Kitabı oku: «Naukowa analiza biblijnych listów Apostołów. Naukowe wyjaśnienie Biblii wiersz po wierszu», sayfa 3

3. Drugi list soborowy św. Piotra Apostoła

Rozdział 1

1 Szymon Piotr, sługa i Apostoł Jezusa Chrystusa, który przyjął z nami równą cenną wiarę w prawdzie Boga naszego i Zbawiciela Jezusa Chrystusa: (Szymon to imię Hebrajskie, A Piotr Greckie, podwójne imię, pierwsze dla Żydów, drugie dla wszystkich innych).

2 łaska i pokój niech się mnoży w poznaniu Boga i Chrystusa Jezusa, Pana naszego. (Afirmacja dwójki: Boga Ojca i Boga Syna).

3 jako z boskiej mocy Jego jest nam dane wszystko, co jest nam potrzebne do życia i pobożności, przez poznanie tego, który nas powołał przez chwałę i dobroć, (wszyscy mówią od Boga i jego syna).

4 przez które obdarzone są nam wielkie i cenne obietnice, abyście przez nie uczynili uczestnikami natury Bożej, oddalając się od panującego na świecie molestowania przez pożądanie: (wszyscy, jak mówią, od Boga i jego syna).

5 a Wy, podejmując wobec tego wszelkie starania, pokażcie w wierze waszej cnotę, w cnocie roztropność, (wszyscy, jak mówią, od Boga i jego syna).

6 w roztropności wstrzemięźliwość, w wstrzemięźliwości cierpliwość, w cierpliwości pobożność, (wszyscy mówią od Boga i jego syna).

7 w pobożności jest braterstwo, w braterstwie miłość. (Wszyscy mówią od Boga i jego syna).

8 Jeśli to jest w was i mnoży się, to nie pozostaniecie bez powodzenia i owocu w poznaniu Pana Naszego Jezusa Chrystusa. (Wszyscy mówią od Boga i jego syna).

9 a kto tego nie ma, jest ślepy, zamknął oczy, zapomniał o oczyszczeniu dawnych grzechów swoich. (Analogie i porównania. Potępienie grzechów, jednak wszyscy mówią od Boga i jego syna).

10 dlatego, bracia, coraz bardziej starajcie się, aby Wasza ranga i wybór były stanowcze; czyniąc to, nigdy się nie potkniecie (ustanowienie moralnych i etycznych norm nowej religii).

11 albowiem w ten sposób otworzy się wam swobodne wejście do wiecznego królestwa Pana Naszego i Zbawiciela Jezusa Chrystusa. (Reguła Taliona).

12 dlatego nigdy nie przestanę wam o tym przypominać, chociaż wy to wiecie i jesteście utwierdzeni w prawdziwej prawdzie. (Ustanowienie norm moralnych i etycznych nowej religii).

13 ale szanuję sprawiedliwie, aż znajdę się w tej [cielesnej] świątyni, aby was podniecać przypomnieniem, (ciągłe przypomnienia).

14 wiedząc, że wkrótce musi opuścić świątynię moją, tak jak pan nasz Jezus Chrystus mi objawił. (Jezus Chrystus wpajał swoje postawy wielu ludziom, w tym Piotrowi).

15 a będę się starał, abyście po moim odejściu zawsze przywoływali to na pamiątkę. (Ciągłe przypomnienia).

16 Albowiem oznajmiliśmy wam moc i przyjście Pana Naszego Jezusa Chrystusa, nie wymyślonym bajkom, które nastąpiły, ale byśmy byli naocznymi świadkami jego wielkości. (Jezus Chrystus wpajał swoje postawy wielu ludziom, w tym Piotrowi).

17 Albowiem przyjął od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy z chwały wielebnej przyniósł mu taki głos: ten jest synem moim umiłowanym, w którym jest moja łaska. (Jahwe-de «spłodził» syna Jezusa Chrystusa).

18 i ten głos, który przyszedł z nieba, słyszeliśmy, będąc z nim na świętej górze. (Głos ten został «stworzony» przez zainteresowane osoby: aniołów-kapłanów Zoroastrianizmu z Partii).

19 a ponadto mamy najwierniejsze słowo prorocze; i dobrze czynicie, że zwracacie się do niego jako do lampy, która świeci w ciemnym miejscu, aż dzień zacznie świtać, a gwiazda poranna wzejdzie w waszych sercach (prorocy-de również «prorokowali» o Chrystusie, analogii i porównaniach).

20 wiedząc przede wszystkim, że żadne proroctwo w Piśmie Świętym nie może być rozwiązane przez samego siebie. («Żadne proroctwo w Piśmie Świętym nie może być rozwiązane przez samego siebie», potrzebni są» poprawni" interpretatorzy starożytnych pism żydowskich).

