Kitabı oku: «Επιθυμίες»

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

‘’ Η θάλασσα γοητεύει, η θάλασσα σκοτώνει, συγκινεί, ξαφνιάζει, διασκεδάζει, κάποιες φορές εξαφανίζεται, κάθε τόσο, μεταμορφώνεται σε λίμνη, δημιουργεί καταιγίδες, βουλιάζει πλοία, χαρίζει πλούτη, δε δίνει απαντήσεις, είναι σοφή, είναι γλυκιά, είναι ισχυρή, είναι απρόβλεπτη. Πάνω απ’ όλα όμως, η θάλασσα καλεί.’’

Αλεσάντρο Μπαρίκο

Σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να καταφέρει να παρέχει τα απαραίτητα μέσα για την ανάπτυξη των κρυμμένων ικανοτήτων του κάθε ατόμου.

Ο καθένας από εμάς είναι σε θέση να καταφέρει οτιδήποτε φιλοδοξεί, να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε επιθυμία του, να αποκτήσει ότι έχουν αποκτήσει και οι άλλοι.

Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει άλλους να τα καταφέρνουν και άλλους να αποτυγχάνουν ;

Γιατί δεν καταφέρνουμε να αποκτήσουμε αυτό που επιθυμούμε ;

Αυτό θα είναι το θέμα που θα αναλύσουμε σε αυτό το βιβλίο, ποιό είναι δηλαδή εκείνο το σημείο όπου η ίδια μας η συμπεριφορά εμποδίζει τη δική μας πραγματοποίηση και θα μάθουμε με ποιά χρήσιμα μέσα θα καθοδηγήσουμε και πάλι τη ζωή μας προς την κατεύθυνση που επιθυμούμε.

Η ύπαρξή μας μπορεί να παρομοιαστεί με ένα ιστιοφόρο που διασχίζει τους ωκεανούς.

Εμείς είμαστε οι καπετάνιοι αυτού του ιστιοφόρου και πρώτα από όλα, πρέπει να αποφασίσουμε ποιά κατεύθυνση θα διαλέξουμε να ακολουθήσουμε.

Ανάλογα με αυτό που επιθυμούμε, μπορεί να έχουμε αποφασίσει να διασχίσουμε συγκεκριμένες θάλασσες, να ανακαλύψουμε καινούργιους τόπους, να κυνηγήσουμε θησαυρούς σε μέρη απρόσιτα, να προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε τα όρια του κόσμου και τα ίδια μας τα όρια, να επισκεφτούμε μέρη εξωτικά, να διασχίσουμε ολόκληρη την υδρόγειο, όμως αν δεν έχουμε μια κατεύθυνση, τότε θα πάμε μπροστά χωρίς ένα στόχο, χωρίς να γνωρίζουμε προς τα πού κατευθυνόμαστε , χωρίς ενθουσιασμό και σκοπό. Αντίθετα, ο στόχος μας χαρίζει συγκινήσεις, φιλοδοξία για να φτάσουμε, ευτυχία για να προσεγγίσουμε το στόχο, χαρά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.

Είναι θεμελιώδες, να κατανοήσουμε πως είμαστε εμείς που διευθύνουμε το δικό μας ιστιοφόρο, είμαστε εμείς που ζούμε τη δική μας ύπαρξη, συνεπώς είναι αναγκαίο να κατευθύνουμε εμείς οι ίδιοι το ιστιοφόρο μας στην προκαθορισμένη κατεύθυνση. Αν επιτρέψουμε σε άλλους να κατευθύνουν το πλοίο μας δεν θα είμαστε σε θέση να το διοικίσουμε και δε θα είναι πλέον εφικτό να φτάσουμε στις ακτές που υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας.

Αν επιτρέψουμε σε κάποιον άλλο να κουμαντάρει, το ιστιοφόρο μας θα διασχίσει θάλασσες που άλλοι αποφάσισαν για εμάς, και εμείς δε θα γνωρίζουμε αν αυτό το ταξίδι θα μας φέρει χάρα και ευτυχία, ευχαρίστηση και πληρότητα.

