Kitabı oku: «İtmiş müqavilə», sayfa 3

– Elədir ki var. Doğrudan da ümidsiz oyundur. Bəs niyə siz cənab Norbertonun ağlını itirdiyini güman edirsiniz?

– Onun belə olduğunu hiss etmək üçün özünü bir dəfə görmək kifayət edər. Onun gecəni yatdığına da şübhə edirəm. Bütün gününü atlar saxlanan tövlədə keçirir. Bu, onun psixoloji vəziyyətinə çox pis təsir göstərir. Onun elə divanə baxışları var ki! Hələ xanım Beatrisə olan davarınışını görəsiniz…

– Necə məgər?

– Onlar həmişə bir-birilə yaxın dost olublar. Zövqləri, demək olar, eynidir, atları da cənab Robertdən az sevmir. Hər gün eyni saatlarda atları seyr etmək üçün oradan keçirdi. Xüsusən də, Prins adlı atı daha çox xoşlayırdı. Elə at da onun arabasının səsini eşidərkən qulaqlarını şəkləyib dururdu. Bir parça qəndini almaq üçün hər səhər arabanın yanına özünü yetirərdi. İndisə bütün bunlara son qoyulub.

– Nəyə görə?

– O, indi atlara qarşı bütün marağını itirib. Artıq bir həftə olar, laqeydliklə onların yanından keçir və heç salam da vermir.

– Güman edirsiniz ki, qardaşı ilə onun arası dəyib?

– Hə, özü də böyük və ciddi küskünlük yaranıb. Özünüz bir düşünün, qardaş bacısını öz sevimli köpəyindən belə məhrum edib. Bu yaxınlarda köpəyi “Yaşıl əjdaha”nın sahibi yaşlı cənab Barnsa verib. Həmin yer Şoskomdan üç mil uzaqlıqda –Krendalda yerləşir.

–Doğrudan da, çox qəribə rəftardır.

– Əlbəttə! O, belə bir sağlıqda qardaşının varlığına necə dözür! Onun ürəyi çox zəifdir, bir yandan da, bədən boşluqlarında su yığılması kimi xəstəliyi var. Cənab Robert hər səhər iki saatını onun yanında keçirirdi. Nə olursa-olsun, bacısı həmişə ona sadiq dost olaraq qalmaqda davam edirdi. Amma indi bu mehribanlığa son qoyulub. Cənab Holms, o, sərxoş olmasından çəkinməyərək bir şüşəni axıracan su kimi başına çəkərək içir.

– Ayrılmamışdan qabaq da onunla belə hallar olurdumu?

– Aradabir bir qədəh içməyi vardı. İndisə eşikağası Stivensin sözlərinə görə, o, hər gün bir dolu şüşəni içmədən keçinmir. Bütün bu dəyişikliklərin arxasında nəsə çirkin şeylər durur. Hə, bir də… evin sahibi nə üçün hər gün köhnə ruhlarla dolu sərdabəyə getsin ki? Görəsən, onu hər gün orda müşayət edən adam kimdir?

Holms məmnuniyyət hissi keçirdiyindən əllərini bir-birinə sürtdü.

– Davam edin, cənab Meyson, söhbətiniz getdikcə daha maraqlı olmağa başlayır.

– Lap ilk dəfə eşikağası cənab Robertin harasa getdiyini anlayıb. Demək olar, gecə yarısıydı, yağış leysan kimi yağırdı. Mən növbəti gecə yatmağa hələ getməmişdim. Baxıb nə görsəm yaxşıdır, doğrudan da, ağam harasa getməyə hazırlaşır. Buna görə, biz Stivensonla onu güdmək fikrinə düşdük. Amma bu, heç də asan olan şey deyildi. Əgər onu güddüyümüzü hiss etsəydi, bizim halımız pis olardı, çünki cənab Robertin nəsə ürəyincə olmayanda qarşısında kimin olduğunun fərqinə varmadan həmin dəqiqə iri yumruqlarını işə salardı. Bu səbəbdən biz tamamilə yaxın getməkdən çəkinirdik, lakin onun artıq hara gedəcəyini anlamışdıq. O, sərdabəyə tərəf gedirdi və orada kimsə onu gözləyirdi.

– Bəs bu sərdabə harda yerləşir?