21 Albowiem proroctwo nigdy nie zostało wypowiedziane z woli ludzkiej, ale wypowiedzieli je święci ludzie Boży, kierując się Duchem Świętym. («Ludzie Boga», którzy“ wypowiadali „proroctwa, byli pod wpływem hipnozy, w starożytności nazywano to «poruszaniem się Duchem Świętym»).

Rozdział 2

1 byli też fałszywi prorocy w narodzie, tak jak i wy będziecie fałszywymi nauczycielami, którzy wprowadzą zgubne herezje, a odrzucając Pana, który ich odkupił, przyniosą na siebie rychłą zagładę. («Fałszywi prorocy»,» fałszywi nauczyciele «to ci» ludzie Boga», którzy prowadzili» niewłaściwą «propagandę – herezje, które nie spełniają wymagań zakulisowych manipulatorów,» odrzucając Pana, który ich odkupił», dlatego należy ich"zniszczyć»).

2 i wielu pójdzie za ich rozpustą, a przez nich droga prawdy będzie w hańbie. (Jednak z religijnego punktu widzenia wszystko na świecie dzieje się z woli Boga, w tym «fałszywi prorocy»,» fałszywi nauczyciele», antychryści-konkurujące ze sobą prądy w powstającym Chrześcijaństwie, które dyskredytowały się nawzajem pod każdym względem, były wśród nich kierunki, które odrzucały wiarę w Chrystusa, na przykład zwolennicy Jana Chrzciciela, wielu badaczy Nowego Testamentu uważa, że Jan był związany ze społecznością qumranitów, która znajdowała się na Pustyni Judzkiej, a jego nauczanie było rodzajem ich nauk. Rękopisy Qumran – rękopisy Odkryte w jaskiniach w miejscowości Wadi Qumran w rejonie Morza Martwego we współczesnej Jordanii. Pierwsze znaleziska pochodzą z 1947 r. znalezione fragmenty rękopisów napisane są głównie w języku hebrajskim i aramejskim. Rękopisy należały do grupy religijnej, która nie uznawała judaizmu ortodoksyjnego i mieszkała na tym obszarze w 2 w. p. n. e. – 1 w. n. e. rękopisy. można z grubsza podzielić na 3 grupy: teksty Starego Testamentu w języku hebrajskim, a także w tłumaczeniu na języki Koine i aramejski; Apokryfy Starego Testamentu; pisma qumranitów. Rękopisy Qumran zawierają różne wersje ksiąg Starego Testamentu, w tym te, które nie pokrywają się z tekstem kanonicznym (masoreckim). Wiele tekstów jest identycznych z tymi, które posłużyły jako oryginał dla Septuaginty – tłumaczenia Biblii na język grecki Koine. Z apokryfów Starego Testamentu znaleziono fragmenty Ben-Siry, księgi Tobiasza, fragmenty Księgi Henocha w języku vrit i aramejskim (wcześniej znane były tylko fragmenty w języku greckim i tłumaczenia na język starosłowiański i etiopski), «testamenty» poszczególnych patriarchów itp. Trwa idea walki Królestwa Światła i Sprawiedliwości z Królestwem ciemności i zła. Zwój wojny przedstawia ostatnią walkę między nimi. Komentarze rozszyfrowują proroctwa, które qumranici uważają za zawarte w Biblii, dotyczące losu ich społeczności. Komentarz do Habakuka wspomina o założycielu wspólnoty, «Nauczycielu sprawiedliwości», prześladowanym przez"bezbożnego kapłana». Niektórzy badacze mają tendencję do postrzegania nauczyciela sprawiedliwości jako pierwowzoru Jezusa Chrystusa, a także innych przywódców społeczności. Qumranici wyznawali judaizm, ale nie uznawali władzy arcykapłanów, swoją wspólnotę nazywali nowym związkiem (odnosząc się do zjednoczenia z Bogiem), a siebie – «synami światła», ebionitami – «żebrakami», «prostakami». Wierzyli, że nastąpi decydująca walka «synów światła» z «synami ciemności» – a zło zostanie pokonane. W oczekiwaniu na to qumranici żyli zamkniętą społecznością. Wprowadzili wspólność majątkową, wspólną pracę, potępiali niewolnictwo. Aby dostać się do społeczności, trzeba było przejść przez próby. We Wspólnocie utrzymywano ścisłą dyscyplinę: na czele stali kapłani:"młodsi" członkowie (którzy jeszcze nie przeszli wszystkich testów) podlegali «starszym». Qumranici byli częścią ruchu Essen. Essenowie, essenowie, esseńczycy – sekta żydowska, o której informacje zachowały się wśród pisarzy z 1 wieku n. e. Józefa Flawiusza, Pliniusza Starszego, Filona z Aleksandrii. Essenowie tworzyli społeczności, w których z reguły brakowało własności prywatnej, potępiano