Kitabı oku: «Qu quşunun yuvası», sayfa 3

– Nişanlı o deyil, mənəm! – kişi dedi.

Mən baxışlarımı ona doğru çevirdim. Bir anlığa biz bir-birimizə baxdıq, sonra kişi birdən göz vurdu və əliy-lə sinəsinə vuraraq baş barmağını yuxarı qaldırdı. Bunu gözləmədiyimdən şaqqanaq çəkdim.

Mənim arxamca digərləri də güldülər.

– Ay axmaq! – qoca yüngülcə kişinin kürəyini şap-pıldatdı. – Lap uşaqsan!..

Başını yırğalayaraq yenə də gülümsədi.

– Nəydi, olmaya sən elə güman eləyirsən o heç nə başa düşmür?! – Qasım özünü təhqir olunmuş hesab eləyirdi. – O hər şeyi başa düşür!..

– Bəyəm mən nəsə dedim? – kişi günahkar halda dilləndi.

– Onda nəyə görə sən dərhal onunla belə eləyirsən? – Qasım barmaqlarını aralayaraq tərpətməyə başladı.

– Hə, mən özümü itirdim… Onlar kimi necə danış-maq lazım olduğunu bilmədim, – kişi özünə haqq qa-zandırdı.

– Bəlkə sən onu ələ salmağı qərara aldın? – Qasım əl çəkmirdi.

– Bağışlayın məni, mən axmağı, – kişi başını aşağı saldı.

– Bir halda axmaqsan, onda nəyə görə…

– Qasım! – Rəqiyyə qardaşımı dümsüklədi.

– Gəlin gəlinin sağlığına içək! – qoca qədəhi qaldı-raraq onları tələsdirməyə başladı.

Hamı qədəhini qaldırdı və tələsik içdilər. Kişi bir qurtum da içmədən qədəhini süfrəyə qoydu.

– Bəs sən niyə içmirsən? – Qasım soruşdu. – Bəlkə gəlin xoşuna gəlmir?

– Çox xoşuma gəlir, – kişi qürurla cavab verdi.

Mən minnətdarlıq hissiylə ona baxdım və baxışla-rım onun baxışları ilə qarşılaşanda tutuldum.

– Onda axıra qədər iç! – Qasım əmr elədi.

– Hörmətli qaynım, siz televizora baxırsız? – kişi soruşdu.

– Hə, nə olsun?

– O olsun ki, əgər içərsənsə uşaqların alasəfeh olar-lar. Ya siz bacınız uşaqlarının alasəfeh olmalarını istəyir-siz?

– İstəmirəm!..

– Düz də eləyirsən!.. Mən də elə düşünürəm. Hör-mətli qaynım, mən əvvəllər ərköyünlük eləyərdim, belə deyim də, bu araqciyəzlə həddimi aşardım… Amma ev-lənməyi qərara alan gündən dilimə bir damcı da vurma-mışam!.. Artıq yarım ildir. Mən istəyirəm, – kişi mənə doğru boylandı, – bizim sağlam və ağıllı uşaqlarımız ol-sun.

Mənim sanki qulaqlarım tutulmuşdu. Uşaqlar… Mənə imkansız görünən arzum. Mən hələ də həyəcan-dan titrəyirdim.

– Mən hələ sənin qaynın deyiləm, – Qasım tərslik eləyirdi. – Sən elə güman eləyirsən məni bu madyanla satın aldın, bu idbar madyanla?!

Qasım həyətdə dayanan madyanı göstərdi.

– Qasım! – Rəqiyyə qışqırdı və qonaqlara doğru döndü. – Siz bizi bağışlayın, əziz elçilər! Adam kimi adamdır, amma içdimi, idarəolunmaz olur! Çərənləyir, ağzına nə gəldi danışır…

– Boş şeydi, – qoca dedi, – biz hamımız eləyik.

