Kitabı oku: «Zaginiona», sayfa 12

ROZDZIAŁ 29

Riley niechętnie jechała w samo serce swojego dzieciństwa.

Nie miała pojęcia, co dokładnie spodziewa się znaleźć. Ale wiedziała, że musi to zrobić, choćby dla samej siebie. Było jej trudno na samą myśl o spotkaniu z ojcem, lecz musiała spojrzeć mu w twarz.

Wokół rozciągały się Appalachy. Riley była daleko na południe od obszaru swoich ostatnich poszukiwań. Wycieczka tutaj była w pewnym sensie lekarstwem. Opuszczone szyby w aucie sprawiały, że Riley czuła się coraz lepiej. Zapomniała już, jak piękna jest dolina Shenandoah. Jechała pod górę przez kamieniste przesmyki, wzdłuż płynących strumieni.

Minęła typowe górskie miasteczko, skupisko kilku zaledwie budynków. Stacja benzynowa, sklep spożywczy, kościół, restauracja. Pamiętała, jak spędzała wczesne dzieciństwo w mieścinie takiej jak ta.

Pamiętała również, jak było jej smutno, kiedy przeprowadzili się do Lanton. Mama powiedziała, że to dlatego, że tam jest uniwersytet i dużo więcej możliwości. To całkowicie zmieniło oczekiwania życiowe młodziutkiej Riley. Czy wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby spędziła życie w tym prostszym i bardziej niewinnym świecie? Świecie, w którym były mniejsze szanse na to, że jej matka zostanie zastrzelona w miejscu publicznym?

Miasteczko zniknęło za licznymi zakrętami górskich dróg. Po kilku milach Riley zjechała na kręty ubity dukt.

Wkrótce dotarła do chaty, którą jej ojciec kupił tuż po przejściu na emeryturę, po służbie w Piechocie Morskiej. W pobliżu zobaczyła samochód użytkowy, stary i podniszczony. Nie była tutaj od dwóch lat, ale dobrze znała to miejsce.

Zaparkowała i wysiadła. Szła w stronę chaty, wdychając czyste powietrze, pachnące lasem. Był piękny letni dzień, ale na tej wysokości panował przyjemny chłodek. Riley rozkoszowała się kompletną ciszą, zakłócaną jedynie śpiewem ptaków i szelestem liści na wietrze. Świetnie się czuła otoczona ze wszystkich stron gęstym lasem.

Skierowała się ku drzwiom, mijając pieniek, na którym ojciec rąbał drewno na opał. Obok leżała przygotowana sterta polan, jedyne źródło ciepła w chłodniejsze dni. Nie było prądu, ale ojciec doprowadził źródlaną wodę.

Riley wiedziała, że ta prostota jest kwestią wyboru, nie biedy. Wysoka emerytura pozwoliłaby na życie w dowolnej lokalizacji. Ale ojciec wybrał akurat to miejsce i Riley było nic do tego. Może kiedyś ona zrobi tak samo, choć po utracie odznaki nic nie zapowiadało znaczącej emerytury.

Popchnęła drzwi, otworzyły się bez problemu. W tej okolicy nie było powodu, żeby obawiać się złodziei. Weszła do środka i rozejrzała się. Skromne, ale wygodne pomieszczenie było ciemnawe, tu i ówdzie stały lampy gazowe. Znad desek sosnowej podłogi unosił się ciepły i przyjemny żywiczny zapach.

Od jej ostatniego pobytu nic się nie zmieniło. Żadnych wyprawionych głów czy innych myśliwskich trofeów. Jej ojciec zabił sporo zwierząt, ale wyłącznie na mięso i skóry na ubrania.

Ciszę przerwał wystrzał na zewnątrz. To nie był sezonu na jelenie, więc ojciec strzelał prawdopodobnie do mniejszych zwierząt, wiewiórek, kruków lub świstaków.

Riley wyszła z chaty, pokonała niewielkie wzniesienie za wędzarnią, a potem podążyła ścieżką w stronę lasu.