niewolnictwo, obowiązkową pracę fizyczną, w wielu społecznościach zakazano handlu. Pliniusz Starszy napisał, że essenowie żyli w odosobnieniu, nie było wśród nich Kobiet, odrzucali cielesną miłość, nie znali pieniędzy («Historia naturalna», V, 17, 73). Społeczności essenów miały charakter zamknięty, trudno było się do nich dostać. Essenowie brali czynny udział w antyrzymskim powstaniu w Judei w latach 66—73, za co według Józefa Flawiusza Rzymianie poddawali jeńców essenów okrutnym torturom («wojna Żydowska», II, 8, 2—13). Leo Taxil w the funny Bible (s. 404) twierdzi, że esseńczycy, czyli esseni, którzy żyli w komunie, wyznawali tolerancję. Zinternalizowali różne perskie wierzenia. Większość współczesnych uczonych zalicza do essenów członków społeczności Qumran (qumranitów). Społeczność qumranitów została zniszczona podczas buntu przeciwko Rzymianom. Ich ideologia miała pewien wpływ na kształtowanie się wczesnego chrześcijaństwa. W II w. p. n. e. – II w. n. e. w Judei istniały także sekty religijno-polityczne faryzeuszy i saduceuszy. Faryzeusze (hebr. perushim – secesji) – starożytna sekta judejska skupiająca przedstawicieli warstw środkowych. Faryzeusze nalegali na ścisłe przestrzeganie nakazów judaizmu, głosili doktrynę życia pozagrobowego, zajmowali wrogie stanowiska wobec kultury hellenistycznej, wyróżniali się ostentacyjną pobożnością. Sekta położyła podwaliny pod Talmud i synagogę. Ambrogio Donini w książce» u źródeł chrześcijaństwa», s. 40, pisze: «ale nawet najstarsze wspólnoty chrześcijańskie w Palestynie – nie należy o tym zapominać – znane pod nazwą ebionitów («biednych»), nie różniły się od nich (faryzeusze-Tichomirowie). Przestrzegali całkowitego odpoczynku w soboty, w dniu poświęconym Jahwe, i wykonywali główne żydowskie obrzędy uroczyste w kolejności, która już różniła się od Jerozolimy i zbliżała się do kalendarza chrześcijańskiego z kompromisem między cyklami księżycowymi i słonecznymi. Woleli nazywać siebie «synami Sadoka», od imienia wielkiego kapłana biblijnego, z którym związani są także saduceusze». Saduceusze (od imienia Sadoka, założyciela dynastii arcykapłanów Świątyni Jerozolimskiej. Prorok Ezechiel pochodził ze szlacheckiego rodu kapłanów sadokidów, z rodziny mieszkającej w samej Jerozolimie i najwyraźniej należącej do personelu Świątyni Jerozolimskiej. Być może sam Ezechiel przez jakiś czas pełnił obowiązki kapłańskie. W każdym razie, jak wynika z jego proroctw, doskonale znał zakony świątynne, topografię świątyni i to, co działo się w jej najskrytszych pomieszczeniach, i starał się uzasadnić monopolistyczne prawo sadokidów do wykonywania głównych obowiązków kapłańskich w świątyni, prawo, które sadokidzi przywłaszczyli sobie po reformie Jozjasza) – starożytna sekta judejska, składająca się z kapłańskiej arystokracji. Saduceusze bronili pozycji górnej części niewolników, z którą wiązały się ich interesy. Uznawali Torę i zaprzeczali ustnej tradycji-Talmudowi. Jezus Chrystus był związany nie tylko z «żebrakami, biednymi» – ebionitami, a więc z essenami, ale był także Nazarejczykiem-Nazarejczykiem. Nazarejczyk, mężczyzna czy kobieta, musiał nie pić wina i innych odurzających napojów, nie obcinać włosów, nie wchodzić do żadnego domu, w którym znajdowało się martwe ciało. Niektórzy nazarejczycy poświęcili się Bogu przez całe życie przez swoich rodziców. Jezus był również związany z Partami-Persami występującymi pod nazwą «aniołów», którzy nosili błyszczące szaty i skrzydła za plecami – perski faravahar. Dlatego w działalności Jezusa Jest wiele rzeczy, które były sprzeczne z kanonami essenów (ebionitów), Nazarejczyków, judaistów i zoroastryzmu Partów-perskiego. Ponadto prawdziwym ojcem Jezusa był Grek pochodzenia syryjskiego, który uciekł z armii rzymskiej, Pantera. W osobie Jezusa Chrystusa był swego rodzaju protest w sensie uogólnionym, gdzie wspólnie przeciw despotyzmowi skorumpowanej hierokracji Jerozolimskiej i ich rzymskim panom występowało wiele ówczesnych wierzeń i światopoglądów).