– Parkda qədim məbəd xarabalığı var. O qədər qədimdir ki, yaşını təyin etmək mümkün deyil. Xarabalığın tam qabağındasa həmin sərdabə yerləşir. Bu yer haqqında çox pis şayiələr gəzir, guya orada qulyabanilər yaşayır. Gündüzlər qəmgin, nifrət oyadan və Tanrının unutduğu, axşamlarsa çox qorxulu yer kimi tanınır. Yerli əhali arasında çox az cəsur adam tapılar ki, ora Günəş batandan sonra getmiş olsun. Bizim ağa isə heç nədən qorxmurdu. O, ümumiyyətlə çox cəsur adamdır. Belə gec – axşam vaxtı orda olmaq onun nəyinə gərəkdi?

– Dayanın bir görüm, siz bundan başqa bir də onu gözləyən hansısa adamın varlığı haqda nəsə söylədiniz? Bu mehtərlərdən və ya nökərlərdən biri deyildi ki? Onu tapıb yaxşıca sorğu-sual eləmək lazımdır.

– O, bu tərəfin adamı deyil.

– Siz niyə belə düşünürsünüz?

– Ona görə ki, mən onu lap yaxından görmüşəm, cənab Holms. Bu, o birisi gün axşam olmuşdu. Cənab Robert geri qayıdırdı. O, düz bizim yanımızdan ötüb keçdi, mən Stivensonla kolların arasında dovşanlar kimi tir-tir əsərək gizlənmişdim, geçə çox aylı və aydın idi. Birdən nə görsək yaxşıdır?! Həmin adam gəlir. Cənab Robert artıq çox uzaqlaşmışdı, biz də guya Aylı gecədə gəzirmişik kimi gizləndiyimiz yerdən çıxdıq. Naməlum adama yaxınlaşaraq heç nə olmamış kimi dedim: “Salam, dostum, mən sizi heç tanımıram”. Yaxınlaşdığımızdan xəbəri olmadığına görə bizə tərəf dönərkən sifəti sanki buynuz çıxarmış şeytan görmüş kimi elə bir şəklə düşdü ki, həyəcanlı səslə çığırıb bütün var gücüylə qaçmağa üz tutdu. Etiraf edim ki, çox sürətlə qaçırdı. Heç bir dəqiqə keçməmiş gözdən itməyə macal tapdı. Onun kim olduğunu öyrənmək bizə yenə də qismət olmadı.

– Bəs, siz onu Ay işığında yaxşıca nəzərdən keçirmədinizmi?

– Bəli, cənab. Tanış olsaydı, mən bu rəzil adamı tanıyardım. Onun cənab Robertlə ümumi nə əlaqəsi ola bilər ki?

Holms yenidən öz fərziyyələrinə qapıldı.

– Xanım Beatris Folder sonra kimlə oturub-durur? – nəhayət, soruşdu.

– Artıq beş ildir, onların evində Kerri İvens adlı bir xadiməçi qulluq edir.

– O, yəqin ki, öz sahibəsinə sədaqətlidir?

– Sədaqətlidir, amma ona yox. Bilirsiniz kimə?.. – cənab Meyson bir az qısıla-qısıla cavab verdi.

– Deməli belə, hə!

– Mən öz sahiblərimin davranışlarını müzakirə etmək istəmirəm.

– Sizi başa düşürəm, cənab Meyson. Hadisələrin gedişatı artıq mənə aydındır. Sözlərinizdən bu qənaətə gəlmək olar ki, cənab Robert heç bir qadını nəzərindən qaçırmaz. Məgər siz bacı ilə qardaş arasındakı küskünlüyün əsas səbəbinin bundan qaynaqlandığını düşünmürsünüz?

– Onun xidmətçi qadınla əlaqəsini çoxdandır ki, hamı bilir.

– Bəlkə, xanım Beatris əvvəllər heç də bundan xəbərdar olmayıb? Bacısının qalmaqal yaratdığı bu əlaqəni qəflətən öyrəndiyini fərz edək. Bu vaxt bacısı xidmətçidən aralanmağını istəyir, lakin qardaşı buna qəti etiraz edir. Bəs bacısı belə xəstə və aciz ikən onun istəyinə qarşı nə edə bilərdi? Amma kin bəslədiyi qadın əvvəlki kimi onunla qalmaqda davam edir. Xanım qardaşı ilə barışmaq istəməyincə, o da bacısını cəzalandırmaq məqsədilə sevimli itini əlindən alır. Hər şey bir-birilə uyğun gəlir, elə deyilmi?

