Kitabı oku: «Was het maar voor altijd»

HOOFDSTUK VIER

Ondanks de bijtende kou was heel Sunset Harbor naar het stadsplein gekomen om de ontsteking van de verlichting van de kerstboom te zien. Zelfs Colin Magnum, de man die het koetshuis voor een maand huurde, was er en genoot van de festiviteiten. Karen van de supermarkt deelde versgebakken kaneelbroodjes uit, terwijl Cynthia Jones rondliep met flessen warme chocolademelk. Emily nam dankbaar de drankjes en het eten aan en voelde de warmte in haar maag sijpelen terwijl ze dronk en toekeek hoe Chantelle blij aan het spelen was met haar vriendjes.

In de menigte zag Emily Trevor Mann. Eens zou de aanblik van hem haar met angst hebben vervuld; ze waren vijanden geweest en Trevor had er destijds zijn levensmissie van gemaakt om Emily uit de herberg te schoppen. Maar dat was de afgelopen maand allemaal veranderd toen hij had ontdekt dat hij een ongeneeslijke hersentumor had. Verre van de vijand van Emily te zijn was Trevor nu haar naaste bondgenoot. Hij had al haar achterstallige belastingen betaald (honderdduizenden euro’s) en verwelkomde haar nu regelmatig in zijn huis voor koffie en cake. Het deed Emily verdriet hem te zien lijden. Elke keer dat ze hem zag leek hij kwetsbaarder, meer in de greep van ziekte.

Emily liep naar hem toe. Toen hij haar zag, lichtte zijn gezicht op.

“Hoe gaat het met je?” Vroeg Emily, en omhelsde hem. Hij voelde dunner, ze kon zijn uitstekende botten tijdens de omhelzing voelen.

“Zo goed als kan worden verwacht,” antwoordde Trevor, terwijl hij zijn ogen neersloeg.

Emily schrok om hem zo te zien, zwak en verslagen.

“Is er iets dat ik voor je kan doen?” Vroeg ze op zachte toon om de man niet in verlegenheid te brengen.

Trevor schudde zijn hoofd, zoals Emily al had verwacht. Het lag niet in zijn aard om hulp te accepteren. Maar het lag niet in haar aard om ‘nee’ als antwoord te accepteren.

“Chantelle heeft sneeuwvlok slingers kerstversiering gemaakt,” zei ze. “Het zijn eigenlijk gewoon stukjes glitter papier, maar ze is echt trots en wil dat alle buren er eentje hebben. Is het goed als we morgen langskomen om er eentje af te komen geven?”

Het was een sluwe truc, maar Trevor trapte erin.

“Nou, ik denk dat we dan net zo goed wat thee en cake kunnen eten,” zei hij. “Als je langskomt bedoel ik.”

Emily glimlachte in zichzelf. Er zaten scheurtjes in het pantser van Trevor en ze besloot haar buurman bij de volgende beschikbare gelegenheid een bezoekje te brengen.

“Hoe dan ook, ik hoopte je hier te zien,” zei Trevor en nam haar hand in de zijne. Hij was koud, merkte Emily op, en zijn huid voelde klam aan. Er zat een glans van zweet op zijn voorhoofd. “Ik heb iets voor je,” ging hij verder.

“Wat is dat?” Vroeg Emily terwijl hij een stuk papier uit zijn zak haalde.

“Blauwdrukken,” zei Trevor. “Van je huis. Ik was op mijn zolder om te proberen alles te regelen voor ... nou, je weet wel waarvoor.“ Hij werd stil. “Ik weet niet zeker hoe ze in mijn bezit zijn gekomen, maar ik dacht dat je ze misschien wel zou willen hebben. Ze zijn opgesteld door je vader en zijn advocaat, zie je, en ik weet hoe graag je dingen van je vader wilt hebben.”

“Dat klopt,” stamelde Emily, terwijl ze het papier aanpakte.