3 i z lubieżności będą was łapać pochlebnymi słowami; sąd im już dawno jest gotowy, a ich zatracenie nie drzemie. («Źli» prorocy i nauczyciele wkrótce zginą).

4 albowiem jeśli Bóg aniołów, którzy zgrzeszyli, nie oszczędził, ale związał więzami piekielnej ciemności, wydał, aby strzegł sądu za karę; (a aniołowie zachowywali się» źle», Oto Bóg, który» stworzył" świat!).

5 a jeśli nie oszczędził pierwszego świata, ale w ośmiu duszach zachował rodzinę Noego, kaznodzieję prawdy, gdy sprowadził potop na świat niegodziwych; (odniesienia do historii Starego Testamentu).

6 a jeśli miasta Sodomskie i Gomorskie, potępiając zagładę, zamienił w popiół, dając przykład przyszłym niegodziwcom, (odniesienia do historii Starego Testamentu).

7 a sprawiedliwego Lota, zmęczonego nawróceniem między ludźmi rozpustnymi, wybawił (odniesienia do historii Starego Testamentu).

8 (Albowiem ten sprawiedliwy, żyjąc między nimi, codziennie męczył się w sprawiedliwej duszy, widząc i słysząc czyny bezprawne) – (odniesienia do historii Starego Testamentu).

9 to z pewnością wie pan, jak uwolnić pobożnych od pokusy, a niesprawiedliwych przestrzegać na dzień sądu, na karę, (Pan Bóg, z religijnego punktu widzenia, wie wszystko, łącznie z przyszłością. A jeśli nie wie, to nie Bóg, ale księża manipulatorzy!).

10 a bardziej niż ci, którzy podążają za złym pożądaniem ciała, gardzą przełożonymi, są zuchwałymi, samowolnymi i nie boją się oczerniać wyższych, (Bóg ukarze wszystkich, ale wszystko na świecie odbywa się zgodnie z wolą tego samego Boga).

11 a aniołowie, przewyższając ich fortecą i mocą, nie wypowiadają na nich przed Panem sądu wyrzutowego. (Potępienie niegodziwców, grzeszników, twierdzi, że aniołowie, którzy przewyższają niegodziwców fortecą i siłą, «nie wypowiadają na nich przed Panem wyrzutowego sądu»).

12 oni, jak bezsłowne zwierzęta, kierowane przez naturę, urodzeni na łapanie i eksterminację, zniesławiając to, czego nie rozumieją, zostaną zniszczeni w swoim molestowaniu. (Analogie i porównania).

13 otrzymają zapłatę za nieprawość; albowiem wierzą przyjemność w codzienny Luksus; wstrętnicy i zbezcześciciele, cieszą się swoimi oszustwami, ucztując z wami. (Potępienie niegodziwców, grzeszników).

14 oczy mają pełne lubieżności i nieustannego grzechu; kuszą dusze niezatwierdzone; ich serce jest przyzwyczajone do lubieżności; to są synowie przekleństwa. (Syn – w językach semickich słowo to może mieć znaczenie: «Dziedzic, potomek» (MT 1: 1), «wyznawca» (MT 12:27). Ponadto słowo "syn" występuje w składzie wielu zwrotów frazeologicznych: np., syn gehenny (Mt 23:15), syn diabła (dz 13:10), syn przekleństwa).

15 pozostawiając prostą drogę, zgubili się, idąc śladami Balaama, syna Wosorowa, który umiłował mzdę niesprawiedliwą (potępienie Balaama, z historii Starego Testamentu).

16 ale został potępiony w swoim niegodziwości: bezsłowny osioł, mówiąc ludzkim głosem, powstrzymał szaleństwo proroka. (Osioł jest zwierzęciem totemicznym, ale tak naprawdę mówił kapłan).

17 to są bezwodne źródła, chmury i mgły, prześladowane przez burzę: przygotował mrok wiecznej ciemności. (Analogie do zjawisk naturalnych).

18 albowiem wypowiadając nadęte pustki, łapią w cielesne żądze i rozpustę tych, którzy są ledwie za tymi, którzy są w błędzie. (Potępienie niegodziwców, grzeszników).

19 obiecują im wolność, będąc sami niewolnikami zepsucia; albowiem kto przez kogo jest pokonany, ten jest niewolnikiem. (Potępienie niegodziwców, grzeszników).

20 albowiem jeśli przez poznanie Pana i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa, uciekając od zła świata, znowu się w nich zaplątają i zwyciężają, to to drugie jest dla nich gorsze od pierwszego. (Potępienie niegodziwców, grzeszników).

