Kitabı oku: «Gözəlçə», sayfa 2

– Mən səndən əl çəkim? – Vivyen öcəşdi. – Kit, mən indicə ölmüş bir qızın zibil yeşiyindən necə çıxarıldığını gördüm! – O bunu deyib piştaxtanın qarşısındakı kətilə əyləşdi.

Kit söhbəti bitmiş hesab edib getməyə hazırlaşırdı, amma Vivyenin son sözlərini eşidəndə ayaq saxladı, rəfiqəsinə tərəf döndü:

– Bilirəm. Sısqa Meriydi. Onun axırı gəlmişdi. Yediyi də, içdiyi də kokain idi. Bir vaxtlar Dominik çalışdı ki, ona tərgitdirsin, amma bacarmadı!

Piştaxtanın o biri başında hay-küy qopdu – kimlərsə nəyisə bölə bilmirdilər. Kitlə Vivyen bir qədər mübahisəni izlədilər. Az sonra Vivyen yenidən üzünü rəfiqəsinə tutdu:

– Sən bilirsən ki, mən buradan canımı qurtarmaq istəyirəm? – o, sarsıldığını gizlətmirdi. – Sənin heç belə bir istəyin olur?

– Canını qurtarmaq? – Kitin gözləri bərəldi. – Canımızı qurtaranda hara gedəcəyik? Bəlkə, deyəsən? – O, ümidsizliklə əlini yellədi: – Yox e, mümkün deyil.

Doğrudan da, Hollivud bulvarında bədənini satan qızlar öz həyatlarını necə dəyişə bilərdilər?

Onlar küçəyə çıxdılar və bulvardakı daimi «ov» yerlərinə doğru getdilər.

Bulvarda istənilən qədər fahişə var idi, amma gözəlçələrdən hər biri küçənin yalnız özünə aid hissəsində «işləməli», başqasının «ərazisinə» girməməliydi.

Rəfiqələr hələ uzaqdan görmüşdülər ki, onların yeri tutulub. Yayxanaraq ağaca söykənmiş qızı da tanıyırdılar.

Kit hirsli-hirsli «işğalçı»nın üstünə yüyürdü.

– Ey, Reyçel!

Ağ-qara damalı paltarı əndamına kip oturmuş kürənsaçlı fahişə ağacdan həvəssiz aralandı.

– Nədi? Nədənsə narazısınız?

– Aha, düz bilmisən, narazıyıq! – Kit başını tərpətdi. – Sən səkidəki bu ulduzları görürsən? Yoxsa gözlərində problem var?

Reyçel cavab verdi:

– Hə, görürəm.

– Görürsənsə, lap əla! – Kit barmağı ilə dünya məşhurlarının adları həkk olunmuş ulduzlu haşiyələri göstərdi: – Bob Houpdan Rits qardaşlarına, Fred Asterədək, sonra da Ella Fitsceraldadək Vivyenlə bizim ərazimizdir, biz buranı tutmuşuq. Odur ki itil öz küncünə!

– Ah, bağışlayın, – deyə Reyçel saxta nəzakətlə mızıldandı. – Mən heç də burada qışlamağa hazırlaşmırdım.

O, Vivyenə çəpəki nəzər salıb əlavə etdi:

– Yeri gəlmişkən, bu, hələ təzədir…

– Nə olsun? Mən ki köhnəyəm! – Kit balasından ötrü narahat olan dişi pələng kimi hədə dolu nəzərlərlə Reyçelə baxdı və bununla onun gətirdiyi dəlili puça çıxardı. – Qışlamaq üçünsə Ester Uilsonun ulduzunu seç!

Vivyen onun səhvini düzəltdi:

– Ester Uillyams…

– Ester Uillyams, – Kit təkrarladı. – Sənin yerin oradır!

– Yaxşı, özündən çıxma, – Reyçel əzilib-büzüldü. – Sən elə naqqal, elə çərənçi olmusan ki, adam üzünə baxa bilmir! – Qız bunu deyib arxasını onlara çevirdi, ombalarını yellədə-yellədə hündürdabanlarını taqqıldatdı və məğrur yerişlə uzaqlaşdı.

Kit heyrətlə onun dalınca baxdı, qaşlarını çatdı və Vivyendən soruşdu:

– Yəni mən doğrudan çərənçiyəm?

– Doğrudan, – Vivyen cavab verdi, amma rəfiqəsinin pərt olduğunu görüb gülümsədi: – Hərdən…

Kit köksünü ötürdü:

– Ona görə ki mən həmişə acam. Təcili yemək lazımdır. Deyirlər, çərənçilik aclıqdan olur!