Minęła zabezpieczone ujęcie źródlanej wody i znalazła się na skraju pozostałości po starym jabłkowym sadzie. Z gałęzi zwisały małe niekształtne owoce.

– Tato! – zawołała.

Bez odzewu. Weszła głębiej w zarośnięty ogród i wkrótce ujrzała ojca, wysokiego tyczkowatego mężczyznę w myśliwskiej czapce i czerwonej kamizelce. W dłoni trzymał strzelbę. U jego stóp leżały trzy martwe wiewiórki.

Zwrócił ku niej pomarszczoną, surową, osmaganą wiatrem twarz. Nie sprawiał wrażenia zaskoczonego wizytą. Miłą mu czy niemiłą.

– Nie powinnaś tutaj przebywać bez czerwonej kamizelki – mruknął. – Masz szczęście, że cię nie zastrzeliłem.

Riley pominęła tę uwagę milczeniem.

– No cóż, teraz już nie mam do czego strzelać. – Zirytowany rozładował broń. – Wszystko wypłoszyłaś, krzycząc i przedzierając się przez krzaki. Ale przynajmniej mam wiewiórki na kolację.

Ruszył w dół, w stronę chaty, szybkim i zdecydowanym krokiem. Riley szła za nim, ledwie nadążając. Po latach na emeryturze ojciec wciąż maszerował jak wojskowy, z ciałem napiętym jak długa stalowa struna.

Kiedy dotarli do chaty, nie zaprosił jej do środka. Nie żeby tego oczekiwała. Zamiast tego wrzucił wiewiórki do kosza obok drzwi, a potem przysiadł na pniaku do rąbania drewna. Zdjął czapkę, odsłaniając siwe włosy po staremu obcięte na krótko, jak u rasowego marines.

Innych miejsc do siedzenia nie było, więc Riley przycupnęła na schodkach przed wejściem.

– Ładny dom – zagaiła. – Widzę, że nadal nie wyprawiasz trofeów.

– No wiesz – odparł ojciec z uśmieszkiem. – Nie robiłem tego, jak zabijałem w Wietnamie, więc teraz też nie mam zamiaru.

Riley przytaknęła. Słyszała to zdanie już wiele razy, zawsze wypowiadane z typowym dla ojca czarnym humorem.

– Po co przyjechałaś? – zapytał.

Riley zastanowiła się. Czego tak naprawdę spodziewała się po tym twardym człowieku, niezdolnym do okazywania podstawowych uczuć?

– Mam kłopoty, tato – powiedziała.

– Jakie?

Potrząsnęła głową ze smutnym uśmiechem.

– Nie wiem, od czego zacząć.

Ojciec splunął.

– To było cholernie głupie z twojej strony. Tak dać się złapać psychopacie – wypalił.

Skąd wiedział? Od roku nie miała z nim kontaktu!

– Myślałam, że jesteś kompletnie odcięty od świata – bąknęła.

– Jeżdżę od czasu do czasu do miasta – odparł. – Słyszę różne rzeczy.

Riley miała ochotę powiedzieć, że ta jej „cholerna głupota” uratowała kobiece życie. Ale szybko sobie przypomniała, że to nieprawda. Nie na dłuższą metę.

Mimo wszystko była zaskoczona, że ojciec jest na czasie. Że zadał sobie trud i dowiedział się, co się jej przydarzyło. Co jeszcze wie o jej życiu?

Raczej niewiele, stwierdziła. A przynajmniej nic o tym, co zrobiłam dobrze lub zgodnie z jego standardami.

– I co? Rozsypałaś się po tej całej sprawie? – zapytał.

Riley się zjeżyła.

– Jeżeli pytasz, czy cierpiałam na PTSD, to tak. Cierpiałam.