– Uyğun gəldiyi aşkardır, yalnız hamısı yox. Bu küskünlüyün gecə səfərlərilə nə əlaqəsi var? Onlar bizim süjet xəttimizə əlavə edilə bilməzlər.

– Cənab, siz doğru söyləyirsiniz. Bir də elə bir hadisə var ki, mən onu başa sala bilmirəm. Ölüləri məzardan qazıb çıxartmaq cənab Robertin nəyinə gərəkdi?

Holms diqqətini qonağın sözlərinə cəmlədi.

– Biz bunu dünən sizə məktub yazdıqdan sonra aşkar etmişik. Dünən cənab Robert Londona getmişdi, biz də Stivensonla sərdabəni nəzərdən keçirməyi qərara aldıq. Əvvəlcə heç bir qeyri-adi şeylə rastlaşmadıq, amma sonra küncdə bir cəsəd aşkar etdik.

– Güman edirəm, siz bu haqda polisə xəbər vermisiniz.

Qonaq pərt halda gülümsündü.

– Ancaq çətin ki, bu polisi maraqlandırmış olardı. Orada təkcə çürümüş sümüklər və kəllə qalmışdı. Kimsə onları bir-birinin üzərinə qalaqlamış, üstünü də taxta lövhə ilə örtmüşdü.

– Bəs, siz onları neylədiniz?

– Heç bir şey etmədik. Necə vardısa, eləcə də yerində qoyduq.

– Siz çox ehtiyatlı davranmısınız. Deməli, bildirirsiniz ki, dünən cənab Robert Londona getmişdi? O, geri qayıtmışdırmı?

– Bu gün qayıtmalıdır.

– Bəs, iti cənab Robert nə vaxt verib?

– Bir həftə qabaq. Keçən həftə səhər çağı yazıq it köhnə quyunun yanında duraraq yanıqlı səslə ulayırdı, cənab Robertin də həmişəki kimi kefi yox idi. O, qəfildən iti yerdən qaldırdı, mənə elə gəldi ki, sahibi onu öldürmək istəyir. Lakin o, itin artıq burada qalmağına dözümü olmadığı üçün onu Sendi Beynə verib əmr etdi ki, “Yaşıl əjdahanın“ sahibi qoca Barnsın yanına aparsın.

Holms təmizlənməmiş və lap köhnədən qalmış tütün çubuğunu yandırıb tüstülətməyə başladı, bir qədər düşündükdən sonra, nəhayət ki, dilləndi:

– Cənab Meyson, sizə nə köməyim dəyə bilər? Bunu yenə də tam şəkildə başa düşə bilmirəm. Sizdə buna dair konkret nəsə varmı?

– Bəlkə bu, sizə konkret nəsə vermək iqtidarında olar? – deyən müştəri cibindən bükülmüş bir şey çıxardaraq, onu ehtiyatla açdı. Bu, yanmış sümük hissəsiydi. Onu Holmsa göstərdi.

Holms onu diqqətlə nəzərdən keçirib soruşdu:

– Siz bunu haradan tapmısınız?

– Xanım Beatrisin otağının zirzəmisində qazanxana yerləşir. Xeyli vaxt olardı ki, qızdırıcı sistemindən istifadə etmirdik, amma bu yaxınlarda cənab Robert soyuq olduğunu şikayət etdiyindən, onu yenidən yandırdılar. Bizim ocaqçı, mənim adamım olan Harvi bu gün səhər yanıma gəlib söylədi ki, külü çıxararkən hansısa sümüyə rast gəlib. Bu əşyanın o dəqiqə onun xoşuna gəlmədiyini söylədi.

– Etiraf etməliyəm ki, bu, elə mənim də xoşuma gəlmədi, – Holms bildirdi. –Vatson, bu haqda siz nə fikirləşirsiniz?

Sümük çox yanmış olsa da, onun anatomik mənşəyi barədə heç bir şübhəm yox idi.

– Bu, insanın omba sümüyünün bir hissəsidir, – dedim.

– Tamamilə doğrudur, – deyib daha işgüzar tona keçdi. – Sobanın təmizlənməsi adətən nə vaxt aparılır?

– Harvi oranı adətən səhərlər təmizləyir, sonrasa çıxıb gedir.

– Deməli, axşamlar ora istənilən adam girə bilər?

– Bəli, cənab.

– Bəs, küçədən ora giriş yoxdur?

– Girişin biri küçədən, digəri isə xanım Beatrisin otağının yerləşdiyi tərəfdəndir.