Kit susdu, səkinin qırağı ilə yavaş-yavaş gedən maşından bir kişi ona fit çaldı.

– Ey, bacıcan!

Kit maşına yaxınlaşdı:

– Nədi, əzizim? Nəsə lazımdı? – o, fit çalan kişinin yanında daha iki nəfərin olduğunu gördü: bu adamlardan biri maşın sürürdü, digəri arxa oturacaqda əyləşmişdi.

– Gedək, balaca. Mənim ad günümdür. Bu münasibətlə gecə mənimlə havayı yatacaqsan! – deyə sürücünün yanında oturmuş kişi qışqırdı.

– Başın xarab olub, atacan? – Kit irişdi və geri – Vivyenin yanına qayıtdı.

Vivyen kepkasını çıxarıb parikini qaydaya salmağa çalışır, hamar sarı saçlarını sığallayırdı:

– Bu gün buralar dəlixanadır.

– Məncə də elədir, – Kit başını tərpətdi. – Bura bax, bəlkə, biz qadın alverçiləri ilə iş quraq? Karlosun səndən xoşu gəldi.

– Yox bir! O da dərimizə saman təpsin? Qazancımız daha da azalacaq.

– Yenə də sən haqlısan, – Kit burnunu çəkdi və rəfiqələrin azadlığa münasibətini ifadə edən şüarı xatırladı:

– Kiminlə, nə vaxt, neçəyə getməyə özümüz qərar veririk!

Fənər dirəyinə söykənmiş Kit yoldan ötən maşınları baxışları ilə müşayiət edirdi.

Vivyen bir qədər susduqdan sonra soruşdu:

– Necə bilirsən, kənardan həddən artıq abırlı görünmürəm ki?

– Heç də yox. Əntiqə görkəmin var! – deyə Kit rəfiqəsinin parikini düzəltdi. – Erkəklər sənin kimisindən ötrü sinov gedirlər!

Kit ətrafa boylandı. Yaxınlıqda motorun qulaqbatıran nəriltisi və təkərlərin vıyıltısı eşidildi.

– Axmaq! Bu cür maşını sökür!.. Bu ki…

Kit tullana-tullana Haylənd avenyudan Hollivud bulvarına dönən gümüşü «Lotus-Esprit»i görəndə hətta fit çaldı.

– Tələs! – o, Vivyeni qabağa itələdi. – Bax, beləsini məngirləməlisən!

– Dayan, itələmə, – Vivyen çəkinə-çəkinə idman avtomobilini nəzərdən keçirdi və Kitə dedi. – Bu, deyəsən, «Lotus-Esprit»dir axı…

– Bu bizim kirayə pulumuzdur! – Kit hücuma keçdi.

Maşın yaxınlaşdıqca sürətini azaldırdı, nəhayət, o dayandı. Kit «Lotus-Esprit»i gözləri ilə yeyirdi.

– Get, get! – qız tərəddüd keçirən rəfiqəsini bir də itələdi. – Sən bu gün əntiqəsən. Səndən keçə bilməyəcək, hesab elə ki, yüzlük cibindədir! Qurtaran kimi zəng vur! Viv, özündən muğayat ol!

– Sən də! – Vivyen bunu deyib tələsik Kitin yanağını sığalladı, sonra gözəl qaməti və uzun ayaqları yaxşı görünsün deyə qırmızı jaketini soyundu və barmaqları ilə parikini darayıb «Lotus»a tərəf getdi.

Kit onun arxasınca əlini yellədi, qız coşmuşdu.

– İşlə, çalış, balaca! Onu yaxşıca qızışdır, pulunu qazan! Bacaracaqsan! Bircə oyunu korlama!

III fəsil

Edvard Lyüis «Lotus»un sükanı arxasında çaşıb-qalmışdı, Vivyenin ona yaxınlaşdığını görmədi. O gah cihaz lövhəsinə, gah sürət ötürücüsünün dəstəyinə baxırdı.

– Bəsdir, tərpən görək, tərslik eləmə! – deyə o donquldandı. – Birinci sürət, deyəsən, burdadır… Əgər yadımda düz qalıbsa…

Stakinin evinin yerləşdiyi Hollivud Hillzdən çıxandan bəri Edvard yolu tamam azmışdı. Hansısa möcüzə sayəsində Hollivudadək gəlib çıxmış, amma bulvarın sonundakı teatrın yanından sağa – Qərbi Hollivuda və Beverli Hillzə aparan yola yox, əks tərəfə dönmüşdü.