Πάνω απ’ όλα, αν δεν κατευθύνουμε εμείς οι ίδιοι το πλοίο, δε θα είμαστε σε θέση να αλλάξουμε την τροχιά όταν συναντάμε εμπόδια, βράχια ή παγόβουνα που ρισκάρουν να μας βυθίσουν στον ωκεανό, να μας συντρίψουν, να καταστρέψουν το ιστιοφόρο.

Δε θα μπορέσουμε να αποφύγουμε τον τυφώνα στον ορίζοντα, αλλά θα καταλήξουμε αμείλικτα και μοιραία, δε θα μπορέσουμε να σώσουμε τους εαυτούς μας από τις καταιγίδες, αλλά θα είμαστε έρμαια των γεγονότων, έρμαια της τύχης που η ίδια η θάλασσα θα θελήσει να μας επιβάλλει.

Oι καταιγίδες θα υπάρχουν ακόμη και αν διοικούμε εμείς οι ίδιοι το ιστιοφόρο. Θα μπορέσουμε όμως να τις αποφύγουμε ή έστω να τις αντιμετωπίσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, κατεβάζοντας τα πανιά και ρίχνοντας στη θάλασσα την πλωτή άγκυρα. Έτσι, κάθε καταιγίδα θα μας γεμίζει με εμπειρίες, αν γνωρίζουμε πώς να τις αξιοποιήσουμε, και θα είμαστε πανέτοιμοι και προετοιμασμένοι όταν ο καιρός θα μας ξαφνιάσει και πάλι.

Ούτε οι καταιγίδες, ούτε οι άνεμοι, ούτε οι άσχημες συνθήκες θα καταφέρουν να εμποδίσουν τον καπετάνιο, αν ο σκοπός του είναι σταθερός, αν ο στόχος που έχει βάλει έχει γίνει κομμάτι της καρδιάς του, της ύπαρξής του. Αργά ή γρήγορα θα τον επιτύχει.

Και όταν θα φτάσουμε στο στόχο;

Εννοείται πως η επίτευξη θα είναι πηγή χαράς και ικανοποίησης, όμως κάθε πραγματικός θαλασσόλυκος δεν ικανοποιείται ποτέ απόλυτα και έτσι αργά ή γρήγορα, σαλπάρει ξάνα με το ιστιοφόρο του, ψάχνοντας να ανακαλύψει νέες θάλασσες, νέους θυσαυρούς, να βγεί σε νέες ακτές.

Αυτή είναι η ύπαρξη μας, ένα ταξίδι προς τη συνεχή εξερεύνηση του εαυτού μας και αυτού που μπορούμε να καταφέρουμε. Mια αστείρευτη πηγή ευκαιριών και ανακαλύψεων.

Εμείς, είμαστε οι καπετάνιοι που πλέουν σ’αυτά τα νερά που αναπαριστούν τον κόσμο, τη ζωή, την ίδια μας την ύπαρξη και την ύπαρξη των άλλων, και το κατάφερνουμε με το δικό μας ιστιοφόρο που αναπαριστά το δικό μας σύνολο, την ίδια μας την ύπαρξη. Είναι λοιπόν σημαντικό να φροντίσουμε να μην πάρει ποτέ νερά, μιας και αυτό θα είναι πολύ επικίνδυνο όταν θα βρισκόμαστε πλέον σε ανοιχτή θάλασσα και θα είναι πολύ δύσκολο να βγούμε στη στεριά.

Λείπει όμως ακόμη ένα μικρό λιθαράκι από την παρομοίωση της ύπαρξής μας, λείπει ο σημαντικός ρόλος του μυαλού, που δεν είναι άλλο από το πλήρωμα.

Εδώ, με τη λέξη μυαλό, εννοούμε το ασυνείδητο, το εννενήντα τοις εκατό των εγγεφαλικών κυττάρων των οποίων δεν έχουμε επίγνωση, τις λειτουργίες τις οποίες ασχολούνται με την όλη ύπαρξη μας, από την αίσθηση της επιβίωσης, ως τις λειτουργίες ολόκληρου του σώματος μας και το σύνολο που ονομάζουμε χαρακτήρα. Το σύνολο δηλαδή των εμπειριών μας, πραγματικών (και φανταστικών) που είναι καταγεγραμμένες στο εσωτερικό του. Το πλήρωμα έχει ζωτική σημασία για το ιστιοφόρο, χωρίς αυτό, ο καπετάνιος δε θα τα κατάφερνε πότε.

