Kitabı oku: «Was het maar voor altijd», sayfa 3

HOOFDSTUK ACHT

De dagen die volgden werden gevuld met telefoontjes met Richard Goldsmith, het zorgen voor Trevor, gesprekken over de bruiloft en over het runnen van de herberg. Hoewel Emily dankbaar was dat alles in beweging was, merkte ze ook dat ze steeds meer overspoeld en overweldigd voelde.

Tot haar verrassing en grote opluchting bevond Emily zich op een avond in de woonkamer. Chantelle was bij het raam aan het tekenen, Daniel was de open haard aan het aansteken en de honden lagen uitgestrekt op het vloerkleed. Het voelde geruststellend en vertrouwd aan.

Pas nu in deze ontspannen sfeer herinnerde Emily zich de tekeningen van de architect die Trevor de dag na Thanksgiving aan haar had gegeven. Ze was zo geschrokken toen ze deze voor het eerst had gezien dat ze hem terzijde had gelegd, omdat ze zich nog niet helemaal klaar voelde om de emotionele reactie aan te gaan die ze zouden kunnen veroorzaken. Maar ze besloot om nu toch een kijkje te nemen, om die band met haar vader te voelen, om meer vergeten herinneringen naar boven te laten komen.

Ze spreidde de bouwplannen uit op de salontafel, het papier voelde aan als wasachtig bakpapier. Ze keek neer op de tekening, getekend in dunne potloodlijnen en met een hoekige precisie. Elke verdieping van het huis was apart en naast elkaar getekend, verbonden door een gekartelde lijn die de trap vertegenwoordigde. De dubbele binnenmuren en de geheime trap die van de derde verdieping naar het dak voerde waren er ook op aangegeven. En de balzaal, afgesloten en verborgen door de vreemde gang. Emily zag dat nu ze de bouwtekeningen bekeek, de balzaal ooit een heel andere vorm had gehad en dat die kleine, vreemde gang de verbinding was geweest die het met het hoofdgebouw verbond. Ze vroeg zich af of het besluit van haar vader om de de ruimtes te verbinden met een smalle gang met verlaagd plafond een soort van persoonlijke grap was, of dat het een symbool was voor zijn verwrongen geest.

Toen viel Emily nog iets anders op. Ze had net de woonkamer (de ruimte waarin ze nu zaten) op de bouwtekening gelokaliseerd en merkte ineens op dat er nog een andere gang was, geen kleine spichtige zoals die naar de balzaal leidde, maar een enorme grote, bijna zo breed als de woonkamer, en die de verbinding vormde van een bijgebouw met de woonkamer.

Emily sprong op alsof ze door een wesp gestoken was, en keek geschrokken om zich heen.

“Wat is er aan de hand?” Vroeg Daniel, en draaide zijn hoofd van het nu laaiende vuur in de haard naar haar toe.

Chantelle keek op van haar tekening en bestudeerde het gezicht van Emily. Maar Emily was te verbijsterd om iets uit te brengen. Ze liep snel naar de verre muur en plaatste haar vingers tegen het behang. Het grootste deel van de herberg was gerenoveerd toen ze hier was gaan wonen, maar het behang in deze kamer niet. Het was in een te goede staat geweest om vervanging te rechtvaardigen, en omdat het origineel was voelde het misdadig om het zonder reden te verwijderen. Nu realiseerde ze zich dat die beslissing nog vele maandenlang de geheimen van haar vader had verborgen.

“Emily, wat ben je aan het doen?” Vroeg Daniel bedenkelijk terwijl hij naast haar ging staan.

“Kijk naar de bouwtekening!” Emily snakte naar adem. “Op de tafel. Er is hier nog een kamer.”

Daniel's ogen werden groot van verbazing. Hij deed wat ze gevraagd had, liep snel naar de salontafel en bekeek de bouwtekening totdat hij de bron van Emily's verrassing had gevonden.

Inmiddels was Chantelle van haar stoel opgesprongen om mee te doen. Ze leek opgewonden. Een geheime kamer was een fantasie voor ieder kind van haar leeftijd.

Emily streek met haar vingers langs de hele muur, op zoek naar een naad of een kier die zou kunnen aangeven waar de deur verborgen was.

“Hij moet achter de planken schappen zitten!” Zei Daniel, opkijkend van de tekening op de tafel. “Ik heb me altijd afgevraagd waar die extra uitbreiding aan de zijkant van het huis toe diende. Ik ging er gewoon vanuit dat het de buitenste funderingsmuur of zoiets was, er zijn tenslotte zoveel eigenaardigheden aan dit huis. Ik vroeg het me wel af. Maar dit verklaart alles.”