Trendi strit, Sanset bulvarı, Melroz avenyu – lövhələrdə yazılmış bu küçə adları ona heç nə demirdi. O harada olduğunu və mehmanxanaya necə gedəcəyini təsəvvür etmirdi.

Nəticədə «Lotus»un ciddi müqavimət göstərməyinə baxmayaraq Edvard son məqsədindən kifayət qədər uzaqlaşa bilmişdi. Amma çətinliklə hərəkət edirdi. Gah sürəti dəyişərkən ayırıcı pedalı basmağı unutduğu üçün mühərrik sönürdü, gah da qazın pedalını dibədək elə basırdı ki, xırıldayan motor qəfildən yüksək sürət yığırdı və maşın az qala raket kimi yerindən qopurdu.

Bura gəlib çıxmağı da təsadüf idi. Yolda mühərrik növbəti dəfə şıltaqlıq edəndə Edvard ətrafa boylanıb özünü sakit, zəif işıqlandırılmış, ağappaq evləri daş hasar və dəmir çəpərlə dövrələnmiş bir küçədə görmüşdü, həyəcanlanmağa başlamışdı. Səkidə isə evsiz olduğu aydın görünən bir səfil zibil qabını eşələyirdi.

Edvard əyləci basıb sürəti lap azaltmışdı, başını pəncərədən çıxarmışdı və səfilin öz axtarışlarının nəticəsindən narazı qaldığını eşitmişdi:

– Görürsən?! Daha zibildən başqa heç nə tullamırlar!

Edvard maşını saxlamışdı:

– Üzr istəyirəm…

Avara diksinib qəddini düzəltmişdi:

– Nə olub ki?

– Siz deməzsiniz, Beverli Hillzə necə getmək olar?

Səfil səndirləyə-səndirləyə yaxına gəlmişdi:

– Niyə demirəm? Siz elə oraya gəlmisiniz, cənab! Baxın, görürsünüz, sağ tərəfdəki Silvestr Stallonenin malikanəsidir.

Edvard nəzakətlə ona təşəkkür etmişdi. Səfil qonaqpərvərlik göstərmişdi:

– Biz tərəflərə xoş gəlmisən!

Aldığı məlumat Edvarda o qədər də etibarlı təsir bağışlamamışdı. Səfil, yəqin ki, sərxoş idi, ya da nəşə çəkmişdi, bəlkə də, həm içmişdi, həm də çəkmişdi. Hər halda, Edvard «Recent Beverli Uilşir» otelinə necə getməyi daha ondan soruşmamışdı, qanıqara vəziyyətdə gəldiyi yolla geri qayıtmağı lazım bilmişdi. Güman etmişdi ki, yol onu gec-tez şoseyə çıxaracaq, amma sonda yenə də özünü Hollivud bulvarında görmüşdü…

Bulvarda isə Edvard başını səsə qaldırıb maşının pəncərəsindən içəri boylanan Vivyeni gördü. Qızın qəşəng ağ dişləri parıldayırdı, o gülümsəyirdi.

– Axşamınız xeyir! Siz kimisə axtarırsınız? – qız süni soyuqqanlıqla soruşdu.

Bu sual varlı kişinin «Əlbəttə, səni!» cavabına hesablanmışdı. Amma kişi fərqli cavab verdi:

– Axtarıram. Beverli Hillzə gedən yolu. Siz yolu göstərə bilərsiniz?

Vivyen gülümsəməkdə davam edirdi. «Amma pis deyil ha… – deyə o, dəbdəbəli maşının sürücüsünə ürəyində qiymət verdi: – O dəqiqə görünür ki, pulludur». Qız dilləndi:

– Əlbəttə, göstərərəm. Bir beşliyə.

– Bu ki gülməlidir! – Edvard heyrətlə ona baxdı.

– Gülməlidir? Elədə siz onluq verərsiniz!

Edvard başını buladı:

– Hələ eşitməmişəm ki, kimsə yolu göstərdiyinə görə pul alsın.

– Almaq, ya almamaq – mənlikdir! – Vivyen maşının qapısına dirsəkləndi. – Amma yolu tanıyıram!

Qız sanki çıxıb gedəcəkmiş kimi dikəldi və bir addım geri çəkildi, yumru dalını Edvarda çevirdi. Dar ətəyə bürünmüş bu canalan vücudu görəndə Edvard müti halda çiyinlərini çəkdi.

– Yaxşı, mən razıyam, – deyib əlini pencəyinin cibinə saldı. Bir göz qırpımında geri dönən Vivyen təzədən başını «Lotus»un pəncərəsindən içəri saldı.