Αντιθέτως, έχοντας στη διάθεσή του μια γροθιά από εύρωστους και πιστούς άντρες, η πλοήγηση γίνεται πιο εύκολή και πιο εφικτή.

Τι να πούμε όμως αν μέσα σε αυτό το πλήρωμα ο καθένας έκανε ότι ήθελε; Αν οι υποχρεώσεις του καθενός δεν ήταν ξεκάθαρες; Αν επικρατούσε η αναρχία ή αν ξεσπούσε ανταρσία;

Σ’ αυτό το σημείο το ιστιοφόρο μας θα ήταν και πάλι ακυβέρνητο και θα κατευθυνόταν καταστροφικά στα κύματα των ωκεανών.

Συνεπώς είναι σημαντικό να έχουμε στη διάθεσή μας ένα πλήρωμα που να δουλεύει για τον καπετάνιο, να εκτελεί το καθήκον του και να προετοιμάζεται ώστε να είναι αποδοτικό και ισχυρό, χάρη στη συνεχή δουλειά και εμπειρία.

Θα πρέπει πάντα να βρίσκεται κάποιος στο τιμόνι, γιατί τα κύματα τείνουν να το βγάζουν διαρκώς από την πορεία του και χρειάζεται συνεχώς κάποιον να τη διατηρεί και να μας δείχνει την πυξίδα, κάτι που φυσικά μπορεί να κάνει ο ίδιος ο καπετάνιος αλλά όχι καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.

Αν έχουμε εκπαιδεύσει τους άντρες μας σωστά σαν καλοί καπετάνιοι, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι, μπορούμε να τους εμπιστευόμαστε, γιατί μπορούμε να βασιζόμαστε πάνω τους, καθώς γνωρίζουμε πως και εμείς και εκείνοι, έχουμε κοινό σκοπό και στόχο.

Έχοντας φτάσει λοιπόν σε αυτό το σημείο, ότι και να συμβαίνει στον έξω κόσμο, εμείς μπορούμε να είμαστε ήσυχοι για τον εσωτερικό, έχοντας εμπιστοσύνη στην καθοδήγηση και τη βοήθεια του πιστού μας πληρώματος.

Αυτός είναι λοιπόν ο σκοπός αυτού του βιβλίου, να μας κάνει να αναλάβουμε τον προκαθορισμένο ρόλο μας, αυτόν του καπετάνιου, του να αγαπάμε και να φροντίζουμε τη λέμβο μας, να την οδηγήσουμε εκεί που θέλουμε εμείς και να εκπαιδεύουμε και να ελέγχουμε το πλήρωμά μας έως ότου έχουμε την απαραίτητη υποστήριξη για τη διάσχιση.

Από τη στιγμή που αναλαμβάνουμε την ευθύνη αυτού του ρόλου, τίποτα δε θα μπορέσει να μας αποτρέψει να φιλοδοξήσουμε, να αναζητούμε, να επιθυμούμε, να είμαστε εκείνο που επιθυμούμε, είτε ρομαντικοί πειρατές, τυχοδιώκτες ή εξερευνητές του αγνώστου.

Από τη στιγμή που συνειδητοποιούμε πως το ταξίδι έχει πια ξεκινήσει, πως δεν είναι ποτέ αργά να πάρουμε στα χέρια το τιμόνι, θα ξεκινήσει και η πραγματική περιπέτεια.

Είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε επιτέλους να τη ζήσουμε, και μόλις σταθεροποιήσουμε τη διαδρομή, το νήμα του τερματισμού θα είναι εκεί να μας περιμένει, και οι τόποι που υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας πως θα επισκεφτούμε δε θα βλέπουν την ώρα να μας υποδεχτούν.

Και έτσι, ίσως κάποια μέρα γίνουμε θρύλοι, και ανέβουμε και εμείς στον Όλυμπο των μυθικών πλασμάτων, ίσως γίνουμε γνωστοί σαν προάγγελοι, ίσως ανακαλύψουμε νέες ηπείρους, τις οποίες δεν είχε φανταστεί ποτέ κανείς την ύπαρξή τους.

Καλό ταξίδι καπετάνιε, εύχομαι η τύχη και η θάλασσα να είναι ευνοϊκές.