Ze staarde naar de vervaagde potloodtekeningen. Het waren architectenplannen. Ze hapte naar adem toen ze zich realiseerde dat het de bouwtekening voor het hele terrein was inclusief het zwembad in het bijgebouw, het zwembad waarin Charlotte was verdronken. Emily kreeg een brok in haar keel. Ze vouwde het papier snel op en stopte het in haar tas.

“Bedankt, Trevor,” zei ze. “Ik zal het later bekijken.”

Ze namen afscheid en Emily voegde zich weer bij Daniel en Chantelle.

“Wat wilde Trevor?” Vroeg Daniel.

“Niets,” zei Emily, haar hoofd schuddend. Ze was er nog niet klaar voor om erover te praten; ze was nog steeds aan het bijkomen van de ervaring. Het papier in haar tas leek haar te roepen. Zou het nog stukje van de puzzel kunnen zijn dat de verdwijning van haar vader zou kunnen verklaren?

Op dat moment begon het aftellen voor het ontsteken van de kerstverlichting. Emily's geest wervelde van herinneringen toen ze hier was als kind, een peuter, een tiener. Het leek erop alsof ze al die vergeten momenten van de afgelopen jaren weer begon te herinneren. Sommigen bevatten Charlotte, levend en glimlachend, maar niet veel; de meesten waren van haarzelf en haar vader, die steeds dieper in zijn depressie leek weg te zinken en steeds onbereikbaarder werd.

Toen gingen de witte lichten in de boom aan en iedereen begon te klappen en te juichen. Emily was weer terug in het heden, haar hart bonsde.

“Gaat het?” Vroeg Daniel bezorgd. “Je ziet bleek.”

Emily knikte om hem gerust te stellen, maar ze beefde. Haar hoofd zat vol en het duizelde haar. Ze vroeg zich af of het plotseling opduiken van al die herinneringen werd veroorzaakt door de ontdekking dat haar vader nog leefde. Het was alsof haar geest had besloten dat ze nu terug kon denken aan haar verleden en ze zich haar vader kon herinneren omdat ze nu niet meer door verdriet verteerd werd. Misschien, als Emily geduldig genoeg was, zou ze een herinnering terugkrijgen die haar zou helpen in haar zoektocht om hem te vinden, iets dat haar zou vertellen waar hij zich precies verborgen hield.

*

Zodra ze thuis waren van de plezierige avond brachten Emily en Daniel de uitgeputte Chantelle naar bed. Chantelle vroeg aan Emily of zij haar het verplichte verhaaltje voor het slapen wilde vertellen. Toen het verhaaltje uit was, leek Chantelle hard na te denken over iets.

“Wat is er aan de hand?” Vroeg Emily.

“Ik dacht aan mijn moeder,” zei Chantelle.

“Oh.” Emily voelde een steek in haar buik bij de gedachte aan Sheila die in Tennessee verbleef. “Wat is er met haar, lieverd?”

Chantelle keek Emily aan met haar brede, blauwe ogen. “Wil je me tegen haar beschermen?”

Emily's hart kromp ineen. “Natuurlijk."

“Beloof het,” zei Chantelle met een wanhopige, smekende stem. “Beloof me dat ze niet terugkomt.”

Emily hield haar stevig vast. Ze kon het niet beloven, omdat ze niet wist hoe de juridische zaak over Sheila's voogdij zou verlopen.

“Ik zal alles doen wat ik kan,” zei Emily in de hoop dat haar woorden voldoende zouden zijn om het doodsbange kind gerust te stellen.

Chantelle ging liggen, haar hoofd op het kussen, haar blond haren in een waaier op het kussen en leek te ontspannen. Even later viel ze in slaap.