– İyirmiliyə xırdanız var? – Edvard ona əsginas uzatdı.

Vivyen pulu qamarlayıb bürmələdi və büstqalterinin içinə basdı:

– İyirmiliyə sizi qapıyadək ötürərəm. Ekran ulduzlarının harada yaşadığını da göstərərəm!

Onun bu sərbəstliyi Edvardı güldürdü:

– Çox sağ olun, Silvestr Stallonenin evini bu gün artıq görmüşəm.

– Əla, – Vivyen oturacağa tullandı. – Burdan düz, sonra da sağa…

Bu dəfə Edvard birinci sürətin yerini problemsiz tapa və mühərriki dərhal işə sala bildi, amma ayırıcı pedalı buraxmağa tələsdi. Maşın yerindən elə sıçradı ki, Vivyen oturacağa yapışdı.

– Faraları da işə salmaq pis olmazdı, – qız yarızarafat, yarıqorxu içində dilləndi.

Edvardın bəxti gətirdi: lazım olan düyməni tez tapdı, faralar açıldı və «Lotus» yola çıxdı. Yolayrıcında Edvard az qaldı ki, qırmızı işıqda keçsin, amma son məqamda əyləci basa bildi.

Vivyen rahat nəfəs aldı.

– O-oh… yaman maşındır! – deyə qız heyranlığını gizlətmədi.

– Amma həddən artıq… ehtiraslıdır, – Edvard ağzını əydi.

– Sizinkidi? – qızın bu sualına o, başını buladı.

– Bəlkə, qaçırmısınız?

– Tam qaçırtmaq da sayılmır, – Edvard güldü.

Onlar yaşıl işığın yanmasını gözləyincə Edvard qıza nəzər salıb soruşdu:

– Adınız nədi?

Qız nazlandı, gülümsədi:

– Siz bilən?

Edvard cavab vermədi. Qız dedi:

– Vivyen. Adım Vivyendi…

– Vivyen, – Edvard təkrarladı. Bu vaxt yaşıl işıq yandı və o, qazı basdı.

Vivyen soruşdu:

– Siz hansı mehmanxanada qalırsınız?

– «Recent Beverli Uilşir»də.

– Elədə baxın, o küncə qədər düz gedin, sonra sağa dönərsiniz.

Vivyen Edvardı yandan diqqətlə süzdü:

– Siz Kaliforniyadan deyilsiniz?

– Yox, – Edvard dedi, – Nyu-Yorkdanam.

O, ikinci sürətə keçdi və ayağını əyləcə basmadan Melroz avenyuya döndü.

– Va-uuu! Lap şeytan əməlidir! – Vivyen heyrətləndi. – Bu araba döngələri də elə bil rels üstündə dönür.

Edvard anlamadı:

– Bağışlayın… Siz necə dediniz?

– Adam dəli olar! – Vivyen ləzzətlə güldü. – Dəhşətdi! Özü də dörd silindrli dəhşət!

– Yəni siz demək istəyirsiz ki, avtomobildən başınız çıxır? – Edvard üçüncü sürətə keçdi. – Siz bütün bunları haradan bilirsiniz?

– Avtomobilçilər üçün jurnallardan. Bizim evdə oğlanlar yuxuda elə dəmir-dümür görərdilər: «Mustanq»lar, «Korvet»lər… Sınıq-salxaq bir araba alıb ondan konfet düzəldərdilər. Mən onların əlləşməyinə baxmaqdan ötrü ölürdüm.

Vivyen avtomobilin dəbdəbəli salonunu başdan-başa süzdü və təəccüblə Edvarda baxdı:

– Anlamıram, maşından necə baş çıxarmamaq olar!

– Düzünü deyim ki, mən ilk avtomobilimi sürücüsü ilə birlikdə hədiyyə almışam, – Edvard həqiqəti söylədi. – Bəs o hansı şəhər idi ki, oğlanlar yuxuda dəmir-dümür görərdilər? – Edvard zarafatla soruşdu.

– Millec Vill, Corciya ştatı, – qız cavab verdi.

Edvard növbəti sürətə keçməyə cəhd göstərdi.

– Sürətlər qutusu sizə atəşin salam göndərir! Axır ki, bacardınız, – Vivyen ağızdolusu güldü. – Siz sürətdən sürətə düzgün keçirmirsiniz. Bu, mexaniki ötürücü qutusuna malik standart komplektli maşındır axı!

– Standart komplektli? Fikirləşirsiniz ki, bunun nə demək olduğunu bilirəm? – Edvard sürətlər qutusunun dəstəyinə baxdı.

