Kitabı oku: «In de gaten», sayfa 13

HOOFDSTUK ZEVENENTWINTIG

Riley zat rechtop in bed en hield een glas bourbon in beide handen vast toen Ryan het appartement binnenkwam. Even voelde ze zich verward. Waarom was hij zo snel terug?

Toen besefte ze dat het later was dan ze had gedacht. Ryan’s ochtendles was al lang voorbij.

Ze kon niets bedenken om te zeggen toen hij de deur dicht deed en naar haar keek.

Riley wist dat ze er vreselijk uitzag. Ze was nog niet eens aangekleed. Ze droeg de pyjama die haar studenten-assistent uit haar studentenkamer mee had genomen, samen met een paar andere essentiële benodigdheden, kleding en studiemateriaal.

Ze verbleef nu vier dagen en nachten in het appartement van Ryan en ze wist dat het niet leuk was geweest om in haar buurt te zijn. Ze had nergens over willen praten. Zij en Ryan hadden een paar keer seks gehad en Ryan was net zo gevoelig en attent geweest als hij de eerste keer was geweest, maar Riley had er niet echt van genoten.

Ze voelde zich te gevoelloos om nog ergens van te genieten.

Het was zeker niet eerlijk tegenover Ryan. Ze vond hem elke dag steeds leuker, maar ze vond het moeilijk om überhaupt gevoelens te uiten.

Ryan keek vooral bezorgd om het glas in haar hand. Ze nam toch nog een slokje bourbon.

‘Het is zelfs nog geen lunchtijd,’ zei Ryan.

Riley keek naar de klok aan de muur.

‘Het is oké, het is één uur,’ zei ze.

‘Maar heb je voor de lunch iets gegeten? Je hebt je ontbijt vanmorgen nauwelijks aangeraakt. Je zou niet moeten drinken, Riley. ‘

Riley zuchtte. Hij had natuurlijk gelijk, en zij had geen recht om in discussie te gaan. Ze zette het glas op de bijzettafel.

Ryan ging naast haar op het bed zitten.

Hij vroeg: ‘Hoe lang is het geleden dat je uit het appartement bent geweest?’

‘Ik weet het niet,’ zei ze.

De waarheid was dat ze er vrij zeker van was dat ze niet uit het appartement was geweest sinds ze hier vrijdag was aangekomen. Ze wist zeker dat ze niet het gebouw uit was geweest.

Ryan zei: ‘Je bent gisteren niet naar de lessen geweest. Ga je vandaag niet naar de lessen? ‘

‘Ik weet het niet,’ zei Riley. ‘Nee. Ik denk het niet.’

Er viel een stilte tussen hen.

Toen stak Riley haar hand uit en greep Ryan’s hand vast. Ze voegde eraan toe: ‘Dat is geen probleem. Maak je alsjeblieft geen zorgen. Mijn cijfers zijn goed. Een paar lessen missen zal geen kwaad kunnen.’

Ryan kneep in haar hand en zei: ‘Ja, Riley, maar wanneer...?’

Hij maakte zijn vraag niet af.

Riley voelde een steek van verontwaardiging.

Ze zei: ‘Wanneer ga ik mezelf eens vermannen, bedoel je?’

‘Dat had ik je niet willen vragen,’ zei Ryan.

‘Nou, waarom niet?’ zei Riley. ‘Het is een goede vraag, nietwaar? En ik weet het antwoord niet. Hoe lang zou het moeten duren om over het vinden van het lijk van mijn beste vriendin in mijn studentenkamer heen te komen?’

Riley kon niet geloven wat ze zojuist had gezegd.

‘Het spijt me, Ryan. Ik had niet moeten zeggen... ‘

Ryan onderbrak: ‘Het is goed, Riley. Het is goed om je hart te luchten. Ik wou eigenlijk dat je nog veel vaker je hart zou luchten. ‘

Hij zweeg even en voegde eraan toe: ‘Je kunt je hart zo vaak bij me luchten als je wilt, weet je. Ik vind het prima, echt. Ik denk...’

Hij zweeg even.

‘Ik denk dat ik echt om je ben gaan geven.’

Riley schrok.

Hebben we dezelfde gevoelens voor elkaar? vroeg ze zich af.