– Bu, çox qaranlıq məsələdir, cənab Meyson. Qaranlıq olmasıyla yanaşı, həm də çox alçaq işdir. Siz deyirsiniz ki, cənab Robert keçən gecə evdə olmayıb?

– Olmayıb, cənab.

– Deməli, sümükləri yandıran o deyil.

– Bəs xatırlatdığınız mehmanxananın adı nə idi?

– “Yaşıl əjdaha”.

– Sizin yerlərdə balıq tutma necə gedir?

Holmsun çaşdırıcı sözlərinin yanına bir anormal sualın da əlavə olunduğunu görən möhtərəm qonağın sifətinin necə dəyişdiyini təsvir etmək çox çətindi.

– Bildiyimə görə, çayda dəyirmanın yaxınlığında alabalıq, Holl gölündə isə uzunburun balıq var.

– Lap yaxşı. Biz Vatsonla balıqçılığa çox aludəyik, elədirmi, dostum? Gələcəkdə bizə yalnız “Yaşıl əjdaha”da müraciət edə bilərsiniz. Məncə, biz bu gün axşama doğru orada olacağıq. Amma cənab Meyson, sizin “Yaşıl əjdaha”ya səfər etməyinizin arzuedilməzliyini izah etməyə ehtiyac yoxdur. Çünki göndərdiyiniz hər məktub bizə rahatca çatacaq, elə özüm də lazım olanda sizi asanlıqla axtarıb tapa bilərəm. Biz elə yerindəcə hər şeyi ətraflı öyrənək, sonrasa fikrimi sizə bildirərəm…

Beləliklə, biz bir may axşamı Holmsla birgə boş sərnişin qatarının birinci dərəcəli vaqonuna oturduq. Səfərimiz Şoskom adlanan kiçik stansiyaya qədər idi, yalnız həmin yerdə düşməkdən ötrü qatarı ehtiyaca görə dayandırmaq gərəkdi. Bizim yük yerimizi çoxlu sayda qarmaq, qarqara və zənbillərdən ibarət olan çox böyük ölçülü səfər əşyaları tutmuşdu. Şoskoma çatan kimi arabayla köhnə dəbli bir mehmanxanaya gəldik, burada bizi zarafatcıl mehmanxana sahibi Coziya Barns qarşıladı. O, ətraf ərazilərdə balıqların tələf olması haqqındakı planlarımızın müzakirəsində çox fərəhlə iştirak edəcəyinə söz verdi.

– Deyilənə görə, Holl gölü uzunburun balıqlarıyla şöhrət qazanıb. Yəqin, bizim də ümidimiz boşa çıxmaz, – deyə Holms maraqla söylədi.

Bu sözlərimizi eşidəndə mehmana sahibinin üzü o dəqiqə ciddi şəkil aldı.

– Çətin ki, cənab. Sizin nəsə bir şey tutmağınızdan əvvəl göldə olma şansınızı ümid etməyiniz lazımdır.

– Niyə?

– Cənab Robert “böcəklərdən” ehtiyat edir. Cıdır meydanında iki yad adamın gəzintidə olması onun xoşuna gəlməz, çünki bunun nə ilə nəticələnəcəyini çox gözəl bilir.

– Eşitmişəm, onun atı bu yaxında yarışlarda iştirak edəcək.

– Bəli, yaxşı atdır. Biz və cənab Robert bütün pullarımızı qalib gəlməsi üçün ona qoymuşuq. Yeri gəlmişkən soruşmaq istəyirəm, bəs siz cıdır yarışlarında iştirak etmirsiniz?

– Nə danışırsınız, əlbəttə, yox. Biz yalnız London hay-küyündən yorulmuş şəhər adamıyıq. Saf və təmiz hava udmaq üçün bura gəlmişik.

– Yaxşı eləmisiniz, çünki burdan yaxşı yer tapmaq mümkün deyil. Təmiz havasa burda boldur. Lakin cənab Robert haqqında dediklərimi yadınızdan çıxartmayın. O, əvvəl davaya girişər, sonrasa işin əsas səbəbini ayırd etməyə başlayar. Parkdan kənar durmağa çalışın.

– Əlbəttə, cənab Barns. Sözsüz, sizin məsləhətinizi unutmarıq. Yeri gəlmişkən, sizin necə də gözəl itiniz var! Biz gözləmə zalından keçərkən onun zingiltisini eşitdik.

– Doğrudur, cənab, əla itdir. Əsl Şoskom spanielisidir. Bu cür it heç bütün İngiltərədə yoxdur.