Qız uğunub gedirdi.

– Siz nə vaxtsa «Lotus» sürmüsünüz? – Edvard sanki adi velosipeddən söhbət gedirmiş kimi soruşdu.

– Yox.

– Onda sınamağın əsl məqamıdır.

Vivyen heyrətləndi:

– Zarafat edirsiniz?

– Ciddi sözümdür, – Edvard maşını saxladı. – Yoxsa mehmanxanaya çatanadək maşın sürmək barədə mühazirə dinləməli olacağam.

Vivyen arı sancmış adam kimi maşından sıçrayıb yerə düşdü və bir göz qırpımında sürücünün qapısının ağzını kəsdirdi. Edvard sükan arxasından qalxdı və onlar yerlərini dəyişdilər.

– Kəməri bağlayın! – səbirsizlikdən partlayan Vivyen dedi. – İndi bu arabanın nəyə qadir olduğunu sizə göstərəcəyəm! Hazırsınız?

Edvard təhlükəsizlik kəmərini bağladı:

– Hazıram.

Vivyen sükan arxasında yerini rahatlayıb arxanı göstərən güzgünü düzəltdi.

– Elə isə, irəli! – O, sürət ötürücüsü dəstəyinin yerini asanlıqla dəyişib qazı basdı. Maşın şose ilə şütüdü. Aldığı həzzdən Vivyenin gözləri parıldayırdı.

– Bu şeytan əməlinin pedalları yarış maşınının pedalları kimidir. Yəni bir-birinə çox yaxındır. Qadın üçün rahatdır – bizim ayağımız balacadır. Hərçənd mən istisnayam. Otuz doqquz ölçüdə çəkmə geyinirəm.

Edvard qıza baxdı. Onun uşaq kimi sevinməsi xoşuna gəlirdi.

Vivyen əlini sükandan çəkib Edvardın sifəti bərabərində qaldırdı.

– Yeri gəlmişkən, ayağın ölçüsü dirsəkdən biləyədək olan məsafəyə bərabərdir. Bilmirdiniz?

Edvard güldü:

– Birinci dəfə eşidirəm.

– Əslində, o qədər də vacib məlumat deyil, – Vivyen də güldü və yenidən ikiəlli sükandan yapışdı.

Onlar bir müddət dinməzcə yol getdilər. Edvard dizinin üstündəki plaşı hamarladı. O, baş götürüb Stakinin evindən qaçanda həmişəki səliqəliyini bir anlığa unutmuşdu, plaşı maşının sağ oturacağına atmışdı. Qız da plaşın üstündə oturmuşdu.

Edvard bir qədər düşündü, sonra yenidən Vivyenə baxdı. «Heç də pis deyil. Əgər bu yöndəmsiz geyimi və qorxunc kosmetikası olmasaydı, kimsə deməzdi ki, fahişədir. Gözəl sifəti, zərif əlləri var, həm də özünə qulluq etdiyi görkəmindən görünür… Yox, o heç fahişəyə oxşamır», – deyə fikirləşdi.

Edvard öskürdü:

– Bu gün sizin peşənin sahibləri nə qədər qazanır, deyə bilərsiniz? Mən… yolda durub maşın saxlayanları nəzərdə tuturam.

– Ən azı yüz dollar, – Vivyen qiyməti artırmaq siyasətini seçdi. O, Kitin nəsihətini, dibində siçanlar oynaşan pul kisəsini və boşalmış sabunqabını yadına saldı. Fikirləşdi ki, bu kişi yüz dollardan ötrü çənə döyən adama oxşamır.

Edvard heyrətlə soruşdu:

– Gecəsi yüz dollara?

Qız gözlərini qırpmadan cavab verdi:

– Saatı…

Edvard qulaqlarına inanmadı:

– Saatı? – şübhə ilə təkrar soruşdu. – Bu qədər qazancınız ola-ola çəkmənizi sancaqla bağlayırsınız? Yəqin, zarafat edirsiz…

Vivyen dedi:

– Puldan söhbət düşəndə mən zarafatı sevmirəm.

Edvard bu fikirlə dərhal razılaşdı:

– Mən də! – O, qıza bir daha diqqətlə baxmaq üçün ona sarı çevrildi. – Saatda yüz dollar! Pis deyil!

Bir an gözlərini yoldan çəkən Vivyen Edvardın üzünə güldü, ədəbsizcəsinə əlini onun şalvarının zəncirbəndinin üstünə qoydu:

– Hələ bərkiməyib, amma düzələn işdir!