21 lepiej byłoby, gdyby nie poznali drogi prawdy, niż gdyby poznali, cofnęli się od Świętego przykazania, które im oddano. (Potępienie niegodziwców, grzeszników).

22 ale dzieje się z nimi zgodnie z wiernym przysłowiem: pies wraca na swoje wymiociny, i: umyta Świnia [idzie] tarzać się w błocie. (Analogie z psami i świniami).

Rozdział 3

1 to jest już drugi list, który piszę do was, umiłowani; w nich przypominam o waszym czystym znaczeniu (wzmianka o 2 liście).

2 abyście pamiętali słowa wypowiedziane wcześniej przez świętych proroków, i przykazanie Pana i Zbawiciela, zdradzone przez Apostołów waszych. (Ustalenie potrzeby zapamiętania przemówień proroków, przykazania «Pana i Zbawiciela, zdradzonego przez waszych Apostołów»).

3 przede wszystkim wiedzcie, że w Dniach Ostatnich pojawią się bezczelni przekleńcy, którzy postępują według własnych pożądliwości (wzmianka o «Dniach Ostatnich»).

4 A ci, którzy mówią: gdzie jest obietnica Jego przyjścia? Ponieważ odkąd ojcowie zaczęli umierać, od początku stworzenia, wszystko pozostaje takie samo. (Nic na świecie się nie zmienia, twierdzą «bezczelni przekleńcy, którzy postępują według własnych pożądliwości». Strach przed krytyką).

5 Ci, którzy tak myślą, nie wiedzą, że na początku Słowem Bożym niebiosa i ziemia składają się z wody i wody: (Bóg-de stworzył słowem niebiosa i ziemię, które «składają się z wody i wody»).

6 dlatego ówczesny świat zginął, gdy został zatopiony przez wodę. (Bóg-de zniszczył świat wody).

7 a obecne niebiosa i ziemia, zawarte w tym samym słowie, są strzeżone przez ogień na dzień sądu i zatracenie niegodziwych ludzi. (Obecne niebo i ziemia, które są «zawarte w tym samym słowie», są oszczędzane na proces niegodziwców).

8 to jedno nie powinno być przed wami Ukryte, umiłowani, że Pan ma jeden dzień, jak tysiąc lat, a tysiąc lat, jak jeden dzień. (U Boga wszystko jest możliwe).

9 nie zwleka Pan [wypełniając] obietnicę, jak niektórzy czczą to przez zwlekanie; ale będzie nas cierpliwy, nie chcąc, aby ktoś zginął, ale aby wszyscy przyszli do pokuty. (Pokuta jest korzystna dla kapłaństwa, ponieważ istnieje sugestia winy).

10 a przyjdzie dzień Pański, jak topić się w nocy, a wtedy niebiosa przeminą z hałasem, a żywioły, które się rozpalą, upadną, ziemia i wszystkie czyny na niej spłoną. (Tać (slaw.) – złodziej. Żywioły (gr.) – w filozofii greckiej-pierwiastki pierwotne (Zwykle ziemia, woda, ogień i powietrze), z których składa się świat materialny).

11 Jeśli tak wszystko się rozpadnie, to jakie powinno być w Świętym życiu i pobożności dla was (nawrócenie wszelkiego rodzaju nieszczęść).

12 tym, którzy czekają i pragną nadejścia dnia Bożego, w którym zapalone niebiosa upadną, a płonące żywioły się stopią? (Nawrócenie wszelkiego rodzaju nieszczęść w dniu «przyjścia Boga»).

13 a my, zgodnie z jego obietnicą, oczekujemy nowego nieba i Nowej Ziemi, na której mieszka prawda. (Wierzący mają nadzieję na nowe niebo i Nową Ziemię, «na których mieszka prawda»).

14 tak więc umiłowani, czekając na to, starajcie się pojawić przed nim niepokalani i niepokalani na świecie; (oczekiwanie na «sąd Boży»).

15 a wytrawność Pana naszego czcijcie zbawieniem, tak jak umiłowany brat nasz Paweł, zgodnie z jego mądrością, napisał do was (wzmianka o Apostole Pawle).

16 Jak mówi o tym i we wszystkich listach, w których jest coś niewygodnego, co ignoranci i niezatwierdzone, do własnego zatracenia, zamieniają, jak i inne pisma. (Chrześcijanie muszą swoim nieskazitelnym życiem zaprzeczyć niesprawiedliwym oskarżeniom o nieposłuszeństwo wobec władz).

17 Tak więc wy, umiłowani, będąc o tym uprzedzeni, strzeżcie się, abyście nie dali się ponieść błędom niesprawiedliwych i nie odpuścili od swojego twierdzenia (trzeba walczyć z «błędami niesprawiedliwych»).