Toen zei Ryan: ‘Maar je moet je realiseren dat je hier niet zonder professionele hulp doorheen kunt komen. Als het niet de campusbegeleiders zijn... nou, iemand. Ik kan je niet helpen. ‘

Hij zweeg even. Toen ze niets zei, voegde hij er op een ietwat bittere toon aan toe...

‘Zelfs als je met me wilde praten, wat ik denk dat je niet wilt.’

Ryan stond op van het bed en zei: ‘Ik maak iets te eten voor je klaar en ik ga mijn ogen niet van je afwenden totdat je het opeet.’

Hij pakte de bourbon en zei: ‘Dit gooi ik weg.’

Riley protesteerde bijna, maar zei al snel tegen zichzelf...

Als ik ruzie maak, dan lijk ik op een echte alcoholist.

Ze hoopte zeker dat ze niet daarin zou veranderen. Maar de waarheid was dat ze vanaf het moment dat ze hier was gekomen het grootste deel van Ryan’s bourbon had opgemaakt.

Riley keek toe terwijl hij de bourbon door de gootsteen goot. Daarna ging hij aan de slag om tosti’s te maken.

Riley kwam niet uit bed. Ze dacht na over wat hij net had gezegd...

Hij denkt dat ik professionele hulp nodig heb.

Dat moet natuurlijk volkomen duidelijk zijn geweest, althans voor hem.

Ze begreep waarom hij het gevoel had dat ze hem buitensloot. Ze had hem over veel dingen niks verteld. Ze had hem een beetje over het vinden van de lichamen van zowel Rhea als Trudy verteld. Maar niets over de uren nadat ze Trudy had gevonden. Niets over wat ze op het politiebureau had gedaan.

Hij wist dat haar moeder was overleden, maar niet dat ze was vermoord. Laat staan het feit dat Riley de moord had zien gebeuren toen ze nog maar een klein meisje was. Hij wist zeker niet hoe beelden van het bloedende lichaam van haar moeder in haar geest samenging met het lichaam van Rhea en nu met dat van Trudy.

Tegenwoordig leek het soms alsof haar verbeelding in bloed verdronk.

Wat betreft het krijgen van professionele hulp, kon ze zich niet voorstellen dat ze zomaar een oude psychiater in vertrouwen zou kunnen nemen. Misschien kon ze er met Dr. Zimmerman over praten. Of met agent Crivaro. Of zelfs met professor Hayman, die Riley veel bewonderde en die haar had geïnspireerd tot haar hoofdvak in de psychologie. Ze zouden het zeker begrijpen. En toch om met hen te gaan praten...

Ze onderdrukte een zucht en dacht...

Ik moet uit bed komen. Zelfs uit dit appartement.

En op dit moment leek dat niet zo gemakkelijk.

Ze herinnerde zichzelf eraan dat agent Crivaro eigenlijk maar een pieper oproep bij haar vandaan was. Ze had hem al een paar keer zo bereikt. De eerste keer was om hem Ryan’s telefoonnummer te geven. De tweede keer was gisteren, alleen om even contact met hem te hebben.

Hij had haar verteld dat de plaatselijke politie Harry Rampling liet gaan. De twee jongens die Harry als zijn alibi had genoemd, hadden die avond tegenstrijdige verslagen van zijn acties gegeven, maar Crivaro dacht dat dat alleen was, omdat ze zwaar dronken waren geweest. Hoe dan ook, de politie had niet genoeg bewijs om Harry vast te houden.

Toch wisten de plaatselijke agenten nog steeds zeker dat Harry de moordenaar was en ze hielden hem in de gaten. Riley maakte zich daar zorgen over. Voor zover ze wist, waren zij en agent Crivaro de enige mensen die geloofden dat de echte moordenaar nog steeds vrij rondliep. Het team uit Quantico zou moeten vertrekken als Chef Hintz besloot dat hij hun hulp niet meer nodig had.

Wat zou er gebeuren als Crivaro en zijn team weggingen?

Zouden er meer mensen sterven?

Ryan kwam terug naar het bed met twee tosti’s en twee kopjes koffie. Hij ging weer naast Riley zitten. Plots voelde ze zich overweldigd door de vriendelijkheid en het geduld dat hij haar had getoond.

En wat kreeg hij ervoor terug? Ze bracht niets in zijn leven behalve haar eigen ellende.

Hij verdient beter, dacht ze.

Ze aarzelde even en zei toen: ‘Ryan, ik moet met je over een paar dingen praten. Ik bedoel... er zijn dingen die je moet weten... over mij.’