Edvard belə ədəbsizliyə layiqli cavab tapmadığından qızın iradını qulaqardına vurmağı lazım bildi. Beynindəki fikirlər dolaşmışdı. O yalnız Vivyenə baxırdı.

Axır ki, «Recent Beverli Uilşir» mehmanxanası göründü. Vivyen maşını ustalıqla nəhəng lüks otelin mərkəzi girişinə aparan qövsvarı dar yola çıxardı və qapının ağzında saxladı. «Lotus» dayanmağa macal tapmamış uniformalı qapıçı girişin qarşısında peyda oldu. Eyni anda gözəl geyimli bir xanım otelin qapısında göründü. Vivyeni sürücü yerindən düşən görəndə qapıçının ağzı əyildi. Gözəl geyimli xanım isə yarıçılpaq qıza ikrahla nəzər salıb tələsik içəri keçdi.

– Axşamınız xeyir, mister Lyüis! – deyə qapıçı maşının yanına yüyürdü. O, bir daha risk edib Vivyenə baxdı, amma gördüyündən özünü itirməli, yoxsa heyrətlənməli olduğuna qərar verə bilmədi.

– Mister Lyüis, bu gün sizə yenə də maşın gərək olacaqmı? – o maraqlandı.

Edvard güldü: şəxsi sürücüsü də həmişə ondan eynilə bunu soruşardı.

– Güman edirəm ki, yox, – Edvard üzünü dəbdəbəli otelin fasadını gözdən keçirən Vivyenə tutdu. Qız heyrətlə başını buladı:

– Oho… deməli, siz burada yaşayırsınız…

– Bəli.

Onlar bir-birinin üzünə baxdılar. Edvard öskürüb soruşdu:

– Siz yaxşısınız?

Vivyen susdu. Qız nömrəyə dəvət ediləcəyinə çox ümidli idi! Əgər Kitin yanına yüz dollarsız qayıtsaydı, fəlakət baş verəcəyini bilirdi!

– Görüm öz iyirmiliyimə taksi tuta bilərəm? – Vivyen dedi, amma görkəmindən sağollaşmaq istəyənə oxşamırdı.

– Aydındır. Siz axı işdəsiniz…

Vivyen güldü:

– İşdə… Əntiqə. Bunu əla dediniz!

Edvard əvvəl ayaqlarının altına, sonra gözlərini qaldırıb qıza baxdı:

– Sağ olun ki, məni gətirdiniz.

– Hə də… belə də… – Vivyen hələ də utancaq gimnaziya tələbəsi kimi tərəddüd içində ovuclarını ətəyinə sürtürdü. Qız yenidən otelin fasadına baxdı. Bu an o, burnunu ləzzətli biskvitlər düzülmüş qənnadı dükanının vitrininə yapışdırıb baxan ac uşağı xatırladırdı.

Vivyen qəfildən dönüb getdi.

– Görüşənədək, – Edvard onun ardınca qışqırdı. O, Vivyenin yavaş yeridiyinə də diqqət yetirdi. Qız gedə-gedə jaketini geyindi. Onun uzunboğaz çəkmələrinin (zəncirbəndləri sancaqla bağlamışdı, çünki təzə çəkmə almağa pulu yox idi) hündür dabanları asfaltı döyəcləyirdi. Mehmanxananın yanındakı taksi dayanacağından yan keçən qız Uilşir bulvarına tərəf yollandı.

Qızın taksi tutmaq fikrində olmadığını görən Edvard özü də fərqinə varmadan onun ardınca getdi:

– Bəs taksi?

Vivyen avtobus dayanacağındakı skamyanın söykənəcəyinin üstündə oturmuş, ayaqlarını oturacağa dirəmişdi.

– Fikrimi dəyişdim. Avtobusda getmək kefimi açar.

– Hə, əlbəttə, – Edvard sözünə davam etdi, – bayaqdan başımdan çıxmır… Siz, doğrudan, bir saat üçün yüz dollar alırsınız?

– Doğrudan! – qız elə qəti cavab verdi ki, Edvard bir az da düşünüb çiyinlərini çəkdi:

– Olsun… Əgər sizin başqa öhdəliyiniz yoxdursa,.. əgər siz bu axşamı mənimlə keçirərsinizsə, sizə minnətdar olaram. Razısınız?

– Niyə də yox? – Vivyen çox etinasız cavab versə də, qızın üzündə yazılmış sevinc və rahatlıq onun riyakarlıq etdiyini büruzə verirdi. – Yeri gəlmişkən, adınız nədir? – o soruşdu.