– PTSD – powtórzył z cynicznym chichotem. – Nie pamiętam nawet, od czego pochodzi ten cholerny skrót. Uważam, że to tylko wyszukany sposób na to, żeby pozwolić sobie na słabość. Ja tam nigdy nie miałem tego PTSD, ani po powrocie z wojny, ani po tym, jak widziałem różne rzeczy i jak robili mi różne rzeczy inni. Nie rozumiem, dlaczego ludzie używają tego jako wymówki.

Zamilkł i zagapił się przed siebie, jakby Riley nie było tuż obok. A ona już wiedziała, że ta wizyta nie skończy się dobrze. Może w sumie poopowiadać, co się u niej dzieje. On nie zachęci jej do tego ani słowem, ale przynajmniej będą mieć temat do rozmowy.

– Mam problem z jedną sprawą, tato. – Wróciła do tematu. – Kolejny seryjny morderca. Torturuje kobiety, dusi je i układa w plenerze.

– Tak, o tym też słyszałem. Sadza je nago. Chore. – Splunął ponownie. – I niech zgadnę? Masz w związku z tym spięcia z FBI? Ci na górze nie wiedzą, co robią, ale cię nie słuchają?

Riley była w szoku. Skąd wiedział?

– Miałem tak samo w Wietnamie – wyjaśnił. – Wydawało się, że szefostwo nie ma pojęcia, że jesteśmy na wojnie. Chryste, gdyby pozwolono mi dowodzić, wygralibyśmy! Aż mnie skręca, gdy o tym myślę.

Riley usłyszała w jego głosie coś, czego nie słyszała zbyt często. Albo rzadko to zauważała. Żal. On naprawdę żałował przegranej wojny. Nieważne, że to w ogóle nie była jego wina. Czuł się odpowiedzialny.

Przyglądając się twarzy ojca, Riley uświadomiła sobie, że jest bardziej podobna do niego niż do matki. A nawet więcej – że jest jak on. Nie tylko w kwestii własnych bardzo nieudanych relacji, ale także krnąbrnej determinacji. I ponadprzeciętnego poczucia odpowiedzialności.

W sumie nie było to nic złego.

Rzadka chwila bliskości wzbudziła refleksję, że ojciec może faktycznie powiedzieć coś, co mogłoby pomóc.

– Tato, to, co on robi jest tak obrzydliwe! Zostawia ciała nagie i w ohydnych pozach, ale… – przerwała w poszukiwaniu odpowiednich słów. – Miejsca, w których je podrzuca, są zawsze takie piękne! Lasy i strumienie. Takie pejzaże. Jak sądzisz, dlaczego wybiera właśnie takie, żeby zrobić coś tak okropnego i złego?

Ojciec podniósł wzrok. Wydawało się, że szuka odpowiedzi we własnych myślach, we własnych wspomnieniach.

– Chce zacząć wszystko od początku – odezwał się. Mogły być to jego przemyślenia, mógł mówić o innych. – Powrócić do korzeni. Ty tak czasem nie masz? Nie masz ochoty cofnąć się do samego początku? Do dzieciństwa? Odnaleźć momentu, w którym wszystko się pogmatwało, by zmienić tok dalszych losów?

Zamilkł na chwilę.

Riley przypomniała sobie, o czym myślała w drodze tutaj. O smutku małej dziewczynki, która musiała opuścić te góry. W tym, co mówił jej ojciec, tkwiło ziarno prawdy.

– Dlatego właśnie ja tutaj mieszkam – dodał ojciec i zadumał się jeszcze bardziej.

Riley siedziała cicho i słuchała. Słowa ojca otworzyły jej oczy. Od dawna podejrzewała, że morderca przetrzymywał i torturował kobiety w swoim rodzinnym domu. Nie pomyślała jednak, że wybrał to miejsce z konkretnego powodu – żeby powrócić do przeszłości i zmienić wszystko.

– Co ci podpowiada intuicja? – zapytał ojciec, nie patrząc.

– To ma jakiś związek z lalkami – odparła Riley. – To, czego teraz szuka FBI, nie ma znaczenia. On ma obsesję na punkcie lalek. To jest klucz.