Toen Chantelle naar haar moeder had gevraagd, was er iets in Emily wakker geworden. Zij had nog niet zo heel lang geleden met haar eigen moeder, Patricia gesproken, toen Emily had geprobeerd en had gefaald om haar moeder te overtuigen om bij hun in de herberg Thanksgiving te komen vieren. Maar haar moeder weigerde om het huis in Sunset Harbor te bezoeken; ze beschouwde het als een deel van Roy, als een plek waarvan ze was verbannen. Toch vond Emily dat Patricia nog steeds een deel van haar leven was. Het was tijd om door de zure appel heen te bijten en haar te vertellen over de aanstaande bruiloft.

Emily stond op van het bed van Chantelle, wikkelde zich in een sjaal en liep de veranda op. Ze ging op de schommelstoel zitten, stopte haar benen onder haar billen en wierp een blik op de stralende maan en de sterren. Iets in hun twinkelende licht gaf haar moed. Ze scrolde door de contacten in haar mobieltje en draaide het nummer van haar moeder.

Zoals altijd, antwoordde Patricia kortaf toen ze de telefoon opnam: “Ja?”

“Mam,” zei Emily, ze ademde diep in en probeerde haar moed vast te houden. “Ik moet je iets vertellen.”

Het had weinig zin om te doen alsof ze een beleefd gesprek aan het voeren waren. Geen van beiden wilden dat. Ze kon net zo goed meteen ter zake komen.

“Oh?” Zei Patricia vlak.

Emily had het afgelopen jaar al enkele aanvaringen met haar moeder gehad. Over het verlaten en verkopen van haar huis in New York, en omdat ze na zeven jaar haar relatie met Ben had beëindigd, en omdat ze was gevlucht naar Sunset Harbor om een Bed and Breakfast openen, en omdat ze daar dolverliefd was geworden op Daniel, en omdat ze ermee in had gestemd om zijn kind op te voeden. Het was duidelijk dat haar moeder alle keuzes van Emily had afgekeurd. De kans dat ze de verloving zou accepteren was klein.

“Daniel heeft me gevraagd om met hem te trouwen,” wist Emily uiteindelijk te zeggen. “En ik heb ja gezegd.”

Het bleef even stil, zoals Emily al had voorspeld. Haar moeder gebruikte stilte als een wapen en gaf Emily altijd voldoende tijd om zich zorgen te maken over wat er als antwoord zou komen.

“En hoe lang ga je al met deze man uit?” Zei Patricia ten slotte.

“Nu bijna een jaar,” antwoordde Emily.

“Eén jaar. Als je er ongeveer vijftig jaar tegemoet gaat die je samen door moet brengen.”

Emily slaakte een diepe zucht. “Ik dacht dat je gelukkig zou zijn. Ik ben me eindelijk aan het settelen. Je hebt me altijd met plezier ingewreven hoelang jij al getrouwd was toen je zo oud was als mij.” Emily hoorde de toon van haar eigen stem en kromp ineen. Waarom bracht haar moeder altijd het oorlogvoerende kind in haar naar buiten? Waarom gaf ze zoveel om haar goedkeuring, terwijl Patricia zelf zo weinig om haar dochter leek te geven?

“Ik veronderstel dat hij een moeder nodig heeft voor dat kind van hem,” zei Patricia.

Emily sprak met haar kiezen op elkaar. “Ze heet Chantelle. En dat is niet waarom hij het vroeg. Hij vroeg het omdat hij van me houdt. En ik heb ja gezegd omdat ik van hem hou. We willen voor altijd samen zijn, dus je zult er maar aan moeten wennen.”

“We zullen zien,” antwoordde Patricia op een monotone manier.

“Ik wou dat je gewoon blij voor me kon zijn,” zei Emily met onvaste stem. “Je wordt tenslotte de moeder van de bruid. Mensen verwachten dat je trots en blij bent op de bruiloft.”

“Wie zegt dat ik kom?” Snauwde Patricia terug.

Die woorden raakten Emily als een klap in haar gezicht. “Wat bedoel je? Natuurlijk kom je, mam, het is mijn bruiloft!”