– Edvard.

– Edvard?! – Vivyen heyranlıqla təkrarladı. – Sevdiyim addır! Məncə, əsl kişi adıdır.

Edvard əlini yelləyib Vivyenlə tam razı olmadığına işarə etsə də, qızı saxlamaq mümkün deyildi.

– Nə yaxşı ki, məhz belədir! Bu heç təsadüfi deyil…

Mehmanxananın girişinə çatanda Edvard qəfildən plaşını qıza uzatdı:

– Bunu geyinin.

– Niyə? – Vivyen gözlərini döydü. – Mənə soyuq deyil.

– Məsələ ondadır ki… – Edvard utana-utana dilini sürüdü. – Bu otel saatla nömrə kirayə verilən yerlərdən deyil.

Edvard hiss etdi ki, fikrini bir qədər sərt söylədi, amma Vivyen cavabında yalnız gülümsədi:

– Anladım. – Qız Edvardın plaşı onun çiyninə salmasına etiraz etmədi.

Onlar mehmanxananın rahat yumşaq mebel qoyulmuş və gur yaşıllığa bürünmüş vestibülünə daxil oldular. Parıldayan mərmər döşəməyə bahalı İran xalıları döşənmişdi.

Vivyen gözlərini bərəldib ətrafa baxır, gördüyü möhtəşəmlikdən nəşələnirdi:

– Heç pis deyil!..

Qız yeriyə-yeriyə plaşı geyindi və yaxasını örtdü. Həmin an liftdən çamadan qalanmış əl arabası ilə çıxan yükdaşıyan onu görəndə ağzı açıla qaldı. Amma gözlərini Vivyenə dikən təkcə bu yükdaşıyan deyildi, sadəcə, digər «tamaşaçılar» təəccüblərini onun qədər açıq göstərmirdilər.

Portyenin piştaxtasının qarşısında ər-arvad dayanmışdı. Onlar qaşlarını çatıb Vivyenə baxırdılar. Qadın çımxırdı və arxasını Vivyenə çevirdi.

Dəri kresloda əlində qəzet bir cənab əyləşmişdi. O da qəzet oxumağına ara verib nəzərlərini Vivyenə yönəltdi. Hiss olunurdu ki, bu yaşlı, sanballı cənab da belə yüksək səviyyəli mehmanxana üçün məqbul sayılmayan təzahürdən heyrətlənib. İri çiçək dibçəyinin arxasında dayanmış qadın isə yanından ötən Vivyeni görmək üçün elə qanrıldı ki, az qala boynu qırılacaqdı.

Vivyensə sağa-sola boylanır, ətrafdakı dəbdəbəyə baxır, baş verənləri görmürdü.

– Yaxşı, yaxşı, – Edvard gülümsəyib dostcasına ona irad tutdu.

Bu sözdən sonra Vivyen ayıldı və vestibüldə necə sensasiya doğurduğunu gördü.

– Lənət şeytana! – qız dizlərinin qatlandığını hiss edib öz-özünə donquldandı. Doğrudan da, niyə şeytana uyub bu mehmanxanaya gəlmişdi ki, bir dəqiqədən sonra arxasından təpik vurub bayıra atsınlar?!

Edvard qızın çaşqınlığını gördü, sakitcə əlini onun çiyninə qoydu:

– Getdik! Fikir verməyin! – Eyni zamanda o, qızın adət etdiyi «peşəkar» yerişinə diqqət yetirdi və astadan dedi: – Amma ombalarınızı elə yırğalamayın!

Vivyen dodağını dişlədi, çəpəki Edvarda baxdı və onunla birlikdə portyenin piştaxtasına yaxınlaşdı.

– Axşamınız xeyir, mister Lyüis, – otelin işçisi Edvardla nəzakətlə salamlaşdı. «Recent Beverli Uilşir»in personalı əla tərbiyə gördüyündən gənc qadın Edvardın yanındakı qıza ötəri nəzər saldı və heç nə olmamış kimi qonaqla əvvəlkitək hörmətlə danışmaqda davam etdi.

Edvard portyenin salamını alıb soruşdu:

– Mənim üçün nəsə var?

– Bəli, buyurun, – portye ona bir neçə məktub və faks kağızı uzatdı.

– Təşəkkür edirəm, – Edvard dərhal poçtu gözdən keçirməyə başladı.