De schappen die hij bedoeld had waren momenteel gevuld met boeken en sierbordjes. Emily begon ze haastig van de schappen af te halen en gaf de boeken aan Chantelle zodat zij die in stapeltjes op de tafel en op de vloer kon leggen. Daniel hielp met het verwijderen van de meer fragiele items waarvan Emily dacht dat haar trillende handen deze zouden laten vallen.

Toen ze eenmaal alle spulletjes hadden weggehaald, was het tijd om de grote houten planken te verwijderen. Ze waren gemaakt van oude spoorbielzen, elk met een gewicht van een ton. Na wat gekreun en inspanning stonden ze naar een nu lege nis te staren.

Emily klopte tegen de muur en hoorde de doffe echo die aangaf dat het erachter hol was. Chantelle snakte naar adem van verrassing. Ze klopte ook en sprong bijna geschrokken terug van holle geluid. Emily voelde haar opwinding groeien. Chantelle glom van verwachting. Naast haar schitterden Daniels ogen.

“Hoe komen we binnen?” Riep Chantelle, op en neer stuiterend.

“Met een moker?” Stelde Daniel voor.

“Geen sprake van!” Antwoordde Emily. “Denk aan het behang.”

Ze streek met haar vingers over de het behang.

“Ik vraag me af of dit iets doet,” hoorde ze de zachte stem van Chantelle zeggen.

Emily keek naar beneden. Het meisje hurkte in de hoek en tuurde naar iets. Tot Emily's verbazing zag ze een kleine hendel, uit het zicht verborgen in de onderste hoek.

Ze schudde geschrokken met haar hoofd, een miljoen gevoelens borrelden in haar naar boven. De vreemde gewoonte van haar vader om dingen uit het zicht te verbergen had tot deze extreme toestand geleid. Dit was niet langer een stoffig gewelf in de hoek van een wijnkelder; het was een hele kamer die dichtgetimmerd was achter een muur die met gipsplaten was bedekt. Volgens de tekeningen van de architect was er een kamer aan de andere kant, het dubbele van de ruimte waar ze nu in stonden. Emily moest gewoon aan de geheime hendel trekken om hem te openen. Ze had absoluut geen idee van wat ze er achter zou aantreffen. Het geheime domein van haar vader? Een verborgen trap naar een ondergrondse bunker waar hij zich de afgelopen twintig jaar verborgen had gehouden? Haar gedachten gingen alle kanten op, elk nog fantastischer dan de vorige.

“Doe het,” spoorde Daniel haar aan.

Emily haalde diep adem, greep de hendel vast en trok. Er was een laag, brommend geluid, het geluid van een lang niet meer gebruikt mechanisme dat weer tot leven kwam. Toen sprong de muur met een klik een centimeter terug. Emily duwde tegen de kleine opening maar er kwam geen beweging in de muur. Ze duwde opnieuw, deze keer harder, en de muur begon langzaam te bewegen, krakend als een valluik naar een kelder. Aan de kant was het pikdonker.

Verbluft en overweldigd stond Emily naar de gapende leegte te staren, naar de zwartheid die alles of niets zou kunnen bevatten. Daniel en Chantelle renden weg om wat zaklampen te pakken. Bij hun terugkeer stapten ze samen het meest recentelijke opgegraven geheim van Roy Mitchell binnen.

Emily liet de straal van haar zaklamp ronddwalen en hapte verrast naar adem terwijl ze de ruimte bekeek. In de drie meter diepe kamer die in het verlengde van de woonkamer lag stond een enorme mahoniehouten bar, compleet met tafels en stoelen, barkrukken en schilderijen aan de muur.

“Wat is dit in hemelsnaam?” Riep Emily terwijl ze naar binnen liep.

De kamer was prachtig en de bar was duidelijk zeer waardevol, met een antieke marmeren top en mahonie houten lambrisering aan de onder- en achterkant. Emily hapte naar adem van verbazing toen ze zich realiseerde dat de bar ook nog eens volledig gevuld was met sterke drank. Het leek wel een filmset.

Daniel en Chantelle zagen er beide geschrokken uit. Emily voelde zich precies hetzelfde. Hoe was dit al die jaren verborgen gebleven?

“Ik denk dat dit een soort van geheime nachtclub was,” riep Emily. “Kijk, sommige van deze posters zijn van toen het verkopen van alcohol illegaal was!”

Ze piepte van opwinding. Ze was een museum binnengestapt, met dezelfde muffe geur van stof, verborgen in een echte kamer in haar echte huis.