“We zullen wel zien,” antwoordde Patricia. "Ik zal een beslissing nemen wanneer ik de uitnodiging voor de bruiloft heb ontvangen.”

“Mam …” Stamelde Emily.

Ze kon haar oren niet geloven. Zou haar moeder echt niet komen om haar te kwetsen? Wat zouden de mensen wel niet denken? Waarschijnlijk dat Emily een weeskind was, zonder de aanwezigheid haar vader of moeder. En geen zus. In veel opzichten was ze ook inderdaad een wees. Het was alleen zij tegen de rest van de wereld.

“Goed,” zei Emily, plotseling met vaste stem. “Doe wat je wilt. Dat heb je toch altijd al gedaan.” Daarna hing ze de telefoon op, zonder afscheid te nemen.

Emily wilde niet huilen. Ze weigerde het. Niet voor haar moeder, ze was het niet waard. Maar voor haar vader was iets heel anders. Ze miste hem wanhopig en nu ze ervan overtuigd was dat hij nog leefde, wilde ze hem graag zien. Maar ze wist niet hoe ze hem kon bereiken. De vrouw met wie hij haar moeder had bedrogen, was enkele jaren geleden overleden, en hoe dan ook, net als iedereen was de verdwijning van Roy ook voor haar een volledige verrassing geweest. Alles wat Emily wist, was dat het pijnlijk zou zijn als haar moeder niet op de bruiloft aanwezig was, maar het een verwoestend drama zou zijn wanneer haar vader er niet bij zou zijn.

Op dat moment besloot Emily dat ze hem absoluut moest opsporen. Iemand moest ergens iets weten.

Emily liep de herberg weer binnen. Ze was moe van de lange dag en liep de trap op, op weg naar bed. Maar toen ze haar slaapkamer bereikte, zag ze dat Daniel er niet was. Haar tijdelijke paniek werd onderdrukt toen Daniel de slaapkamer binnenkwam met zijn mobiele telefoon in zijn hand.

“Waar was je?” Vroeg Emily.

“Ik heb net mijn moeder gebeld,” antwoordde Daniel. “Om haar te vertellen over de bruiloft.”

Emily lachte, bijna verrast. Dat ze allebei tegelijkertijd hun moeder hadden gebeld was meer dan toeval; het was duidelijk een teken van hun verbondenheid met elkaar.

“Hoe ging het?” Vroeg Emily, hoewel ze aan de uitdrukking van Daniel kon zien dat het antwoord niet goed zou zijn.

“Hoe denk je?” Zei Daniel en trok een wenkbrauw op. “Ze speelde opnieuw de Chantelle-kaart en zei dat ze alleen naar de bruiloft zou komen als we beloven dat Chantelle regelmatig bij haar mag komen. Ik wou dat ze inzag wat een vernietigende kracht ze kan zijn en begreep waarom ik niet wil dat ze zich met mijn kind bemoeit. Ik geef hier geen toestemming voor zolang ze nog zoveel drinkt. Chantelle moet na wat ze heeft meegemaakt met haar eigen moeder omgeven worden door nuchtere volwassenen.” Hij zakte op de rand van het bed. “Ze wil mijn standpunt niet begrijpen. Ze snapt het niet. ‘Iedereen drinkt.’ zegt ze altijd. ‘Ik ben niet slechter dan iemand anders.’ Misschien is ze dat niet, maar het is niet wat Chantelle nodig heeft. Als ze net zoveel om haar kleindochter geeft als ze beweert te doen, zou ze moeten stoppen met die drinkgewoonte, voor Chantelle.”

Emily klom op het bed achter hem en wreef de spanning van zijn schouders. Daniel ontspande zich onder haar zachte aanraking. Ze drukte een kus in zijn nek.

“Ik heb mijn moeder ook net gebeld,” zei ze.

Daniel draaide zich verrast om. “Echt waar? Hoe ging dat?”