18 ale wzrastajcie w łasce i poznaniu Pana Naszego i Zbawiciela Jezusa Chrystusa. Chwała mu teraz i w dzień wieczny. Amen. (Drugi list składa się z 3 rozdziałów. Autor tego listu nazywa siebie Szymonem Piotrem, jednak wielu uczonych wątpi, czy rzeczywiście został napisany przez apostoła Piotra i datuje go na koniec I – początek II wieku n. e.styl i idee tego listu bardzo różnią się od pierwszego, został dość późno przyjęty przez Kościół. Apostoł ostrzega wiernych przed fałszywymi nauczycielami, którzy w swojej bezczelności zaprzeczą Jezusowi, który ich odkupił i jego drugiemu przyjściu. Chrześcijanie powinni swoim nieskazitelnym życiem obalać niesprawiedliwe oskarżenia o nieposłuszeństwo wobec władz, powinni godnie spotkać się z przyjściem Pana. Całe przesłanie przepojone jest nadzieją na Bliski powrót «Odkupiciela» i oczekiwaniem nowego wszechświata zgodnie z Jego Słowem, czyli sugestią).

4. Pierwszy list soborowy św. Jana Apostoła

Rozdział 1

1 o tym, co było od początku, co słyszeliśmy, co widzieliśmy naszymi oczami, co oglądaliśmy i co dotykały nasze ręce, o Słowie życia – (opowieść o tym, co usłyszeliśmy, co zobaczyliśmy i co namacalne).

2 Albowiem życie się ukazało, a my widzieliśmy i świadczymy, i ogłaszamy wam to życie wieczne, które było u Ojca i nam się ukazało – (wzmianka o Bogu Ojcu Jahwe).

3 o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy, oznajmiamy wam, abyście i wy mieli komunię z nami; a nasza komunia jest z ojcem i synem jego, Jezusem Chrystusem. (Wzmianka o Bogu Ojcu Jahwe i jego Bogu Synu Jezusie Chrystusie).

4 i to wam piszemy, aby radość wasza była doskonała. (Apel do czytelnika).

5 a oto Ewangelia, którą od niego słyszeliśmy i głosimy wam: Bóg jest światłem i nie ma w nim żadnej ciemności. (Wzmianka o «ewangelizacji» – Ewangelii. Chwała Jezusowi Chrystusowi).

6 Jeśli mówimy, że mamy komunię z nim, ale chodzimy w ciemności, to kłamiemy i nie postępujemy zgodnie z prawdą; (Chwała Jezusowi Chrystusowi).

7 a jeśli chodzimy w świetle, tak jak on w świetle, to mamy komunię między sobą, a krew Jezusa Chrystusa, Syna Jego, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu. (Chwaląc Jezusa Chrystusa, krew Jezusa «oczyszcza nas z wszelkiego grzechu»).

8 Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, oszukujemy samych siebie, a prawdy nie ma w nas. (Wszyscy ludzie są grzeszni, takie stwierdzenie jest korzystne dla kapłaństwa).

9 Jeśli wyznajemy grzechy nasze, to on, będąc wiernym i sprawiedliwym, przebaczy nam grzechy nasze i oczyści nas z wszelkiej nieprawości. (Konieczność wyznania grzechów, co jest korzystne dla kapłaństwa).

10 jeśli mówimy, że nie zgrzeszyliśmy, to przedstawiamy go kłamliwym, a jego słowa nie ma w nas. (Wszyscy ludzie są grzeszni, takie stwierdzenie jest korzystne dla kapłaństwa).

Rozdział 2

1 moje dzieci! to piszę do was, abyście nie grzeszyli; a jeśli ktoś zgrzeszył, to mamy orędownika przed Ojcem, Jezusem Chrystusem, sprawiedliwym; (wszyscy grzeszą z punktu widzenia religii, a orędownikiem «przed Ojcem», to znaczy przed Bogiem Ojcem Jahwe powinien występować Jego Syn Jezus Chrystus, sprawiedliwy).

2 on jest przebłaganiem za nasze grzechy, i to nie tylko za nasze, ale za [grzechy] całego świata. (Jezus Chrystus jest pośrednikiem przed grzesznikami i Jahwe).

3 a że go poznaliśmy, uczymy się z tego, że przestrzegamy Jego przykazań. (Jezus Chrystus pozostawił przykazania-postawy, co jest dobre, a co złe).

4 Kto mówi: «poznałem go», ale przykazań jego nie przestrzega, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy; (należy przestrzegać przykazań Jezusa Chrystusa).

5 a kto przestrzega jego słowa, w tym prawdziwa miłość Boża się uczyniła: uczymy się z tego, że jesteśmy w nim. (Należy przestrzegać przykazań Jezusa Chrystusa).