“We moeten het restaureren,” riep Daniel. “Het zou een geweldige toevoeging aan de herberg zijn.”

Emily keek terug naar de warme, open woonkamer aan de andere kant van de nis. De hele muur moet nep zijn, daar neergezet om de bar te verbergen.

“We kunnen hier Oudjaarsavond vieren!” Voegde Daniel eraan toe. Hij was duidelijk opgewonden over het vooruitzicht.

Emily verkende de ruimte. Er waren aanwijzingen dat de kamer niet was vergeten, tekenen dat iemand (en ze vermoedde dat het haar vader was) hier nog niet zo lang geleden was geweest. Aan de etiketten van sommige flessen drank zag Emily dat deze pas een paar jaar oud waren en dat ze achter de oudere antieke flessen waren verstopt.

Net als toen ze de de datum van 2 jaar geleden op de brieven had gezien, was het zien van de drankflessen van slechts een paar jaar oud een verdere bevestiging voor Emily dat haar vader hier was geweest. Ze voegde het toe aan haar lijstje met onthullingen, waar onder ook Trevors verklaring dat hij Roy met een in elkaar gedeukte auto had gezien, wat bevestigde dat haar vader niet alleen leefde, maar ook dat hij niet zo heel lang geleden naar het huis was teruggekeerd.

Ze vroeg zich af of haar vader deze geheime kamer als een geheime drinkplaats had gebruikt, als een plek waar hij naar toe kon ontsnappen om zich over te geven aan de beschamende gewoonte die had bijgedragen aan het uiteenvallen van zijn huwelijk en de dood van zijn jongste dochter.

Terwijl Emily volledig in beslag genomen werd door haar eigen gedachten, was Daniel nog steeds bezig met het plannen maken voor de nieuwe kamer.

“Ik kan het herstellen net zoals ik heb gedaan met het koetshuis,” riep hij uit. “en achter de bar staan.”

“Je wordt verondersteld een goede baan te vinden, weet je nog,” zei Emily.

Op dat moment liep Serena door de deur van de woonkamer naar binnen, haar armen beladen met fris gewassen handdoeken.

“Sorry dat ik stoor, maar één van de gasten …” begon ze. Plotseling zweeg ze en haar mond viel open van verbazing toen ze de nieuwe kamer, die zich over de hele breedte van de woonkamer uitstrekte, zag. “Wat is …”

“Is het niet geweldig?” Riep Daniel, terwijl hij zijn armen wijd spreidde. Hij leek al volledig bezit van de bar te hebben genomen.

Serena rende naar voren en grijnsde van oor tot oor. “Dit is geweldig! Ga je het herstellen?” Vroeg ze. “Je moet wel!” Ze greep Emily's hand. “Kun je je voorstellen hoe geweldig de feestjes zouden zijn als we hier een bar hebben?”

Emily knikte maar het was allemaal een beetje te veel om te verwerken.

“Mijn vriend Alec is op zoek naar barwerk,” ging Serena verder. “Ik wed dat hij enkel voor tips zou werken. Je weet hoe wij studenten zijn.”

“En ik zal de bardienst overnemen als dat nodig is,” voegde Daniel eraan toe. “Dat kan ook, terwijl ik solliciteer en wacht op interviews. Ik zou George morgen kunnen bellen om de kamer te komen renoveren. De rest van deze nep muur weg te halen.”

Hij klopte op de gipsplaten muur en het geluid van de holte erachter klonk door.

“Oké,” stemde Emily in, eindelijk glimlachend. “Dat is een goed idee. Laten we het doen.”

Iedereen juichte.

Emily pakte één van de stoffige, vintage flessen whisky en schonk een drankje in voor zichzelf, Daniel en Serena.

“Sorry, liefje,” zei ze tegen Chantelle. “Ik denk niet dat er hier iets voor jou te drinken is.”

“Wat denk je hiervan?” Vroeg Chantelle, terwijl ze een stoffige glazen fles met soda uit de achterkant van een kast pakte.

“Perfect,” zei Emily, hoewel ze niet zeker wist of de oude frisdrank nog wel goed zou smaken. Het zou nu zeker geen bubbels meer hebben!

Nu iedereen een glas had, proosten ze samen en namen ze ietwat aarzelend een slok van hun decennia oude drankjes.

Serena trok haar wenkbrauwen op. "Wauw. Dit smaakt eigenlijk heel goed.”

Daniel knikte. “Verbazingwekkende kwaliteit,” zei hij, terwijl hij naar de fles tuurde. “En tachtig jaar oud! Dat is best vintage!” Hij leek enthousiaster dan ooit.