Ojciec odchrząknął i zaszurał stopami.

– No to podążaj za głosem intuicji – powiedział. – I nie pozwól, zeby te sukinsyny mówiły ci, co masz robić.

Riley zdębiała. To jeszcze nie był komplement. Ojciec nie chciał być miły. Był tym samym gniewnym dupkiem, co zawsze. Ale jakimś cudem wyartykułował dokładnie to, co pragnęła usłyszeć.

– Chcę zrezygnować – oświadczyła.

– Ani mi się, kurczę, waż rezygnować! – wycedził przez zęby.

Nie było nic więcej do dodania. Riley wstała.

– Dobrze cię było zobaczyć, tato – powiedziała.

Było w tym nieco szczerości.

Nie odpowiedział. Siedział, zapatrzony w ziemię.

Riley wsiadła w auto i odjechała.

Po drodze zdała sobie sprawę, że czuje się inaczej niż wtedy, kiedy tu kiedy przyjechała. Nie wiadomo czemu dużo lepiej. Coś się między nimi zmieniło.

Wiedziała też coś, o czym wcześniej nie miała pojęcia. Gdziekolwiek mieszkał zabójca, nie była to nora na wynajem ani kanał ściekowy, ani nawet jakiś zrujnowana leśna szopa.

Najprawdopodobniej było to piękne miejsce. Takie, gdzie piękno i groza istnieją obok siebie.

*

Niedługo potem Riley siedziała przy kontuarze kawiarni w pobliskim miasteczku. Ojciec nie zaproponował jej niczego do jedzenia, czym nie była zaskoczona, więc była głodna. Musiała się posilić przed dalszą drogą.

W chwili gdy kelnerka położyła przed nią kanapkę z bekonem, sałatą i pomidorem, zadzwonił telefon. Numer prywatny. Riley odebrała z obawą.

– Czy rozmawiam z Riley Paige? – W kobiecym głosie brzmiała profesjonalna uprzejmość.

– Tak.

– Senator Newbrough na linii. Chce z panią rozmawiać. Czy może pani zaczekać?

Riley ogarnął niepokój. Wśród wszystkich ludzi, z którymi nie chciała rozmawiać, Newbrough zajmował pierwszą pozycję. Miała ochotę rozłączyć się bez słowa, ale przemyślała sprawę. Senator był wrogiem, z którym należało sie liczyć. Nie było sensu robić czegokolwiek, przez co mógł znienawidzić ją jeszcze bardziej.

– Zaczekam – odparła Riley

– Z tej strony senator Newbrough – usłyszała po kilku sekundach. – Rozmawiam z Riley Paige, jak rozumiem.

Nie wiedziała, czy powinna się wściekać, czy bać. Mówił takim tonem, jakby to ona do niego zadzwoniła.

– Skąd pan ma ten numer? – zapytała.

– Jeśli czegoś potrzebuję, potrafię to zdobyć – powiedział Newbrough zimno. Typowe. – Chcę z panią porozmawiać. Osobiście.

Obawa rosła. Niby po co chce się z nią spotykać? To nie może oznaczać niczego dobrego. Tylko jak mu odmówić, a jednocześnie nie pogorszyć sprawy?

– Mogę do pani przyjechać – powiedział. – Wiem, gdzie pani mieszka.

Riley chciała zapytać, skąd on zna jej adres. I przypomniała sobie, że odpowiedź już padła.

– Wolałabym to załatwić od razu, przez telefon – odparła.

– Obawiam się, że to niemożliwe. Nie mogę o tym rozmawiać przez telefon. Jak szybko możemy się spotkać?

Riley poczuła, że nie jest w stanie sprzeciwić się tak silnej woli. Pragnęła odmówić, ale nie potrafiła się do tego zmusić.

– Nie ma mnie teraz w mieście – powiedziała. – Wrócę do domu późnym wieczorem. Jutro rano zawożę córkę do szkoły. Możemy się spotkać we Fredericksburgu. Może w jakiejś kawiarni?