– Mənə vəkil lazım deyil! – Qasım adaxlıya tərəf döndü. – De görüm səni orda necə…

– Asan, – kişi yavaşdan dedi.

– Asan, de görüm sən nəyə görə lalla evlənməyi qə-rara aldın?

– Bütün həyatım boyu dilsiz-ağızsız qadınla evlən-məyi arzulamışam.

– Amma o tamam danışmır.

– Daha da yaxşı.

– Yalan deyirsən! – Qasım yumruğunu süfrəyə vur-du. – Birbaşa deyərdin, sənə pulsuz işləyəcək işçi lazım-dır!

– Aman Allah, mən səninlə neyləyim?! – Rəqiyyə ucadan səsləndi.

– Səsini kəs! – Qasım arvadının başına çımxırdı, sonra isə Asana doğru döndü, Asanın sirsifəti dəyişmişdi. – Bəlkə mən yalan dedim?

– Hə, – Asan qətiyyətlə dedi.

– Nəyə görə?

– Mən beş nəfərin əvəzinə işləməyə alışmışam. Uşaqlıqdan. Mənə arvad lazımdı, daha qul yox.

Qasım fikirli halda başını aşağı saldı və inamsız hal-da “hm” dedi.

– O əməkdar şaxtaçıdı. Bir yığın ordeni var, – qo-canın səsi eşidildi. – Təqaüdə çıxıb, onlarda təqaüdə tez çıxırlar, aulda elə bir ev tikib ki… Təsərrüfatına hamı həsədlə baxır…

– Bunu mən artıq eşitmişəm, – Qasım dedi. – Sən bağışla, amma anam rəhmətə gedəndə bədbəxt bacımın qayğısına qalmağı mənə vəsiyyət eləyib… Nə qədər əli-min altındadır, kimsə ona barmağını toxundura bilməz! Amma o indi ərə gedir və mən də bilmək istəyirəm, ki-mə gedir, bu adam nəyə görə onunla evlənməyi qərara alıb? Mən bunu bilməliyəm də?

– Hə, – xeyli sükutdan sonra Asan dedi. – Mən da-nışaram…

– Sən bir də bağışla, – Qasım dedi. – Özün də başa düşürsən, əgər o belə olmasaydı, mən bu sualları ver-məzdim…

– Başa düşürəm, – Asan onun sözünü kəsdi.

Qasım günahkar halda məni qıyqacı süzdü.

– Bu on-on beş il əvvəl olub, – Asan sözə başladı, – mən məzuniyyətdəydim və bir dəfə necə oldusa atla si-zin aulun içindən keçib gedirdim. Birdən qeyri adi gözəlliyi olan gənc bir qız gördüm. Qız vedrəylə su apa-rırdı və ayaq saxlayıb mənə yol verdi. Mən qızı nəzərdən keçirtmək üçün atı saxladım, qız tutuldu və qıpqırmızı oldu, baxışlarını yerə dikdi, mənimsə ürəyim sıxıldı, – o öskürdü, bir qədər susdu, sanki davam eləməyə dəyərmi deyə düşünürdü, sonra sərt şəkildə başını dik tutdu. – Hə, hə, mənim ürəyim sıxıldı və mən düşündüm – aman Allahım, bu qadın hansı xoşbəxt oğlanın qisməti-nə düşüb, hansı xoşbəxtin! Mən həmən adama hədsiz qısqanırdım, hədsiz… Sonra mən öyrəndim ki, qız laldır və heç vaxt ərdə olmayıb. Mən qıza yazığım gəldiyindən az qala ağlayacaqdım və ürəyimə elə bil tikan sancıldı. Nəyə görə, mən düşündüm, nəyə görə minlərlə qadının, qadının yox, hətta itin, bəd və dəyərsiz itin belə ona sa-diq olan əri, erkəyi var, onunsa yoxdu? Elə o vaxtdan da bu arzu ürəyimi deşir, həmən gənc qızı xatırlayıram və o tikan ürəyimi deşir.