Emily nipte aan haar eigen drankje en genoot van het branderige gevoel toen het door haar keel naar beneden gleed. Het voelde als een geschenk van haar vader, iets dat hij voor haar verborgen en bewaard had totdat de tijd rijp was om het te onthullen.

Op dat moment maakte Chantelle een walgelijk geluid. “Dit smaakt verschrikkelijk!”

Iedereen lachte.

“Ik kan maar beter weer aan het werk gaan,” zei Serena en keek een beetje blozend naar het onverwachte whisky shot.

Opgewonden over het restauratiewerk greep Daniel naar zijn laptop en begon te onderzoeken wat er gedaan zou moeten worden en zijn vriend George smste, die het Tiffany-glas zo kunstig voor hen had gerestaureerd. Chantelle, altijd de rol van organisator op zich nemende, maakte een lijstje van dingen waarvan ze dacht dat die in de nieuwe kamer aanwezig zouden moeten zijn, inclusief speelautomaten en een popcornmachine.

Terwijl iedereen creatief aan de slag ging, bracht Emily nog wat tijd door in de vreemde nieuwe kamer. Hier kon ze de aanwezigheid van haar vader meer voelen dan in iedere andere kamer van het huis. In zijn studeerkamer had ze zich voor het eerst met hem verbonden gevoeld, daarna voelde ze hem in de kelder waar de aanwijzingen van zijn geheimzinnige leven verspreid lagen in het labyrint van de gewelfde wijnkelders. Wat als hier nog meer te ontdekken was?

Ze doorzocht de kamer, op zoek naar aanwijzingen van haar geheimzinnige vader. Er was niets achter de bar, niets verborgen in valluiken in de vloer. Toen herinnerde Emily zich de poster op de muur. Had hij er een kluis achter verborgen?

Voorzichtig verwijderde Emily de fotolijst van de muur en legde deze voorzichtig op de vloer. En daar was het. De deur van een kluis.

Ze staarde ernaar en ademde zwaar. Net zoals bij alle andere kluizen in het huis, wist ze dat deze meer geheimen zou bevatten en ze meer stukjes van de puzzel van het leven van haar vader zou vinden.

Emily was nog meer verrast toen ze ontdekte dat de kluis niet op slot zat. De deur stond gedeeltelijk open, op een kier. Ze stak haar hand uit, haakte haar vingertoppen in de spleet en trok de metalen deur naar zich toe.

Ze zag direct dat er een stapeltje papieren in lag. Haar vader had de gewoonte al zijn belangrijke documenten verspreid door het hele huis op te bergen, alsof hij paranoïde was dat iemand ze in handen zou krijgen. Bij de gedachte dat het alleen maar willekeurige papieren, documenten en bonnetjes, dossiers van zijn werken boodschappenlijstjes zouden zijn voelde ze zich plotseling enigszins teleurgesteld.

Ze pakte ze op en begon ze door te kijken, haar emoties een mengeling van angst en opwinding. Met gemengde gevoelens bekeek ze alle papieren. Ineens zag ze iets dat haar hart sneller deed kloppen. Het was een kopie van een e-mail uitwisseling met betrekking tot de aankoop van een auto bij een autodealer. De verkoop was zo te zien niet doorgegaan.

Maar dat was niet waarom Emily geïnteresseerd was in dit papier. Wat haar aandacht trok was het e-mailadres van de ontvanger: e-jcm@rm.net. Zou het een code kunnen zijn? E-J voor Emily Jane, haar volledige naam. C voor Charlotte en M voor Mitchell. Dan RM voor Roy Mitchell. Zou het toeval kunnen zijn of was dit het e-mailadres van haar vader?

Haar hart begon als een razende te slaan. Met het stukje papier in haar handen geklemd rende Emily de bar uit.

“Gaat het?” Vroeg Daniel terwijl ze voorbij snelde.

Maar Emily kon geen woord uitbrengen. Ze zweeg even en keek hem beschaamd aan, het papier in haar handen. Uiteindelijk slaagde ze erin te stamelen: “Ik moet nog even een mailtje verzenden.”

Toen haastte ze zich naar boven naar de computer. Ze trilde van opwinding, opende haar e-mails en stelde een nieuw bericht op.

Pappa?

Ben je daar?

Ik ben het, Emily.