Ryan legde zijn tosti aan de kant.

‘Je kunt me alles vertellen,’ zei hij.

Alles? dacht Riley. Ik denk dat we zullen ontdekken of dat waar is.

Ze begon bij wat voor haar het begin leek; de brute moord op haar moeder in de snoepwinkel al die jaren geleden. Ze was verrast dat ze in staat was om zo kalm over de gebeurtenis te praten die haar in het leven het meest achtervolgde.

Ryan luisterde met een beduusde uitdrukking.

‘Het spijt me,zei hij. ‘Ik had er geen idee van.’

Riley zuchtte diep.

‘Er is meer,’ zei ze.

Ze probeerde die rare nacht kort na de moord op Rhea te beschrijven. De nacht toen ze voor het eerst in de geest van de moordenaar was geglipt en in zijn voetsporen had gelopen, voelend hoe het was om zijn prooi over de campus te stalken. Ze vertelde hoe ze later in de kamer van Rhea had gestaan, zich voorstellend hoe de moordenaar zich voelde terwijl hij op Rhea’s dode en bloedende lichaam neerkeek.

Ryan zei niets terwijl ze uitlegde hoe Agent Crivaro haar door haar tot nu toe meest alarmerende ervaring had geleid. Haar angstaanjagend levendige kijkje in de psyche van de moordenaar terwijl hij Trudy charmeerde om hem in haar kamer binnen te laten.

Maar toen ze op het punt kwam om over het politiebureau te vertellen, hoe ze naar het interview had geluisterd en ervan overtuigd was dat Harry Rampling niet de moordenaar was, brak hij in.

‘Riley, stop. Dit is waanzin. Heb je jezelf wel horen praten? Je moet hier echt met iemand over praten.’

Zijn stem trilde nu van alarm.

‘Vertel je me nu dat die man van de FBI, Crivaro, mind-games met je speelde? Waarom? Gewoon voor de lol?’

Ryan klonk nu echt boos. Riley wenste dat ze het hem kon laten begrijpen.

‘Nee,’ zei ze. ‘Hij wilde mijn hulp. Hij denkt dat ik een uniek talent heb. Dr. Zimmerman denkt dat ook. ‘

‘Een talent voor wat?’ zei Ryan. ‘Voor het meeleven met koelbloedige moordenaars?’

Riley antwoordde bijna...

‘Precies.’

... maar bedacht zich.

Ryan stond op van het bed en begon te ijsberen.

‘Riley, ben je blind of zo? Wat Crivaro je heeft aangedaan, was verkeerd. Hij was je aan het uitbuiten, maakte misbruik van je kwetsbaarheden. Ik betwijfel of het zelfs legaal was. Je moet een klacht indienen.’

Riley was nu echt geschokt.

Was ik uitgebuit? vroeg ze zich af. De mogelijkheid was nog geen seconde bij haar opgekomen.

Sterker nog, ze zou het zo weer doen als Agent Crivaro wilde dat ze dat deed.

Ze had het gevoel dat ze alles zou doen om de man te pakken die Rhea en Trudy had vermoord.

Ze was zelfs bereid om de moordenaar te wórden, althans voor even.

Wat zegt dat over mij? dacht ze.

Uiteindelijk vroeg ze: ‘Ryan, wat doen we hier?’

Ze was niet verrast toen hij niet antwoordde. Het was echt een grote vraag, die ze nooit hadden besproken tijdens de dagen die ze samen hadden doorgebracht.

Toen zei ze: ‘Ryan, ik vind je echt heel leuk.’

Ryan sloeg zijn arm om haar heen en hield haar dicht tegen zich aan.

‘Ik vind jou ook echt heel leuk,’ zei hij.

Riley trok zichzelf voorzichtig uit zijn omhelzing.

‘Ik weet niet waarom je me leuk vindt,’ zei ze. ‘Ik ben niet op mijn best. Eigenlijk ben ik zo’n beetje een wrak. En je bent zo aardig voor me...’

Haar woorden vielen weg.

‘Wat probeer je te zeggen?’ vroeg Ryan.

Riley wist het niet zeker. Maar ze wist dat het iets belangrijks was. En dat het gezegd moest worden. Ze worstelde om de juiste woorden te vinden.