– Mən də itləri çox sevirəm, – deyə Holms bildirdi. – Əgər sirr deyilsə onun qiyməti nə qədərdir?

– Nə danışırsınız, cənab! Bu itin ödənilə bilinməyəcək dərəcədə çox böyük dəyəri var. Onu mənə cənab Robert hədiyyə edib. Elə buna görə, onu bağlı saxlayıram ki, birdən təsadüfən geriyə – öz sahiblərinin yanına qaçar…

Mehmanxana sahibi gedən kimi Holms dedi:

– Bax, bu, indi bizimçün əsas dəlil olacaq, Vatson. Onları ələ salmaq elə də asan iş deyil, amma mənə elə gəlir ki, tezliklə biz bunun da öhdəsindən gələcəyik. Yeri gəlmişkən, anladığım qədərilə, cənab Robert hələ Londondadır. Ağır xəsarət ala biləcəyimiz təhlükə, demək olar, yoxdur. Onda niyə biz bu gün axşam qadağan olunmuş əraziyə gedib yoxlama aparmayaq? Bəzi fərziyyələrimi yoxlamaq lazımdır.

– Holms, hansısa variantınız varmı?

– Hələ ki, xüsusi bir şey yoxdur, Vatson, burda təxminən bir həftə qabaq malikanənin həyat tərzini köklü surətdə dəyişən hadisə olub. Bu, necə baş verib? Hansı hadisəyə əsaslanır? Biz fərziyyələrimizi təkcə nəticələrə əsaslanaraq qura bilirik. Amma onlar tamamilə bir-birinə ziddir. Bizə kömək edən də elə bu olacaq. Hadisələr yalnız ən adi olan maraqlı cəhətlərilə qeyd edilməyəndə ümidsiz olur. Beləliklə, nəticə çıxarmağa çalışaq. Qardaşı öz sevimli, həm də xəstə bacısını yoxlamağa son qoyub. Onun spaniel köpəyini də başqasına verib. Başa düş, onun sevimli köpəyinı! Bunu necə izah etmək olar?

– Bu, doğrudan da, cənab Robertin onu sevmədiyini göstərir.

– Bəlkə, başqa ehtimal da var. Əgər doğrudan belədirsə, onların arasındakı küskünlük anından başlayaraq bu vəziyyəti aydınlaşdıraq. Xanım, demək olar ki, otağından kənara çıxmır, öz vərdişlərini belə dəyişmir, yalnız öz qulluqçusuyla gəzintiyə çıxır və atlar saxlanan yerə gəlib gözəl atına baş çəkmir, həddindən artıq alkoqollu içkilərə meyl göstərməyə başlayıb. Mənə elə gəlir, bildiklərimiz məhz bundan ibarətdir.

– Sərdabədəki hadisələrdən başqa.

– Bu, bizi tamamilə başqa istiqamətdə düşünməyə vadar edir. Bunlar iki dənədir, mən onları qarışıq salmamağınızı xahiş edirəm. Birincisi, xanım Beatrisə aid olan məsələlər bizə cox qaranlıq şəkillərdə təqdim olunub, elə deyilmi?

– Düzünü desəm, mənə hələ də qaranlıq qalır…

– Yaxşı, indi ikinci istiqamətə müraciət edək: bu da cənab Robertə aiddir. O, at yarışlarında qələbə çalmaq kimi çox güclü istəyə malikdir. O, xirtdəyəcəm borc içindədir, istənilən an müflisləşə bilər və əgər belə olarsa, atları da borclu olduğu şəxslərin əlinə keçə bilər. O, cəsur və fədakar adamdır. Bacısının hesabına yaşayır. Bacısının qulluqçusu onun itaətkar kənizidir. Bu istiqamətin hər bir tərəfini nəzərdən keçirdik. Vatson, hər bir şey öz qaydasındadır, elə deyilmi?

– Bəs sərdabə necə olsun?

– Hə, bir də sərdabə qalıb! Fərz edək ki… Bilirəm, fərziyyəm sizə qorxunc görünəcək, yalnız bu, təkzib edilmək üçün irəli sürülmüş bir ehtimaldır… Güman edək ki, cənab Robert guya öz bacısını öldürüb.

– Belə bir hal istisna olunur, dostum Vatson!