Vivyen isə Hollivud bulvarında kifayət qədər təvazökar duruş hesab edilən bir şəkildə sol qolu ilə piştaxtaya söykənib, sağ əlini ombasının üstünə qoyub, sol ayağını da azacıq irəli verib gözləyirdi. Kit onunla bu pozanı uzun-uzadı məşq etmişdi. Vivyenin duruşu nə qədər təbii olsa da, bütün görünüşü adama «gəl-gəl» deyirdi, buna görə də portye bu dəfə qıza baxarkən marağını gizlədə bilmədi. Edvard tələsik Vivyenin qoluna girdi.

– Hə, – o, portyeyə tərəf döndü, – mənə bir şüşə şampan şərabı və çiyələk göndərilməsini xahiş edin!

– Mütləq, – portye dərhal cavab verdi və əlini telefona uzatdı. Liftə tərəf gedəndə Vivyen portyenin telefonla dediklərini eşitdi: «Restoran? Mister Lyüisin nömrəsinə sifariş qəbul edin!»

Edvard liftin düyməsini basdı. Onlarla yanaşı dayanmış ahıl cütlük də Vivyenin görkəmindən az heyrətlənməmişdi. Qadın gözlərini Vivyenə elə zilləmişdi ki, sanki yad planetdən gəlmiş adam görürdü.

Vivyen alışmadığı təmtərağın doğurduğu sıxıntıdan yenicə azad olurdu. Belə bir məqamda bir qoca arvadın gözləri ilə onu yeməsi qızı özündən çıxardı. O heç kimin gözləmədiyi halda ayağını qaldırıb liftin yanındakı hündür dəmir külqabının üstünə qoydu. Plaşın ətəyi sürüşdü və onun yaraşıqlı baldırı açıq qaldı. Vivyen sifətində saxta dəhşət ifadəsi bərkdən dedi:

– Əzizim, bir bax, nə olub! Kolqotqamın ilməsi qaçıb!

Edvard dinməzcə gülümsədi, ər-arvad isə qızın çılpaq baldırını görəndə hiddətlə üzlərini çevirdilər. Vivyen bərkdən güldü:

– Yeri gəlmişkən, mən kolqotqa geyinmirəm.

Ahıl qadın yenidən onlara tərəf çevrildi və üzündə təbəssümə oxşayan nəsə yaratmağa cəhd etdi.

Lift gəldi. Qulağı oxşayan zəng səsi eşidildi, qapılar səssiz açıldı və liftdən cavan cütlük çıxdı. Hələ də gülən Vivyen özünü kabinəyə atdı:

– Ay səni, bəxtə bax, burada ikiadamlıq divan da var ki!

Edvard ahıl ər-arvadı qabağa buraxmaq istəyirdi, lakin Vivyenin son sözlərini eşidən yaşlı qadının gözləri qəzəblə parıldadı, o geri döndü. Qadının bu hərəkəti onun Vivyen kimisiylə eyni liftə minməyəcəyini göstərirdi.

Edvard çiyinlərini çəkdi:

– Birinci dəfədir ki, liftə minir, – o, ahıl qadına vəziyyəti anlatmaq istədi.

Liftin kabinəsindən çıxan cavan kişi Vivyenə elə iştahla baxırdı ki, yanındakı qadın onun böyrünə bir dürtmə vurmalı oldu və narazılığını gizlətmədi:

– Ağzının suyunu sil, əzizim!

Liftin qapıları bağlandı, amma liftçi oğlan, deyəsən, nə etməli olduğunu unutmuşdu, Vivyenə tamaşa edirdi. Vivyen ədəbsizliklə dəri üzlüklü divanda yayxandı, amma dərhal yerindən sıçrayıb qalxdı.

– Üzr istəyirəm, – özünü itirmiş qız yavaşdan dedi, – amma mən belə öyrəşmişəm.

Edvard başını tərpətdi:

– Gələn dəfə başqa cür davranmağa çalışın.

Sonra o, sual dolu nəzərlərlə liftçiyə baxdı. Otel xidmətçisi özünü yığışdırdı və nəhayət, nə üçün burada olduğunu xatırladı. O, düyməni basdı, lift hərəkətə gəldi.

– Lüks nömrə, – lift dayananadək gözlərini Vivyendən çəkə bilməyən uniformalı oğlan elan etdi.

– Lüks nömrə? – Edvardın ardınca liftdən çıxan qız fit çaldı. – Fısqırıq! Heç belə gözləmirdim!

– Sola, – Edvard ona yolu göstərdi.

Heyrətdən hələ də ağzıaçıq qalmış otel xidmətçisi liftdən çıxıb baxışları ilə Vivyeni izləyirdi, amma Edvardın narazı nəzərlərini hiss edən kimi tələsik kabinəyə çəkildi.