ze zich duidelijk meer op haar gemak voelde.

Van alle moedertaken die Emily de laatste vierentwintig uur had moeten uitvoeren, was dit wel de meest angstaanjagende. Ze stopte het kleine meisje in, in het grote hemelbed in de kamer naast de hoofdslaapkamer, met haar teddybeer van de parade aan de ene kant en Andy Pandy aan de andere kant.

“Wil je een verhaaltje horen?” vroeg Emily Chantelle. Haar vader had haar ’s avonds altijd voorgelezen; die magie wilde ze voor Chantelle recreëren.

Het meisje knikte. Haar slaperige oogjes begonnen al dicht te vallen.

Emily rende naar de bibliotheek beneden en vond haar oude exemplaar van Alice in Wonderland. Als kind was het een van haar lievelingsboeken geweest. Ze was verrukt geweest toen ze haar oude, stoffige exemplaar in het huis had gevonden toen ze er voor het eerst aankwam. De wetenschap dat ze het boek nieuw leven kon inblazen en het plezier dat in de pagina’s lag aan een ander kon overdragen maakte haar blij.

Ze bracht het boek naar boven en zette zich in een stoel naast het bed, net zoals haar vader dat altijd deed. Tijdens het lezen voelde Emily herinneringen in zich rondtollen. Haar eigen stem smolt tot die van haar vader bij haar reis terug in de tijd.

Ze lag ingestopt in bed, de dekens tot aan haar oksels opgetrokken. Kaarslicht verlichtte de kamer. Ze kon de balustrade van de mezzanine voor haar zien, en realiseerde zich dat ze zich in de grote kamer bevond achterin het huis, de kamer die zij met Charlotte deelde. Ze vocht om wakker te blijven, om te blijven luisteren naar het prachtige verhaal dat haar vader voorlas, maar haar oogleden werden zwaar en begonnen dicht te vallen. Even later werd ze zich bewust van het haar omhullende duister, en het geluid van de voetstappen van haar vader die de ladder van de mezzanine af klom en naar de deur liep. Het licht stroomde uit de hal toen hij de deur opende. Toen sprak een stem: “slapen ze al?” Emily vroeg zich af wiens stem dat was. Ze herkende het niet. Het kon niet de stem van haar moeder zijn, want die was in New York achtergebleven. Maar voordat ze de kans kreeg om het te overdenken, viel ze in slaap.

Met een schok kwam Emily terug in het heden. De kamer was nu donker, zacht beschenen door het licht van de volle maan buiten. Over haar knieën lag een deken. Ze moest in slaap zijn gevallen tijdens het lezen, waarop Daniel hem over haar had gedrapeerd.

In het bed naast haar snurkte Chantelle zachtjes. Emily stond op, met pijn in haar lichaam van het lange zitten in de stoel. Ze moet nu serieus een keer in een echt bed in slaap gaan vallen!

Ze liep naar de deur en vroeg zich af hoe dat zat met die herinnering, en met die mysterieuze stem die ze tegen haar vader had horen praten. Vanaf het moment dat ze in het huis was aangekomen, had Emily gewerkt aan het ontrafelen van het mysterie van haar vaders verdwijning. Maar nu Chantelle er was, werden haar gedachten door andere dingen in beslag genomen. Ze wilde vooruit kijken en toekomstplannen maken, niet achteruit kijken naar een verleden dat nu toch al weg was.

Ze sloot Chantelle’s deur achter haar en liep de gang op. Emily vroeg zich af wat haar nieuwe leven voor haar in petto had, en hoe het eruit zou zien nu ze een gezin had. Ze had zichzelf verrast met het plezier waarmee ze de dag had beleefd, met hoe tevreden ze zich erbij had gevoeld, en hoe voldaan. Elk van die kleine momentjes waarop Chantelle troost bij haar had gezocht voelde als een overwinning. Haar enige zorg was Daniel. Het kwam hem niet aanwaaien. Hij had meer tijd nodig.

Net toen ze dit aan het overdenken was, kwam ze langs het grote raam bovenaan de trap. Buiten was het stikdonker, de maan scheen wit en de sterren fonkelden. Er was niet veel licht om uit te kunnen kijken, maar genoeg voor Emily om Daniel te ontwaren naast zijn motorfiets. Emily keek, en haar plezier werd meteen omgezet in ellende toen hij zijn helm opdeed, op zijn motor ging zitten, en met een vaart de oprijlaan, en het zicht uit reed.