– Əlbəttə, cənab Holms, əlbəttə. Cənab Robert əsl kübar adamdır, amma deyilənlərə görə, bədheybətsiz ailə olmaz. Gəlin mənim fərziyyəmin üzərində bir qədər dayanıb, araşdıraq. Onun qətli həyata keçirdikdən sonra qaçmağa imkanı qalmayıb, çünki maddi cəhətdən çox acınacaqlı vəziyyətdədir, yalnız qarşıdan gələn at yarışlarında Prins qalib gələrsə, böyük bir məbləğə sahib ola biləcəyinə gümanı var. Bu səbəbdən də o, hələ qaçmaq məsələsini ləngidir. Lakin cənab Robert öncə meyiddən canını qurtarmalı, sonra bacısının yoxluğunu başqaları üçün sezilməz etməlidir. Kəsə kəlmə, yarışlara qədər bacısını əvəz edəcək və özünü ona bənzətməyə razı olacaq bir adamı tapmalıdı. Bacısının qulluqçusunun ona ən sadiq adam olduğunu nəzərə alsaq, onda bunu həyata keçirmək heç də elə çətin olmayacaq. Meyit ya köhnə sərdabədə gizlədilib, ya da cənab Meyson tərəfindən təqdim edilən dəlilə görə, yandırıldığı sübut ediləcək. Buna nə deyirsiniz?

– Əgər vahiməli fərziyyənizin doğruluğunu güman etsək, bunlar tamamilə mümkün ola biləcək şeylərdir.

– Vatson, ola bilsin, sabah sizinlə tərəddüd etdiklərimizin bəzilərini aydınlığa çıxarmaq üçün balaca bir eksperiment etdik. Hələliksə bizim balıqçılığa aludə olma ad- sanımızı təmizə çıxarmaq naminə, gəl, sahibimizi öz şərabından bir stəkan içməyə dəvət edək, onunla yerli su hövzələrinin ovçuluq potensialı mövzusunda söhbətləşək. Bir sözlə, onun inamını qazanmağa çalışaq. Bizi maraqlandıran işlər haqqındasa yerli sakinlərdən yolüstü öyrənərik…

Səhər Holms qarmağa bağlanan balıqcığın yaddan çıxdığını hiss edəndə balıq ovumuz baş tutmadı, bu da özümüzü doğrultmaq üçün mühüm səbəb idi. Saat on bir olardı, biz gəzintiyə çıxdıq və ilk olaraq Barnsdan spaniel köpəyini özümüzlə götürmək üçün icazə istədik.

Hündür park hasarının heraldik qrifonlarla işlənilmiş qapısına çatarkən Holms söylədi:

– Biz artıq məqsədimizə yaxınlaşmaq üzrəyik. Barnsın dediyinə görə, xanım da gəzintiyə günortaya yaxın çıxır. Qapı açılana kimi fayton öz gedişini yavaşıdacaq. O, qapıdan keçən kimi siz nökərə hansısa sualla müraciət edərsiniz, Vatson. Mənimləsə işiniz olmasın. Bu vaxt kolların arxasında durub sizi müşahidə edəcəyəm.

Gözləməyimiz elə də çox çəkmədi. Biz on beş dəqiqədən sonra iki gözəl boz at qoşulmuş üstüaçıq sarı rəngli faytonun sürətlə darvazaya yaxınlaşdığını gördük. Holms spaniel köpəyilə kolların arasında çömbəlmiş şəkildə durdu. Mənsə laqeyd şəkildə əl ağacını yellədərək yolda qaldım. Gözətçi gəlib çıxan kimi darvazanı açdı.

Atlar addımlarını yavaşıdanda mən arabada oturanları yaxşıca gözdən keçirdim. Sol tərəfdə öz görkəmilə adamı valeh edən gənc qadın oturmuşdu. Onun yanındasa yaşlı bir qadın əyləşmişdi. Qadının beli bir az bükülmüş, üzünü və çiyinlərini bir neçə yaylıqla örtmüşdü – bu, onun sağlamlığının zəif olduğunu sübut edirdi. Fayton daravazadan keçən kimi mən nökəri dayandırıb amiranə şəkildə cənab Roberti neçə tapmaq mümkün olduğunu soruşdum.

Elə həmin an Holms kolların arxasından çıxaraq köpəyin xalta qayışını buraxdı. Köpək sevinc doğuran hürüşlə arabanın yanına tullanıb, pilləyə sıçradı. Amma birdən- birə köpəyin coşqun fərəhi qudurğan azğınlıqla əvəz olundu və qızğınlıqla qadının qara ətəyindən yapışmağa çalışdı.