Wat kan ik na al die jaren nog zeggen? Allereerst wil ik dat je weet dat ik niet boos op je ben. Dat ben ik wel een lange tijd geweest, maar ik ben nu een vrouw en geen kind meer, en ik koester geen kwade gevoelens jegens jou. Nu ik zelf naar de wereld kijk vanuit het perspectief van een volwassene, begrijp ik dat het leven soms rommelig en ingewikkeld kan zijn, dat we soms beslissingen nemen waar we later spijt van hebben en we soms niet in staat zijn om onze fouten toe te geven. Ik weet niet waarom je bent vertrokken, maar ik wil dat je weet dat je nu thuis kunt komen. Blijf alsjeblieft niet ondergedoken alleen omdat je bang bent om me onder ogen te zien, bang om je te verontschuldigen, bang om toe te geven dat je al die jaren geleden toen je weg bent gelopen de verkeerde beslissing hebt genomen. Ik vergeef het je. En bovendien mis ik je. Het is tijd om naar huis te komen, pap. Het is tijd om weer een gezin te vormen.

Er is zoveel veranderd in de jaren sinds je bent vertrokken. Ik woon nu in jouw huis, het huis in Sunset Harbor. Ik heb een geweldige man ontmoet, Daniel. Ik heb geen eigen kinderen, maar Daniel is vader en ik ben moeder geworden van zijn prachtige dochter, Chantelle. Ze lijkt zoveel op Charlotte, pap. Je zult van haar houden.

Daniel en ik gaan trouwen. Het zou alles voor mij betekenen als je me naar het altaar zou willen leiden om me weg te geven. Ik heb me jarenlang afgevraagd of je dood was, en toen ik dit afgelopen jaar ontdekte dat er aanwijzingen zijn dat je nog leeft, is het idee dat je me tijdens de huwelijksceremonie weg zou kunnen geven steeds relevanter, dwingender geworden. Mijn droom zou uitkomen als je terug zou komen, zelfs al was het maar voor één dag. Ik heb je nodig, papa, nu meer dan ooit.

Ik bevind mezelf ironisch genoeg op de plek waar ik je kwijt ben geraakt. En ik heb je aanwijzingen gevonden, je geheimen ontdekt. Er is niets meer om bang voor te zijn, om je voor te schamen. Ik weet hoe Charlotte gestorven is, ik weet dat je jezelf de schuld daarvan hebt gegeven. Ik heb de redenen voor je schuldgevoel ( je buitenechtelijke affaire en je alcoholisme) begrepen en ik wil dat je weet dat dat alles nu niet meer van belang is. Er is teveel tijd verstreken. Laat ons alsjeblieft herstellen wat we als gezin samen hebben achtergelaten.

Ik vergeef je alles. De vraag is nu of je jezelf kunt vergeven?

Mijn liefde, altijd en voor altijd,

Emily Jane.

Ze stuurde de e-mail zo snel als haar vingers toestonden en ging daarna zitten, buiten adem, bijna uitzinnig van opwinding.

Zo bleef Emily een tijdje bewegingloos zitten, ze voelde zich enorm gespannen. Naarmate de tijd verstreek voelde ze haar hoop afnemen. Wat als ze het e-mailadres verkeerd had geïnterpreteerd, ervoor had gekozen een ​​patroon in een willekeurige verzameling letters te zien? Nee, dat kon het niet zijn. Het was een te groot toeval. Daarom waren er twee mogelijkheden: De eerste mogelijkheid was dat het e-mailadres niet meer bestond of dat het nooit door haar vader werd gebruikt. De tweede (en dit was waarschijnlijker), dat hij niet wilde antwoorden.

Emily hoopte dat direct contact van haar kant voldoende zou zijn om eindelijk zijn stilzwijgende houding te doorbreken en zichzelf te openbaren. Maar twintig minuten verstreken zonder dat haar gebeden werden verhoord.

Terwijl ze naar haar lege inbox staarde, werd Emily getroffen door een vertrouwd gevoel dat als een zware bepantsering over haar heen viel, een pantser dat haar veilig hield, maar wat ten koste ging van haar emoties. Haar vader was nog steeds afwezig, nog steeds vermist in haar leven. Ze kwam dichterbij maar ze was nog steeds zo ver weg. De beurt lag nu bij hem, bij Roy, zoals het altijd al was geweest. Haar vader had de leiding en zolang hij ervoor koos om verborgen te blijven, zou die afstand tussen hen altijd blijven bestaan.

Emily voelde zich verpletterd en vouwde haar laptop dicht. Maar dat weerhield haar er niet van om haar telefoon in haar zak te steken, deze religieus bij zich te dragen en elke vijf minuten te controleren of er een nieuw e-mail bericht in haar inbox was binnengekomen.