“Vreselijk,” zei Emily en plotseling kon ze het niet helpen en ze barstte in lachen uit. Er was iets duister komisch aan de hele zaak.

Emily’s lachen werkte zo aanstekelijk dat Daniel het ook niet lang meer hield. Al snel waren ze allebei hysterisch aan het lachen over de gesprekken met hun beide moeders, en voelden zich samen sterk en verbonden: niets kon hen raken.

“Ik zat te denken,” zei Daniel toen hij eindelijk was uitgelachen. “Kan je je Gus nog herinneren die bij ons logeerde?”

“Ja natuurlijk,” antwoordde Emily. De oudere heer was haar eerste echte gast in de herberg geweest. Dankzij zijn verblijf was ze gered van de rand van het faillissement. Hij was ook een zeer prettig mens en ze voelde zich bevoorrecht dat ze hem had mogen ontmoeten. “Hoe kan ik Gus ooit vergeten? Maar hoe zit het met hem?”

Daniel friemelde gedachteloos met de mouw van haar topje. “Weet je nog dat hij naar dat feest in Aubrey ging? In het gemeentehuis?”

Emily knikte en fronste en vroeg zich af waarom Daniel het ter sprake bracht.

“Ben je daar ooit geweest?” Vroeg Daniel.

Emily werd steed nieuwsgieriger. “In Aubrey? Of in het stadhuis?” Toen begon ze te lachen. “Ik ben in beiden eigenlijk nog nooit geweest.” Daniel zweeg even. Emily wachtte geduldig.

“In het stadhuis worden bruiloften gehouden,” zei hij, eindelijk ter zake komend. “Ik vroeg me af of we een afspraak zouden moeten maken, of hoe het ook heet? Met de trouw consultant? Dat is als je in Maine wilt trouwen in plaats van in New York.”

Het was een understatement om te zeggen dat ze zich geschokt voelde! Het horen dat Daniel iets suggereerde dat iet te maken had met het organiseren van de bruiloft zonder dat ze hem hierover gevraagd had, was een enorme opluchting.

“Ja, ik wil in Maine trouwen,” stamelde Emily. “Het voelt meer als een thuis voor me dan New York ooit heeft gedaan. En ik heb hier meer vrienden. Ik wil niet dat iedereen helemaal naar New York moet afreizen omwille van een traditie.”

“Cool,” antwoordde Daniel, verlegen wegkijkend.

“Wanneer wil je dat we dat gaan doen?” Vroeg Emily.

"We kunnen volgend weekend gaan,” opperde Daniel, nog steeds verlegen. “Nemen we Chantelle mee. Ze zou het geweldig vinden.”

Volgend weekend? Emily voelde de tranen opkomen. Zo snel al?

Ze voelde haar opwinding groeien. Wat was er met haar terughoudende verloofde gebeurd? Wat had zo'n plotselinge verandering van hart veroorzaakt? Misschien was de waarschuwing van Jayne toch helemaal ongegrond. Daniel wilde net zo graag een bruiloft als zij. Ze was een idioot geweest om aan hem te twijfelen.

Maar zodra Emily er over na begon te denken, kwamen er allerlei gedachten in haar op. Ze vroeg zich af of de vreselijke telefoongesprekken met hun moeders er misschien iets te maken hadden, met Daniels plotselinge interesse. Was hij aangespoord door de scepsis van Patricia, en wilde hij zichzelf bewijzen als een eervol man met eerlijke intenties? Of erger nog, suggereerde hij het alleen maar om Emily op te vrolijken, als een manier om haar voor dit moment te kalmeren?

Nadat ze hadden afgesproken om een ​​afspraak te maken voor aanstaande zaterdag, kropen ze in bed. Daniel viel al snel in slaap. Maar met zorgen die in haar hoofd rondslingeren, duurde het lang voordat Emily die nacht in slaap viel.