6 Kto mówi, że w nim przebywa, musi czynić to, co czynił. (Należy przestrzegać przykazań Jezusa Chrystusa).

7 umiłowani! nie Piszę wam nowego przykazania, ale starego przykazania, które mieliście od początku. Przykazanie starożytne to słowo, które słyszałeś od początku. (Przykazanie-prawo, wymóg, postawa moralna i etyczna).

8 ale co więcej, piszę do Was nowe przykazanie, które jest prawdą zarówno w nim, jak i w was: ponieważ ciemność przemija, a prawdziwe światło już świeci. (Autor stwierdza, że pisze nowe przykazanie).

9 kto mówi, że jest w świetle, a nienawidzi brata swego, jest jeszcze w ciemności. (Analogie, porównania, przypowieści).

10 Kto miłuje brata swego, ten przebywa w świetle i nie ma w nim pokusy. (Analogie, porównania, przypowieści).

11 a kto nienawidzi brata swego, jest w ciemności, a w ciemności chodzi, i nie wie, dokąd idzie, bo ciemność oślepiła mu oczy. (Analogie, porównania, przypowieści).

12 piszę do was, dzieci, bo Odpuszczone są wam grzechy dla jego imienia. (Autor stwierdza, że pisze nowe przykazanie,» ponieważ grzechy są wam odpuszczone dla jego imienia»).

13 piszę do was, ojcowie, ponieważ poznaliście rzeczy od początku. Piszę do was, młodzi ludzie, ponieważ pokonaliście złego. Piszę do was, chłopcy, ponieważ poznaliście Ojca. (Autor stwierdza, że pisze nowe przykazanie dla starszego pokolenia, młodzieży i młodzieży. Wzmianka o «istnieniu», «złym», «Ojcu»).

14 napisałem wam, ojcowie, bo poznaliście bez początku. Napisałem wam, młodzieńcy, ponieważ jesteście silni, a Słowo Boże trwa w was i pokonaliście złego. (Wzmianka «bez początku»,» zły»,» Słowo Boże " – postawy hipnotyzera).

15 nie miłujcie świata, ani tego, co jest na świecie: kto miłuje świat, w tym nie ma miłości ojców. (Twierdzenie, że nie trzeba kochać świata).

16 Albowiem wszystko, co jest na świecie: pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i duma codzienna, nie jest od ojca, ale od tego świata. («Wszystko, co jest na świecie» – «nie jest od ojca, ale od tego świata», stwierdzenie, że świat nie jest od Boga Ojca. Powstaje pytanie, od kogo, jeśli świat został stworzony przez tego samego Boga Ojca!?! Potępienie pożądania, dumy).

17 i świat przemija, i jego pożądanie, a ten, który wypełnia wolę Bożą, trwa na wieki. («Świat przemija, a jego pożądanie», «kto wypełnia wolę Bożą trwa na wieki», to znaczy posłuszny i posłuszny sługa, który wszystko wykonuje bez skrupułów i jest ideałem rodzącego się chrześcijaństwa!).

18 dzieci! ostatnio. A jak słyszeliście, że przyjdzie Antychryst, a teraz pojawiło się wielu antychrystów, to uczymy się z tego, co ostatnio. (Antychryst (gr.) – litera «przeciwnik Chrystusa «lub"zamiast Chrystusa». Przeciwnik Chrystusa i chrześcijan, który ma przyjść przed końcem świata, «człowiek grzechu, syn zatracenia» (2 Tes 2: 3). W szerokim znaczeniu Antychryst-odrzucający Jezusa Chrystusa i jego nauki).

19 wyszli od nas, ale nie byli nasi: bo gdyby byli nasi, zostaliby z nami; ale przez to się otworzyło, że nie wszyscy nasi. (Okazało się, że «nie wszyscy nasi», czyli byli współpracownicy prowadzą inną politykę. A jak Bóg Ojciec o tym nie wiedział!?).

20 A wy macie namaszczenie od Świętego i wiecie wszystko. (Wzmianka o «namaszczeniu od Świętego». Mesjasz (gr. transkrypcja hebr. «maszyach») – lit. oznacza «namaszczony, namaszczony». Znaczenie tego słowa wywodzi się ze starożytnych zwyczajów namaszczenia» świętym" olejem, symbolizującym przekazanie jakiegoś specjalnego duchowego daru. Pomazańcami nazywano osoby posiadające najwyższą władzę duchową i świecką: królów, kapłanów, proroków. Po upadku królestwa Judy słowo «namaszczony» zaczęło oznaczać Króla ostatnich czasów. Greckie słowo «Chrystus» oznacza to samo, co hebrajskie słowo» Mesjasz " – namaszczony).

21 napisałem wam nie dlatego, żebyście nie znali prawdy, ale dlatego, że ją znacie, [a także] i że wszelkie kłamstwa nie są z prawdy. (Prawda – nie jest kłamstwem!).