‘Je bent een slimme jongen, Ryan, en je gaat het echt maken in het leven. Maar vertel me de waarheid. Op dit moment maak je je zorgen, toch? Je vraagt je af hoe je je cijfers kunt bijhouden nu ik er ben en je afleidt, nu je voor mij moet zorgen en alles. Je voelt je alsof je met me opgescheept zit. Je zou... Ík zou... alles kunnen verpesten, je hele toekomst.’

Ryan schudde zijn hoofd.

‘Riley, dat is niet...’

Riley onderbrak hem: ‘Het ís waar en we weten het allebei.’

Ze waren allebei even stil. Riley zag aan zijn uitdrukking dat ze bij de waarheid in de buurt was gekomen.

Ten slotte zei Ryan aarzelend: ‘Misschien... zou het het beste zijn... als we dit... een soort van tijdelijk zouden houden.’

Riley kon het niet helpen dat ze zich gestoken voelde.

Wat had ik verwacht dat hij zou zeggen? vroeg ze zich af.

Riley probeerde de bitterheid uit haar stem te houden en zei: ‘Ik denk... misschien dat ik hier nu weg moet gaan.’

Er viel nog een stilte tussen hen.

Hij is het niet oneens, besefte Riley.

In feite voelde ze dat hij zich nu bewust van haar losmaakte.

Het was een emotionele gave die ze nog nooit in hem had opgemerkt. Vreemd genoeg kon ze het niet laten hem daarvoor te bewonderen. Ze dacht dat het hem ooit zou helpen om een echt goede advocaat te worden.

Ten slotte zei Ryan: ‘Luister, misschien kunnen we het later nog eens proberen, als je al deze dingen uit hebt...’

Terwijl Ryan’s stem vervaagde, merkte Riley weer dat ze zich herinnerde wat haar vader haar telefonisch had gezegd...

‘Je bent niet gemaakt voor een normaal leven. Het zit niet in je aard.’

Nu raakten die woorden haar als een bliksemschicht.

Hij heeft zo gelijk.

Papa heeft gelijk.

Ze zei tegen Ryan: ‘Ja, misschien later.’

Toen stond ze op van het bed.

Ze zei: ‘Ik moet me aankleden. Ik moet nu gaan.’

Ryan’s mond was opengevallen.

‘Waar ga je heen?’ vroeg hij.

Riley beantwoordde zijn vraag niet. De waarheid was dat ze nog steeds met die vraag worstelde.

In plaats daarvan zei ze: ‘Eerst moet ik je telefoon gebruiken.’

Ze nam de telefoon op, belde een taxibedrijf en vroeg een taxi om binnen tien minuten naar Ryan’s adres te komen.

Toen ze ophing, liep Ryan te ijsberen.

‘Riley, je hoeft geen taxi te nemen. Ik kan je overal heen brengen waar je maar wilt.’

Riley negeerde hem, pakte wat kleren op en liep naar de badkamer. Ze was binnen enkele minuten aangekleed en klaar. Ze pakte haar toiletartikelen, kwam toen naar buiten en pakte de rest van haar spullen.

Ryan leek nu echt van streek te zijn.

‘Riley, praat alsjeblieft met me. Waar gaat het in vredesnaam allemaal over? Waar ga je naar toe?’

Riley liep naar hem toe en gaf hem een echte liefdevolle, zorgzame kus.

‘Maak je om mij maar geen zorgen,’ zei ze. We houden contact.’

Zonder nog een woord te zeggen liep ze het appartement uit en verliet het gebouw. De taxi stond al op haar te wachten.

Toen ze instapte, vroeg de chauffeur: ‘Waarheen?’

Riley aarzelde even. Ze voelde zich vreemd duizelig en bang, alsof ze op het punt stond van een klif af te stappen.

Ze zei: ‘Ik moet naar de dichtstbijzijnde locatie met een autoverhuur.’

‘Is goed,’ zei de chauffeur.

Hij startte de meter en begon te rijden.

Riley vroeg zich af of ze haar verstand had verloren.

Misschien wel, dacht ze.

Of misschien is het iets heel veel ergers dan dat.

De waarheid was dat ze het echt niet wist, en ze had het gevoel dat ze helemaal niets meer begreep, al helemaal zichzelf niet.

En hoezeer de gedachte haar ook verafschuwde, ze kon slechts één persoon bedenken die ze echt wilde zien.

Ze moest haar vader gaan bezoeken, nu meteen.