22 Kto jest kłamcą, jeśli nie Tym, który odrzuca, że Jezus jest Chrystusem? To Antychryst, który odrzuca Ojca i syna. (Dawni współpracownicy odrzucają, że Jezus jest Chrystusem, czyli «namaszczonym». Namaścić – (najczęściej oliwą z oliwek) Sposób pielęgnacji ciała i włosów w starożytności. Wyniesienie do godności królewskiej, przekazanie daru proroczego odbywało się również poprzez specjalne namaszczenie świętą oliwą z oliwek. Dlatego w Nowym Testamencie słowo" namaścić «nabiera drugiego znaczenia – «przekazać duchowy dar»).

23 każdy, kto odrzuca syna, nie ma ojca; a kto wyznaje Syna, ma ojca. (Bóg Ojciec i Bóg Syn w pakiecie: dwójka bogów).

24 tak więc to, co słyszeliście od początku, i niech trwa w was; jeśli będzie w was to, co słyszeliście od początku, to i wy pozostaniecie w Synu i w Ojcu. (Bóg Ojciec i Bóg Syn w pakiecie: dwójka bogów).

25 A obietnica, którą nam obiecał, jest życiem wiecznym. (Ślub-obietnica życia wiecznego, marzenie ludzi).

26 to ja wam napisałem o tych, którzy was uwodzą. (Uwodziciele zachowują się» niewłaściwie»).

27 jednak namaszczenie, które otrzymaliście od niego, trwa w was i nie ma potrzeby, aby ktokolwiek was nauczał; ale jak to namaszczenie uczy was wszystkiego, a to jest prawdziwe i nielubiane, to, czego was nauczyło, trwa. («Namaszczenie» ma święte znaczenie).

28 Tak więc, dzieci, pozostańcie w nim, abyście, gdy się pojawi, mieli odwagę i nie wstydzili się przed nim na jego przyjście. (Konieczne jest «przebywanie w nim», to znaczy bycie posłuszną zabawką w rękach manipulujących kapłanów, aby «mieć odwagę i nie wstydzić się przed nim podczas jego przyjścia». Niekończąca się sugestia o drugim przyjściu Jezusa).

29 jeśli wiecie, że jest sprawiedliwy, wiedzcie też, że każdy, kto czyni prawdę, narodził się z niego. (Prawdomówni «zrodzeni z niego», czyli z Jezusa Chrystusa).

Rozdział 3

1 zobaczcie, jaką miłość dał nam Ojciec, abyśmy byli nazywani i byli dziećmi Bożymi. Świat dlatego nas nie zna, że go nie poznał. (Bóg Ojciec Jahwe dał miłość, «abyśmy byli nazywani i byli dziećmi Bożymi», sugestia wyjątkowości i «wyboru», ale świat jeszcze tego nie wie, ponieważ Jezus jest nieznany).

2 umiłowani! jesteśmy teraz dziećmi Bożymi; ale jeszcze się nie objawiło, że będziemy. Wiemy tylko, że kiedy się otworzy, będziemy tacy jak on, bo zobaczymy go takim, jakim jest. («Dzieci Boże» staną się jak Jezus).

3 a każdy, kto ma w nim nadzieję, oczyszcza się tak, jak jest czysty. (Pochwała Jezusa Chrystusa).

4 Każdy, kto czyni grzech, czyni również nieprawość; a grzech jest niegodziwością. (Potępienie grzeszności i nieprawości).

5 i wiecie, że pojawił się, aby wziąć nasze grzechy i że nie ma w nim grzechu. (Pochwała Jezusa Chrystusa).

6 Każdy, kto w nim przebywa, nie grzeszy; każdy, kto grzeszy, nie widział go i nie poznał go. (Pochwała Jezusa Chrystusa).

7 dzieci! niech nikt cię nie zwodzi. Kto czyni prawdę, jest sprawiedliwy, tak jak on jest sprawiedliwy. (Pochwała Jezusa Chrystusa).

8 kto czyni grzech, jest od diabła, bo najpierw diabeł zgrzeszył. W tym celu ukazał się Syn Boży, aby zniszczyć dzieła diabła. («Syn Boży» walczy z diabłami oszczerczymi, które jednak zostały stworzone przez jego ojca! Nie wszyscy opozycjoniści uważali, że Jezus jest «Synem Bożym»).

9 każdy, kto narodził się z Boga, nie czyni grzechu, ponieważ nasienie jego trwa w nim; i nie może grzeszyć, ponieważ jest zrodzony z Boga. («Dzieci Boże – są bezgrzeszne).

10 Dzieci Boże i dzieci diabła poznają się w ten sposób: każdy, kto nie czyni prawdy, nie je od Boga, ani nie miłuje brata swego. (A diabeł ma dzieci!).